Lögreglumaðurinn T var sakfelldur fyrir brot gegn 132. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og 1. mgr. 217. gr., sbr. 138. gr. sömu laga, með því að hafa, er brotaþoli lá handjárnaður á maganum inni í lögreglubifreið, að þarflausu þrýst hné sínu á háls og höfuð hans, slegið hann tvisvar sinnum í andlitið, þó ekki með krepptum hnefa, og þvingað handjárnaða handleggi hans ítrekað í sársaukastöðu fyrir aftan bak. Hins vegar var talið ósannað að T hefði farið offari og eigi gætt lögmætra aðferða er hann færði brotaþola inn í lögreglubifreiðina og ósannað að háttsemi hans hefði valdið brotaþola tognun og ofreynslu á hálshrygg. Var refsing T ákveðin fangelsi í 45 daga en fullnustu hennar frestað skilorðsbundið í tvö ár.

A höfðaði mál á hendur V hf. til greiðslu skaðabóta vegna afleiðinga umferðarslyss sem hann lenti í í janúar 2017. Deildu aðilar um tekjuviðmiðun til ákvörðunar bóta fyrir varanlega örorku. Þegar slysið varð hafði A nýlokið stúdentsprófi og var í fullu starfi. Töldu matsmenn áform hans um framtíðarstarfsvettvang hafa verið ómótuð á slysdegi. Krafa A tók mið af launum hans árið 2017 sem voru svipuð meðallaunum verkamanna það ár en fyrir lá að frá apríl 2020 hafði hann verið á hærri launum en hjá fyrri vinnuveitanda. Fallist var á með A að hefði slysið ekki orðið hefði hann haft að minnsta kosti jafnháar tekjur næstu árin og hann hafði árið 2017. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að taka kröfu A til greina.

Þrotabú P höfðaði mál gegn B og krafðist riftunar á tveimur ráðstöfunum sem hann hafði komið að, annars vegar sem lánveitandi P ehf., sbr. lánssamning 10. júní 2017, og hins vegar sem fyrirsvarsmaður félagsins þegar samið var um sölu á tilteknum eignum til F ehf. Riftunarkröfurnar beindust annars vegar að tryggingarráðstöfun sem gerð var með útgáfu handhafatryggingarbréfs 10. júní 2017 til að tryggja 80.000.000 króna skuld P ehf. við B og hins vegar að yfirtöku F ehf. á framangreindri skuld P ehf. við B. Í dómi Landsréttar kom fram að handhafatryggingarbréfið sem gefið var út 10. júní 2017 hefði ekki verið afhent til þinglýsingar innan þess frests sem mælt væri fyrir um í 1. mgr. 48. gr. þinglýsingalaga. Samkvæmt því væri uppfyllt það skilyrði 137. gr. laga nr. 21/1991 að krefjast mætti riftunar á veðrétti ef slíkum réttindum væri ekki þinglýst án ástæðulauss dráttar eftir að skuldin varð til. Því var fallist á kröfu þrotabús P um riftun á veðsetningum á eignum P ehf. til tryggingar skulda félagsins við B sem gerð var með lánssamningi og tryggingarbréfi sem gefin voru út 10. júní 2017. Þá kom fram í dómi Landsréttar að P ehf. hefði verið ógjaldfær þegar skuldskeytingin átti sér stað og að í henni hafi falist ótilhlýðileg ráðstöfun. Þá hafi B vitað eða mátt vita um ógjaldfærnina og ótilhlýðileika ráðstöfunarinnar, sbr. 141. gr. laga nr. 21/1991. Samkvæmt því var staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um greiðsluskyldu B á grundvelli 142. gr. laga nr. 21/1991 og um vaxtakröfu þrotabús P.

Í málinu var deilt um uppgjör við starfslok B hjá D-samstæðunni 2017 við innlausn á eignarhlut hans í D sf. við starfslok. B reisti báðar aðalkröfur sínar á því að gera hefði átt upp við hann í samræmi við ákvæði laga nr. 50/2007 um sameignarfélög. Í dómi Landsréttar var hafnað þeirri kröfu B að við innlausn eignarhluta hans í D sf. yrði beitt annarri reikningsaðferð um uppgjör við útgöngu úr félaginu en þeirri sem getið væri um í samkomulagi A-félagsmanna í D sf. frá 14. nóvember 2013. Væri sú niðurstaða í samræmi við meginreglur samningaréttar um skuldbindingargildi samninga. Einnig var hafnað kröfu B um viðurkenningu á rétti hans til hlutdeildar í hagnaði D sf. vegna þess rekstrarárs þegar innlausn hluta hans átti sér stað. Þá hafnaði Landsréttur jafnframt þeim þætti kröfugerðar B sem byggðist á því að hann ætti rétt til hlutdeildar í hagnaði sem haldið hafði verið eftir í D sf. vegna rekstraráranna 2012/2013 til og með 2016/2017. Loks taldi Landsréttur að B hefði ekki sýnt fram á að D sf. hefði í málinu sýnt af sér saknæma og ólögmæta háttsemi sem D sf. bæri ábyrgð á. Stóðu því engin rök til þess að taka til greina kröfu B um viðurkenningu á rétti til bóta úr hendi D sf. Var því hafnað öllum málsástæðum B í málinu og staðfest niðurstaða héraðsdóms um að sýkna D sf. af kröfum B.

X var sakfelldur fyrir brot gegn 219. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og ýmsum ákvæðum umferðarlaga nr. 50/1987 með því að hafa ekið bifreið án nægjanlegrar aðgæslu og varúðar og án þess að virða umferðarforgang gangandi vegfaranda á gangbraut þar sem umferð er stjórnað með umferðarljósum og þannig ekið á A, sem var gangandi á gangbrautinni með nánar tilgreindum afleiðingum. Var refsing X ákveðin fangelsi í 30 daga en fullnustu refsingarinnar var frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var X sýknaður af kröfu A um miskabætur þar sem ekki var talið að um stórfellt gáleysi hafi verið að ræða í skilningi a-liðar 1. mgr. 26. gr. skaðabótalaga. 

X var ákærður fyrir umferðarlagabrot og skjalafals með því að hafa ekið nánar tilgreindri bifreið án þess að hafa öðlast ökuréttindi og framvísað í blekkingarskyni fölsuðu erlendu ökuskírteini er lögregla hafði afskipti af honum. Í dómi Landsréttar kom fram að sönnunarbyrði ákæruvaldsins um sekt ákærða og atvik, sem telja má honum í óhag, sbr. 108. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála, ætti jafnt við um þá háttsemi sem X væri gefin að sök í ákæru sem og huglæga afstöðu hans á verknaðarstundu. X hefði staðfastlega neitað sök og gefið trúverðugar skýringar á framburði sínum sem fengi auk þess stoð í gagni sem lagt var fram við meðferð málsins fyrir Landsrétti. Var talið ósannað að það hefði verið ásetningur X að framvísa fölsuðu ökuskírteini er lögregla hafði afskipti af honum. Með því að ósannað væri að X hefði vitað að ökuskírteinið sem hann framvísaði hefði verið falsað væri saknæmisskilyrðum vegna umferðarlagabrotsins sem X var gefið að sök ekki fullnægt. Var X því sýknaður af kröfum ákæruvaldsins.

Ákvörðun dómsmálaráðherra um framsal X til Litháen var staðfest.

Í málinu krafðist A þess að við skipti á dánarbúi H yrði viðurkenndur réttur hennar til helmings allra nettó eigna dánarbúsins en A og H höfðu verið í sambúð um tólf ára skeið er H lést. Byggði A á því að eignastaða H hefði verið neikvæð við upphaf sambúðar aðila en á sambúðartíma þeirra hefði orðið mikil eignaaukning hjá H sem henni bæri helmingshlutdeild í. Taldi bú H við andlát hans meðal annars nokkrar jarðir, húseignir, vélar og tæki og 300.000 lítra greiðslumark í mjólk. Í úrskurði Landsréttar kom fram að eins og málinu væri háttað hefði verið nauðsynlegt að rökstyðja eignartilkall A sérstaklega vegna einstakra eigna en ólík sjónarmið kynnu að ráða eignastöðu í hverju tilviki. Með hliðsjón af því taldi Landsréttur að krafa A væri vanreifuð og var henni því vísað frá héraðsdómi.