J höfðaði mál á hendur L og I ehf. og krafðist viðurkenningar á sjóðfélagsaðild hennar að B-deild L vegna starfs hennar sem flugumferðarstjóri hjá I ehf., miðað við 100% starfshlutfall frá og með 1. júní 2011. Þegar starf J hjá F var lagt niður í árslok 2006 og fært til F ohf. var starfshlutfall J 65% og gegndi J áfram starfi sínu sem flugumferðarstjóri í sama starfshlutfalli allt til 1. júní 2011, þegar J jók starfshlutfall sitt í 100%. J greiddi hins vegar iðgjöld miðað við 65% starfshlutfall til B-deildar L allan þann tíma. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var með vísan til forsendna í Landsrétti, kom fram að í þeim tilvikum þegar staða sjóðfélaga sem greitt hefur í B-deild L er lögð niður skuli áframhaldandi iðgjaldagreiðslur í sjóðinn miðast við þau laun sem sjóðfélagi hafði og greitt var af í sjóðinn þegar staða hans var lögð niður samkvæmt ákvæði 2. mgr. 30. gr. laga nr. 1/1997 með síðari breytingum og athugasemdum um 7. gr. laga nr. 167/2006 um breytingu á þeim lögum. Taldi dómurinn að starf J hafi verið lagt niður í skilningi 2. mgr. 30. gr. laga nr. 1/1997 þegar það var fært til F ohf. í árslok 2006 en eftir það hafi J greitt iðgjöld í B-deild L í samræmi við ákvæðið og miðað við það starf sem J gegndi áður hjá F. Var það því niðurstaða dómsins að sýkna L og I ehf. af öllum kröfum J í málinu.

S höfðaði mál til viðurkenningar á nánar tilgreindum mörkum jarðarinnar B gagnvart átta tilgreindum jörðum í eigu samtals 12 aðila. Héraðsdómur féllst á kröfu S um nánar tiltekin merki jarðarinnar B gagnvart sex af þessum jörðum en sýknaði eigendur tveggja jarða af kröfum S. Landsréttur tók fram að S hefði krafist þess í stefnu til héraðsdóms að landamerki jarðarinnar B yrðu dregin um 16 nánar tilgreinda punkta en ekki tilgreint sérstaklega hvaða hlutar kröfulínanna væru dregnir gagnvart hverri hinna átta jarða. Landsréttur lagði til grundvallar að S hefði lagt fyrir héraðsdóm átta sjálfstæð sakarefni um landamerki B að aðliggjandi jörðum. Með vísan til þeirra skilyrða sem sett væru fyrir samlagsaðild í 1. mgr. 19. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála hefði S borið að gera sérstaka dómkröfu um viðurkenningu landamerkja B að hverri jörð fyrir sig þannig að dæma hafi mátt um þær aðgreint. Þar sem þessa var ekki gætt var málinu vísað frá héraðsdómi.

N ehf. höfðaði mál gegn S ehf. til heimtu skuldar samkvæmt reikningum á grundvelli þjónustusamnings um þrif og þvott á hóteli S ehf. Fallist var á að N ehf. ætti kröfur á hendur S ehf. að fjárhæð 6.778.863 krónur vegna þrifa í október 2021, 4.458.118 krónur vegna þrifa í nóvember sama ár og 531.960 krónur vegna leigu á líni eða samtals 11.768.941 króna. S ehf. setti fram gagnkröfu til skuldajafnaðar á móti fjárkröfum N ehf. sem fólgin var í endurgreiðslu vegna kaupa S ehf. á líni, handklæðum og öðrum vörum af N ehf. Í dómi Landsréttar kom fram að af gögnum málsins yrði ekki annað ráðið en að N ehf. hefði afhent S ehf. umræddar vörur sumarið 2021 og í kjölfarið hefði S ehf. hvorki gert athugasemdir við að dráttur hefði orðið á afhendingu þeirra né að þær hefðu ekki skilað sér að öllu leyti. Þóttu skilyrði riftunar samkvæmt 25. gr., sbr. 29. gr., laga nr. 50/2000 um lausafjárkaup ekki uppfyllt. Var gagnkröfunni því hafnað. S ehf. setti jafnframt fram gagnkröfu um greiðslu 978.450 króna vegna skemmda á gluggatjöldum sem átt hefðu sér stað í þvotti hjá N ehf. Af gögnum málsins þótti sýnt að N ehf. hefði tekið á sig tjón vegna skemmdanna og var gagnkrafan því tekin til greina. Til frádráttar kröfum N ehf. kom því síðarnefnda gagnkrafan og 3.594.009 krónur sem S ehf. greiddi N ehf. eftir að málið var höfðað. Samkvæmt því var S ehf. gert að greiða N ehf. samtals 7.196.482 krónur með nánar tilgreindum dráttarvöxtum.

G var ákærður fyrir meiri háttar brot gegn skattalögum sem daglegum stjórnanda einkahlutafélagsins S. Með dómi Landsréttar var staðfest niðurstaða héraðsdóms um að ekki væru efni til að vísa málinu frá dómi, en kröfu þar um byggði G annars vegar á því að saksókn í málinu bryti í bága við 1. mgr. 4. gr. 7 samningsviðauka við Mannréttindasáttmála Evrópu og hins vegar að málið hefði ekki verið nægilega rannsakað áður en ákæra í því var gefin út. Þá var það niðurstaða Landsréttar að greiðslum á sköttum og gjöldum sem inntar höfðu verið af hendi til innheimtumanns ríkissjóðs af hálfu S ehf. hefði ekki verið ráðstafað í andstöðu við vilja ákærða eða opinber fyrirmæli eða dómaframkvæmd. Samkvæmt þessu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var staðfest niðurstaða hans um sakfellingu G, refsingu hans og sakarkostnað.

X var sakfelldur fyrir líkamsárás samkvæmt 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa ráðist á A á heimili ákærða, rifið í peysu hennar og kýlt hana í magann. Refsing X var ákveðin fangelsi í 30 daga en fullnustu refsingarinnar frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var X gert að greiða A miskabætur.

L og Í höfðuðu mál og kröfðust þess að úrskurður áfrýjunarnefndar samkeppnismála frá 11. mars 2021 yrði felldur úr gildi. Með úrskurðinum hafnaði nefndin kröfu L og Í um að felld yrði úr gildi ákvörðun S frá 25. ágúst 2020 um að kaup M á öllum hlutum í L og Í fælu í sér samruna í skilningi 17. gr. samkeppnislaga nr. 44/2005 og að samruninn væri ógiltur með vísan til 17. gr. c sömu laga. Ákvörðun S um að ógilda samrunann byggðist einkum á því að samruni L og Í hefði skaðleg áhrif á markaðinn fyrir þjónustu við myndgreiningar utan sjúkrahúsa á höfuðborgarsvæðinu en samanlögð markaðshlutdeild þeirra væri um 90 til 95%. Að mati S gæfi slík markaðshlutdeild tilefni til að ætla að með samrunanum yrði til markaðsráðandi staða eða að slík staða styrktist. Krafa L og Í um ógildingu úrskurðarins byggðist í meginatriðum á því að S hefði ekki tekið ákvörðun innan lögbundinna fresta, auk þess sem ákvörðun S hefði verið haldin efnislegum annmörkum, einkum hvað varðar mat S á samkeppnislegum áhrifum samruna. Í dómi Landsréttar var rakið að með ákvæði 7. gr. laga nr. 103/2020 hefðu verið gerðar breytingar á þeim fresti sem S hafði til að ógilda samruna samkvæmt 17. gr. d samkeppnislaga. Þar sem meðferð málsins hefði verið ólokið hjá S þegar frestir til að taka ákvörðun voru lengdir við gildistöku 7. gr. laga nr. 103/2020 yrði að leggja til grundvallar að ákvæði síðastnefndu laganna hefðu átt við um atvik málsins. Ákvörðun S um að ógilda samrunann hefði því verið innan lögmæltra fresta samkvæmt gildandi ákvæði 17. gr. d. Sú málsástæða L og Í að ákvörðun S hefði verið haldin efnislegum annmörkum byggðist einkum á því að S hefði ekki tekið nægilegt mið af því hvernig kaupendastyrkur SÍ vægi upp á móti sterkri markaðsstöðu þeirra þegar metið yrði hvernig fyrirhugaður samruni hefði áhrif á virka samkeppni. Í dómi Landsréttar var meðal annars vísað til þess að við mat S á því hvort fyrirhugaður samruni væri til þess fallinn að draga úr virkri samkeppni í skilningi 17. gr. c yrði að líta til þess hvernig samkeppni á markaði geti þróast í kjölfar samruna og taka þá jafnframt afstöðu til þess hvaða þróun væri líklegust. S nyti ákveðins svigrúms við þetta mat en yrði þó að geta sýnt fram á að matið væri forsvaranlegt. Áfrýjunarnefndin hefði talið að þótt kaupendastyrkur SÍ væri verulegur tæki staða L og Í mið af því að þeir aðilar sem væru fyrir á markaðnum hefðu takmarkaða getu til aukinnar myndgreiningarþjónustu, auk þess sem sjúkrahúsin gætu að óbreyttu ekki bætt við sig verkefnum nema að takmörkuðu leyti. Þá gæfi rannsókn S til kynna að aðgangshindranir væru inn á markaðinn og ólíklegt væri að á næstunni kæmu þangað inn burðugir keppinautar til að veita hinu sameinaða fyrirtæki samkeppnisaðhald. Taldi Landsréttur ekki efni til að hnekkja þessu mati. Komst Landsréttur að þeirri niðurstöðu að ekki hefði verið sýnt fram á að mat S á grundvelli 17. gr. c samkeppnislega, sem áfrýjunarnefnd samkeppnismála staðfesti með úrskurði sínum, hefði verið slíkum annmörkum háð að valdið gæti ógildingu úrskurðarins. Þá hafnaði Landsréttur því að gagnaöflun S og áfrýjunarnefndarinnar hefði verið áfátt eða að forsendur hefðu verið fyrir því að bregðast við með öðrum og vægari hætti en að ógilda samrunann, sbr. 12. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur um sýknu S.

