A krafðist þess að viðurkennd yrði bótaskylda úr ábyrgðartryggingu B ehf. hjá SA hf. vegna líkamstjóns sem hann varð fyrir við störf hjá B ehf. er hann féll niður um lúguop á togdekki skips og niður á dekk þar fyrir neðan. Ágreiningur málsins laut að því hvort B ehf. bæri ábyrgð á slysinu þar sem aðstæður á vinnustað hefðu verið óforsvaranlegar og hvort A bæri meðábyrgð vegna háttsemi sinnar, á grundvelli 1. mgr. 23. gr. a skaðabótalaga nr. 50/1993, sem leiddi til þess að bótaréttur hans skertist eða félli niður. Landsréttur vísaði til þess að þegar litið væri til sakar A andspænis sök B ehf. varðandi aðstæður um borð í skipinu, þar sem B ehf. hefði ekki rækt skyldur sínar samkvæmt lögum nr. 46/1980 og öryggi var ábótavant, gæfi stórkostlegt gáleysi A aðeins tilefni til þess að skerða bætur til hans um fjórðung. Var því viðurkenndur réttur hans til bóta úr tryggingu B ehf. hjá SA hf. sem næmi ¾ af fullum bótum.

A og B deildu um forsjá dóttur sinnar, lögheimili og umgengni. Í dómi Landsréttar kom fram að framburður aðila fyrir dómi og gögn málsins bæru með sér að samskiptavandi þeirra væri mikill og þau ræddu ekki saman um málefni dóttur þeirra. Jafnframt væri fram komið að ekki hefði dregið úr þeim vanda þeirra en samskiptin færu að mestu fram með aðstoð fjölskyldu B. Taldi Landsréttur að forsendur sameiginlegrar forsjár þeirra með stúlkunni væru því brostnar. Í málinu lá fyrir matsgerð um forsjárhæfni A og B sem aflað var undir rekstri málsins í héraði og var þar komist að þeirri niðurstöðu að báðir aðilar væru hæfir til að fara með forsjá stúlkunnar en að veikleikar væru í forsjárhæfni A. Féllst Landsréttur á það með héraðsdómi að það samræmdist best högum og þörfum stúlkunnar að B færi ein með forsjá hennar. Þá taldi Landsréttur ekki efni til að breyta því fyrirkomulagi um umgengni sem héraðsdómur ákvað. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur.

Játning X fyrir héraðsdómi var ekki talin skýlaus í skilningi 1. mgr. 164. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála og voru því ekki talin skilyrði til að ljúka málinu á grundvelli þeirrar lagaheimildar. Var hinn áfrýjaði dómur ómerktur og málinu vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar og dómsálagningar á ný.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi gert að afplána eftirstöðvar fangelsisrefsingar á grundvelli 2. mgr. 82. gr. laga nr. 15/2016, um fullnustu refsingar.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að úrskurður B um vistun dóttur hans utan heimilis í tvo mánuði yrði felldur úr gildi. Við uppkvaðningu úrskurðar Landsréttar var liðinn sá tími sem mælt var fyrir um að gilda skyldi um vistun barnsins utan heimilis. Var því talið að A hefði ekki lengur lögvarða hagsmuni af því að fá úrskurð B felldan úr gildi og var kröfu hans því sjálfkrafa vísað frá Landsrétti.

