Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli L á hendur X var vísað frá dómi. Þar sem héraðsdómur hafði ekki gefið málsaðilum kost á að tjá sig um þá ágalla sem dómurinn taldi vera á ákæru áður en hann vísaði málinu frá dómi var hinn kærði úrskurður ómerktur og málinu vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli e- og g-liða 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

S krafðist viðurkenningar á því að réttur hennar gagnvart E og G stæði til þess að hún væri eigandi að um það bil 720 m2 landspildu, sem lægi innan marka nánar tilgreindrar fasteignar og hefði nánar tilgreind hnitamörk. Til vara krafðist S viðurkenningar á því að hún hefði ótakmarkaðan og endurgjaldslausan afnotarétt af landspildu innan greindra hnitamarka. Landsréttur staðfesti niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um að við úrlausn málsins skyldi lagt til grundvallar að með gjafabréfi 1951 hefði eignarhald landsins alls færst yfir til gjafþega, sem E og G leiddu rétt sinn frá, og að efra og neðra hús hefðu verið undanskilin af móður S og við andlát hennar komið í hlut S. Staðfesti Landsréttur jafnframt niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um að hvorki móðir S, né hún sjálf, hefði öðlast eignarrétt að hinni umdeildu landspildu fyrir hefð. Voru E og G því sýknaðar af aðalkröfu S. Aftur á móti var varakrafa hennar um afnotarétt af spildunni tekin til greina, enda yrði ekki gerð sambærileg krafa um útilokun þegar um afnotahefð væri að ræða og gerð væri í tilviki eignarhefðar.

B krafðist þess að A yrði sviptur forsjá fjögurra barna sinna á grundvelli a-, c- og d-liðar 1. mgr. 29. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002. Með hinum áfrýjaða dómi var fallist á kröfu B. Í dómi Landsréttar kom fram að þrátt fyrir tilkynningar frá Kvennaathvarfinu og frásögn tveggja barna A um ætlað ofbeldi hans yrði ekki talið að þær upplýsingar hefðu fullnægjandi stoð í gögnum málsins. Yrði A því ekki sviptur forsjá barnanna á grundvelli c-liðar 1. mgr. 29. gr. barnaverndarlaga. Féllst Landsréttur aftur á móti á að uppfyllt væru skilyrði a- og d-liðar 1. mgr. 29. gr. barnaverndarlaga til að A yrði sviptur forsjá barna sinna. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur.

Áfrýjað var dómi héraðsdóms þar sem K var sakfelldur fyrir brot gegn 199. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa inn á salerni íbúðar strokið andlit og varir A, ítrekað fært hendur sínar inn á klæði hennar og snert brjóst hennar innanklæða, ítrekað gripið um og þuklað kynfæri hennar utanklæða og strokið rass hennar utanklæða, og með því að hafa, síðar í bifreið, káfað á rassi A utanklæða. Með dómi Landsréttar var niðurstaða héraðsdóms um sakfellingu K staðfest að því undanskildu að ekki var talið sannað að K hefði strokið rass A þegar þau voru ein stödd inn á salerni. Var refsing K ákveðin fangelsi í fimm mánuði en fullnustu refsingarinnar frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var honum gert að greiða A 800.000 krónur í miskabætur.

Staðfestur var  úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta nánar tilgreindu nálgunarbanni á grundvelli laga  nr. 85/2011 um nálgunarbann og brottvísun  af heimili.

Með dómi  héraðsdóms var Y sakfelldur fyrir tilraun til manndráps og D og HÞ, ásamt öðrum manni, fundnir sekir um sérstaklega hættulega líkamsárás samkvæmt 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa í félagi með fleiri mönnum farið grímuklæddir inn á skemmtistaðinn Bankastræti og í sal á neðri hæð skemmtistaðarins króað af og veist að A, B og C með tilgreindum hætti þannig að þeir hlutu tilgreinda áverka. Þá voru X, F, HL, J og R ásamt fleiri mönnum sakfelldir fyrir smávægilega hlutdeild í broti gegn 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga með því að hafa  í félagi, farið grímuklæddir inn á skemmtistaðinn og verið inni í húsnæðinu á meðan á brotunum stóð og þannig veitt Y, D, HÞ o.fl. liðsinni í verki. Þá var J sakfelldur fyrir vopnalagabrot og fíkniefnalagabrot. Einnig var D fundinn sekur um umferðarlagabrot. Loks var R sakfelldur fyrir vopnalagabrot. D, HÞ, X, F, HL, J og R skutu dómi héraðsdóms til Landsréttar.

