Í málinu deildu A og B um forsjá sonar þeirra, C, lögheimili barnsins, meðlag og umgengni. Með dómi héraðsdóms, sem skipaður var einum embættisdómara, geðlækni og sálfræðingi, var ákveðið að A og B færu áfram sameiginlega með forsjá C og lögheimili barnsins skyldi vera hjá B, auk þess sem kveðið var á um meðlag og umgengni. Í úrskurði Landsréttar var rakið að ótvírætt hefði þurft sérkunnáttu til að taka afstöðu til forsjárhæfni aðila. Ekki hafi þó verið efni til þess að kveðja til tvo sérfróða meðdómendur til setu í dómi í héraði, enda hafi sérkunnátta þeirra beggja lotið að sama atriði, það er forsjárhæfni aðilanna. Þótt yfirmat hafi verið unnið af sálfræðingi og geðlækni hafi ekkert í niðurstöðum þess kallað á þessa skipun dómsins. Var skipan dóms í héraði því í andstöðu við 2. mgr. 2. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála og varð ekki komist hjá því að ómerkja héraðsdóm og vísa málinu heim í hérað til löglegrar meðferðar.

A höfðaði mál gegn B ehf. og krafðist greiðslu fjárhæðar sem samsvarar launum í þriggja mánaða uppsagnarfresti í kjölfar riftunar B ehf. á ráðningarsamningi hans, sem hann taldi ólögmæta. B ehf. byggði riftunina á ráðningarsamningi aðila á því að A hefði brotið svo verulega af sér í starfi að heimilt hefði verið að segja honum upp störfum án fyrirvara. Í riftunaryfirlýsingu vísaði B ehf. til þess A hefði ekki staðist væntingar í starfi, hann hefði ekki útbúið rekstraráætlun þrátt fyrir beiðni stjórnar þar um. Þá hefði A skuldbundið félagið með langtímasamningum sem væru ekki í samræmi við hagsmuni félagsins og ekki skilað inn umbeðnum gögnum um úttektir sínar á veitingastað B ehf. Eftir að A lét af störfum hefðu síðan komið í ljós frekari brotalamir á störfum hans, meðal annars hefði hann nýtt 12 tölvur B ehf. til rafmyntargraftrar í eigin þágu. Landsréttur féllst á með B ehf. að A hefði brotið gegn samningsskyldum sínum er hann gerði ekki rekstraráætlun með fullnægjandi hætti, með samningi um leigu á bifreið fyrir utanaðkomandi aðila og misbresti á að skila inn upplýsingum um úttektir á veitingastað félagsins. Eins lá fyrir að A ehf. hefði brotið alvarlega gegn trúnaðar¬skyldu sinni gagnvart B ehf. með því að nýta tölvur félagsins til að afla sér ávinnings í formi rafmyntar. Var niðurstaða hins áfrýjaða dóms því staðfest og B ehf. sýknað af kröfum A.

Í málinu greindi aðila á um hvort ákvarða ætti A bætur vegna varanlegar örorku eftir 2. eða 3. mgr. 7. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Einkum var um það deilt hvort A hefði verið komin svo langt í námi sínu við Vélstjórnar- og skipstjórnarskólann að tiltekin námslok hefðu mátt teljast fyrirsjáanleg svo að vikið yrði frá lágmarkslaunaviðmiði samkvæmt 3. mgr. 7. gr. laganna við mat á framtíðartekjum hennar, sbr. 2. mgr. sömu lagagreinar. Landsréttur lagði til grundvallar að A hefði lokið um 77% af bóklegu námi sínu til að öðlast B-réttindi til vélstjórnar og rúmlega 20 vikna starfsnámi. Taldi Landsréttur því að á slysdegi hefði verið fyrirsjáanlegt að stefnda myndi ljúka námi frá Véltækni- og skipstjórnarskólanum til að öðlast B-réttindi í vélstjórn og var fallist á að meta skyldi árslaun hennar sérstaklega, sbr. 2. mgr. 7. gr. laganna. A miðaði aðalkröfu sína í málinu við meðaltekjur einstaklinga sem falla undir starfsflokkinn „Störf iðn- og landbúnaðarvélvirkja“ hjá Hagstofu Íslands en samkvæmt gögnum málsins hefði hún að loknu námi sínu öðlast réttindi til að gegna störfum í þeim flokki. Var því fallist á að sú tekjuviðmiðun gæfi réttari mynd af framtíðartekjum hennar en sá mælikvarði sem í 3. mgr. 7. gr. laganna greindi. Þá var því hafnað að miða skyldi við miðgildi launa verkafólks eins og áfrýjendur byggðu á með varakröfu sinni. Hinn áfrýjaði dómur var því staðfestur.

