Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun yfirlæknis um að A skyldi sæta þvingaðri lyfjagjöf.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi til að koma í veg fyrir að X kæmi sér undan málsmeðferð samkvæmt lögum nr. 51/2016 um handtöku og afhendingu manna til og frá Íslandi vegna refsiverðra verknaða á grundvelli handtökuskipunar.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A á sjúkrahúsi var framlengd um allt að tólf vikur með heimild til rýmkunar samkvæmt mati yfirlæknis.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem kröfu A um að B yrði vikið frá störfum skiptastjóra við opinber skipti til fjárslita á búi A og C var hafnað.

Eigendur U ehf., sem voru arkitektar, störfuðu hjá P og PK ehf. á nánar tilgreindu tímabili en stofnuðu síðar U ehf. Ágreiningur málsins laut að því hvort U ehf. hefði birt myndir af byggingum á vefsíðu sinni og í færslu á Facebook-síðu í andstöðu við höfundarétt PK ehf. og P. Eftir uppkvaðningu héraðsdóms, þar sem U ehf. var meðal annars gert að láta af birtingu ljósmyndanna, fjarlægði U ehf. myndirnar af forsíðu vefsíðu sinnar og Facebook-síðu. P og PK ehf. kröfðust frávísunar málsins frá Landsrétti á þeim grundvelli að U ehf. hefði orðið við þeim skyldum sem lagðar hefðu verið á félagið með hinum áfrýjaða dómi. Fyrir lá að U ehf. hefði ekki greitt P og PK ehf. skaðabætur og miskabætur eins og mælt hefði verið fyrir um í hinum áfrýjaða dómi. Frávísunarkröfunni var því hafnað að öðru leyti en að því er varðaði kröfu U ehf. um sýknu af kröfu P og PK ehf. um að látið yrði af birtingu myndanna gegn greiðslu dagsekta. Landsréttur komst að þeirri niðurstöðu að U ehf. hefði brotið gegn höfundarétti PK ehf. með birtingu myndanna án þess að samþykki hefði legið fyrir. Þá var ekki fallist á að notkun myndanna hefði verið heimil með vísan til 16. gr. höfundalaga nr. 73/1972. Voru bætur fyrir fjárhagslegt tjón PK ehf. ákveðnar að álitum, 1.000.000 króna. Þá féllst Landsréttur á að P hefði orðið fyrir miska og þóttu miskabætur hæfilega ákveðnar 200.000.

Í málinu deildu aðilar um skyldu Á til þátttöku í kostnaði við vegaframkvæmdir í sumarhúsahverfi. Á aðalfundi H var samþykkt tillaga um að lóðaeigendur skyldu greiða tilgreinda upphæð til að standa straum af kostnaði við vegaframkvæmdir á svæðinu. Taldi Á sig ekki bundna af ákvörðuninni þar sem henni hefði verið ókunnugt um fundinn og byggði á því að henni hefði ekki borist fundarboð og ekki verið löglega að boðuninni staðið. Með hinum áfrýjaða dómi var Á gert að greiða H tilgreinda fjárhæð ásamt dráttarvöxtum, auk þess sem lögveðsréttur H í tilgreindum fasteignum Á var staðfestur. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms staðfesti Landsréttur þá niðurstöðu héraðsdóms að tilkynning í Facebook-hópi H og auglýsing í vikuriti uppfylltu ekki nánar tilgreind skilyrði 2. mgr. 20. gr. laga nr. 75/2008 um frístundabyggð og leigu lóða undir frístundahús. Þá hafi auglýsing í tölvupósti til félagsmanna ekki verið send innan þeirra tímamarka sem í ákvæðinu greinir. Í dómi Landsréttar var rakið að vegaframkvæmdirnar ættu sér langan aðdraganda auk þess sem litið var til þess að eiginmaður Á hefði útvegað rörlagnir fyrir veginn og flutt efnið á vettvang. Þá lá fyrir í málinu að í söluyfirliti fasteignasölu sem hafði lóðir Á á svæðinu til sölumeðferðar komu fram upplýsingar um vegaframkvæmdirnar og kostnað vegna þeirra. Að því virtu yrði ekki annað ráðið en að Á hefði verið fullkunnugt um áform H um vegaframkvæmdir með tilheyrandi kostnaði og að Á hafi átt þess kost að koma sjónarmiðum sínum og andmælum þar að lútandi á framfæri. Hefði Á raunar skuldbundið sig til þess að taka þátt í kostnaði við slíkar framkvæmdir við undirritun lóðaleigusamnings árið 2009. Var niðurstaða hins áfrýjaða dóms því staðfest.

Að kröfu A var málið fellt niður fyrir Landsrétti með vísan til c-liðar 1. mgr. 105. gr., sbr. 1. mgr. 166. gr., laga nr. 91/1991. Með úrskurði Landsréttar var málskostnaður felldur niður en kveðið á um að gjafsóknarkostnaður A greiddist úr ríkissjóði.

H var sakfelldur fyrir vörslu frammistöðubætandi efna og lyfja og ávana- og fíkniefna, þar á meðal í sölu- og dreifingarskyni, og fyrir að hafa haft í vörslum sínum kaststjörnu. Þá var hann sakfelldur fyrir umferðarlagabrot með því að hafa ekið bifreið undir áhrifum ávana- og fíkniefna en hann hafði ekki framvísað vottorði læknis um að hann væri haldinn tilteknum sjúkdómi eða ástandi og þyrfti af þeim sökum að neyta efna sem kynnu að mælast í blóði hans. Var refsing hans ákveðin fangelsi í 20 mánuði auk þess sem ævilöng ökuréttarsvipting hans var áréttuð. Ekki þóttu efni til að skilorðsbinda refsinguna.

M, eigandi jarðarinnar Jörfa í Dalabyggð, höfðaði mál gegn Í og krafðist þess að felldur yrði úr gildi, að hluta, úrskurður óbyggðanefndar um að nánar tiltekið landssvæði í Haukadalshrepp, svokallaður Jörfamúli, teldist þjóðlenda. Byggði M meðal annars kröfu sína á því að allt land í innanverðum Dölum, þar með talið hið umþrætta land, hafi frá landnámi verið undirorpið beinum eignarrétti. Jafnframt vísaði M til bréfa hreppstjóra Haukadalahrepps og sýslumannsins í Dalasýslu frá árinu 1920 um að ekki væru neinir almenningar í sýslunni eða afréttarlönd sem ekki tilheyrðu lögbýlum. Þá taldi M að í úrskurði óbyggðanefndar hefði verið horft framhjá því að sambærileg lönd, sem standa umhverfis ágreiningssvæðið, eru viðurkennd eignarlönd. Í dómi Landsréttar kom fram að við mat á því hversu víðtækar ályktanir mætti draga af takmörkuðum lýsingum í Landnámu við afmörkun landnáms, hafi meðal annars verið horft til hæðar lands yfir sjávarmáli, gróðurfars og nákvæmari lýsinga á sambærilegum landsvæðum í nágrenninu. Þá hafi við ákvörðun um hvort landsvæði teldist vera þjóðlenda eða eignarland verið litið til þess hvort umdeild svæði væru aðliggjandi heimajörðinni en svo háttaði ekki til um Jörfamúla. Landsréttur rakti heimildir sem lágu fyrir um Jörfamúla og taldi þær ekki svo afdráttarlausar að eindregin ályktun yrði dregin af þeim um að landið væri eignarland. Taldi dómurinn hins vegar að með hliðsjón af þeim sjónarmiðum sem rakin voru í dóminum yrði ekki annað ráðið en að Jörfamúli hefði verið innan landnáms eins og aðliggjandi lönd og tilheyrt jörðinni Jörfa. Þegar til þess væri litið og þess að Jörfamúli skilur sig í engu, þegar kemur að staðháttum, gróðurfari, stærð og nýtingu, frá aðliggjandi og nálægum landsvæðum, sem óbyggðanefnd skar úr um að væru eignarlönd, teldist Jörfamúli vera eignarland. Jafnframt var beinn eignarréttur yfir svæðinu ekki talinn hafa fallið niður og vísað til yfirlýsinga hreppstjóra Haukadalshrepps og sýslumannsins í Dalasýslu frá árinu 1920 í því sambandi. Var því fallist á dómkröfur áfrýjanda og fellt úr gildi ákvæði í úrskurði óbyggðanefndar um að Jörfamúli væri þjóðlenda.

Staðfest var ákvörðun ríkissaksóknara um að verða við beiðni um afhendingu X til Slóvakíu á grundvelli evrópskrar handtökuskipunar.

A höfðaði mál gegn B og C og krafðist þess að þeim yrði gert að þola ógildingu með dómi á gagnkvæmri og sameiginlegri erfðaskrá D og B. Jafnframt krafðist A þess að ógilt yrði leyfi til setu í óskiptu búi sem sýslumaðurinn á höfuðborgarsvæðinu veitti B á grundvelli erfðaskrárinnar. A byggði á því að erfðaskráin uppfyllti ekki lágmarkskröfur erfðalaga nr. 8/1962. Þá hefði annar arfleiðsluvottur erfðaskrárinnar verið lögmaður C ásamt því að vera að vinna fyrir B við undirritun hennar og því haft verulega hagsmuni af gerð erfðaskrárinnar. Í dómi héraðsdóms sem staðfestur var af Landsrétti með vísan til forsendna kom fram að engin haldbær rök hefðu verið færð fyrir því að lögmanninn hefði skort hæfi til að votta arfleiðslu samkvæmt hinni umdeildu erfðaskrá. Þá væru ekki fyrir hendi neinir aðrir annmarkar sem varðað gætu ógildingu erfðaskrárinnar og var kröfu A þar um því hafnað. Í ljósi þeirrar niðurstöðu var jafnframt hafnað kröfu A um ógildingu á leyfi B til setu í óskiptu búi, enda var sú krafa studd þeirri málsástæðu einni að ógilda bæri leyfið sökum þess að ógilda bæri erfðaskrána.

X var ákærður fyrir stórfellt brot í nánu sambandi, nauðgun og hættubrot með því að hafa endurtekið og á alvarlegan hátt ógnað heilsu og velferð þáverandi sambýliskonu sinnar, í sex nánar tilgreind skipti. Í dómi héraðsdóms sem staðfestur var í Landsrétti með vísan til forsendna var X sýknaður af hluta sakargifta en sakfelldur að hluta og sú háttsemi heimfærð til 1. mgr. 218. gr. b almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og 4. mgr. 220. gr. sömu laga. Þá var X sakfelldur fyrir eignaspjöll með því að hafa skemmt hluti í eigu sambýliskonunnar þáverandi. Við ákvörðun refsingar var litið til 1., 3. og 6. töluliðar 1. mgr. 70. gr., 60. gr. og 78. gr.  almennra hegningarlaga. Með vísan til 77. gr. laganna var refsing X ákveðin fangelsi í tíu mánuði en fullnustu sjö mánaða frestað skilorðsbundið í tvö ár, vegna dráttar sem orðið hafði á rekstri málsins.