G höfðaði mál gegn GF og T ehf. til heimtu skaðabóta þar sem GF hefði með saknæmri háttsemi blekkt G til að selja nánar tilgreindan hest á ákveðnu verði til T ehf., félags í eigu GF, í því skyni að geta síðar selt hestinn fyrir rúmlega tvöfalt það verð og næmi tjón hans verðmismuninum. Í dómi Landsréttar kom fram að GF hefði verið með hestinn í umboðssölu fyrir G. Á honum hefði því hvílt rík skylda að gæta hagsmuna hans. Hefði honum mátt vera ljóst að G hefði falið honum hestinn í umboðssölu í því skyni að fá sem hæst verð fyrir hann. Af framburði nafngreinds vitnis var ráðið að GF hefði, um það leyti sem samdist milli T ehf. og G um kaup á hestinum fyrir tilgreinda fjárhæð, talið að unnt væri að selja hestinn á um helmingi hærra verði. Með því að upplýsa G ekki um það mat sitt og gefa honum þannig tækifæri til að freista þess að fá hærra verð fyrir hestinn hefði GF farið gegn hagsmunum hans. Yrði í ljósi þess sem fram væri komið í málinu litið svo á að GF hefði með þessu og framgöngu sinni að öðru leyti brotið gegn trúnaðarskyldum sínum gagnvart G og þannig komið því til leiðar með saknæmum hætti að félag í eigu hans og eiginkonu hans, T ehf., hagnaðist með ólögmætum hætti á viðskiptunum á kostnað G. Voru kröfur G um óskipta skaðabótaábyrgð GF og T ehf. á tjóni hans því teknar til greina.

A krafði Í um miskabætur og bætur vegna tekjutaps vegna frelsissviptingar sem hann sætti í tengslum við ætlaða líkamsárás og frelsissviptingu. A var sýknaður af sakargiftum með endanlegum dómi Héraðsdóms Reykjavíkur. Frelsissvipting A var tvíþætt, annars vegar í formi handtöku og gæsluvarðhalds og hins vegar í formi afplánunar eftirstöðva fangelsisdóms. Í dómi Landsréttar kom fram að A hefði ekki sýnt fram á að hann hefði orðið fyrir tekjutapi vegna frelsissviptingarinnar. Á hinn bóginn taldi Landsréttur að A ætti rétt til miskabóta samkvæmt hinni hlutlægu bótareglu 246. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála vegna handtöku hans og gæsluvarðhalds frá 6. til 18. júlí 2014. Þann dag var A með úrskurði Héraðsdóms Reykjavíkur gert að afplána 600 daga eftirstöðvar fangelsisrefsingar. Landsréttur taldi þá frelsissviptingu ekki hafa verið að ósekju. Gæti A því hvorki byggt bótarétt sinn vegna hennar á 5. mgr. 67. gr. stjórnarskrárinnar né 5. mgr. 5. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Aftur á móti hefði orðið óhæfilegur dráttur á útgáfu ákæru hjá ríkissaksóknara en frá því að embættið fékk rannsóknargögnin send og þar til ákæra var gefin út liðu um 15 mánuðir. Ekki var að neinu leyti við A að sakast um þann drátt. Var talið að eins og á stóð hefðu tafir umfram 120 daga á útgáfu ákæru verið svo úr hófi að í því hafi falist saknæmt og ólögmætt brot gegn frelsi A, sbr. b-lið 1. mgr. 26. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Við mat á því hvort orsakatengsl væru á milli framangreinds dráttar á útgáfu ákæru og þess að A var gert að afplána eftirstöðvar refsingar samkvæmt eldri dómi var litið til þess að afplánun A meðan á lögreglurannsókn stóð og sá tími sem meðferð málsins tók fyrir dómi væru ekki afleiðing framangreinds dráttar. Jafnframt hefði A afþakkað reynslulausn einum mánuði áður en afplánun átti að ljúka. Samkvæmt öllu framangreindu var Í gert að greiða A 1.800.000 krónur í miskabætur vegna handtöku, gæsluvarðhalds og óhæfilegra tafa á útgáfu ákæru.

V, JSE og fleiri deildu um hvort V hefði átt forkaupsrétt að 50% eignarhlut í jörðinni Reykjum í Skagafirði sem hefði orðið virkur við gerð kaupsamnings milli JSE og J ehf. 2. desember 2017. Með dómi héraðsdóms var kröfum V á hendur J ehf. vísað frá dómi en aðrir stefndu sýknaðir á þeim grundvelli að V hefði ekki notið forkaupsréttar á þeim tíma er fyrrgreindur kaupsamningur var gerður. Í dómi Landsréttar kom fram að V hefði ekki borið ákvæði héraðsdóms um frávísun krafna hans á hendur J ehf. undir Landsrétt með kæru eftir reglum XXIV. kafla laga nr. 91/1991. Gæti frávísunarákvæði héraðsdóms af þeim sökum ekki sætt endurskoðun Landsréttar. Af þeirri niðurstöðu var talið leiða að sá annmarki væri á málatilbúnaði áfrýjanda fyrir Landsrétti að J ehf. ætti ekki aðild að málinu en óhjákvæmilegt væri að málsókn um forkaupsrétt væri beint að báðum aðilum þess samnings sem V teldi að hefði gert forkaupsrétt sinn virkan. Var því talið óhjákvæmilegt að vísa málinu frá Landsrétti án kröfu.

