G ehf. krafðist viðurkenningar á skaðabótaskyldu A hf. vegna tjóns sem félagið taldi sig hafa orðið fyrir vegna tiltekinna aðgerða A hf. sem hafi orðið til þess að G ehf. tapaði eignarhlut sínum í félaginu S ehf. Í dómi Landsréttar kom fram að G ehf. hefði ekki gert nægjanlega grein fyrir því í hverju ætlað tjón félagsins hafi falist og hvert umfang þess myndi vera. Þá yrði ekki ráðið af gögnum málsins hver tengsl myndu vera milli athafna eða athafnaleysis starfsmanna A hf. og ætlaðs tjóns G ehf. Samkvæmt því hefði G ehf. ekki leitt nægilega í ljós að félagið hefði orðið fyrir tjóni vegna háttsemi A hf. eða starfsmanna þess þannig að félagið hefði lögvarða hagsmuni af því að fá leyst úr kröfum sínum, sbr. 2. mgr. 25. gr. laga nr. 91/1991, um meðferð einkamála.. Var málinu því vísað frá héraðsdómi.

X var sakfelld fyrir brot gegn 1. mgr. 218. gr. b almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og 1. og 3. mgr. 99. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002 með því að hafa annars vegar slegið stjúpson sinn einu sinni með flötum lófa í andlit og höfuð með nánar tilgreindum afleiðingum. Hins vegar með því að hafa slegið hann í tvö til þrjú skipti með flötum lófa í andlit og höfuð með nánar tilgreindum afleiðingum. Í dómi Landsréttar kom fram að brotaþoli hefði verið trúverðugur í frásögn sinni um fyrri ákæruliðinn og að framburður hans ætti sér skýra stoð í framburði móður hans. Þá var með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms staðfest niðurstaða hans um sakfellingu ákærðu fyrir þá háttsemi sem greindi í öðrum lið ákæru en ekki var talið að háttsemin hefði réttlæst af neyðarvörn. Refsing X var ákveðin fangelsi í sex mánuði en fullnustu hennar frestað skilorðsbundið í tvö ár.

J var sakfelldur fyrir að hafa ekið bifreið sinni, sem var ekki í notkunarhæfu ástandi, ófær um að stjórna henni örugglega vegna notkunar á deyfandi lyfjum, án nægilegrar aðgæslu og langt yfir leyfilegum hraða með þeim afleiðingum að bifreiðin rakst aftan á aðra fólksbifreið, sem ekið var í sömu átt, en við það kastaðist sú bifreið framan á smárútu sem ekið var á móti báðum bifreiðunum og ökumaður hinnar fólksbifreiðarinnar lést og farþegi í smárútunni slasaðist. Varðaði brot J við 215. og 219. gr. almennra hegningarlaga, nr. 19/1940, auk nánar tilgreindra ákvæða umferðarlaga og reglugerðar um gerð og búnað ökutækja. Við ákvörðun refsingar var litið til sakaferils J og tekið tilliti til ákvæða 1. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga, einkum 1., 2. og 3. töluliðar, og höfð hliðsjón af 1. mgr. 77. gr. sömu laga, auk þess sem refsing hans var tiltekin sem hegningarauki. Var refsing J ákveðin fangelsi í níu mánuði. Þá var J sviptur ökurétti í eitt ár. 

A höfðaði mál gegn T og krafðist þess að synjanir T á umsóknum hans um tekjutengdar greiðslur til foreldra á vinnumarkaði samkvæmt lögum nr. 22/2006 um greiðslur til foreldra langveikra og alvarlega fatlaðra barna yrðu ógiltar. T krafðist þess að málinu yrði vísað frá þar sem A hefði ekki lögvarða hagsmuni af úrlausn dómkrafna sinna. Í úrskurði héraðsdóms við meðferð málsins var frávísunarkröfu T hafnað. Í úrskurði Landsréttar var talið að undirliggjandi fjárkröfur, sem A hefði getað leitast við að hafa uppi í kjölfarið á ógildingu ákvarðana T, væru fallnar niður fyrir fyrningu þegar málið var höfðað. Með vísan til þessa yrði ekki séð að A hefði lögvarða hagsmuni af því að fá dóm um ógildingarkröfur sínar. Jafnframt var ekki talið að A hefði lögvarða hagsmuni af því að fá ákvörðun T um að synja síðari umsókn hans um greiðslur fellda úr gildi þar sem hann hefði ekki krafist ógildingar á  úrskurði úrskurðarnefndar fæðingar- og foreldraorlofsmála sem væri endanlegur úrskurður stjórnvalda í málinu og stæði því óhaggaður. Í ljósi framangreinds var kröfum A vísað frá héraðsdómi.

