HMS, þáverandi forstjóri viðskiptabankans K hf., X, þáverandi fjármálastjóri samstæðu bankans, og MG, þáverandi forstjóri KL, dótturfélags K hf., voru í þremur ákæruliðum borin sökum um auðgunarbrot tengd starfsemi K hf. í árslok 2007 og fram á mitt ár 2008. Fyrstu tveir ákæruliðirnir lutu að tveimur millifærslum af reikningi K hf. inn á reikning KL, þaðan sem fjármununum var í báðum tilvikum ráðstafað inn á reikning félagsins MH. Fyrri millifærslan, sem átti sér stað 19. desember 2007, var að fjárhæð 3.016.750.000 krónur en sú síðari fór fram 30. júní 2008 og var að fjárhæð 3.080.250.000 krónur. Vegna þeirra voru HMS og X á nánar tilgreinda vegu aðallega sökuð um tvö fjárdráttarbrot og MG um hlutdeild í þeim brotum, með því að X hafi að undirlagi HMS og í samráði við MG látið millifæra fjármunina, sem hafi svo að undirlagi MG verið færðir inn á reikning MH. Til vara voru HMS og X sökuð um umboðssvik og MG um hlutdeild í þeim brotum, að því frágengnu var MG sakaður um hylmingu, en að því frágengnu um peningaþvætti. Í þriðja og síðasta ákæruliðnum voru HMS og X með nánar tilgreindum hætti sökuð um umboðssvik og MG, aðallega fyrir hlutdeild í því broti, er ákærðu HMS og X hafi misnotað aðstöðu sína, með því að X hafi 20. maí 2008 að undirlagi HMS og MG látið K hf. kaupa skuldabréf útgefin af bankanum af MH á nafnverði bréfanna að viðbættum áföllnum vöxtum langt yfir markaðsverði þeirra og með því valdið K hf. fjártjóni, án þess að lögmætar viðskiptalegar forsendur hafi legið að baki. Vegna þessa var MG til vara sakaður um hylmingu en að því frágengnu um peningaþvætti.
Í dómi Landsréttar var meðal annars rakið að millifærslan 19. desember 2007 hafi ekki getað átt rætur að rekja til efnda á lögmætri skuldbindingu K hf. og að ekkert styddi staðhæfingar í þá veru að K hf. hafi ábyrgst greiðslu skulda MH gagnvart KL fyrr en með ábyrgðaryfirlýsingu 31. janúar 2008. HMS hefði sem forstjóri K hf. haft vörslur fjármuna bankans og gefið X fyrirmæli um að millifæra greiðsluna 19. desember 2007, sem hafi hrint þeim fyrirmælum í framkvæmd á þann veg sem lýst væri í ákæru þannig að greiðslan hafi endað á reikningi MH. Sú ráðstöfun fjármunanna af hálfu HMS hafi falið í sér ólögmæta tileinkun þeirra af ásetningi í því skyni að auðga MH. HMS hafi ekki getað dulist að með því hafi hann valdið bankanum í það minnsta verulegri fjártjónshættu. MG hafi heldur ekki getað dulist að greiðslan ylli K hf. slíkri hættu og honum hlotið að vera ljóst að greiðslan fæli í sér einhliða fjárstuðning við félagið án lögmæts tilefnis. Hann hafi með háttsemi sinni veitt HMS liðsinni í verki við framkvæmd fjárdráttarins. Miðað við fyrirliggjandi upplýsingar og stöðu X var á hinn bóginn talið ósannað að henni hafi hlotið að vera ljóst að greiðslufyrirmæli HMS fælu í sér ólögmæta ráðstöfun eða að fyrir lægi með óyggjandi hætti að hún hafi haft tilefni til þess að óttast að sú væri raunin. Því staðfesti Landsréttur niðurstöðu héraðsdóms um sakfellingu HMS og MG og sýknu X af sakargiftum samkvæmt ákærulið I.
Um ákærulið II vísaði rétturinn til þess að á meðal málsgagna lægju fyrir tvær staðfestingar á framvirkum gjaldmiðlaskiptasamningum 23. maí 2008 sem fundist hafi í húsleit hjá KL og skjal um uppgjör þeirra. Á þótti ekki hafa rennt stoðum undir þann málatilbúnað að staðfestingar samninganna væru tilbúningur sem ætlað hafi verið að skapa þá tiltrú að um raunveruleg viðskipti hafi verið að ræða, heldur hafi greiðslan verið innt af hendi til þess að efna raunverulegar skuldbindingar. Þannig þótti ekki koma til álita að ráðstöfun fjármunanna 30. júní 2008 hafi verið til marks um ólögmæta tileinkun þeirra. Því bæri að sýkna HMS og X af fjárdráttarbroti samkvæmt ákærulið II og MG af hlutdeild í því broti. Þá tæki verknaðarlýsing ákæru ekki til þeirrar ákvörðunar að skuldbinda K hf. á þann veg sem kveðið var á um í samningunum og leitt hafi til fjármunafærslunnar 30. júní 2008. Því kæmi ekki til álita að sakfella HMS og X fyrir umboðssvik eða MG fyrir hlutdeild í slíkum brotum. Þá þóttu rök ekki standa til sakfellingar MG fyrir hylmingu eða peningaþvætti.
Um ákærulið III vísaði Landsréttur meðal annars til þess að það hafi verið stefna K hf. árið 2008 að kaupa til baka skuldabréf sem bankinn hafði gefið út á alþjóðlegum fjármálamarkaði en hvergi í gögnum málsins væri vikið að því á hvaða verði slík bréf skyldu keypt. Þannig væru ekki til staðar fyrirmæli sem settu umboði HMS sem forstjóra bankans skýr takmörk í þeim efnum er hann tók ákvörðun um kaupin sem fjallað var um í þessum lið. Um mat á því hvort HMS hafi engu að síður farið verulega á svig við það sem honum hafi hlotið að vera ljóst að ætlast væri til af honum sem forstjóra K hf., var meðal annars litið til þess að með kaupunum á skuldabréfunum hafi K hf. lækkað skuldir bankans, atvika í aðdraganda kaupanna og þess að K hf. var á þeim tíma í ábyrgð fyrir skuldum MH við KL. Í því ljósi þótti ekki upplýst að HMS hefði misnotað sér aðstöðu sína þannig að varðaði við umboðssvikaákvæði almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Því var HMS sýknaður af sakargiftum samkvæmt ákærulið III, sem og X sem fylgt hafi fyrirmælum HMS um viðskiptin og MG af hlutdeild í broti þeirra. Þá var MG enn fremur sýknaður af hylmingu og peningaþvætti í kjölfar kaupanna.
Y, sem í öllum ákæruliðunum var aðallega gefin að sök hylming, en til vara peningaþvætti, var sýknaður af sakargiftum og kröfu um upptöku á fjármunum á bankareikningi. Refsing HMS og MG var ákveðin sem hegningarauki við fyrri dóma. Eftir málavöxtum og með vísan til 2. mgr. 77. gr. almennra hegningarlaga var þeim ekki gerð frekari refsing. Þá var viðurkennd skaðabótaábyrgð HMS og MG vegna þeirrar háttsemi sem þeir voru sakfelldir fyrir á grundvelli ákæruliðar I. Kröfu Á um upptöku á tilgreindum eignum MH var á hinn bóginn hafnað.