L hf. krafði R og LS um greiðslu skuldar samkvæmt tveimur skuldabréfum sem þær gáfu út til L hf. Málið var höfðað sem skuldabréfamál á grundvelli 17. kafla laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Varnir R og LS voru einkum á því reistar að atvik væru með þeim hætti að ógilda bæri skuldbindingu þeirra með vísan til 32., 33. og 36. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga og óskráðra reglna um rangar og brostnar forsendur. L hf. hafnaði því að varnir R og LS kæmust að þar sem þær væru ekki af þeim toga sem heimilað væri að kæmust að í skuldabréfamáli. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var með vísan til forsendna í Landsrétti, kom fram að R og LS hefðu ekki með skriflegum gögnum aflétt þeirri sönnunarbyrði sem á þeim hvíldi um að skilyrði væru til þess að ógilda skuldbindingu þeirra samkvæmt þeim skuldabréfum sem málið varðaði. Þá var ekki fallist á að krafan væri fyrnd þar sem kröfur samkvæmt skuldabréfum fyrnast á 10 árum, sbr. 1. mgr. 5. gr. laga nr. 150/2007 um fyrningu kröfuréttinda og L hf. krafðist aðeins greiðslu á gjaldfelldum höfuðstól skuldarinnar en ekki áfallinna samningsvaxta eða verðbóta eftir að skuldin var gjaldfelld. Kröfur L hf. voru teknar til greina en enginn tölulegur ágreiningur var um fjárhæð endanlegrar dómkröfu.

Með dómi Héraðsdóms Suðurlands 22. maí 2019 var W sakfelldur fyrir umferðarlagabrot með því að hafa að ekið bifreið án tilskilinna ökuréttinda og óhæfur til að stjórna henni örugglega vegna áhrifa fíkniefna. Í ákæru var vísað til þess að tetrahýdrókannabínólsýra hefði mælst í þvagsýni sem W lét í té. Var þessi háttsemi talin varða við 1., sbr. 2. mgr. 45. gr. a og 1. mgr. 48. gr. þágildandi umferðarlaga nr. 50/1987. Var W gert að sæta fangelsi í 30 daga og var hann sviptur ökurétti ævilangt frá birtingu dómsins að telja. Þann 1. janúar 2019 tóku gildi ný umferðarlög en með þeim var sú breyting gerð frá eldri lögum að fellt var á brott það ákvæði þeirra að mæling á ávana- og fíkniefnum „í þvagi“ ökumanns gæti, ein og sér, talist viðhlítandi grundvöllur til stofnunar refsiábyrgðar. Með bréfi til Héraðsdóms Suðurlands 1. september 2020 fór varnaraðili þess á leit að þau viðurlög sem honum voru gerð með dóminum yrði felld niður með vísan til 2. mgr. 2. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að fyrir lægi breytt mat löggjafans á refsinæmi verknaðar og skilyrði 2. mgr. 2. gr. almennra hegningarlaga væru því uppfyllt hvað varðar kröfugerð W er tæki til viðurlaga fyrir þá háttsemi hans sem ekki er lengur refsinæm. Ekki voru talin efni til að líta svo á að hann hafi fyrirgert rétti sínum til að hafa kröfuna uppi né að málsmeðferðarreglur stæðu því í vegi að hún yrði tekin til úrlausnar. Var refsing W samkvæmt fyrrnefndum héraðsdómi fyrir brot gegn 1., sbr. 2. mgr. 45. gr. a umferðarlaga nr. 50/1987 og ákvæði hans um ævilanga ökuréttarsviptingu að því marki sem hún hafði ekki enn komið til framkvæmda því felld niður. Þar sem dómurinn tók jafnframt til brots gegn 1. mgr. 48. gr. sömu laga, sem nú varðar við 1. mgr. 50. gr. umferðarlaga nr. 77/2019, var refsing samkvæmt henni lækkuð. Var fangelsisrefsing W felld niður í heild og sekt fyrir akstur án tilskilinna ökuréttinda ákveðin 20.000 krónur.

OR og GH ehf. gerðu með sér afleiðusamninga á árabilinu 2002 til 2008. GH ehf. höfðaði mál þetta á hendur OR fyrir héraðsdómi árið 2012 til heimtu skuldar á grundvelli uppgjörs átta þeirra. Grundvöllur málsins hafði tekið nokkrum breytingum frá þeim tíma er málið var höfðað en fyrir Landsrétti reisti OR sýknukröfu sína í fyrsta lagi á því að GH ehf. væri ekki lengur eigandi umræddra fjármálagerninga þar sem GH ehf. hefði framselt þá til íslenska ríkisins árið 2015 sem hluta af stöðugleikaframlagsgreiðslu. Í öðru lagi hefði GH ehf. þegið fébætur frá endurskoðunarfyrirtækinu PwC ehf. vegna tjóns sem starfsmenn endurskoðunarfyrirtækisins hefðu valdið GH ehf. í aðdraganda efnahagshrunsins og væri tjón GH ehf. þannig óvíst. Í þriðja lagi hefði GH ehf. með saknæmum hætti leynt því að hafa verið í reynd ógjaldfær þegar þrír af umræddum samningum hafi verið gerðir árið 2008. Þannig hefði GH ehf. ekki getað staðið við sinn hluta þessara samninga við gerð þeirra sem leiða ætti til ógildingar þeirra en samningarnir þrír frá 2008 og framlengingar þeirra mynduðu að stofni til þann höfuðstól sem GH ehf. krafði OR um í málinu. Þá byggði OR á því að tölulegur útreikningur á kröfufjárhæð væri rangur. Í dómi Landréttar var rakið að ekki væri ljóst af málsgögnum að kröfuréttindi samkvæmt afleiðusamningunum sem málið laut að hefði í raun verið framseld íslenska ríkinu. OR var þó látið bera halla af sönnun um það atriði og talið að einungis efnislegur ávinningur af innheimtu samninganna hefði verið framseldur íslenska ríkinu. Þá var staðfest sú niðurstaða héraðsdóms að OR hefði ekki tekist sönnun þess að sátt sem GH ehf. gerði við PwC ehf. um fébótagreiðslur hafi á einhvern hátt falið í sér greiðslu á kröfum samkvæmt þeim afleiðusamningum sem deilt var um í málinu. Ekkert benti til annars en að OR hefði gert sér fulla grein fyrir efni umræddra samninga og hvaða áhrif gengisþróun gæti haft á greiðsluskyldu samkvæmt þeim og gæti þar engu breytt þó að GH ehf. hefði haft aðra hagsmuni af gengisþróun íslensku krónunnar í ljósi þess að tilgangur viðskiptanna hefði ekki verið að fjárfesta heldur að verja OR gegn gengisáhættu. Engin efni væru því til að ógilda eða víkja til hliðar samningum aðila á grundvelli 30., 33. eða 36. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga. Að lokum hefði OR ekki gert sennilegt með öðru en staðhæfingum sínum að tölulegur útreikningur á kröfufjárhæð væri rangur. Með vísan til þess var hinn áfrýjaði dómur staðfestur.

Ágreiningur málsaðila á rætur að rekja til samnings R og þáverandi lóðarhafa á nánar tilgreindu svæði í Reykjavík. Í samningnum gengust lóðarhafar undir þá skyldu að greiða innviðagjald sem ætlað var til að standa straum af uppbyggingu svæðisins til íbúðabyggðar. S ehf. keypti nánar tilgreinda lóð á svæðinu af V ehf. og greiddi R 120.101.383 krónur. Í kjölfarið gaf R út byggingarleyfi á lóðinni. Í málinu krafðist S ehf. endurgreiðslu fjárhæðarinnar þar sem félagið taldi greiðsluna fela í sér ólögmæta gjaldtöku. R vísaði til þess að innviðagjald sem S ehf. var gert að greiða byggði á frjálsum samningi sem lyti almennum reglum samninga- og kröfuréttar. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að líkt og gert væri ráð fyrir í 2. gr. laga nr. 4/1995 um tekjustofna sveitarfélaga öfluðu sveitarfélög sér ekki eingöngu tekna með hefðbundnum þjónustugjöldum og sköttum. Væri þar almennt um að ræða tekjur sem aflað væri á sambærilegum grundvelli og einkaréttarlegir aðilar. Leiddi það til þess að sjónarmið um skattheimtu og þjónustugjöld vikju og reglur einkaréttarins tækju við. Telja yrði að í framangreindu samkomulagi R og þáverandi lóðarhafa hefði falist ráðstöfun einkaréttarlegra réttinda sem í lóðunum fólust. Innviðagjaldinu yrði hvorki jafnað til skatta né þeirra þjónustugjalda sem ekki verða á lögð nema samkvæmt skýrri lagaheimild. Heimta gjaldsins yrði því hvorki talin fara í bága við lögmætisregluna né ákvæði 40., 77. og 2. mgr. 78. gr. stjórnarskrárinnar. Þá var ekki talið að R hefði brotið gegn meginreglum stjórnsýsluréttar um jafnræði, málefnaleg sjónarmið og meðalhóf við gerð samkomulagsins og innheimtu innviðagjaldsins. Var R því sýknuð af kröfum S ehf. um endurgreiðslu innviðagjaldsins.

Að kröfu A var mál hans á hendur B fellt niður fyrir Landsrétti, sbr. c-lið 1. mgr. 105. gr. og 1. mgr. 166. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Að kröfu B og í samræmi við 2. mgr. 130. gr. sömu laga var A gert að greiða B málskostnað fyrir Landsrétti.

Þrotabú M ehf. höfðaði mál gegn G ehf. og krafðist riftunar á greiðslu að fjárhæð 6.668.309 evrur sem fram fór með yfirtöku G ehf. á kröfu M ehf., að sömu fjárhæð, á hendur S ehf. samkvæmt samningi 15. febrúar 2011. Byggði þrotabúið á því að ráðstöfunin væri riftanleg á grundvelli 141. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. Í dómi Landsréttar kom fram að hin umdeilda ráðstöfun 15. febrúar 2011 uppfyllti ekki það grunnskilyrði 141. gr. laga nr. 21/1991 að hafa á á ótilhlýðilegan hátt verið G ehf. til hagsbóta á kostnað annarra, leitt til þess að eignir M ehf. væru ekki til reiðu til fullnustu kröfuhöfum eða leitt til skuldaaukningar kröfuhöfum til tjóns. Var G ehf. því sýknað af kröfum þrotabús M ehf.

A ehf. höfðaði mál á hendur K ehf. til greiðslu skuldar að fjárhæð 20.760.768 krónur auk dráttarvaxta. Þá krafðist A ehf. einnig staðfestingar kyrrsetningargerðar í fasteign K ehf. Héraðsdómari féllst á ósk K ehf. um að skipta sakarefni málsins þannig að fyrst yrði málið dæmt um viðurkenningarkröfu A ehf. Þó svo að héraðsdómur hafi tekið ákvörðun um skiptingu á sakarefni málsins kvað hann engu að síður í dómsorði á um skyldu A ehf. til að greiða K ehf. tiltekna fjárhæð sem veitti heimild til aðfarar að lögum. Landsréttur taldi að slíkt ósamræmi væri í þeirri kröfugerð er fyrir héraðsdómi lá við dómtöku málsins og dómsorði hins áfrýjaða dóms að óhjákvæmilegt væri að ómerkja hinn áfrýjaða dóm og vísa málinu heim í hérað til löglegrar meðferðar og dómsálagningar að nýju.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að B skyldi vistaður tímabundið utan heimilis A.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Sóknaraðili var nauðungarvistaður með ákvörðun sýslumannsins á höfuðborgarsvæðinu 8. nóvember 2021 og var sú ákvörðun staðfest með hinum kærða úrskurði héraðsdóms. Í úrskurði Landsréttar kom fram að nauðungarvistun á grundvelli lögræðislaga nr. 71/1997 fæli í sér afdrifaríka takmörkun á rétti manns til frelsis sem njóti verndar 67. gr. stjórnarskrárinnar og 5. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Heimildir lögræðislaga til nauðungarvistunar yrðu því ekki skýrðar rýmkandi skýringu. Þá var ákvæði 2. mgr. 19. gr. lögræðislaga rakið sem og lögskýringargögn að baki því en af þeim yrði ráðið að geðhvarfasýki teldist ekki til alvarlegs geðsjúkdóms í skilningi laganna nema geðrofseinkenna yrði vart með þeirri geðhæð eða geðlægð sem sjúkdómnum fylgja. Ekki yrði fullyrt af gögnum málsins að sóknaraðili hafi verið með geðrofseinkenni, í sjálfsvígshættu eða annarri nánar tiltekinni bráðri hættu þegar gripið var til nauðungarvistunar hans á sjúkrahúsi. Samkvæmt því yrði ekki talið að skilyrði 3. mgr., sbr. 2. mgr. 19. gr. lögræðislaga hefðu verið uppfyllt fyrir því að vista hann þar gegn vilja sínum til meðferðar í allt að 21 sólarhring. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A sf. um að lagt yrði fyrir yfirmatsmenn að endurskoða eða endurmeta yfirmatsgerð sína. Ágreiningur aðila laut að framkvæmd og störfum yfirmatsmanna. Í úrskurði héraðsdóms, sem staðfestur var í Landsrétti með vísan til forsendna hans, kom meðal annars fram að óumdeilt væri að yfirmatsmennirnir hefðu haldið fundi með aðilum svo sem lögskylt er áður en mat þeirra fór fram. Þá lægi fyrir að aðilar hefðu komið sjónarmiðum sínum á framfæri við matsmennina og afhent þeim skjalleg gögn máli sínu til stuðnings. Yrði því litið svo á að matsmennirnir hefðu metið það svo að við framkvæmd matsins hefðu þeir haft undir höndum nauðsynlegar upplýsingar til skýringar á einstökum matsatriðum. Þá ætti A sf. kost á því við meðferð málsins að leggja fram frekari sýnileg gögn og leiða yfirmatsmenn og önnur vitni til skýrslugjafar um þau atriði sem málatilbúnaður hans og kröfur byggðu á. S ehf. hefði borið kostnað af yfirmatsgerðinni og bæri áhættu af því að hún kæmi ekki að notum. Að framangreindu virtu og í ljósi rökstuðnings og skýrrar afstöðu S ehf. til kröfu A sf. var kröfunni hafnað.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A var framlengd.