K og B höfðuðu mál á hendur P ehf. og kröfðust skaðabóta vegna galla sem þau töldu vera á ísetningu glugga og svalahurða á fasteign þeirra en P ehf. seldi þeim gluggana og svalahurðirnar og annaðist ísetningu á þeim á árunum 2013 til 2016. Byggðu K og B kröfu sína á grundvelli laga nr. 42/2000 um þjónustukaup. Dómkvaddur matsmaður komst að þeirri niðurstöðu í matsgerð að sú að aðferð sem P ehf. beitti við ísetningu glugga og hurða hafi vikið verulega frá því sem telja verði fagleg vinnubrögð. Með hliðsjón af því þótti sannað að þjónusta P ehf., sem fólst í ísetningu glugga og hurða, hefði verið gölluð í skilningi 1. og 5. töluliðar 1. mgr. 9. gr. laga nr. 42/2000. Með vísan til yfirlýsingar P ehf. um ábyrgð á glugga- og hurðaefninu og upplýsinga sem fram komu á heimasíðu P ehf. um þjónustu fyrirtækisins við ísetningu glugga var talið að K og B hefðu mátt gera ráð fyrir að P ehf. ábyrgðist þá þjónustu í að minnsta kosti jafn langan tíma og glugga- og hurðaefnið, eða í 10 ár. Ábyrgð P ehf. á ísetningu glugga og hurða var því enn talin í gildi þegar málið var höfðað í apríl 2022. Við flutning málsins fyrir Landsrétti kom fram að umrædd fasteign hefði verið seld til Fasteignafélagsins Þórkötlu eftir uppkvaðningu héraðsdóms gegn greiðslu fulls söluverð samkvæmt lögum nr. 16/2024 um kaup á íbúðarhúsnæði í Grindavík. Áður en fasteignin var seld höfðu K og B skipt út sex gluggum og einni svalahurð á austur- og suðurhlið hússins. Eftir stóðu tveir gluggar og ein svalahurð á vesturhlið þess, sem P ehf. hafði sett í húsið og ekki hafði verið skipt út. Þótti ekki unnt að líta svo á að K og B hefðu orðið fyrir tjóni vegna gallaðrar ísetningar þeirra. Á hinn bóginn þótti ljóst að þau hefðu orðið fyrir tjóni vegna þeirra sex glugga og svalahurðar, sem skipt hafði verið út áður en húsið var selt. Samkvæmt þessu var P ehf. dæmt til að greiða K og B skaðabætur sem næmu 70% af metnum kostnaði við úrbætur á þeim göllum sem voru á þjónustu P ehf. samkvæmt matsgerð.

AB var ákærður fyrir brot gegn 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa án samþykkis A og með ofbeldi og ólögmætri nauðung haft samræði og önnur kynferðismök við A. Með dómi héraðsdóms var AB sakfelldur fyrir þá háttsemi sem honum var gefin að sök og gert að sæta fangelsi í tvö ár og sex mánuði, auk þess sem honum var gert að greiða A miskabætur. Sú niðurstaða byggðist á trúverðugum framburði A, en framburður AB þótti á reiki um atvik og skýringar hans ótrúverðugar. Ekkert væri fram komið sem styddi framburð AB um að samþykki A hefði legið fyrir. Þá bentu áverkar A til þess að AB hefði tekið fast á A, haldið henni og klipið hana eins og í ákæru greindi, sem jafnframt samræmdist framburði hennar. Fram kom að AB gæti ekki hafa verið annað ljóst en að hann væri með háttsemi sinni að þvinga A til kynmaka og teldist því skilyrði um ásetning fullnægt. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur um sakfellingu AB, refsingu og sakarkostnað. Loks var honum gert að greiða A 2.000.000 króna í miskabætur, ásamt tilgreindum vöxtum.

G var sakfelldur í héraði fyrir meiri háttar brot gegn skattalögum með því að hafa ekki, sem daglegur stjórnandi einkahlutafélagsins A og síðar skráður framkvæmda­stjóri þess, staðið skil á virðisaukaskattskýrslu félagsins, virðisaukaskatti sem innheimtur var, eða innheimta bar, í rekstri félagsins sem og staðgreiðslu opinberra gjalda, sem haldið var eftir af launum starfsmanna. Í héraði var G gert að sæta fangelsi í sex mánuði skilorðsbundið og greiða fésekt að fjárhæð 31.100.000 krónur. Fyrir Landsrétti var deilt um hvort G gæti talist hafa verið einn af daglegum stjórnendum félagsins það tímabil sem ákæra tæki til. Landsréttur taldi það sannað og að hann hefði sem slíkur borið ábyrgð á skattskilum félagsins. Í þeim efnum leit Landsréttur meðal annars til þess að hann hefði komið að samningsgerð vegna verka fyrir hönd félagsins, undirritað greiðsluáætlanir vegna skattskulda þess, haft umboð fyrir bankareikninga félagsins og prókúru. Þá væri óumdeilt að G hefði tekið við sem framkvæmdastjóri félagsins á tilteknu tímabili. G hefði því átt aðkomu að ákvörðunartöku um hvaða skuldir félagsins væru greiddar umfram aðrar á því tímabili sem ákæran næði til og sýnt af sér stórkostlegt hirðuleysi, sbr. 1. mgr. 40. gr. laga nr. 50/1988 um virðisaukaskatt og 2. mgr. 30. gr. laga nr. 45/1987 um staðgreiðslu opinberra gjalda, sbr. 1. mgr. 262. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur að öðru leyti en því að G var gert að greiða 34.956.828 krónur í sekt til ríkissjóðs.

Máli A á hendur Í var vísað frá Landsrétti þar sem dráttur á áfrýjun hafði ekki verið nægilega réttlættur, sbr. 2. mgr. 153. gr. laga nr. 91/1991.

X var sakfelldur fyrir brot gegn 2. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa haft samræði við A, eftir að hún var sofnuð og án hennar samþykkis, og notfært sér að þannig var ástatt um hana að hún gat ekki spornað við verknaðinum sökum svefndrunga. Var refsing X ákveðin fangelsi í tvö ár og sex mánuði. Þá var X gert að greiða A 2.000.000 krónur í miskabætur.

G o.fl. höfðuðu mál þetta gegn L og Í til viðurkenningar á því að þeir teldust með báðum stefndu „hlutfallslega rétthafar“ jarðhita sem ekki yrði aðskilinn í sameiginlegum jarðhitageymum á tilteknum jarðhitasvæðum G o.fl. og L og Í og að L skyldi gjalda þeim endurgjald fyrir nýtingu jarðhitans í „réttu hlutfalli við hlutdeild G o.fl. í þeim“. Héraðsdómur hafði upphaflega vísað málinu frá en Landsréttur felldi þann úrskurð úr gildi og lagði fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar. Í úrskurði Landsréttar kom fram að þótt fyrri viðurkenningarkrafa G o.fl. yrði tekin til greina fæli sú niðurstaða ekki í sér að ráðið hefði verið til lykta ágreiningi um þau réttindi sem G o.fl. teldu sig njóta, enda mætti ljóst vera að eftir sem áður yrði deilt um inntak réttindanna og hlutfallsskiptingu. Fullnægði þessi málatilbúnaður því ekki áskilnaði d-liðar 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála um skýra og ákveðna kröfugerð. Þá þótti framsetning seinni viðurkenningarkröfunnar ekki heldur fullnægja áskilnaði ákvæðisins, enda væri ekki gerð nánari grein fyrir því hvert væri rétt hlutfall af hlutdeild G o.fl. í sameiginlegum jarðhitageymum og ekki væri skýrt við hvaða tímabil krafan miðaði. Jafnframt var vísað til þess að fyrri úrlausn Landsréttar hefði ekki lotið að framangreindum atriðum með beinum hætti. Þá hefðu G o.fl. upplýst í málflutningi fyrir Landsrétti að ekki yrði bundinn endi á ágreining aðila með niðurstöðu þessa máls. Að framangreindu virtu og með vísan til grundvallarreglna einkamálaréttarfars um að úrskurður um form hafi ekki bindandi réttaráhrif um niðurstöðu máls varð því ekki hjá því komist að vísa málinu sjálfkrafa frá héraðsdómi.

L o.fl., eigendur parhúss í Kópavogi, höfðuðu mál á hendur B, eiganda fasteignar á aðliggjandi lóð, og kröfðust þess að henni yrði gert að klippa og fjarlægja trjágróður á lóð sinni með tilteknum hætti. Byggðu L o.fl. á því að trjágróður á lóð B skyggði nær algerlega á dagsbirtu, sól og útsýni á lóðum L o.fl. og að óþægindi vegna hans væru mun meiri en L o.fl. þyrftu að þola samkvæmt reglum nábýlisréttar. Með dómi héraðsdóms var fallist á þessar málsástæður L o.fl. Var B var gert að klippa trjágróður þannig að innan við fjóra metra frá lóðamörkum fasteigna aðila skyldi hæð trjáa ekki vera hærri en í 48,6 metra hæð yfir sjávarmáli og halla síðan með 53° halla fjórum metrum frá lóðamörkum og í 54 metra hæð yfir sjávarmáli, auk þess sem trén á lóðinni skyldu að öðru leyti ekki vera hærri en í 54 metra hæð yfir sjávarmáli. Með dómi Landsréttar var staðfest niðurstaða héraðsdóms varðandi þau tré sem voru innan við fjóra metra frá lóðamörkum. B var hins vegar sýknuð af kröfu L o.fl. um önnur tré á lóð hennar. Taldi rétturinn að L o.fl. hefðu ekki sýnt fram á að skuggavarp af þeim trjám myndi valda verulegum óþægindum umfram það sem almennt mætti vænta í þéttbýli, eftir að tré innan við fjóra metra frá lóðamörkum hefðu verið klippt.

Árið 2017 kom upp ágreiningur um landamerki milli annars vegar Haukadals I, í eigu Í, og hins vegar óskipts sameignarlands í eigu málsaðila sem nefndist Haukadalstorfa. Meginágreiningurinn snerist um hvar austurmörk lands Haukadals I lægju, þótt einnig væri deilt um norðurmörkin. Úrlausnarefni málsins snerist um að komast að niðurstöðu um hvort málsaðilar hefðu fært sönnur fyrir réttmæti kröfulína sinna, þannig að unnt væri að taka kröfur þeirra til greina. S o.fl byggðu á því að girðing sem K fól skógræktarstjóra að reisa um jörðina Haukadal I réði merkjum. Í dómi Landsréttar var ekki fallist á það með S o.fl. Var því hafnað aðalkröfu þeirra sem tók til norður- og austurmarka jarðarinnar og einnig varakröfunni sem bundin var við austurmörk hennar. Í byggði á því að um mörk jarðarinnar færi samkvæmt markalínu sem dregin hefði verið upp á uppdrætti sem fylgdi afsölum til K 1938 og gjafaafsali 1940. Hefði Í falið verkfræðistofu að varpa uppdrættinum yfir á nútímakortagrunn. Í dómi Landsréttar kom fram að Í hefði átt þess kost að afla frekari sönnunargagna til stuðnings fullyrðingu sinni um að þær markalínur, sem kæmu fram á þeim uppdrætti, væru réttar eða færu eins nálægt og unnt væri þeim mörkum sem dregnar hefðu verið upp á uppdrættinum 1938, svo sem með matsgerð dómkvadds manns. Það hefði Í ekki gert. Að því gættu hefði Í ekki lagt þann grundvöll að málsókn sinni að dómur yrði lagður á kröfur Í samkvæmt gagnstefnu í héraði við svo búið. Var kröfum Í því vísað sjálfkrafa frá héraðsdómi.

E ehf. og H kröfðust m.a. viðurkenningar á rétti þeirra in solidum til fulls og óhindraðs umferðarréttar um tiltekinn veg. Í dómi héraðsdóms var ekki fallist á þessa kröfu og tekið fram að ekki fengist séð, miðað við kröfugerð í málinu, að unnt væri að fallast á þá kröfu án þess að viðurkenndur yrði umferðarréttur án takmarkana. Þá var tekið fram í forsendum dómsins að hugsanlega hefði krafa um takmarkaðri afnot eða nánar tilgreinda umferð þeirra fengið betri hljómgrunn. E ehf. og H breyttu viðurkenningarkröfu sinni fyrir Landsrétti en sú krafa tók mið af forsendum í dómi héraðsdóms. Í dómi Landsréttar var tekið fram að enda þótt dómkrafa E ehf. og H fyrir héraðsdómi hefði verið sett fram með þeim hætti að krafist væri viðurkenningar á fullum og óhindruðum umferðarrétti mætti vera ljóst að málatilbúnaður E ehf. og H hefði frá upphafi tekið mið af því að þeir ættu umferðarrétt sem tæki til afmarkaðra nota og væri því ekki án takmarkana. Af því leiddi að taka bæri efnislega afstöðu til afmarkaðri umferðarréttar en það yrði að réttu lagi ekki gert í fyrsta sinn fyrir Landsrétti. Var héraðsdómur því ómerktur og málinu vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar og dómsálagningar að nýju.

A höfðaði mál á hendur R ehf. en til vara H til viðurkenningar á bótaskyldu vegna líkamstjóns sem hún varð fyrir í slysi við fasteign í Mosfellsbæ, er hún féll niður í loftræstiop. Með dómi héraðsdóms var krafa A á hendur R ehf. tekin til greina. Fyrir Landsrétti deildu aðilar um það hvort A væri unnt að beina kröfu sinni að einum eiganda fasteignar, R ehf., og hvort hann væri bótaskyldur gagnvart henni. Í dómi Landsréttar var komist að þeirri niðurstöðu með vísan til 15. gr. laga nr. 160/2010 um mannvirki, sbr. 2. mgr. 37. gr. laga nr. 26/1994 um fjöleignarhús, að það væri sameiginlega á ábyrgð eigenda séreigna í fjöleignarhúsi að gæta þess að fylgt væri fyrirmælum byggingarreglugerðar um að gryfjur og op á lóð væru lokuð og tryggilega fest. Þótt tjónþoli gæti höfðað mál gegn viðkomandi húsfélagi kæmi það ekki í veg fyrir að mál væri höfðað gegn eiganda séreignar í fjöleignarhúsi með skírskotun til þessarar sameiginlegu ábyrgðar. Þá var fallist á það með A að rekja mætti slys hennar til saknæmrar vanrækslu húsráðenda fasteignarinnar við viðhald á stálgrind á loftræstiopinu. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur um skaðabótaskyldu R ehf. gagnvart A.

Staðfestur  var  úrskurður  héraðsdóms  um  að  X  skyldi  gert  að  afplána  eftirstöðvar fangelsisrefsingar  á  grundvelli  2.  mgr.  82.  gr.  laga  nr.  15/2016,  um  fullnustu refsingar.

Staðfest var ákvörðun ríkissaksóknara um að verða við beiðni um afhendingu X til Póllands á grundvelli evrópskrar handtökuskipunar.