Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli b-liðar 1. mgr. 115. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu X um að aflétta haldi á reiðufé og farsíma sem haldlagðir höfðu verið við rannsókn L.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áframhaldandi gæsluvarðhaldi á grundvelli b-. c- og d-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfest var niðurstaða héraðsdóms um nauðungarvistun A á sjúkrahúsi, sem ákveðin hafði verið af sýslumanninum á höfuðborgarsvæðinu.

Dánarbú A kærði úrskurð héraðsdóms þar sem kröfum búsins, er lutu annars vegar að því að viðurkennt væri að B ehf. væri skylt að kaupa nánar tilgreindar eignir þess og C sf., í samræmi við samkomulag frá árinu 2006, og hins vegar að peningagreiðslu til handa C sf. gegn afsali sömu fasteigna, var vísað frá dómi. Í úrskurði Landsréttar var staðfest frávísun síðari kröfu dánarbúsins á grundvelli síðari málsliðar 2. mgr. 18. gr. laga nr. 91/1991. Á hinn bóginn var ekki fallist á að það ákvæði ætti við um fyrri kröfu dánarbús A. Eins og atvikum var háttað var enn fremur talið að dánarbú A hefði lögvarða hagsmuni af því að skorið yrði úr um þá kröfu og að hún eða aðild málsins væri ekki svo óljós að ófært væri að taka hana til dóms. Hinn kærði úrskurður var því felldur úr gildi hvað hana varðaði og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að sonur A skyldi vistaður tímabundið utan heimilis.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að sonur A skyldi vistaður tímabundið utan heimilis.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu B um að nánar tilgreind skuld teldist sameiginlega skuld A og B við opinber skipti til fjárslita milli þeirra vegna hjónaskilnaðar.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu N um að lögbann yrði lagt við nánar tilgreindum athöfnum G og A ehf. N reisti kröfu sína á 1. gr. laga nr. 141/2001 um lögbann og dómsmál til að vernda heildarhagsmuni neytenda. Í úrskurði Landsréttar kom fram að ágreiningslaust væri að N hefðu sem félagasamtök á sviði neytendamála rétt til lögbannsaðgerða í þágu heildarhagsmuna neytenda að uppfylltum þeim skilyrðum sem sett væru í lögum nr. 141/2001. Samkvæmt 1. mgr. laganna væri ótvírætt að beiðni slíkra samtaka um lögbann þyrfti að lúta að háttsemi sem talin væri stríða gegn EES-gerðum sem væru taldar upp í viðauka við tilskipun 2009/22/EB eins og þær hefðu verið leiddar í íslensk lög en samkvæmt  2. mgr. sama ákvæðis kæmi fram að ráðherra kvæði á um hvaða EES-gerðir féllu undir fyrrgreindan viðauka með reglugerð. Í reglugerð nr. 914/2014 væru taldar upp ýmsar EES-gerðir á sviði neytendamála og sú gerð sem lyti að ætlaðri ólögmætri háttsemi í tengslum við neytendalán, og lögbannsbeiðni N fjallaði um, væri tilskipun 87/102/EBE, sbr. 2. tölulið 1. gr. reglugerðarinnar. Ljóst væri  að sú tilskipun hefði verið felld úr gildi og leyst af hólmi með tilskipun 2008/48/EB frá 23. apríl 2008, um lánssamninga fyrir neytendur. Hefði síðarnefnda tilskipunin verið tekin upp í EES-samninginn og svo leidd í lög hér á landi með lögum um neytendalán nr. 33/2013. Af þessu væri ljóst að sú háttsemi G og A ehf. sem lögbannsbeiðni N laut að stríddi ekki gegn neinni gildri EES-gerð sem talin væri í reglugerð nr. 914/2014 eins og áskilið væri í 2. mgr. laga nr. 141/2001. Var N því talin bresta lagaheimild til að leggja fram lögbannskröfu fyrir hönd neytenda sem laut að háttsemi á sviði neytendalána. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfum A hf., B hf., Í hf., L hf. og V hf. um að E ehf. yrði gert að setja fram tryggingu fyrir greiðslu málskostnaðar í máli sem E ehf. hafði höfðað gegn þeim. Í úrskurði Landsréttar kom fram að með vísan til upplýsinga um fjárhagsstöðu E ehf. sem fyrir lægju í málinu og ekki hefði verið leitt í ljós að hefðu tekið breytingum og að öðru leyti með vísan til forsendna úrskurðar héraðsdóms bæri að fallast á að leiddar hafi verið nægar líkur að því að E ehf. væri ófær um greiðslu málskostnaðar. Ekki var fallist á að sakarefni málsins væri þannig vaxið að 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar stæði því í vegi að E ehf. yrði gert að setja málskostnaðartryggingu þar sem að það takmarkaði um of rétt E ehf. til að bera málið undir dómstóla. Úrskurður héraðsdóms var því felldur úr gildi og E ehf. gert að setja fram tryggingu fyrir greiðslu málskostnaðar.