Á höfðaði mál gegn G ehf. til heimtu skaða- og miskabóta vegna meints tjóns sem hann taldi sig hafa orðið fyrir vegna eldsvoða sem varð í húsnæði G ehf. þar sem Á geymdi tilteknar eigur sínar á grundvelli samnings við G ehf. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var í Landsrétti með vísan til forsendna hans, kom fram að samningssamband aðila hefði fremur borið einkenni leigusamnings um afnot af geymsluhúsnæði, sbr. 1. mgr. 1. gr. húsaleigulaga nr. 36/1994, en samnings um þjónustu sem fælist í geymslu lausafjármuna, sbr. 3. tölulið 1. gr. laga nr. 42/2000 um þjónustukaup. Var því ekki fallist á að lög nr. 42/2000 giltu um samningssamband aðilanna og gæti skaðabótaábyrgð G ehf. því ekki stuðst við ákvæði VI. kafla laganna. Þá var ekki fallist á að víkja bæri til hliðar, á grundvelli 36. gr., sbr. 36. gr. c., samningalaga nr. 7/1936, tilgreindum samningsskilmála um takmörkun ábyrgðar G ehf. á þeim munum sem settir væru í geymslu hjá félaginu. Jafnframt var tjón Á ekki rakið til vanrækslu G ehf. eða annars konar saknæmrar háttsemi félagsins og gæti bótaábyrgð af þeim sökum ekki stuðst við almennar reglur skaðabótaréttarins. Loks var kröfu Á um miskabætur hafnað, enda tjón hans ekki rakið til saknæmrar háttsemi G ehf. Var G ehf. því sýknað af kröfum Á.

J og E höfðuðu mál gegn G ehf. til heimtu skaða- og miskabóta vegna meints tjóns sem þau töldu sig hafa orðið fyrir vegna eldsvoða sem varð í húsnæði G ehf. þar sem J og E geymdu tilteknar eigur sínar á grundvelli samnings við G ehf. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var í Landsrétti með vísan til forsendna hans, kom fram að samningssamband aðila hefði fremur borið einkenni leigusamnings um afnot af geymsluhúsnæði, sbr. 1. mgr. 1. gr. húsaleigulaga nr. 36/1994, en samnings um þjónustu sem fælist í geymslu lausafjármuna, sbr. 3. tölulið 1. gr. laga nr. 42/2000 um þjónustukaup. Var því ekki fallist á að lög nr. 42/2000 giltu um samningssamband aðilanna og gæti skaðabótaábyrgð G ehf. því ekki stuðst við ákvæði VI. kafla laganna. Þá var ekki fallist á að víkja bæri til hliðar, á grundvelli 36. gr., sbr. 36. gr. c., samningalaga nr. 7/1936, tilgreindum samningsskilmála um takmörkun ábyrgðar G ehf. á þeim munum sem settir væru í geymslu hjá félaginu. Jafnframt var tjón J og E ekki rakið til vanrækslu G ehf. eða annars konar saknæmrar háttsemi félagsins og gæti bótaábyrgð af þeim sökum ekki stuðst við almennar reglur skaðabótaréttarins. Loks var kröfu J og E um miskabætur hafnað, enda tjón þeirra ekki rakið til saknæmrar háttsemi G ehf. Var G ehf. því sýknað af kröfum J og E.

Árið 1953 var spildu úr jörðinni Setbergi afsalað til S en umrædd spilda var 3.000 fermetrar samkvæmt afsali. Nokkrum árum síðar, eða um 1957, reisti S girðingu utan um töluvert stærra svæði. Db. E, sem leiddi rétt sinn frá S, höfðaði mál gegn H og krafðist þess að viðurkenndur yrði beinn eignarréttur þess að öllu því landi sem væri innan fyrrnefndrar girðingar. Byggði db. E á því að til eignarhalds á því svæði sem væri utan lýsingar í afsali en innan marka girðingar hefði stofnast á grundvelli laga nr. 46/1905 um hefð. Í dómi Landsréttar kom fram að í tilviki spildna sem væru á mörkum tveggja jarða hefðu almennt verið gerðar ríkar kröfur til þess að unnt væri að hefða inn fyrir landmarki nágrannajarða í andstöðu við merki samkvæmt þinglýstum gögnum. Þá var rakið að hin umdeilda spilda hefði ekki verið hluti af því afsali sem afmarkaði hið selda með skýrum hætti. Hefði S og fjölskyldu hans ekki getað dulist að sú girðing sem reist var náði út fyrir þá spildu sem S hefði fengið afsalað. Þau hefðu ekki ráðstafað hinni umdeildu spildu með afsali og gögn um sölu á Setbergi árið 1980 bæru með sér að eigendur Setbergs hafi álitið spilduna hluta af því sem þar var ráðstafað til H. Eins hefðu opinber skráning og gjöld miðast við stærð samkvæmt afsali og ekkert lá fyrir um hagnýtingu spildunnar að öðru leyti en að S og fjölskylda hans hefðu gróðursett þar tré og reist fyrrnefnda girðingu. Var talið að skilyrði 1. mgr. 2. gr. laga nr. 46/1905 um 20 ára óslitið eignarhald á fasteign væru ekki uppfyllt. Var H því sýknaður af kröfu db. E.

S og fyrrum eiginmaður hennar, V, tóku með skuldskeytingu árið 2007 yfir greiðsluskyldu á láni samkvæmt veðskuldabréfi sem gefið var út til L hf. árið 2005 og tryggt með veði í fasteign sem S og V festu kaup á árið 2007. Árið 2012 gerðu þau samning um sértæka skuldaaðlögun þar sem vikið var frá skilmálum bréfsins um fjárhæð afborgana fram til 15. desember 2015, en eftir það skyldu greiðslur vera samkvæmt bréfinu. Hinn 4. júní 2015 var veðskuldabréfið áritað af L hf. um að vera að fullu greitt og var því aflýst af fasteigninni fjórum dögum síðar. V lést 16. desember það ár en hann og S höfðu slitið samvistum skömmu eftir að samningurinn um skuldaaðlögun tók gildi. L hf. taldi að áritunin og aflýsingin hefðu átt sér stað fyrir mistök og höfðaði mál til heimtu eftirstöðva bréfsins og staðfestingar á kyrrsetningargerð í 50% eignarhlut S í fasteigninni. Í dómi Landsréttar var meðal annars vísað til þess að fyrir lægi að S hefði hvorki fyrr né síðar greitt upp skuldina. Miðað við gögn málsins væri heldur ekki fallist á að S hefði haft ástæðu til að ætla að V hafi verið búinn að greiða skuldina að fullu í júní 2015. Þar sem engum öðrum mögulegum greiðanda væri til að dreifa hefði S mátt gera sér grein fyrir því að áritun á skuldabréfið um greiðslu þess hefði átt sér stað fyrir mistök og væri því ekki skuldbindandi fyrir L hf., sbr. 1. mgr. 32. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga. Af þessum sökum hvíldi enn sú skylda á S að endurgreiða lánið. Var héraðsdómur því staðfestur um skyldu S þess efnis og um staðfestingu kyrrsetningargerðarinnar.

H var sakfelld fyrir líkamsárás, þjófnað í samverknaði við aðra, akstur án þess að hafa öðlast ökuréttindi, akstur í fjögur aðgreind skipti svipt ökurétti, þar af einu sinni einnig undir áhrifum fíkniefna, og loks fyrir að hafa í tvígang haft fíkniefni í vörslum sínum. Eldri skilorðsdómur var tekinn upp og H gerð refsing í einu lagi fyrir bæði málin. Var refsing H ákveðin fimm mánaða fangelsi en með hliðsjón af þeim drætti sem orðið hafði á meðferð málsins og þeim jákvæðu breytingum sem orðið hefðu á högum hennar var fullnustu refsingar frestað skilorðsbundið í þrjú ár. Þá voru ákvæði héraðsdóms um upptöku á fíkniefnum, ökuréttarsviptingu og fjárhæð einkaréttarkröfu brotaþola staðfest.

X var ákærður fyrir brot gegn 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa haft samræði og önnur kynferðismök við A án hennar samþykkis og vilja, með því að beita hana ofbeldi og ólögmætri nauðung, eftir að samræði hefði hafist með samþykki beggja aðila. Í dómi Landsréttar kom fram að við mat á því hvort saknæmisskilyrði 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga væri fullnægt yrði ákærði að njóta þess vafa sem væri í málinu um þá huglægu afstöðu sem bjó að baki verknaði hans. Með hliðsjón af staðföstum framburði ákærða um að brotaþoli hefði ekki gefið honum tilefni til að ætla að hún væri ekki samþykk athöfnum hans, og samskiptum ákærða og brotaþola í aðdraganda þess brots sem hann væri sakaður um, hefði hann haft réttmæta ástæðu til að ætla að brotaþoli væri samþykk samförum við hann umrætt sinn. Var því ekki talið sannað svo að hafið væri yfir skynsamlegan vafa að ákærði hefði haft ásetning til þess að eiga samræði og önnur kynferðismök við A með ofbeldi og ólögmætri nauðung eins og honum var gefið að sök í ákæru. Var X því sýknaður.

S höfðaði mál gegn G ehf. til heimtu skaða- og miskabóta vegna meints tjóns sem hann taldi sig hafa orðið fyrir vegna eldsvoða sem varð í húsnæði G ehf. þar sem S geymdi tilteknar eigur sínar á grundvelli samnings við G ehf. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var í Landsrétti með vísan til forsendna hans, kom fram að samningssamband aðila hefði fremur borið einkenni leigusamnings um afnot af geymsluhúsnæði, sbr. 1. mgr. 1. gr. húsaleigulaga nr. 36/1994, en samnings um þjónustu sem fælist í geymslu lausafjármuna, sbr. 3. tölulið 1. gr. laga nr. 42/2000 um þjónustukaup. Var því ekki fallist á að lög nr. 42/2000 giltu um samningssamband aðilanna og gæti skaðabótaábyrgð G ehf. því ekki stuðst við ákvæði VI. kafla laganna. Þá var ekki fallist á að víkja bæri til hliðar, á grundvelli 36. gr., sbr. 36. gr. c., samningalaga nr. 7/1936, tilgreindum samningsskilmála um takmörkun ábyrgðar G ehf. á þeim munum sem settir væru í geymslu hjá félaginu. Jafnframt var tjón S ekki rakið til vanrækslu G ehf. eða annars konar saknæmrar háttsemi félagsins og gæti bótaábyrgð af þeim sökum ekki stuðst við almennar reglur skaðabótaréttarins. Loks var kröfu S um miskabætur hafnað, enda tjón hans ekki rakið til saknæmrar háttsemi G ehf. Var G ehf. því sýknað af kröfum S.

K var sagt upp störfum sem lektor hjá H ehf. í kjölfar þess að hann viðhafði tiltekin ummæli á samfélagsmiðli. Aðila greindi í kjölfarið á um lögmæti uppsagnarinnar og krafðist K skaða- og miskabóta úr hendi H ehf. K taldi sig við uppsögnina hafa notið réttarstöðu samkvæmt lögum nr. 70/1996 um réttindi og skyldur starfsmanna ríkisins og að H ehf. hefði valdið honum miska með því hvernig staðið hafði verið að uppsögninni. Í dómi Landsréttar var lagt til grundvallar að K hefði borist greinargerð 21. mars 2005 sem send hefði verið með tölvupósti til allra starfsmanna og trúnaðarmanna vegna fyrirhugaðrar sameiningar Tækniháskóla Íslands og Háskólans í Reykjavík. Þar kæmi skýrt fram að lög nr. 70/1996 myndu ekki gilda um starfsmenn hins nýja háskóla heldur almenn löggjöf á sviði vinnuréttar. Meðal annars á þeim grunni hefði um réttarsamband aðila farið samkvæmt ákvæðum ráðningarsamnings K við H ehf., viðeigandi kjarasamnings og reglum hins almenna vinnuréttar. Ágreiningslaust væri að H ehf. hefði ákveðið að segja K upp störfum vegna ummæla hans á samfélagsmiðli. Sú ákvörðun hefði í engu farið gegn heimildum H ehf. samkvæmt ráðningar- og kjarasamningi og takmörkun á þeim yrði heldur ekki leidd af stjórnarskrárvörðum rétti K til tjáningarfrelsis. Þá hefði efni yfirlýsingar rektors H ehf. vegna fjölmiðlaumfjöllunar um málið, sem birt var 12. október 2018, ekki falið í sér ólögmæta meingerð gegn æru eða persónu K. Því var ákvörðun H ehf. um uppsögn K ekki talin ólögmæt og ekki talin lagaskilyrði til þess að dæma K miskabætur á grundvelli 26. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Var H ehf. því sýknaður af kröfum K.

X var sakfelld fyrir ólögmæta nauðung, sbr. 1. mgr. 225. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og brot gegn 1. og 3. mgr. 99. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002, með því að hafa veist að A, þá átta ára, með nánar tilgreindum hætti. Þá var Y sakfelld fyrir hlutdeild í framangreindum brotum, sbr. 1. mgr. 22. gr. almennra hegningarlaga. Refsing X var ákveðin fangelsi í þrjá mánuði og refsing Y fangelsi í 30 daga en fullnustu refsinganna var frestað skilorðsbundið í tvö ár. Jafnframt var X og Y gert að greiða A miskabætur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c- liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.