Staðfest var niðurstaða héraðsdóms um að við sölu jarðarinnar F III á árinu 1943 hafi verið ólögmætt, samkvæmt þágildandi lögum um lax- og silungsveiði nr. 122/1941, að skilja veiðirétt að nokkru eða öllu leyti frá landareigninni. Samkvæmt kaupsamningnum hafði landspilda með veiðiréttindum, landsnytjum og vatnsnytjum sem tilheyrði jörðinni verið undanskilin við söluna. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að hlutfallsleg veiðiréttindi fyrir umræddri landspildu, með takmörkunum sem leiddu af lögmætu samkomulagi frá 1891 um skiptingu veiði milli nærliggjandi jarða, hefðu því fylgt með við sölu jarðarinnar. Var því viðurkennt að eigendur jarðarinnar F III ættu þann veiðirétt fyrir landspildu sem undanskilin var við sölu jarðarinnar og nú tilheyrir fasteignunum F 3 og S.

Kærumál. Gæsluvarðhald. A-liður 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008. Gæsluvarðhaldsúrskurður felldur úr gildi.

Málsaðilar áttu í samskiptum vorið 2015 um kaup S og félaga í hans eigu á dekkjum sem D ehf. hugðist flytja til landsins. Aðilar ræddu upphaflega um kaup á allt að 6.000 dekkjum sem áttu að afhendast í sex gámum. S staðfesti pöntun á fyrstu 3.000 dekkjunum en aðilar deildu um hvort komist hefði á samningur um kaup á 3.000 dekkjum til viðbótar auk tiltekins fjölda dekkja sem flutt voru til landsins í september 2016 og október 2017. Landsréttur vísaði til þess að samkvæmt lánasamningi 10. júní 2015 hefði D ehf. lánað S 6.551.500 krónur sem notaðar voru til að greiða innborgun inn á fyrstu 3.000 dekkin. Þar sem stefndu höfðu ekki lagt fram gögn um að lánið hefði verið greitt var S dæmdur til að greiða D ehf. þessa fjárhæð ásamt tilgreindum vöxtum. Landsréttur taldi ósannað að kaup hefðu komist á með aðilum á 3.012 dekkjum sem afhent voru á dekkjalager í október 2015. Rétturinn taldi hins vegar sannað að B ehf. hefði pantað dekk sem voru afhent í september 2016 og október 2017. Var B ehf. dæmt til að greiða D ehf. samtals 7.957.416 krónur ásamt tilgreindum dráttarvöxtum.

G höfðaði mál á hendur Í ehf. og krafðist efnda- og skaðabóta vegna ólögmætrar uppsagnar eða riftunar á ráðningarsamningi aðila sem og miskabóta á grundvelli b-liðar 1. mgr. 26. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Óumdeilt var að G hafði verið í leyfi frá störfum hjá Í ehf. vegna veikinda frá því í ágúst 2018 og átti rétt á launum í veikindaleyfi út októbermánuð 2018. Um mánaðamótin september/október 2018 fékk G ekki greidd laun sín fyrir septembermánuð þar sem Í ehf. hafði skuldajafnað launum hans á móti kröfu sem félagið taldi sig eiga á hendur G. Héraðsdómur sem staðfestur var af Landsrétti vísaði til þess að samkvæmt 1. gr. laga nr. 28/1930 um greiðslu verkkaups mætti ekki greiða laun með skuldajöfnuði nema svo hefði áður verið sérstaklega um samið. Ekki lá fyrir slíkur samningur milli aðila og var Í ehf. því óheimilt að skuldajafna kröfu sinni við laun G. Í ehf. undi þeirri niðurstöðu héraðsdóms. Þá hélt G því fram að háttsemi Í ehf. fæli hvora tveggja í sér, verulega vanefnd á ráðningarsamningi aðila og ólögmæta fyrirvaralausa uppsögn úr starfi. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að Í ehf. hafði upplýst G um að starf hans biði hans er hann sæi sér fært að mæta til vinnu. Þá var óumdeilt að G hafði fullnýtt veikindarétt sinn 1. nóvember 2018 og átti því ekki rétt til greiðslu á grundvelli ráðningarsamnings aðila eftir það nema gegn vinnuframlagi. Féllst Landsréttur á niðurstöðu héraðsdóms um að atvikum yrði ekki jafnað til fyrirvaralausrar uppsagnar eða annars konar slita á ráðningarsamningi. Af þeim sökum var Í ehf. sýknaður af skaðabótakröfu G. Þá var ekki talið felast í því ólögmæt meingerð gegn frelsi, friði, æru eða persónu áfrýjanda í skilningi b-liðar 1. mgr. 26. gr. skaðabótalaga þó svo að Í ehf. hafi ekki verið heimilt að greiða áfrýjanda laun hans með skuldajöfnuði samkvæmt 1. gr. laga nr. 28/1930 um greiðslu verkkaups, eins og gert var. Aðrar málsástæður G komu ekki til skoðunar við úrlausn málsins fyrir Landsrétti með vísan til 2. mgr. 163. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála.