Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi gert að afplána eftirstöðvar fangelsisrefsingar á grundvelli 2. mgr. 82. gr. laga nr. 15/2016 um fullnustu refsinga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áframhaldandi gæsluvarðhaldi á grundvelli a-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumanns um nauðungarvistun sem A skyldi sæta.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A var framlengd.

S var ráðin til starfa hjá N ehf. 8. apríl 2019 án þess að gerður væri við hana skriflegur ráðningarsamningur. Henni var sagt upp 27. júní 2019. Fyrir uppsögnina hafði S upplýst stjórnarformann N ehf. um að hún væri þunguð. Deildu málsaðilar um það hvort N ehf. hefði með uppsögninni brotið gegn 30. gr. þágildandi laga nr. 95/2000 um fæðingar- og foreldraorlof. Í dómi Landsréttar kom fram að uppfyllt hefðu verið skilyrði þess ákvæðis um tilkynningu þungunar til vinnuveitanda. Enginn rökstuðningur hefði fylgt uppsögn S og því hefði hún farið gegn 30. gr. laga nr. 95/2000 sem varðaði skaðabótaskyldu samkvæmt 31. gr. sömu laga. Var N ehf. dæmt til að greiða S bætur vegna ólögmætrar uppsagnar sem námu launum fram að fæðingu barns auk bóta sem námu þriggja mánaða launum í uppsagnarfresti.

Fallist var á kröfu L um leit í verki X og Y sem lagt var hald á í þágu rannsóknar sakamáls.

Í málinu var deilt um útreikning á verðbótum vegna verðtryggðs húsnæðisláns sem A gaf út til Í 22. janúar 2009. A hélt því fram að rangri reikningsaðferð hefði verið beitt við útreikning verðbóta verðtryggða lánsins og taldi að önnur aðferð hefði verið réttari með vísan til orðalags 2. mgr. 4. gr. reglna Seðlabanka Íslands nr. 492/2001 um verðtryggingu sparifjár og lánsfjár. Í dómi héraðsdóms sem staðfestur var í Landsrétti með vísan til forsendna kom fram að sú aðferð sem Í hefði beitt við útreikninga lánsins greindi sig ekki frá því sem almennt hefði tíðkast í framkvæmd. Með skírskotun til dóms Hæstaréttar í máli nr. 243/2015 taldist staðfest að fyrirmæli Seðlabanka Íslands um verðtryggingu hefðu frá upphafi þeirrar lántöku sem um ræddi tekið mið af þeirri aðferð að höfuðstóll skuldar breyttist með verðlagsþróun og að afborganir og vextir reiknuðust af verðbættum höfuðstól. Hefði A ekki sýnt fram á að Í hefði notað reikningsaðferðir sem færu í bága við gildandi reglur eða almenna framkvæmd á sama tímabili. Þá var því hafnað að verðtryggingarskilmála veðbréfsins yrði vikið til hliðar með vísan til 36. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga þar sem hann varð ekki talinn ósanngjarn gagnvart A. Var Í því sýknað af öllum kröfum A.

A, B og C höfðuðu mál á hendur Í til að fá felldan úr gildi úrskurð K þess efnis að staðfesta ákvarðanir Ú um að synja þeim um alþjóðlega vernd hér á landi á grundvelli 40. gr., sbr. 37. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga eða dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða í skilningi 74. gr. sömu laga. Þá tók málshöfðunin einnig til þess að ákvarðanir Ú yrðu felldar úr gildi. Landsréttur tók fram að ekki hefði verið þörf á því að krefjast ógildingar þeirra ákvarðana þar sem þær hefðu orðið efnislegur hluti úrskurðar K. Umsókn A, B og C um alþjóðlega vernd var byggð á frásögn A um að hún óttaðist fyrir sína hönd eða elstu dóttur sinnar blóðfórn í tengslum við valdatöku kvenöldungs í ættbálki hennar. Ekki var fallist á að rannsókn á máli A, B og C hefði verið svo áfátt að efni væri til að ógilda úrskurð Ú. Því var einnig hafnað að niðurstaða K um að synja þeim um alþjóðlega vernd væri óforsvaranleg þannig að ógildingu varðaði. Þá var staðfest niðurstaða héraðsdóms um að lagt hefði verið viðhlítandi mat á hagsmuni barnanna B og C, sbr. 5. mgr. 37. laga nr. 80/2016, og að forsvaranlegar ályktanir hefðu verið dregnar af gögnum og upplýsingum í málinu. Hefði ekki verið sýnt fram á að úrskurður K væri haldinn annmörkum að efni eða formi sem varðað gæti ógildingu. Því var staðfestur héraðsdómur um sýknu Í af kröfum A, B og C.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áframhaldandi gæsluvarðhaldi á grundvelli c- og d-liða 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Málið höfðuðu K og S til heimtu 15.211.014 króna auk vaxta vegna galla á fasteign sem þau höfðu keypt af G og til útgáfu afsals fyrir fasteigninni. Í gagnstefnu krafðist G þess að K og S yrðu dæmd til að greiða honum 3.000.000 króna, auk dráttarvaxta, gegn útgáfu afsals. Með dómi héraðsdóms var fallist á að fasteignin væri gölluð og að G skyldi greiða K og S 10.429.514 krónur með dráttarvöxtum auk þess að gefa út afsal fyrir fasteigninni. Í kjölfar dóms héraðsdóms kröfðust K og S löggeymslu á eignum G til tryggingar kröfu sinni. Tók sýslumaðurinn á höfuðborgarsvæðinu, að ábendingu G, í löggeymslu eignarhluta hans í nánar tilgreindri fasteign. K og S gáfu síðar út veðleyfi sem heimilaði kaupanda að fasteigninni að veðsetja eignina gegn því skilyrði að krafa K og S að fjárhæð 15.769.664 krónur yrði greidd inn á vörslureikning í eigu lögmanns K og S. Var það gert og kom lögmaðurinn greiðslunni í framhaldinu áfram til K og S. Í úrskurði Landsréttar kom fram að áfrýjandi hefði að fullu greitt kröfu K og S á hendur sér. Þá lægi fyrir að G hefði fengið kröfu sína á hendur K og S um greiðslu eftirstöðva kaupverðs greidda með skuldajöfnuði en G lýsti því yfir í gagnstefnu að afsal yrði gefið út við greiðslu þeirrar kröfu. Samkvæmt því hafði G ekki lögvarða hagsmuni af því að hinn áfrýjaði dómur kæmi til endurskoðunar. Var því fallist á með K og S að vísa bæri málinu frá Landsrétti.

B ehf. höfðaði mál gegn H ehf. og stjórnarmönnum þess og krafðist skaðabóta vegna sölu BE á hlut sínum í H ehf. Byggði B ehf. á því að stjórnarmenn H ehf. hefðu valdið BE tjóni með saknæmri og ólögmætri háttsemi við gerð samnings um kaup á hlutafénu með því að halda frá honum upplýsingum um rekstur og efnahag félagsins og það hefði leitt til þess að BE hefði selt H ehf. hluti sína á undirverði. Landsréttur taldi sannað að BE, sem hefði reynslu af rekstri H ehf. og hefði notið aðstoðar bæði ráðgjafa og lögmanns við samningsgerðina, hefði átt frumkvæði að sölu hlutafjár síns í H ehf. auk þess sem gögn málsins bentu til þess að umsamið kaupverð hefði verið málamiðlun milli samningsaðila. Þá hefði B ehf. hvorki tekist sönnun um að viðsemjendur BE hefðu haft vitneskju um nánar tilgreindar forsendur sem BE kvaðst hafa gefið sér við samningsgerðina, né að stjórnarmenn félagsins hefðu leynt upplýsingum um rekstur þess við samningsgerðina. Var því staðfest niðurstaða héraðsdóms um sýknu H ehf. o.fl. af kröfum B ehf.  

G gegndi formennsku í húsfélagi E á árunum 2017 til 2019. Eftir að hún lét af formennsku gerðu aðrir sameigendur athugasemdir við ýmsar færslur inn á reikninga í eigu G og fimm annarra einstaklinga og höfðuðu í kjölfarið mál á hendur henni til greiðslu skaðabóta á grundvelli 2. mgr. 71. gr. laga nr. 26/1994 um fjöleignarhús. Landsréttur komst að þeirri niðurstöðu að G hefði með ólögmætum hætti greitt sér þóknanir fyrir störf sín að fjárhæð 735.000 krónur, án þess að þær greiðslur hefðu verið bornar upp og samþykktar á húsfundi, samkvæmt 4. tölulið c-liðar 1. mgr. 41. gr., sbr. 65. gr. laga nr. 26/1994. Þá hefði hún tekið sér greiðslur að fjárhæð 2.101.218 króna og greitt fimm einstaklingum samtals 256.507 krónur án heimildar samkvæmt lögum nr. 26/1994 og án haldbærra skýringa. Með hliðsjón af framangreindu og kröfugerð E var hinn áfrýjaði dómur staðfestur.