Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var gert að sæta nauðungarvistun.

A krafðist viðurkenningar á skyldu V hf. til greiðslu bóta úr slysatryggingu sjómanna vegna vinnuslyss sem hann hafði orðið fyrir um borð í skipi í maí 2013 þar sem hann starfaði sem háseti. Ekki var ágreiningur um að A hefði við slysið orðið fyrir varanlegu líkamstjóni og að slysið hefði verið bótaskylt. Ágreiningur aðila sneri að því við hvaða tímamark ætti að miða upphaf frests samkvæmt 1. mgr. 124. gr. laga nr. 30/2004 um vátryggingarsamninga og hvort bótaréttur A væri niður fallinn þar sem hann hefði ekki haft uppi kröfu sína innan árs frá því að hann fékk vitneskju um þau atvik sem krafa hans væri reist á. Í dómi Landsréttar kom fram að skýra yrði ákvæðið svo að þegar krafist væri bóta vegna varanlegs líkamstjóns bæri að miða upphaf frestsins við það hvenær sá, sem orðið hefði fyrir slíku tjóni, hefði raunverulega gert sér grein fyrir því að slys hefði varanlegar afleiðingar fyrir hann. A hefði ákveðið að hefja nýja vinnu haustið 2016 og hann hefði gefist upp í því starfi í janúar 2017 vegna verkja. Jafnvel þótt lagt væri til grundvallar að A hefði á öðru hvoru þessu tímamarki gert sér grein fyrir því að einkenni hans væru að öllum líkindum varanleg, hefði tjónstilkynning borist V hf. 20. janúar 2017 og þar af leiðandi löngu innan frestsins. Var krafa A tekin til greina.

Þrotabú V ehf. krafðist riftunar á 35 greiðslum hins gjaldþrota félags á skuld þess við H, samtals að fjárhæð 118.386.979 krónur, sem fóru fram með því að fella niður kröfur félagsins á hendur þriðja manni og samsvarandi lækkun á skuld V ehf. við H. Í héraðsdómi kom fram að H hefði fallist á að skila kröfu að fjárhæð 66.751.000 krónur í samræmi við kröfugerð þrotabúsins og var ekki dæmt um þá kröfu. Að öðru leyti var fallist á riftun greiðslna á skuld félagsins við H, samtals að fjárhæð 51.815.979 krónur, og að henni bæri að skila kröfum sem notaðar höfðu verið í því skyni. H áfrýjaði dóminum og krafðist sýknu en þrotabúið lét málið ekki til sín taka fyrir Landsrétti. Var því litið svo á að þrotabúið krefðist staðfestingar héraðsdóms án leiðréttingar hvað varðar skil á kröfu að fjárhæð 66.751.000 krónur. Í dómi Landsréttar var talið að sýnt hefði verið fram á að 29 af fyrrgreindum kröfum sem til úrlausnar voru, samtals að fjárhæð 39.363.462 krónur, hefðu verið notaðar til að greiða skuld félagsins við H. Hefðu greiðslurnar verið inntar af hendi með óvenjulegum greiðslueyri í skilningi 1. mgr. 134. gr. laga nr. 21/1991 og talið að skilyrðum ákvæðisins væri fullnægt til að fallast mætti á riftun þeirra. Þá var fallist á að H bæri á grundvelli 144. gr. sömu laga að skila kröfunum þannig að þær gengju til baka. Að öðru leyti var H sýknuð af kröfum þrotabúsins.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu varnaraðila um að sóknaraðila yrði gert að afla nánar tilgreindra gagna. Málinu var vísað frá Landsrétti þar sem kæra hafði borist héraðsdómi eftir að kærufrestur samkvæmt 2. mgr. 193. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála var liðinn.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta vistun á viðeigandi stofnun, sbr. c-lið 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 og 1. mgr. 100. gr. laga nr. 88/2008.