Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem embætti héraðssaksóknara var gert skylt að afhenda A afrit af tilgreindum geisladiskum. Var hinn kærði úrskurður felldur úr gildi og vísað til þess að embætti héraðssaksóknara væri einn af handhöfum ákæruvalds og að embætti hans væri á vegum íslenska ríkisins og því ekki fallist á það með varnaraðila að þau gögn sem krafa hans laut að, væru í vörslum þriðja manns sem ekki væri aðili málsins í skilningi 3. mgr. 67. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Embætti héraðssaksóknara yrði því ekki skyldað á grundvelli 2. mgr. 68. gr. laga nr. 91/1991 til afhenta geisladiskanna til framlagningar í máli því sem A hefur höfðað á hendur Í. Voru ákvæði 1. og. 2. mgr. 67. gr., 1. mgr. 68. gr. og eftir atvikum 70. gr. laga nr. 91/1991 talin eiga við og vísað til dóms Hæstaréttar 21. mars 2017 í máli 147/2017.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008, sbr. og lokamálslið 1. mgr. 97. gr. sömu laga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu BR um vistun barna A utan heimilis til nánar tilgreinds dags.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli g-liðar 1. mgr. 115.  gr., sbr. 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Staðfestur  var  úrskurður  héraðsdóms  þar  sem  X  var  gert  að  sæta  áframhaldandi gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

A og B höfðuðu mál á hendur Í og kröfðust þess að felldur yrði úr gildi úrskurður ríkisskattstjóra um endurákvörðun opinberra gjalda A á árinu 2014, sem og úrskurður yfirskattanefndar sem staðfesti úrskurð ríkisskattstjóra. Deildu aðilar um það hvort kaup C ehf., sem var í eigu A, á kröfu A á hendur D ehf., hefðu falið í sér óheimila úttekt á fjármunum C ehf. og hvort rannsókn málsins hefði verið fullnægjandi. Í dómi héraðsdóms kom meðal annars fram að tilgreindar upplýsingar og tengsl A við C ehf. hefðu gefið skattyfirvöldum tilefni til að endurákvarða opinber gjöld A samkvæmt 1. mgr. 57. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt, enda hafi mátt líta svo á að þar hefðu tengdir skattaðilar samið um skipti sín í fjármálum á þann hátt sem var verulega frábrugðinn því sem almennt gerist í slíkum viðskiptum og engin ástæða til að ætla að til viðskiptanna hefði komið milli óskyldra aðila. Þá var því hafnað að annmarkar hefðu verið á rannsókn skattyfirvalda. Var Í því sýknað af öllum kröfum A og B.

