V höfðaði mál gegn E og krafðist skaða- og miskabóta. Var krafa V á því byggð að hún hefði orðið fyrir tjóni vegna ólögmætrar riftunar E á fóðursamningi málsaðila um tíkina F. Riftun E var á því reist að V hefði í verulegum atriðum vanefnt samninginn þar sem F hefði fitnað mikið þann tíma sem hún var í fóðrun hjá V. Í dómi Landsréttar kom fram að af tilgreindum ákvæðum fóðursamningsins og samskiptum aðila hafi V mátt vera ljóst að mikilvæg forsenda samningsins væri að holdafar F væri slíkt að F myndi ganga vel á sýningum og í keppnum, og að góður árangur þar skipti ræktandann máli þegar kæmi að sölu afkvæma úr gotum F. Væri fallist á með E að V hafi brotið gegn ákvæðum fóðursamningsins með því að gæta þess ekki við fóðrun F að holdafar hennar væri innan þyngdarmarka samkvæmt viðmiðunarreglum. Hefði E því samkvæmt 19. gr. samningsins verið heimilt að rifta honum og fá tíkina til baka bótalaust. Í því ljósi væru ekki efni til að taka afstöðu til þess hvort V hafi sannað ætlað tjón sitt. Var E sýknuð af kröfum V.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var sviptur sjálfræði í 12 mánuði.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem B var sviptur fjárræði tímabundið í tólf mánuði en kröfu A um að B yrði sviptur sjálfræði í jafn langan tíma var hafnað. Í úrskurði Landsréttar kom fram að það væri mat læknis sem hefði annast B til margra ára að hann væri ófær um að ráða persónulegum högum sínum vegna andlegs vanþroska. Bjó B á þjónustukjara en með hliðsjón af gögnum málsins, einkum vætti fyrrgreinds læknis, var ekki talið að B fengi nægilegan stuðning á núverandi dvalarstað meðan hann nyti sjálfræðis. Voru talin efni til að láta á það reyna, í ljósi aðstæðna B, hvort annað fyrirkomulag á ákvarðanatöku um persónulega hagi hans dygði til að koma betra skipulagi á líferni hans og bæta með því lífskjör hans. Í ljósi þess væru skilyrði a-liðar 4. gr. lögræðislaga nr. 71/1997 uppfyllt í málinu. Var ákvæði hins kærða úrskurðar um sjálfræðissviptingu B því fellt úr gildi og B sviptur sjálfræði í tólf mánuði.

S krafðist bóta vegna galla í loftum fasteignar sem eiginmaður S keypti af H og Þ, en hann framseldi síðar kröfu sína til S. Byggði S meðal annars á því að H og Þ hefðu sýnt af sér saknæma háttsemi með því að leyna upplýsingum um ástand fast­eignarinnar við sölu hennar auk þess sem galla á fasteigninni mætti rekja til framkvæmda og breytinga á henni sem H og Þ hefðu staðið fyrir. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að ekki hefði verið leitt í ljós að H og Þ hefðu við sölu fasteignarinnar haft vitneskju um þá ágalla sem héraðsdómur taldi sannað að eignin hefði verið haldin. Yrði því ekki talið að H og Þ hefðu veitt rangar upplýsingar eða vanrækt upplýsingaskyldu sína með saknæmum hætti og bakað sér skaðabótaábyrgð gagnvart S á sakargrundvelli. Þá féllst Landsréttur hvorki á að miða ætti við hærri mörk gallaþröskulds í málinu, þar sem um sértæka galla væri að ræða sem stöfuðu af nýlegum endurbótum, né á kröfu S um bætur vegna óbeins tjóns í skilningi b-liðar 2. mgr. 59. gr. laga um fasteignakaup nr. 40/2002, en ósannað væri að orsakir ágalla væri að rekja til framkvæmda á vegum H og Þ og teldust þeir ágallar sem S reisti kröfur sínar á fyrir Landsrétti ekki rýra verðmæti fasteignarinnar svo nokkru varðaði. Meðal annars samkvæmt framansögðu og að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur um sýknu H og Þ af kröfum S.