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem vísað var frá dómi kröfum A, LLC gegn S í gagnsök þar sem þess var krafist að S og I ohf. yrði gert að greiða A, LLC óskipt tilteknar fjárhæðir ásamt tilgreindum vöxtum og dráttarvöxtum. Í hinum kærða úrskurði, sem Landsréttur staðfesti með vísan til forsendna, var talið að verulega skorti á að málsgrundvöllur A, LLC væri í heild sinni nægilega skýr og væru þeir annmarkar svo verulegir að kæmi niður á möguleikum S til að halda uppi vörnum í málinu.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem A ehf. var veitt áframhaldandi heimild til fjárhagslegrar endurskipulagningar á grundvelli laga nr. 57/2020 um tímabundnar heimildir til fjárhagslegrar endurskipulagningar. N ehf. taldi að synja bæri beiðni A ehf. um framlengingu heimildarinnar, sbr. 1. og 4. tölulið 4. mgr. 9. gr. laganna. Af hálfu N ehf. var á því byggt að grundvelli starfsemi A ehf. hefði ekki verið raskað af völdum Covid-19 faraldursins, að rökstuddur grunur væri um vísvitandi rangar eða villandi upplýsingar af hendi félagsins og að framlenging umræddrar heimildar myndi ekki þjóna tilgangi vegna ógjaldfærni A ehf. sökum hallareksturs án tillits til áhrifa faraldursins. Í úrskurði Landsréttar kom fram að við úrlausn á því hvort starfsemi lögaðila hefði verið raskað verulega í skilningi laganna bæri fyrst og fremst að líta til tekjusamdráttar milli tilgreindra tímamarka sem lögin kvæðu á um óháð fjárhagsstöðu áður en áhrifa hefði farið að gæta af heimsfaraldrinum hér á landi. Með vísan til tekjusamdráttar A ehf., sem væri fyrirtæki í ferðaþjónustu, lægi fyrir að rekstrargrundvöllur þess hefði raskast verulega vegna aðstæðna sem rekja mætti til Covid-19 faraldursins. Þá kom fram að við mat á því hvort framlenging á fjárhagslegri endurskipulagningu þjónaði tilgangi samkvæmt lögunum gæti grundvöllur til áframhaldandi rekstrar, meðal annars í ljósi fjárhagsstöðu, skipt máli. Þótt fyrir lægi að A ehf. hefði glímt við rekstrarvanda áður en til heimsfaraldursins hefði komið væri ekki upplýst að aðstæður hefðu verið með þeim hætti að skylt hefði verið að gefa bú A ehf. upp til gjaldþrotaskipta. Ekki lægi fyrir að áframhaldandi vinna við að endurskipuleggja fjárhag A ehf. myndi ekki þjóna tilgangi. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur.

L kærði úrskurð héraðsdóms þar sem honum var vikið úr starfi skiptastjóra í þrotabúi FÞ ehf. á þeim grundvelli að hann hefði brotið alvarlega gegn starfs- og trúnaðarskyldum sínum. Í úrskurði Landsréttar var kröfum I ehf. vísað frá héraðsdómi þar sem ekki lá fyrir að félagið hefði átt kröfur á hendur þrotabúinu þegar það sendi héraðsdómara aðfinnslur sínar og gerði kröfu um að L yrði vikið úr starfi á fundi héraðsdómara. Þá var í úrskurði Landsréttar ekki fallist á röksemdir héraðsdóms sem meðal annars lutu að því að L hefði selt fasteignina að Skógarhlíð 22, stærstu eign þrotabúsins, langt undir markaðsverði og að söluþóknun sem greidd hefði verið vegna sölunnar hefði verið hærri en eðlilegt gæti talist. Taldi Landsréttur að þrátt fyrir að L hefði borið að kynna sér betur byggingarrétt fasteignarinnar hefðu ekki verið leiddar líkur að því að það hefði haft umtalsverð áhrif á söluverð hennar meðal annars með hliðsjón af ástandi hennar og kvöðum sem væru á byggingarréttinum. Á hinn bóginn taldi Landsréttur að L hefði mátt gera sér grein fyrir því að hann þyrfti að hafa sölugögn vegna sölu fasteignarinnar tilbúin til afhendingar á skiptafundi en að eðlilegt gæti talist að hann afhenti þau ekki þeim kröfuhöfum sem áttu umdeildar kröfur í búið án þess að þeir tilgreindu hvaða hagsmuni þeir hefðu af því. Í úrskurði Landsréttar var einnig komist að þeirri niðurstöðu að ekki yrði fundið að störfum L hvað varðaði fundargerð skiptafundar eða upplýsingagjöf á skiptafundi um veðhafafund vegna sölu fasteignarinnar enda hefði honum verið óskylt að halda veðhafafund af því tilefni. Enn fremur var ekki fallist á að L yrði alfarið kennt um að dregist hefði að taka skýrslu af fyrirsvarsmanni hins gjaldþrota félags enda hefði fyrirsvarsmaðurinn boðað forföll í tvígang án skýringa. Á hinn bóginn var fallist á það með héraðsdómara að aðfinnsluvert væri að L hefði ekki boðað til ágreiningsfundar um umdeildar kröfur svo fljótt sem verða mátti. Að öllum atvikum virtum þótti framferði L ekki hafa verið slíkt að efni hefðu staðið til að víkja honum fyrirvaralaust úr starfi skiptastjóra og var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu L um að staðfest yrði ákvörðun hans um að X sætti brottvísun af heimili og nánar tilgreindu nálgunarbanni í 12 mánuði á grundvelli laga nr. 85/2011 um nálgunarbann og brottvísun af heimili. Í úrskurði Landsréttar kom fram að X væri undir rökstuddum grun um að hafa beitt sambýliskonu sína líkamsmeiðingum á heimili þeirra og að í framburði hennar hjá lögreglu kæmi fram að hún óttaðist X og óskaði eftir því að honum yrði vísað af heimilinu og hann látinn sæta nálgunarbanni. Þá væri X einnig undir rökstuddum grun um að hafa tekið ungt barn þeirra út af heimilinu og stefnt öryggi þess í hættu. Féllst Landsréttur á það mat L að ekki hefði verið unnt að beita öðrum og vægari úrræðum til að tryggja öryggi sambýliskonunnar og barna hennar en að víkja X tímabundið af heimili þeirra og að tilefni hafi verið til að setja nálgunarbann á X. Var ákvörðun L staðfest.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta nánar tilgreindu nálgunarbanni. Málinu var vísað frá Landsrétti þar sem kæra barst ekki héraðsdómi innan kærufrests samkvæmt 2. mgr. 193. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Fyrir héraðsdómi krafðist A þess að viðurkennt yrði með dómsúrskurði að skiptastjóri dánarbús ÞH skyldi afhenda honum jörðina Vatnsenda samkvæmt fyrirmælum erfðaskrár MEH. Máli A var vísað sjálfkrafa frá héraðsdómi á þeim grundvelli að ekki væri ljóst af kröfugerð hans til hvaða eignarréttinda hún næði. Landsréttur taldi hins vegar skýrt af málatilbúnaði og dómkröfum A að kröfur hans næðu einungis til þess að hann fengi afhenta jörðina Vatnsenda samkvæmt erfðaskrá MEH eins og hún hefði verið túlkuð í dómum Hæstaréttar, þ.e. til umráða og afnota, en ekki að viðurkennd yrðu bein eignarréttindi hans yfir jörðinni eða ótiltekin óbein eignarréttindi. Þótti málatilbúnaður A því uppfylla áskilnað d- og e-liða 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991, sbr. 2. mgr. 178. gr. laga nr. 21/1991. Var ákvæði hins kærða úrskurðar sem laut að frávísun máls A fellt úr gildi og lagt fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar.

Kæra Á til Landsréttar fullnægði ekki áskilnaði 2. mgr. 193. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Var málinu því vísað frá Landsrétti.