Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta farbanni á grundvelli 1. mgr. 100. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála, sbr. b-lið 1. mgr. 95. gr. sömu laga.

G höfðaði mál á hendur Í til heimtu skaða- og miskabóta vegna tjóns sem G kvaðst hafa orðið fyrir og sem rekja mætti til þess að tilgreindum aðilum hefði verið heimilað að reka spilakassa með lögum nr. 13/1973 og 73/1994 í andstöðu við 183. gr. almennra hegningarlaga. Í hinum áfrýjaða dómi, sem Landsréttur staðfesti með vísan til forsendna, kom fram að umrædd lög væru sérlög andspænis almennum hegningarlögum og væru einnig yngri en ákvæði 183. gr. almennra hegningarlaga. Gengju umrædd lög því framar almennum hegningarlögum. Ekki var fallist á það með G að Í hefði með saknæmum og ólögmætum hætti valdið honum tjóni né heldur að skilyrði bótaskyldu væru fyrir hendi á öðrum grundvelli en almennu sakarreglunnar. Var Í því sýknaður af kröfu G um greiðslu skaðabóta. Þá hefði G ekki tekist að sýna fram á að Í hefði valdið honum tjóni með ólögmætri háttsemi eða háttsemi sem annars yrði að telja ólögmæta meingerð gegn honum og var Í því einnig sýknaður af kröfu um greiðslu miskabóta.

S var ákærður fyrir stórfellda líkamsárás sem leiddi til bana A. Landsréttur taldi sannað, svo ekki yrði vefengt með skynsamlegum rökum, að S hefði haldið A í hálstaki og stöðu sem hefðu valdið þeim öndunarerfiðleikum sem voru nauðsynlegur þáttur í því að A lét lífið. Var S sakfelldur fyrir brot á 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga en ekki þótti hafa þýðingu í því sambandi þótt A hefði tekið inn efni sem áttu þátt í því að koma honum í æsingsóráðsástand. Var refsing S ákveðin sex ára fangelsi. Þá var S gert að greiða foreldrum A, B og C, sambýliskonu hans, E, og tveimur dætrum, D og F, bætur. Við ákvörðun miskabóta var horft til þess að B og E urðu vitni að líkamsárásinni og C kom á vettvang strax í kjölfar hennar.

L ehf. höfðaði mál gegn K til heimtu greiðslu fyrir múrviðgerðir á fasteign í eigu K. Aðila greindi á um hvort K hefði óskað eftir þjónustunni í eigin nafni eða fyrir hönd félagsins D ehf. sem var að öllu leyti í hans eigu. Sakarefni málsins var skipt við meðferð þess fyrir héraðsdómi með þeim hætti að aðeins var dæmt um þá málsástæðu K að hann væri ekki réttur aðili að málinu og sýknaði héraðsdómur hann á þeim grunni. Landsréttur taldi á hinn bóginn að K hefði ekki sýnt fram á að stofnast hefði réttarsamband milli D ehf. og L ehf. og óumdeilt væri að K hefði óskað eftir því við fyrirsvarsmann L ehf. að hann tæki að sér verkið. Því væri K réttur aðili að málinu.

X var sakfelldur fyrir kynferðisbrot fyrir að hafa í tvö skipti látið dóttur sína, A, snerta getnaðarlim sinn og fróa sér og í sömu skipti snert kynfæri A með fingrum sínum og fróað sjálfum sér í návist hennar. Var háttsemin talin varða við 1. mgr. 194. gr. og 1. mgr. 202. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að A var einungis fimm ára þegar brotin áttu sér stað og að X hefði nýtt sér þá yfirburðastöðu sem hann hafði gagnvart dóttur sinni, sbr. 1., 2., 6. og 7. tölulið 1. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga. Þá voru hin nánu fjölskyldutengsl sem voru milli X og A virt honum sérstaklega til refsiþyngingar, sbr. 3. mgr. 70. gr. laganna. Var refsing X ákveðin fangelsi í þrjú ár og sex mánuði og honum gert að greiða A 1.700.000 krónur í miskabætur.

L hf. krafði S um greiðslu tiltekinnar fjárhæðar samkvæmt lánssamningi milli S og forvera L hf. frá árinu 2007. Þá krafðist L hf. þess að honum yrði dæmdur réttur til að gera fjárnám í fasteign SE á grundvelli tryggingarbréfs sem tryggt var með veði í fasteigninni. S og SE byggðu sýknukröfu sína á því að upphaf fyrningarfrests kröfunnar hefði verið 17. júní 2009, sem væri sá dagur sem skuldin gat orðið gjaldfær samkvæmt lánssamningnum, og krafan væri almenn krafa sem fyrndist á fjórum árum samkvæmt lögum nr. 14/1905, um fyrningu skulda og annarra kröfuréttinda. Krafan hefði því verið fyrnd þegar málið hefði verið þingfest í janúar 2016. Í héraðsdómi, sem staðfestur var með vísan til forsendna hans í Landsrétti, var ekki fallist á að krafan hefði verið fyrnd er málið var höfðað. Þá var ekki fallist á að það væri ósanngjarnt af hálfu L hf. að byggja á lánssamningnum og tryggingarbréfinu gagnvart SE, sbr. 36. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga. Var því fallist á kröfu L hf.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta farbanni á grundvelli b-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála og 15. gr. laga nr. 13/1984 um framsal sakamanna og aðra aðstoð í sakamálum.

Staðfest var niðurstaða héraðsdóms um nauðungarvistun A á sjúkrahúsi sem ákveðin hafði verið af sýslumanninum á höfuðborgarsvæðinu.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var svipt sjálfræði í eitt ár.

Ágreiningur A og S hf. snérist um það hvort A hefði fengið laun sín greidd að fullu í samræmi við ráðningarsamning þeirra og kjarasamning Samtaka atvinnulífsins og Samiðnar vegna vinnu A hjá S hf. á tilgreindu tímabili. Eftir starfslok A höfðaði hann mál og krafði S hf. um greiðslu vegna kjarasamningsbundins frítökuréttar og réttar til vikulegs frídags. Í dómi Landsréttar kom fram að S hf. hefði borið ábyrgð á því að gætt væri að vikulegum frídegi A og að hann fengi þá lágmarkshvíld sem í kjarasamningi greindi. Gæti S hf. ekki borið fyrir sig ákvæði ráðningarsamnings sem væru í andstöðu við kjarasamning, sbr. 7. gr. laga nr. 80/1938 um stéttarfélög og vinnudeilur og 1. gr. laga nr. 55/1980 um starfskjör launafólks og skyldutryggingu lífeyrisréttinda. Var S hf. því gert að greiða A umkrafða fjárhæð.