Í málinu var deilt um rétt A til bóta vegna sjúkrakostnaðar og annars fjártjóns samkvæmt 1. mgr. 1. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993 í tengslum við umferðarslys sem A varð fyrir árið 2014. V, B og C byggðu meðal annars á því að kröfur aðrar en þær sem lytu að aksturskostnaði væru fyrndar og væru réttmætar kröfur A að fullu greiddar. Í hinum áfrýjaða dómi, sem staðfestur var af Landsrétti með vísan til forsendna, var rakið að um fyrningarfrest krafna A færi samkvæmt 99. gr. umferðarlaga nr. 50/1987, sem gilti á slysdegi. Fyrntust þær kröfur á fjórum árum frá lokum þess almanaksárs sem kröfuhafi fékk vitneskju um kröfu sína og átti þess fyrst kost að leita fullnustu hennar, en þó í síðasta lagi á tíu árum frá tjónsatburði. Þá var talið að A hefði fengið vitneskju um umræddan kostnað þegar hann féll til hverju sinni og hefði hann þá þegar átt kost á að leita fullnustu kröfu sinnar. Miðaðist upphaf fyrningar, hverju sinni, þannig við þann dag sem A lagði út fyrir tilgreindum kostnaði. Voru V, B og C því sýknuð af kröfum A, enda hefði A ekki sýnt fram á að hann ætti kröfur á hendur þeim umfram þá fjárhæð sem honum hefði þá þegar verið greidd.

Þ höfðaði mál á hendur M og krafðist viðurkenningar á skaðabótaskyldu M gagnvart honum vegna hagnýtingar M á grunnvatni úr vatnsbólinu Laxnesdýjum innan marka jarðarinnar Laxnes I í Mosfellsbæ. Bæði Þ og M voru meðal eigenda jarðarinnar. Byggði Þ á því að M hefði með vatnstöku sinni skert með ólögmætum hætti stjórnarskrárvarin eignarréttindi Þ sem sameiganda að jörðinni án þess að greiða bætur fyrir þá hagnýtingu, auk þess sem hagnýting M á vatninu hefði haft í för með sér verulegar og íþyngjandi takmarkanir á hagnýtingu Þ á jörðinni. Með dómi héraðsdóms var M sýknað af kröfum Þ. Í dómi Landsréttar var rakið að samkvæmt 1. mgr. 26. gr. vatnalaga nr. 15/1923 ætti Þ ekki tilkall til endurgjalds vegna hagnýtingar M í þágu vatnsveitu sveitarfélagsins heldur einungis rétt á bótum ylli vatnstakan Þ tjóni. Var málsástæðum Þ varðandi endurgjald fyrir hagnýtingu M því hafnað. Þá vísaði rétturinn til þess að M væri sem sameiganda að jörðinni Laxnesi heimil sú ráðstöfun og nýting sem ekki skerti jafngóðan rétt annarra eigenda til að njóta eignarinnar og ylli þeim ekki meiri óþægindum en vænta mætti miðað við allar aðstæður. Var ekki talið að Þ hefði sýnt fram á að hann hefði orðið fyrir tjóni vegna hagnýtingar M eða takmarkana sem sameigendur í Laxnesi I sættu vegna vatnsverndarkvaða. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur um sýknu M af kröfum Þ.

