Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var gert að sæta nauðungarvistun.

A krafðist viðurkenningar á skyldu V hf. til greiðslu bóta úr slysatryggingu sjómanna vegna vinnuslyss sem hann hafði orðið fyrir um borð í skipi í maí 2013 þar sem hann starfaði sem háseti. Ekki var ágreiningur um að A hefði við slysið orðið fyrir varanlegu líkamstjóni og að slysið hefði verið bótaskylt. Ágreiningur aðila sneri að því við hvaða tímamark ætti að miða upphaf frests samkvæmt 1. mgr. 124. gr. laga nr. 30/2004 um vátryggingarsamninga og hvort bótaréttur A væri niður fallinn þar sem hann hefði ekki haft uppi kröfu sína innan árs frá því að hann fékk vitneskju um þau atvik sem krafa hans væri reist á. Í dómi Landsréttar kom fram að skýra yrði ákvæðið svo að þegar krafist væri bóta vegna varanlegs líkamstjóns bæri að miða upphaf frestsins við það hvenær sá, sem orðið hefði fyrir slíku tjóni, hefði raunverulega gert sér grein fyrir því að slys hefði varanlegar afleiðingar fyrir hann. A hefði ákveðið að hefja nýja vinnu haustið 2016 og hann hefði gefist upp í því starfi í janúar 2017 vegna verkja. Jafnvel þótt lagt væri til grundvallar að A hefði á öðru hvoru þessu tímamarki gert sér grein fyrir því að einkenni hans væru að öllum líkindum varanleg, hefði tjónstilkynning borist V hf. 20. janúar 2017 og þar af leiðandi löngu innan frestsins. Var krafa A tekin til greina.

Þrotabú V ehf. krafðist riftunar á 35 greiðslum hins gjaldþrota félags á skuld þess við H, samtals að fjárhæð 118.386.979 krónur, sem fóru fram með því að fella niður kröfur félagsins á hendur þriðja manni og samsvarandi lækkun á skuld V ehf. við H. Í héraðsdómi kom fram að H hefði fallist á að skila kröfu að fjárhæð 66.751.000 krónur í samræmi við kröfugerð þrotabúsins og var ekki dæmt um þá kröfu. Að öðru leyti var fallist á riftun greiðslna á skuld félagsins við H, samtals að fjárhæð 51.815.979 krónur, og að henni bæri að skila kröfum sem notaðar höfðu verið í því skyni. H áfrýjaði dóminum og krafðist sýknu en þrotabúið lét málið ekki til sín taka fyrir Landsrétti. Var því litið svo á að þrotabúið krefðist staðfestingar héraðsdóms án leiðréttingar hvað varðar skil á kröfu að fjárhæð 66.751.000 krónur. Í dómi Landsréttar var talið að sýnt hefði verið fram á að 29 af fyrrgreindum kröfum sem til úrlausnar voru, samtals að fjárhæð 39.363.462 krónur, hefðu verið notaðar til að greiða skuld félagsins við H. Hefðu greiðslurnar verið inntar af hendi með óvenjulegum greiðslueyri í skilningi 1. mgr. 134. gr. laga nr. 21/1991 og talið að skilyrðum ákvæðisins væri fullnægt til að fallast mætti á riftun þeirra. Þá var fallist á að H bæri á grundvelli 144. gr. sömu laga að skila kröfunum þannig að þær gengju til baka. Að öðru leyti var H sýknuð af kröfum þrotabúsins.