Úrskurður héraðsdóms þar sem staðfest var nánar tilgreind ákvörðun R um að fallast á beiðni um afhendingu X til Lettlands var staðfestur um annað en þóknun skipaðs verjanda X.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumannsins á höfuðborgarsvæðinu um að nauðungarvista hana á sjúkrahúsi í allt að 21 sólarhring.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem staðfestur var úrskurður umdæmisráðs BR að vista skyldi dóttur A, B, á heimili á vegum BR í fjóra mánuði. Þá var fallist á kröfu BR um vistun dóttur A, C, utan heimilis í fimm mánuði frá 19. október 2024 og B í tvo mánuði frá 19. janúar 2025, eða í báðum tilvikum til 19. mars 2025.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um ógildingu aðfarargerðar sýslumannsins á höfuðborgarsvæðinu sem fram fór til tryggingar á vangoldinni skattkröfu S á hendur fyrrverandi maka A.

Í var sakfelldur með dómi héraðsdóms fyrir sérstaklega hættulega líkamsárás og tilraun til ráns með því að hafa stungið A þrisvar sinnum með hnífi og reynt að taka reiðhjól hans. Þá var Í sakfelldur fyrir þjófnað, nytjastuld, akstur sviptur ökuréttindum og undir áhrifum fíkniefna, vörslur fíkniefna og fjársvik. Fyrir Landsrétti var einungis til endurskoðunar ákvæði hins áfrýjaða dóms um refsingu Í, þóknun verjanda hans og frádrátt gæsluvarðhalds. Við ákvörðun refsingar Í var litið til þess að um var að ræða hegningarauka, sbr. 78. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, og einnig ákvæði 77. gr. sömu laga. Jafnframt var litið til ákvæða 1., 2., 3., 6., og 8. töluliðar 70 gr. almennra hegningarlaga og refsilækkunarsjónarmiða 5. töluliðar. 1. mgr. 70. gr. sömu laga. Þar sem líkamsárás Í var sérstaklega hættuleg og að jafnframt var um að ræða tilraun til ráns, var litið til þess að Í hafði áður hlotið dóma fyrir ofbeldis- og auðgunarbrot. Var því horft til ákvæða 1. mgr. 218 gr. c og 255 gr. almennra hegningarlaga við ákvörðun refsingar. Var refsing Í ákveðin fangelsi í þrjú ár og ákvæði hins áfrýjaða dóms um ævilanga sviptingu ökuréttar og upptaka fíkniefna staðfest. Þá dregst gæsluvarðhaldsvist Í frá refsingu hans.

E var sakfelldur fyrir að hafa í fjögur tilgreind skipti ekið bifreið sviptur ökurétti og óhæfur til að stjórna henni örugglega vegna áhrifa slævandi lyfja, þar af einnig í tvö skipti vegna áhrifa ávana- og fíkniefna. Þá var hann sakfelldur fyrir brot gegn almennum hegningarlögum með því að hafa í þrjú nánar tilgreind skipti stolið alls þremur snjallúrum úr verslunum. Með dómi héraðsdóms var E gert að sæta fangelsi í níu mánuði og var fullnustu 30 daga frestað skilorðsbundið í tvö ár. Í dómi Landsréttar kom fram að refsing E væri, að virtum sakaferli hans, rétt ákveðin fangelsi í átta mánuði. Ekki þóttu efni til að skilorðsbinda refsinguna, hvorki að hluta né í heild. Þá var ævilöng svipting ökuréttar E áréttuð.

Húsfélagið K og H ehf. gerðu með sér samning um viðhaldsvinnu á fasteigninni að Kambavaði 1 í Reykjavík með undirritun á verkbeiðni og greiðsluáætlun. Var þar gert ráð fyrir að K myndi greiða H ehf. 24.800.000 krónur fyrir verkið. H ehf. höfðaði mál á hendur húsfélaginu K og krafðist greiðslu samkvæmt fjórum reikningum til viðbótar að fjárhæð samtals um 19,2 milljónir króna. Byggði H ehf. á því að verkið hefði orðið umfangsmeira en gert var ráð fyrir í upphafi og að með síðari samningum, verklýsingum og verðáætlunum, sem K hefði samþykkt, hefði komist á samningur um viðbótarverk. K taldi aftur á móti að ekki hefði verið samið um umfangsmeira verk og taldi ósannað að H ehf. hefði unnið þá vinnu sem lægi til grundvallar reikningunum fjórum, auk þess sem verkið væri gallað. Í dómi Landsréttar var bent á að H ehf. krefði K um fjárhæð sem samsvaraði tæplega 78% hækkun frá því sem upphaflega hefði verið samið um. Með vísan til þess og 1. mgr. 4. gr. laga nr. 42/2000 um þjónustukaup hefði það staðið H ehf. nær að tryggja sér viðhlítandi sönnun fyrir því að K hefði samþykkt að greiða fyrir möguleg viðbótarverk og aukinn kostnað vegna verka sem áður hefði verið samið um. Þá var það niðurstaða dómkvadds matsmanns að umtalsverðir annmarkar hefðu verið á vinnu H ehf. og að hún hefði að stórum hluta engum tilgangi þjónað. Væri sanngjarnt endurgjald fyrir þá verkþætti sem H ehf. staðhæfði að hann hefði unnið um 15 milljónir króna. Þóttu að þessu virtu ekki vera forsendur til að fallast á með H ehf. að hann ætti rétt á frekara endurgjaldi úr hendi K. Var K því sýknað af kröfum H ehf.

