M krafðist viðurkenningar á því að hann væri réttur eigandi að tilteknum fjölda hluta í R sem M keypti af K. S taldi sig hafa orðið eiganda þeirra hluta með yfirlýsingu um beitingu forkaupsréttar. Ekki var um það deilt að frestur til að neyta forkaupsréttar væri 30 dagar en aðila greindi á um við hvað bæri að miða upphaf frestsins. Í dómi héraðsdóms, sem Landsréttur staðfesti með vísan til forsendna um annað en málskostnað, kom fram að 22. gr. laga nr. 2/1995 um hlutafélög bæri ótvírætt með sér að upphaf frests til að nýta forkaupsrétt miðaðist við tilkynningu til stjórnar félags um tilboð. Hlutverk stjórnar félags væri einskorðað við að tilkynna hluthöfum þegar í stað um tilboð á grundvelli hluthafaskrár félags. Skilja yrði ákvæðið samkvæmt orðanna hljóðan. Fresturinn hefði því verið liðinn þegar S tilkynnti um nýtingu réttarins til stjórnar R. Var krafa M því tekin til greina.

A og B deildu um lögheimili dóttur sinnar og umgengnisrétt. Í málinu lá fyrir matsgerð þar sem komist var að þeirri niðurstöðu að báðir foreldrar væru ágætlega færir um að annast um barnið og sinna þörfum þess. Héraðsdómur, sem var skipaður tveimur sérfróðum meðdómsmönnum, komst að þeirri niðurstöðu að báðir aðilar væru hæfir til að hafa barnið búsett hjá sér en að B væri líklegri til að tryggja stöðugleika í lífi þess en A. Taldi héraðsdómur að það væri dóttur aðila fyrir bestu að búa hjá B. Þá var kveðið á um umgengnisrétt. Landsréttur vísaði til þess að í matsgerðinni væri bent á nokkra áhættuþætti í umhverfi og persónuleika A. Í ljósi þessa var fallist á það með héraðsdómi að B væri líklegri til þess að búa barninu nauðsynlegan stöðugleika í lífi þess. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um annað en fyrirkomulag á því hvort foreldrið skyldi sækja barnið.

M krafðist viðurkenningar á því að hann væri réttur eigandi að tilteknum fjölda hluta í R sem M keypti af K. S taldi sig hafa orðið eiganda þeirra hluta með yfirlýsingu um beitingu forkaupsréttar. Ekki var um það deilt að frestur til að neyta forkaupsréttar væri 30 dagar en aðila greindi á um við hvað bæri að miða upphaf frestsins. Í dómi héraðsdóms, sem Landsréttur staðfesti með vísan til forsendna um annað en málskostnað, kom fram að 22. gr. laga nr. 2/1995 um hlutafélög bæri ótvírætt með sér að upphaf frests til að nýta forkaupsrétt miðaðist við tilkynningu til stjórnar félags um tilboð. Hlutverk stjórnar félags væri einskorðað við að tilkynna hluthöfum þegar í stað um tilboð á grundvelli hluthafaskrár félags. Skilja yrði ákvæðið samkvæmt orðanna hljóðan. Fresturinn hefði því verið liðinn þegar S tilkynnti um nýtingu réttarins til stjórnar R. Var krafa M því tekin til greina.

J var sakfelldur fyrir umferðarlagabrot með því að hafa í 12 nánar tilgreind skipti ekið bifreið sviptur ökurétti, þar af þrisvar sinnum undir áhrifum ávana- og fíkniefna og einu sinni gegn rauðu ljósi með þeim afleiðingum að hann ók á aðra bifreið. J var auk þess sakfelldur fyrir brot gegn lögum um ávana- og fíkniefni nr. 65/1974 með því að hafa í tvígang haft fíkniefni í vörslum sínum. Landsréttur staðfesti dóm héraðsdóms um refsingu J, sviptingu ökuréttar og upptöku fíkniefna en féllst ekki á með J að annmarkar hefðu verið á meðferð málsins sem brotið hefðu gegn 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar og ákvæðum 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu um réttláta málsmeðferð.

Þrotabú E ehf. krafðist riftunar á framsali EK ehf. til S ehf. á nánar tilgreindri endurkröfu á hendur íslenska ríkinu vegna ofgreiðslu gjalda til ríkissjóðs. Í dómi Landsréttar var lagt til grundvallar að S ehf. hefði eignast kröfu á hendur EK ehf. sem nam fjárhæð hinna ofgreiddu gjalda og þegar af þeirri ástæðu hefði framsalið ekki getað talist gjafagerningur í skilningi 131. gr. laga nr. 21/1991, um gjaldþrotaskipti o.fl. Á hinn bóginn var talið að um óvenjulegan greiðslueyri hefði verið að ræða samkvæmt 1. mgr. 134. gr. laga nr. 21/1991 og að greiðslan hafi ekki virst venjuleg eftir atvikum. Var því fallist á kröfu þrotabús E ehf.

S var sakfelldur fyrir brot gegn umferðarlögum nr. 50/1987 með því að hafa ekið bifreið undir áhrifum ávana- og fíkniefna og fyrir brot gegn lögum um ávana- og fíkniefni nr. 65/1974 með því að hafa haft fíkniefni í vörslum sínum. Landsréttur féllst ekki á kröfu S um ómerkingu og frávísun málsins frá héraðsdómi á þeim grundvelli að saksóknari, sem ritað hafði undir ákæru í málinu, hafi ekki haft vald til þess. Að virtum sakaferli S og með hliðsjón af dómvenju var refsing hans ákveðin fangelsi í 45 daga. Þá var S einnig sviptur ökurétti ævilangt og gert að sæta upptöku fíkniefna.

A og B deildu um forsjá sonar síns og umgengnisrétt. Í málinu lá fyrir matsgerð þar sem komist var að þeirri niðurstöðu að A væri vel hæfur til að fara með forsjá drengsins en forsjárhæfni A hefði verið skert á tímabilum. Héraðsdómur, sem var skipaður tveimur sérfróðum meðdómendum, komst að þeirri niðurstöðu að báðir aðilar væru hæfir til að fara með forsjá drengsins en á tímabilum hefði forsjáhæfni A verið skert. Taldi héraðsdómur að það væri syni aðila fyrir bestu að B færi með forsjá hans. Þá var kveðið á um umgengnisrétt. Staðfesti Landsréttur niðurstöðu hins áfrýjaða dóms með vísan til forsendna hans.

M krafðist viðurkenningar á því að hann væri réttur eigandi að tilteknum fjölda hluta í R sem M keypti af K. S taldi sig hafa orðið eiganda þeirra hluta með yfirlýsingu um beitingu forkaupsréttar. Ekki var um það deilt að frestur til að neyta forkaupsréttar væri 30 dagar en aðila greindi á um við hvað bæri að miða upphaf frestsins. Í dómi héraðsdóms, sem Landsréttur staðfesti með vísan til forsendna um annað en málskostnað, kom fram að 22. gr. laga nr. 2/1995 um hlutafélög bæri ótvírætt með sér að upphaf frests til að nýta forkaupsrétt miðaðist við tilkynningu til stjórnar félags um tilboð. Hlutverk stjórnar félags væri einskorðað við að tilkynna hluthöfum þegar í stað um tilboð á grundvelli hluthafaskrár félags. Skilja yrði ákvæðið samkvæmt orðanna hljóðan. Fresturinn hefði því verið liðinn þegar S tilkynnti um nýtingu réttarins til stjórnar R. Var krafa M því tekin til greina.

A lenti í umferðarslysum í apríl og maí 2006 og fékk vegna þeirra greiddar bætur í janúar 2008, annars vegar úr hendi S og hins vegar úr hendi T. Eftir þetta taldi A að afleiðingar slysanna hefðu orðið meiri en lagt var til grundvallar við bótauppgjörið. Fékk A dómkvaddan matsmann sem mat viðbótar varanlega örorku 5% og viðbótar varanlega miska 5 stig, vegna hvors slyss fyrir sig. Í málinu stefndi A S og T óskipt til greiðslu bóta sem svöruðu til 10% varanlegrar örorku og 10 miskastiga en til vara gerði A kröfu á hendur hvorum fyrir sig um helming fjárhæðarinnar. Í dómi Landsréttar kemur fram að þótt einungis mánuður hafi liðið milli slysanna tveggja væri ekki um samverkandi tjónsorsakir að ræða þannig að ekki væri unnt að greina milli tjóns af völdum hvorrar bifreiðar um sig. Stæðu því engin rök fyrir kröfu A um óskipta greiðslu úr hendi S og T vegna þeirra tveggja umferðarslysa sem hún varð fyrir. Voru S og T því sýknaðir af aðalkröfu A. Þá var varakröfu A vísað frá héraðsdómi þar sem ekki væru uppfyllt skilyrði 19. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála um samlagsaðild, enda væru kröfur A á hendur S og T ekki reistar á sama atviki, aðstöðu eða löggerningi.

D var sakfelldur fyrir þjófnað og ítrekuð brot gegn umferðalögum og lögum um ávana- og fíkniefni. Að sakaferli hans virtum, því að hann játaði brot sín skýlaust og að um var að ræða rof á skilorði reynslulausnar var refsing D ákveðin fangelsi í 12 mánuði. Þá var hann sviptur ökurétti ævilangt og gert að sæta upptöku fíkniefna.