Héraðsdómur vísaði frá dómi nánar tilgreindum kröfum S og A í framhaldssök gagnsakar í dómsmáli H gegn S og A og kærðu S og A þá úrlausn til Landsréttar. Í kæru kröfðust S og A þess að úrskurður héraðsdóms yrði felldur úr gildi og kröfur þær sem vísað var frá dómi yrðu teknar til greina fyrir Landsrétti. Var talið að kröfugerð með þessum hætti í kærumáli vegna úrskurðar um frávísun fengi ekki staðist og væri af þeim sökum óhjákvæmilegt að vísa málinu frá Landsrétti. 

A og G voru sakfelldir fyrir meiri háttar brot gegn 1. mgr. 262. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, 1. mgr. 40. gr. laga nr. 50/1988 um virðisaukaskatt og 2. mgr. 30. gr. laga nr. 45/1987 um staðgreiðslu opinberra gjalda með því að hafa í störfum sínum, A sem stjórnarformaður og daglegur stjórnandi S ehf. og G sem framkvæmdastjóri og stjórnarmaður félagsins, á tilteknum tímabilum á árunum 2014 og 2015 látið hjá líða að standa skil á virðisaukaskattskýrslu og skila staðgreiðsluskilagreinum og standa skil á slíkum gjöldum. Var refsing A og G  hvors fyrir sig ákveðin fangelsi í fimm mánuði en fullnustu hennar frestað og skyldi hún falla niður að liðnum tveimur árum héldu þeir almennt skilorð. Þá var A dæmdur til að greiða 23.300.000 króna sekt í ríkissjóð og skyldi 300 daga fangelsi koma í stað sektarinnar yrði hún ekki greidd. Loks var G dæmdur til að greiða 22.500.000 króna sekt í ríkissjóð og skyldi 300 daga fangelsi koma í stað sektarinnar yrði hún ekki greidd.

B krafði Þ hf. um vangoldin laun í uppsagnarfresti o.fl eftir að B hafði fyrirvaralaust verið sagt upp störfum vegna trúnaðarbrests við Þ hf. Í niðurstöðu héraðsdóms, sem Landsréttur staðfesti með vísan til forsendna hans, var því slegið föstu að sannað væri að B hefði lagt á ráðin í slagtogi með öðrum starfsmönnum Þ hf. að koma á fót atvinnurekstri í samkeppni við Þ hf. og haft uppi markvissar aðgerðir í því skyni á sama tíma og í gildi var ráðningarsamningur milli aðila. Var B þannig talinn hafa fyrirgert rétti sínum til allra launagreiðsla sem og rétti til orlofsgreiðslna frá og með riftun ráðningarsamningsins.

A var sakfelldur fyrir líkamsárás samkvæmt 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa í félagi við tvo aðra veist að B, þar sem hann lá í götunni, með ítrekuðum höggum og spörkum í höfuð hans og búk. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að A hefði ekki áður gerst sekur um háttsemi sem hefði áhrif á ákvörðun refsingar í málinu. Með hliðsjón af því og með vísan til 1. og 3. töluliðar 1. mgr. og 2. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga var refsing A ákveðin fangelsi í fimm mánuði en fullnustu refsingarinnar var frestað skilorðsbundið í tvö ár.

M ehf. starfaði sem undirverktaki Í hf. við stækkun Flugstöðvar Leifs Eiríkssonar á tímabilinu desember 2014 til maí 2015. Ekki var gerður skriflegur samningur um verkið en það var unnið á grundvelli tilboðs M ehf. frá maí 2014. Þegar líða tók á verktímann greindi aðila á um endurgjald til M ehf. vegna aukins umfangs verksins. Af því tilefni aflaði M ehf. matsgerðar dómkvadds matsmanns fyrir málshöfðun. Matsgerðin lá fyrir í janúar 2018 og miðaðist við verðlag í janúar 2014. M ehf. krafði í kjölfarið Í hf. meðal annars um greiðslu á grundvelli matsgerðarinnar en uppfærði fjárhæðir með tilliti til verðlags, en Í hf. hafnaði greiðsluskyldu. Undir rekstri málsins fyrir Landsrétti aflaði M ehf. viðbótarmats þar sem fjárhæðir í niðurstöðum fyrra mats voru uppreiknaðar til verðlags í janúar 2018. Í dómi Landsréttar var meðal annars hafnað þeim málatilbúnaði Í hf. að samkomulag hefði legið fyrir í lok apríl 2015 um uppgjör allra krafna á milli aðila, að ákvæði ÍST 30:2012 ættu að leiða til þess að M ehf. hefði krafið Í hf. of seint um greiðslur og að M ehf. hefði sýnt af sér slíkt tómlæti við innheimtu krafna sinna að þær teldust fallnar niður. Þá var fallist á þá niðurstöðu héraðsdóms að hafna hækkun á kröfugerð M ehf. vegna verðlagsbreytinga. Var eldri matsgerðin því lögð til grundvallar um þá kröfuliði sem hún tók til og þótti yngri matsgerðin því ekki hafa þýðingu við úrlausn málsins. Með dómi Landsréttar var fallist á greiðsluskyldu Í hf. vegna magnaukningar, aukins kostnaðar við tiltekna verkþætti og þrif á jarðhæð flugstöðvarbyggingarinnar en Í hf. á hinn bóginn sýknað af meginþorra krafna M ehf. vegna óhagræðis og tafa við verkið.

A höfðaði mál gegn Í og krafðist ógildingar úrskurðar úrskurðarnefndar um sanngirnisbætur og að Í yrði gert að greiða henni dráttarvexti af sanngirnisbótum sem henni höfðu verið greiddar. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að bætur hefðu verið greiddar á lögákveðnum gjalddaga og ætti A ekki rétt á dráttarvöxtum af þeim samkvæmt 1. mgr. 5. gr. laga nr. 38/2001. Var Í því sýknað af kröfum A í málinu.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem faðernismáli A á hendur B var vísað frá dómi þar sem ekki var uppfyllt skilyrði 1. mgr. 89. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála til að lögmætt hefði verið að birta stefnu málsins í Lögbirtingablaði.

Hjónin C og D höfðu gert með sér sameiginlega erfðaskrá 10. október 2002. Í erfðaskránni var meðal annars kveðið á um heimild langlífari maka til setu í óskiptu búi. Þá sagði að A skyldi erfa D eins og hún væri skilgetin dóttir hans og þar með helming búsins að C og D látnum en að öðru leyti skyldi um arf eftir þau fara samkvæmt gildandi erfðalögum, en C átti dótturina B. Eftir að D lést árið 2011 sótti C um leyfi til setu í óskiptu búi á grundvelli sameiginlegu erfðaskrárinnar en var synjað. Í kjölfarið var bú D tekið til einkaskipta og tók C ein arf eftir hann. C gerði nýja erfðaskrá 6. janúar 2014 þar sem hún felldi úr gildi sameiginlega erfðaskrá hennar og D. Í þeirri erfðaskrá kom fram að um arf eftir C færi eftir gildandi erfðalögum. Í málinu var deilt um hvora erfðaskránna ætti að leggja til grundvallar við skipti á dánarbúi C. Talið var að C hefði getað afturkallað að D látnum þær ráðstafanir sem gerðar voru með sameiginlegri erfðaskrá þeirra er vörðuðu hennar búshluta, en ekki hluta D. Hins vegar var talið að D hefði aðeins verið heimilt að ráðstafa 1/3 hluta eigna sinna með erfðaskrá, sbr. 35. gr. erfðalaga nr. 8/1962. Var því fallist á varakröfu B um að við skipti á dánarbúi C skyldu 83,334% koma í hlut B og 16,666% í hlut A.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem einum ákærulið í ákæru á hendur X var vísað frá dómi. Landsréttur taldi verknaðarlýsingu ákæru fullnægja skilyrðum c-liðar 1. mgr. 152. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála og felldi þann hluta hins  kærða úrskurðar úr gildi og lagði fyrir héraðsdóm að taka ákæruliðinn til efnismeðferðar.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála en gæsluvarðhaldinu markaður skemmri tími.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála en gæsluvarðhaldinu markaður skemmri tími.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli JA gegn GG, MG og dánarbúi GB var vísað frá dómi. Í stefnu til héraðsdóms krafðist JA þess aðallega að GG, MG og dánarbú GB yrðu dæmd til refsingar, til að sæta upptöku tiltekinna verðmæta og til greiðslu nánar tilgreindra bóta. Þá hafði hann uppi vara- og þrautavarakröfur í nokkrum liðum, meðal annars til viðurkenningar á skaðabótaskyldu. Í úrskurði héraðsdóms, sem Landsréttur staðfesti með vísan til forsendna hans að virtum dómi Hæstaréttar Íslands í málinu nr. 31/2019 frá 29. janúar 2020, var meðal annars vísað til þess að kröfur JA um refsingu og upptöku verðmæta væru vanreifaðar og refsikrafan án skírskotunar til refsiheimilda. Málatilbúnaður JA, að því er bótaskyldu GG, MG og dánarbú GB varðaði, færi í bága við 1. mgr. 116. gr. laga nr. 91/1991 sökum þess að þegar hefði verið dæmt um sama tjónstilvik og var framsetning dómkrafna JA að öðru leyti talin í andstöðu við meginreglur einkamálaréttarfars um ákveðna og ljósa kröfugerð og vaxtakröfur vanreifaðar. Var málatilbúnaður JA í heild talinn svo óskýr og ruglingslegur að hann færi í bága við d- og e- liði 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991.