Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumannsins á höfuðborgarsvæðinu um að nauðungarvista hann á sjúkrahúsi í allt að 21 sólarhring.

S og H höfðuðu mál gegn K og L ehf. til heimtu skaðabóta eða afsláttar vegna afhendingardráttar og ýmissa galla sem þau töldu vera á fasteign sem þau keyptu af L ehf. en K var eigandi L ehf. og jafnframt eini stjórnarmaður félagsins. Í héraði var að mestu leyti fallist á kröfur S og H en K og L ehf. þó sýknaðir af kröfu þeirra um skaðabætur vegna afhendingardráttar enda höfðu þau ekki sýnt fram á að þau hefðu orðið fyrir tjóni. Sú niðurstaða kom ekki til endurskoðunar í Landsrétti. Fyrir Landsrétti kröfðust K og L ehf. þess að hinn áfrýjaði dómur yrði ómerktur og byggðu þá kröfu sína í megindráttum á því að með dómkröfum S og H væri ekki tekið mið af því að umrædd fasteign væri hluti af fjöleignarhúsi og að kröfurnar vörðuðu ætlaða galla, sem ýmist gætu talist til séreignar eða sameignar hússins, án þess að gerð yrði grein fyrir eignarhlutföllum. Auk þess var krafist frávísunar, einkum á þeim grundvelli að kröfugerð S og H færi í bága við 80. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Landsréttur tók undir niðurstöðu héraðsdóms um að S og H væri heimilt að sækja kröfur sínar í málinu, þótt þær vörðuðu að einhverju leyti sameign. Var það meðal annars gert með hliðsjón af því hvernig atvikum væri háttað í málinu. Ómerkingarkröfu K og L ehf. var því hafnað auk þess sem ekki voru talin efni til að vísa málinu frá héraðsdómi. Hvað efnishlið málsins varðar féllst Landsréttur á að S og H hefðu mátt gera ráð fyrir að steinveggir yrðu reistir á lóðinni. Í þeim efnum var meðal annars litið til þess að af samþykktum hönnunarteikningum mætti greina veggi á lóðarmörkum og að ekki yrði annað ráðið af tölvumyndum og sniðmyndum en að um steinveggi væri að ræða. Fasteignin var því talin gölluð í skilningi 27. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup og fallist á kröfu um greiðslu úr hendi L ehf. vegna þessa, sbr. 41. og 43. gr. laganna, sem og úr hendi K á grundvelli saknæmrar háttsemi hans. Með skírskotun til forsendna héraðsdóms var einnig fallist á að S og H ættu á grundvelli 41. gr. sömu laga rétt á afslætti úr hendi L ehf. vegna annarra galla. Loks var fallist á gagnkröfu K og L ehf. um skuldajöfnun. Hinn áfrýjaði dómur skyldi því vera óraskaður um annað en dráttarvexti.

S og B deildu um réttarstöðu sína og uppgjör á verkframkvæmd samkvæmt tilgreindum samstarfssamningum um byggingu atvinnuhúsnæðis. S taldi verulegan hluta verklauna ógreiddan og krafðist greiðslu þeirra. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að fyrir lægi að B skyldi vera raunverulegur eigandi lóða og húsa sem á þeim voru byggð og bera fjárhagslega ábyrgð á verkefninu sem byggingaraðili. Í samræmi við þá stöðu B hefði söluverð fasteigna runnið til hans og hann þannig fengið greitt upp í útlagðan kostnað og fjármagnskostnað. Skuldbinding B samkvæmt samningum aðila hefði verið reist á áætlun S um kostnað við að ljúka fram­kvæmdunum og takmörkuð við þá fjárhæð. Ekki væri unnt að skýra samninga aðila á annan veg en að S hafi samþykkt að taka áhættuna af því að ef kostnaður yrði hærri en kostnaðaráætlun hans gerði ráð fyrir gæti hann ekki innheimt þann kostnað hjá B. Þá hefði S átt þess kost að kaupa eignirnar á grundvelli kaupréttarsamningsins, teldi hann að söluverð fasteignanna yrði hærra en kostnaður B af verkinu, ásamt ávöxtunarkröfu hans, en S hefði ákveðið að nýta sér ekki þann rétt. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sýknu B af kröfum S.

