A krafðist þess að viðurkennd yrði bótaskylda úr ábyrgðartryggingu B ehf. hjá SA hf. vegna líkamstjóns sem hann varð fyrir við störf hjá B ehf. er hann féll niður um lúguop á togdekki skips og niður á dekk þar fyrir neðan. Ágreiningur málsins laut að því hvort B ehf. bæri ábyrgð á slysinu þar sem aðstæður á vinnustað hefðu verið óforsvaranlegar og hvort A bæri meðábyrgð vegna háttsemi sinnar, á grundvelli 1. mgr. 23. gr. a skaðabótalaga nr. 50/1993, sem leiddi til þess að bótaréttur hans skertist eða félli niður. Landsréttur vísaði til þess að þegar litið væri til sakar A andspænis sök B ehf. varðandi aðstæður um borð í skipinu, þar sem B ehf. hefði ekki rækt skyldur sínar samkvæmt lögum nr. 46/1980 og öryggi var ábótavant, gæfi stórkostlegt gáleysi A aðeins tilefni til þess að skerða bætur til hans um fjórðung. Var því viðurkenndur réttur hans til bóta úr tryggingu B ehf. hjá SA hf. sem næmi ¾ af fullum bótum.

A og B deildu um forsjá dóttur sinnar, lögheimili og umgengni. Í dómi Landsréttar kom fram að framburður aðila fyrir dómi og gögn málsins bæru með sér að samskiptavandi þeirra væri mikill og þau ræddu ekki saman um málefni dóttur þeirra. Jafnframt væri fram komið að ekki hefði dregið úr þeim vanda þeirra en samskiptin færu að mestu fram með aðstoð fjölskyldu B. Taldi Landsréttur að forsendur sameiginlegrar forsjár þeirra með stúlkunni væru því brostnar. Í málinu lá fyrir matsgerð um forsjárhæfni A og B sem aflað var undir rekstri málsins í héraði og var þar komist að þeirri niðurstöðu að báðir aðilar væru hæfir til að fara með forsjá stúlkunnar en að veikleikar væru í forsjárhæfni A. Féllst Landsréttur á það með héraðsdómi að það samræmdist best högum og þörfum stúlkunnar að B færi ein með forsjá hennar. Þá taldi Landsréttur ekki efni til að breyta því fyrirkomulagi um umgengni sem héraðsdómur ákvað. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur.

Játning X fyrir héraðsdómi var ekki talin skýlaus í skilningi 1. mgr. 164. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála og voru því ekki talin skilyrði til að ljúka málinu á grundvelli þeirrar lagaheimildar. Var hinn áfrýjaði dómur ómerktur og málinu vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar og dómsálagningar á ný.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi gert að afplána eftirstöðvar fangelsisrefsingar á grundvelli 2. mgr. 82. gr. laga nr. 15/2016, um fullnustu refsingar.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að úrskurður B um vistun dóttur hans utan heimilis í tvo mánuði yrði felldur úr gildi. Við uppkvaðningu úrskurðar Landsréttar var liðinn sá tími sem mælt var fyrir um að gilda skyldi um vistun barnsins utan heimilis. Var því talið að A hefði ekki lengur lögvarða hagsmuni af því að fá úrskurð B felldan úr gildi og var kröfu hans því sjálfkrafa vísað frá Landsrétti.