B, sem var starfsmaður A ehf. frá árinu 2005, krafði A ehf. um vangoldin laun í uppsagnarfresti og orlof. B átti samkvæmt ráðningarsamningi að gæta trúnaðar- og þagnarskyldu meðal annars um það sem hann yrði áskynja hjá A ehf. og skyldi trúnaðarskyldan haldast þótt ráðningarsamningurinn félli úr gildi. Eftir að B sagði upp störfum hjá A ehf. á árinu 2017 gerði félagið við hann starfslokasamning sem kvað meðal annars á um að B skyldi ekki gegna starfi í þágu þriðja aðila á uppsagnarfresti, hefja eða iðka starfsemi sem skaðaði samkeppnisstöðu félagsins eða hafa samband við viðskiptavini þess, ella skyldi hann endurgreiða A ehf. greiðslur sem hann þægi á uppsagnarfresti. A ehf. rifti starfslokasamningnum skömmu síðar. Eftir lok uppsagnarfrests hóf B störf hjá samkeppnisaðila A ehf. en fyrrverandi samstarfsmenn hans hjá A ehf. höfðu þá nýlega stofnað það félag og gerðist B hluthafi og stjórnarmaður í félaginu. Í dómi Landsréttar kom fram að A ehf. hefði ekki axlað þá sönnunarbyrði sem á honum hvíldi um þær staðhæfingar sínar að B hefði brotið gegn trúnaðar- og þagnarskyldum sínum samkvæmt ráðningarsamningi og skyldum samkvæmt starfslokasamningi. Var því fallist á kröfur B um greiðslu vangoldinna launa í uppsagnarfresti auk orlofs.

X var sakfelldur fyrir nauðgun, líkamsárás samkvæmt 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, og þrjú þjófnaðarbrot. Við ákvörðun refsingar var meðal annars litið til 1., 2. og 3. töluliðar 1. mgr. og 3. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga. Að virtum löngum sakaferli X og með hliðsjón af 77. og 78. gr. almennra hegningarlaga var refsing X ákveðin fangelsi í fjögur ár. Þá var honum gert að greiða brotaþolum miskabætur.

BB höfðaði mál gegn JSG og krafðist ómerkingar fimm nánar tiltekinna ummæla sem birst höfðu í bók JSG og krafði hann auk þess um greiðslu miskabóta. Í dómi Landsréttar var skírskotað til þess að samkvæmt 3. mgr. 73. gr. stjórnarskrárinnar nr. 33/1944 yrði tjáningarfrelsið takmarkað vegna réttinda eða mannorðs annarra. Þó væri ávallt skilyrði að þær skorður væru nauðsynlegar og samræmdust lýðræðishefðum. Umræður og gagnrýni á störf dómstóla ættu ríkt erindi við almenning og játa yrði mönnum rúmu frelsi til tjáningar af þeim sökum. Við úrlausn á því hvort JSG hefði með ummælum sínum vegið að æru BB yrði að líta til þess á hvern hátt og í hvaða samhengi ummælin væru sett fram. Þótt þau hefðu á sér mynd staðhæfinga um staðreyndir væri JSG í þessu tilviki að fella gildisdóm með því að lýsa eigin skoðunum og ályktunum. Að því virtu og að því gættu að rétturinn til að tjá ósanngjörn, móðgandi og stuðandi ummæli í þessu samhengi nyti einnig verndar 73. gr. stjórnarskrárinnar yrði að líta svo á að JSG hefði með ummælum sínum ekki vegið svo að æru BB að farið hefði út fyrir þau mörk tjáningarfrelsisins sem lög og réttarframkvæmd hefðu mótað. Var JSG því sýknaður af kröfum BB.

