Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem aflétt var haldi á 7.130.000 krónum í eigu X sem L hafði lagt hald á 13. mars 2021.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A á sjúkrahúsi var framlengd um allt að tólf vikur með heimild til rýmkunar.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var svipt sjálfræði tímabundið í sex mánuði.

Fallist var á kröfu sóknaraðila um að X yrði gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli g-liðar 1. mgr. 115. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu R ehf. um að dómkvaddur yrði matsmaður til að leggja mat á þau atriði sem greinir í matsbeiðni sem lögð var fram í héraði. Í úrskurði héraðsdóms, sem staðfestur var í Landsrétti með vísan til forsendna, kom fram að uppfyllt væri það skilyrði 1. mgr. 77. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála að umbeðin dómkvaðning væri ætlað að staðreyna ætlaða kröfu R ehf. eða sanna atvik að baki henni. Efnislegur ágreiningur á milli aðila um réttmæti ætlaðra krafna R ehf. stæði því ekki í vegi að fallist yrði á matsbeiðnina, enda bæri R ehf. alla áhættu af endanlegu notagildi matsgerðarinnar til sönnunar sem og kostnaði af öflun hennar. Loks var hvorki fallist á að einstakar matsspurningar lytu að atriðum sem dómari leggur sjálfur mat á samkvæmt 2. mgr. 60. gr. laga nr. 91/1991 né að 3. mgr. 46. gr. laganna stæði dómkvaðningu í vegi.

X var ákærður fyrir kynferðisbrot gegn dóttur þáverandi sambýliskonu sinnar, A, á árunum 2016 til 2019 með því að hafa í ótilgreindan fjölda skipta með ólögmætri nauðung haft við hana önnur kynferðismök en samræði með því að setja fingur inn í leggöng hennar, getnaðarlim sinn á milli læra hennar og viðhafa samfarahreyfingar, sleikja kynfæri hennar, nudda kynfæri hennar og fróa sér á meðan og í eitt skipti látið hana veita sér munnmök auk þess sem X hafi sýnt henni klámmyndir og tekið mynd af kynfærum hennar í eitt skipti. Var háttsemi X í ákæru talin varða við 1. mgr. 194. gr., 1. mgr. 202. gr., 209. gr., 1. mgr. 210. gr. a. og 2. mgr. 218. gr. b. og almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Með dómi héraðsdóms var X sýknaður af kröfum Á. Í dómi Landsréttar kom fram að framburður A hefði frá upphafi verið skýr, stöðugur og án mótsagna. Frásögn A hefði verið einlæg, ýkjulaus og sannfærandi og yrði ekki séð að framburður hennar væri í ósamræmi við framburð annarra vitna eða gögn málsins. Framburður X fengi hins vegar takmarkaða stoð í framburðum vitna og gögnum málsins sem rýrði trúverðugleika hans og sönnunargildi. Var trúverðugur framburður A lagður til grundvallar við úrlausn málsins þrátt fyrir eindregna neitun X. Var X því sakfelldur fyrir þá háttsemi sem honum var gefin að sök í ákæru. Við ákvörðun refsingar X var litið til þess að hann hefði ekki áður hlotið refsidóm auk þess sem dráttur varð á rannsókn málsins sem honum yrði ekki kennt um. Hins vegar var litið til þess að X hefði nýtt sér yfirburðastöðu sína gagnvart A, sem var á barnsaldri, og misnotað sem stjúpfaðir hennar traust A og trúnað um þriggja ára skeið. Þessi háttsemi X bæri vott um styrkan og einbeittan ásetning hans. Þá bæru gögn málsins með sér að háttsemi X hefði haft alvarlegar afleiðingar fyrir heilsu A. Samkvæmt þessu og með vísan til 1., 2., 3., 6. og 7. töluliðar 1. mgr. 70. gr., 77. gr., sem og 5. mgr. 202. gr. almennra hegningarlaga var refsing X ákveðin fangelsi í þrjú ár og sex mánuði. Þá var hinn áfrýjaði dómur ómerktur að því er varðaði einkaréttarkröfu A og þeim hluta málsins vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar og dómsálagningar að nýju.