A og B kröfðust miskabóta á grundvelli 26. gr. skaðabótalaga úr hendi sveitar­félagsins C sökum þess að barnaverndarnefnd þess hefði ekki nægilega gætt að hagsmunum A við meðferð máls hennar sem hófst þegar hún var tæplega fimm ára gömul. Í dómi Landsréttar var rakið að ágreiningslaust væri að misbrestur hefði orðið á því að reglum barnaverndarlaga væri fylgt í hvívetna við meðferð máls A hjá C. Að virtum gögnum málsins og að teknu tilliti til þess sem fram kom í skýrslugjöf A, B og vitna fyrir Landsrétti voru þó ekki talin efni til að hrófla við þeirri niðurstöðu  héraðsdóms að saknæmisskilyrði tilvitnaðs ákvæðis skaðabótalaga væru ekki uppfyllt. Var hinn áfrýjaði dómur um sýknu C af kröfum A og B því staðfestur með vísan til forsendna hans.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli g-liðar 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Aðilar deildu um skaðabætur fyrir óbeint tjón sem O taldi sig hafa orðið fyrir er starfsmaður I ók á vinnuvél utan í skrokk flugvélar. Með dómi héraðsdóms var I sýknað af öllum kröfum O á þeim grunni að tjón hans væri ósannað. Í dómi Landsréttar var lýst hvernig málatilbúnaði O hefði verið háttað fyrir Landsrétti. Hefði O í greinargerð sinni gert fyrirvara um að hann hygðist leggja fram ný gögn sem enn væri verið að taka saman og að hann myndi rökstyðja kröfur sínar nánar á grundvelli þeirra. Hafi í greinargerð hans verið að finna upptalningu á heitum þessara viðbótarskjala ásamt stuttri samantekt um þau. Mótmælti I boðaðri gagnaframlagningu O og krafðist þess að til þeirra yrði ekki litið við úrlausn málsins. Þá hefði O lagt fram hin nýju gögn á síðasta degi sameiginlegs gagnaöflunarfrests aðila fyrir Landsrétti. Í dómi Landsréttar var rakið ákvæði 1. mgr. 156. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála og talið ljóst að gagnaframlagning O færi í bága við fyrirmæli ákvæðisins. Fram kom að um væri að ræða óvenjulega mikinn fjölda nýrra gagna sem teldu samtals hátt í 300 blaðsíður. Þótt ekki yrði litið svo á að með þeim hafi verið lagður nýr grunnur að málssókn O væri ljóst að með framlagningu þeirra færði hann fram nýjar skýringar á kröfum sínum og frekari röksemdir fyrir þeim. Ekki yrði annað séð en að flest gagnanna hafi legið fyrir þegar málið var höfðað í héraði. Jafnframt væri til þess að líta að við upphaf aðalmeðferðar hefði O lagt fram í bókun um endanlega og nokkuð breytta kröfugerð sína án þess að hún væri skýrð þar frekar. Telja yrði að allt fram að munnlegum málflutningi fyrir Landsrétti hafi málið verið stórlega vanreifað að þessu leyti af hálfu O. Við þessar aðstæður kæmi til álita að líta alfarið framhjá hinum nýju gögnum við úrlausn málsins og leysa úr því á grundvelli þeirra gagna sem lögð voru fram við meðferð þess í héraði. Á hinn bóginn væri O ekki að kollvarpa grundvelli málsins með því að bera fyrir sig nýjar málsástæður eða staðhæfingar um atvik þess. Að því virtu yrði ekki leyst úr málinu án tillits til hinna nýju gagna. Það yrði ekki með réttu lagi gert í fyrsta sinn fyrir Landsrétti, enda væri við það miðað að Landsréttur endurskoði úrlausnir héraðsdóms á sömu forsendum og mál væri dæmt þar. Með frávísun frá Landsrétti stæði héraðsdómur óhaggaður og heimild O til að áfrýja héraðsdómi öðru sinni til Landsréttar væri ekki fyrir hendi, sbr. lokamálslið 4. mgr. 154. gr. laga nr. 91/1991. Þótti því rétt svo sem háttaði sérstaklega til í málinu að vísa því frá héraðsdómi án kröfu.

Aðilar málsins gerðu með sér verksamning um breikkun Reykjanesbrautar, Í hf. sem verktaki og V sem verkkaupi. Ágreiningur reis milli aðila um það hvort og þá hvaða áhrif lækkun byggingarvísitölu í maí 2020 ætti að hafa á samning aðila. Byggði Í hf. á því að samkvæmt grein 5.1.13 í ÍST 30:2012, sem var hluti útboðslýsingar, ætti að breyta samningsfjárhæð aðila til hækkunar. Taldi Í hf. að lög nr. 25/2020 hefðu leitt til þess að byggingarvísitala hefði lækkað um 2,8% í maí 2020 í stað þess að hækka um 0,3% og byggði þar á matsgerð dómkvadds matsmanns. Í dómi Landsréttar kom fram að samkvæmt umræddu ákvæði í ÍST 30:2012 ætti að meta sérstaklega hvaða áhrif lagabreytingar hefðu á „kostnað“ aðila til hækkunar eða lækkunar. Ekki yrði þó ráðið af gögnum málsins hvort eða þá hvernig kostnaður væri skilgreindur í samningi aðila. Í ljósi þessa og að teknu tilliti til þess að verksamninga sem gerðir væru á grundvelli ákvæða laga nr. 120/2016 um opinber innkaup bæri að túlka samkvæmt orðanna hljóðan var hafnað þeirri málsástæðu Í hf. að endurgjald hans skyldi hækkað á grundvelli greinar 5.1.13 í ÍST 30:2012. Ekki var heldur á það fallist að réttarreglur um brostnar forsendur gætu leitt til þeirrar niðurstöðu. Loks var ekki talið að efni væru til að víkja ákvæði samnings aðila um endurgjald til hliðar á grundvelli 36. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur um sýknu V af kröfum Í hf.

