X var gefið að sök peningaþvætti með því að hafa á tímabilinu 6. mars 2024 til 11. sama mánaðar tekið við samtals 21.125 evrum í reiðufé frá óþekktum aðila eða aðilum. Fram kom í ákæru að honum hefði ekki getað dulist að um væri að ræða ávinning af refsiverðum brotum og var háttsemi hans heimfærð til 1. mgr. 264. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 en til vara 4. mgr. sömu lagagreinar. Fyrir Landsrétti krafðist ákærði meðal annars frávísunar málsins vegna óskýrleika í ákæru. Landsréttur rakti að til þess að ákærði gæti tekið til varna í málinu þyrfti eðli máls samkvæmt að vera unnt að draga einhverjar ályktanir af ákæru um ætlað frumbrot, eftir atvikum af röksemdum sem þar hafa verið færðar fram samkvæmt d-lið 1. mgr. 152. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Í ljósi þess að enga slíka ályktun var hægt að draga af ákæru málsins var ekki fallist á að hún uppfyllti skilyrði c-liðar 1. mgr. 152. gr. laga nr. 88/2008. Ágallar á ákærunni voru taldir svo verulegir að Landsréttur taldi óhjákvæmilegt að vísa málinu frá héraðsdómi.

A og B deildu um forsjá barns síns, C, sem og lögheimili þess, umgengni og greiðslu meðlags. Fyrir Landsrétti var einungis deilt um hvernig haga skyldi lögheimili, greiðslu meðlags og reglulegri umgengni. Í dómi Landsréttar var rakið að við meðferð málsins og sönnunarfærslu fyrir Landsrétti hafi ekkert komið fram sem væri til þess fallið að hnekkja mati héraðsdóms að það væri barninu fyrir bestu að lögheimili hennar væri hjá B. Var því staðfest með vísan til forsendna niðurstaðna hins áfrýjaða dóms er varðaði lögheimili barnsins. Þá var kveðið á um umgengni A við C aðra hverja viku, frá föstudegi til mánudags, með nánar tilgreindum hætti.

Með hinum áfrýjaða dómi var X ákærður fyrir umferðarlagabrot með því að hafa eigi getað framvísað að ósk lögreglu útprentun úr ökurita hópbifreiðar sem hann ók. Með dómi Landsréttar var ekki fallist á að sú háttsemi sem lýst var í ákæru hefði, eins og atvikum máls háttaði, falið í sér refsiverða háttsemi í skilningi 1. mgr., sbr. 2. mgr. 54. gr. umferðarlaga, sbr. 1. mgr. 94. gr. sömu laga og b-lið 33. gr., sbr. 55. gr. reglugerðar nr. 605/2010. Var X því sýknaður af þeirri háttsemi sem honum var gefin að sök.

Með hinum áfrýjaða dómi var ákærði sakfelldur fyrir tilraun til manndráps, en með vísan til 2. mgr. 20. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 var refsing ákærða færð niður úr lögbundnu refsilágmarki 211. gr. laga nr. 19/1940 og ákærða gert að sæta fangelsi í fjögur ár. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að jafnvel þótt lagt væri til grundvallar að brotaþoli hefði veitt ákærða hnefahögg áður en ákærði lagði að brotaþola með hnífi, hefðu viðbrögð ákærða verið stórhættuleg og í engu samræmi við það sem á undan var gengið. Áverkar brotaþola bæru með sér einbeitta og ofsafengna atlögu og litlu hefði mátt muna að ákærði hefði banað brotaþola. Því væru ekki efni til að beita 2. mgr. 20. gr. laga nr. 19/1940 til refsilækkunar auk þess sem ekki þótti koma til álita að beita heimildum 4. tölul. 1. mgr. 74. gr., 75. gr. eða 3. mgr. 218. gr. c sömu laga. Var refsing ákærða því ákveðin fimm ára fangelsi. Niðurstaða hins áfrýjaða dóms um miskabætur til brotaþola var staðfest.