Árekstur varð með tveimur ökutækjum, bifreið og bifhjóli lögreglu sem var að fylgja sjúkrabifreið í neyðarakstri með sjúkling á sjúkrahús. Bifreiðin var tryggð lögboðnum ábyrgðar- og slysatryggingum hjá S hf. en bifhjólið var tryggt með sömu tryggingum hjá V hf. S hf. greiddi bætur vegna líkamstjóns ökumanna bifreiðarinnar og bifhjólsins og vegna tjóns á bifreiðinni og endurkrafði V hf. um helming þeirra fjárhæða. Byggði S hf. á því að ökumennirnir bæru jafna ábyrgð á árekstrinum og því bæri að skipta tjóninu jafnt með vísan til ákvæðis 89. gr. þágildandi umferðarlaga nr. 50/1987. V hf. hafnaði greiðsluskyldu og taldi að sá lögreglumaður sem ók bifhjólinu umrætt sinn hefði ekki sýnt af sér sök með akstri sínum. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að engin umferð hefði verið á þeirri akrein sem bifhjólið ók eftir og bifreiðar á hinni akreininni hefðu verið kyrrstæðar. Þar sem skilyrði 7. gr. reglna nr. 643/2004 um neyðarakstur hefðu verið uppfyllt og engin umferð á þeirri akrein sem bifhjólið ók á hefði ökumanni þess verið heimilt að víkja frá hátternisreglum umferðarlaga við aksturinn. Ökumaður bifhjólsins hefði ekki mátt gera ráð fyrir því að kyrrstæð ökutæki á hinni akreininni myndu beygja yfir óbrotna línu inn á þá akrein þar sem hann var og í veg fyrir bifhjólið. Var það því ekki metið ökumanni bifhjólsins til sakar að hafa vikið frá hátternisreglum umferðarlaga við aksturinn. Taldist hann af þeirri ástæðu ekki hafa sýnt af sér sök. Voru skilyrði 89. gr. þágildandi umferðarlaga fyrir skiptingu tjóns þar með ekki uppfyllt. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur um sýknu V hf. af kröfum S hf.

A var sagt upp störfum hjá I en um ástæður uppsagnarinnar var vísað til alvarlegra brota gegn siðareglum I og dótturfélaga sem og viðbragðsáætlunar I. Uppsögnin átti sér þann aðdraganda að nemi við nánar tiltekinn skóla, sem A sinnti kennslu við, hafði kært A og samstarfsmann hans fyrir kynferðisbrot og sætti málið rannsókn lögreglu um tíma uns það var fellt niður af hálfu héraðssaksóknara. Áfrýjandi gekkst við að hafa stundað kynlíf með nemanum en fullyrti að það hefði verið með samþykki viðkomandi. Ágreiningur aðila laut í meginatriðum að því hvort A hefði orðið uppvís að „grófu broti í starfi“ samkvæmt samkomulagi sem gert var í tengslum við kjarasamning sem gilti um störf A. Landsréttur rakti meðal annars að í siðareglum I, sem vísað var til í ráðningarsamningi A, hefði falist að A bæri að varast að framkoma hans varpaði rýrð á starf hans eða I, hvort sem er innan þess eða utan. Við túlkun þess hvort A hefði varpað rýrð á I eða eigið starf yrði að líta til hlutverks I, þeirra starfa sem A gegndi hjá I og ábyrgðar hans, sem og hlutverks I. Var þá vísað til þess að í ákvæðum laga og stjórnvaldsfyrirmæla væru gerðar mjög ríkar kröfur til þeirra aðila sem sinntu flugleiðsöguþjónustu fyrir flugumferð og rekstrarstjórn flugumferðar, sem og þeirra einstaklinga sem störfuðu við slíka starfsemi, en þær miðuðu að því að tryggja almannaöryggi í flugsamgöngum. Í ljósi atvika, siðareglna I og þeirra krafna sem gera yrði til starfsemi I lagði Landsréttur til grundvallar að I hefði verið heimilt að segja A upp störfum vegna þeirrar háttsemi sem hann hefði sjálfur viðurkennt, enda hefðu hvorki fyrirmæli laga, viðkomandi kjarasamnings né annarra heimilda staðið því í vegi. Þá var það ekki talið I til sakar þótt hann hefði ekki hlutast til um frekari rannsókn á grundvelli reglugerðar nr. 1009/2015. Hinn áfrýjaði dómur um sýknu I af kröfum A var því staðfestur.

Málsaðilar deildu um þá afstöðu Þ og Í að H og A væri óheimilt að bera þrjú kenninöfn, tvö ættarnöfn móður auk þess að kenna sig við föður. Í dómi Landsréttar var fallist á það með Þ og Í að samkvæmt 1. og 2. málslið 2. mgr. 8. gr. laga nr. 45/1996 um mannanöfn sé óheimilt að bera fleiri en tvö kenninöfn. Lög nr. 45/1996 hefðu það að meginmarkmiði að vernda íslenska tungu og nafnahefð og samkvæmt lögskýringargögnum eigi það sérstaklega við um hinn íslenska kenninafnasið. Fyrir lægi í málinu að fyrra ættarnafn móður hefði verið skráð sem millinafn H og A í þjóðskrá. Þau bæru því tvö ættarnöfn móður auk þess að vera kennd við föður eins og heimilt sé samkvæmt lögunum. Var því ekki talið að ákvarðanir Þ og Í sem málið varðaði hafi falið í sér slíka takmörkun á réttindum H og A að bryti í bága við 1. mgr. 71. gr. stjórnarskrárinnar og 1. mgr. 8. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Jafnvel þótt svo yrði talið vera byggðist slík takmörkun á skýrri lagaheimild og ekki litið svo á að með ákvæðum laganna væri gengið lengra en nauðsynlegt væri til að ná fram fyrrgreindu markmiði. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sýknu Þ og Í af kröfum H og A.

A var ráðinn til starfa hjá B ehf. með samningi 8. mars 2018 en var sagt upp störfum með skriflegri uppsögn 19. ágúst 2019 miðað við næstu mánaðamót. Að teknu tilliti til sex mánaða uppsagnarfrests stóð til að slit ráðningarsamningsins tækju mið af mánaðamótum febrúar og mars 2020. B ehf. rifti ráðningarsamningnum með bréfi 28. október 2019. A höfðaði mál þetta til heimtu skaðabóta sem tóku mið af fjárhæð launa hans út uppsagnarfrest, bóta vegna ólögmætrar riftunar í 12 mánuði og miskabóta. Með gagnstefnu krafðist B ehf. meðal annars bóta vegna gjaldskrármálefna, kaupa B ehf. án heimildar á líftryggingu fyrir A og fæðiskostnaðar. Í dómi Landsréttar var rakið að stjórn B ehf. hefði verið heimilt samkvæmt ráðningarsamningi A að segja honum upp störfum með sex mánaða fyrirvara. Féllst Landsréttur ekki á að þær ávirðingar sem B ehf. hefði vísað til um grundvöll riftunar hefðu verið þess eðlis að heimilt hefði verið að víkja A fyrirvaralaust úr starfi. Samkvæmt því var fallist á að A ætti rétt á greiðslu bóta sem næmi fjárhæð þeirra launa sem hann hefði notið það sem eftir stóð af uppsagnarfresti ráðningarsamningsins. Var B ehf. sýknað af kröfu um greiðslu frekari skaðabóta enda hefði A ekki sýnt fram á að hann hefði orðið fyrir frekara tjóni. Þá var A talinn eiga rétt á 800.000 króna miskabótum. Loks var A sýknaður af öllum kröfum B ehf. í gagnsök. Var B ehf. því gert að greiða A alls 10.049.003 krónur auk nánar tilgreindra dráttarvaxta.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu sóknaraðila um að felld yrði úr gildi að hluta ákvörðun sýslumannsins á höfuðborgarsvæðinu um að kyrrsetja tilteknar eignir sóknaraðila.

L ehf. höfðaði mál gegn B, SB, P ehf. og SG til heimtu skaðabóta vegna fjártjóns sem L ehf. taldi sig hafa orðið fyrir vegna 46.000.000 króna millifærslu 20. janúar 2005 af bankareikningi L ehf. inn á bankareikning M ehf. Byggði L ehf. á því að B, SB, P ehf. og K, látinn eiginmaður SG, sem situr í óskiptu búi eftir K, hefðu valdið félaginu tjóni, ýmist með aðkomu sinni að millifærslunni sjálfri eða með nánar tilgreindum athöfnum eftir að hún var framkvæmd. Í dómi Landsréttar kom fram að stjórn L ehf. hefði samhljóða tekið ákvörðun um að kaupa 10% heildarhlutafjár í félaginu af öllum fjórum hluthöfum þess fyrir 1.620.000.000 króna. Samkvæmt gögnum málsins hefði L ehf. greitt hluthöfunum fyrir hlutaféð annars vegar með reiðufé, 1.420.000.000 króna, og hins vegar með nánar tilgreindum útistandandi kröfum félagsins, samtals að fjárhæð 200.000.000 króna. Meðal þeirra krafna var skuld M ehf. við L ehf. að fjárhæð 46.000.000 króna. Að þessu gættu var ekki talið að L ehf. hefði sýnt fram á að félagið hefði orðið fyrir tjóni vegna millifærslunnar 20. janúar 2005. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur um sýknu B, SB, P ehf. og SG af kröfum L ehf.

X var ákærður fyrir brot gegn 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa, eftir að hann og A hófu samfarir með vilja beggja, beitt A ofbeldi og ólögmætri nauðung er hann hafði við hana, án hennar samþykkis, samræði og önnur kynferðismök. Með hinum áfrýjaða dómi var X sýknaður af kröfum ákæruvaldsins. Í dómi Landsréttar kom fram að ágreiningslaust væri að A hefði verið samþykk því að stunda kynlíf með X. Ágreiningur ríkti hins vegar um hvort A hefði verið samþykk því að stunda harkalegt kynlíf. Framburður X var talinn hafa verið stöðugur um að A hefði samþykkt strax í upphafi að stunda harkalegt kynlíf en framburður A var ekki talinn hafa verið alveg skýr og stöðugur um það atriði. Rakið var að í ákvæði 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga fælist að sá sem hefur samþykkt að taka þátt í samræði eða öðrum kynferðismökum geti hvenær sem er skipt um skoðun en á hinn bóginn verði að koma þeim skoðanaskiptum á framfæri með orðum eða annarri tjáningu þannig að annar eða aðrir þátttakendur verði þess áskynja. Var ekki talið skýrlega ráðið af framburði A fyrir dómi að hún hefði látið X vita af því að hún hefði verið ósátt við kynferðismökin þegar á þau leið eða að hún hefði skipt um skoðun og viljað hætta kynmökunum. Að því virtu og að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var ekki talið að ákæruvaldinu hefði, gegn eindreginni neitun X, tekist að sanna svo hafið væri yfir skynsamlegan vafa að X hefði gerst sekur um þá háttsemi sem honum var gefin að sök í ákæru. Var X því sýknaður af kröfum ákæruvaldsins og kröfu A um ómerkingu á niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um frávísun einkaréttarkröfu hennar hafnað.

Með I. kafla ákæru var S var gefin að sök tilraun til manndráps og stórfellt brot í nánu sambandi með því að hafa veist með ofbeldi að A, fyrrum kærustu sinni, og ógnað lífi, heilsu og velferð hennar með nánar tilteknum hætti þannig að hún hlaut brot í augntóft og ýmsa aðra áverka. Þá var S í II. kafla ákæru gefin að sök sérstaklega hættuleg líkamsárás og stórfellt brot í nánu sambandi með því að hafa veist að sömu konu og ógnað lífi, heilsu og velferð hennar með nánar tilteknum hætti með þeim afleiðingum að hún hlaut ýmsa áverka, svo sem eymsli víðsvegar um líkamann og tannbrot. Loks var S í III. kafla ákæru gefið að sök að hafa haft í vörslum sínum nánar tiltekin efni í sölu- og dreifingarskyni en S gekkst við sakargiftum að þessu leyti og var niðurstaða héraðsdóms um sakfellingu hans því staðfest í Landsrétti. Hvað varðar I. kafla ákæru taldi Landsréttur varhugavert að telja fram komna fulla sönnun þess að S hefði á verknaðarstundu haft ásetning til að bana A. Brotið var því ekki fært undir 211. gr., sbr. 20. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, og niðurstaða héraðsdóms staðfest um að S hefði með þeirri háttsemi sem sannað var að hann hefði framið gerst sekur um sérstaklega hættulega líkamsárás, sbr. 2. mgr. 218. gr. sömu laga. Um II. kafla ákæru vísaði Landsréttur til þess að framburður A fengi stoð í framburði vitna sem og læknisvottorðs. Samkvæmt því og að öðru leyti með vísan til forsendna héraðsdóms var hann staðfestur um sakfellingu ákærða og heimfærslu brota hans til 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga. Í ljósi þess að tengsl S og A voru ekki talin slík að heyrði undir ákvæði 218. gr. b sömu laga kom ekki til álita að fella brot S samkvæmt I. og II. kafla ákæru undir ákvæðið. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að brot S beindust að mikilvægum hagsmunum, voru ofsafengin, gróf og ófyrirleitin sem og til 77. gr. almennra hegningarlaga og 1., 2., 3., 5., 6., 7. og 8. töluliðar 1. mgr. 70. gr. sömu laga. Niðurstaða héraðsdóms um fjögurra ára fangelsi, að frádregnu gæsluvarðhaldi, var því staðfest. Niðurstaða hins áfrýjaða dóms um miskabætur og vexti var jafnframt staðfest með vísan til forsendna.