J var sakfelldur fyrir brot gegn 1. og 2. mgr. 257. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa farið heimildarlaust inn um glugga á sumarhúsi og þar inni kveikt eld með þeim afleiðingum að sumarhúsið brann til grunna. Varðandi þá háttsemi J að brjóta útiljós við annað sumarhús í nágrenni við hitt taldist brotið fyrnt, sbr. 1. tölulið 1. mgr. 81. gr. og 5. mgr. 82. gr. almennra hegningarlaga og var hann því sýknaður af þeim sakargiftum. Við ákvörðun refsingar var meðal annars litið til þess að um var að ræða hegningarauka, sbr. 78. gr. almennra hegningarlaga. Var refsing J ákveðin fangelsi í sex mánuði. Þá var niðurstaða hins áfrýjaða dóms um bótaábyrgð J gagnvart einkaréttarkröfuhafa staðfest og honum gert að greiða TM tryggingum hf. 14.298.040 krónur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var svipt sjálfræði í sex mánuði.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var sviptur sjálfræði í sex mánuði.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var beiðni sóknaraðila um að lagt yrði lögbann við að F æki á vélknúnum ökutækjum um nánar tilgreindan einkaveg í landi sóknaraðila, eða fæli öðrum slíkan akstur og ryfi til þess keðjulæsingar á veghliði. Byggði F á því að umræddur vegur lægi að veiðisvæði sem félag hans hefði á leigu og því bæri sóknaraðilum skylda til að veita honum aðgang að svæðinu. Í úrskurði Landsréttar var lýst forsögu ágreinings aðila. Fram kom að fyrir lægi að verulegur ágreiningur væri um það í málinu hvort Veiðifélag Stóru-Laxárdeildar eða Veiðifélag Árnesinga væri að lögum bært til að ráðstafa stangveiði sem jarðir sóknaraðila lægju að og væri sá ágreiningur ekki til lykta leiddur. Í 4. mgr. 37. gr. laga nr. 61/2006 væri mælt fyrir um að hafi veiðifélag ráðstafað í heild stangveiði á félagssvæði sínu væri einstökum félagsmönnum skylt að veita aðgang að veiðistöðum fyrir landi sínu og skyldu þeir sem nytu aðgengis þá ávallt gæta þess að valda sem minnstri röskun á hagsmunum félagsmanns. Þá yrði ekki ráðið af gögnum málsins hvort og með hvaða hætti F gæti komist að veiðistöðum sem féllu undir samninginn án þess að fara um þann veg sem krafa sóknaraðila lyti að. Var því hvorki talið að sóknaraðilar hefðu sannað né gert sennilegt að háttsemi F bryti eða myndi brjóta gegn lögvörðum rétti þeirra í skilningi 1. mgr. 24. gr. laga nr. 31/1990. Var hinn kærði úrskurður staðfestur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms og nauðungarvistun A framlengd um allt að tólf vikur.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem leyst var úr ágreiningi A og B við opinber skipti til slita á óvígðri sambúð. Deildu aðilar um eignarhald á íbúð og frístundahúsi, en þær eignir höfðu verið skráðar í jafnri eigu beggja, og bifreið sem var skráð eign A. Með hinum kærða úrskurði voru teknar til greina kröfur B um að þessar eignir væru alfarið hans eign. Í úrskurði Landsréttar var rakið að þegar vikið væri frá opinberri skráningu eignarhlutfalla yrði ráðið af dómaframkvæmd að byggt væri á heildarmati á aðstæðum sem gæti leitt til þess að eignarhlutföll væru ákvörðuð að álitum. Við mat á eignarhaldi á íbúð málsaðila tók Landsréttur fram að þar sem B hafi einn lagt til fjármuni í útborgun eignarinnar og sambúð aðila staðið í fremur skamman tíma eftir kaupin væri tilefni til að leggja til grundvallar önnur eignarhlutföll en þau sem leiddu af opinberri skráningu. Leit rétturinn til þess að sambúð aðila hafði varað í um níu ár, að þegar henni var slitið höfðu þau átt íbúðina í um þrjú ár og haldið þar sameiginlegt heimili. Viðurkenndi rétturinn að álitum 80% eignarhlutdeild B í íbúðinni. Við mat á eignarhaldi frístundahússins leit rétturinn til þess að nokkurt jafnræði hefði verið með aðilum varðandi ófjárhagsleg framlög við byggingu hússins en fjárhagsleg framlög A hefðu í samanburði við fjárútlát B verið minni háttar. Var viðurkennd að álitum 90% eignarhlutdeild B í frístundahúsinu. Loks var viðurkennd að álitum 50% eignarhlutdeild B í bifreið sem var skráð eign A.