Deilt var um gildi tveggja nánar tilgreindra úrskurða kærunefndar útlendingamála þar sem kröfu A um að endurupptaka mál hans var hafnað. Í dómi Landsréttar var fallist á með Í að A bæri sjálfur ábyrgð á þeim töfum sem orðið hefðu á fullnustu þeirrar skyldu hans að yfirgefa landið. A hefði engin haldbær rök fært fram fyrir því að brotið hefði verið gegn málsmeðferðarreglum laga nr. 80/2016 um útlendinga, rannsóknarreglu, andmælarétti eða öðrum reglum stjórnsýsluréttar. Þá hefði hann ekki fært fram haldbær rök fyrir því að ákvörðun Útlendingastofnunar sem staðfest hefði verið með úrskurði kærunefndar útlendingamála hefði byggst á ófullnægjandi eða röngum upplýsingum um málsatvik eða að atvik hefðu breyst svo verulega að skilyrði hefði staðið til þess að endurupptaka mál hans á grundvelli 24. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Var því lagt til grundvallar að síðara skilyrði 2. málsliðar 2. mgr. 36. gr. laga nr. 80/2016 væri ekki uppfyllt þannig að skylt hefði verið að taka umsókn A um alþjóðlega vernd til efnismeðferðar. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur og Í sýknað af kröfu A.

Í málinu var deilt um heimild Í til að krefja ÍL og G um uppgreiðslugjald á grundvelli skilmála ÍLS-veðbréfs, er lánið var greitt upp. ÍL og G urðu skuldarar að kröfu að baki umræddu veðbréfi með skuldskeytingu eftir gildistöku laga nr. 33/2013 um neytendalán en veðbréfið var upphaflega gefið út fyrir gildistöku laganna. Byggðu ÍL og G á því að ákvæði veðbréfsins um uppgreiðslugjald væri ólögmætt og víkja ætti ákvæðinu til hliðar á grundvelli meginreglna samningaréttar eftir gildistöku laga nr. 33/2013 en lögin hefðu sett fjárhæð uppgreiðslugjalds skorður væri greitt fyrir gjalddaga. Í dómi Landsréttar var rakið að lögum nr. 33/2013 hefði ekki verið ætlað að gilda afturvirkt nema í tilviki opinna lánasamninga, en samningur að baki veðbréfinu væri ekki af þeim toga. Þó að nýtt skuldarasamband hefði stofnast milli ÍL og G og Í með aðildarbreytingu þessari hefði það verið á sama grunni og réttarsamband fyrri skuldara og Í. Hefði því ekki verið um að ræða nýtt lán til handa ÍL og G heldur hefðu ÍL og G aðeins komið í stað fyrri skuldara að þegar veittu láni. Lögum nr. 33/2013 hafi ekki verið ætlað að taka til þeirra samninga sem hér um ræddi og voru í gildi fyrir gildistöku laganna. Voru lögin því ekki talin gilda um samningssamband málsaðila. Með vísan til þess að réttarsamband málsaðila byggðist á veðbréfi sem gefið var út fyrir gildistöku laga nr. 33/2013 var umrætt ákvæði ÍLS-veðbréfsins lögmætt, sbr. dóma Hæstaréttar 27. maí 2021 í máli nr. 3/2021 og 15. febrúar 2023 í máli nr. 37/2022. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að sýkna Í af kröfum ÍL og G.

DA var sakfelldur fyrir kynferðisbrot gegn börnum með því að hafa áreitt A annars vegar og B hins vegar á nánar tilgreindan hátt. Taldist háttsemi hans varða við 2. mgr. 202. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Jafnframt var DA sakfelldur fyrir kynferðisbrot með því að hafa berað kynfæri sín í tvígang á nánar tilgreindan hátt og þannig sýnt af sér ósiðlegt og lostugt athæfi sem hafi verið til þess fallið að særa blygðunarsemi þeirra sem urðu vitni að því og verða til opinbers hneykslis en brotaþolar P og AA urðu vitni að atferli hans. Taldist háttsemi hans varða við 209. gr. almennra hegningarlaga. Með vísan til 1., 2., 6. og 7. töluliða 1. mgr. 70. gr., 60., 77. og 78. gr. almennra hegningarlaga var refsing DA ákveðin fangelsi í tólf mánuði. Þá var honum gert að greiða A 700.000 krónur í miskabætur og P og AA 400.000 krónur hvorri.

Í málinu var deilt um heimild Í til að krefja V og H um uppgreiðslugjald á grundvelli skilmála ÍLS-veðbréfs, er lánið var greitt upp. V og H urðu skuldarar að kröfu að baki umræddu veðbréfi með skuldskeytingu eftir gildistöku laga nr. 33/2013 um neytendalán en veðbréfið var upphaflega gefið út fyrir gildistöku laganna. Byggðu V og H á því að ákvæði veðbréfsins um uppgreiðslugjald væri ólögmætt og víkja ætti ákvæðinu til hliðar á grundvelli meginreglna samningaréttar eftir gildistöku laga nr. 33/2013 en lögin hefðu sett fjárhæð uppgreiðslugjalds skorður væri greitt fyrir gjalddaga. Í dómi Landsréttar var rakið að lögum nr. 33/2013 hefði ekki verið ætlað að gilda afturvirkt nema í tilviki opinna lánasamninga, en samningur að baki veðbréfinu væri ekki af þeim toga. Þó að nýtt skuldarasamband hefði stofnast milli V og H og Í með aðildarbreytingu þessari hefði það verið á sama grunni og réttarsamband fyrri skuldara og Í. Hefði því ekki verið um að ræða nýtt lán til handa V og H heldur hefðu V og H aðeins komið í stað fyrri skuldara að þegar veittu láni. Lögum nr. 33/2013 hafi ekki verið ætlað að taka til þeirra samninga sem hér um ræddi og voru í gildi fyrir gildistöku laganna. Voru lögin því ekki talin gilda um samningssamband málsaðila. Með vísan til þess að réttarsamband málsaðila byggðist á veðbréfi sem gefið var út fyrir gildistöku laga nr. 33/2013 var umrætt ákvæði ÍLS-veðbréfsins lögmætt, sbr. dóma Hæstaréttar 27. maí 2021 í máli nr. 3/2021 og 15. febrúar 2023 í máli nr. 37/2022. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að sýkna Í af kröfum V og H.

Í málinu var deilt um heimild Í til að krefja B um uppgreiðslugjald á grundvelli skilmála ÍLS-veðbréfs, er lánið var greitt upp. B varð skuldari að kröfu að baki umræddu veðbréfi með skuldskeytingu eftir gildistöku laga nr. 33/2013 um neytendalán en veðbréfið var upphaflega gefið út fyrir gildistöku laganna. Byggði B á því að ákvæði veðbréfsins um uppgreiðslugjald væri ólögmætt og víkja ætti ákvæðinu til hliðar á grundvelli meginreglna samningaréttar eftir gildistöku laga nr. 33/2013 en lögin hefðu sett fjárhæð uppgreiðslugjalds skorður væri greitt fyrir gjalddaga. Í dómi Landsréttar var rakið að lögum nr. 33/2013 hefði ekki verið ætlað að gilda afturvirkt nema í tilviki opinna lánasamninga, en samningur að baki veðbréfinu væri ekki af þeim toga. Þó að nýtt skuldarasamband hefði stofnast milli B og Í með aðildarbreytingu þessari hefði það verið á sama grunni og réttarsamband fyrri skuldara og Í. Hefði því ekki verið um að ræða nýtt lán til handa B heldur hefði B aðeins komið í stað fyrri skuldara að þegar veittu láni. Lögum nr. 33/2013 hafi ekki verið ætlað að taka til þeirra samninga sem hér um ræddi og voru í gildi fyrir gildistöku laganna. Voru lögin því ekki talin gilda um samningssamband málsaðila. Með vísan til þess að réttarsamband málsaðila byggðist á veðbréfi sem gefið var út fyrir gildistöku laga nr. 33/2013 var umrætt ákvæði ÍLS-veðbréfsins lögmætt, sbr. dóma Hæstaréttar 27. maí 2021 í máli nr. 3/2021 og 15. febrúar 2023 í máli nr. 37/2022. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að sýkna Í af kröfum B.

A krafðist viðurkenningar á skaðabótaskyldu S hf. vegna líkamstjóns sem hann varð fyrir í vinnuslysi þegar hann datt fram af þaki húss með nánar tilgreindum afleiðingum. Í dómi Landsréttar var rakið að ljóst væri af dómaframkvæmd að umsagnir Vinnueftirlitsins geti skipt nokkru máli við sakarmat í slysamálum og megi almennt séð ganga út frá því að þegar það finnur að aðbúnaði á vinnustað, þar sem slys hefur orðið, auki það líkurnar á því að slysið megi rekja til saknæmrar háttsemi. Á grundvelli 1. mgr. 44. gr. laga nr. 91/1991 leggi dómstólar þó mat á skýrslur og umsagnir Vinnueftirlitsins rétt eins og önnur fyrirliggjandi gögn. Með þessari athugasemd en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var staðfest sú niðurstaða héraðsdóms að slys A yrði ekki rakið til sakar B ehf. heldur óhappatilviks og gáleysis hans. Var S hf. því sýknað af kröfum A.

Deilt var um gildi nánar tilgreinds úrskurðar kærunefndar útlendingamála þar sem kröfu A um að endurupptaka mál hans var hafnað. Í dómi Landsréttar var fallist á með Í að A bæri sjálfur ábyrgð á þeim töfum sem orðið hefðu á fullnustu þeirrar skyldu hans að yfirgefa landið. A hefði engin haldbær rök fært fram fyrir því að brotið hefði verið gegn málsmeðferðarreglum laga nr. 80/2016 um útlendinga, rannsóknarreglu, andmælarétti eða öðrum reglum stjórnsýsluréttar. Þá hefði hann ekki fært fram haldbær rök fyrir því að ákvörðun Útlendingastofnunar sem staðfest hefði verið með úrskurði kærunefndar útlendingamála hefði byggst á ófullnægjandi eða röngum upplýsingum um málsatvik eða að atvik hefðu breyst svo verulega að skilyrði hefði staðið til þess að endurupptaka mál hans á grundvelli 24. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Var því lagt til grundvallar að síðara skilyrði 2. málsliðar 2. mgr. 36. gr. laga nr. 80/2016 væri ekki uppfyllt þannig að skylt hefði verið að taka umsókn A um alþjóðlega vernd til efnismeðferðar. Var Í því sýknað af kröfu A.

Í málinu var deilt um heimild Í til að krefja G og V um uppgreiðslugjald á grundvelli skilmála ÍLS-veðbréfs, er lánið var greitt upp. G og V urðu skuldarar að kröfu að baki umræddu veðbréfi með skuldskeytingu eftir gildistöku laga nr. 33/2013 um neytendalán en veðbréfið var upphaflega gefið út fyrir gildistöku laganna. Byggðu G og V á því að ákvæði veðbréfsins um uppgreiðslugjald væri ólögmætt og víkja ætti ákvæðinu til hliðar á grundvelli meginreglna samningaréttar eftir gildistöku laga nr. 33/2013 en lögin hefðu sett fjárhæð uppgreiðslugjalds skorður væri greitt fyrir gjalddaga. Í dómi Landsréttar var rakið að lögum nr. 33/2013 hefði ekki verið ætlað að gilda afturvirkt nema í tilviki opinna lánasamninga, en samningur að baki veðbréfinu væri ekki af þeim toga. Þó að nýtt skuldarasamband hefði stofnast milli G og V og Í með aðildarbreytingu þessari hefði það verið á sama grunni og réttarsamband fyrri skuldara og Í. Hefði því ekki verið um að ræða nýtt lán til handa G og V heldur hefðu G og V aðeins komið í stað fyrri skuldara að þegar veittu láni. Lögum nr. 33/2013 hafi ekki verið ætlað að taka til þeirra samninga sem hér um ræddi og voru í gildi fyrir gildistöku laganna. Voru lögin því ekki talin gilda um samningssamband málsaðila. Með vísan til þess að réttarsamband málsaðila byggðist á veðbréfi sem gefið var út fyrir gildistöku laga nr. 33/2013 var umrætt ákvæði ÍLS-veðbréfsins lögmætt, sbr. dóma Hæstaréttar 27. maí 2021 í máli nr. 3/2021 og 15. febrúar 2023 í máli nr. 37/2022. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að sýkna Í af kröfum G og V.

Í málinu var deilt um heimild Í til að krefja S um uppgreiðslugjald á grundvelli skilmála ÍLS-veðbréfs, er lánið var greitt upp. S varð skuldari að kröfu að baki umræddu veðbréfi með skuldskeytingu eftir gildistöku laga nr. 33/2013 um neytendalán en veðbréfið var upphaflega gefið út fyrir gildistöku laganna. Byggði S á því að ákvæði veðbréfsins um uppgreiðslugjald væri ólögmætt og víkja ætti ákvæðinu til hliðar á grundvelli meginreglna samningaréttar eftir gildistöku laga nr. 33/2013 en lögin hefðu sett fjárhæð uppgreiðslugjalds skorður væri greitt fyrir gjalddaga. Í dómi Landsréttar var rakið að lögum nr. 33/2013 hefði ekki verið ætlað að gilda afturvirkt nema í tilviki opinna lánasamninga, en samningur að baki veðbréfinu væri ekki af þeim toga. Þó að nýtt skuldarasamband hefði stofnast milli S og Í með aðildarbreytingu þessari hefði það verið á sama grunni og réttarsamband fyrri skuldara og Í. Hefði því ekki verið um að ræða nýtt lán til handa S heldur hefði S aðeins komið í stað fyrri skuldara að þegar veittu láni. Lögum nr. 33/2013 hafi ekki verið ætlað að taka til þeirra samninga sem hér um ræddi og voru í gildi fyrir gildistöku laganna. Voru lögin því ekki talin gilda um samningssamband málsaðila. Með vísan til þess að réttarsamband málsaðila byggðist á veðbréfi sem gefið var út fyrir gildistöku laga nr. 33/2013 var umrætt ákvæði ÍLS-veðbréfsins lögmætt, sbr. dóma Hæstaréttar 27. maí 2021 í máli nr. 3/2021 og 15. febrúar 2023 í máli nr. 37/2022. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að sýkna Í af kröfum S.

Í málinu var deilt um heimild Í til að krefja F og S um uppgreiðslugjald á grundvelli skilmála ÍLS-veðbréfs, er lánið var greitt upp. F og S urðu skuldarar að kröfu að baki umræddu veðbréfi með skuldskeytingu eftir gildistöku laga nr. 33/2013 um neytendalán en veðbréfið var upphaflega gefið út fyrir gildistöku laganna. Byggðu F og S á því að ákvæði veðbréfsins um uppgreiðslugjald væri ólögmætt og víkja ætti ákvæðinu til hliðar á grundvelli meginreglna samningaréttar eftir gildistöku laga nr. 33/2013 en lögin hefðu sett fjárhæð uppgreiðslugjalds skorður væri greitt fyrir gjalddaga. Í dómi Landsréttar var rakið að lögum nr. 33/2013 hefði ekki verið ætlað að gilda afturvirkt nema í tilviki opinna lánasamninga, en samningur að baki veðbréfinu væri ekki af þeim toga. Þó að nýtt skuldarasamband hefði stofnast milli F og S og Í með aðildarbreytingu þessari hefði það verið á sama grunni og réttarsamband fyrri skuldara og Í. Hefði því ekki verið um að ræða nýtt lán til handa F og S heldur hefðu F og S aðeins komið í stað fyrri skuldara að þegar veittu láni. Lögum nr. 33/2013 hafi ekki verið ætlað að taka til þeirra samninga sem hér um ræddi og voru í gildi fyrir gildistöku laganna. Voru lögin því ekki talin gilda um samningssamband málsaðila. Með vísan til þess að réttarsamband málsaðila byggðist á veðbréfi sem gefið var út fyrir gildistöku laga nr. 33/2013 var umrætt ákvæði ÍLS-veðbréfsins lögmætt, sbr. dóma Hæstaréttar 27. maí 2021 í máli nr. 3/2021 og 15. febrúar 2023 í máli nr. 37/2022. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að sýkna Í af kröfum F og S.

Í málinu var deilt um heimild Í til að krefja A og R um uppgreiðslugjald á grundvelli skilmála ÍLS-veðbréfs, er lánið var greitt upp. A og R urðu skuldarar að kröfu að baki umræddu veðbréfi með skuldskeytingu eftir gildistöku laga nr. 33/2013 um neytendalán en veðbréfið var upphaflega gefið út fyrir gildistöku laganna. Byggðu A og R á því að ákvæði veðbréfsins um uppgreiðslugjald væri ólögmætt og víkja ætti ákvæðinu til hliðar á grundvelli meginreglna samningaréttar eftir gildistöku laga nr. 33/2013 en lögin hefðu sett fjárhæð uppgreiðslugjalds skorður væri greitt fyrir gjalddaga. Í dómi Landsréttar var rakið að lögum nr. 33/2013 hefði ekki verið ætlað að gilda afturvirkt nema í tilviki opinna lánasamninga, en samningur að baki veðbréfinu væri ekki af þeim toga. Þó að nýtt skuldarasamband hefði stofnast milli A og R og Í með aðildarbreytingu þessari hefði það verið á sama grunni og réttarsamband fyrri skuldara og Í. Hefði því ekki verið um að ræða nýtt lán til handa A og R heldur hefðu A og R aðeins komið í stað fyrri skuldara að þegar veittu láni. Lögum nr. 33/2013 hafi ekki verið ætlað að taka til þeirra samninga sem hér um ræddi og voru í gildi fyrir gildistöku laganna. Voru lögin því ekki talin gilda um samningssamband málsaðila. Með vísan til þess að réttarsamband málsaðila byggðist á veðbréfi sem gefið var út fyrir gildistöku laga nr. 33/2013 var umrætt ákvæði ÍLS-veðbréfsins lögmætt, sbr. dóma Hæstaréttar 27. maí 2021 í máli nr. 3/2021 og 15. febrúar 2023 í máli nr. 37/2022. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að sýkna Í af kröfum A og R.

R var sakfelldur fyrir að hafa í fjögur skipti ekið bifreið sviptur ökurétti, þar af í tvö skipti óhæfur til að stjórna henni örugglega vegna áhrifa ávana- og fíkniefna og fyrir vörslur fíkniefna í eitt skipti. Með dómi héraðsdóms var R gert að sæta fangelsi í 75 daga og sviptur ökurétti ævilangt, auk þess sem tilgreind fíkniefni voru gerð upptæk. Í dómi Landsréttar kom fram að R hefði með dómi héraðsdóms í öðru máli verið dæmdur í fimm mánaða og 15 daga fangelsi en fullnustu fimm mánaða af refsingunni verið frestað skilorðsbundið. Landsréttur taldi rétt með vísan til heimildar 60. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 að láta skilorðshluta þess dóms haldast og dæma R refsingu sér í lagi vegna þeirra brota sem hann var nú sakfelldur fyrir. Að þessu gættu staðfesti Landsréttur hinn áfrýjaða dóm.