Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu BR um að sonur A, B, yrði vistaður áfram utan heimilis A á heimili á vegum BR. Í úrskurði Landsréttar kom meðal annars fram að þegar litið væri sérstaklega til eindregins vilja drengsins og meðalhófsreglu í barnaverndarstarfi yrði ekki séð að brýnir hagsmunir hans krefðust slíkrar íhlutunar sem BR krafðist í málinu og að ekki mætti ná sama markmiði með síður íþyngjandi ráðstöfunum. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi um annað en málskostnað og gjafsóknarkostnað.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu varnaraðila um að felld yrði úr gildi ákvörðun sóknaraðila um að varnaraðili skyldi halda sig innan marka höfuðborgarsvæðisins og sinna nánar tilgreindri tilkynningarskyldu.

A höfðaði mál gegn B þar sem hún taldi sig hafa sætt ólögmætri mismunun við ákvörðun launa af hálfu stofnunarinnar. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var af Landsrétti, var rakið að óumdeilt væri að verulegur munur hefði verið á launum og öðrum starfskjörum A, sem er kona, og tiltekins karlkyns lögfræðings hjá B. Féllst héraðsdómur á með A að í ákvörðun B um laun hennar hefði falist mismunun sem hefði farið í bága við 1. mgr. 25. gr. laga nr. 10/2008 um jafna stöðu og jafnan rétt kvenna og karla og síðar 1. mgr. 18. gr. laga nr. 150/2020 um jafna stöðu og jafnan rétt kynjanna. Í dómnum var því jafnframt slegið föstu að á þeirri saknæmu og ólögmætu háttsemi bæri B bótaábyrgð, enda hefði A orðið fyrir fjártjóni af völdum háttseminnar, sem talið var nema þeim mun sem verið hafði á launum hennar og tiltekins karlskyns lögfræðings hjá stofnuninni. Þá var B einnig gert að greiða A miskabætur.

BR krafðist þess að A yrði sviptur forsjá sonar síns, B, á grundvelli a- og d-liðar 1. mgr. 29. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002. Í hinum áfrýjaða dómi var fallist á að skilyrðum beggja stafliða væri fullnægt. Þá kæmu vægari úrræði ekki til álita eins og málið væri vaxið og að meðalhófs hefði verið gætt í samræmi við 7. mgr. 4. gr. og 2. mgr. 29. gr. laganna. Með vísan til röksemda hins áfrýjaða dóms og þeirra gagna sem lögð voru fyrir Landsrétt var í dómi Landsréttar fallist á niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um að skilyrðum d-liðar 1. mgr. 29. gr. væri fullnægt. Þá kom fram að frá því að B fór úr umsjá A hafi félagsþroski hans aukist til mikilla muna og líðan B, hegðun og nám tekið stórstígum framförum. Að framangreindu gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms þótti einnig nægjanlega fram komið að skilyrðum a-liðar 1. mgr. 29. gr. væri fullnægt. Var svipting forsjár A yfir B því staðfest.

A og I ehf. greindi á um hvort A hefði verið mismunað með ólögmætum hætti við starfslok hjá I ehf. Starfslok A áttu rætur að rekja til þess að starfslokaaldur var færður í 67 ár með reglum Isavia samstæðunnar en áður hafði verið miðað við að almennir starfsmenn létu af störfum við 70 ára aldur. Fram kom í dómi Landsréttar að ákvörðun um starfslok A hefði eingöngu byggst á aldri hans og var lagt til grundvallar að um hefði verið að ræða beina mismunun á grundvelli aldurs sem teldist óheimil, sbr. 1. mgr. 7. gr. og 1. mgr. 8. gr. laga nr. 86/2018 um jafna meðferð á vinnumarkaði, en að virtum lögskýringargögnum bæri við túlkun laganna að líta til dóma Evrópudómstólsins sem lytu að skýringu á tilskipun 2000/78/EB. Við mat á því hvort sú mismunun teldist réttlætanleg samkvæmt 12. gr. laganna taldi Landsréttur að ekki yrði annað ráðið af framlögðum gögnum en að ákvörðun stjórnar I ohf. um lækkun starfslokaaldurs yrði rakin til þeirra neikvæðu fjárhagslegu áhrifa sem leiddu af Covid-19 faraldrinum. Eins og málið lá fyrir taldi Landsréttur ekki unnt að fallast á að félagsleg stefnumótun hefði legið til grundvallar ákvörðuninni. Þá var ekki talið að I ehf. hefði lagt fullnægjandi mat á þá ólíku hagsmuni sem vógust á eða kannað hvort unnt væri að beita vægari úrræðum. Með vísan til framangreinds var I ehf. ekki talið hafa sýnt fram á að ákvörðun um starfslok A hefði verið réttlætanleg á grundvelli 12. gr. laganna. Var I ehf. talið bera skaðabótaábyrgð gagnvart A og voru bætur vegna fjárhagslegs tjóns metnar að álitum og I ehf. jafnframt gert að greiða honum miskabætur.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A o.fl. um að erfðaskrá F yrði dæmd ógild og ekki lögð til grundvallar við skipti á dánarbúi hennar. Ágreiningur aðila laut að því hvort F hefði verið svo heil heilsu andlega að hún hefði verið fær um að ráðstafa eignum sínum á skynsamlegan hátt, sbr. 2. mgr. 34. gr. erfðalaga nr. 8/1962 og hvort vottorð lögbókanda á erfðaskránni uppfyllti reglur 42., sbr. 1. mgr. 43. gr., erfðalaga. Í úrskurði Landsréttar var staðfest sú niðurstaða héraðsdóms að vottorð lögbókandans hefði verið án annmarka. Samkvæmt því hvíldi það á A o.fl. að sanna að F hefði ekki verið svo heil heilsu andlega að hún hefði verið fær um að ráðstafa eignum sínum á skynsamlegan hátt. Tók rétturinn undir það mat héraðsdóms að A o.fl. hefðu ekki axlað þá sönnunarbyrði. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur.

A og B deildu um forsjá sonar síns, C, lögheimili, umgengni og meðlag. Með dómi héraðsdóms var ákveðið að A og B færu áfram sameiginlega með forsjá drengsins. Lögheimili C skyldi vera hjá B en hann dvelja viku og viku í senn hjá hvoru foreldri sínu. Þá var A gert að greiða einfalt meðlag með drengnum. Í dómi Landsréttar var talið að ekkert hefði komið fram sem væri til þess fallið að hnekkja því mati héraðsdóms að það væri C fyrir bestu að forsjá yrði áfram sameiginleg og lögheimili hans hjá B. Taldi rétturinn þvert á móti að ný gögn og skýrslur styrktu þá niðurstöðu. Var niðurstaða héraðsdóms er varðaði forsjá, lögheimili og meðlag því staðfest. Landsréttur taldi að það þjónaði best hagsmunum C og stöðugleika í lífi hans að leggja til grundvallar tillögu yfirmatsmanna um að hann yrði meira hjá B en í ríflegri umgengni við A. Var því mælt fyrir um að A nyti umgengni við C aðra hvora viku frá lokum skóla á fimmtudegi eða eftir atvikum klukkan 16 ef ekki væri skóladagur fram til mánudagsmorguns. Einnig var mælt fyrir um umgengni um sumar og á hátíðisdögum um jól og páska en aðilum að öðru leyti látið eftir að semja um umgengni drengsins sín á milli.

Saksókn í málinu studdist við tvær ákærur. Með fyrri ákærunni var A og T gefið að sök meiri háttar skattalagabrot í rekstri H ehf. Þá var þeim einnig gefið að sök meiri háttar bókhaldsbrot með því að hafa ekki fært tilskilið bókhald fyrir félagið þannig það uppfyllti kröfur laga. T var framkvæmdastjóri félagsins og stjórnarmaður. Hann játaði sök. Saksókn á hendur A tók til þess að hann hefði verið daglegur stjórnandi félagsins. A neitaði sök og hélt því fram að hann hefði ekki að neinu leyti komið að rekstri og skattskilum H ehf. Landsréttur hafnaði þeirri málsvörn. Var litið svo á í ljósi allra aðstæðna að A og T hefðu sameiginlega borið ábyrgð á skattskilum og bókhaldi H ehf. Var því staðfest niðurstaða héraðsdóms um sakfellingu ákærðu samkvæmt ákæru. Með seinni ákærunni var L og H gefið að sök meiri háttar brot gegn skatta- og bókhaldslögum, L í rekstri S ehf. og H í rekstri HR ehf., með því að hafa staðið skil á efnislega röngum skattframtölum með því að færa til gjalda í skattskilum þess kostnað á grundvelli rangra og tilhæfulausra reikninga frá fjórum tilgreindum félögum og þannig oftalið rekstrargjöld í skattskilum þeirra. Þá var þeim gefið að sök að hafa staðið skil á efnislega röngum virðisaukaskattsskýrslum með því að offramtelja innskatt á grundvelli slíkra reikninga frá sömu félögum. A og T voru í seinni ákærunni bornir sökum um hlutdeild í brotum L og H. Landsréttur staðfesti niðurstöðu héraðsdóms um að ákæruvaldið hefði sýnt fram á að um ranga og tilhæfulausa reikninga frá félögunum fjórum hefði verið að ræða, þó að því undanskildu að við það yrði að miða að sölureikningar að fjárhæð 6.500.000 krónur hefðu verið réttmættir. Hefði því ekki mátt færa reikningana sem rekstrargjöld í bókhaldi félaganna og ekki nýta innskatt samkvæmt þeim á móti útskatti þeirra. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sakfellingu L og H og hlutdeild T og A í þeim brotum, svo og um heimfærslu brota þeirra til refsiákvæða. Þá var héraðsdómur staðfestur um refsingu ákærðu að öðru leyti en því að fangelsisrefsing ákærða A var að hluta bundin skilorði og sekt ákærða L lækkuð.

A og B deildu um forsjá C, lögheimili, meðlag og umgengni. Með vísan til forsendna héraðsdóms staðfesti Landsréttur þá niðurstöðu að B skyldi fara með forsjá og lögheimili C og að regluleg umgengni og önnur umgengni skyldi vera með nánar tilgreindum hætti. Í dómi héraðsdóms kom fram að eftir skýringar yfirmatsmanna fyrir dómi þætti ekkert fram komið um að ekki mætti líta til yfirmatsgerðar um niðurstöðu málsins. Taldi héraðsdómur að það væri barninu fyrir bestu og mætti best hagsmunum þess að umgengni við A skyldi vera með nánar tilgreindum hætti.

A og I ehf. greindi á um hvort A hefði verið mismunað með ólögmætum hætti við starfslok hjá I ehf. Starfslok A áttu rætur að rekja til þess að starfslokaaldur var færður í 67 ár með reglum Isavia samstæðunnar en áður hafði verið miðað við að almennir starfsmenn létu af störfum við 70 ára aldur. Fram kom í dómi Landsréttar að ákvörðun um starfslok A hefði eingöngu byggst á aldri hans og var lagt til grundvallar að um hefði verið að ræða beina mismunun á grundvelli aldurs sem teldist óheimil, sbr. 1. mgr. 7. gr. og 1. mgr. 8. gr. laga nr. 86/2018 um jafna meðferð á vinnumarkaði, en að virtum lögskýringargögnum bæri við túlkun laganna að líta til dóma Evrópudómstólsins sem lytu að skýringu á tilskipun 2000/78/EB. Við mat á því hvort sú mismunun teldist réttlætanleg samkvæmt 12. gr. laganna taldi Landsréttur að ekki yrði annað ráðið af framlögðum gögnum en að ákvörðun stjórnar I ohf. um lækkun starfslokaaldurs yrði rakin til þeirra neikvæðu fjárhagslegu áhrifa sem leiddu af Covid-19 faraldrinum. Eins og málið lá fyrir taldi Landsréttur ekki unnt að fallast á að félagsleg stefnumótun hefði legið til grundvallar ákvörðuninni. Þá var ekki talið að I ehf. hefði lagt fullnægjandi mat á þá ólíku hagsmuni sem vógust á eða kannað hvort unnt væri að beita vægari úrræðum. Með vísan til framangreinds var I ehf. ekki talið hafa sýnt fram á að ákvörðun um starfslok A hefði verið réttlætanleg á grundvelli 12. gr. laganna. Var I ehf. talið bera skaðabótaábyrgð gagnvart A og voru bætur vegna fjárhagslegs tjóns metnar að álitum og I ehf. jafnframt gert að greiða honum miskabætur.

Þar sem meira en átta vikur höfðu liðið frá munnlegum málflutningi til dómsuppsögu í héraði var hinn áfrýjaði dómur, með vísan til dómaframkvæmdar Hæstaréttar, ómerktur og málinu vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar og dómsálagningar að nýju.