D var sakfelldur fyrir líkamsárás samkvæmt 1. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa veitt A tvö hnefahögg í andlitið og slegið í hönd hans með þeim afleiðingum að A hlaut blóðnasir, bólgu í andliti og brot í kinnbeini. Ekki var fallist á þá vörn D að háttsemi hans hefði helgast af neyðarvörn. Við ákvörðun refsingar var litið til 1., 2. og 5. töluliðar 1. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga og þess að tafir hefðu orðið við meðferð málsins sem voru D óviðkomandi. Þá var lagt til grundvallar að A hefði verið með ertingar í garð D og var það virt til refsilækkunar samkvæmt 3. mgr. 218. gr. c sömu laga. Var D gert að sæta fangelsi í tvo mánuði skilorðsbundið í eitt ár. Þá var D gert að greiða A 624.600 krónur í skaða- og miskabætur.

N ehf. keypti fasteign af S og fleirum á árinu 2018. Í söluyfirliti eignarinnar sagði meðal annars að stærð lóðar væri 750 fermetrar. Samkvæmt kaupsamningi skyldi inna af hendi lokagreiðslu að fjárhæð níu milljónir króna við útgáfu afsals 17. desember 2018. Nokkru eftir kaupin varð N ehf. þess var að lóðin væri minni og neitaði að inna af hendi lokagreiðsluna. Byggði N ehf. á því að hann ætti rétt til skaðabóta eða afsláttar af kaupverði sem næmi í það minnsta eftirstöðvum kaupverðsins. S og fleiri höfðuðu þá mál á hendur N ehf. til heimtu lokagreiðslunnar. Í dómi Landsréttar kom fram að ósannað væri að S og fleiri hefðu vitað eða mátt vita að stærð lóðarinnar væri ekki rétt tilgreind í fasteignaskrá en samkvæmt viðtekinni dómaframkvæmd bæru þau engu að síður ábyrgð á þeim galla sem hin ranga tilgreining hefði falið í sér. Ætti N ehf. því rétt á afslætti af kaupverði og bæri að miða afsláttinn við lækkun á verðmæti umræddrar fasteignar að teknu tilliti til þess að lóð hennar væri tæplega 600 fermetrar í stað 750 fermetra. Var lagt til grundvallar að frávikið hefði þýðingu fyrir verðmæti eignarinnar og var afsláttur ákveðinn að álitum 2.500.000 krónur. Var krafa S og fleiri því tekin til greina að þeirri fjárhæð frádreginni.

BK krafðist þess að A yrði svipt forsjá þriggja barna sinna á grundvelli a-, c- og d-liða 1. mgr. 29. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002. Í dómi Landsréttar var litið til tveggja matsskýrslna sem báru báðar um skerta forsjárhæfni A. Í síðara matinu kom fram að þrátt fyrir beitingu ýmissa stuðningsúrræða síðustu ár hefðu ekki orðið merkjanlegar breytingar til batnaðar að því er varðaði heimilislíf, öryggi og vernd barnanna og að aðstæður þær, sem börnin hefðu búið við á heimili A, hefðu verið bæði ófullnægjandi og skaðlegar. Landsréttur taldi að staða og hagir A væru í öllum aðalatriðum óbreytt frá því dómur féll í héraði og börnin hefðu þrifist vel eftir að þau voru vistuð utan heimilis og hefðu tekið framförum. Með vísan til tveggja matsskýrslna um forsjárhæfni A, vitnisburða og gagna málsins þótti ljóst að skilyrði fyrir forsjársviptingu væri fullnægt og að önnur og vægari úrræði væru fullreynd. Var niðurstaða héraðsdóms um að A skyldi svipt forsjá barna sinna því staðfest.

D ehf. höfðaði mál á hendur K og krafðist skaðabóta vegna tjóns sem félagið taldi sig hafa orðið fyrir vegna þess að K hefði með saknæmum og ólögmætum hætti hafnað umsókn D ehf. um byggingarrétt á lóðinni Á 4-8. K auglýsti úthlutun byggingarréttar á nánar tilgreindum lóðum árið 2015. D ehf. var meðal umsækjenda og samþykkti bæjarráð K að vísa umsókn félagsins til bæjarstjórnar til samþykktar fyrir lóðina Á 4-8 í samræmi við tillögu vinnuhóps um úthlutun byggingarréttar. Á fundi bæjar­stjórnar var ákveðið að fresta afgreiðslu umsóknarinnar og vísa erindinu aftur til bæjarráðs. Sama dag var umsókn D ehf. tekin fyrir hjá fyrrgreindum vinnuhópi sem bókaði að framlagður ársreikningur D ehf. hefði ekki uppfyllt skilyrði úthlutunar­reglna um áritun löggilts endurskoðanda. Í kjölfarið samþykkti bæjarráð, í samræmi við tillögu vinnuhópsins, að öðru félagi yrði gefinn kostur á byggingarrétti á lóðinni Á 4-8 enda þótti ekki rétt að heimila D ehf., umfram aðra, að leggja fram ný gögn að liðnum umsóknarfresti. Landsréttur komst að þeirri niðurstöðu að krafa úthlutunar­reglnanna um að framlagðir ársreikningar væru áritaðir af löggiltum endurskoðanda væri málefnaleg og að D ehf. hefði ekki leitt í ljós að það hefði verið venjuhelguð eða alkunn framkvæmd að K tæki við óárituðum ársreikningum þvert á reglurnar. Þá hefði D ehf. ekki átt kröfu um að skila árituðum ársreikningi eftir lok umsóknarfrests enda hefði það verið til þess fallið að raska jafnræði umsækjenda. Loks var því hafnað að upphafleg ákvörðun bæjarráðs hefði verið fullnaðarákvörðun sem óheimilt hefði verið að hverfa frá. D ehf. hefði því ekki tekist sönnun um að umsókn hans hefði uppfyllt kröfur úthlutunarreglnanna eða að stjórnsýsluframkvæmd eða aðrar ákvarðanir K hefðu leitt til skaðabótaskyldu K. Var K því sýknað af kröfum D ehf.

1 ehf. krafði S um skaðabætur á þeim grundvelli að ólögmæt og saknæm háttsemi starfsmanna S hefði orðið til þess að 1 ehf. fékk ekki greiðslur sem hann átti rétt á frá K ehf. vegna nauðasamnings félagsins. Byggði 1 ehf. á því að hann hefði getað notið betri ávöxtunar af fjármunum sínum þann tíma sem þeir lágu á fjárvörslureikningi og S hafði til athugunar hvort útgreiðslur K ehf. til hans stæðust ákvæði laga nr. 87/1992 um gjaldeyrismál. Með vísan til dóms Hæstaréttar 27. september 2018 í máli nr. 639/2017 byggði Landsréttur á því að 1 ehf. hefði gerst sekur um brot gegn lögum nr. 87/1992 en rétturinn taldi aftur á móti ekki að greiðslur frá K ehf. til 1 ehf. hefðu farið í bága við ákvæði laganna. Þá var tekið fram að inntak tilgreindra bréfa sem S sendi K ehf. og eftirfarandi rannsókn á ætluðum brotum félagsins hefði verið þess eðlis að K ehf. hefði hlotið að halda að sér höndum með greiðslur til 1 ehf. þar til réttaróvissu yrði eytt en því var hafnað að ólögmæt og saknæm háttsemi hefði falist í þessum samskiptum og rannsókn S. Ekki var heldur fallist á það með 1 ehf. að S yrði gerður ábyrgur fyrir þeim töfum sem hlutust eftir niðurfellingu stjórnsýslumáls S gegn K ehf. af þeirri ákvörðun þess síðastnefnda að halda enn eftir greiðslum til 1 ehf. og leita sérstakrar leiðbeiningar S. Var S sýknaður af kröfum 1 ehf.

Ágreiningur aðila laut að ógreiddum reikningum, meðal annars vegna leigu og veitinga sem OP ehf. hafði veitt 3S ehf. Með dómi héraðsdóms var fallist á hluta krafna OP ehf. á hendur 3S ehf. og var félaginu gert að greiða OP ehf. 1.036.286 krónur en jafnframt var fallist á gagnkröfu 3S ehf. til skuldajafnaðar að fjárhæð 448.744 krónur. Þá var 3S ehf. gert að greiða OP ehf. 600.000 krónur í málskostnað. 3S ehf. áfrýjaði málinu og krafðist staðfestingar hins áfrýjaða dóms um annað en málskostnað. Síðar framseldi OP ehf. kröfu félagsins á hendur 3S ehf. til L ehf. sem tók við aðild málsins fyrir Landsrétti. Landsréttur taldi að í málinu væru fyrir hendi skilyrði fyrri málsliðar 3. mgr. 130. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála en að líta bæri til þess að málið hefði verið sérstaklega flutt um frávísunarkröfu 3S ehf. Með hliðsjón af því var 3S ehf. gert að greiða hluta málskostnaðar L ehf. fyrir héraðsdómi, eða 200.000 krónur. Þá var L ehf. gert að greiða málskostnað 3S ehf. fyrir Landsrétti.

A höfðaði mál á hendur B hf. og krafðist bóta sem tækju mið af launum hans á samningsbundnum uppsagnarfresti, auk miskabóta, í kjölfar þess að honum var fyrirvaralaust sagt upp störfum hjá hlutafélaginu. Byggði A á því að uppsögnin hefði verið ólögmæt og meiðandi í hans garð. B hf. byggði á hinn bóginn á því að A hefði brotið alvarlega gegn starfsskyldum sínum með því að hafa tekið þátt í atvinnustarfsemi með aðkomu sinni að K ehf., sem hefði enn fremur notið óeðlilegra kjara í viðskiptum sínum við forvera B hf., og að A kynni að hafa gerst sekur um refsiverða háttsemi í störfum sínum fyrir K ehf. Í dómi Landsréttar kom fram að samkvæmt fyrirliggjandi gögnum hefði umrædd atvinnuþátttaka A allt frá upphafi verið með fullri vitund og vilja næstu yfirmanna hans, auk þess sem ekkert lægi fyrir um að K ehf. hefði notið óeðlilegra kjara. Þá lá fyrir að mál héraðssaksóknara á hendur A hefði verið fellt niður. Með hliðsjón af framangreindu var ekki talið að fullnægt hefði verið skilyrðum til að víkja A fyrirvaralaust úr starfi og var B hf. gert að greiða A bætur sem tækju mið af launum á samningsbundnum uppsagnarfresti, samtals að fjárhæð 8.550.664 krónur, auk miskabóta að fjárhæð 300.000 krónur.

G var sakfelldur fyrir brot gegn 2. og 3. mgr. 238. gr. siglingalaga nr. 34/1985 með því að hafa sem skipstjóri nánar tilgreinds fiskiskips stjórnað skipinu óhæfur til að sinna skipstjórninni á fullnægjandi hátt vegna áhrifa nánar tilgreindra fíkniefna sem mældust í blóði og þvagi hans. G neitaði sök og hafnaði því að hafa verið við skipstjórn í umrætt sinn. Í dómi Landsréttar kom fram að ekki yrði annað ráðið en að G hefði verið við skipstjórn þó svo að vera kynni að B yfirstýrimaður hefði einnig komið að siglingu skipsins undir handleiðslu G. Það væri og í samræmi við lögskráningu á skipið þar sem G var skráður sem skipstjóri og B sem yfirstýrimaður. Var því lagt til grundvallar að G hefði verið skipstjóri á skipinu í umrætt sinn og sem slíkur borið ábyrgð á stjórn þess. Var G gert að greiða 380.000 króna sekt til ríkissjóðs en ella sæta fangelsi í 24 daga. Þá var hann sviptur skipstjórnarréttindum í þrjá mánuði.