A var ákærður fyrir brot gegn 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 fyrir að hafa veist að C og D og slegið hvora þeirra hnefahögg í andlitið með tilgreindum afleiðingum. Ákærði byggði kröfu sína fyrir Landsrétti einkum á því að hann hefði orðið fyrir árás af hálfu C og D og verið að verjast henni, háttsemi hans væri því refsilaus samkvæmt 1. mgr. 12. gr. laga nr. 19/1940. Í dómi Landsréttar kom fram að með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms væri sannað að A hefði slegið C í andlit og slegið D í andlit með tilgreindum afleiðingum. Líkt og rakið væri í héraðsdómi hafði C viðurkennt að hafa skvett áfengum drykk úr glasi á A og hann í kjölfarið slegið hana. Þá hefði D borið fyrir héraðsdómi að hún hefði í framhaldi af því ýtt við ákærða sem hefði þá slegið hana. Þótti sannað að upptök átakanna hefði legið hjá C og D. Ekki var talið að höggin sem A veitti þeim hafi verið nauðsynleg til að afstýra yfirvofandi árás í skilningi 1. mgr. 12. gr. laga nr. 19/1940. Var í samræmi við það fallist á niðurstöðu héraðsdóms um sakfellingu A og heimfærslu brots hans til 1. mgr. 217. gr. laga nr. 19/1949. Fram kom að við ákvörðun refsingar væri horft til þess að C og D yrðu taldar hafa átt upptök að átökum við A, sbr. 3. mgr. 218. gr. c laga nr. 19/1940. Þá væri einnig horft til aldurs A, þess að hann hefði hreinan sakarferil og skýringa hans á því hvað honum hafi gengið til með háttseminni, sbr. 4., 5. og 7. tölulið 1. mgr. 70. gr. sömu laga. Að því virtu þætti rétt að fresta refsingu hans skilorðsbundið í tvö ár, sbr. a-lið 1. mgr. 57. gr. laganna.  Þá þóttu miskabætur hæfilega ákveðnar til handa C 100.000 krónur og til handa D 200.000 krónur ásamt vöxtum eins og dæmdir voru í héraði.

Ágreiningur málsaðila laut að landamerkjum jarðarinnar Drangavíkur í Strandabyggð gagnvart jörðunum Engjanesi og Ófeigsfirði. Með dómi héraðsdóms voru stefndu, önnur en ÁVS, KS og SS, sýknuð af öllum kröfum áfrýjenda í aðalsök. Þá var fallist á kröfu stefnda F í gagnsök um að viðurkennt væri að landamerki milli Engjaness og Drangavíkur lægju með tilgreindum hætti samkvæmt tilgreindum hnitum. Samkvæmt héraðsdómsstefnu voru stefnendur eigendur 74,5% hluta Drangavíkur. Stefndu þau í málinu eigendum jarðanna Engjaness, Ófeigsfjarðar og Laugalands og sameigendum sínum að jörðinni Drangavík, sem saman áttu 25,5% hluta Drangavíkur, auk þess að stefna til réttargæslu eiganda jarðarinnar Dranga og íslenska ríkinu sem fer með yfirráð þjóðlendu á austanverðum Drangajökli. Eftir uppkvaðningu héraðsdóms ákváðu þrír stefnenda í héraði, eigendur 13,5% hluta Drangavíkur, stefndu ÁVS, KS og SS, að áfrýja ekki málinu fyrir sitt leyti og una niðurstöðu dómsins um landamerki jarðarinnar. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að óumdeilt væri með aðilum að eftir skráningu landamerkjabréfa jarðanna Drangavíkur, Engjaness og Ófeigsfjarðar hefðu engir samningar verið gerðir sem breytt hafi merkjum milli þeirra. Þá væri ágreiningslaust að leggja bæri merkjalýsingar landamerkjabréfanna til grundvallar niðurstöðu í málinu. Landsréttur rakti efni landamerkjabréfa jarðanna þriggja og tók sérstaklega fram að landamerkjabréf Drangavíkur og Engjaness væru ekki afgerandi um mörk jarðanna inn til landsins. Með vísan til tiltekinna gagna lagði Landsréttur til grundvallar niðurstöðu um það hvernig skýra bæri landamerkjabréf Drangavíkur, Engjaness og Ófeigsfjarðar, það sem stefndu héldu fram, að Eyvindarfjarðará hefði á ritunartíma bréfanna runnið í farvegi frá upptökum í Drangajökli til sjávar og að á þeirri leið hefði ekki verið að finna greinileg stöðuvötn, svo sem nú væri. Var þessu til samræmis við það miðað að Eyvindarfjarðará réði merkjum Ófeigsfjarðar frá upptökum til ósa. Um merki milli Engjaness og Drangavíkur tók Landsréttur fram að í landamerkjabréfi Engjaness væri um merki milli jarðanna tveggja vísað til þess að hornmark milli jarðanna væri Þrælskleif en „þadan beint til fjalls, svo eptir hæstu fjallsbrún ad Eyvindarfjardará“. Til stuðnings niðurstöðu Landsréttar um merki Engjaness og Drangavíkur var skírskotað til framlagðs svarbréfs orðabókar Háskóla Íslands við fyrirspurn óbyggðanefndar um merkingu orðsins „fjallsbrún“. Við skýringu á því hvað við væri átt með orðunum „eptir hæstu fjallsbrún“ í landamerkjabréfi Engjaness þótti einnig mega hafa hliðsjón af því sem fram kæmi í landamerkjabréfum nærliggjandi jarða. Þannig kæmi fram í landamerkjabréfi Ófeigsfjarðar að fram til fjalls ætti Ófeigsfjörður svo langt sem vötnum hallaði að Ófeigsfjarðarlandi. Jafnframt segði í lok landamerkjalýsingar Dranga: „Til fjalls á jörðin land svo langt sem vötnum hallar að láglendi hennar.“ Þá lagði Landsréttur enn fremur til grundvallar að við skýringu landamerkjabréfa yrði að taka mið af aðstæðum og staðháttum á hverjum stað. Voru framangreindar tilvitnanir, og einnig umfjöllun og ályktanir sem fram kæmu í úrskurði óbyggðanefndar í máli nr. 7/2021, þar sem til umfjöllunar hefði verið Drangajökull og landsvæði umhverfis hann, taldar styðja það sem stefndu héldu fram í málinu, að með orðunum „eptir hæstu fjallsbrún“ í landamerkjabréfi Engjaness væri átt við vatnaskil. Taldi Landsréttur að sú niðurstaða samræmdist því hvernig merki hefðu almennt verið ákveðin milli jarða á svæðinu og væri hún einnig í góðu samræmi við tilgreinda lýsingu á Drangavíkurfjalli í sóknarlýsingu. Samkvæmt öllu þessu var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um landamerki jarðanna Engjaness og Drangavíkur.