Með hinum áfrýjaða dómi var P sakfelldur fyrir meiri háttar skattalagabrot með því að hafa staðið skil á efnislega röngum skattframtölum gjaldárin 2017 til og með 2019, vegna tekjuáranna 2016 til og með 2018, með því að vanframtelja skattskyldar tekjur sínar frá N ehf. og þannig koma sér hjá því að greiða tekjuskatt og útsvar. Fyrir Landsrétti reisti P varnir sínar á því að hinar vanframtöldu tekjur, sem ákæra málsins tók til, hefðu ekki verið tekjur heldur endurgreiðslur N ehf. á fjármunum sem P hefði átt inni hjá félaginu. Í dómi Landsréttar var rakið að ekkert væri að finna í þeim nýju gögnum sem P hefði lagt fyrir Landsrétt eða framburði ákærða og vitnis fyrir Landsrétti sem væri til þess fallið að skjóta stoðum undir málsvörn hans. Samkvæmt því en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var staðfest niðurstaða hans um sakfellingu ákærða. Þá var niðurstaða héraðsdóms um refsingu P einnig staðfest.

Með dómi héraðsdóms var B falin forsjá barna aðila og A gert að greiða einfalt meðlag með börnunum frá uppkvaðningu dóms og þar til þau yrðu fullra 18 ára að aldri. Þá var mælt fyrir um umgengni barnanna við A á tveggja vikna fresti, fjórar klukkustundir í senn, með nánar tilgreindum hætti og undir eftirliti sérfræðings í málefnum barna. Landsréttur komst að þeirri niðurstöðu að verulega skorti á að tekin hefði verið rökstudd afstaða til matsgerðar, sem aflað var undir rekstri málsins í héraði, og þeirra málsástæðna A er henni tengdust en þær lutu einkum að ágöllum á matsgerðinni og hugsanlegu vanhæfi matsmannsins. Var dómurinn að þessu leyti ekki talinn samræmast áskilnaði e- og f-liðar 1. mgr. 114. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Þá taldi Landsréttur rökstuðning héraðsdóms fyrir niðurstöðu hans um að umgengni barnanna við A skyldi fara fram undir eftirliti svo ófullkominn að færi gegn áskilnaði f-liðar 1. mgr. 114. gr. laga nr. 91/1991, sbr. einnig 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar og 1. mgr. 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Í þeim efnum vísaði Landsréttur meðal annars til þess að niðurstaða héraðsdóms að þessu leyti hefði ekki verið sérstaklega rökstudd og til að mynda ekki útskýrt hvernig hið matskennda skilyrði 4. mgr. 47. gr. barnalaga nr. 76/2003, um sérstaka ástæðu, ætti við. Hinn áfrýjaði dómur var því ómerktur og málinu vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar og dómsálagningar að nýju.

B höfðaði mál gegn A og krafðist skaðabóta vegna ólögmætrar uppsagnar úr starfi hjá A í kjölfar áminningar, auk endurgreiðslu afdreginna launa. Í dómi Landsréttar kom fram að ákvörðun um áminningu og síðar uppsögn starfsmanns væru matskenndar stjórnvaldsákvarðanir og yrði að játa þeim sem þær tækju nokkurt svigrúm við matið og sættu slíkar ákvarðanir ekki öðrum takmörkunum en leiddi af lögum og grunnreglum stjórnsýsluréttar. Taldi Landsréttur að skilyrði fyrir veitingu áminningar hefðu verið uppfyllt. Þá lægi fyrir að B hefði, eftir að hafa verið veitt áminning vegna ólögmætra forfalla, verið fjarverandi í að minnsta kosti tólf skipti á tilgreindu tímabili án lögmætrar ástæðu að mati A. Landsréttur taldi ekki að A hefði brotið gegn rannsóknarskyldu sinni eða andmælarétti B. Sýnt hefði verið fram á það með fullnægjandi hætti að málefnalegar ástæður hefðu legið að baki uppsögn B og að skilyrði fyrir uppsögn hans hafi verið uppfyllt. Af gögnum málsins yrði jafnframt ráðið að grundvöllur áminningar og síðar uppsagnar hafi verið almennur vandi en ekki einstök tilvik. Þá var ekki fallist á að A hefði brotið gegn ákvæðum reglugerðar nr. 1009/2015 í tengslum við uppsögn B eða meðferð máls hans að öðru leyti né heldur að þýðingu hefði að A hafi ekki sérstaklega borið niðurstöðu innviðaráðuneytis undir dóm. Var A sýknað af kröfum B.