H var sakfelldur fyrir stórfellt fíkniefnalagabrot, sbr. 173. gr. a almennra hegningarlaga nr. 19/1940, með því að hafa ásamt öðrum manni staðið að innflutningi á samtals 37.755,28 g af amfetamíni og 4.965,28 g af kókaíni, ætluðu til söludreifingar í ágóðaskyni. Fíkniefnin voru flutt frá Þýskalandi falin í bifreið sem ekið var til Danmerkur og þaðan með farþegaferjunni Norrænu til Seyðisfjarðar, þar sem þau fundust við leit. Við ákvörðun refsingar var litið til 3. og 6. töluliðar 1. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga og tekið tillit til styrkleika efnanna. Var H gert að sæta fangelsi í sjö ár en til frádráttar kom gæsluvarðhald sem hann sætti. Þá voru fíkniefnin og bifreiðin, sem notuð var við innflutninginn, gerð upptæk.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu L hf. um að vinnuvélar og eftirvagn yrðu tekin með beinni aðfarargerð úr vörslum I ehf. og afhent L hf. Í málinu hafði L hf. lýst yfir riftun á fjármögnunarleigusamningi aðila um munina og krafist þess í kjölfarið að sér yrðu fengin umráð þeirra með vísan til 1. mgr. 78. gr. laga nr. 90/1989 um aðför. Við meðferð málsins fyrir Landsrétti hafði I ehf. uppi kröfu um að úrskurður héraðsdóms yrði ómerktur sökum þess að héraðsdómarann hefði brostið hæfi til að fara með málið vegna þess að hann hefði áður sem lögmaður gætt hagsmuna L hf. og þess lögaðila sem L hf. leiddi rétt sinn til hinna umþrættu muna frá. Að því er þá kröfu I ehf. varðaði vísaði rétturinn til þess að ótvírætt væri að héraðsdómarinn hefði ekki gætt réttar L hf. varðandi sakarefnið eða veitt L hf. ólögskyldar leiðbeiningar um það, þannig að hann væri vanhæfur samkvæmt b-lið 1. mgr. 5. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Þá yrði ekki talið að það sem fyrir lægi um fyrri störf héraðsdómarans leiddi til þess að fyrir hendi væru atvik eða aðstæður sem fallnar væru til þess að draga óhlutdrægni hans með réttu í efa, sbr. g-lið 1. mgr. 5. gr. sömu laga. Að því er kröfu L hf. um beina aðfarargerð varðaði skírskotaði Landsréttur meðal annars til þess að ekkert sem I ehf. hefði fært fram í málinu fengi breytt því að fyrirliggjandi gögn væru skýr og ótvíræð um að L hf. væri eigandi nefndra muna. Sem slíkur ætti hann rétt á að fá umráð þeirra enda væri ósannað að samið hefði verið um að I ehf. myndi eignast þá eða að sú skuld sem L hf. byggði riftun sína á væri að fullu greidd. Skipti í því sambandi ekki máli hvernig lögskiptum aðila væri að öðru leyti háttað. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli JSG og KP á hendur KA var vísað frá dómi. Í málinu kröfðust JSG og KP þess aðallega að viðurkenndur yrði óskertur umferðarréttur þeirra sem eigenda fasteignarinnar Urða í Landsveit um vegarslóða við vesturmörk aðliggjandi fasteignar, Hrauns, frá þjóðvegi og að lóðarmörkum Urða. Til vara kröfðust þau viðurkenningar á því að umferðarréttur þeirra sem eigenda fasteignarinnar Urða um sama vegarslóða tæki til nýtingar í þágu sex sumarhúsalóða á landi Urða. Landsréttur féllst á það með héraðsdómi að JSG og KP skorti lögvarða hagsmuni af því að fá úrlausn um aðalkröfu sína í málinu. Var því staðfest niðurstaða héraðsdóms um frávísun þeirrar kröfu. Að því er varakröfuna varðaði vísaði rétturinn á hinn bóginn til þess að af stefnu málsins mætti með nægjanlega skýrum hætti ráða að sú krafa væri sett fram vegna ágreinings um það hvort umferðarréttur JSG og KP næði til þeirra sex lóða sem þau hefðu gert tillögu um að stofnaðar yrðu úr landi Urða. Þótt krafan sjálf skírskotaði ekki til deiliskipulagstillögu þar um kæmi það ekki í veg fyrir að KA gæti tekið til efnislegra varna um kröfuna. JSG og KP ættu lögvarða hagsmuni af því að fá skorið úr um réttindi sín að því leyti sem eigendur Urða, sbr. áskilnað 2. mgr. 25. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Þá var ekki á það fallist að slíkir annmarkar væru á reifun málsástæðna JSG og KP í stefnu samkvæmt e-lið 1. mgr. 80. gr. sömu laga að varðaði frávísun þeirrar kröfu frá héraðsdómi. Enn fremur hafnaði Landsréttur því að málatilbúnaður um varakröfuna færi í bága við 2. gr. stjórnarskrárinnar, 1. mgr. 24. gr. laga nr. 91/1991 eða 1. mgr. 26. gr. þeirra laga. Því var lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar að því er varðaði varakröfu JSG og KP.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem skorið var til bráðabirgða úr ágreiningi málsaðila um lögheimili barns þeirra, umgengni og greiðslu meðlags. Landsréttur taldi rétt að lögheimili barnsins yrði hjá A þar sem barnið hafði búið þar frá sambúðarslitum foreldranna. Þá var fallist á kröfu B um jafna umgengni hans við barnið þar til endanlegur dómur gengi í málinu og honum gert að greiða einfalt meðlag.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem málskoti D ehf. á ákvörðun sýslumanns um endurupptöku kyrrsetningar var ómerkt. Landsréttur féllst á það með héraðsdómi að skilyrði 3. mgr. 22. gr. laga nr. 31/1990 fyrir endurupptöku samkvæmt beiðni S ehf. hefði ekki verið til staðar og að sýslumaður hefði átt að hafna endurupptökubeiðni hans. Jafnframt taldi Landsréttur að skilyrði 4. mgr. 22. gr. laga nr. 31/1990 fyrir endurupptöku samkvæmt beiðni sóknaraðilans I væru ekki uppfyllt og var kröfu hans um ómerkingu hins kærða úrskurðar og staðfestingu ákvörðunar sýslumanns um endurupptöku gerðarinnar því hafnað. Fallist var á kröfu D ehf. og ákvörðun sýslumanns um endurupptöku gerðarinnar felld úr gildi.