Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var svipt sjálfræði í sex mánuði.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var svipt sjálfræði í tvö ár.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumanns um nauðungarvistun sem A skyldi sæta.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem staðfest var ákvörðun L um að X skyldi sæta nánar tilgreindu nálgunarbanni á grundvelli laga nr. 85/2011 um nálgunarbann og brottvísun af heimili. Málinu var vísað frá Landsrétti þar sem kæran uppfyllti ekki áskilnað 2. mgr. 193. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu X um að felld yrði úr gildi ákvörðun sóknaraðila um að X yrði gert að halda sig innan Íslands og sinna reglulegri tilkynningarskyldu.

Í úrskurði Landsréttar kom fram að nánar tilgreind yfirlýsing af hálfu X hefði ekki falið í sér kæru heldur aðeins fyrirætlan um hana. Þar sem ekki hefði verið úr þessu bætt með skriflegri kæru innan kærufrests var málinu vísað frá Landsrétti.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem skorið var til bráðabirgða úr ágreiningi málsaðila um lögheimili barns þeirra og umgengni. Landsréttur staðfesti niðurstöðu héraðsdóms um að lögheimili barnsins skyldi vera hjá B þar til endanlegur dómur í forsjármáli aðila liggur fyrir. Þá staðfesti dómurinn niðurstöðu héraðsdóms um tímabundið fyrirkomulag á umgengni A við barnið og að henni yrði gert að greiða einfalt meðlag með barninu.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um dómkvaðningu nýs matsmanns til þess að meta forsjárhæfni aðila og skoða og meta nánar tilgreind atriði. Í úrskurði Landsréttar kom fram að með áðurgreindri matsbeiðni hefði A krafist nýs undirmats um forsjárhæfni aðila í stað þess að krefjast yfirmats samkvæmt 64. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála þar sem tekin yrðu til endurmats þau atriði sem áður hefðu verið metin. Í matsgerð hins dómkvadda matsmanns um forsjárhæfni aðila væri fjallað um þau atriði sem sérstaklega væri leitað svara við í nánar tilgreindum liðum í matsbeiðni A. Þá litu aðrar spurningar á hinn bóginn að almennum og fræðilegum atriðum og yrði ekki séð að svör við þeim hefðu þýðingu við úrlausn ágreinings um forsjá sonar málsaðila. Samkvæmt 3. mgr. 38. gr. og 3. mgr. 42. gr. barnalaga nr. 76/2003 og og með vísan til reglna IX. kafla laga nr. 91/1991 um matsgerðir, sérstaklega 64. gr., var hinn kærði úrskurður staðfestur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A var framlengd.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu lögreglustjóra um að staðfest yrði ákvörðun embættisins um að X yrði gert að sæta nánar tilgreindu nálgunarbanni. Í úrskurði Landsréttar voru rakin skilyrði nálgunarbanns samkvæmt 4. og 6. gr. laga nr. 85/2011 um nálgunarbann og brottvísun af heimili. Í úrskurði réttarins kom fram að X væri undir rökstuddum grun um að hafa veist með ofbeldi að A svo að varðað gæti refsingu samkvæmt almennum hegningarlögum nr. 19/1940 og að skilyrðum a-liðar 4. gr. laga nr. 85/2011 væri því fullnægt. Til þess var vísað að X hefði hins vegar ekki áður sætt nálgunarbanni og af gögnum málsins yrði að öðru leyti ekki ráðið að A stafaði hætta af X, sbr. b-lið 4. gr. laga nr. 85/2011. Samkvæmt því og með vísan til 6. gr. laga nr. 85/2011 hefði ekki verið sýnt fram á að lagaskilyrði stæðu til þess að X sætti nálgunarbanni. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur.