Staðfestur  var  úrskurður  héraðsdóms  um  að  X  skyldi  sæta  gæsluvarðhaldi  á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008, um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Felldur var úr gildi úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu sóknaraðila um að varnaraðili yrði látinn sæta gæsluvarðhaldi og fallist á kröfu sóknaraðila um gæsluvarðhald varnaraðila á grundvelli c- og d-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta farbanni á grundvelli 100. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála, sbr. b-lið 1. mgr. 95. gr. sömu laga.

Ákvörðun dómsmálaráðherra um framsal X til Lettlands var staðfest.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli b-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu A og B um dómkvaðningu matsmanns til að meta forsjárhæfni B. Í málinu lá fyrir rúmlega árs gömul matsgerð sálfræðings um forsjárhæfni B. Með hinni nýju matsbeiðni var óskað dómkvaðningar til að meta sömu atriði á ný. Í úrskurði Landsréttar kom fram að ekkert gæfi til kynna að breytingar hefðu orðið á aðstæðum B sem röskuðu grundvelli fyrri matsgerðar. Jafnframt var vísað til þess að málið væri rekið sem flýtimeðferðarmál samkvæmt 53. gr. b barnaverndarlaga nr. 80/2002. Samkvæmt 1. mgr. 54. gr. laganna skuli kveðja til setu í dómi sérfróðan meðdómsmann eða meðdómsmenn við meðferð máls, sbr. 2. gr. og 2. gr. a laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Þá muni A og B eiga þess kost að koma fyrir dóminn til skýrslugjafar við aðalmeðferð málsins og leggja fram frekari gögn til stuðnings málatilbúnaði sínum. Því hafnaði Landsréttur að hin umbeðna dómkvaðning næði fram að ganga.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem BH var heimilað að vista tvö börn A utan heimilis í 12 mánuði. Í úrskurði Landsréttar kom fram að með vísan til forsenda hins kærða úrskurðar væri fallist á að brýnir hagsmunir dætra A stæðu til þess að þær yrðu vistaðar utan heimilis. Var niðurstaða héraðsdóms um vistun barnanna utan heimilis A því staðfest en tímabil vistunarinnar stytt í 6 mánuði að teknu tilliti til 7. mgr. 4. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002 og 12. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Hafnað var kröfum A, í máli þar sem leyst var úr ágreiningi í tengslum við opinber skipti til fjárslita milli A og B vegna hjónaskilnaðar, um að hluti eigna skyldi teljast séreign A og að vikið skyldi frá helmingaskiptareglu 103. gr. hjúskaparlaga nr. 31/1993 með tilteknum hætti. Loks var hafnað kröfu A um að lán B við Lánasjóð íslenskra námsmanna kæmi ekki til frádráttar hjúskapareignum hans.