Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumanns um nauðungarvistun sem A skyldi sæta.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um dómkvaðningu matsmanns til að meta forsjárhæfni hennar.

Ákvörðun ríkissaksóknara um að verða við beiðni um afhendingu X til Austurríkis á grundvelli evrópskrar handtökuskipunar var staðfest.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta farbanni á grundvelli 1. mgr. 100. gr., sbr. b-lið 95. gr. sömu laga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta vistun á viðeigandi stofnun, sbr. c- og d-lið 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála og 1. mgr. 100. gr. sömu laga.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu L um að staðfest yrði ákvörðun hans um að X sætti nánar tilgreindu nálgunarbanni í sex mánuði á grundvelli laga nr. 85/2011 um nálgunarbann og brottvísun af heimili. Í úrskurði Landsréttar kom fram að af gögnum málsins og framburði brotaþola hjá lögreglu yrði ráðið að X hefði ítrekað sýnt af sér háttsemi sem væri til þess fallin að valda hræðslu eða kvíða hjá brotaþola. Teldist skilyrði b-liðar 4. gr. laga nr. 85/2011 uppfyllt. Fallist var á það mat sóknaraðila að ekki hafi verið unnt að beita öðrum og vægari úrræðum til að tryggja öryggi brotaþola en að gera X að sæta nálgunarbanni. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og ákvörðun L staðfest.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumanns um nauðungarvistun sem A skyldi sæta.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála en ekki var talið að sýnt hefði verið fram á að nauðsynlegt væri að X sætti áfram einangrun á meðan gæsluvarðhaldinu stæði.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem leyst var úr kröfum B um að H yrði kvaddur fyrir héraðsdóm sem vörslumaður skjala og skyldaður til að leggja fram tilgreind skjöl í máli V hf. gegn B. Í úrskurði Landsréttar var rakið að samkvæmt 3. mgr. 67. gr. og 2. mgr. 68. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála væri heimild fyrir því að krefjast afhendingar á skjali sem er í vörslum manns sem er ekki aðili að máli að nánar tilgreindum skilyrðum uppfylltum. Þeirri heimild yrði þó aðeins beitt þegar ekki yrði hjá því komist. Af málsgögnunum mætti ráða að efni umræddra skjala væri greinargerð, tölvuskeyti og fleira vegna annars dómsmáls en hvergi væri í þeim vikið að V hf. eða fyrirsvarsmönnum þess félags. Að teknu tilliti til þess en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar var á það fallist að B hefði ekki fært fyrir því viðhlítandi rök að skjölin hefðu þýðingu fyrir sakarefni málsins þannig að rétt væri að leggja þá skyldu á vörslumann þeirra að afhenda þau. Var kröfu B því hafnað.

Ágreiningur aðila laut að kröfu A, B og C um sviptingu sjálfræðis D. Undir meðferð málsins kröfðust A, B og C þess að dómkvaddur yrði matsmaður til að meta allar fjárhagslegar ráðstafanir E, lögráðamanns D, frá því að D var svipt fjárræði. Í hinum kærða úrskurði var þeirri kröfu hafnað með vísan til þess að ákvörðun um sviptingu sjálfræðis yrði aðeins byggð á því hvort brýn þörf stæði til sviptingar vegna þess að A væri ófær um að ráða persónulegum högum sínum, öðrum en fjármálum, en þau málefni féllu utan þess sem felst í því að hafa sjálfræði, sbr. 2. gr. lögræðislaga nr. 71/1997. Með úrskurði Landsréttar var staðfest niðurstaða héraðsdóms um að hafna kröfu A, B og C um dómkvaðningu matsmanns með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar.