H höfðaði mál gegn LSR og krafðist þess að viðurkennt yrði með dómi að lífeyrisréttindi hans hjá B-deild LSR, sem hann ávann sér með greiðslu iðgjalda á tímabilinu 1. september 1976 til 31. ágúst 1978, reiknuðust samkvæmt reglum 3. og 4. mgr. 28. gr. laga nr. 1/1997 um lífeyrissjóð starfsmanna ríkisins, sbr. 3. málslið 1. mgr. 30. gr. sömu laga. Byggði H á því að hann ætti rétt á verðbótum á lífeyrisréttindi sín fram að töku lífeyris samkvæmt ákvæðum 3. og 4. mgr. 28. gr. sömu laga þar sem hann uppfyllti skilyrði framangreindra laga um að hafa starfað í samfleytt þrjú ár sem grunnskólakennari og ætti því réttindi hjá sjóðnum vegna þriggja ára greiðslutíma eða lengri. LSR reisti sýknukröfu sína á hinn bóginn á því að H hefði ekki náð þremur árum samfleytt í starfi sínu í ljósi þess að hann hefði lagt niður störf í 12 daga sökum verkfalls kennara á umræddu tímabili og iðgjöld hefðu ekki verið greidd á þeim tíma. Í dómi Landsréttar var litið til þróunar löggjafar um lífeyrisréttindi starfsmanna ríkisins. Talið var að með hliðsjón af því að eitt meginmarkmiða laga nr. 1/1997 hefði verið að sjóðfélagar áynnu sér réttindi á grundvelli innborgaðra iðgjalda yrði litið svo á að í stað þess að miða við ráðningartíma væri réttur til verðtryggingar geymdra lífeyrisréttinda, samkvæmt þeim ákvæðum laga nr. 1/1997 að eiga réttindi hjá sjóðnum vegna þriggja ára greiðslutíma eða lengri, háður því að sjóðfélagi hafi verið virkur greiðandi í sjóðinn í að minnsta kosti þrjú ár. Yrði þá jafnframt til þess að líta að sá skilningur væri næstur hljóðan orðanna um greiðslutíma. Með hliðsjón af því var ekki talið að H hefði náð framangreindum lágmarkstíma. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur um sýknu LSR af kröfum H.

A höfðaði mál á hendur Í og krafðist skaðabóta vegna líkamstjóns sem hún varð fyrir í starfi sínu á spítala. Daginn sem atvikið átti sér stað hafði B komið á spítalann til að sækja sér þjónustu en komist í uppnám þegar honum var tjáð að geðdeildin hefði ekki verið opnuð. B hafði þá tekið á rás, hlaupið aftan að A og hrint henni þannig að tjón hlaust af. B var síðar sakfelldur fyrir brot gegn 106. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. A taldi sig þó ekki hafa fengið tjón sitt bætt að fullu með greiðslum frá Sjúkratryggingum Íslands, bótanefnd samkvæmt lögum nr. 69/1995 um greiðslu ríkissjóðs á bótum til þolenda afbrota, og loks úr slysatryggingu samkvæmt kjarasamningi sem A átti aðild að. Fyrir dómi byggði A aðallega á því að hún ætti rétt til frekari bóta á grundvelli slysatryggingar samkvæmt nánar tilgreindu ákvæði í fyrrnefndum kjarasamningi en til vara að Í bæri ábyrgð á tjóninu þar sem Í hefði sem vinnuveitanda mistekist að tryggja öryggi hennar. Með dómi héraðsdóms var Í sýknað af kröfum A með vísan til þess að orðalag áðurnefnds ákvæðis væri skýrt um að bótaréttur væri til staðar ef starfsmaður yrði fyrir líkams- eða munatjóni í starfi sínu við að sinna einstaklingi. þar með töldum einstaklingi sem að takmörkuðu eða engu leyti geti borið ábyrgð á gerðum sínum, og að markmið ákvæðisins gæti ekki hnekkt því. Þá var ekki fallist á að háttsemi öryggisvarða umræddan dag yrði metin saknæm eða að húsnæði spítalans hafi verið í andstöðu við ákvæði laga nr. 46/1980 um aðbúnað, hollustuhætti og öryggi á vinnustöðum þannig að saknæmt gæti talist. Með dómi Landsréttar var áréttað að miðað við lýsingu á atvikum væri ekki unnt að fallast á að fullnægt væri því skilyrði fyrrnefnds ákvæðis um að tjónþoli hefði slasast „við að sinna“ B. Að því gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur.

G var sakfelld fyrir brot gegn 199. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa áreitt A kynferðislega með nánar tilgreindum hætti. Refsing G var ákveðin fangelsi í tvo mánuði en fullnustu hennar var frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var G gert að greiða A miskabætur að fjárhæð 350.000 krónur.

A, sem var ökumaður bifreiðar, slasaðist í umferðarslysi árið 2014 þegar B ók yfir á rangan vegarhelming og í veg fyrir bifreið A með þeim afleiðingum að bifreiðarnar skullu saman. D, sem var farþegi í bifreið A, höfðaði síðar mál á hendur B og VÍS hf. og krafðist miskabóta samkvæmt a-lið 1. mgr. 26. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Með dómi Hæstaréttar var fallist á kröfu D og var B og VÍS hf. gert að greiða henni 2.000.000  króna. Í kjölfar dómsins greiddi VÍS hf. A sömu fjárhæð, auk dráttarvaxta og málskostnaðar. Í máli þessu byggði A á því að hann ætti rétt til hærri miskabóta en þeirra sem höfðu áður verið greiddar, enda hefði líkamstjón hans verið meira en líkamstjón D. Í dómi Landsréttar var litið til þess að tjón A hefði verið nokkru meira en tjón D, auk þess sem málsgögn báru um alvarlegt þunglyndi og áfallastreituröskun A af völdum slyssins. Með hliðsjón af framangreindu þóttu miskabætur til A hæfilega ákveðnar 2.700.000 króna.

X, Y og Z voru, ásamt tilgreindum félögum þeim tengdum, meðal annars ákærðir fyrir meiri háttar brot gegn skattalögum og peningaþvætti með því að hafa ýmist staðið skil á efnislega röngum skattframtölum, eigi staðið skil á skattframtölum eða þvættað ólögmætan ávinning af skattalagabrotunum. Með dómi héraðsdóms voru ákærðu, X og Z, sakfelldir samkvæmt ákæru en Y var sýknaður að hluta. Fyrir Landsrétti kröfðust X, Y og Z þess að tilgreindum ákæruliðum á hendur þeim yrði vísað frá héraðsdómi. Í úrskurði Landsréttar var rakið að vissir liðir ákæru tækju til sömu annmarka á skattskilum ákærðu og álagsbeiting ríkisskattsstjóra samkvæmt 1. og 2. mgr. 108. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt laut að. Álag ríkisskattsstjóra hefði verið fellt niður með úrskurði yfirskattanefndar en að mati dómsins væri ekki tækur annar skýringarkostur en að leggja til grundvallar að niðurfelling álagsins hafi falið í sér sýknu í skilningi 1. mgr. 4. gr. 7. samningsviðauka við mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Rakin voru þau viðmið um túlkun ákvæðisins sem beitt hefur verið í dómaframkvæmd. Ekki var talið að sýnt hefði verið fram á að viðmið um nægjanlega samþættingu í tíma væru uppfyllt og var þeim ákæruliðum sem fyrrgreint ákvæði tók til því vísað frá héraðsdómi. Þá var tilteknum ákæruliðum, sem sneru að ætluðu peningaþvætti ákærðu, vísað frá héraðsdómi, ýmist vegna þess að ákæruliðirnir uppfylltu ekki kröfur c-liðar 1. mgr. 152. gr. laga nr. 88/2008, eða á grundvelli fyrrgreinds ákvæðis mannréttindasáttmálans.

J var sakfelldur fyrir kynferðislega áreitni samkvæmt 199. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa strokið utan klæða upp og niður eftir rassi A. Með hliðsjón af 78. gr. almennra hegningarlaga var refsing J ákveðin fangelsi í tvo mánuði en fullnustu hennar frestað skilorðsbundið í tvö ár.

X var sakfelldur í héraði samkvæmt tveimur ákæruliðum, samkvæmt 1. ákærulið fyrir brot gegn 233. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa hótað A lífláti og samkvæmt 2. ákærulið fyrir brot gegn 1. mgr. 217. gr. sömu laga með því að hafa slegið í og snúið upp á hægri hönd B, með nánar tilgreindum afleiðingum. Við aðalmeðferð málsins fyrir Landsrétti gáfu viðbótarskýrslur ákærði og B, auk þess sem horft var á upptökur af skýrslutökum í héraði af ákærða, A, B og fjögurra vitna. Í dómi Landsréttar voru rakin saknæmisskilyrði hótunar samkvæmt 233. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Fram kom að hótun sé aðeins refsiverð samkvæmt ákvæðinu sé ljóst að sá sem hana hefur í frammi hóti því að grípa til verknaðar sem muni hafa þær afleiðingar í för með sér sem þar eru greindar og að hótunin sé til þess fallin að vekja upp ótta hjá þeim sem hún beinist að um slíkar afleiðingar. Af 18. gr. almennra hegningaraga leiði að ákærði verði ekki sakfelldur fyrir brot gegn 233. gr. laganna nema sönnun liggi fyrir um ásetning hans til allra efnisþátta brotsins. Ekki var talið að ákæruvaldinu hefði tekist sönnun, svo hafið væri yfir skynsamlegan vafa, um að hótunin hefði verði til þess fallin að vekja upp ótta hjá brotaþolanum um afleiðingar sem hótunin náði til. Það yrði hvorki ráðið af gögnum málsins né hefði hún hlutrænt séð, að teknu tilliti til atvika málsins, verið til þess fallin. Var X því sýknaður af sakargiftum samkvæmt 1. ákærulið. Að því er varðaði 2. ákærulið var hvorki talið að framburður B fengi stoð í framburði vitna né gögnum málsins þannig að nægði gegn eindreginni sakarneitun X. Þá væri til þess að líta að misræmi var í framburði B fyrir Landsrétti og skýrslu hennar hjá lögreglu og hann talinn ótrúverðugur. Að teknu tilliti til 108. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála og 2. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar þótti ekki fært að leggja frásögn B til grundvallar niðurstöðu málsins. Ekki var talið að ákæruvaldið hefði axlað þá sönnunarbyrði sem á því hvílir samkvæmt 109. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Var ákærði því sýknaður af öllum kröfum ákæruvalds í málinu og einkaréttarkröfum A og B vísað frá dómi.

A höfðaði mál til viðurkenningar á beinum eignarétti á 50% hlut nánar tilgreindrar fasteignar. B, faðir C, hafði keypt fasteignina í kjölfarið af því að A og C tókst ekki að fjármagna kaupin. Málsaðilar voru sammála um að kaup B á fasteigninni hafi átt að vera til bráðabirgða, eða þar til A og C hefðu fjárhagslegt bolmagn til að kaupa eignina. Úr því varð ekki, en A og C slitu hjúskap á árinu 2018. Í fjárskiptasamningi A og C var fasteignarinnar hvergi getið. Reisti A málatilbúnað sinn á því að kaup B á fasteigninni hefði verið málamyndagerningur og hefðu A og C í reynd orðið eigendur fasteignarinnar við kaupin. Hefðu þau tekið við eigninni og ráðist í ýmiskonar endurbætur á henni, sem þau hefðu staðið straum af. Í dómi Landsréttar kom fram að B hefði verið skuldari lána er á fasteigninni hvíldu og hefði greitt af henni gjöld sem þinglýstur eigandi. Þá væri óumdeilt að A hefði greitt upp tilgreint lán sem faðir A hefði veitt til íbúðarkaupanna. A hefði sönnunarbyrði fyrir því að kaup B hefðu verið málamyndagerningur. Gegn mótmælum B og C hefði hann ekki axlað þá sönnunarbyrði. Var B því sýknaður af kröfu A. Þá var C sýknuð á grundvelli aðildarskorts, sbr. 2. mgr. 16. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála.

Eftir gildistöku laga nr. 116/2016 hinn 1. janúar 2017 áttu ellilífeyrisþegar ekki lengur rétt á sérstakri uppbót samkvæmt 2. mgr. 9. gr. laga nr. 99/2007 um félagslega aðstoð, eins og áður hafði verið, heldur áttu þeir aðeins rétt á ellilífeyri samkvæmt 17. og 23. gr. laga nr. 100/2007 um almannatryggingar. Staða örorku- og endurhæfingarlífeyrisþega breyttist hins vegar ekki að þessu leyti við gildistöku laga nr. 116/2016. A og Ö höfðuðu mál gegn T til greiðslu vangreiddra bóta, viðurkenningar á skaðabótaskyldu eða til viðurkenningar á því að T hefði verið óheimilt að skerða tilgreindar greiðslur bóta umfram ákveðin mörk og byggðu á því að ellilífeyrisþegar, sem áður nutu sérstakrar uppbótar samkvæmt 2. mgr. 9. gr. laga nr. 99/2007, hefðu eftir þá kerfisbreytingu sem gerð var með lögum nr. 116/2016 notið betri réttinda en örorku- og endurhæfingarlífeyrisþegar í sömu stöðu. Fæli það í sér ólögmæta mismunun af hálfu löggjafans. Í dómi Landsréttar var tekið undir það með héraðsdómi að almennt yrði ekki fullyrt að staða örorku- og endurhæfingar-lífeyrisþega hefði samkvæmt lögum verið í öllu tilliti hin sama eða sambærileg stöðu ellilífeyrisþega fyrir gildistöku laga nr. 116/2016. Máli skipti að almenni löggjafinn hefði þegar gripið til mótvægisaðgerða þar sem leitast var við að bæta örorku- og endurhæfingarlífeyrisþegum upp þann mun sem var á stöðu þeirra og ellilífeyrisþega eftir fyrrgreindar kerfisbreytingar. Landsréttur féllst á þá niðurstöðu héraðsdóms að ekki væri unnt að fallast á það að fyrirkomulag ákvörðunar um sérstaka uppbót á lífeyri vegna framfærslu, sbr. 2. mgr. 9. gr. laga nr. 99/2007, hefði falið í sér ólögmæta mismunun gagnvart A eða öðrum félagsmönnum Ö og þar með brot gegn 1. mgr. 65. gr. stjórnarskrárinnar. Var niðurstaða hinna áfrýjuðu dóma um sýknu T því staðfest.

Með dómi héraðsdóms var ákveðið að A og B skyldu fara sameiginlega með forsjá tveggja barna sinna, lögheimili þeirra skyldi vera hjá B og A skyldi greiða með þeim meðlag með nánar tilgreindum hætti. Þá skyldi umgengni A við börnin aukin smám saman þannig að frá og með 21. júlí 2023 dveldu börnin aðra hverja viku hjá A. Fyrir Landsrétti laut ágreiningur A og B að ákvörðun um lögheimili barnanna, auk þess sem A krafðist þess að vikulangri umgengni aðra hverja viku yrði komið á strax frá og með uppkvaðningu dóms Landsréttar. Í dómi Landsréttar kom fram að ekkert hefði komið fram við meðferð málsins og sönnunarfærslu þess fyrir réttinum sem væri til þess fallið að hnekkja því mati héraðsdóms að það væri börnunum fyrir bestu að lögheimili þeirra beggja væri hjá B og að regluleg umgengni barnanna við A yrði aukin smám saman með þeim hætti sem kveðið var á um í héraðsdómi. Var niðurstaða héraðsdóms að því er varðaði lögheimili barnanna, meðlagsgreiðslur og umgengni staðfest með vísan til forsendna hans.

X var gefið að sök umferðarlagabrot með því að hafa ekið bifreið austur Biskupstungnabraut, undir áhrifum áfengis, uns hann stöðvaði bifreiðina þar á miðri akbrautinni þannig að valdið gat hættu og óþarfa óþægindum fyrir aðra umferð. X kannaðist ekki við að hafa ekið bifreiðinni í umrætt sinn eða að hafa lagt henni á umræddum stað á akbrautinni. I kvaðst hafa ekið bifreiðinni. Ekkert vitni bar um að hafa séð X aka bifreiðinni. Með dómi Landsréttar var staðfest niðurstaða héraðsdóms um sýknu X.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.