X var ákærð fyrir þjófnað samkvæmt 1. mgr. 244. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa tekið fjórar vörur úr hillum verslunar og sett í tösku sína og úlpuvasa og gengið út úr versluninni án þess að greiða fyrir vörurnar. Í dómi Landsréttar kom fram að af upptökum úr eftirlitsmyndavél væri ógreinilegt og óljóst hvort X hefði tekið umræddar vörur og stungið þeim í tösku sína eða vasa. Þá hafi ekki verið gengið úr skugga um hvort umræddar vörur hefðu horfið úr versluninni. Var X því sýknuð.

Seint á árinu 2012 sendi MS ehf. fyrir misgáning MK ehf. reikning vegna kaupa M ehf. á hrámjólk. MK ehf. varð ljóst af reikningnum að félagið hefði greitt mun hærra verð fyrir hrámjólk en M ehf. og beindi ábendingu og síðan kvörtun til S. Með ákvörðun 22. september 2014 komst S að þeirri niðurstöðu að MS ehf. hefði með aðgerðum sínum brotið gegn 11. gr. samkeppnislaga nr. 44/2005 og gerði honum að greiða 370.000.000 króna í stjórnvaldssekt. MS ehf. kærði ákvörðun S til áfrýjunarnefndar samkeppnismála. Með úrskurði nefndarinnar 16. desember 2014 var ákvörðun S felld úr gildi og lagt fyrir hana að rannsaka málið frekar og taka ákvörðun að því loknu. Byggðist niðurstaða nefndarinnar á því að frekari rannsóknar væri þörf að því er varðaði samkomulag milli MS ehf. og KS, eiganda M ehf., sem MS ehf. lagði fyrst fram á kærustigi. S tók á ný ákvörðun 7. júlí 2016 og komst að þeirri niðurstöðu að MS ehf. hefði brotið gegn 11. og 19. gr. samkeppnislaga og gerði því að greiða samtals 480.000.000 króna í stjórnvaldssekt, 440.000.000 króna vegna brots á 11. gr. samkeppnislaga en 40.000.000 króna vegna brots á 19. gr. laganna. MS ehf. kærði ákvörðunina til áfrýjunarnefndar samkeppnismála. Með úrskurði nefndarinnar 18. nóvember 2016 var ákvörðun S felld úr gildi að öðru leyti en því að MS ehf. skyldi greiða 40.000.000 króna sekt vegna brots á 19. gr. samkeppnislaga. Byggðist niðurstaða nefndarinnar á því að fyrrnefnt samkomulag MS ehf. og KS rúmaðist innan 71. gr. búvörulaga nr. 99/1993.

Báðir aðilar, MS ehf. og S, höfðuðu mál vegna úrskurðar áfrýjunarnefndarinnar, MS ehf. til að fá hnekkt niðurstöðu um brot á 19. gr. samkeppnislaga, en S í því skyni að hnekkja þeirri niðurstöðu að ekki hefði verið brotið gegn 11. gr. laganna. Málin voru sameinuð í héraði. Landsréttur tók fram að fyrrnefnt samkomulag MS ehf. og KS, síðari breytingar á því og gögn um uppgjör vegna þess bæru með sér að ætlun samningsaðila hafi verið að jafna framlegð á milli MS ehf. og KS hlutfallslega, þannig að heildarframlegð þeirra af framleiðslu og sölu mjólkurafurða yrði sem jöfnust í prósentum talið. Í þessu hafi í reynd falist að sá sem lægri framlegð fengi skyldi fá greiðslu frá þeim