LÁG eignaðist jörðina Miðhús í Rangárþingi ytra árið 1947 og réð Eystri-Rangá þá merkjum jarðarinnar að norðan. LÁG afsalaði hluta jarðarinnar til nýbýlastjórnar fyrir hönd ríkissjóðs, árið 1948. Í kjölfarið voru stofnuð fjögur nýbýli á jarðarhlutanum, Miðtún, Lynghagi, Akur og Hjarðartún, sem á árunum 1949, 1951, 1952 og 1953 var ráðstafað með byggingarbréfum til búrekstrar og nýbýla samkvæmt lögum nr. 35/1946 um landnám, nýbyggðir og endurbyggingar í sveitum. Með bréfunum og síðar viðbótarbyggingarbréfum var kveðið á um hlutfallslegan veiðirétt hvers nýbýlis í Eystri-Rangá. Miðtúni var svo síðar skipt í Miðtún 1 og Miðtún 2. Í málinu greindi annars vegar fjóra núverandi eigendur jarðarinnar Miðhúsa, RL, BÁS, GÞ og BG og hins vegar sjö núverandi eigendur nýbýlanna, IJ, MG, KJÓ, EA, ÁV, ÚH ehf. og E ehf., á um hvort veiðiréttur í Eystri-Rangá hefði fylgt með kaupum nýbýlastjórnar á hinum úrskipta jarðarhluta en samkvæmt afsali jarðarhlutans var allt land jarðarinnar sem lá að Eystri-Rangá selt. Við söluna voru í gildi lax- og silungsveiðilög nr. 112/1941. Í 1. málslið 4. mgr. 2. gr. laganna var meðal annars lagt bann við því að skilja veiðirétt að nokkru eða öllu leyti við landareign, hvorki fyrir fullt og allt né um tiltekinn tíma. Í dómi Landsréttar var meðal annars skírskotað til þess að með sölu LÁG á jarðarhlutanum hefði hann tekið ákvörðun um að skipta jörðinni upp í tvær landareignir og að ekki væri deilt um mörk þeirra. Í afsali hans til nýbýlastjórnar kæmi skýrlega fram að hann hefði ákveðið að veiðiréttur jarðarinnar í Eystri-Rangá skyldi fylgja hinum selda hluta sem lá að bökkum árinnar. Landareignin sem hann hefði haldið eftir ætti ekki land að ánni. Skipting jarðarinnar og veiðiréttarins hefði verið í samræmi við þá reglu sem fram hefði komið í 1. mgr. 2. gr. þágildandi laga um lax- og silungsveiði um að landeiganda væri einum heimilt að veiða í vötnum á landi sínu, en sú regla byggðist á hinni fornu meginreglu að veiði fylgdi bakkajörð. Þá hefði þess einnig verið gætt að veiðiréttur fylgdi landareign sem ætluð væri til áframhaldandi landbúnaðarnota. Staðfesti Landsréttur því niðurstöðu héraðsdóms um sýknu IJ, MG, KJÓ, EA, ÁV, ÚH ehf. og E ehf. af viðurkenningarkröfu þess efnis að veiðiréttur sem framseldur hefði verið tilheyrði RL, BÁS, GÞ og BG. Á hinn bóginn vísaði Landsréttur frá héraðsdómi seinni viðurkenningarkröfu RL, BÁS, GÞ og BG um að framsal þess réttar hefði verið óheimilt þar sem RL, BÁS, GÞ og BG voru ekki talin hafa lögvarða hagsmuni af úrlausn beggja krafnanna.

G höfðaði mál og gerði fjárkröfu á hendur Í sem nam uppsöfnuðu tapi af rekstri hjúkrunarheimilisins Ísafoldar á árunum 2013 til 2015 þar sem daggjöld frá Í dugðu ekki fyrir rekstrarkostnaði. Málsaðilar höfðu gert með sér samning 14. maí 2010 um byggingu og þátttöku í leigu hjúkrunarheimilis fyrir aldraða í Garðabæ. Í samningnum kom fram að málsaðilar skyldu gera samning um rekstur hjúkrunarheimilisins. Ekki kom til þess að slíkur samningur væri gerður en þrátt fyrir það tók G að sér fyrrgreindan rekstur. Landsréttur taldi að samningurinn frá 14. maí 2010 yrði ekki túlkaður með þeim hætti að Í hefði með honum skuldbundið sig til að greiða rekstrarkostnað hjúkrunarheimilisins. Jafnframt taldi Landsréttur að þótt hjúkrunarheimilum hafi verið markaðar fjárveitingar í fjárlögum og fjáraukalögum og Tryggingastofnun ríkisins og síðar Sjúkratryggingum Íslands hafi verið falið það hlutverk að tryggja hjúkrunarheimilum rekstrarfé í formi daggjalda á grundvelli laga nr. 100/2007 og 112/2008, svo og reglugerða á grundvelli þeirra og gjaldskrár Sjúkratrygginga Íslands, yrði ekki ráðið af framangreindum réttarheimildum að í þeim fælist skuldbinding Í til þess að tryggja rekstraraðilum hjúkrunarheimila algert skaðleysi af rekstrinum. Landsréttur komst að þeirri niðurstöðu að Í hefði axlað skyldur sínar lögum samkvæmt gagnvart hjúkrunarheimilinu Ísafold með því að tryggja hjúkrunarheimilum fjárveitingar á fjárlögum fyrir árin 2013 til 2015 og leggja hjúkrunarheimilinu til daggjöld samkvæmt reiknilíkani um skiptingu fjárveitinga frá Alþingi til hjúkrunarheimila, í samræmi við reglugerðir og gjaldskrá Sjúkratrygginga Íslands. Var niðurstaða héraðsdóms því staðfest.