Í dómi Landsréttar var komist að þeirri niðurstöðu að D og HÞ hefðu, í félagi við aðra tilgreinda menn, farið með andlit sín hulin inn á skemmtistaðinn og inn í sal á neðri hæð hans og veist þar að A og C á þann hátt sem í ákæru greindi, D með ítrekuðum höggum, spörkum og hnéspörkum í höfuð og búk A og fyrir að hafa hrint C, og HÞ með ítrekuðum hnefahöggum í höfuð og búk A auk þess að hafa slegið C einu hnefahöggi í höfuð. Hins vegar var talið ósannað að D og HÞ hefðu vitað af því, þegar þeir ákváðu að fara inn á skemmtistaðinn, að einhver sem var þeim samferða hefði verið með hníf á sér. Með vísan til myndupptöku sem sýndi árásina var, gegn neitun D og HÞ, ekki lagt til grundvallar að þeir hefðu vitað að annar árásaraðili hefði beitt hníf gegn brotaþolum eða látið sér í léttu rúmi liggja að svo hættulegu vopni hefði verið beitt gegn brotaþolum. Að fenginni þessari niðurstöðu kom ekki til álita að D og HÞ yrðu látnir bera ábyrgð á hnífsstungum Y og afleiðingum þeirra en að öðru leyti var á það fallist að D og HÞ hefðu unnið verkið í sameiningu og að virða yrði brot þeirra sem samverknað. Lagt var til grundvallar að högg og spörk í A hefðu einungis valdið rifbeinsbroti og mari á nefi og að högg og spörk sem beindust að C hefðu valdið því að hann hlaut þrjá minniháttar skurði í andliti og sár og mar vinstra megin á höfði. Framangreindir áverkar bentu ekki til þess að högg og spörk sem D og HÞ veittu A og C hefðu verið þung. Þá virtust A og C að nokkru leyti hafa getað varist þeim með því að hörfa og hnipra sig saman. Voru brot D og HÞ gegn A heimfærð til 1. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga og brot þeirra gegn C til 1. mgr. 217. gr. sömu laga. Niðurstaða héraðsdóms var staðfest um að X, F, HL, J og R hefðu með háttsemi sinni gerst sekir um smávægilega hlutdeild í broti gegn 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga. J var sýknaður af þeirri háttsemi að hafa haft í vörslum sínum hnúajárn og hníf með 15 sentímetra löngu hnífsblaði en sakfelldur fyrir vörslur kasthnífs og á 0,68 grömmum af kókaíni. Loks var R sakfelldur fyrir vörslur hnífs með 13,5 sentímetra löngu hnífsblaði og kasthnífi. Refsing D var ákveðin fangelsi í átta mánuði en refsing HÞ var ákveðin fangelsi í fjóra mánuði. Þeim var einnig gert að greiða A og C óskipt með tveimur meðákærðu í héraði tilgreindar miskabætur. Refsing J var ákveðin skilorðsbundið fangelsi í 30 daga, auk þess sem honum var gert að greiða 90.000 krónur í sekt til ríkissjóðs. Þá var J gert að sæta upptöku á framangreindum hníf og fíkniefnum, en hann var sýknaður af upptöku á hnífi með 21 sentímetra hnífsblaði. Refsing R var ákveðin skilorðsbundið fangelsi í 30 daga, auk þess sem honum var gert að greiða 30.000 krónur í sekt. Þá var staðfest niðurstaða héraðsdóms um upptöku kasthnífs og hnífs með 13,5 sentímetra hnífsblaði. Staðfest var niðurtaða héraðsdóms um að fresta bæri ákvörðun um refsingu X og HL. Þá var staðfest niðurstaða héraðsdóms um 30 daga skilorðsbundna fangelsisrefsingu F.

