S var sakfelldur fyrir brot gegn 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa veist með ofbeldi að A og snúið hann niður þannig að hann féll í jörðina, haldið honum niðri og slegið hann með nánar tilgreindum afleiðingum. Ósannað þótti að þau högg sem S veitti A hefðu lent í höfði hans. Landsréttur taldi að S hefði ekki fært haldbær rök fyrir kröfu um sýknu með þeirri röksemd að með skipun eins dómara málsins í Landsrétti hefði verið brotið gegn rétti S til réttlátrar málsmeðferðar á grunni 59. gr. og 70. gr. stjórnarskrárinnar og 2. málslið 1. mgr. 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Refsing S var ákveðin fangelsi í 30 daga en fullnustu refsingarinnar var frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var S gert að greiða A skaða- og miskabætur.

Felldur var úr gildi úrskurður héraðsdóms þar sem máli Á gegn X var vísað frá dómi vegna tiltekins annmarka á útgáfu ákæru.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta farbanni á grundvelli 1. mgr. 100. gr., sbr. 2. mgr. 95. gr., laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

B, sem kvaðst hafa verið skipaður verjandi X við fyrirtöku gæsluvarðhaldskröfu í héraðsdómi en ekki við meðferð máls fyrir dómi eftir útgáfu ákæru, kærði úrskurð héraðsdóms þar sem hafnað var bréflegri kröfu hans um að dómurinn ákvarðaði honum þóknun vegna verjandastarfa í þágu X á rannsóknarstigi. B kvaðst ekki hafa verið upplýstur um að ákæra hefði verið gefin út á hendur X og að máli hans hefði lokið með dómi. Í úrskurði Landsréttar kom meðal annars fram að 1. og 2. mgr. 38. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála gerðu ráð fyrir því að dómari ákvæði þóknun verjanda í tengslum við meðferð sakamáls sem hann hefði til meðferðar. Þar sem málinu hefði lokið með dómi 23. febrúar 2017 hefði dómara málsins ekki verið rétt að taka það fyrir að nýju vegna kröfu um þóknun sem ekki hafi legið fyrir við meðferð þess. Engu að síður ætti B rétt á að þóknun hans vegna verjandastarfa yrði greidd úr ríkissjóði og það þótt erfiðleikum gæti verið háð að fella þóknunina undir sakarkostnað. Hann ætti þess kost að beina erindi sínu um ákvörðun þóknunar til ákæranda og ágreiningi þar um í framhaldinu til héraðsdóms á grundvelli 2. mgr. 102. gr. laga nr. 88/2008. Því var talið að héraðsdómara hefði réttilega hafnað kröfu varnaraðila eins og hún var lögð fyrir dómstóla og var niðurstaða hins kærða úrskurðar staðfest.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var að hluta á beiðni V hf. um dómkvaðningu matsmanna.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta farbanni á grundvelli 1. mgr. 100. gr., sbr. b. liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 .

Málinu var vísað frá Landsrétti þar sem kærumálsgögn voru ekki afhent réttinum innan tveggja vikna frests 3. mgr. 147. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli A ehf. gegn E ehf. var vísað frá dómi og A ehf. gert að greiða E ehf. málskostnað. Í málinu var meðal annars deilt um gjaldmiðil veðkröfu A ehf. við slitameðferð E ehf. samkvæmt lögum nr. 161/2002 um fjármálafyrirtæki sem lauk með staðfestingu Héraðsdóms Reykjavíkur 26. janúar 2016 á nauðasamningi fyrir E ehf. Landsréttur taldi að í ljósi atvika málsins yrði ekki lagt til grundvallar að afstaða slitastjórnar til kröfunnar gæti verið endanleg um þennan ágreining í skilningi 3. mgr. 120. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. Yrði kröfu A ehf. um greiðslu í bandaríkjadölum því ekki vísað frá dómi á þeim grundvelli. Þar sem nauðasamningur E ehf., að svo miklu leyti sem hann yrði talinn gilda um kröfu A ehf., yrði samkvæmt síðari málslið 2. mgr. 60. gr. laga nr. 21/1991 ekki talinn breyta efni kröfunnar, heldur efndaaðferðinni og áhrifum hennar, var hinn kærði úrskurður felldur úr gildi hvað greiðslukröfu A ehf. í bandaríkjadölum varðaði og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar. A ehf. krafðist einnig viðurkenningar á veðrétti í tveimur lánssamningum E ehf. við tiltekið félag og í bankareikningi E ehf. og viðurkenningar á því að E ehf. yrði gert að þola fjárnám í þeim. Landsréttur vísaði til þess að bankareikningurinn hefði verið handveðsettur og að veðréttur A ehf. í honum hefði auk þess verið viðurkenndur við slitameðferð E ehf. án þess að því hefði verið mótmælt. Þar sem samningur um handveð fæli í sér beina uppboðsheimild samkvæmt 3. tl. 1. mgr. 6. gr. laga nr. 90/1991 ætti félagið ekki lögvarða hagsmuni af kröfu um staðfestingu veðréttar og skyldu varnaraðila til að þola að fjárnám yrði gert í bankareikningnum. Hvað varðar kröfu A ehf. um viðurkenningu á veðrétti í tveimur lánssamningum E ehf. vísaði Landsréttur til þess að veðrétturinn hefði verið staðfestur í ágreiningsmáli sem rekið var fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur við slitameðferðina. Sá úrskurður hefði ekki verið kærður til Hæstaréttar. Með vísan til 2. mgr. 116. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála yrði það úrlausnarefni ekki borið aftur undir sama dómstól. Þá var A ehf. ekki talið eiga lögvarða hagsmuni af kröfum um fjárnám í lánssamningunum þar sem dómur um greiðslukröfu A ehf. myndi fela í sér aðfararheimild samkvæmt 1. tl. 1. mgr. 1. gr. laga nr. 90/1989 um aðför. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur um að vísa bæri þessum kröfum frá dómi.

H var gefið að sök fíkniefnabrot með því að hafa ásamt A haft í vörslum sínum í sölu og dreifingarskyni 109 kannabisplöntur, 1.374,20 g af afskornum kannabisplöntum og 504,35 g af maríjúana og fyrir að hafa um nokkurt skeið ræktað fíkniefnin. H játaði aðild að málinu við skýrslutöku hjá lögreglu en neitaði sök við meðferð málsins í héraði og fyrir Landsrétti. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að H hefði ekki gefið trúverðuga skýringu á breyttum framburði sínum um aðild sína að þeirri kannabisræktun sem honum var gefin að sök og þætti því mega taka tillit til framburðar hans hjá lögreglu við sakarmat í málinu. H og A hefðu verið handteknir í húsinu þar sem kannabisræktunin fór fram og húsið væri í eigu félags í eigu H. H hafi staðfest að hafa nokkrum sinnum komið að húsinu vikurnar fyrir handtökuna ásamt A og hafi viðurkennt að hafa vitað af ræktuninni án þess að gera við hana athugasemdir og að hann hafi átt að fá hluta af fíkniefnum úr ræktuninni til eigin nota. Landsréttur taldi sakargiftir, sem lutu að vörslum og dreifingu á 504,35 g af maríjúana, ósannaðar en taldi sannað svo að ekki yrði vefengt með skynsamlegum rökum, sbr. 1. mgr. 109. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála, að H hefði gerst sekur um þá refsiverðu háttsemi sem honum var að öðru leyti gefin að sök. Var refsing H ákveðin fangelsi í sex mánuði en fullnustu refsingarinnar var frestað skilorðsbundið í tvö ár. H var einnig gert að sæta upptöku á nánar greindum fíkniefnum og munum.

X var sakfelldur fyrir að hafa, þar sem hann sat í ökumannssæti kyrrstæðrar bifreiðar, tekið A, sem stóð við bifreiðina og hélt í stýri hennar, hálstaki, sparkað í líkama hennar og ýtt henni upp að þaki bifreiðarinnar, ekið bifreiðinni af stað á meðan A var til hálfs út úr henni og meðan á akstrinum stóð slegið A í andlit og reynt að losa tak hennar af stýrinu. Var háttsemin heimfærð undir 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og 4. mgr. 220. gr. sömu laga. Þá var X jafnframt sakfelldur fyrir brot gegn 1. mgr. 257. gr. sömu laga með því að hafa eyðilagt farsíma A. Refsing X var ákveðin fangelsi í fjóra mánuði en fullnustu hennar frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var X gert að greiða A 629.280 krónur í skaða- og miskabætur.