S var sakfelldur fyrir brot gegn 2. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa haft samræði og önnur kynferðismök við A án hennar samþykkis þegar hún gat ekki spornað við verknaðinum þar sem hún var sofandi þegar hann hóf að brjóta á henni. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að S braut gróflega gegn kynfrelsi A og var brot hans til þess fallið að valda henni miklum miska. Þótti refsing hans hæfilega ákveðin fangelsi í tvö ár og sex mánuði og var honum gert að greiða A 1.800.000 krónur í miskabætur. 

Þrotabú T ehf. höfðaði mál gegn G og krafðist riftunar á greiðslu, að fjárhæð 4.217.281 króna, sem félagið hafði innt af hendi til hennar innan sex mánaða frá frestdegi. Byggði þrotabúið á því að greiðslan væri riftanleg á grundvelli 131., 134. og 141. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti. Í héraðsdómi var fallist á riftun á grundvelli þess að um gjafagerning hefði verið að ræða, sbr. 131. gr. fyrrnefndra laga. Í dómi Landsréttar var talið á grundvelli gagna sem lögð höfðu verið fyrir Landsrétt að ekkert lægi fyrir um að um gjöf hefði verið að ræða. Þrátt fyrir að greiðslan hefði verið til þess fallin að skerða greiðslugetu þrotabús T ehf. verulega voru fjármunirnir sem nýttir voru til greiðslunnar einungis félaginu tækir vegna skilyrtrar lánafyrirgreiðslu frá félagi sem tengdist bæði fyrrum fyrirsvarsmanni þrotabúsins og G fjölskylduböndum og hefðu öðrum kosti aldrei staðið öðrum kröfuhöfum félagsins til reiðu. Greiðslan hefði því eftir atvikum verið venjuleg og ekki G til hagsbóta á kostnað annarra kröfuhafa. Þannig hefði ekki verið sýnt fram á að skilyrðum 134. gr. eða 141. gr. sömu laga til að rifta umræddri greiðslu hefði verið fullnægt. Með hliðsjón af framangreindu var G sýknuð af kröfum þrotabús T ehf.

Aðilar málsins deildu um hvort B hefði brotið gegn starfs- og trúnaðarskyldum sínum eftir að honum var sagt upp störfum hjá E. Byggði E kröfur sínar einkum á tilteknu ákvæði ráðningarsamnings aðila og að B hefði á uppsagnartímanum hafið undirbúning að samkeppni við E. Þessi undirbúningur hefði meðal annars falist í stofnun einkahlutafélags og samskiptum við G, sem var mikilvægur viðskiptavinur E og sem síðar færði viðskiptin sín til einkahlutafélags B. Í dómi Landsréttar var rakið að af samningi aðila yrði ekki annað ráðið en að B hefði verið heimilt að hefja samstarf við G eftir lok ráðningarsambandsins. Einnig að af gögnum málsins og framburði svæðis- og dreifingarstjóra G mætti ráða að samstarf B og G hefði hafist eftir að E rifti ráðningarsamningi aðila. Af þessum sökum hefði ekkert verið því til fyrirstöðu að B tæki upp samstarf við G eftir lok ráðningarsambandsins. Þá var ekki fallist á að stofnun einkahlutafélagsins á uppsagnartímanum hefði falið í sér brot á trúnaðarskyldu enda hefði E ekki fært fram neinar sönnur á að B eða einkahlutafélagið hefði verið í samkeppnisrekstri við E á þeim tíma eða aðhafst nokkuð sem gæti talið fela í sér slíkt brot á trúnaðarskyldu. Loks var talið að samskipti B og G á uppsagnartímanum hefðu ekki falið í sér brot gegn trúnaðarskyldu B og að E hefði ekki fært sönnur á að B hefði nýtt sér atvinnuleyndarmál eða aðrar upplýsingar í andstöðu við þágildandi 16. gr. c laga nr. 57/2005. Var B því sýknaður af kröfum E.

P, H, V, S og M voru sakfelldir fyrir brot sem beindust að fyrirtækjum sem leituðu rafmyntar með sértækum tölvubúnaði á tímabilinu 5. desember 2017 til 16. janúar 2018. Í ákærulið I var S sakfelldur fyrir stórfelldan þjófnað með því að hafa undirbúið, lagt á ráðin, skipulagt og framkvæmt innbrot og þjófnað í gagnaver Þ slf. og í gagnaver Æ ehf. og tekið þaðan í heimildarleysi tilgreindan tölvubúnað og fylgihluti hans og M var sakfelldur fyrir hlutdeild í broti S. P var á hinn bóginn sýknaður af sakargiftum um hlutdeild í brotum S og M samkvæmt þessum ákærulið. Í ákærulið III var S sakfelldur fyrir stórfelldan þjófnað með því að hafa undirbúið, lagt á ráðin, skipulagt og framkvæmt innbrot og þjófnað í gagnaver Ö ehf. og haft á brott með sér í heimildarleysi tilgreindan tölvubúnað og fylgihluti hans og M var sakfelldur fyrir hlutdeild í broti S. V var á hinn bóginn sýknaður af sakargiftum um hlutdeild í brotum S og M samkvæmt þessum ákærulið. Í ákærulið IV voru S og V sakfelldir fyrir tilraun til stórfellds þjófnaðar með því að hafa í sameiningu undirbúið, lagt á ráðin og skipulagt innbrot og þjófnað í gagnaver Æ ehf. en M var sýknaður af sakargiftum samkvæmt þessum ákærulið. Í ákærulið V voru S og M sakfelldir fyrir stórfelldan þjófnað með því að hafa í sameiningu undirbúið, lagt á ráðin, skipulagt og framkvæmt innbrot og þjófnað í gagnaver A og tekið þaðan í heimildarleysi tilgreindan tölvubúnað og fylgibúnað hans og var P sakfelldur fyrir hlutdeild í broti þeirra. H og V voru sýknaðir af sakargiftum samkvæmt ákærulið VI. Í ákærulið VII voru H og V sakfelldir fyrir hlutdeild í þeim verknaði sem greinir í ákærulið V. Þá var P sakfelldur fyrir fíkniefnabrot samkvæmt ákærulið IX með því að hafa haft í vörslum sínum á heimili sínu 14,34 grömm af kókaíni. Loks var M sakfelldur í ákærulið X fyrir vopnalagabrot með því að hafa haft í vörslum sínum rafstuðbyssu sem hann geymdi í bifreið sinni.

Var refsing P ákveðin fangelsi í fimm mánuði, refsing H var ákveðin fangelsi í átta mánuði, refsing V var ákveðin fangelsi í átta mánuði, refsing S var ákveðin fangelsi í þrjú ár og sex mánuði og refsing M var ákveðin fangelsi í 15 mánuði. Til frádráttar refsingu P, S og M kom tilgreint gæsluvarðhald sem þeir höfðu sætt, sbr. 76. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Við ákvörðun refsingar P var litið til 2., 5. og 6. töluliðar 1. mgr. og 2. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga. Refsing H var ákveðin sem hegningarauki við dóm Landsréttar 29. janúar 2021, sbr. 78. gr. almennra hegningarlaga. Þá var við ákvörðun refsingar H litið til 2., 5. og 6. töluliðar 1. mgr. og 2. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga. Við ákvörðun refsingar V var litið til 2., 5. og 6. töluliðar 1. mgr. og 2. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga. Við ákvörðun refsingar S var tekinn upp dómur 27. nóvember 2017 og honum gerð refsing í einu lagi vegna beggja málanna, sbr. 60. og 77. gr. almennra hegningarlaga. Við ákvörðun refsingar S var einnig litið til 2., 5., 6. og 7. töluliðar 1. mgr. og 2. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga. Refsing M var ákveðin sem hegningarauki við dóm 4. desember 2020. Við ákvörðun refsingar M var einnig litið til 2., 5., 6. og 7. töluliðar 1. mgr. og 2. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta nánar tilgreindu nálgunarbanni á grundvelli laga nr. 85/2011 um nálgunarbann og brottvísun af heimili.

A og B deildu um forsjá barna sinna, umgengni og meðlag. Í dómi Landsréttar kom fram að gögn málsins og framburðir aðila fyrir dómi gæfu ótvírætt til kynna að samskiptavandi þeirra væri mikill og djúpstæður. Ekki væru því forsendur fyrir sameiginlegri forsjá. Í málinu lá fyrir matsgerð þar sem komist var að þeirri niðurstöðu að A hefði í gegnum tíðina borið mun meiri ábyrgð á uppeldi barnanna og væri þeim mjög náin. Þá létu bæði börnin eindregið í ljós vilja til að vera í umsjá A og eiga lögheimili hjá henni. Enn fremur hefði annað barnið átt við mjög alvarleg áfallastreitueinkenni að stríða að undanförnu og tengdist það meðal annars ótta þess við að fara í umsjá föður síns. Með hliðsjón af framangreindu var A falin forsjá barna þeirra. Þá taldi Landsréttur að það þjónaði ekki hagsmunum barnanna að kveða á um umgengni þeirra við B. Ákvæði hins áfrýjaða dóms um meðlag og lögheimili voru staðfest.

A lést árið 2018 og var dánarbú hennar tekið til opinberra skipta sama ár. Á árunum 2009 til 2011 lagði A samtals 3.772.000 krónur inn á bankareikning sonar síns B. Db. A höfðaði mál á hendur B til endurgreiðslu þeirrar fjárhæðar og reisti kröfu sína á því að um lán frá A til B hefði verið að ræða. B hélt því fram að fjármunirnir hefðu verið gjöf frá A sem hefði viljað styðja hann fjárhagslega af nánar tilgreindum ástæðum. Í dómi Landsréttar kom fram að B bæri sönnunarbyrði fyrir staðhæfingu sinni um eðli þeirra greiðslna sem um væri deilt í málinu. B hefði leitt nægilegar líkur að því að greiðslurnar hefðu verið gjöf til hans úr hendi A. Samkvæmt því var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um annað en málskostnað.

T og S deildu um hvort skipið TS í eigu T hefði siglt á innsiglingarstaur í Sandgerðishöfn 30. júlí 2014 með þeim afleiðingum að staurinn brotnaði. Með framburði sjónarvotta sem fékk stað í gögnum málsins var talið sannað að skipið TS hefði siglt á innsiglingarstaurinn. Hefði skipstjóri skipsins með aðgæsluleysi sínu sýnt af sér saknæma hegðun og þar með bakað T skaðabótaskyldu vegna tjóns S. Við mat á fjárhæð bóta leit Landsréttur til þess að með viðgerð hefði innsiglingarstaurinn verið endurnýjaður frá grunni en hann hefði verið kominn til ára sinna og bentu gögn málsins til þess að undirstaða hans hefði áður orðið fyrir hnjaski. Var T dæmdur til að greiða S bætur að álitum að fjárhæð 13.000.000 króna með tilgreindum dráttarvöxtum og málskostnaði.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu varnaraðila um frestun máls A gegn B, C og D til frekari gagnaöflunar af hálfu A. Í úrskurði Landsréttar kom fram að sönnunargagn það er gagnaöflun A laut að varðaði ekki málsástæður sem hún byggði á í málinu. Var því lagt til grundvallar að tilgangslaust væri að afla þess, sbr. 3. mgr. 46. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Hinn kærði úrskurður var því felldur úr gildi.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta farbanni á grundvelli 1. mgr. 100. gr., sbr. b-lið 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að H og D yrði gert skylt að afhenda tiltekin skjöl fyrir dómi í máli A gegn B og C sem vörðuðu heilsufar E sem var látin, þar á meðal sjúkraskrá hennar. Í málinu var deilt um gildi erfðaskrár E og tiltekinna ráðstafana sem E hafði gert á árunum 2018 og 2019. Í úrskurði Landsréttar kom meðal annars fram að A væri dóttir E og teldist því réttur aðili kröfu um afhendingu sjúkraskrár á grundvelli 15. gr. laga nr. 55/2009 um sjúkraskrár. Ekki lægju fyrir upplýsingar um vilja E til aðgangs að sjúkraskrá hennar. Sjúkraskrár hefðu að geyma yfirgripsmiklar upplýsingar um líf sjúklinga og væri ljóst að þar kynnu að vera ýmsar upplýsingar sem ekki hefðu þýðingu fyrir ógildingarkröfu A. Auk þess næði krafan um afhendingu sjúkraskrár að hluta til tímabils sem ekki hefði verið rökstutt sérstaklega að gæti haft þýðingu fyrir ógildingarkröfu A svo að tryggt væri að vinnsla upplýsinganna væri ekki umfram það sem nauðsynlegt væri miðað við tilgang hennar. Loks hefði A nú þegar fengið afhenta sjúkraskrá E frá Landspítalanum fyrir tilgreint tímabil en þar væri að finna ítarlegar upplýsingar um heilsufar og læknismeðferð E á því tímabili. Í málatilbúnaði A væri engin tilraun gerð til að útskýra af hverju þær upplýsingar væru ekki fullnægjandi svo að hún gæti mótað og haft uppi kröfu sína. Loks hefði D afhent héraðsdómara í trúnaði læknabréf og sjúkraskýrslu vegna E. Að öllu framangreindu gættu var staðfest niðurstaða héraðsdóms um að hafna aðgangi A að sjúkraskrám í vörslu H og D og varakröfu A um að H yrði gert að leggja gögnin fyrir héraðsdómara í trúnaði. Varakröfu A um að D yrði gert að leggja gögnin fyrir héraðsdómara í trúnaði var vísað frá Landsrétti.

Kært var ákvæði héraðsdóms þar sem kröfu A um laun í uppsagnarfresti var vísað frá dómi án kröfu með vísan til þess að verulega vantaði upp á samhengi málsástæðna, kröfugerðar og gagna málsins. Í úrskurði Landsréttar kom fram að héraðsdómara hefði verið rétt að benda A á það, teldi hann framlagningu hluta kjarasamnings ófullnægjandi, og beina því til A að bæta úr. Þá hefðu dómkröfur A sýnilega byggst á gögnum málsins þótt fjárhæðir hefðu verið misritaðar í málsástæðukafla. Að því virtu og þar sem málatilbúnaður A um framangreinda kröfu þótti ekki haldinn öðrum annmörkum sem ættu að leiða til frávísunar var hið kærða frávísunarákvæði fellt úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að leysa efnislega úr kröfu A um laun í uppsagnarfresti.