E var sakfelldur fyrir umferðarlagabrot með því að hafa ekið bifreið sviptur ökurétti og undir áhrifum áfengis. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að brot E teldist ítrekað í þriðja sinn í skilningi 3. mgr. 99. gr. umferðarlaga nr. 77/2019 og þótti refsing E hæfilega ákveðin fangelsi í 30 daga auk þess sem hann var sviptur ökurétti ævilangt.

B höfðaði mál gegn A ehf. til heimtu skaðabóta vegna líkamstjóns af völdum slyss sem hann kvaðst hafa orðið fyrir í starfi sínu hjá A ehf. árið 2015. Slysið átti sér stað á byggingarstað þegar B var að eiga við pappapakkningu sem innihélt ósamsettan fataskáp. Ágreiningur aðila snérist um hvort B hefði orðið fyrir slysi í skilningi vátryggingaréttar eða hvort um óhapp hefði verið að ræða sem hann bæri sjálfur ábyrgð á, meðal annars vegna eigin gáleysis. A ehf. byggði á því að ósamræmi væri milli þeirrar lýsingar á tjónsatviki sem höfð var eftir B við komu á heilsugæslu sama dag og slysið varð og því sem síðar kom fram af hans hálfu. Í dómi Landsréttar kom fram að þrátt fyrir að svo væri yrði ekki fallist á að svo veigamikil breyting hefði orðið á lýsingu B að hún yrði af þeim sökum ekki lögð til grundvallar. Þá var litið til þess að A ehf. sinnti ekki tilkynningarskyldu sinni samkvæmt 1. mgr. 79. gr. laga nr. 46/1980 um aðbúnað, hollustuhætti og öryggi á vinnustöðum en sökum þess fór ekki fram rannsókn á tildrögum tjónsatviksins auk þess sem A ehf. gerði ekki athugasemdir við lýsingar B á atvikum máls fyrr en eftir að B höfðaði mál fyrir héraðsdómi. A ehf. var þannig látið bera sönnunarbyrði um að orsök slyss B hefði verið önnur en B lýsti. Var niðurstaðan sú að þá sönnunarbyrði hefði A ehf. ekki axlað og var félagið dæmt til að greiða B 2.686.043 krónur ásamt nánar tilgreindum vöxtum og dráttarvöxtum að frádregnum eingreiddum örorkubótum frá SÍ að fjárhæð 1.269.042 krónur.

AHK var ákærður fyrir nauðgun með því að hafa, í leigubifreið sem hann ók, án samþykkis og með því að beita ólögmætri nauðung, haft önnur kynferðismök en samræði við A, sem var farþegi í bifreiðinni. Í dómi Landsréttar var rakið að óvarlegt þætti að slá því föstu að AHK hefði snert kynfæri A með þeim hætti að talið yrði að um önnur kynferðismök í skilningi 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga hafi verið um að ræða. Var A  að öðru leyti sakfelldur fyrir þá háttsemi sem honum var gefin að sök í ákæru og  brot hans talið varða við 199. gr. sömu laga. Við ákvörðun refsingar var litið til 1., 2., 3., 6. og 7. töluliðar 1. mgr. 70. gr. og a-liðar 195.gr. almennra hegningarlaga.  Refsing AHK var ákveðin fangelsi í 12 mánuði og þá var honum gert að greiða A 1.800.000 krónur í miskabætur.

Með hinum áfrýjaða dómi var X sakfelldur fyrir brot í nánu sambandi með því að hafa slegið dóttur sína A í andlitið og sparkað í ofanverðan búk hennar. Jafnframt var hann sakfelldur fyrir að hafa hótað A og syni sínum B ofbeldi. Brotin gagnvart A voru talin varða við 1. mgr. 218. gr. b almennra hegningarlaga nr. 19/1940 en brotið gagnvart B við 233. gr. sömu laga. Refsing X var ákveðin átta mánuðir og var hún bundin skilorði til tveggja ára. Þá var X gert að greiða A og B miskabætur. Með dómi Landsréttar var niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sakfellingu X, refsingu hans og fjárhæð miskabóta staðfest.

Aðilar deildu um hvernig virða bæri í skattalegu tilliti tilteknar greiðslur einkahlutafélagsins A ehf., í eigu J, til hans árin 2012, 2013 og 2014. J byggði á því að um hefði verið að ræða endurgjald vegna sölu á fasteign til félagsins árið 2012 en Í taldi um óheimilar lánveitingar að ræða sem skattleggja bæri sem launagreiðslur. Í héraðsdómi var fallist á niðurstöðu skattyfirvalda um að ekkert væri upp úr kaupsamningi um eignina frá árinu 2012 leggjandi en í þeim efnum var einkum vísað til þess að upplýsingar í skattframtölum og ársreikningum bæru ekki með sér að J eða A ehf. hefðu talið téða fasteign hafa færst yfir til félagsins eða að félagið hefði komið fram sem eigandi hennar á viðkomandi tímabili. Yfirlýsing endurskoðandans G, sem ekki var leiddur fyrir héraðsdóm, frá árinu 2019 var ekki talin hrófla við niðurstöðu dómsins. Fyrir Landsrétti gáfu G og GR skýrslur sem vitni en GR staðfesti það eitt að um undirskrift hans væri að ræða á kaupsamningnum. Þá voru ekki taldar forsendur til þess að ljá vitnisburði G og nýjum gögnum sem frá honum stöfuðu það vægi við úrlausn málsins að niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um þýðingu kaupsamningsins hefði verið hnekkt. Í þessum efnum var með sama hætti og í héraðsdómi einkum horft til annarra gagna málsins og þess hvernig það lægi að öðru leyti fyrir réttinum. Hinn áfrýjaði dómur um sýknu Í af dómkröfum J og málskostnað var því staðfestur.