K var í héraði sakfelldur fyrir umferðarlagabrot með því að hafa tvívegis ekið bifreið sviptur ökurétti. Með brotunum rauf K skilyrði reynslulausnar og var honum gerð refsing í einu lagi, sbr. 1. mgr. 82. gr. laga um fullnustu refsinga nr. 15/2016, sbr. 60. og 77. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, og var K gert að sæta 32 mánaða fangelsi. Fyrir Landsrétt lagði K fram ný gögn um breytta hagi hans til hins betra. Í ljósi sakarefnis málsins og dómvenju taldi Landsréttur ekki efni til annars en að staðfesta hinn áfrýjaða dóm. Við ákvörðun refsingar var meðal annars litið til þess að samkvæmt dómvenju væri ekki gerður greinarmunur á akstri undir áhrifum áfengis eða vímuefna og akstri án ökuréttinda.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu X um að gæsluvarðhald sem hann sætti yrði aflétt. Hafði X sætt gæsluvarðhaldi frá 10. júlí 2025 sem síðast var framlengt með úrskurði héraðsdóms 4. september sama ár. Skilaði X kæru á þeim úrskurði til Landsréttar en var henni vísað frá með úrskurði réttarins 9. september 2025 þar sem kæran fullnægði ekki skilyrðum 2. mgr. 193. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Leitaði X tveimur dögum síðar til héraðsdóms með kröfu um að gæsluvarðhald sem ákveðið var í úrskurði héraðsdóms 4. september 2025 yrði fellt niður en um heimild til að setja fram slíka kröfu vísaði X til 2. mgr. 102. gr. laga nr. 88/2008. Í úrskurði Landsréttar kom fram að ákvæði 2. mgr. 102. gr. væri ekki ætlað að veita sakborningi almenna heimild til að láta reyna að nýju á skilyrði gæsluvarðhalds, sem dómstólar hefðu þegar ákveðið á grundvelli ákvæða laganna. Yrði að miða við að heimild til slíkrar kröfugerðar væri bundin við sérstök tilvik þar sem atvik og aðstæður hefðu sýnilega breyst með þeim hætti að áhrif gæti haft á fyrra mat dómstóla. Að mati Landsréttar voru engar slíkar aðstæður fyrir hendi í málinu og brást því lagaskilyrði fyrir kröfu X. Var kröfu X því vísað frá dómi.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að hafna kröfu X um að þinghöld í máli ákæruvaldsins gegn honum yrðu háð fyrir luktum dyrum og varakröfu X um að lagt yrði bann við opinberri frásögn af þinghöldum í málinu.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á beiðni B ehf. um endurupptöku máls sem lokið hafði með ákvörðun héraðsdóms þar sem mælt var fyrir um að skyldu B ehf. til að veita S umráð tiltekinna flugvélaskjala yrði fullnægt með beinni aðfarargerð. Skilyrði endurupptöku samkvæmt 1. mgr. 137. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála voru talin uppfyllt og B ehf. talinn hafa lögvarða hagsmuni af úrlausn málsins.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfum A um að dánarbú föður A yrði tekið til opinberra skipta og að leyfi B til setu í óskiptu búi yrði fellt úr gildi. Í úrskurði Landsréttar kom fram að samkvæmt 1. mgr. 38. gr. laga nr. 21/1991 um skipti á dánarbúum o.fl. skuli dánarbú tekið til opinberra skipta að kröfu erfingja, hafi skiptum ekki verið lokið samkvæmt 25. til 27. gr. sömu laga og hvort sem leyfi hafi verið fengið til einkaskipta eða ekki. Hafi maki þess látna fengið leyfi til setu í óskiptu búi verði slík krafa að styðjast við heimild í erfðalögum, sbr. 3. mgr. 38. gr. laga nr. 21/1991. Samkvæmt því þurfi að vera fyrir hendi einhver þau atvik sem veiti erfingja heimild samkvæmt 13. til 17. gr. erfðalaga til að krefjast þess að opinber skipti fari fram. Hafi A ekki sýnt fram á að svo sé. Að því gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar var hann staðfestur en þar kom meðal annars fram að 1. mgr. 45. gr. erfðalaga gæti ekki orðið grundvöllur þess að útgefið leyfi til setu í óskiptu búi væri fellt úr gildi.