A krafðist skaðabóta úr hendi B ehf. vegna líkamstjóns sem hann varð fyrir við vinnu á verkstæði B ehf. Aðilar deildu um mat á miskastigi, varanlegri örorku og fjárhæð einstakra kröfuliða samkvæmt 2. - 4. gr. og 5. - 7. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Í úrskurði Landsréttar kom meðal annars fram að héraðsdómur hefði ekki horft til málflutningsyfirlýsingar í greinargerð B ehf. í héraði þar sem útreikningi á árslaunaviðmiði A var mótmælt, en því jafnframt lýst yfir að meðalárslaun til útreiknings skaðabóta fyrir varanlega örorku A ættu að nema tiltekinni fjárhæð. Vegna þessa taldi Landsréttur að héraðsdómi hefði verið fært að dæma um skaðabætur fyrir varanlega örorku A. Þá væru á héraðsdómnum einnig þeir ágallar að í niðurstöðukafla hans væri ekki tekin rökstudd afstaða til annarra dómkrafna A um greiðslu vegna sjúkrakostnaðar, þjáningabóta, tímabundins atvinnutjóns og varanlegs miska. Var héraðsdómur því ómerktur og málinu vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar og dómsálagningar að nýju.

X var sakfelldur fyrir sérstaklega hættulega líkamsárás og barnaverndarbrot með því að hafa tekið fjögurra ára son sinn kverkataki þannig að punktblæðingar mynduðust í andliti drengsins. Var refsing X ákveðin fangelsi í sjö mánuði en fullnustu hennar frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var honum gert að greiða brotaþola 400.000 krónur í miskabætur.

A krafðist þess að B yrði svipt forsjá þriggja barna sinna á grundvelli a- og d-liða 1. mgr. 29. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002. Í málinu lágu fyrir tvær matsgerðir sálfræðings um forsjárhæfni B sem taldi B ekki hafa nægjanlega hæfni til að fara með forsjá barnanna. Héraðsdómur hafnaði kröfu A með vísan til þess að ekki væru lagaskilyrði til þess að fallast á kröfu B með vísan til a- og d-liða 1. mgr. 29. gr. laga nr. 80/2002 og að ekki hefði verið gætt að meðalhófsreglu og meginreglum barnaverndarstarfs í 4. gr. laganna. Þá féllst héraðsdómur á með B að meðferð málsins hjá A hefði verið haldin annmörkum. Í dómi Landsréttar var því hafnað að annmarkar hefðu verið á ákvarðanatöku A um höfðun málsins sem áhrif hefðu við úrlausn á kröfum aðila. Landsréttur taldi að leggja bæri matsgerðir sálfræðingsins til grundvallar við mat á forsjárhæfni B. Landsréttur taldi ljóst af gögnum málsins að staða barnanna væri í veigamiklum atriðum mjög alvarleg og allar líkur væru á því, færi B áfram með forsjá þeirra, að ekki næðist að grípa til nauðsynlegra úrræða. Þá var það niðurstaða dómsins að vægari úrræði hefðu verið reynd án viðunandi árangurs, sbr. 7. mgr. 4. gr. og 2. mgr. 29. gr. laga nr. 80/2002. Þótt börnin væru öll á þeim aldri að taka yrði tillit til vilja þeirra væri staða þeirra svo alvarleg að hann gæti ekki ráðið úrslitum. Taldi Landsréttur að skilyrði a- og d-liða 1. mgr. 29. gr. laga nr. 80/2002 væru uppfyllt til að svipta B forsjá barnanna auk þess sem það var talið samrýmast best hagsmunum þeirra. Var krafa A því tekin til greina.

X var sakfelldur fyrir brot gegn 209. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa, án vitundar A, tekið upp myndband af A og sér þar sem þeir stunduðu kynmök, sent A mynd sem sýndi þá nakta í kynmökum og sent D umrædd gögn í pósti ásamt öðrum gögnum sem var ætlað að sýna fram á að X og A hefðu átt í kynferðissambandi. X var einnig sakfelldur fyrir brot gegn 209. og 2. mgr. 210. gr. almennra hegningarlaga með því að hafa sent tveimur nafngreindum mönnum myndir af A og sér að stunda kynmök. Þá var X sakfelldur fyrir brot gegn 233. gr. almennra hegningarlaga með því að hóta A að birta fyrrgreindar myndir á netinu og senda A tölvuskeyti með hótunum um ofbeldi gegn honum og hans nánustu. Var X talinn hafa ítrekað móðgað og smánað A með þeirri háttsemi sem hann var sakfelldur fyrir svo að í því hafi falist stórfelldar ærumeiðingar í skilningi 233. gr. b almennra hegningarlaga. Við ákvörðun refsingar var litið til ákvæða 1., 5., 6. og 7. töluliðar 1. mgr. og 3. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga. Að því virtu og með hliðsjón af 77. og 78. gr. almennra hegningarlaga var refsing X ákveðin fangelsi í 15 mánuði. Þá var X gert að greiða A miskabætur.

R var sakfelldur fyrir eignaspjöll samkvæmt 1. mgr. 257. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa kastað grjóthnullungi í afturrúðu traktorsgröfu í eigu A með þeim afleiðingum að rúðan brotnaði. Fyrir lá með nægilega skýrum hætti að A hefði gert kröfu um að sakamál yrði höfðað á hendur R og var kröfu R um frávísun málsins frá héraðsdómi því hafnað. Var refsing R ákveðin 30.000 króna fésekt til ríkissjóðs innan fjögurra vikna en sæta ella fangelsi í fjóra daga.

A og B voru með héraðsdómi svipt forsjá tveggja dætra sinna með vísan til a- og d-liða 1. mgr. 29. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002. Sú niðurstaða var einkum byggð á álitsgerð sálfræðings frá árinu 2017. Landsréttur féllst á með héraðsdómi að A og B hefðu ekki bent á neina annmarka á matsaðferðum álitsgjafans sem hefðu verið til þess fallnir að hafa áhrif á niðurstöðu hans og að niðurstöður prófa sem A og B tóku hefðu verið rétt túlkaðar. Samkvæmt gögnum málsins léki ekki vafi á því að vanræksla A og B á uppeldi eldri dætra sinna á fyrstu æviárum þeirra hefði valdið þeim andlegum skaða sem gerði meiri kröfur en ella til uppeldis þeirra til frambúðar. Þegar horft væri til langvarandi vímuefnaneyslu A og B, fyrri árangurslausra meðferða svo og persónulegra eiginleika þeirra þætti ekki vera komin nægileg reynsla á edrúmennsku þeirra til að þau teldust geta tekist á við uppeldi eldri dætra sinna samhliða uppeldi þeirrar yngstu. Því þætti ekki réttlætanlegt með tilliti til þarfa og hagsmuna eldri dætra þeirra að taka þá áhættu að þau færu áfram með forsjá þeirra. Þá var ekki talið að meðferð málsins hefði brotið í bága við meðalhófsreglu stjórnsýsluréttar, sbr. 2. mgr. 29. gr. laga nr. 80/2002, og þá meginreglu barnaverndarstarfs sem fram kemur í 7. mgr. 4. gr. sömu laga. Var niðurstaða héraðsdóms um að svipta A og B forsjá tveggja eldri dætra þeirra því staðfest.