K og Í höfðuðu mál á hendur B og P og kröfðust hvort fyrir sig skaðabóta eða afsláttar vegna galla sem þau töldu vera á fasteign þeirra sem þau keyptu af B og P með milligöngu M og S ehf. B og P stefndu M og S ehf. til réttargæslu. Með dómi héraðsdóms voru B og P dæmd til að greiða K og Í hvoru fyrir sig 4.786.284 krónur í skaðabætur ásamt tilgreindum vöxtum og dráttarvöxtum vegna galla á fasteigninni. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að K og Í gerðu kröfu um greiðslu viðbótarkostnaðar við viðgerðir á þaki og aðrar úrbætur umfram kostnað við nauðsynlegar endurbætur sem metinn var í matsgerð dómkvadds matsmanns en þeir útgefnu reikningar sem K og Í styddu þá kröfu við hefðu takmarkaðar upplýsingar að geyma. Taldi rétturinn að K og Í hefðu ekki fært viðhlítandi sönnur fyrir því að umræddur viðbótarkostnaður væri tilkominn vegna atriða sem B og P bæru ábyrgð á. Voru B og P því sýknuð að þessu leyti. Ekki var talið að B og P hefðu vanrækt upplýsingaskyldu sína samkvæmt 26. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup. Ekki var heldur á það fallist að þau hefðu veitt rangar upplýsingar þannig að fasteignin teldist gölluð í skilningi 27. gr. sömu laga. Þar sem B og P hefðu ekki sýnt af sér saknæma háttsemi voru þau sýknuð af kröfum K og Í um skaðabætur og um bætur fyrir óbeint tjón. Því næst leysti Landsréttur úr þeirri málsástæðu hvort ágallar á fasteigninni rýrðu verðmæti hennar svo nokkru varðaði, þannig að K og Í ættu rétt til afsláttar af kaupverð hennar. Rétturinn komst að þeirri niðurstöðu að kostnaður þeirra vegna endurbóta á fasteigninni næmi um 10,4% af kaupverði hennar og þótti sá afsláttur hæfilega ákveðinn 5.000.000 króna, að teknu tilliti til verðmætisaukningar vegna endurnýjaðs þaks. B og P var gert að endurgreiða K og Í þá fjárhæð, ásamt endurgreiðslu lokagreiðslu eftirstöðva kaupverðs og útlögðum kostnaði við að afla skýrslu húsasmíðameistara, samtals 3.151.549 krónur til hvors þeirra um sig ásamt tilgreindum dráttarvöxtum og málskostnaði.

A höfðaði mál gegn R og krafðist þess að viðurkennd yrði skaðabótaskylda R vegna líkamstjóns sem A hlaut er hann rann til á flísum við innilaug sundlaugarinnar í Laugardal. Byggði málsókn A á því að flísarnar sem hann rann á hefðu verið flughálar og gólfið þar með vanbúið. Héraðsdómur taldi A ekki hafa sýnt fram á að hálkuviðnám flísanna hefði ekki uppfyllt áskildar kröfur og sýknaði R. Í dómi Landsréttar var rakið að dómaframkvæmd beri með sér að ríkar kröfur séu gerðar til aðbúnaðar á sundstöðum. Þær kröfur birtist meðal annars í ströngu sakarmati en einnig í því að til álita geti komið að beita sönnunarreglum með þeim hætti að sönnunarbyrði sé að einhverju marki létt af tjónþola. Eftir sem áður séu meginreglur um sönnun hinar sömu og endranær í skaðabótarétti og til að vikið verði frá þeim þurfi almennt eitthvað sérstakt til að koma, er kalli á slíkt frávik. Í ljósi atvika, sem rakin eru í dómi Landsréttar, og fyrirliggjandi gagna voru ekki talin efni til að víkja frá meginreglum um sönnun í málinu. Engu breytti í því sambandi þó ekki hefði verið fallist á formlega beiðni áfrýjanda í maí 2022 um að teknar yrðu upp nokkrar flísar og hálkuviðnám þeirra mælt. Rannsókn á því tímamarki hefði ekki lotið að ástandi flísanna nálægt slysdegi, enda voru þá liðin tæplega 12 ár frá slysinu. Að framangreindu gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur um að sýkna R af kröfum A.

A höfðaði mál gegn S og krafðist þess að úrskurður úrskurðarnefndar velferðarmála nr. 319/2017 yrði felldur úr gildi og S dæmt til að greiða honum 12.104.500 krónur í skaðabætur vegna tjóns sem hann rakti til lyfjameðferðar sem hann gekkst undir. Byggði A á því að tjón sitt væri að rekja til sjaldgæfs og þungbærs fylgikvilla meðferðar með tilgreindu lyfi og að ekki væri unnt að rekja svo sjaldgæfan fylgikvilla til eiginleika lyfsins heldur væri um að ræða einstaklingsbundna svörun hans við lyfinu og tjón hans því bótaskylt á grundvelli 4. töluliðar 2. gr. laga nr. 11/2000 um sjúklingatryggingu. S byggði á því að tjón A mætti rekja til eiginleika lyfsins og því ekki til staðar bótaskylda þar sem 3. mgr. 3. gr. laga nr. 111/2000 kveður á um að bætur greiðist ekki samkvæmt lögunum ef rekja má tjón til eignleika lyfs. Í dómi Landsréttar var rakið að í matsgerð dómkvaddra matsmanna kæmi fram að tjón A væri að rekja til langvarandi notkunar á umræddu lyfi og að ekkert kæmi fram í málatilbúnaði A eða í hinum áfrýjaða dóm um hvað fælist í einstaklingsbundinni svörun A við lyfinu. Var því lagt til grundvallar að nýrnabilun sú, sem A þjáðist af, væri að rekja til langvarandi notkunar umrædds lyfs og um væri að ræða sjaldgæfa en þekkta auka­verkun lyfsins sem teldist til eiginleika þess. Þar sem ekki þótti tækt að túlka 3. mgr. 3. gr. laga nr. 111/2000 með þeim hætti að hún næði ekki til sjaldgæfra og alvarlegra aukaverkanna lyfja var bótaskyldu hafnað og S sýknað af kröfum A.

Með dómi Landsréttar var DS, E og D bannað að hindra umferð V og veiðimanna á vélknúnum ökutækjum eftir akvegum sem liggja um land jarðanna Bakkavallar og Vallarhjáleigu í Rangárþingi eystra að veiðistöðum á veiðisvæðum 8 og 9 í Eystri-Rangá og hindra aðgengi stefnda að þremur sleppitjörnum í sameignarlandi Árgilsstaða 1 og 2 og eyðileggja þær eða koma í veg fyrir nýtingu þeirra að öðru leyti. Í dómi Landsréttar var rakið að með því að hindra umferð vélknúinna ökutækja eftir vegum sem liggja um land tilgreindra jarða og aðgengi V að sleppitjörnum hefðu DS, E og D þannig komið í veg fyrir að V gæti sinnt lögbundnu hlutverki sínu sem nánar hefði verið útfært í samþykktum og lögum nr. 61/2006 um lax- og silungsveiði. Þá hefði framganga DS, E og D í því skyni að hindra aðgengi veiðimanna á vélknúnum ökutækjum sem keypt hefðu veiðileyfi á grundvelli tiltekins samnings farið í bága við fyrirmæli 4. mgr. 37. gr. laga nr. 61/2006. Varðandi eyðileggingu sleppitjarna kom fram í dómi Landsréttar að ekki lægi fyrir að tekin hefði verið ákvörðun um að breyta nýtingu landsins, sem fyrir lá að væri í sameign dánarbús föður DS, E og D og fleiri, á löglega boðuðum fundi. Þegar af þeirri ástæðu væri DS, E og D óheimilt að eyðileggja sleppitjarnirnar eða koma í veg fyrir nýtingu þeirra að öðru leyti.

Játning X fyrir héraðsdómi var ekki talin skýlaus í skilningi 1. mgr. 164. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála og voru því ekki talin skilyrði til að ljúka málinu á grundvelli þeirrar lagaheimildar. Var hinn áfrýjaði dómur ómerktur og málinu vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar og dómsálagningar á ný.

JR, Á og S höfðuðu mál á hendur JA, B, R, K, G og I og kröfðust skaðabóta óskipt úr þeirra hendi vegna ýmissa galla sem þau töldu vera á fasteign þeirra. Fasteignina höfðu JR, Á og S keypt af K og G, sem höfðu keypt eignina af JA og B, sem jafnframt höfðu byggt hana. Krafa JR, Á og S á hendur K og G var byggð á hlutlægri ábyrgð þeirra sem seljenda fasteignarinnar en krafan á hendur JA og B var sprangkrafa og var reist á því að þau hefðu byggt eignina. Krafa JR, Á og S á hendur R var reist á ætluðum saknæmum og ólögmætum aðgerðum eða aðgerðarleysi starfsmanna R. Krafa JR, Á og S á hendur I var byggð á ábyrgð hans sem byggingarstjóra fasteignarinnar. Fjárhæð kröfu JR, Á og S á hendur öllum stefndu var byggð á matsgerð dómkvadds matsmanns. Með dómi héraðsdóms var I sýknaður af kröfum JR, Á og S, en kröfur þeirra á hendur öðrum stefndu voru teknar til greina. JA, B og R áfrýjuðu málinu til Landsréttar og kröfðust sýknu af kröfum JR, Á og S. R bar því meðal annars við að ætlaðar kröfur JR, Á og S á hendur honum væru fyrndar. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að byggingarframkvæmdir við fasteignina hófust á árinu 2007. Flest þeirra ætluðu brota R hafi átt sér stað á því ári og því í tíð laga nr. 14/1905 um fyrningu skulda og annarra kröfuréttinda. Um þá ætluðu saknæmu og ólögmætu háttsemi R að skrá fasteignina á byggingarstig 7 á haustmánuðum 2016 yrði á hinn bóginn litið til laga nr. 150/2007 um fyrningu kröfuréttinda. Rétturinn taldi ekki unnt að líta svo á að þessi skráning byggingarstigs hefði verið framkvæmd í slíku samhengi við atvik á árinu 2007 að unnt væri að leggja til grundvallar að fyrst eftir eða við fyrrgreint tímamark hafi ætluðum brotum R verið hætt. Var talið að skaðabótakröfur JR, Á og S á hendur R vegna ætlaðra brota hans á árinu 2007 hefðu verið fyrndar er málið var höfðað í febrúar 2022. Landsréttur komst að þeirri niðurstöðu að JR, Á og S hefðu, þegar við kaup á fasteigninni í október 2016, mátt gera ráð fyrir því að hún væri á þeim tíma skráð á byggingarstig 4. Vitneskja þeirra um skráð byggingarstig þegar við kaup á henni hafi gefið þeim ríkt tilefni til að kynna sér hvað þar lægi að baki og einnig að afla sér upplýsinga um ástand fasteignarinnar. Var því talið að skaðabótakröfur JR, Á og S vegna ætlaðra brota hans á árinu 2016 hefðu verið fyrndar við höfðun málsins. Í dómi Landsréttar var talið að JR, Á og S hefði verið heimilt að hafa uppi kröfu á hendur bæði seljendum og byggjendum fasteignarinnar á grundvelli heimildar í 45. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup. Talið var sannað með matsgerð dómkvadds matsmanns að tilteknir gallar væru á fasteigninni og að JA og B bæru skaðabótaábyrgð á tilgreindum hluta gallanna. Voru JA og B dæmd til að greiða JR, Á og S 10.761.542 krónur ásamt tilgreindum dráttarvöxtum og málskostnaði en R var sýknaður af kröfum JR, Á og S.

Útivist varð af hálfu L, K og F í þinghaldi í héraði 21. mars 2023. Í úrskurði Landsréttar kom fram að allir lögmenn aðila hefðu boðað forföll í þinghaldið, þar með talinn lögmaður L. Þar sem þingsókn hefði fallið niður af hálfu L hefði héraðsdómara borið að fara svo að sem segði í b-lið 1. mgr. 105. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála og fella málið niður nema um lögmæt forföll hefði verið að ræða í skilningi 2. mgr., sbr. 1. mgr. 97. gr. sömu laga en í þingbók kæmi ekkert fram um að svo hefði verið. Ef sú hefði verið raunin hefði dómara borið að fresta málinu og boða til nýs þinghalds, sbr. 3. mgr. sömu greinar. Héraðsdómari hafi gert hvorugt. Væri því óhjákvæmilegt að ómerkja meðferð málsins frá og með fyrrgreindu þinghaldi 21. mars 2023 og leggja fyrir héraðsdóm að taka það til löglegrar meðferðar.

A og B deildu um forsjá dóttur sinnar C, lögheimili og umgengni. Með dómi héraðsdóms var ákveðið að A og B færu áfram sameiginlega með forsjá stúlkunnar. Lögheimili C skyldi vera hjá A en kveðið var á um umgengni B við stúlkuna með tilgreindum hætti. Í dómi Landsréttar var talið að eins og málið lægi fyrir réttinum yrði engu slegið föstu um ætlað ofbeldi sem A kvaðst hafa orðið fyrir af hálfu B eða að C stafaði hætta af B. Lagt var til grundvallar að A og B væru bæði hæf til að fara með forsjá stúlkunnar. Þá taldi rétturinn mega ráða af gögnum málsins að þau hefðu leitast við að efla forsjárhæfni sína að gengnum dómi héraðsdóms og bæta samskipti sín í kringum umgengni B við C. Einnig taldi Landsréttur að ekki yrði horft framhjá áhyggjum sem dómkvaddur matsmaður lýsti í skýrslu sinni fyrir réttinum af umgengni B við barnið ef A færi ein með forsjá þess. Að öllu virtu féllst Landsréttur á það með héraðsdómi að það þjónaði hagsmunum C best að A og B færu áfram með sameigin­lega forsjá hennar og að lögheimili hennar héldist óbreytt. Mælt var fyrir um nánari tilhögun þeirrar umgengni sem ákveðin var í hinum áfrýjaða dómi en niðurstaða hans um umgengni var að öðru leyti staðfest með vísan til forsendna.

E var gefin að sök tilraun til manndráps með því að hafa stungið A með hníf í vinstri öxl og hægri síðu, með þeim afleiðingum að A hlaut opið sár á vinstri öxl, opið sár hliðlægt framanvert á brjóstkassa hægra megin og loft- og blóðbrjóst. Var háttsemin í ákæru talin varða við 211. gr., sbr. 20. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. E neitaði sök og bar að mestu fyrir sig minnisleysi. Kröfu sína um sýknu reisti E meðal annars á sjónarmiðum um neyðarvörn. Héraðsdómur féllst ekki á með E að skilyrði neyðarvarnar væru uppfyllt og lagði framburð A um atburðarrásina, sem jafnframt fékk stoð í öðrum gögnum málsins, til grundvallar. Taldi dómurinn þannig sannað að E hefði veist að A með þeim hætti sem greindi í ákæru og hafið yfir skynsamlegan vafa að hann hefði beitt hnífnum sem hann bar á sér í umrætt sinn og fannst síðar á heimili hans. Þá taldi héraðsdómur að E hefði verið sakhæfur á verknaðarstundu og að geðrænu ástandi hans væri ekki svo háttað að refsing gæti ekki borið árangur, sbr. 15. og 16. gr. almennra hegningarlaga. E var gert að sæta sex ára fangelsi en til frádráttar refsingu hans kom óslitið gæsluvarðahald frá 20. janúar 2024. Þá var E jafnframt gert að sæta upptöku á hníf og greiða A nánar tiltekna fjárhæð. Með vísan til forsendna var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um niðurstöðu hans um sakhæfi E, sakfellingu og heimfærslu til refsiákvæða. Þá taldi Landsréttur 1. mgr. 16. gr. almennra hegningarlaga ekki standa því í vegi að E yrði gerð refsing í málinu. Við ákvörðun refsingar var meðal annars litið til þess að langt væri um liðið frá því að E hefði síðast verið gerð refsing og höfðu fyrri brot hans því ekki teljandi áhrif í þeim efnum. Að öllu virtu og í ljósi dómaframkvæmdar var refsing E ákveðin fangelsi í fimm ár en til frádráttar henni kom óslitið gæsluvarðhald. Ákvæði hins áfrýjaða dóms um upptöku var jafnframt staðfest. Þá var hinn áfrýjaði dómur staðfestur með vísan til forsendna um miskabætur til A og bætur vegna sjúkrakostnaðar en bætur fyrir munatjón, sem héraðsdómur hafði ákveðið að álitum, hækkaðar.

Ágreiningur málsins varðaði fjárhæð vátryggingarbóta sem V hf. bæri að greiða P ehf. á grundvelli rekstrarstöðvunartryggingar sem P ehf. tók hjá V hf. Sakarefnið varðaði fyrst og fremst það álitaefni hvort til frádráttar kröfunni skyldi koma launakostnaður sem V hf. byggði á að sparast hefði P ehf. á vátryggingartímabilinu. Í dómi Landsréttar var rakið að horfa bæri til þess hvernig ætla mætti að rekstur P ehf. hefði orðið ef tjónsatburður hefði ekki komið til, þar með talið þess kostnaðar sem fallið hefði til á umræddu tímabili. Ótvírætt væri að ef ekki hefði komið til stöðvunar á rekstri P ehf. hefði hann þurft að standa straum af greiðslu launa og tengdra gjalda vegna þeirra starfsmanna sem þar störfuðu. Var því fallist á það með V hf. að við útreikning raunverulegs tjóns P ehf. væri rétt að draga frá reiknaðri framlegð og tjóni þann launakostnað sem um ræddi. Lagt var til grundvallar að sá kostnaður hefði orðið 52.017.559 krónur, sem var umtalsvert hærri en krafa P ehf. Var niðurstaða héraðsdóms um sýknu V hf. því staðfest.

Ó krafðist skaðabóta eða afsláttar úr hendi G vegna galla á fasteign sem Ó keypti af G. Með dómi Landsréttar var fallist á þá niðurstöðu héraðsdóms að ósannað væri að vatnstjón sem kom upp eftir að Ó flutti inn í fasteignina yrði rakið til ástands hennar á þeim tíma sem hún var afhent. Þá var ekki talið að sýnt hefði verið fram á að fasteignin hefði að öðru leyti verið haldin göllum sem G bæri ábyrgð á. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að sýkna G af kröfum Ó.

A höfðaði mál á hendur Í og krafðist skaðabóta vegna ólögmætrar uppsagnar úr starfi hjá B í kjölfar áminningar. Landsréttur lagði til grundvallar að það væri matskennd ákvörðun að veita starfsmanni áminningu. Óumdeilt væri að frammistaða A í því verkefni sem hefði verið tilefni áminningarinnar hefði verið ófullnægjandi, líkt og hann hefði viðurkennt í andmælabréfi sínu. Fullyrðingar um ófullnægjandi frammistöðu í því verkefni sem vísað hefði verið til í aðdraganda uppsagnarinnar hefðu jafnframt verið studdar gögnum. Taldi Landsréttur því ekki efni til að telja ákvarðanir forstjóra B ólögmætar eða að þær hefðu byggst á ómálefnalegum sjónarmiðum. Þá taldi Landsréttur ekki brotið gegn andmælarétti A. Í þeim efnum var meðal annars vísað til þess að ekkert lægi fyrir um það að A hefði þarfnast frekari gagna til að gæta andmælaréttar síns en auk þess yrði ekki annað ráðið af andmælabréfum A en að honum hefði verið fullkunnugt um atvik og tilefni hinna fyrirhuguðu ákvarðana. Loks taldi Landsréttur annað það sem A hefði fært fram í málinu ekki geta orðið til þess að kröfur hans yrðu teknar til greina. Hinn áfrýjaði dómur um sýknu Í af kröfum A var því staðfestur.