AG var ákærð fyrir líkamsárás með því að hafa í starfi sínu á sambýli fatlaðra veist að A, vistmanni sambýlisins, með því að öskra á hann, rífa í handlegg hans og sparka í hann með þeim afleiðingum að hann hrasaði og féll í sófa sem var þar hjá. Í dómi Landsréttar kom fram að framburður vitna hefði frá upphafi verið í öllum aðalatriðum stöðugur og samhljóða. Taldi dómurinn sannað að AG hefði veist að A með þeim hætti sem lýst var í ákæru, að öðru leyti en því að ósannað var að hún hefði öskrað á A. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að AG hefði sýnt A vanvirðandi framkomu sem hann átti ekki að þurfa að þola af hendi starfsmanns sambýlisins sem treyst var fyrir velferð hans. Var refsing AG ákveðin fangelsi í tvo mánuði en fullnustu refsingarinnar frestað skilorðsbundið í tvö ár. 

A höfðaði mál gegn Í og krafðist miskabóta vegna gæsluvarðhalds sem honum var gert að sæta í um tvo sólarhringa. Héraðsdómur sýknaði Í af kröfum A þar sem talið var að hann hefði stuðlað að því gæsluvarðhaldi sem hann sætti auk þess sem ekki var fallist á að gæsluvarðhaldið hefði staðið yfir lengur en efni stóðu til. Í dómi Landsréttar kom fram að tilefni þess að A var gert að sæta gæsluvarðhaldi hefði meðal annars verið grunur um að hann hefði ásamt öðrum tekið nánar tilgreinda bifreið ófrjálsri hendi. Upplýst hefði verið við meðferð málsins fyrir Landsrétti að A hefði hlotið refsidóm fyrir þá háttsemi á grundvelli játningar. Væri því ekki fullnægt skilyrðum um greiðslu bóta samkvæmt 1. og 2. mgr. 246. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Þá var talið að málsástæða A er laut að aðstæðum meðan á gæsluvarðhaldinu stóð væri of seint fram borin og því væru ekki skilyrði til þess að hún kæmi til álita. Með hliðsjón af framangreindu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur um sýknu Í.

R ehf. krafði S um skaðabætur á þeim grundvelli að ólögmæt og saknæm háttsemi starfsmanna S hefði orðið til þess að R ehf. fékk ekki greiðslur sem hann átti rétt á frá K ehf. vegna nauðasamnings félagsins. Byggði R ehf. á því að hann hefði getað notið betri ávöxtunar af fjármunum sínum þann tíma sem þeir lágu á fjárvörslureikningi og S hafði til athugunar hvort útgreiðslur K ehf. til hans stæðust ákvæði laga nr. 87/1992 um gjaldeyrismál. Með vísan til dóms Hæstaréttar 27. september 2018 í máli nr. 638/2017 byggði Landsréttur á því að R ehf. hefði gerst sekur um brot gegn lögum nr. 87/1992 en rétturinn taldi aftur á móti ekki að greiðslur frá K ehf. til R ehf. hefðu farið í bága við ákvæði laganna. Þá var tekið fram að inntak tilgreindra bréfa sem S sendi K ehf. og eftirfarandi rannsókn á ætluðum brotum félagsins hefði verið þess eðlis að K ehf. hefði hlotið að halda að sér höndum með greiðslur til R ehf. þar til réttaróvissu yrði eytt en því var hafnað að ólögmæt og saknæm háttsemi hefði falist í þessum samskiptum og rannsókn S. Ekki var heldur fallist á það með R ehf. að S yrði gerður ábyrgur fyrir þeim töfum sem hlutust eftir niðurfellingu stjórnsýslumáls S gegn K ehf. af þeirri ákvörðun þess síðastnefnda að halda enn eftir greiðslum til R ehf. og leita sérstakrar leiðbeiningar S. Var S sýknaður af kröfum R ehf.

F var sakfelldur fyrir umferðarlagabrot með því að hafa í þrígang ekið sviptur ökurétti. Brot F var ítrekað í fjórða sinn. Með hliðsjón af dómvenju og 77. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 var refsing F ákveðin fangelsi í sex mánuði.