A krafðist viðurkenningar á bótaskyldu V hf. úr slysatryggingu ökumanns vegna líkamstjóns sem hún varð fyrir í árekstri. Var hún ökumaður bifreiðar, sem var í eigu móður hennar og var tryggð hjá V hf., er hún ók þvert yfir rangan vegarhelming og skall á kyrrstæðri bifreið sem kastaðist á aðra kyrrstæða bifreið. Aðilar deildu um hvort A hefði valdið tjóninu af stórkostlegu gáleysi og hvort hún hefði brotið gegn varúðarreglum sem komu fram í vátryggingarskilmálum V hf. Í dómi Landsréttar kom fram að með hliðsjón af því að stefnda var með skerta meðvitund við komu á slysadeild í kjölfar árekstrarins, umfram það sem búast mátti við miðað við áverka hennar, að hún notaði farsíma án handfrjáls búnaðar og ók bifreiðinni yfir á rangan vegarhelming, að morgni mánudags þegar vænta mátti umferðar bifreiða úr gagnstæðri átt, og þaðan áfram á kyrrstæða bifreið á bifreiðastæði þar sem vænta mátti umferðar gangandi vegfarenda, yrði að telja að akstur hennar hefði verið sérlega háskalegur auk þess sem ekkert hefði komið fram um að hún ætti sér málsbætur. Var V hf. því sýknað af kröfu A.

F ehf. keypti félagið N ehf., sem var í eigu L ehf., undir lok árs 2017. L ehf. höfðaði mál á hendur F ehf. til heimtu fjárhæðar sem F ehf. dró frá við lokagreiðslu vegna kaupanna. F ehf. taldi sig eiga gagnkröfu þar sem heildarskuldir N ehf. hefðu verið 3.450.959 krónum hærri en fram kom í prófjöfnuði sem lagður var til grundvallar við kaupin, auk þess sem N ehf. hefði verið haldið tilteknum leyndum göllum. Ágreiningur var um hvernig túlka skyldi grein 4.16 í kaupsamningi um N ehf. Í nefndri grein kom fram að upphæðir samningsins skyldu miðast við prófjöfnuð eins og hann stóð við lok dags 7. desember 2017. Ef kæmi í ljós, þegar öll gögn hefðu skilað sér til bókunar, að heildarskuldir væru hærri eða lægri en sem nemur 3.000.000 króna miðað við nefndan prófjöfnuð þá yrði tekið tillit til þess við lokagreiðslu. Talið var að með grein 4.16 væri kveðið á um hámark þeirrar fjárhæðar sem hvor aðili var tilbúinn að bera án eftirmála. Með vísan til þess, sem og túlkunar á orðalagi greinarinnar, var lagt til grundvallar að eingöngu ætti að taka tillit til þess við lokagreiðslu sem færi umfram 3.000.000 króna. Þá var ekki fallist á að N ehf. hafi verið haldið leyndum göllum. Litið var til þess að kaupin bar að með skömmum fyrirvara og samningsgerð var hraðað að kröfu kaupanda. Var ekki talið að F ehf. hefði mátt ganga út frá því að laun og tengd gjöld fyrstu daga viðkomandi launatímabils væru uppgerð eða að L ehf. tæki þær kröfur með sér við söluna. Hvað varðaði þann hluta gagnkröfu L. ehf. sem var umfram 3.000.000 króna, 450.959 krónur, var litið til þess að breyting hefði ekki aðeins orðið á skuldahlið prófjafnaðarins eftir að öll gögn höfðu skilað sér til bókunar, heldur einnig á eignahlið. Var mismunur milli skulda samkvæmt þeim prófjöfnuði sem lá til grundvallar við kaupin og leiðréttum prófjöfnuði, ásamt þeim auknu skuldum sem F ehf. taldi vera til staðar, innan við 3.000.000 króna. Þá byggði F ehf. á því að L ehf. ætti að bera tiltekinn hlutfallslegan kostnað af launum og tengdum gjöldum, án þess að miða við að F ehf. ætti að bera hlutfallslegan kostnað af persónuuppbót launþega sem L ehf. hafði innt af hendi. Að þessu virtu og gögnum málsins í heild var talið að F ehf. hefði ekki sannað að hann ætti gagnkröfu á hendur L ehf. Var F ehf. því gert að greiða L ehf. umkrafða fjárhæð.