sem hærri framlegð hefði til að jafna framlegð þeirra á hverju uppgjörstímabili. Rétturinn vísaði til þess að samkvæmt 4. mgr. 13. gr. búvörulaga væri afurðastöðvum í mjólkuriðnaði heimilt að gera samninga sín á milli um verðtilfærslu milli tiltekinna afurða. Þá væri afurðastöðvum í mjólkuriðnaði heimilað í 71. gr. laganna að sameinast, gera með sér samkomulag um verkaskiptingu milli mjólkursamlaga að því er varðar framleiðslu einstakra mjólkurvara og hafa með sér annars konar samstarf til þess að halda niðri kostnaði við framleiðslu, geymslu og dreifingu mjólkurafurða. Rétturinn rakti efni og forsögu 4. mgr. 13. gr. og 71. gr. búvörulaga og tók fram að löggjafarsaga þessara ákvæða bæri ekki með sér að búvörulög undanskildu samkomulag af þeim toga sem MS ehf. og KS gerðu með sér samkeppnislögum á þann hátt að ekki kæmi til athugunar hvort MS ehf. hefði brotið gegn 11. gr. samkeppnislaga með þeirri háttsemi sem á reyndi í málinu. Hvorki í 4. mgr. 13. gr. né 71. gr. búvörulaga væri vikið að hlutfallslegri jöfnun framlegðar fyrirtækja. Nærtækast væri því að skýra ákvæðin í samhengi svo að hygðust afurðastöðvar jafna framlegð vegna samkomulags um verkaskiptingu skyldi gera það með verðtilfærslu samkvæmt 4. mgr. 13. gr., sem ekki hafi verið gert. Þá gæti umrætt samkomulag aldrei undanskilið nema hluta þeirrar háttsemi sem í hlut ætti samkeppnislögum, það er verðlagninguna til KS og M ehf., og tengslin á milli þess verðs sem og þeirrar verkaskiptingar sem MS ehf. og KS sömdu um væru í besta falli óljós. Var niðurstaða réttarins sú að 4. mgr. 13. gr. og 71. gr. búvörulaga undanskildu þau atvik sem á reyndi ekki með nokkrum hætti samkeppnislögum.

Landsréttur tók því til skoðunar hvort sú tvenns konar verðlagning sem málið spratt af hefði samrýmst 11. gr. samkeppnislaga. Rétturinn taldi engan vafa leika á því að MS ehf. væri í markaðsráðandi stöðu, sbr. 4. tölulið 1. mgr. 4. gr. samkeppnislaga. MS ehf. hefði selt KS og M ehf. hrámjólk á allt að 17% lægra verði en öðrum aðilum. Sama varan hefði því verið seld ólíkum aðilum á mjög mismunandi verði sem hefði veikt samkeppnisstöðu þeirra sem hærra verðinu sættu. Ekki væru fyrir hendi hlutlægar ástæður er réttlættu verðmismuninn. Taldi Landsréttur ótvírætt að MS ehf. hefði með háttsemi sinni brotið gegn c-lið 2. mgr. 11. gr. samkeppnislaga. Landsréttur féllst einnig á það með héraðsdómi að MS ehf. hefði brotið gegn 19. gr. sömu laga með því að leggja ekki fram fyrrnefnt samkomulag sitt og KS fyrr en eftir að S tók fyrri ákvörðun sína í málinu. Var MS ehf. gert að greiða samtals 480.000.000 króna í ríkissjóð, 440.000.000 króna vegna brots á 11. gr. samkeppnislaga en 40.000.000 vegna brots á 19. gr. laganna.