R höfðaði mál gegn H til heimtu skaðabóta eða afsláttar vegna ýmissa galla sem hún taldi vera á fasteign sem hún keypti af H. Í dómi Landsréttar var talið að R hefði með matsgerð dómkvadds matsmanns sannað að hún hefði orðið fyrir tjóni sökum raka og myglu á tilgreindum stöðum í fasteigninni. Að öðru leyti var R ekki hafa talin hafa sannað að hún hafi orðið fyrir tjóni sökum galla á fasteigninni en meðal annars var vísað til þess að R hefði vanrækt skoðunarskyldu sína varðandi skoðun á kjallaraíbúð fasteignarinnar. Tjón R vegna galla á fasteigninni var að mati dómsins talið nema 8.55% af söluverði fasteignarinnar. Með vísan til dómframkvæmdar var ekki talið að ágallarnir hefðu rýrt verðmæti fasteignarinnar svo nokkru varðaði, sbr. 2. málslið 18. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup. Var því ekki fallist á kröfu R um bætur vegna þeirra galla sem um ræddi, enda hefði ekki verið sýnt fram á að seljandi hefði sýnt af sér saknæma háttsemi við sölu fasteignarinnar. Var H því sýknaður af kröfum R, að því undanskildu að staðfest var niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að múrhúð á útitröppum hefði verið áfátt miðað við þær upplýsingar sem fram komu á söluyfirliti og upplýsingarnar því rangar í skilningi 1. mgr. 27. gr. laga nr. 40/2002. Voru R því dæmdar bætur úr hendi H að fjárhæð 89.745 krónur vegna þessa.

X var ákærður fyrir manndráp samkvæmt 211. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa svipt A lífi með því að stinga hann tvisvar sinnum í vinstri síðu, með þeim afleiðingum að hann hlaut bana af. X neitaði sök og bar fyrir sig að ósannað væri að hann hefði stungið A eða að minnsta kosti hefði hann ekki haft ásetning til þess að stinga hann. Hefði X stungið A hefði það þá gerst óvart í átökum þeirra um hnífinn. Þá bar X fyrir sig neyðarvörn, sbr. 12. og 13. gr. almennra hegningarlaga. Með dómi héraðsdóms var X sakfelldur samkvæmt ákæru og ekki fallist á að verk ákærða væri refsilaust með vísan til 1. og 2. mgr. 12. gr. almennra hegningarlaga. Með dómi héraðsdóms var X einnig sakfelldur fyrir umferðarlagabrot með því að hafa ekið bifreið sviptur ökurétti og yfir leyfðum hámarkshraða. Í dómi Landsréttar kom fram að ekki yrði annað ráðið en að A hefði átt upptökin að átökum hans og X. Yrði ekki önnur ályktun dregin en að um ofsafengna og lífshættulega árás hefði verið að ræða af hálfu A og hefði X því orðið fyrir ólögmætri árás sem honum hefði verið rétt að verjast eða afstýra, sbr. 1. mgr. 12. gr. almennra hegningarlaga. Að teknu tilliti til skýrslu D, sem framkvæmdi krufningu A, í héraði og annarra gagna málsins um stefnu og lögun stungusáranna, þótti á hinn bóginn hafið yfir skynsamlegan vafa að X hefði náð taki á hnífnum meðan á átökunum stóð og beint honum í síðu A í tvígang. Hefði hann með því beitt vörnum sem voru augsýnilega hættulegri en árásin og tjón það, sem af henni mátti vænta, gaf ástæðu til. Var því ekki fallist á að 1. mgr. 12. gr. almennra hegningarlaga gæti átt við um atvik málsins. Þrátt fyrir það var lagt til grundvallar að hin ólögmæta árás A hefði enn staðið yfir er hnífurinn stakkst tvívegis í síðu hans fyrir atbeina X. Þótt leggja yrði til grundvallar að X hefði gengið lengra í að verjast hinni ólögmætu árás en efni stóðu til taldi Landsréttur óhjákvæmilegt að líta til þess að X hefði verið að verjast óvæntri og lífshættulegri árás með eggvopni en A lagði ítrekað til X með hnífnum og náði að stinga X í tvígang, annars vegar í andlitið og hins vegar í lærið. Taldi Landsréttur uppfyllt skilyrði 2. mgr. 12. gr. almennra hegningarlaga þar sem miða yrði við að X hefði verið svo skelfdur eða forviða er hnífurinn stakkst í síðu A í tvígang að X hefði ekki getað fullkomlega gætt sín. Var X því sýknaður af ákæru um manndráp. Af þeim sökum var kröfum einkaréttarkröfuhafa vísað frá héraðsdómi. Þá var X einnig sýknaður af ákæru um umferðarlagabrot sem honum var gefið að sök þar sem ekki var talið fullyrt að mynd úr hraðamyndavél sýndi að um X væri að ræða auk þess sem framburður vitnis um að hann hefði fengið mynd senda af X undir stýri ætti ekki við um það atvik sem ákært var fyrir.

X var gefin að sök, ásamt meðákærða í héraði, líkamsárás með því að hafa í sameiningu á nánar tilgreindum stað ráðist með ofbeldi að Æ og meðal annars kýlt hann ítrekað með krepptum hnefa í andlit og búk, allt með nánar tilgreindum afleiðingum fyrir Æ. Var X sakfelldur fyrir þessa háttsemi í hinum áfrýjaða dómi og brotið heimfært til 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. X krafðist ekki endurskoðunar á þeirri niðurstöðu fyrir Landsrétti. Þá var X gefin að sök ásamt tveimur meðákærðu í héraði sérstaklega hættuleg líkamsárás með því að slá í höfuð Z með ljósaperu sem brotnaði á höfði hans við höggið. Var X sakfelldur fyrir þessa háttsemi með hinum áfrýjaða dómi og hún heimfærð til 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga. Krafðist hann endurskoðunar á þeirri niðurstöðu fyrir Landsrétti. Með hinum áfrýjaða dómi var X gert að sæta fangelsi í sex mánuði, en fullnustu frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var X gert að greiða brotaþolanum Æ 250.000 og brotaþolanum Z 300.000 krónur. Með dómi Landsréttar var staðfest niðurstaða héraðsdóms um sakfellingu X, heimfærslu til refsiákvæðis, ákvörðun refsingar, einkaréttarkröfur og sakarkostnað.

Þrotabú EK ehf. höfðaði mál gegn Í og krafðist þess að rift yrði með dómi greiðslu að fjárhæð 20.000.000 króna til Skattsins 25. nóvember 2021 sem var tilkomin vegna gjaldfallinna opinberra gjalda eignarhaldsfélagsins. Jafnframt krafðist þrotabú EK ehf. þess að Í greiddi sér sömu fjárhæð ásamt nánar tilgreindum vöxtum og dráttarvöxtum. Byggði þrotabú EK ehf. riftunarkröfuna á 141. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. og kvað öll skilyrði riftunar á þeim grundvelli vera fyrir hendi. Í dómi Landsréttar kom fram að einkahlutafélagið ÍJ, sem síðar breytti um nafn og varð EK ehf., hefði átt í alvarlegum fjárhagslegum erfiðleikum á árinu fyrir 2021 og fóru árangurslausar aðfarargerðir fram hjá félaginu í maí og ágúst 2021. Þá lægi fyrir yfirlit sýslumannsins á höfuðborgarsvæðinu um fjárnámsbeiðnir gagnvart ÍJ ehf. en samkvæmt því hefðu farið fram árangurslausar aðfarargerðir hjá félaginu 8. apríl 2020 og 15. febrúar, 15. apríl, 5. ágúst og 11. október 2021. Var aðfarargerðin 5. ágúst 2021 vegna kröfu frá Skattinum. Í ljósi þess að gjaldfallin opinber gjöld EK ehf. voru veruleg ásamt því að ítrekað hefðu farið fram árangurslausar aðfarargerðir hjá ÍJ ehf. og kröfur um gjaldþrot félagsins ítrekað verið hafðar uppi, var litið svo á að Í hefði í nóvember 2021 verið grandsamt um ógjaldfærni eignarhaldsfélagsins. Var greiðslan í nóvember 2021 talin hafa á ótilhlýðilegan hátt verið Í til hagsbóta á kostnað annarra kröfuhafa og leitt til þess að fjármunir voru ekki til reiðu til fullnustu krafna þeirra. Féllst Landsréttur á riftun þrotabúsins á greiðslunni á grundvelli 141. gr. laga nr. 21/1991 og að búið hefði orðið fyrir tjóni sem nam fjárhæð greiðslunnar, sbr. 3. mgr. 142. gr. sömu laga.

T var sakfelldur fyrir þrjú kynferðisbrot gagnvart barni, A, auk áfengis- og barnaverndarlagabrota. Þá var hann sakfelldur fyrir að hafa nauðgað brotaþola, B, og þá einnig fyrir kynferðisbrot gegn barni og brot á barnaverndar- og áfengislögum. T var einnig sakfelldur í héraðsdómi fyrir ítrekuð vændiskaup og brot gegn 1. mgr. 210. gr. a almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Við ákvörðun refsingar var litið til 1., 2., 6. og 7. töluliðar 1. mgr. 70. gr., a-liðar 195. gr. og 77. gr. almennra hegningarlaga og T gert að sæta fangelsi í sjö ár. Var T gert að greiða A og B hvorri um sig miskabætur að fjárhæð 3.000.000 króna og gert að sæta upptöku nánar tilgreindra muna.