Staðfestur  var  úrskurður  héraðsdóms  um  að  X  skyldi sæta  gæsluvarðhaldi  á grundvelli b-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Ó var sakfelldur fyrir meiri háttar brot gegn 1. mgr. 262. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, 1. mgr. 40. gr. laga nr. 50/1988 um virðisaukaskatt og 2. mgr. 30. gr. laga nr. 45/1987 um staðgreiðslu opinberra gjalda með því að hafa í starfi sínu sem framkvæmdastjóri og stjórnarmaður V ehf. á tilteknum tímabilum á árunum 2014 til 2016 látið hjá líða að standa skil á virðisaukaskatti og skila staðgreiðsluskilagreinum félagsins á lögmæltum tíma og standa skil á slíkum gjöldum. Var refsing Ó ákveðin fangelsi í fjóra mánuði en fullnustu hennar frestað og skyldi hún falla niður að liðnum tveimur árum héldi hann almennt skilorð. Þá var Ó dæmdur til að greiða 14.250.000 króna sekt í ríkissjóð og skyldi fimm mánaða fangelsi koma í stað sektarinnar yrði hún ekki greidd.

Staðfest var niðurstaða héraðsdóms um nauðungarvistun A á sjúkrahúsi sem ákveðin hafði verið af sýslumanninum á höfuðborgarsvæðinu.

DHS var sakfelldur fyrir manndráp samkvæmt 211. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og tilraun til manndráps samkvæmt 211. gr., sbr. 1. mgr. 20. gr. sömu laga, með því að hafa veist að A og B með hníf og margsinnis lagt til þeirra og stungið þá með hnífnum. Hann stakk A í bringu vinstra megin og gekk hnífurinn inn í hjartað, í hægri öxl og tvívegis í bakið og lét A lífið af sárum sínum fimm dögum síðar. DHS stakk B í bakið, í vinstri öxl, í vinstri upphandlegg og í vinstri kálfa og olli sú stunga slagæðarblæðingu. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að sannað þætti að atlaga DHS að A og B hefði verið ofsafengin. Honum hefði ekki getað dulist að líklegustu afleiðingarnar af hnífstungunum yrðu þær að A hlyti bana af. Jafnframt hefði honum hlotið að vera ljóst að atlaga hans að B hefði verið stórhættuleg en ekki látið það aftra gerðum sínum. Því yrði huglæg afstaða DHS til þess verknaðar metin sem lægsta stig ásetnings. Þá vísaði rétturinn meðal annars einnig til þess að með hliðsjón af þeim sérfræðilegu gögnum sem aflað hefði verið um geðheilsu DHS og andlegt ástand hans á verknaðarstundu og aðdraganda og framvindu ofsafenginnar atlögu hans, kæmi ekki til álita að fella niður eða færa niður refsingu hans með vísan til ákvæða almennra hegningarlaga. Refsing hans var ákveðin fangelsi í 17 ár og var honum gert að greiða B og foreldrum A miskabætur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að afmá veðskuldir af íbúðarhúsnæði hans samkvæmt lögum nr. 50/2009 í kjölfar greiðsluaðlögunar samkvæmt lögum nr. 101/2010.  Kröfu A um að felld yrði úr gildi veðsetning atvinnuhúsnæðis samkvæmt lögum nr. 50/2009 var vísað frá héraðsdómi.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu sóknaraðila um að leggja fyrir dómkvaddan matsmann nánar tilgreindar matsspurningar. Þá var jafnframt fallist á að leggja nánar tilgreinda matsspurningu fyrir hinn dómkvadda matsmann sem héraðsdómur hafði hafnað.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c- liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli a-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála og einangrun meðan á því stendur.

E ehf. kærði úrskurð héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu F ehf. um að bú E ehf. yrði tekið til gjaldþrotaskipta. Í úrskurði Landsréttar kom fram að heimild 65. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl., til að krefjast gjaldþrotaskipta á búi skuldara, væri samkvæmt hljóðan sinni bundin við lánardrottna skuldara. Aðilum bæri í engu saman um hvernig viðskiptum þeirra á milli hefði verið háttað eða hvernig uppgjöri vegna þeirra skyldi hagað. Þá hefði F ehf. hvorki lagt fram skrifleg gögn um þann lánssamning sem hann kvaðst reisa kröfu sína um gjaldþrotaskipti á né freistað þess að færa sönnur á tilvist og efni hans eftir öðrum þeim leiðum sem honum væru færar eftir ákvæðum laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, sbr. 2. mgr. 178. gr. laga nr. 21/1991. Taldi Landsréttur því að varhugavert væri að telja F ehf. hafa sýnt nægilega fram á að hann ætti þá fjárkröfu á hendur E ehf., sem krafa hans um gjaldþrotaskipti væri reist á, og var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008.