KS og KM kröfðu F um skaðabætur eða afslátt vegna galla sem þau töldu vera á fasteign sem þau keyptu af F og byggðu þau kröfur sínar á 26. og 27. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup. Kröfur KS og KM snéru meðal annars að því að 146 fermetra lóðarskiki sem frá hafði verið greint í söluyfirliti að myndi fylgja eigninni hafði ekki reynst í eigu F og að ýmsum vanköntum á fasteigninni sem þau töldu að hefðu ekki samrýmst því ástandi hennar sem þau hefðu mátt gera ráð fyrir. Í dómi Landsréttar kom fram að í kaupsamningi hefði ekkert verið að finna um að F hafi selt KS og KM stærri lóð en útprentun úr fasteignaskrá bar með sér og þar voru engar upplýsingar um umrædda viðbótarlóð. Með hliðsjón af því og þar sem söluyfirlit með umræddum upplýsingum lá ekki fyrir þegar kaup tókust um eignina höfðu þau ekki réttmæta ástæðu til að ganga út frá því að viðbótarlóðin væri hluti af hinu keypta. Þá komst Landsréttur einnig að þeirri niðurstöðu að matsgerð dómkvaddra matsmanna sem aflað hafði verið undir rekstri málsins hefði að verulegu leyti verið reist á röngum eða ótraustum forsendum og var hún því ekki lögð til grundvallar við úrlausn málsins. Þar sem um grundvöll einstakra bótakrafna KS og KM vegna ætlaðra galla á fasteigninni var alfarið vísað til matsgerðarinnar og enga sjálfstæða lýsingu var að finna í stefnu á einstökum göllum og ætluðu tjóni vegna þeirra var talið að eins og málatilbúnaði þeirra væri háttað hefðu þau ekki sýnt fram á með öðrum hætti að fasteignin hefði verið haldin göllum sem F bæri skaðabótaábyrgð á. Samkvæmt því var F sýknaður af öllum kröfum KS og KM.

J og B höfðuðu mál á hendur M o.fl. og kröfðust þess að felldar yrðu úr gildi samþykktir byggingarfulltrúa Reykjavíkur þar sem veitt var byggingarleyfi fyrir viðbyggingu við hús M o.fl. auk þess sem þau kröfðust ógildingar byggingarleyfis sem gefið var út á grundvelli samþykktanna. Héraðsdómur féllst á kröfur J og B þar sem talið var að byggingarleyfið hefði verið í andstöðu við gildandi deiliskipulag sem kvæði á um að óheimilt væri að hafa fleiri en eina íbúð í hverju húsi. Því hefði verið óheimilt að víkja frá deiliskipulaginu nema að undangenginni grenndarkynningu. Í dómi Landsréttar var tekið fram að lagnakerfi hússins væri sameiginlegt og  endanlegar teikningar gerðu ráð fyrir að opið væri á milli húshluta í gegnum tengibyggingu auk þess sem húsið væri skilgreint sem ein eining með eitt fastanúmer í fasteignaskrá. Þá lægi ekkert fyrir um að eigendur hefðu áform um að skipta húsinu í tvo afmarkaða séreignarhluta. Í ljósi þess að eigandi húsnæðis hefði í grunninn ákvörðunarvald um skipulag og hönnun þess að innan var lagt til grundvallar að það hefði þurft að liggja fyrir með eignaskiptayfirlýsingu eða öðrum hætti að ætlunin væri að skipta húsinu upp í fleiri en eina afmarkaða einingu til þess að unnt væri að skilgreina húsnæðið sem tvær íbúðir í skilningi deiliskipulagsins. Var því hafnað þeirri málsástæðu J og B að í húsinu væru tvær íbúðir sem bryti í bága við deiliskipulag og réttindi þeirra. Þá var hafnað þeirri málsástæðu J og B að það fyrirkomulag að þrjár kynslóðir byggju í húsi M o.fl. teldist skerðing á eignarréttindum J og B vegna mögulegs aukins umgangs. Loks var ekki talið að skrautveggur á mörkum lóðar M o.fl. og gluggar á vesturhlið viðbyggingar við hús þeirra skertu hagsmuni J og B þannig að þörf hefði verið á sérstakri grenndarkynningu samkvæmt 3. mgr. 43. gr. skipulagslaga. Var kröfum J og B því hafnað.

IMS ehf. og I ehf. áttu í viðskiptum með sérmerktar glerflöskur ásamt töppum og flöskuhettum. Í september 2016 pantaði IMS ehf. 12.000 flöskur og voru þær afhentar í byrjun nóvember sama ár þannig að I ehf. kom flöskunum til átöppunarfyrirtækis sem IMS ehf. átti viðskipti við. Í lok nóvember og byrjun desember sama ár kvartaði I ehf. undan rýrnun í fjölda flaskna og afhendingardrætti og kvað 1.000 flöskur ónothæfar sökum galla í prentun merkis á flöskunum. IMS ehf. bauð afslátt í janúar 2017 og veitti einnig greiðslufrest á kaupverði vörunnar. Í marsbyrjun það ár bar IMS ehf. einnig upp að eitt bretti af flöskum væri mjög illa leikið. Í kjölfar þess að I ehf. hóf innheimtuaðgerðir rifti IMS ehf. kaupunum vegna galla á flöskunum og afhendingardrætti. Þá krafðist IMS ehf. endurgreiðslu á þeirri fjárhæð sem þegar hefði verið innt af hendi og skaðabóta vegna beins og óbeins tjóns, en I ehf. hafnaði þeim kröfum. Höfðaði I ehf. að svo búnu mál þetta til heimtu á kaupverði. Í dómi Landsréttar var ekki talið í ljós leitt að um afhendingardrátt af hálfu I ehf. hefði verið að ræða eða að IMS ehf. hefði uppfyllt þá skoðunar- og upplýsingaskyldu sem á félaginu hvíldi í kjölfar afhendingar samkvæmt 1. mgr. 32. gr. laga nr. 50/2000 um lausafjárkaup. Einnig var talið ósannað að ætlaðan galla á flöskunum, sem IMS ehf. reyndi meðal annars að færa sönnur á með dómkvaðningu matsmanns, mætti rekja til vanefnda af hálfu I ehf. Var málatilbúnaði IMS ehf. um afslátt og skaðabætur úr hendi I ehf. því hafnað og krafa I ehf. tekin til greina.

J var einn 33 umsækjenda um embætti dómara við Landsrétt sem auglýst voru laus til umsóknar 10. febrúar 2017 og meðal þeirra 15 sem dómnefnd samkvæmt lögum um dómstóla mat hæfasta til að gegna slíku embætti. Þegar dómsmálaráðherra gerði tillögu til Alþingis um þá 15 umsækjendur sem skipa skyldi dómara vék ráðherra frá niðurstöðum nefndarinnar varðandi fjóra umsækjendur og var J einn þeirra sem ekki var lagt til að yrðu skipaðir. Alþingi samþykkti tillögur ráðherra og höfðaði J í kjölfarið mál þetta á hendur Í og krafðist skaðabóta fyrir fjártjón og miska. Í dómi Landsréttar var rakið að samkvæmt 2. mgr. ákvæðis IV til bráðabirgða í lögum nr. 50/2016 um dómstóla hefði dómsmálaráðherra við skipun dómara í Landsrétt í fyrsta sinn þurft samþykki Alþingis fyrir tillögu sinni. Í 3. málslið 1. mgr. þess ákvæðis kæmi fram að óheimilt væri að skipa í dómaraembætti mann sem dómnefnd hefði ekki talið hæfastan meðal umsækjenda, hvort heldur einn eða samhliða öðrum. Samkvæmt 4. málslið sömu málsgreinar mætti þó víkja frá þessu ef Alþingi samþykkti tillögu ráðherra um heimild til að skipa í embættið annan nafngreindan umsækjanda sem fullnægði að mati dómnefndar öllum skilyrðum 2. og 3. mgr. 21. gr. sömu laga. Landsréttur vísaði til þess að sönnunarbyrði um hvort skilyrðum almennu skaðabótareglunnar um orsakasamband og sennilega afleiðingu væri fullnægt hvíldi á J. Hann þyrfti því að sýna fram á að honum hafi borið skipun í embætti umfram aðra umsækjendur sem uppfylltu almenn hæfisskilyrði laganna. J hefði ekki getað gengið að því sem vísu að hann yrði skipaður landsréttardómari, þegar af þeirri ástæðu að ráðherra hefði samkvæmt bráðabirgðaákvæðinu verið heimilt að fengnu samþykki Alþingis að skipa annan eða aðra umsækjendur dómara við Landsrétt en þá sem dómnefnd hafði metið hæfasta, að því tilskildu að þeir uppfylltu almenn hæfisskilyrði laganna. Því yrði ekki fallist á að J hefði þrátt fyrir niðurstöðu dómnefndarinnar átt lögvarinn rétt til að vera skipaður dómari við Landsrétt. Var Í því sýknað af kröfu hans um bætur fyrir fjártjón. Á hinn bóginn var á það fallist með J að ákvörðun dómsmálaráðherra hefði falið í sér verulega meingerð gegn æru hans og persónu eins og hún hefði verið rökstudd af hálfu ráðherrans. Þannig var fallist á niðurstöðu héraðsdóms um fjárhæð miskabóta, auk dráttarvaxta á þær bætur.