IV var sakfelldur fyrir brot gegn 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa haft samræði við A án hennar samþykkis. Í dómi Landsréttar kom fram að IV og A væru ein til frásagnar um atvik inni í svefnherberginu á heimili IV og að mikið bæri á milli í frásögnum þeirra um hvort A hafi veitt samþykki fyrir samræðinu. Þegar atvik málsins áttu sér stað var IV 37 ára en A 16 ára og því mikill aðstöðu- og þroskamunur á aðilum. Framburður A var talinn trúverður en framburður IV ótrúverðugur um mikilvæg atriði, meðal annars var framburður IV um hvernig hann leitaði samþykkis fyrir samræðinu ekki eindreginn, að mati réttarins. Var því framburður A um að samræðið hafi verið gegn vilja hennar lagður til grundvallar og niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sakfellingu IV því staðfest. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að IV hafði ekki áður verið gerð refsing en jafnframt tekið mið af því að brot hans var framið gegn stúlku sem var einungis 16 ára. Í ljósi alvarleika brotsins, sbr. og ákvæði 1., 2., 6. og 7. töluliðar 1. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga og a-liðar 195. gr. sömu laga, var refsing IV ákveðin þrjú ár. Þá var honum gert að greiða A 2.500.000 krónur í miskabætur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi gert að afplána eftirstöðvar fangelsisrefsingar á grundvelli 2. mgr. 82. gr. laga nr. 15/2016 um fullnustu refsinga.

X var ákærð fyrir manndráp í opinberu starfi og brot gegn lögum um heilbrigðisstarfsmenn með því að hafa á Landspítalanum, þar sem X starfaði sem hjúkrunarfræðingur, svipt A lífi. Var háttsemin í ákæru talin varða við 211. gr., sbr. 138. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og 1. mgr. 13. gr., sbr. 28. gr. laga nr. 34/2012 um heilbrigðisstarfsmenn. Ekki var höfð uppi varakrafa í ákæru um heimfærslu til refsiákvæða. Með dómi héraðsdóms var talið ósannað að X hefði haft ásetning til að svipta A lífi og var hún sýknuð af broti gegn 211. gr. almennra hegningarlaga, sem og öðrum þeim brotum sem henni voru gefin að sök í ákæru. Í forsendum héraðsdóms var tekið fram að í málinu hefði ekki verið ákært fyrir brot gegn 215. gr. almennra hegningarlaga og hefði það því ekki verið flutt með tilliti til þess. Í greinargerð ákæruvaldsins til Landsréttar kom fram að færi svo að rétturinn teldi ósannað að ásetningur X hefði staðið til að svipta A lífi væri byggt á því að líta bæri á háttsemina sem stórfellda líkamsárás sem bani hefði hlotist af og yrði hún samkvæmt því heimfærð til 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga, en yrði ekki á það fallist teldi ákæruvaldið í það minnsta liggja fyrir að X hefði svipt A lífi svo að varðaði hana refsingu samkvæmt 215. gr. laganna. Í úrskurði Landsréttar kom fram að ef héraðsdómur teldi vafa leika á því að X hefði haft ásetning til að svipta A lífi, svo að fullnægt væri huglægum refsiskilyrðum 211. gr. almennra hegningarlaga, hefði dóminum borið að gefa sakflytjendum færi á að flytja málið út frá því hvort heimfæra mætti ætlað brot hennar undir 2. mgr. 218. gr. laganna, ellegar 215. gr. þeirra. Það hefði ekki verið gert og yrði ekki leyst úr því fyrir Landsrétti hvort málið yrði dæmt eftir öðrum refsiákvæðum en í ákæru greindi, enda myndi slík úrlausn ekki fela í sér endurskoðun á niðurstöðu héraðsdóms. Var hinn áfrýjaði dómur því ómerktur án kröfu og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til meðferðar á ný og fella síðan á það efnisdóm.

H og L höfðuðu mál og kröfðust þess að ógilt yrði ákvörðun S frá 12. mars 2019 um að fyrirhuguð framkvæmd svínabús að Torfum í Eyjafjarðarsveit væri ekki líkleg til þess að hafa í för með sér umtalsverð umhverfisáhrif og skyldi því ekki háð mati á umhverfisáhrifum. Málsókn sína byggðu H og L í meginatriðum á því að ákvörðun S hefði verið haldin efnislegum annmörkum. Með vísan til fyrirliggjandi matsgerðar hefði S átt að miða við að framkvæmdin væri matsskyld samkvæmt 5. gr. þágildandi laga nr. 106/2000 um mat á umhverfisáhrifum. Til vara að S hafi ranglega lagt til grundvallar að framkvæmdin myndi ekki hafa í för með sér umtalsverð umhverfisáhrif vegna umfangs, eðlis eða staðsetningar, sbr. 1. mgr. 6. gr. sömu laga. Í dómi héraðsdóms var því hafnað að hin fyrirhugaða framkvæmd félli undir 5. gr. laganna. Þá kom meðal annars fram að ekki væri annað að sjá af rökstuðningi ákvörðunar S en að stofnunin hafi við ákvörðun sína, um hvort fyrirhuguð framkvæmd væri líkleg til að hafa í för með sér umtalsverð umhverfisáhrif, í skilningi 1. mgr. 6. gr. laganna, litið með heildstæðum hætti til þeirra viðmiða sem tilgreind voru í 2. viðauka laga nr. 106/2000 og svöruðu til þeirra valforsendna sem voru settar fram í III. viðauka tilskipunar 2011/92/EBE. Bæri ákvörðunin þannig með sér að það mat sem S lagði til grundvallar í málinu hefði verið í samræmi við kröfur laga nr. 106/2000 að þessu leyti og þær alþjóðlegu skuldbindingar sem lögin byggðust á. Vísaði héraðsdómur einnig til þess að í ljósi þess heildstæða mats sem S bar að gera á fyrirhugaðri framkvæmd væri ekki unnt að líta svo á að niðurstöður matsgerðar sýndu fram á efnislega annmarka á ákvörðun S. Yrði þá að líta til þess að þau þrjú atriði sem matsmaður gerði grein fyrir í niðurstöðu sinni lutu einvörðungu að þremur þáttum sem vörðuðu eðli framkvæmdar. Eðli framkvæmdar væri hins vegar einungis eitt þeirra þriggja grundvallarviðmiða sem S bæri að líta til við ákvörðun um matsskyldu samkvæmt 2. viðauka laga nr. 106/2000, sbr. 3. mgr. 6. gr. sömu laga. Var matsgerðin því ekki talin hafa þýðingu fyrir úrlausn málsins. Málsástæðum H og L um að ákvörðun S væri haldin efnisannmörkum var því hafnað. Þá hafnaði héraðsdómur því að S hefði brotið gegn reglum um upplýsinga- og andmælarétt, sbr. 3. mgr. 6. gr. laga nr. 106/2000, og rannsóknarskyldu samkvæmt 10. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. S, Í og T voru því sýknuð en E var sýknaður á grundvelli aðildarskorts, sbr. 2. mgr. 16. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Fyrir Landsrétti gerðu H og L aðallega þá kröfu að dómur héraðsdóms yrði ómerktur þar sem þörf hefði verið á sérfróðum meðdómsmanni í héraði, enda hefði verið um að ræða matskennda stjórnvaldsákvörðun sem falið hafi í sér sérfræðiþekkingu, auk þess sem fyrir hafi legið matsgerð dómkvadds manns. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að með hinum áfrýjaða dómi hefði verið komist að þeirri niðurstöðu, á grundvelli lögfræðilegra röksemda, að matsgerð hins dómkvadda manns hefði ekki þýðingu fyrir úrlausn málsins. Hvorki matsgerðin né eðli ákvörðunarinnar hefði leitt til þess að sérkunnáttu hefði verið þörf í dómi til að leysa úr málsástæðum aðila þannig að efni væru til að ómerkja hinn áfrýjaða dóm. Var kröfu H og L um ómerkingu héraðsdóms því hafnað og hinn áfrýjaði dómur staðfestur með vísan til forsendna.

Félagið E hf. átti fasteign að Skútuvogi 3. Ákveðið var á stjórnarfundum í félaginu E hf. og S ehf. á árinu 2014 að skipta fyrrgreindu félagi í tvö félög. Fyrir lá skiptingaráætlun en samkvæmt skiptingunni yfirtók S ehf. meðal annars fasteignina. Starfsmaður K ehf. sá um skjalagerð vegna skiptingar félagsins. Nafni og rekstrarformi E hf. var síðar breytt og varð, EK ehf. en félagið var tekið til gjaldþrotaskipta á árinu 2016. Höfðaði þrotabú EK ehf. mál gegn S ehf. til að rifta framangreindri ráðstöfun fasteignarinnar að Skútuvogi 3 en til tryggingar kröfu þrotabúsins voru nánar tilgreindar fasteignir kyrrsettar. Með dómi Hæstaréttar í máli nr. 19/2020 var rift ráðstöfun fasteignarinnar að Skútuvogi 3 með vísan til þess að um gjöf hefði verið að ræða í skilningi 131. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. Fallist var á endurgreiðslukröfu þrotabúsins og kyrrsetning nánar tilgreindra fasteigna var staðfest. S ehf. höfðaði mál þetta gegn K ehf. og krafðist skaðabóta úr hendi K ehf. þar sem hann taldi K ehf. hafa valdið honum bótaskyldu tjóni í tengslum við skiptingu Skútuvogs 3 úr E hf. Jafnframt krafðist hann viðurkenningar á skaðabótaskyldu vegna kyrrsetningarinnar. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var með vísan til forsendna í Landsrétti, kom fram að ekkert benti til þess að vinnubrögð K ehf. í tengslum við ráðgjöf og skjöl vegna skiptingarinnar hefðu verið í ósamræmi við þær reglur sem giltu, skyldur endurskoðenda eða tíðkanlega starfshætti. Hefði S ehf. þannig ekki fært haldbær rök fyrir því að ágallar hefðu verið á skiptingaráætlun, skiptingarefnahagsreikningi eða öðrum gögnum sem K ehf. hefði unnið að. Yrði því lagt til grundvallar að umrædd gögn hefðu tekið mið af þeim upplýsingum sem legið hefðu fyrir, sem og vilja hluthafa fyrirtækjanna um hvernig skiptingunni skyldi hagað. Þá yrði ekki ráðið af dómi Hæstaréttar í máli nr. 19/2020 að skipting E hf. hefði verið andstæð lögum nr. 138/1994 um einkahlutafélög. Ekki var fallist á að nánar tilgreindur endurskoðandi eða aðrir starfsmenn K ehf. hefðu sýnt af sér saknæma háttsemi í tengslum við skiptingu E hf. og ráðstöfun fyrrgreindrar fasteignar. Það væri grunnskilyrði þess að bótaábyrgð K ehf. gæti komið til álita og yrði K ehf. þegar af þeirri ástæðu sýknaður af kröfum S ehf.