A var sakfelldur fyrir brot gegn 1. mgr. 155. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa framvísað í blekkingarskyni við starfsmenn Ú, vegna umsóknar sinnar um dvalarleyfi hér á landi, grunnfölsuðu sýrlensku sakavottorði, útgefnu á nafn A þann 27. desember 2015 og breytifalsaðri þýðingu sakavottorðsins. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var með vísan til forsendna, var talið ótrúverðugt að A hefði talið að framangreind skjöl væru ófölsuð. Því var talið sannað að A hefði framvísað þessum skjölum við starfsmenn Ú til þess að hafa áhrif á meðferð umsóknar hans um dvalarleyfi og þar með blekkja þá í lögskiptum. Við ákvörðun refsingar A var litið til þess að hann hefði ekki áður sætt refsingu og var það metið honum til refsimildunar, sbr. 5. tölulið 1. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Var A gert að sæta fangelsi í 30 daga sem bundið var skilorði í tvö ár.

H var sakfelldur fyrir nauðgun, stórfellda líkamsárás og stórfellt brot í nánu sambandi gegn eiginkonu sinni A, með því að hafa endurtekið og á sérstaklega sársaukafullan, meiðandi og alvarlegan hátt ógnað lífi, heilsu og velferð hennar með andlegu, líkamlegu og kynferðislegu ofbeldi, hótunum og nauðung, svo sem nánar var lýst í sex ákæruliðum. Með hinum áfrýjaða dómi var H sakfelldur samkvæmt ákæru en fyrir Landsrétti var hann sýknaður að hluta. Í dómi Landsréttar var meðal annars tekið fram að brotin sem H væri sakfelldur fyrir væru mörg og gróf og ekki færi á milli mála að A hefði búið við alvarlegt ógnar- og óttaástand, þjáningu og kúgun, þar sem H misnotaði freklega yfirburðastöðu sína gagnvart henni og beitti hana ítrekað ofbeldi með tilheyrandi neikvæðum áhrifum á heilsu, líðan og velferð hennar. H ætti sér engar málsbætur. Tekið var fram að H hefði verið sakfelldur fyrir alvarlegustu brotin sem honum væru gefin að sök í ákæru og í ljósi alvarleika þeirra þætti rétt að staðfesta niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um refsingu. Var H dæmdur til átta ára fangelsisrefsingar. Þá var honum gert að greiða A 6.000.000 króna í miskabætur.