E var ákærður fyrir líkamsmeiðingar af gáleysi og umferðarlagabrot með því að hafa ekið bifreið með allt að 142 kílómetra hraða miðað við klukkustund og það óvarlega að hann ók bifreiðinni út af veginum með þeim afleiðingum að hann og farþeginn A slösuðust alvarlega. Háttsemi ákærða var talin varða við 219. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og 1. mgr. 4. gr., 1. mgr., sbr. 3. mgr. 37. gr., sbr. 1. mgr. 94. gr. og 1. mgr. 95. gr. umferðarlaga nr. 77/2019. Héraðsdómur taldi sannað, einkum með vísan til álitsgerðar sem lá fyrir í málinu, að hraði bifreiðar ákærða hefði ekki verið minni en 142 kílómetra á klukkustund. Jafnframt að ummerki á vettvangi og framburður B væru til marks um að ákærði hefði enga stjórn haft á bifreiðinni í umrætt sinn. Var hann því sakfelldur fyrir þá háttsemi sem honum var gefin að sök í ákæru, að öðru leyti en því að 1. mgr. 4. gr. umferðarlaga taldist ekki viðhlítandi refsiheimild. Ákærða var gert að sæta fangelsi í 30 daga en fullnustu frestað skilorðsbundið í eitt ár. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur um sakfellingu ákærða og heimfærslu til refsiákvæða. Fyrir Landsrétti bar ákærði því við að við ákvörðun refsingar hefði ekki verið litið til þeirra tafa sem urðu á meðferð málsins á rannsóknarstigi og að sök hans væri fyrnd. Á þetta var ekki fallist enda hefði skilorðstími refsingarinnar verið ákvarðaður eitt ár með vísan til tafanna. Að þessu gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var niðurstaða hans um refsingu ákærða og skilorðsbindingu hennar staðfest. Af þessari niðurstöðu leiddi að ekki var fallist á þá málsvörn ákærða að sök hans væri fyrnd.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem skorið var til bráðabirgða úr ágreiningi aðila um forsjá barna þeirra, lögheimili, meðlag og umgengni.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var beiðni A um dómkvaðningu matsmanns. Í úrskurði Landsréttar var rakið að A leitaðist eftir því með fyrstu til fjórðu spurningu í matsbeiðni að meta sömu atriði og áður hefðu verið metin í framlagðri matsgerð. Ekki yrði séð af gögnum málsins hvort og þá að hvaða marki A teldi nauðsyn á að þessi atriði yrðu metin að nýju. Þá væri í matsbeiðni A ekki heldur gerð frekari grein fyrir hvað ætti að sanna með matinu að þessu leyti. Var því talið að matsbeiðni A væri að þessu leyti bersýnilega tilgangslaus til sönnunar, sbr. 3. mgr. 46. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Varðandi matsspurningar nr. fimm til átta tók Landsréttur fram að A hefði fyrst óskað mats um þessi atriði meira en 13 mánuðum eftir að málið var þingfest og eftir að héraðsdómari hafði ákveðið tímasetningu aðalmeðferðar. Þar sem ekkert væri fram komið í málinu sem gæti réttlætt þennan drátt var kröfu A um dómkvaðningu matsmanna hafnað að því varðaði þessar spurningar. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli T hf. gegn L ehf. var vísað frá dómi. Í úrskurði Landsréttar kom fram að dómkrafa T hf. lyti að því að hann ætti á grundvelli samningssambands við L ehf. rétt á endurgreiðslu reiknings sem stílaður var á þriðja aðila en greiddur af T hf. Tók rétturinn fram að teldist ekki vera til staðar samningssamband milli aðila myndi það leiða til sýknu vegna aðildarskorts, sbr. 2. mgr. 16. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Annmarkar sem kynnu að vera á málatilbúnaði T hf. varðandi sönnun voru ekki taldir leiða til frávísunar málsins. Var það niðurstaða Landsréttar að T hf. hefði gert viðhlítandi grein fyrir kröfum sínum og á hverju þær væru reistar þannig að dómur yrði lagður á þær. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi.

A höfðaði mál gegn Í og krafðist bóta vegna uppsagnar í starfi hjá B. A byggði á því að uppsögnin hafi verið klædd í búning niðurlagningar á starfi en markmiðið hafi í raun verið að losna við A. Í byggði á því að ástæða uppsagnarinnar hafi verið skipulagsbreytingar í rekstri stofnunarinnar sem hafi grundvallast á áralangri stefnumótunarvinnu í samráði við utanaðkomandi sérfræðinga. Með hinum áfrýjaða dómi var fallist á að B hafi við uppsögn A farið að lögum og uppsögnin hafi verið reist á málefnalegum sjónarmiðum og verið réttmæt og í samræmi við góða stjórnsýsluhætti. Ákvörðunin um uppsögn hafi hvorki tengst starfshæfni A né persónu né í henni falist ólögmæt meingerð af hálfu B gegn æru eða persónu A í skilningi b-liðar 1. mgr. 26. gr. laga nr. 50/1993. Í dómi Landsréttar var rakið að mat sem rektor hafði framkvæmt á hæfni A til að gegna hinu nýja starfi fengi engu breytt um niðurstöðu málsins. Óumdeilt væri að A uppfyllti ekki þær menntunar- og hæfnikröfur sem gerðar væru til hins nýja starfs. Mat rektors, virt í heild sinni, yrði heldur ekki talið bera með sér nokkra óánægju eða óvild í garð A sem styddi málsástæðu hans um að markmið þeirra breytinga sem um ræddi, sem voru hluti af víðtækari breytingu á skipulagi B og áttu sér talsverðan aðdraganda, hafi verið að losna við A úr starfi. Að þessu gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur sýknu Í af kröfum A.

Í málinu kröfðust S og E að B og Þ greiddu þeim óskipt 32.987.330 krónur vegna ætlaðra galla á nánar tilgreindri fasteign. Fasteignina keyptu S og E af B og Þ á síðari hluta árs 2008 og tilkynntu fyrst um þá ætluðu vanefnd sem dómkrafan laut að í júní 2022. Í dómi héraðsdóms sem staðfestur var með vísan til forsendna í Landsrétti kom fram að samkvæmt 2. mgr. 48. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup hefðu S og E ótvírætt glatað rétti til að bera fyrir sig þá ætluðu vanefnd á kaupsamningi málsaðila sem krafa þeirra lyti að þegar þau tilkynntu um hana 14 árum eftir afhendingu fasteignarinnar. Þá væri ekkert fram komið um að skilyrði 3. mgr. 48. gr. laganna væru fyrir hendi, en fyrir því bæru S og E sönnunarbyrði. Voru B og Þ því sýknuð af kröfu S og E.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu F hf. um dómkvaðningu matsmanns. Aðila greindi einkum á um hljóðvist og hljóðeinangrun milli G sem var í eigu F hf. og H 8-10 þar sem IP ehf. rak hótel. Í málinu lágu fyrir bæði undir- og yfirmatsgerð þar sem meðal annars var lagt mat á hljómburð og hljóðeinangrun í tilteknum herbergjum hótelsins við H 8-10 vegna hljóða sem borist gætu frá G og hvort hljóðeinangrun fullnægði kröfum sem gerðar hefðu verið á þeim tíma sem starfsemi í húsinu var breytt í hótel. Þá höfðu aðilar lagt fram ýmsar sérfræðiskýrslur sem vörðuðu sakarefni málsins. Ágreiningur aðila laut að því hvort heimila ætti F hf. að afla nýs undirmats, meðal annars í þeim tilgangi að meta hversu mikið vægi hægt væri að veita yfirmatsgerð í málinu. Í úrskurði Landsréttar var ekki fallist á með F hf. að tilefni til að óska svara við þeim spurningum sem getið var í matsbeiðni hefði fyrst gefist eftir að yfirmatsgerð lá fyrir. Þá var litið til þess að þegar yfirmatsgerð var lögð fram í desember 2024 voru sjö ár liðin frá því að málið var þingfest í héraði og hafði F hf. ekki nýtt þann langa tíma sem gefist hafði til að afla mats um þau atriði sem greindi í matsbeiðninni. Var talið að öflun nýrrar matsgerðar myndi hafa í för með sér fyrirsjáanlegar tafir á meðferð málsins sem væru úr hófi, að teknu tilliti til meginreglunnar um hraða málsmeðferð og rétt annarra málsaðila samkvæmt 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og kröfu F hf. um dómkvaðningu matsmanns hafnað.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A á sjúkrahúsi var framlengd um allt að tólf vikur með heimild til rýmkunar að mati læknis.