N var gefin að sök kynferðisleg áreitni samkvæmt 2. mgr. 202. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa í tvígang kysst A, sem þá var 14 ára, og káfað á brjóstum hennar og kynfærum utanklæða. Þá var N jafnframt gefin að sök nauðgun og kynferðisbrot gegn barni með því að hafa ítrekað haft samræði og önnur kynferðismök við A, sbr. 1. mgr. 194. gr. og 1. mgr. 202. gr. almennra hegningarlaga. Að endingu var N gefið að sök að hafa haft barnaníðsefni í vörslum sínum, sbr. 1. mgr. 210. gr. a sömu laga. Var N sakfelldur í héraði samkvæmt ákæru að því undanskildu að ekki var fallist á heimfærslu háttsemi hans til 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga. Landsréttur taldi N hafa beitt A ólögmætri nauðung í skilningi 3. málsliðar 1. mgr. 194. gr. sömu laga og var hann því einnig sakfelldur fyrir brot gegn því ákvæði. Var refsing N ákveðin fangelsi í fimm ár en til frádráttar refsingunni kom gæsluvarðhald sem hann hafði sætt. Þá var N gert að greiða A miskabætur.

F ehf. höfðaði mál gegn L ehf. og Í og byggði á því að félagið hefði orðið fyrir tjóni vegna annmarka á söluferli L ehf. fyrir hönd ríkissjóðs á hlutafé og nauðasamningskröfu í K ehf. sem auglýst var 29. september 2016. F ehf. var meðal þeirra félaga sem lögðu fram tilboð í ferlinu en stjórn L ehf. gekk til samningaviðræðna við annað félag, B ehf., og var kaupsamningur undirritaður 1. nóvember 2016. Voru kröfur F ehf. reistar á því að verulegir annmarkar hefðu verið á söluferlinu sem leiddu til skaðabótaskyldu L ehf. og Í. Í dómi Landsréttar kom fram að ekki yrði fallist á að F ehf. hefði átt eina gilda tilboðið þar sem önnur tilboð hefðu verið háð fyrirvara um samþykki Fjármálaeftirlitsins. Hvorki yrði ráðið af auglýsingu um söluferlið né samskiptum L ehf. við F ehf. að tilboð skyldu vera með öllu fyrirvaralaus. Þá var ekki talið að vaxtaákvæði sem var sett í kaupsamning B ehf. og L ehf. hefði falið í sér breytingu á tilboði félagsins eða skilmálum söluferlisins þannig að máli skipti. Landsréttur taldi jafnframt að L ehf. hefði farið eftir þeim reglum sem giltu við mat á tilboðum og valið hagkvæmasta tilboðið í skilningi ákvæðis til bráðabirgða III með lögum nr. 24/2016. Var því ekki fallist á röksemdir F ehf. um að tilboð félagsins hefði í reynd verið hagstæðast. F ehf. byggði einnig á því að brotið hefði verið gegn öðrum efnis- og málsmeðferðarreglum sem giltu í söluferlinu, þar með talið jafnræðisreglunni. Komst Landsréttur að þeirri niðurstöðu að ekki yrði annað séð en að L ehf. hefði veitt öllum bjóðendum sömu upplýsingar um þær eignir sem voru til sölu og um söluferlið. Jafnframt hefði ekkert komið fram sem gæfi tilefni til að draga í efa að stjórn L ehf. hefði lagt mat á þau tilboð sem bárust og var röksemdum um að stjórnarmenn hefðu vanrækt rannsóknarskyldu sína hafnað. Þá var ekki talið að F ehf. hefði fært önnur haldbær rök fyrir því að annmarkar hefðu verið á söluferlinu sem gætu leitt til bótaskyldu L ehf. og Í. Var því staðfest niðurstaða héraðsdóms um sýknu L ehf. og Í.

X var ákærður fyrir rangar sakargiftir með því að hafa með röngum kærum leitast við að koma því til leiðar að A, barnsmóðir hans og fyrrverandi sambýliskona, yrði að ósekju sökuð um refsiverðan verknað, annars vegar með því að hafa sakað A um þjófnað á farsíma og fjársvik með því að hafa greitt fyrir vöru á tilgreindri heimasíðu með greiðslukorti X, hins vegar með því að hafa sakað A um skjalafals með því að hafa í blekkingarskyni ritað og framvísað sýslumanninum á höfuðborgarsvæðinu tveimur greinargerðum í máli sýslumanns er varðaði umgengni við sameiginlegt barn þeirra. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að ekki yrði annað séð af fyrir­liggjandi gögnum í málinu en að kærur X til lögreglu á hendur A hefðu beinst að því að lögregla rannsakaði ætlaða refsiverða háttsemi hennar. Var ekki á það fallist að kærur X uppfylltu saknæmisskilyrði 1. mgr. 148. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, enda lægi ekkert fyrir um að framburður X hjá lögreglu varðandi sakarefni málsins hefði verið rangur þegar hann var gefinn. Var því talið ósannað að X hefði af ásetningi borið A röngum sökum þegar hann kærði hana til lögreglu. Var X því sýknaður af kröfum ákæruvaldsins.

A varð fyrir líkamstjóni í umferðarslysi í desember 2014. V hf. viðurkenndi bótaskyldu og var tjónið gert upp í nóvember 2019 á grundvelli matsgerðar um afleiðingar slyssins á heilsu áfrýjanda. Í matsgerðinni kom fram að stöðugleikapunktur hefði verið 22. mars 2015 og fyrst tímabært að meta afleiðingar slyssins 22. desember sama ár. A gerði fyrirvara við uppgjörið og með beiðni 3. apríl 2020 leitaði A álits örorkunefndar sem komst að þeirri niðurstöðu að miski og varanleg örorka hans væri meiri en samkvæmt matsgerð. Í álitinu kom ekki fram hvenær fyrst hefði verið tímabært að meta afleiðingar slyssins. Í september 2020 krafði A V hf. um hærri bætur á grundvelli álits örorkunefndar sem V hf. hafnaði og höfðaði A mál þetta fyrir héraðsdómi 14. september 2021. Greindi aðila á um hvora matsgerðina ætti að leggja til grundvallar, hvort víkja bæri frá árslaunaviðmiði 1. mgr. 7. gr. skaðabótalaga og hvort bótakrafan væri fyrnd. Með hinum áfrýjaða dómi var V hf. sýknað þar sem bótakrafan var talin hafa verið fyrnd þegar málið var höfðað, sbr. 99. gr. þágildandi umferðarlaga nr. 50/1987. Í dómi Landsréttar var rakið að af dómaframkvæmd mætti ráða að upphaf fyrningarfrests samkvæmt sömu grein réðist einkum af því hvenær tjónþoli hafi fyrst mátt vænta þess að heilsufar hans í kjölfar slyss hafi orðið stöðugt og hann því getað hafist handa við að leita fullnustu bótakröfu sinnar. Var talið að varanleg einkenni sem leiddu til örorku og miska A hafi verið komin fram fljótlega eftir slysið 20. desember 2014. Fram kom að A hefði mátt vera orðið ljóst á árinu 2016 að heilsufar hans væri orðið stöðugt og hann getað hafist handa við að leita fullnustu bótakröfu sinnar. Því var fallist á niðurstöðu hins áfrýjaða dóms, að upphaf fyrningar á kröfunni skyldi miðast við árslok 2016. Þá var jafnframt fallist á niðurstöðu héraðsdóms um að að uppgjör kröfu í nóvember 2019 hefði ekki rofið fyrningu hennar á grundvelli 14. gr. laga nr. 150/2007. Þegar málið var höfðað hefði fjögurra ára fyrningarfrestur skv. 99. gr. laga nr. 50/1987 þess vegna verið liðinn. Niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sýknu V hf. var því staðfest.

S og P voru ákærðir fyrir meiriháttar skattalagabrot, S sem daglegur stjórnandi og varamaður í stjórn og P sem framkvæmdastjóri og stjórnarmaður, með því að hafa ekki staðið skil á virðisaukaskattskýrslum nánar tiltekins einkahlutafélags og ekki staðið ríkissjóði skil á innheimtum virðisaukaskatti, sem og fyrir að hafa ekki staðið skil á staðgreiðsluskilagrein einkahlutafélagsins vegna staðgreiðslu opinberra gjalda og ekki staðið ríkissjóði skil á staðgreiðslu opinberra gjalda. Í dómi Landsréttar var lagt til grundvallar að daglegur rekstur félagsins hefði verið í höndum S, þar með talin skil á skilagreinum til skattyfirvalda og skattskil félagsins. P hefði verið skráður stjórnarformaður og framkvæmdastjóri félagsins. Hefðu þeir báðir borið ábyrgð á stjórn félagsins og fjármálum. Var því slegið föstu að S hefði af ásetningi gerst sekur um þá háttsemi sem honum var gefin að sök en P hefði sýnt af sér stórkostlegt hirðuleysi við stjórn félagsins og með því einnig gerst sekur um þá háttsemi sem hann var sakaður um. Var refsing S ákveðin fangelsi í 16 mánuði og honum gert að greiða sekt til ríkissjóðs en sæta ella fangelsi í 240 daga. P var gert að sæta fangelsi í níu mánuði en fullnustu refsingarinnar var frestað skilorðsbundið í tvö ár og honum gert að greiða sekt til ríkissjóðs en sæta ella fangelsi í 240 daga.

G taldi sig eiga nánar tilteknar kröfur á hendur Þ í tengslum við uppgjör á fasteign sem þau áttu að jöfnu. G gerði einkum kröfu um að Þ endurgreiddi honum helming útlagðs rekstrarkostnaðar vegna fasteignarinnar á árunum 2016 til 2022. Í héraði var Þ gert að greiða G samtals 437.804 krónur vegna fasteignagjalda, vatns- og frá­veitugjalda sem og rafmagnskostnaðar á tímabilinu 6. október 2018 til 18. mars 2022 en hluti kostnaðarins var talinn fyrndur. Héraðsdómur taldi aðra kostnaðarliði ekki sannaða. Landsréttur komst að þeirri niðurstöðu að Þ hefði með tölvupósti 27. maí 2021 viðurkennt greiðsluskyldu sína að því er varðar rekstrarkostnað fasteignarinnar og að fyrningu hefði þar með verið slitið, sbr. 14. gr. laga nr. 150/2007 um fyrningu kröfuréttinda. Þá taldi Landsréttur jafnframt sannað, eftir framlagningu gagna af hálfu G, að hann hefði greitt brunatryggingu og hússjóðsgjöld vegna fasteignarinnar. Var Þ því gert að greiða G samtals 1.382.256 krónur fyrir tímabilið 27. maí 2017 til 18. mars 2022 og málskostnað í héraði og fyrir Landsrétti.

N krafðist þess að staðfest yrði riftun á kaupsamningi hans og P um eitt skákborð, tvö hliðarborð, eitt sett af skákmönnum, eina skákklukku og eitt áritað tréborð. Jafnframt krafðist N þess að P yrði gert að greiða honum tiltekna fjárhæð gegn skilum N á mununum. Héraðsdómur sýknaði P af kröfum N. Í úrskurði Landsréttar kom fram að kröfugerð N hefði verið tvíþætt og hefði fjárkrafa hans meðal annars verið byggð á óskráðum meginreglum samningaréttar um brostnar forsendur og 30., 33. og 36. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga. Í forsendum héraðsdóms hefði ekkert verið vikið að þessum málsástæðum og yrði ekki ráðið af dóminum hvers vegna talið hafi verið óþarft að leysa úr þeim. Ekki hefði verið tekin rökstudd afstaða til málsástæðna sem málatilbúnaður N var reistur á og væri það í andstöðu við f-lið 1. mgr. 114. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Jafnframt væri í forsendum héraðsdóms hvorki vísað í lagaákvæði né aðrar reglur til stuðnings niðurstöðu um sýknu P. Samkvæmt því væru slíkir annmarkar á dómi héraðsdóms að óhjákvæmilegt væri að ómerkja hann og leggja fyrir héraðsdóm að taka málið til munnlegs málflutnings og dómsálagningar að nýju.

A höfðaði mál gegn B og krafðist ómerkingar ummæla sem B viðhafði á samfélags­miðlunum Facebook og Instagram, auk miskabóta og refsingar B. Í dómi héraðsdóms, sem Landsrétti staðfesti með vísan til forsendna, voru rakin ákvæði stjórnarskrár og mannréttindasáttmála Evrópu um tjáningarfrelsi og friðhelgi einkalífs, auk þess sem skírskotað var til dómaframkvæmdar Landsréttar, Hæstaréttar og Mannréttinda­dómstóls Evrópu. Í niðurstöðu héraðsdóms kom fram að meta þyrfti heildstætt þau ummæli sem um ræddi hverju sinni sem og framsetningu þeirra. Þá yrði ekki ráðið af ummælum B eða samhengi þeirra að til A væri vísað án þess að þekkja sérstaklega til aðstæðna. Ummæli B fjölluðu um eigin upplifun af atviki milli aðilanna og kæmi túlkun beggja aðila af atvikinu fram í færslu B. Ummæli B voru sett fram í almennri þjóðfélagsumræðu, en inngangur færslunnar fjallaði meðal annars um stöðu þolenda ofbeldis. Hafði B því rúmt svigrúm til tjáningar sinnar sem hluta af þeirri umræðu og ekki yrðu gerðar ríkar kröfur til að hún sýndi fram á réttmæti þeirra. Ummæli B voru ekki talin hafa falið í sér staðhæfingu um staðreynd heldur gildisdóm um hennar eigin upplifun af atviki. Þegar litið væri til þess að A var ekki nafngreindur, takmarkað var hverjir gætu ráðið að ummælin áttu við um hann, framsetning ummælanna var í samhengi við þjóðfélagslega mikilvæga umræðu og að í færslu B var vísað til ólíkrar upplifunar aðila, var það niðurstaða hins áfrýjaða dóms að B hefði ekki farið út fyrir mörk tjáningarfrelsis síns með ummælunum, sem fælu í sér gildisdóm. B var því sýknuð af kröfum A.

Í kjölfar sambúðarslita A og B var deilt um eignarhluta aðila í fasteign sem þau voru bæði skráðir eigendur að. Samkvæmt kaupsamningi og afsali var B skráð sem eigandi 60% eignarhluta í fasteigninni en eignarhluti A var 40%. B krafðist þess að viðurkenndur yrði 100% eignarréttur hennar að fasteigninni. Með héraðsdómi var fallist á kröfu B og meðal annars talið að A gæti ekki byggt á því, gegn andmælum B, að greiðslur hans til hennar hefðu runnið til afborgana á þeim veðlánum sem hvíldu á fasteigninni fremur en til endurgreiðslu láns sem B hafði veitt A í september 2021 til að hann gæti komið að kaupunum. Í dómi Landsréttar kom fram að samskipti aðila bæru með sér að B hefði verið meðvituð um að reglulegum millifærslum A til hennar væri ætlað að standa straum af afborgunum vegna veðlánanna í samræmi við samkomulag aðila. Þá benti ekkert til þess að B hefði talið greiðslurnar vera til endurgreiðslu á láni sem hún veitti A í september 2021 og var ekki fallist á að það leiddi af meginreglum kröfuréttar að B hefði verið frjálst að ráðstafa greiðslunum inn á lánið. Vísað var til þess að B bæri sönnunarbyrði fyrir því að skráð eignarhlutföll hefðu ekki að geyma réttar upplýsingar og hefði hún ekki sýnt fram á að slíkur munur væri á framlögum aðila að fallast bæri á kröfur hennar. Var A því sýknaður af kröfum B.

M tók að sér að vinna endurbætur á fasteign Æ samkvæmt verksamningi, þar á meðal að leggja pappa á þak og svalir hússins. M höfðaði síðan mál á hendur Æ til innheimtu á tveimur reikningum sem hann hafði gefið út á hendur Æ vegna verksins. Ekki var um það deilt að gallar voru á lagningu þakpappans en M kvað að Æ hefði að ófyrirsynju meinað honum að bæta úr ágöllum á verkinu og haldið eftir greiðslu umfram heimild. Æ byggði hins vegar á því að kostnaður vegna úrbóta væri hærri en sem næmi kröfu M og að sá síðarnefndi hefði glatað úrbótarétti sínum vegna verulegra vanefnda á verksamningi aðila. Í dómi Landsréttar var komist að þeirri niðurstöðu að Æ hefði meinað M að neyta úrbótaréttar síns án þess að réttmætar ástæður hefðu verið fyrir því. Æ hefði því ekki verið stætt á að krefja M um greiðslu fulls kostnaðar af því að fá annan aðila til að vinna úrbæturnar og skuldajafna þeirri kröfu við stefnufjárhæð málsins. Með vísan til þeirra galla sem staðreyndir voru á verkinu með matsgerð dómkvadds matsmanns var hins vegar ekki fallist á að M gæti krafist fullrar greiðslu í samræmi við verksamning aðila. Með vísan til meginreglna kröfuréttar um skyldu kröfuhafa til að takmarka tjón sitt var talið að ábyrgð M takmarkaðist við þann kostnað sem hann hefði haft af því að annast úrbæturnar sjálfur. Með vísan til matsgerðar dómkvadds matsmanns var kostnaður M metinn að álitum 5.000.000 krónur. Þá var einnig talið að M hefði vegna tómlætis glatað kröfu um greiðslu 2.310.000 króna vegna tilgreinds verkliðar. Var Æ dæmdur til að greiða M þá fjárhæð sem eftir stóð, 6.609.346 krónur ásamt dráttarvöxtum, en M var gert að greiða Æ málskostnað vegna öflunar matsgerðar.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun yfirlæknis um að A skyldi sæta þvingaðri lyfjagjöf.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi til að koma í veg fyrir að X kæmi sér undan málsmeðferð samkvæmt lögum nr. 51/2016 um handtöku og afhendingu manna til og frá Íslandi vegna refsiverðra verknaða á grundvelli handtökuskipunar.