H var sakfelldur fyrir þjófnaðarbrot samkvæmt 1. mgr. 244. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa fjarlægt úr sumarhúsi í eigu þriðja aðila nánar tilgreind húsgögn og komið þeim fyrir í veiðihúsi í sinni eigu. Þá var hann sakfelldur fyrir brot á 1. mgr. 47. gr. vegalaga nr. 80/2007 með því að hafa komið fyrir grjóti á nánar tilgreindum vegi og með því raskað öryggi umferðar og valdið hættu á slysum á viðkomandi vegi. H var hins vegar sýknaður af ákæru um líkamsárás sem héraðsdómur hafði sakfellt hann fyrir. Var refsing H ákveðin fangelsi í 30 daga, en fullnustu refsingarinnar frestað skilorðsbundið í 2 ár.

Í málinu krafði SM fyrri eigendur fasteignar, KE og SB, um skaðabætur vegna meints galla á fasteigninni sem fólst í leka frá þaki. Í dómi Landsréttar var staðfest niðurstaða héraðsdóms um heimild SM til að beina kröfunni að KE og SB samkvæmt 45. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup, í sama mæli og viðsemjendur hans sem keypt hefðu fasteignina af KE og SB í ágúst 2013. Fyrir lá að lekið hafði í eitt skipti hjá rafmagnsdós í búr á árinu 2009 eða 2010 sem KE og SB upplýstu ekki um við sölu. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að ekki væri annað fram komið en að um einstakt tilvik hefði verið að ræða og að KE og SB hefðu talið meginorsök lekans sérstök veðurskilyrði og ófullnægjandi viðbrögð af sinni hálfu. Hefði leka ekki aftur orðið vart þegar sala fór fram 2013 og að minnsta kosti sex ár hefðu liðið frá atvikinu þar til leka varð næst vart. Þá væri lítill halli á þakinu og þegar viðsemjendur SM festu kaup á fasteigninni hefði það ekki verið endurnýjað frá byggingu hússins árið 1972. Taldi Landsréttur ósannað að KE og SB hefðu við sölu fasteignarinnar í ágúst 2013 haft vitneskju um að þakið héldi almennt ekki vatni eða hefði ekki eiginleika sem samsvöruðu aldri þess og viðsemjendur SM höfðu réttmæta ástæðu til að vænta. Þá var einnig talið ósannað að það hefði haft áhrif á gerð eða efni kaupsamnings KE og SB og viðsemjenda SM að þau veittu ekki upplýsingar um lekann árið 2009 eða 2010. Voru KE og SB sýknuð af kröfum SM.

Ágreiningur laut að greiðsluskyldu L ehf. á útlögðum kostnaði Þ ehf. vegna verkframkvæmda við lóð að Hlíðarenda 1-7, meðal annars vegna vinnu arkitekta, verkfræðinga og verktaka, samtals að fjárhæð 49.652.855 krónur. Talið var að í samningi um kaup A ehf., sem er systurfélag áfrýjanda, á hlutafé í stefnda  af H ehf., sem er móðurfélag stefnda, og hluthafasamkomulagi sem gerður var í tengslum við kaupin hafi falist að áhætta af kostnaði sem hvor aðili samningsins um sig stofnaði til, beint eða óbeint, í gegnum systur- eða móðurfélög, væru á ábyrgð þess aðila sem til hans stofnaði þar til stjórn og/eða hluthafafundur stefnda samþykkti kostnaðinn. Var niðurstaða héraðsdóms um sýknu L ehf. því staðfest.

Í málinu krafðist A þess að viðurkennt yrði með dómi að hann ætti helmingshlut í fasteign sem var keypt um það leyti sem aðilar hófu sambúð sína. Meðal annars með vísan til þess að afsalið var skráð og þinglýst á nöfn beggja aðila og vitnisburðar B um að til hafi staðið að þau yrðu sameigendur að henni var talið að málsaðilar hefðu átt fasteignina í óskiptri sameign. Að þessu gættu og þar sem ekki lágu fyrir upplýsingar um eignarhlutföll milli aðila, var hlutdeild þeirra í eigninni talin vera jöfn, auk þess sem ráða mætti af gögnum að A hefði greitt stærstan hluta kaupverðsins sem ekki var fjármagnaður með lánsfé. Var því fallist á með A að hann ætti tilkall til helmings af söluandvirði fasteignarinnar, að frádregnum áhvílandi skuldum og kostnaði. Ákvæði héraðsdóms um kyrrsetningu var staðfest. 

HMS, þáverandi forstjóri viðskiptabankans K hf., X, þáverandi fjármálastjóri samstæðu bankans, og MG, þáverandi forstjóri KL, dótturfélags K hf., voru í þremur ákæruliðum borin sökum um auðgunarbrot tengd starfsemi K hf. í árslok 2007 og fram á mitt ár 2008. Fyrstu tveir ákæruliðirnir lutu að tveimur millifærslum af reikningi K hf. inn á reikning KL, þaðan sem fjármununum var í báðum tilvikum ráðstafað inn á reikning félagsins MH. Fyrri millifærslan, sem átti sér stað 19. desember 2007, var að fjárhæð 3.016.750.000 krónur en sú síðari fór fram 30. júní 2008 og var að fjárhæð 3.080.250.000 krónur. Vegna þeirra voru HMS og X á nánar tilgreinda vegu aðallega sökuð um tvö fjárdráttarbrot og MG um hlutdeild í þeim brotum, með því að X hafi að undirlagi HMS og í samráði við MG látið millifæra fjármunina, sem hafi svo að undirlagi MG verið færðir inn á reikning MH. Til vara voru HMS og X sökuð um umboðssvik og MG um hlutdeild í þeim brotum, að því frágengnu var MG sakaður um hylmingu, en að því frágengnu um peningaþvætti. Í þriðja og síðasta ákæruliðnum voru HMS og X með nánar tilgreindum hætti sökuð um umboðssvik og MG, aðallega fyrir hlutdeild í því broti, er ákærðu HMS og X hafi misnotað aðstöðu sína, með því að X hafi 20. maí 2008 að undirlagi HMS og MG látið K hf. kaupa skuldabréf útgefin af bankanum af MH á nafnverði bréfanna að viðbættum áföllnum vöxtum langt yfir markaðsverði þeirra og með því valdið K hf. fjártjóni, án þess að lögmætar viðskiptalegar forsendur hafi legið að baki. Vegna þessa var MG til vara sakaður um hylmingu en að því frágengnu um peningaþvætti. 

Í dómi Landsréttar var meðal annars rakið að millifærslan 19. desember 2007 hafi ekki getað átt rætur að rekja til efnda á lögmætri skuldbindingu K hf. og að ekkert styddi staðhæfingar í þá veru að K hf. hafi ábyrgst greiðslu skulda MH gagnvart KL fyrr en með ábyrgðaryfirlýsingu 31. janúar 2008. HMS hefði sem forstjóri K hf. haft vörslur fjármuna bankans og gefið X fyrirmæli um að millifæra greiðsluna 19. desember 2007, sem hafi hrint þeim fyrirmælum í framkvæmd á þann veg sem lýst væri í ákæru þannig að greiðslan hafi endað á reikningi MH. Sú ráðstöfun fjármunanna af hálfu HMS hafi falið í sér ólögmæta tileinkun þeirra af ásetningi í því skyni að auðga MH. HMS hafi ekki getað dulist að með því hafi hann valdið bankanum í það minnsta verulegri fjártjónshættu. MG hafi heldur ekki getað dulist að greiðslan ylli K hf. slíkri hættu og honum hlotið að vera ljóst að greiðslan fæli í sér einhliða fjárstuðning við félagið án lögmæts tilefnis. Hann hafi með háttsemi sinni veitt HMS liðsinni í verki við framkvæmd fjárdráttarins. Miðað við fyrirliggjandi upplýsingar og stöðu X var á hinn bóginn talið ósannað að henni hafi hlotið að vera ljóst að greiðslufyrirmæli HMS fælu í sér ólögmæta ráðstöfun eða að fyrir lægi með óyggjandi hætti að hún hafi haft tilefni til þess að óttast að sú væri raunin. Því staðfesti Landsréttur niðurstöðu héraðsdóms um sakfellingu HMS og MG og sýknu X af sakargiftum samkvæmt ákærulið I.

Um ákærulið II vísaði rétturinn til þess að á meðal málsgagna lægju fyrir tvær staðfestingar á framvirkum gjaldmiðlaskiptasamningum 23. maí 2008 sem fundist hafi í húsleit hjá KL og skjal um uppgjör þeirra. Á þótti ekki hafa rennt stoðum undir þann málatilbúnað að staðfestingar samninganna væru tilbúningur sem ætlað hafi verið að skapa þá tiltrú að um raunveruleg viðskipti hafi verið að ræða, heldur hafi greiðslan verið innt af hendi til þess að efna raunverulegar skuldbindingar. Þannig þótti ekki koma til álita að ráðstöfun fjármunanna 30. júní 2008 hafi verið til marks um ólögmæta tileinkun þeirra. Því bæri að sýkna HMS og X af fjárdráttarbroti samkvæmt ákærulið II og MG af hlutdeild í því broti. Þá tæki verknaðarlýsing ákæru ekki til þeirrar ákvörðunar að skuldbinda K hf. á þann veg sem kveðið var á um í samningunum og leitt hafi til fjármunafærslunnar 30. júní 2008. Því kæmi ekki til álita að sakfella HMS og X fyrir umboðssvik eða MG fyrir hlutdeild í slíkum brotum. Þá þóttu rök ekki standa til sakfellingar MG fyrir hylmingu eða peningaþvætti.

Um ákærulið III vísaði Landsréttur meðal annars til þess að það hafi verið stefna K hf. árið 2008 að kaupa til baka skuldabréf sem bankinn hafði gefið út á alþjóðlegum fjármálamarkaði en hvergi í gögnum málsins væri vikið að því á hvaða verði slík bréf skyldu keypt. Þannig væru ekki til staðar fyrirmæli sem settu umboði HMS sem forstjóra bankans skýr takmörk í þeim efnum er hann tók ákvörðun um kaupin sem fjallað var um í þessum lið. Um mat á því hvort HMS hafi engu að síður farið verulega á svig við það sem honum hafi hlotið að vera ljóst að ætlast væri til af honum sem forstjóra K hf., var meðal annars litið til þess að með kaupunum á skuldabréfunum hafi K hf. lækkað skuldir bankans, atvika í aðdraganda kaupanna og þess að K hf. var á þeim tíma í ábyrgð fyrir skuldum MH við KL. Í því ljósi þótti ekki upplýst að HMS hefði misnotað sér aðstöðu sína þannig að varðaði við umboðssvikaákvæði almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Því var HMS sýknaður af sakargiftum samkvæmt ákærulið III, sem og X sem fylgt hafi fyrirmælum HMS um viðskiptin og MG af hlutdeild í broti þeirra. Þá var MG enn fremur sýknaður af hylmingu og peningaþvætti í kjölfar kaupanna.

Y, sem í öllum ákæruliðunum var aðallega gefin að sök hylming, en til vara peningaþvætti, var sýknaður af sakargiftum og kröfu um upptöku á fjármunum á bankareikningi. Refsing HMS og MG var ákveðin sem hegningarauki við fyrri dóma. Eftir málavöxtum og með vísan til 2. mgr. 77. gr. almennra hegningarlaga var þeim ekki gerð frekari refsing. Þá var viðurkennd skaðabótaábyrgð HMS og MG vegna þeirrar háttsemi sem þeir voru sakfelldir fyrir á grundvelli ákæruliðar I. Kröfu Á um upptöku á tilgreindum eignum MH var á hinn bóginn hafnað.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um nauðungarvistun A á sjúkrahúsi sem ákveðin hafði verið af sýslumanninum á höfuðborgarsvæðinu.