X var gefið að sök að hafa dregið sér fjármuni af bankareikningi dánarbús föður síns. Málinu var vísað frá héraðsdómi með vísan til þess að skýrsla hefði ekki verið tekin af X undir rannsókn málsins auk þess sem ákæran hefði ekki uppfyllt skilyrði c-liðar 1. mgr. 152. gr. laga nr. 88/2008 um skýrleika. Í dómi Landsréttar var litið til þess að samkvæmt 145. gr. sömu laga skuli ákærandi höfða mál á hendur sakborningi telji hann það sem fram hafi komið við rannsókn máls nægilegt eða líklegt til sakfellis. Sóknaraðili hefði metið þau gögn sem fram væru komin sem fullnægjandi grundvöll til að gefa út ákæru í málinu og sönnunarbyrði um sekt ákærða hvíldi á ákæruvaldinu. Enda þótt ekki hefði verið tekin skýrsla af X væru ekki þeir annmarkar á rannsókn málsins að varðað gæti frávísun þess. Var því lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að dóttir A skyldi vistuð tímabundið utan heimilis hans.

FD ehf. stefndi FF ehf. til greiðslu skuldar. Byggði FD ehf. á því að FF ehf. hefði keypt kröfu félagsins á hendur Pressunni ehf. að fjárhæð 45.000.000 króna og væri fyrsta greiðsla fyrir kröfukaupin, að fjárhæð 15.000.000 króna, gjaldfallin. FF ehf. bar fyrir sig að FD ehf. hefði ekki átt neina kröfu á hendur Pressunni ehf. til að selja en hefði aftur á móti greitt fyrir hluti í félaginu. Þá hefði FD ehf. nýtt tiltekin tryggingarbréf, sem samið hefði verið um að ætti að eyða, og tímaþröng vegna yfirvofandi gjaldþrots Pressunnar ehf., til að þvinga fram kröfukaupin og væri samningurinn því kominn til vegna svika eða óheiðarlegt væri að bera hann fyrir sig, sbr. 30. og 33. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga, auk þess sem víkja bæri samningnum til hliðar þar sem  ósanngjarnt væri og andstætt góðri viðskiptavenju að bera hann fyrir sig, sbr. 36. gr. sömu laga. Jafnframt hefði FD ehf. vanefnt samninginn með því að afhenda ekki skilríki sem sönnuðu tilvist kröfunnar. Í dómi Landsréttar var lagt til grundvallar að krafan, sem seld var FF ehf., hefði verið til komin á þann hátt að FD ehf. hefði greitt 100.000.000 króna upp í hlutafjárloforð sitt til Pressunnar ehf. og hafi sú fjárhæð verið nýtt til að greiða ýmsar skuldir fyrir Pressuna ehf. og tengd félög. Þá hefði FF ehf. ekki sýnt fram á að fyrirhuguð hlutafjáraukning hefði gengið eftir og var því hafnað þeirri málsástæðu félagsins að FD ehf. hefði ekki átt kröfu á hendur Pressunni ehf. til að selja. Þá var talið ósannað að samið hefði verið um að eyða ætti tryggingarbréfunum auk þess sem aðilum hefði báðum verið kunnugt um slæma fjárhagsstöðu Pressunnar ehf. er samningurinn var gerður. Var því hvorki fallist á það með FF ehf. að FD ehf. hefði nýtt sér tryggingarbréfin á sviksamlegan eða óheiðarlegan hátt til að þvinga FF ehf. til samningsgerðarinnar, né að staða aðila eða atvik væru með þeim hætti að sérstaklega hafi hallað á stefnda. Loks var því hafnað að skilríki skorti um tilvist kröfunnar enda hefði samningurinn verið undirritaður af þar til bærum aðilum fyrir hönd skuldara sem viðurkenndu þannig tilvist hennar. Með hliðsjón af framangreindu var FF ehf. gert að greiða FD ehf. 15.000.000 króna með dráttarvöxtum.

E var einn 33 umsækjenda um embætti dómara við Landsrétt sem auglýst voru laus til umsóknar 10. febrúar 2017 og meðal þeirra 15 sem dómnefnd samkvæmt lögum um dómstóla mat hæfasta til að gegna slíku embætti. Þegar dómsmálaráðherra gerði tillögu til Alþingis um þá 15 umsækjendur sem skipa skyldi dómara vék ráðherra frá niðurstöðum nefndarinnar varðandi fjóra umsækjendur og var E einn þeirra sem ekki var lagt var til að yrðu skipaðir. Alþingi samþykkti tillögur ráðherra og höfðaði E í kjölfarið mál þetta á hendur Í og krafðist viðurkenningar á bótaskyldu. Í dómi Landsréttar var rakið að samkvæmt 2. mgr. ákvæðis IV til bráðabirgða í lögum nr. 50/2016 um dómstóla hefði dómsmálaráðherra við skipun dómara í Landsrétt í fyrsta sinn þurft samþykki Alþingis fyrir tillögu sinni. Í 3. málslið 1. mgr. þess ákvæðis kæmi fram að óheimilt væri að skipa í dómaraembætti mann sem dómnefnd hefði ekki talið hæfastan meðal umsækjenda, hvort heldur einn eða samhliða öðrum. Samkvæmt 4. málslið sömu málsgreinar mætti þó víkja frá þessu ef Alþingi samþykkti tillögu ráðherra um heimild til að skipa í embættið annan nafngreindan umsækjanda sem fullnægði að mati dómnefndar öllum skilyrðum 2. og 3. mgr. 21. gr. sömu laga. Landsréttur vísaði til þess að sönnunarbyrði um hvort skilyrðum almennu skaðabótareglunnar um orsakasamband og sennilega afleiðingu væri fullnægt hvíldi á E. Hann þyrfti því að sýna fram á að honum hafi borið skipun í embætti umfram aðra umsækjendur sem uppfylltu almenn hæfisskilyrði laganna. E hefði ekki getað gengið að því sem vísu að hann yrði skipaður landsréttardómari, þegar af þeirri ástæðu að ráðherra hefði samkvæmt fyrrgreindu bráðabirgðaákvæði verið heimilt að fengnu samþykki Alþingis að skipa annan eða aðra umsækjendur dómara við Landsrétt en þá sem dómnefnd hafði metið hæfasta, að því tilskildu að þeir uppfylltu almenn hæfisskilyrði laganna. Því yrði ekki fallist á að E hefði þrátt fyrir niðurstöðu dómnefndarinnar átt lögvarinn rétt til að vera skipaður dómari við Landsrétt. Var Í því sýknað af kröfu hans um viðurkenningu á bótaskyldu.