Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta farbanni á grundvelli 1. mgr. 100. gr., sbr. b. lið 1. mgr. 95. gr., laga nr. 88/2008, um meðferð sakamála.

H var sakfelldur fyrir brot gegn 233. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa hótað að senda myndir af A hálfnakinni „að reykja gras“ til vinnuveitanda hennar. Til refsiþyngingar var litið til þess að brot H hefði beinst gegn fyrrverandi sambúðarkonu hans og var refsing H ákveðin fangelsi í 45 daga en fullnustu refsingarinnar var frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var H dæmdur til að greiða A miskabætur. Við mat á fjárhæð miskabóta var litið til þess að brot H hefði falið í sér brot gegn friði og persónu A og verið til þess fallið að vekja hjá henni ótta um velferð sína.

D var sakfelldur í héraði fyrir fíkniefna- og vopnalagabrot, þjófnaði, hótanir, brot gegn lögreglulögum, gripdeild og eignaspjöll. Eldri skilorðsdómur var tekinn upp og D gerð refsing í einu lagi auk þess sem honum var dæmdur hegningarauki. Var refsing D ákveðin fangelsi í átta mánuði en þar af var fullnustu fimm mánaða af refsivist hans frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá voru nánar tilgreindir munir gerðir upptækir og D dæmdur til greiðslu skaðabóta. D áfrýjaði héraðsdómi í því skyni að fá refsinguna mildaða og bundna skilorði að öllu leyti. Með dómi Landsréttar var hinn áfrýjaði dómur staðfestur.

Aðilar deildu um landamerki jarðanna Byrgisskarðs, í eigu Þ, og Bakkakots, sem var í sameiginlegri eigu Þ og S. Nýbýlið Byrgisskarð var stofnað á landi sem tekið var sunnan af landi Bakkakots. Samkvæmt lýsingu á landamerkjum jarðanna var norðurmerkjum Byrgiskots meðal annars lýst þannig að þau væru ,,að láginni utan við Byrgismel. Úr vörðu nyrst á melnum í beina stefnu á stóran stein á dalbrúninni, […].“ Í hinum áfrýjaða dómi, sem Landsréttur staðfesti með vísan til forsendna, var komist að þeirri niðurstöðu að Byrgismelur væri á þeim stað þar sem bærinn í Byrgisskarði stæði nú. Var því ekki fallist á kröfur Þ sem miðuðu við að melurinn væri ofan og austan við svokallaða Byrgisklauf. Var fallist á að merki milli jarðanna væru þau sem lýst var í varakröfu S.

S var sakfelld fyrir fjögur þjófnaðarbrot og eina tilraun til þjófnaðar, nytjastuld í fjórum tilvikum, hylmingu og fjársvik í tvígang, skjalabrot, húsbrot, tollalagabrot, tvö brot gegn lögum um ávana- og fíkniefni og umferðarlagabrot með því að hafa alls 18 sinnum ekið bifreið undir áhrifum ávana- og fíkniefna, þar af 11 sinnum að auki undir áhrifum slævandi lyfja. Auk þess var hún sakfelld fyrir önnur umferðarlagabrot og brot gegn 1. mgr. 168. gr. og 4. mgr. 220. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 en með þeirri háttsemi raskaði hún umferðaröryggi á alfaraleið og stofnaði lífi og heilsu fólks í hættu á ófyrirleitinn hátt. Með hliðsjón af framansögðu og þrátt fyrir að S hafi játað brot sín skýlaust og ekki áður sætt refsingu þóttu ekki vera efni til að skilorðsbinda refsingu hennar að hluta eða í heild. Var S gert að sæta fangelsi í átta mánuði.

Staðfest var niðurstaða héraðsdóms um að lögheimili sonar A og B yrði hjá B, að A skyldi greiða með honum einfalt meðlag til 18 ára aldurs og að regluleg umgengni sonarins við A og B yrði jöfn. Á hinn bóginn var talið að í dómsorði hins áfrýjaða dóms hefði tilhögun umgengni ekki verið lýst þannig að kröfum 2. mgr. 114. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála væri fullnægt. Úr því var bætt með dómi Landsréttar.

X var ákærður fyrir brot gegn 1. mgr. 218. gr. b almennra hegningarlaga með því að hafa veist að A á þáverandi heimili þeirra, snúið upp á hægri úlnlið hennar, slegið hana með viskustykki í bakið og gripið með báðum höndum um háls hennar. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var í Landsrétti, var brot X talið varða við 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga. Var refsing X ákveðin fangelsi í tvo mánuði en fullnustu refsingarinnar frestað skilorðsbundið í tvö ár.

A krafðist viðurkenningar á skyldu V hf. til greiðslu bóta úr slysatryggingu launþega F vegna líkamstjóns sem hún varð fyrir í slysi í janúar 2016. Ágreiningur aðila sneri að því hvort bótaréttur A úr tryggingunni væri niður fallinn þar sem ekki hefði borist tilkynning um vátryggingaratburð innan árs frest samkvæmt 1. mgr. 124. gr. laga nr. 30/2004 um vátryggingarsamninga. V hf. byggði á því að tilkynning sem félaginu barst í febrúar 2016 hefði eingöngu varðað kröfu A um bætur úr fjölskyldutryggingu en ekki slysatryggingu launþega F, þar sem A hefði verið tilgreind sem vátryggingartaki en ekki F. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var með vísan til forsendna í Landsrétti, kom fram að með tilkynningu A hefði V hf. sannanlega verið tilkynnt um þann vátryggingaratburð sem A taldi leiða til bótaskyldu V hf., bæði á grundvelli fjölskyldutryggingarinnar og slysatryggingar launþega F. Var krafa A því tekin til greina.

Með dómi héraðsdóms var X sakfelldur fyrir hótanir, umferðarlagabrot, sérstaklega hættulega líkamsárás og fíkniefnalagabrot. Hann játaði sakargiftir, þar á meðal að hafa slegið brotaþola í höfuðið með skralli úr topplyklasetti, en neitaði að hafa stungið brotaþola með skrúfjárni í vinstri sköflung. Í dómi Landsréttar er rakið að samkvæmt framburði læknis fyrir héraðsdómi var um að ræða lokaðan yfirborðsskurð á sköflungnum sem ekki reyndist þörf á að gera að eða búa um. Þá segir í dóminum að þrátt fyrir að ekki hafi fundist blóð á skrúfjárni því sem fannst á vettvangi væri með vísan til annarra gagna málsins hafið yfir skynsamlegan vafa að X hefði veitt brotaþola áverka með skrúfjárninu á áðurgreindum stað í átökum þeirra á milli. Með hliðsjón af skýrslu réttarmeinafræðings fyrir héraðsdómi og lýsingu vitna á aðförum ákærða þótti háttsemi hans samræmast verknaðarlýsingu í ákæru um að hann hefði stungið brotaþola með skrúfjárninu. Að þessu athuguðu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur, þó þannig að til frádráttar refsingu ákærða kæmi gæsluvarðhald sem hann sætti vegna málsins.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem felld var úr gildi ákvörðun sýslumanns um endursendingu nauðungarsölubeiðni V á grundvelli 2. mgr. 13. gr. laga nr. 90/1991 um nauðungarsölu og lagt fyrir sýslumann að taka nauðungarsölubeiðni V til greina. Með beiðninni fór V fram á nauðungarsölu til slita á sameign hans og M á tilgreindu sumarhúsi ásamt tveimur geymslum. V byggði á því að engin lóðaréttindi fylgdu og að málsaðilar ættu sumarhúsið og geymslurnar  að jöfnu í óskiptri sameign. Í úrskurði Landsréttar kom fram að hið umdeilda sumarhús og geymslur fylgdu landinu í þinglýsingabók og þinglýstir eigendur væru sex talsins. Af almennum reglum fjármunaréttar leiddi að sá sem héldi því fram að í þinglýstum eignarheimildum og opinberri skráningu eigna fælust ekki réttar upplýsingar bæri sönnunarbyrði fyrir þeirri staðhæfingu. Að virtum gögnum málsins taldi dómurinn að V hefði ekki tekist að sanna þá fullyrðingu að þrátt fyrir þinglýstar eignarheimildir væru hann og M ein eigendur að hinu umdeilda sumarhúsi og geymslum. Þegar af þeirri ástæðu var talið að sýslumanni hefði verið rétt að endursenda nauðungarsölubeiðni V á grundvelli 2. mgr. 13. gr. laga nr. 90/1991. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu L um rannsókn á efnisinnihaldi tveggja farsíma í eigu X.

B krafðist þess meðal annars að A, félagsmaður í M, gæfi skýrslu fyrir dómi í máli sem M höfðaði á hendur B. Í úrskurði Landsréttar kom fram að ekki væru lagaskilyrði til að kveða upp úrskurð um kröfu B, enda samrýmdist það ekki forræði aðila á sakarefni að hann væri skyldaður til skýrslugjafar fyrir dómi samkvæmt 48. gr., sbr. 2. mgr. 50. gr., laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Brast því heimild til kæru hvað þennan þátt málsins varðaði. Að öðru leyti var úrskurður héraðsdóms, þar sem hafnað var kröfu B um að leiða þrjú nafngreind vitni fyrir dóm við aðalmeðferð málsins, staðfestur.