Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta nánar tilgreindu nálgunarbanni á grundvelli laga nr. 85/2011, um nálgunarbann og brottvísun af heimili.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016, um útlendinga, sbr. d-lið 1. mgr. 115. gr. sömu laga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta farbanni á grundvelli 1. mgr. 100. gr., sbr. b-lið 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli E ehf. gegn A hf., B hf., Í hf., L hf. og V hf. var vísað frá dómi. Með kröfum sínum krafðist E ehf. viðurkenningar á bótaskyldu vegna samkeppnislagabrota sem fólust í óbeinni samvinnu um ákvörðun milligjalda milli útgefenda á greiðslukortum. Landsréttur féllst á það með héraðsdómi að verulega skorti á að E ehf. hefði gert grein fyrir sameiginlegri aðild varnaraðila samkvæmt 19. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála og sameiginlegri ábyrgð allra varnaraðila á tjóni sem hlaust annars vegar af ólögmætu samráði á vettvangi V hf. og hins vegar á vettvangi B hf. Þá hefði E ehf. hvorki leitt nægilegar líkur að því að hann hefði orðið fyrir tjóni né gert viðhlítandi grein fyrir tengslum ætlaðs tjóns síns við þau samkeppnisbrot varnaraðila sem hann vísaði til. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur.

I ehf. og L hf. greindi á um uppgjör þriggja lána sem I ehf. tók hjá forvera L hf. Greindi aðila á um hvort tvö þessara lána væru lögmæt erlend lán eða íslensk lán sem bundin hefðu verið ólögmætri gengistryggingu. Í dómi Landsréttar kom fram að texti lánssamninganna tæki ekki af skarið um hvort þau hefðu verið veitt í íslenskum krónum eða erlendri mynt. Í samræmi við dómaframkvæmd Hæstaréttar yrði að líta til þess, við mat á því hvort um ólögmæta gengistryggingu væri að ræða, hvernig skuldbinding aðila samkvæmt lánssamningunum hefði verið efnd og framkvæmd í raun. Rétturinn leit til þess að lánin hefðu verið greidd inn á gjaldeyrisreikninga I ehf. í þeim myntum og hlutföllum er lánssamningarnir kváðu á um. Þá hefðu efndir aðila á meginskyldum sínum samkvæmt samningunum farið fram í hinum erlendu myntum sem þar voru tilgreindar. Var því niðurstaða Landsréttar sú að um lögmæt lán í erlendum myntum hefði verið að ræða. Auk framangreinds hélt I ehf. því fram, varðandi þriðja lánið, að hann ætti kröfu á hendur L hf. um endurgreiðslu ofgreidds fjár, því að vextir hefðu verið vanreiknaðir við endurútreikning þess en það hafði verið bundið með ólögmætri gengistryggingu. Í dómi Landsréttar var I ehf. hvorki talinn hafa sýnt fram á að vextir hefðu verið vanreiknaðir samkvæmt lögum eða venju, né að í endurútreikningi L hf. hefði falist loforð um að greiða almenna vexti af inneign áfrýjanda umfram það sem þar hefði verið gert. Rétturinn hafnaði jafnframt málsástæðum I ehf. um að síðbúin andmæli og nánar tiltekin málflutningsyfirlýsing L hf. í eldra dómsmáli milli aðilanna væru bindandi um sakarefni þessa máls. Var því staðfest niðurstaða héraðsdóms um að I ehf. ætti ekki frekari kröfur á hendur L hf. vegna uppgjörs lánsins.

V ehf. gerði samning við H hf. um afhendingu á stáli í byggingu sem V ehf. var að reisa samkvæmt verksamningi við E ehf. Upphaflega var miðað við að stál í bygginguna yrði um 350 tonn en magnið sem var notað og H hf. afhenti reyndist vera um 550 tonn. Deildu aðilar meðal annars um hvor þeirra bæri áhættuna af því. Í dómi Landsréttar kom fram að í tilboði H hf. hefði verið miðað við einingarverð á tonni á stáli og hvergi getið um ákveðið magn sem afhent yrði eða heildarverð fyrir stálvirkið. Hefði V ehf. ekki leitt í ljós að H hf. hefði hvað sem þessu liði lofað að afhenda honum fullhannað stálvirki í bygginguna sem í færu 350 tonn og að H hf. bæri áhættuna ef það magn væri vanáætlað. Bæri V ehf. því greiða fyrir það efni sem honum var afhent. Í málinu hafði V ehf. til viðbótar uppi lækkunarkröfur í níu liðum þar á meðal vegna dagsekta sem hann hafði greitt E ehf. vegna tafa á skilum á verkinu. Taldi Landsréttur að V ehf. hefði ekki tekist að sanna að H hf. bæri ábyrð á þeim töfum. Að öðru leyti var kröfum V ehf. hafnað.

Aðilar deildu um hvort H ehf. hefði rift munnlegum verksamningi þeirra á milli eftir að ágreiningur kom upp um einingaverð. Í kjölfar fundar fyrirsvarsmanna aðila fjarlægði J slf. verkfæri sín af verkstað og yfirgaf vinnusvæðið en frásagnir aðila af aðdraganda þess eru ekki á eina lund. Landsréttur taldi ekki sannað að H ehf. hefði með ólögmætum hætti rift verksamningi aðila og bakað sér þannig skaðabótaskyldu gagnvart J slf. Var H ehf. því sýknaður af kröfu J slf.

V höfðaði mál og krafði S hf. um greiðslu vegna uppsafnaðs kjarasamningsbundins frítökuréttar. Í dómi Landsréttar kom fram að V hefði ekki ráðið vinnutíma sínum sjálfur í þeim skilningi að hann gæti stjórnað því hvenær verk þau sem hann var ráðinn til væru innt af hendi. Þá taldi rétturinn að hann hefði ekki notið þeirrar lágmarkshvíldar sem kveðið væri á um í 1. mgr. 53. gr. laga nr. 46/1980 og viðeigandi kjarasamningi og á því bæri S hf. ábyrgð. Jafnframt var V ekki talinn hafa sýnt það tómlæti við gæslu lágmarkskjara sinna, sem fælust í frítökurétti, að hann hefði glatað rétti til að hafa uppi kröfu vegna hans. Var krafa V því tekin til greina.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli b- og c- liða 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

L hf. höfðaði mál á hendur G til heimtu skuldar sem var tilkomin vegna lánssamnings sem L hf., G og A, fyrrum eiginmaður G, gerðu með sér í ársbyrjun 2012. Lánasamningurinn var gerður á grundvelli uppgjörssamkomulags aðila þar sem fram kom að L hf. gaf eftir um það bil þriðjung af kröfum sínum á hendur G og A. Kröfur G í málinu voru meðal annars reistar á því að með uppgjörssamkomulaginu og lánasamningnum hafi hún verið látin taka á sig skuldbindingar sem tilheyrðu ekki henni heldur fyrrverandi eiginmanni hennar og að greiðslumat hefði ekki farið fram vegna hluta þeirra skulda sem gerðar voru upp með samkomulaginu. Í dóminum var komist að þeirri niðurstöðu að talsverður hluti af skuldunum sem gerðar voru upp með samkomulaginu tengdust G beint eða óbeint. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að þegar tilteknir þættir samkomulagsins væru metnir saman og horft til tilurðar þess og stöðu aðila að öðru leyti yrði ekki fallist á það með G að ósanngjarnt væri eða andstætt góðri viðskiptavenju að L hf. bæri það fyrir sig. Þá yrði ekki ráðið af atvikum málsins að L hf. hefði nýtt sér stöðu sína til að ná fram ósanngjörnu skuldauppgjöri eða beitt G eða A óhæfilegum þrýstingi við samningsgerðina. Því yrði kröfu G um að samkomulaginu yrði vikið til hliðar að hluta eða í heild hafnað. Var krafa L hf. því tekin til greina.