V og G höfðuðu mál gegn J, S og Ó og kröfðust greiðslu eftirstöðva kaupverðs fasteignarinnar M sem þau seldu hinum síðarnefndu. Kaupendur kröfðust sýknu af kröfum seljenda og höfðuðu auk þess gagnsök til greiðslu skaðabóta eða afsláttar vegna ýmissa galla sem þau töldu annars vegar vera á íbúðarhúsi og gistihúsi eignarinnar og hins vegar á útihúsum. Kröfur kaupenda vegna meintra galla á íbúðar- og gistihúsi byggðu á niðurstöðum matsgerðar sem aflað var fyrir Landsrétti. Kröfur vegna meintra galla á útihúsum byggðu aðallega á álitsgerð byggingarverkfræðings sem þau öfluðu einhliða áður en málið var höfðað en til vara á niðurstöðum matsgerðar sem aflað var í héraði. Í dómi Landsréttar var staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að ekki væri unnt að leggja útreikninga fyrrnefndrar álitsgerðar til grundvallar við úrlausn málsins. Þá var tekið undir með héraðsdómi um að ýmsir annmarkar væru á þeirri matsgerð sem aflað var undir rekstri málsins í héraði og hún væri ekki nothæf til að undirbyggja nákvæma tölulega kröfugerð kaupenda. Matsgerð dómkvadds matsmanns sem aflað var fyrir Landsrétti væri á hinn bóginn ítarleg og vönduð og yrði lögð til grundvallar við úrlausn málsins. Af því leiddi að meintir gallar teldust ekki rýra verðmæti eignarinnar svo nokkru varðaði eða þannig að hún teldist gölluð samkvæmt 18. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup. Þá var hafnað málsástæðum kaupenda sem lutu að því að seljendur hefðu við kaupin vanrækt upplýsingaskyldu sem á þeim hvíldi samkvæmt lögum nr. 40/2002, söluyfirlit hafi geymt rangar upplýsingar um ástand fasteignarinnar eða seljendur á annan hátt sýnt af sér saknæma háttsemi. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur um skyldu kaupenda til greiðslu ógreiddra eftirstöðva kaupverðs fasteignarinnar gegn útgáfu afsals fyrir henni.

FF ehf. mun hafa tekið við útgáfu vikublaðsins DV í októberbyrjun árið 2017 og mun samkvæmt kaupsamningi um útgáfurétt hafa yfirtekið 22.000.000 króna skuld DV ehf. við L ehf. L ehf. og FF ehf. áttu eftir það í föstu viðskiptasambandi þar sem L ehf. gerði FF ehf. vikulega reikninga fyrir prentun og eftir atvikum einnig fyrir pökkun og dreifingu vikuritsins DV en krafði um fyrirframgreiðslu sem í flestum tilvikum var hærri en fjárhæð útgefinna reikninga. FF ehf. höfðaði mál á hendur L ehf. og krafðist endurgreiðslu 16.207.507 króna sem félagið taldi sig eiga inni hjá L ehf. vegna ofgreiðslna á tímabilinu frá október 2017 til september 2019. Að virtu hina fasta viðskiptasambandi aðila og gögnum málsins taldi Landsréttur FF ehf. hafa leitt nægar líkur að því að félagið hefði með greiðslum hinna vikulegu reikninga lokið uppgjöri fyrir prentun og eftir atvikum pökkun og dreifingu þess vikurits sem reikningarnir vörðuðu. Með vísan til atvika málsins og málatilbúnaðar L ehf. var L ehf. jafnframt ekki talið hafa sýnt fram á að það ætti frekari kröfur á hendur FF ehf. Þá var hafnað þeim málsástæðum L ehf. að FF ehf. hefði glatað rétti til endurheimtu hins ofgreidda fjár þar sem félagið hefði ekki gert fyrirvara við greiðslur og sýnt af sér tómlæti um innheimtu kröfu sinnar. Vísaði Landsréttur til þess að L ehf. hefði aldrei haft tilefni til að ætla að vikulegar fyrirframgreiðslur væru endanlegur greiðslur fyrir þjónustu L ehf., auk þess sem L ehf. hefði sent FF ehf. upplýsingar um að inneign væri að safnast upp á viðskiptareikningi hans á meðan aðilar tókust á um uppgjör FF ehf. á skuld DV ehf. við L ehf. og endanlegan prentsamning. Féllst dómurinn því á kröfu FF ehf. um endurgreiðslu 16.207.507 króna vegna ofgreiðslna til L ehf.

A krafðist viðurkenningar á bótaskyldu I ohf. og bótarétti úr frjálsri ábyrgðartryggingu I ohf. hjá V hf. vegna líkamstjóns sem hann varð fyrir er hann þreytti þrekpróf í starfi sínu sem slökkviliðsmaður hjá I ohf. Í dómi Landsréttar var ekki á það fallist að prófið hefði verið framkvæmt með öðrum hætti en reglur í rekstrarhandbók I ohf. gerðu ráð fyrir eða að óforsvaranlegt hefði verið að láta starfsmenn draga dúkku á hallandi gólfi í prófinu. Þá var talið ósannað að prófstjóri eða stjórnendur I ohf. hefðu búið yfir upplýsingum um bakmeiðsli A sem leitt hefðu getað til þess að óforsvaranlegt hefði verið að láta hann þreyta þrekprófið. Á hinn bóginn taldi Landsréttur ljóst að til þess að starfsmaður þreytti þrekpróf væri skilyrði að fyrir lægi læknisvottorð sem sýndi að hann væri til þess hæfur og mætti vottorðið ekki vera eldra en sex mánaða. Við framkvæmd þrekprófsins hefði verið brotið gegn þessari reglu. Miðað við lýsingar í sjúkraskýrslu um þróun mjóbaksverkja A á árinu 2015 væri ekki hægt að útiloka að ef  læknisskoðun hefði farið fram í tæka tíð fyrir þrekprófið hefði komið í ljós að A væri ekki fær til þess að taka prófið. I ohf. yrði sem vinnuveitandi að bera hallann af því að A hefði verið skyldaður vegna forfalla til að taka þrekpróf að hausti án þess að ný læknisskoðun færi fram. Yrði sú vanræksla metin til sakar hjá starfsmönnum sem I ohf. bæri ábyrgð á. Var krafa A því tekin til greina.

Á höfðaði mál gegn D ehf. til greiðslu skaðabóta. Kröfur hans byggðu á því að ráðningarsamningsákvæði um samkeppnistakmarkanir hafi verið saknæmt og ólögmætt sem og beiting D ehf. á ákvæðinu eftir starfslok hans. Í dómi Landsréttar voru störf Á fyrir D ehf. rakin. Á hafi gegnt lykilstöðu hjá D ehf., verið einn eigenda móðurfélags þess og gegnt þar stjórnunarstarfi. Þá hafi hann verið í beinu sambandi við viðskiptamenn félagsins og á honum hvílt rík trúnaðarskylda. Staða Á væri verulega önnur en almennra starfsmanna og takmarkanir á atvinnuþátttöku hans eftir starfslok hans hafi ekki einungis leitt af ráðningarsamningi hans heldur hafi sams konar ákvæði verið að finna í samkomulagi annarra eigenda móðurfélags D ehf. Hið umdeilda ráðningarsamningsákvæði hafi verið sett í því skyni að vernda ákveðna og lögmæta samkeppnishagsmuni og auk D ehf. hafi Á sjálfur, sem eigandi, haft ávinning af samkeppnistakmörkunum annarra eigenda og starfsmanna. Þegar litið væri heildstætt til allra atvika hefði Á ekki sýnt fram á að ákvæðið hafi verið víðtækara en nauðsynlegt var til að varna samkeppni né að atvinnufrelsi hans hafi verið skert með ósanngjörnum hætti. Auk þess var Á ekki talinn hafa uppfyllt lágmarksskilyrði til sönnunar á því að hann hafi orðið fyrir því tjóni sem kröfur hans miðuðu við, vegna þeirrar háttsemi sem bóta væri krafist fyrir. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur um sýknu D ehf. af öllum kröfum Á.

A og B deildu um forsjá dóttur þeirra, C. Samkvæmt hinum áfrýjaða dómi skyldu málsaðilar fara sameiginlega með forsjá C, lögheimili hennar skyldi vera hjá A og umgengni háttað með nánar tilgreindum hætti. Þá var B gert að greiða tvöfalt meðlag með C til fullnaðs 18 ára aldurs hennar. Ágreiningur aðila fyrir Landsrétti laut aðallega að því hvort lagaskilyrði stæðu til þess að þau færu sameiginlega með forsjá C, sbr. 34. gr. barnalaga nr. 76/2003, en A byggði á því að svo væri ekki. Þá greindi aðila á um sönnunargildi matsgerðar sem lá fyrir í málinu. Í dómi Landsréttar var rakið að af 34. gr. barnalaga leiddi að niðurstaða um það hvort forsjá skyldi vera sameiginleg réðist einkum af mati á þeim atriðum sem vísað væri til í ákvæðinu. Þá var rakið að samkvæmt 2. mgr. 66. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála legði dómari mat á sönnunargildi matsgerðar þegar leyst væri úr máli. Í dómi héraðsdóms hefðu dómendur í engu farið út fyrir þetta hlutverk sitt heldur tekið afstöðu til sönnunargildis fyrirliggjandi matsgerðar. Mat þeirra hafi verið að vissir ágallar væru á matsgerðinni og að þeir væru til þess fallnir að rýra gildi hennar á þann veg að ályktanir um talsverðan mun á forsjárhæfni aðila, A í hag, ættu ekki rétt á sér. Niðurstaða matsmanns væri að báðir foreldrar væru hæfir til að fara með forsjá C. Þótt deilur hefðu staðið milli A og B, og sett nokkurt mark á samskipti þeirra, yrði ráðið af gögnum málsins að þau gætu sameiginlega í þágu barnsins tekið meiri háttar ákvarðanir er varða það og væru í stakk búin að vinna saman að velferð og þroska þess. Að þessu gættu og með hliðsjón af atvikum og gögnum málsins að öðru leyti var hinn áfrýjaði dómur staðfestur.

Ó var sakfelldur fyrir brot gegn valdstjórninni með því að hafa ekki farið að fyrirmælum lögreglumanna um að víkja frá er þeir voru að handtaka meðákærða í héraði. Með því tálmaði hann handhafa lögregluvalds við skyldustörf sín. Niðurstaða héraðsdóms um að sýkna Ó af ákæru fyrir brot gegn 1. mgr. 111. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 var staðfest þar sem hvorki yrði skýrlega ráðið af upptökum úr búkmyndavélum né af framburði lögreglumannanna að það hafi verið Ó sem losaði meðákærða í héraði úr haldi þeirra eða frelsaði hann. Refsing Ó var ákveðin fangelsi í sex mánuði, en fullnustu refsingarinnar frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var Ó gert að greiða lögreglumönnunum miskabætur.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu brotaþola um að ákærði X viki úr þinghaldi á meðan brotaþoli gæfi skýrslu við aðalmeðferð málsins. Í úrskurði Landsréttar var rakin sú meginregla í sakamálaréttarfari að ákærði eigi rétt á því að vera viðstaddur aðalmeðferð og önnur þinghöld í máli sem höfðað hefur verið gegn honum. Undantekningu frá þeirri meginreglu yrði ekki beitt nema að skilyrði hennar væru skýrlega uppfyllt. Í vottorði sálfræðings kom fram að það gæti verið sérlega íþyngjandi fyrir brotaþola að koma fyrir dóm að X viðstöddum og til þess fallið að hamla vitnisburði hennar. Að því virtu var fallist á að X skyldi víkja úr dómsal þegar skýrsla yrði tekin af brotaþola.

Fallist var á kröfu X um að dómara yrði gert að víkja sæti í máli ákæruvaldsins á hendur honum með vísan til þess að ekki hefði verið heimilt að setja dómara við annan héraðsdómstól til starfa að málinu.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli H ehf. og L ehf. gegn S ehf. og til réttargæslu HA og A var vísað frá dómi. Í úrskurði Landsréttar kom fram að H ehf. og L ehf. krefðust ómerkingar hins kærða úrskurðar en byggðu ekki á því að tilteknir ágallar væru á hinum kærða úrskurði eða málsmeðferð héraðsdómara heldur að forsendur og niðurstaðar úrskurðarins væru rangar. Var kröfu H ehf. og L ehf. um ómerkingu úrskurðarins hafnað. Þar sem krafa um að hinn kærði úrskurður yrði felldur úr gildi var ekki höfð uppi var hann staðfestur.