Í málinu krafðist A bóta úr hendi T hf. vegna afleiðinga slyss sem hún varð fyrir um borð í ferju, sem vátryggð var hjá T hf., þegar slinkur kom skyndilega á ferjuna og A datt fram af efra þilfari og lenti á neðra þilfari skipsins. Við þetta hlaut A meðal annars 5% varanlega örorku. A byggði meðal annars á því að slys hennar yrði rakið til þess að skipstjórinn hefði sýnt af sér saknæma og ólögmæta háttsemi við stjórn ferjunnar auk þess sem ferjan hefði verið vanbúin. Fyrir héraðsdómi var T hf. sýknað af kröfu A enda taldist ósannað hvað hefði valdið umræddum slink auk þess sem ekki hefði verið sýnt fram á að umbúnaði um borð hafi verið áfátt. Með þeim athugasemdum að hvorki taldist sannað af hvaða orsökum slinkurinn kom né hvort skipstjóri hefði bakkað ferjunni fyrir eða eftir fall A, en að öðru leyti með vísan til forsendna héraðsdóms, var dómurinn staðfestur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhald á grundvelli c-liðar 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A var framlengd.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að A skyldi vistaður utan heimilis í sex mánuði.

S ehf. og H ehf. höfðuðu mál gegn G ehf. til viðurkenningar á skaðabótaskyldu vegna tjóns sem þeir urðu fyrir við flotun á gólfi í kjallara hússins að Hlíðasmára 8. Jafnframt kröfðust þeir viðurkenningar á því að þeir ættu rétt til vátryggingarbóta úr ábyrgðartryggingu G ehf. hjá V hf. vegna bótaskyldrar háttsemi G ehf. Húsfélagið Hlíðasmára 8 höfðaði einnig mál vegna sama tjónsatviks gegn G ehf., V hf. og S ehf. en með dómi Héraðsdóms Reykjaness 12. apríl 2019 voru allir stefndu sýknaðir af kröfu húsfélagsins. Því máli hefur verið áfrýjað til Landsréttar en niðurstaða réttarins liggur ekki fyrir. Héraðsdómur taldi S ehf. og H ehf. skorta lögvarða hagsmuni af því að fá leyst úr viðurkenningarkröfum sínum fyrir dómi þar sem dæmt hefði verið um ætlaða skaðabótaskyldu G ehf. og V hf. í fyrrnefndum dómi, vegna sama tjónsatviks, og vísaði málinu frá með vísan til 2. mgr. 25. gr. og 1.,2. og 4. mgr. 116. gr. laga nr. 91/1991. Landsréttur komst að þeirri niðurstöðu að þar sem aðilar málsins væru ekki að öllu leyti þeir sömu og aðilar í máli því sem dæmt var í Héraðsdómi Reykjaness 12. apríl 2019 og efnisdómur hefði ekki fallið um kröfur aðila í þessu máli yrði málinu ekki vísað frá dómi á grundvelli neikvæðra réttaráhrifa fyrrnefnds dóms, sbr. 1. og 2. mgr. 116. gr. nr. 91/1991. Þá taldi Landsréttur að ekki yrði skorið úr því fyrr en með efnisdómi í þessu máli hvort sóknaraðilum hefði lánast að sanna hið gagnstæða hvað varðar þau málsatvik sem dæmt var um í dómi Héraðsdóms Reykjaness 12. apríl 2019. Jafnframt taldi rétturinn að S ehf. og H ehf. hefðu leitt nægar líkur að því að þeir kynnu að hafa orðið fyrir tjóni sem rekja mætti til umrædds tjónsatviks og hefðu þeir þar með lögvarða hagsmuni af því að leita viðurkenningardóms um kröfur sínar. Var því hinn kærði úrskurður felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar.