H var sakfelldur fyrir kynferðisbrot og brot gegn barnaverndarlögunum, með því að hafa, einkum í gegnum einkaskilaboð á samfélagsmiðlinum Snapchat en einnig í símtölum og með símaskilaboðum, brotið gegn 16 stúlkum á aldrinum 10 til 16 ára. Í dómi Landsréttar var því slegið föstu að ákærði hafi sóst eftir því að eiga kynferðisleg samskipti við ungar stúlkur. Var jafnframt ráðið að hann hafi í engu skeytt um aldur brotaþola og látið sér í léttu rúmi liggja hvort þær hefðu náð 15 ára aldri. Heimfærsla þeirrar háttsemi sem hann var fundinn sekur um í málinu samkvæmt hlutaðeigandi ákæruliðum tæki mið af því. Mat á því hvort háttsemi ákærða teldist kynferðisleg áreitni eða brot gegn blygðunarsemi réðist af atvikum máls hverju sinni með hliðsjón af orðalagi tilgreindra refsiákvæða, lögskýringargögnum og dómaframkvæmd. Litið var til grófleika ummæla sem ákærði viðhafði við brotaþola og myndefnis sem hann sendi þeim, aldurs brotaþola, hvort samskipti væru ítrekuð, hversu lengi þau stóðu yfir og hvort þau væru til þess fallin að valda brotaþola ótta. Þá var H einnig sakfelldur fyrir brot gegn umferðarlögum. Var refsing H ákveðin fangelsi í 3 ár en til frádráttar refsingunni kom gæsluvarðhald sem hann hafði sætt. Auk þess var hann sviptur ökurétti í þrjá mánuði og gert að sæta upptöku á tveimur farsímum. Þá var H gert að greiða brotaþolunum nánar tilgreindar miskabætur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c- og d-liða 1. mgr. 115. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áframhaldandi gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

E, F og G höfðuðu mál gegn A, B, C og D og kröfðust þess aðallega, hvert um sig, að þeim síðarnefndu yrði óskipt gert að endurgreiða þeim þann arfshluta sem gengið var fram hjá þeim með við skipti úr dánarbúi móður þeirra. Kröfunni var beint að A, B, C og D vegna skipta á dánarbúi föður þeirra. Í dómi Landsréttar var rakið efni ákvæða 3. mgr. 95. gr. og 2. mgr. 84. gr. laga nr. 20/1991 um skipti á dánarbúum o.fl., sem E, F og G reistu málsókn sína á. Samkvæmt síðarnefnda ákvæðinu getur sá sem hefði átt rétt til arfs úr dánarbúi sem sætt hefur opinberum skiptum en gengið var fram hjá krafið hvern þann fyrir sig sem naut arfs í hans stað um endurgreiðslu fyrir sitt leyti. Eftir 3. mgr. 95. gr. laganna gildi þetta ákvæði um rétt þess sem kynni að hafa verið gengið fram hjá við einkaskipti á dánarbúi, svo sem við átti í málinu. Í ljósi arfstilkalls E, F og G var talið leiða af þessum ákvæðum að hvert þeirra yrði að hafa uppi sjálfstæða kröfu á hendur A, B, C og D hverju um sig þannig að í hlut hvers þeirra kæmi þriðjungur af samanlögðum 50% arfshlut þeirra sem A, B, C og D áskotnaðist umfram það sem þau hafi átt rétt til. Mál um slíka kröfu gætu E, F og G rekið í einu lagi á grundvelli 1. mgr. 19. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Þar sem málatilbúnaður E, F og G var einskorðaður við aðalkröfu þeirra fyrir héraðsdómi yrði dómur ekki lagður á málið, enda samrýmdist krafan ekki 2. mgr. 84. gr. laga nr. 20/1991, en það sama ætti við um vara- og þrautavarakröfu E, F og G í héraði. Var málinu því vísað frá héraðsdómi.

Í höfðaði mál gegn Á og eigendum 18 annarra jarða til viðurkenningar á því að Í væri eigandi að afmarkaðri landspildu samkvæmt afsali frá 1939, að Í ætti veiðirétt fyrir landinu og að mörk þess væru með nánar tilgreindum hætti. Kröfum Í var beint að öllum stefndu í héraði án þess að sérstaklega væri greint þeirra á milli að því undanskildu að í fyrstu dómkröfunni voru tilgreindar þær ellefu jarðir sem afsalið frá 1939 tók til. Í dómi Landsréttar kom fram að ljóst væri af málatilbúnaði Í að fyrsta og önnur dómkrafa gætu ekki með réttu átt við um Á. Málatilbúnaður Í væri að þessu leyti óskýr og vanreifaður að því er Á varðaði. Landsréttur tók einnig fram að samkvæmt meginreglum um meðferð einkamála skyldi málsgrundvöllur lagður í stefnu en þar skyldu koma fram málsástæður sem stefnandi byggði málsókn sína á, svo og önnur atvik sem þyrfti að greina til þess að samhengi milli málsástæðna væri ljóst. Talið var að Í hefði borið að gera sérstaklega grein fyrir þeim málsástæðum sem byggt var á gagnvart Á í tilkalli Í til hins umdeilda landskika. Það hefði Í ekki gert. Málatilbúnaður Í var því talinn vera í andstöðu við kröfur d- og e-liðar 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Jafnframt var talið að ágallar þeir sem væru á málatilbúnaði Í að þessu leyti væru slíkir að úr þeim yrði ekki bætt undir rekstri málsins, enda stæðu skilyrði 5. mgr. 101. gr. sömu laga ekki til þess að Í kæmi að nýjum málsástæðum í málinu eftir höfðun þess til stuðnings kröfum sínum gagnvart áfrýjanda. Samkvæmt framangreindu var það niðurstaða Landsréttar að kröfugerð og málatilbúnaður Í gagnvart Á í héraðsdómsstefnu hefði verið svo vanreifaður að vísa bæri kröfum Í sjálfkrafa frá héraðsdómi.  

H höfðaði mál gegn Í og krafðist þess að felld yrði úr gildi ákvörðun SÍ um að hafna umsókn hans um tiltekna greiðsluþátttöku stofnunarinnar á grundvelli reglugerðar nr. 1255/2018 um endurgreiðslu kostnaðar vegna þjónustu sjálfstætt starfandi sérgreinalækna sem starfa án samnings við SÍ. Í hinum áfrýjaða dómi var Í sýknað af kröfum H. Í dómi Landsréttar var rakið að niðurstaða héraðsdóms um sýknu Í af kröfum H hafi farið í bága við 111. gr. laga nr. 91/1991. Þar við bættist að með héraðsdómi var ágreiningi málsaðila ekki ráðið til lykta. Var hinn áfrýjaði dómur ómerktur og málinu vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar og dómsálagningar á ný.

A og B ehf. deildu annars vegar um kröfu A um greiðslu launa í veikindaforföllum samkvæmt tilgreindum kjarasamningi og hins vegar greiðslu orlofs vegna tveggja tilgreindra tímabila. B ehf. var í héraði sýknað af kröfum A. A byggði á því að hún hefði haft lögmæt veikindaforföll á tilgreindu tímabili og studdi kröfu sína þremur læknisvottorðum. Í öllum vottorðunum var tekið fram að væri óskað nánari upplýsinga um sjúkdóm A skyldi trúnaðarlæknir snúa sér til þess læknis sem vottorðið ritaði. Í grein 4.1.2 kjarasamnings var mælt fyrir um að starfsmanni sem væri óvinnufær vegna veikinda væri skylt að gangast undir hverja þá venjulegu og viðurkenndu læknisrannsókn sem trúnaðarlæknir kynni að telja nauðsynlega til þess að skorið yrði úr því hvort forföll væru lögmæt. B ehf. byggði á því að í ákvæðinu fælist að A hefði borið að mæta til skoðunar hjá trúnaðarlækni B ehf. er hún var til hans boðuð. A byggði á því að ákvæðið fæli ekki í sér slíka skyldu. Í dómi Landsréttar kom fram að telja yrði dóm Félagsdóms 23. nóvember 2022 í máli nr. 3/2022 hafa fordæmisgildi við úrlausn málsins. Samkvæmt því var lagt til grundvallar að A hefði ekki borið skylda til að mæta til skoðunar hjá trúnaðarlækni B ehf. Þá hefði staðið B ehf. nær að ganga eftir því að læknirinn ynni allt að einu vottorð um heilsufar A í kjölfar þess að hún mætti ekki til skoðunar. Var talið að A hefði fært á það sönnur með þeim læknisvottorðum sem hún aflaði og kom til B ehf. að hún hefði verið óvinnufær með öllu vegna sjúkdóms á umræddu tímabili. Var B ehf. því gert að greiða áfrýjanda samtals 422.589 krónur í veikindaforföllum hennar. Að því er varðaði kröfu um greiðslu orlofs var lagt til grundvallar með vísan til gagna málsins og með hliðsjón af dómi Landsréttar 13. desember 2019 í máli nr. 912/2018 að A hefði í samræmi við ósk hennar þar um verið við töku orlofs á tilgreindu tímabili. Þeim málatilbúnaði B ehf. að A hefði gerst sek um ólögmætt brotthlaup úr starfi var því hafnað og fallist á kröfu A um greiðslu orlofs í 21,7 dag. Var B ehf. gert að greiða A samtals 1.339.607 krónur, auk nánar tilgreindra dráttarvaxta, vegna veikindaforfalla og orlofs.

X var ákærður fyrir líkamsárás samkvæmt 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa slegið A í andlitið þannig að hún féll í gólfið og síðan sparkað í líkama hennar þar sem hún lá á gólfinu og hlaut af áverka sem tilgreindir voru í ákæru. X viðurkenndi að hafa tekið um úlnliði A og snúið hana niður í gólfið og í kjölfarið sett hné sitt á fót hennar til að halda henni niðri en neitaði að hafa slegið eða sparkað í hana. Framburður tveggja vitna var metinn í því ljósi að annað þeirra var bróðir X og eiginmaður A en hinn vitnið unnusta X. Eftir stóðu frásagnir X og A sem voru á mismunandi veg. Framburður X var metinn trúverðugur. Þegar horft var til misræmis í frásögn A og að ekki hefðu verið merki um þann kinnhest sem hún teldi að hefði leitt til þess að hún féll í gólfið var talið að framburður hennar væri ekki mjög trúverðugur. Var talið ósannað að X hefði slegið A þannig að hún féll í gólfið og í framhaldi af því sparkað í hana. Var X því sýknaður af ákæru um líkamsárás. X var hins vegar sakfelldur fyrir umferðarlagabrot með því að hafa ekið á tilgreindum stað og tíma með tengivagn sem var ljóslaus, auk þess sem heildarþyngd bifreiðar og tengivagns var yfir leyfilegri þyngd. Var X gert að greiða 200.000 króna sekt til ríkissjóðs innan fjögurra vikna frá uppsögu dómsins en sæta ella fangelsi í 14 daga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var sviptur lögræði í tvö ár.

J AS höfðaði mál gegn A ehf. og krafðist endurgreiðslu kaupverðs ljósavélar og skaðabóta vegna viðgerða á henni sem ekki skiluðu tilætluðum árangri. A ehf. seldi ljósavélina en þegar vélin hafði verið keyrð í alls um 200 klukkutíma stöðvaðist hún og ekki tókst að koma henni aftur í gang. Við bilanagreiningu á vélinni kom í ljós að hún hafði verið framleidd átta árum fyrir sölu. Ágreiningur málsins laut að því hvað hefði valdið biluninni og hvort ljósavélina hefði skort þá eiginleika sem hefði mátt leiða af samningi aðila eða sem J AS hefði mátt vænta af henni. Í dómi Landsréttar kom fram að J AS hefði haft réttmæta ástæðu til að ætla að ljósavélin væri ný en ekki átta ára og hefði fengið þá meðferð við geymslu sem framleiðandi hennar mælti fyrir um. Talið var að það hefði staðið A ehf. nær en J AS að upplýsa um málsatvik að þessu leyti og yrði A ehf. af þessari ástæðu látinn bera hallann af þeirri óvissu sem uppi væri um ástæðu þess að ljósavélin bilaði. Þá yrði A ehf. látinn bera hallann af sönnunarskorti um að bilunina væri ekki að rekja til aldurs vélarinnar og þess að hún hefði staðið óhreyfð og án gangsetningar frá framleiðslu eða eftir atvikum ekki verið geymd á lager í þeim umbúðum sem kveðið væri á um í upplýsingum frá framleiðanda vélarinnar. Í ljósi þess að A ehf. hefði ekki lagt fram nein haldbær gögn um framangreint yrði við það að miða að ljósavélin hefði við afhendingu ekki fullnægt þeim kröfum sem J AS hefði mátt gera til hennar, sbr. 1. og 2. mgr. 17. gr. laga nr. 50/2000 um lausafjárkaup og hefði því verið gölluð í skilningi laganna, sbr. einnig 1. mgr. 18. gr. Mat Landsréttur vanefndina verulega í skilningi 1. mgr. 39. gr. laga nr. 50/2000 enda væri fram komið að vélin nýttist ekki J AS eftir að árangurslaus tilraun hafði verið gerð til að gera við hana. Taldi Landsréttur því að J AS hefði verið heimilt að rifta kaupunum. Fallist var á kröfu áfrýjanda um endurgreiðslu á kaupverði ljósavélarinnar og skaðabætur vegna viðgerða á henni sem ekki skiluðu tilætluðum árangri. Landsréttur vísaði frá kröfu J AS um vexti samkvæmt 1. mgr. 8. gr. laga nr. 38/2001 um vexti og verðtryggingu en féllst á að krafan skyldi bera dráttarvexti samkvæmt 1. mgr. 6. gr. sömu laga, sbr. 9. gr. laganna.

D ehf. höfðaði mál og krafðist viðurkenningar á skaðabótaskyldu vegna tjóns sem félagið taldi sig hafa orðið fyrir vegna vanefnda E á kaupsamningi milli E, sem seljanda alls hlutafés í A ehf., og J fyrir hönd D ehf. sem kaupanda. Laut ágreiningur aðila einkum að því hvort E hefði veitt fullnægjandi upplýsingar um að fyrir hendi væri forkaupsréttur G ehf. sem næði til kaupa á hlutum í A ehf. Í héraðsdómi, sem staðfestur var í Landsrétti, kom fram að út frá opinberum upplýsingum um einkahlutafélagið A ehf. og þeim gögnum sem sem kaupendum hefði sérstaklega verið veittur aðgangur að við kaupsamningsgerðina, og þeir kynnt sér fyrir kaupin, hefðu kaupendur ekki haft tilefni til að ætla að fyrir hendi væri forkaupsréttur G ehf. vegna sölu á hlutum í félaginu A ehf. Þá var talið að E hefði mátt gera sér grein fyrir því að mögulegt væri að G ehf. myndi nýta sér forkaupsrétt sinn og að slíkt myndi hafa veruleg áhrif á réttarstöðu kaupanda hlutanna og ónýta kaup hans, en þrátt fyrir það hefði E stofnað til samningaviðræðna við kaupanda og viðhaldið þeim án þess að veita fullnægjandi upplýsingar um forkaupsrétt G ehf., með tilheyrandi kostnaði fyrir kaupandann. Að því virtu og því að viðskipti aðila hafi nánast verið komin á endastöð er tilkynning barst um nýtingu forkaupsréttarins, var sú háttsemi E að upplýsa viðsemjanda sinn ekki um forkaupsrétt G ehf. metin honum til sakar og fallist á það með D ehf. að athafnaleysi E að þessu leyti hefði verið til þess fallið að valda D ehf. fjártjóni. Var því fallist á það með D ehf. að félagið hefði orðið fyrir fjártjóni vegna saknæmrar háttsemi E meðal annars vegna aðkeyptrar þjónustu lögmanna við samningsgerðina og í kjölfar hennar.

Þrotabú H ehf. höfðaði mál á hendur J og krafðist endurgreiðslu fjármuna en til vara riftunar á skuldajöfnuði og endurgreiðslu fjármuna vegna millifærslna á bankareikning J og úttekta á vörum og þjónustu hjá H ehf. Byggði þrotabú H ehf. á því að um væri að ræða ógreitt lán, enda hefði skuldajöfnunin verið ólögmæt. J taldi hins vegar að millifærslur á bankareikning hans og úttektir hefðu verið innborgun á leiguskuld H ehf. við HV ehf., sem var í eigu J. Millifærslurnar og úttektirnar hefðu verið greiddar eða afhentar beint til J samkvæmt fyrirmælum HV ehf. og fyrir mistök verið færð í bókhaldi H ehf. sem kröfur á hendur J. Tiltekin færsla hefði verið til leiðréttingar á þessu en hún ranglega færð sem skuldajöfnuður. Fram kom í dómi Landsréttar að J hefði ekki lagt fram önnur gögn til stuðnings málatilbúnaði sínum en hreyfingayfirlit. Þá væri ósamræmi í málatilbúnaði J þar sem yfirlitið sýndi ekki að vöru- og þjónustuúttektir hans væru færðar til lækkunar á leiguskuldinni. Ekki var heldur á það fallist að í skuldajöfnuði hefði í reynd falist leiðrétting. J og HV ehf. væru sjálfstæðir aðilar að lögum og yrðu greiðslur til J því ekki því ekki taldar jafngilda greiðslum til HV ehf. Þá lá ekkert fyrir um að J hefði fengið kröfur HV ehf. framseldar. Loks væri með öllu óútskýrt af hálfu J hvernig ætluð leiðrétting hefði getað falist í því að kröfur H ehf. á hendur V, þáverandi framkvæmdastjóra félagsins, hefðu átt að koma til lækkunar á leiguskuld þess við HV ehf. Var því fallist á kröfu þrotabúsins um endurgreiðslu fjármunanna, samtals að fjárhæð 12.913.593 krónur.