IKH höfðaði mál á hendur RK, húsfélagi verslunarmiðstöðvarinnar Kringlunni 4-12, til endurgreiðslu hluta þeirra gjalda sem IKH hafði innt af hendi til húsfélagsins eða sem nam þeim fjárhæðum sem varið hafði verið til auglýsinga- og kynningarstarfsemi húsfélagsins. Sá kostnaður hafði verið talinn til sameiginlegs rekstrarkostnaðar RK frá stofnun félagsins. IKH byggði á því að áðurgreindur hluti gjaldanna hefði verið innheimtur án lagaheimildar og IKH greitt þau í rangri trú um að félaginu væri það skylt. IKH hefði í engu notið góðs af auglýsinga- og kynningarstarfsemi RK, enda eigandi húsnæðis í skrifstofuturni Kringlunnar. Í dómi Landsréttar var ekki fallist á með RK að skýra bæri ákvæði 43. gr. laga nr. 26/1994 um fjöleignarhús rúmt og var í því sambandi vísað til 2. mgr. 74. gr. stjórnarskrárinnar og sjónarmiða í dómaframkvæmd Hæstaréttar um skylduaðild að félögum. Af ákvæðum 1. mgr. 57.gr. og 43. gr. laga nr. 26/1994 yrði með hliðsjón af framangreindu ekki ályktað að kostnaður vegna auglýsinga- og kynningarstarfsemi félli undir sameiginlegan kostnað húsfélags í skilningi laganna. Samkvæmt 2. mgr. 2. gr. laga nr. 26/1994 væri eigendum fjöleignahúsa, sem hýsa atvinnustarfsemi að öllu leyti eða hluta, heimilt að víkja frá fyrirmælum laganna með sérstökum samþykktum eða samningum, sem þinglýsa skyldi, sbr. einnig 3. mgr. 75. gr. laganna. Samkvæmt 4. mgr. sömu greinar væri þinglýsingar þörf til réttarverndar gagnvart þriðja manni. Hún væri á hinn bóginn ekki gildisskilyrði milli eigenda innbyrðis. Óumdeilt var að IKH eignaðist fasteign sína í Kringlunni í desember 2018 eða eftir að félagssamþykktir RK voru settar á stofnfundi húsfélagsins árið 2000. Lá því fyrir að IKH hefði ekki gengist undir hið umdeilda ákvæði í samþykktunum með atkvæðagreiðslu á fundi í félaginu og gat ákvæðið því ekki skuldbundið IKH með þeim hætti. Þá lá fyrir að félagssamþykktum RK hafði ekki verið þinglýst þegar IKH eignaðist fasteign sína í verslunarmiðstöðinni. Ljóst þótti að IKH taldist þriðji maður í skilningi laganna við kaup á fasteign sinni og var hið umdeilda ákvæði í samþykktum húsfélagsins um að kostnaður vegna auglýsinga- og kynningarstarfsemi teldist til sameiginlegs kostnaðar húsfélagsins því ekki talið skuldbindandi fyrir IKH. Niðurstaða Landsréttar var sú að IKH ætti rétt á endurgreiðslu umþrættra gjalda frá þeim tíma sem hann taldist hafa gert fyrirvara við greiðsluskyldu sína að því er þau varðaði og var miðað við tímamarkið er IKH kynnti álit kærunefndar húsamála þar að lútandi fyrir RK.

H var sakfelldur fyrir stórfellt fíkniefnabrot með því að hafa, ásamt meðákærða X, í sameiningu, haft í vörslum sínum í tilgreindri skútu, úti fyrir Garðskagavita, 157.092 grömm af hassi og 40,52 grömm af maríhúana. Við ákvörðun refsingar H var litið til 1. og 6. töluliðar 1. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og 2. mgr. sömu greinar og refsing H ákveðin fangelsi í fjögur ár. Þá var staðfest niðurstaða héraðsdóms um upptöku farsíma H.