B var ákærður fyrir brot gegn skattalögum sem framkvæmdastjóri Í hf. með því að hafa ekki staðið ríkissjóði skil á staðgreiðslu opinberra gjalda, sem haldið hafði verið eftir af launum starfsmanna hlutafélagsins vegna nánar tilgreindra greiðslutímabila. B byggði kröfu sínu á sýknu meðal annars á því að greiðslum og inneignum Í hf. vegna ofgreidds virðisaukaskatts hefði ekki verið ráðstafað í samræmi við þær forgangsreglur sem innheimtumanni ríkissjóðs hafi borið að fara eftir. Taldi hann að ef greiðslunum hefði verið ráðstafað í samræmi við þessar forgangsreglur hefðu allar kröfur vegna staðgreiðslu skatta verið greiddar. Landsréttur komst að þeirri niðurstöðu að fimm greiðslum Í hf. hefði ranglega verið ráðstafað inn á skattskuldir félagsins í gjaldflokkum sem voru neðar í forgangsröð en vanskil á staðgreiðslu launagreiðanda. En þrátt fyrir að ráðstöfunin hefði farið fram með réttum hætti hefðu vanskil verið veruleg á öllu tímabilinu. Voru brot B gegn lögum nr. 45/1987 um staðgreiðslu opinberra gjalda talin stórfelld í skilningi 1. mgr. 262. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og var honum gert að sæta fangelsi í þrjá mánuði skilorðsbundið í tvö ár auk þess sem honum var gert að greiða fésekt. Við ákvörðun fésektar var tekið tillit til þeirra áhrifa sem rétt ráðstöfun greiðslna og innborgana hefði haft á vanskil vegna afdreginnar staðgreiðslu.

Héraðsdómur var ómerktur og málinu vísað heim í hérað til munnlegs málflutnings og dómsuppsögu að nýju, þar sem ekki hafði verið fylgt fyrirmælum síðari málsliðar 1. mgr. 115. gr. laga nr. 91/1991.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu E um að A héraðsdómari viki sæti í máli E gegn Í. Krafan byggðist á því að ummæli sem dómarinn hefði viðhaft á opinberum vettvangi væru til þess fallin að draga mætti með réttu í efa óhlutdrægni hans við að leysa úr sakarefni málsins. Í úrskurði Landsréttar var meðal annars vísað til þess að ummælin tækju með almennum hætti til innleiðingar reglna á sviði EES-samningsins í íslenskan rétt. Enda þótt orkað gæti tvímælis hvort sú þátttaka hans í umræðu á opinberum vettvangi sem í ummælunum fælust væri samrýmanleg starfi hans væri ekki efni til að líta svo á að með þeim hefði hann tjáð sig um atriði sem ágreiningur í málinu lyti að á þann hátt að draga megi óhlutdrægni hans með réttu í efa. Hinn kærði úrskurður var því staðfestur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um frávísun máls D ehf. gegn P frá dómi þar sem að liðinn var þriggja mánaða frestur til málshöfðunar samkvæmt 2. mgr. 43. gr. laga nr. 31/1990 um kyrrsetningu, lögbann o.fl.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem máli W gegn S ehf. var vísað frá dómi þar sem úrlausn um dómkröfu W ætti undir gerðardóm samkvæmt ákvæði í samningi aðila. 

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem ákæru gegn X var vísað frá dómi með vísan til 4. mgr. 26. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála þar sem lögreglustjórann á Suðurlandi hefði skort hæfi til þess að gefa út ákæru á hendur honum. Byggðist krafa X einkum á ætluðu vanhæfi tveggja fulltrúa sem störfuðu á ákærusviði embættisins. Einnig byggði X á því að hann hefði orðið fyrir stöðugri ásókn lögreglu. Í úrskurði Landsréttar kom fram að í málinu væri ekki að finna nein gögn sem bæru með sér að fulltrúinn A, sem vanhæf var til að annast rannsókn þeirra brota sem getið væri í ákæru, hefði haft afskipti af rannsókn þeirra. Þá var ekki fallist á að fulltrúinn B hefði verið vanhæfur til þess að annast rannsókn brotanna, sbr. 6. tölulið 1. mgr. 3. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Um hæfi lögreglustjóra vísaði Landsréttur til þess að samkvæmt meginreglu 5. töluliðar 3. gr. stjórnsýslulaga hefði vanhæfi fulltrúans A eitt og sér ekki áhrif á hæfi lögreglustjóra. Þá yrði ekki séð að fyrir hendi væru önnur atvik eða aðstæður sem fallnar væru til að draga óhlutdrægni lögreglustjórans með réttu í efa, sbr. g-lið 1. mgr. 6. gr. laga nr. 88/2008, þannig að X hefði ekki verið tryggð réttlát málsmeðferð samkvæmt 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar og 1. mgr. 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar.

B höfðaði mál á hendur A og krafðist þess að honum yrði falin forsjá barns þeirra. Undir rekstri málsins í héraði var aflað matsgerðar um forsjárhæfni aðila og lagði A í kjölfarið fram yfirmatsbeiðni. Talið var að hluti spurninga í yfirmatsbeiðni lyti að atriðum sem undirmatsgerð hefði ekki tekið til og væri því ekki leitað endurmats á þeim atriðum á grundvelli 64. gr. laga nr. 91/1991. Þá var það ekki talið þjóna hagsmunum barnsins að máli yrði frestað enn frekar til öflunar yfirmatsgerðar. Var yfirmatsbeiðni sóknaraðila því hafnað.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu F um að mál sem hann hugðist höfða á hendur Í sætti flýtimeðferð þar sem skilyrðum 1. mgr. 123. gr. laga nr. 91/1991 var ekki fullnægt í málinu.

Þrotabú 12.12.2017 ehf. krafðist riftunar, á grundvelli laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl., á nánar tilgreindum greiðslum til N Inc. sem áttu sér stað eftir frestdag og endurgreiðslu þeirra. Í dómi Landsréttar kom fram að samkvæmt ákvæði 139. gr. laga nr. 21/1991 væri greiðsla skuldar eftir frestdag riftanleg nema við ætti eitthvert þeirra skilyrða sem fram koma í ákvæðinu, en sönnunarbyrðin um það hvíldi á N Inc. og J. Í ljósi atvika og þar sem fyrirliggjandi gögn voru talin benda til þess að J hefði haft vitneskju um að fram væri komin krafa um gjaldþrotaskipti þegar hinar umdeildu greiðslur voru inntar af hendi voru N Inc. og J ekki talin hafa sýnt fram á að þau hafi ekki vitað eða mátt vita að komin hefði verið fram slík krafa. Var því fallist á kröfu þrotabúsins um riftun á greiðslunum. Þar sem riftun fór fram samkvæmt 139. gr. laga nr. 21/1991 var N Inc. og J með vísan til 3. mgr. 142. gr. laganna gert að greiða óskipt þrotabúi 12.12.2017 ehf. fjárhæð sem nam andvirði hinna riftanlegu greiðslna enda hefðu báðir haft hag af greiðslunum auk þess sem virða yrði háttsemi þeirra þeim til sakar.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um dómkvaðningu matsmanns til að meta forsjárhæfni hennar. Í úrskurði Landsréttar kom fram að þótt ekki lægi fyrir nýlegt mat á forsjárhæfni A lægju fyrir viðamikil gögn um tilkynningar til barnaverndaryfirvalda vegna A og sonar hennar, afskipti barnaverndaryfirvalda af A, úrræði sem gripið hafði verið til svo og um fíkniefnavanda hennar og hvernig hún hefði tekið á honum. Jafnframt lá fyrir að A hefði samþykkt að undirgangast forsjárhæfnismat í lok árs 2018 en matsmanni hafi ekki auðnast, þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir um nokkurra mánaða skeið, að fá hana til viðtals og prófana. Með hliðsjón af gögnum málsins þótti A ekki hafa sýnt fram á að slíkar breytingar hefðu orðið á högum hennar að nauðsynlegrar samvinnu hennar við slíkt forsjáhæfnismat væri að vænta. Þá vísaði Landsréttur til þess að málið sætti flýtimeðferð samkvæmt 53. gr. b. barnaverndarlaga nr. 80/2002 og að samkvæmt 1. mgr. 54. gr. sömu laga skyldi kveðja sérfróðan meðdómsmann til setu í dómi við efnismeðferð málsins. Var niðurstaða úrskurðar héraðsdóms um að hafna dómkvaðningunni því staðfest.