Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að hafna kröfum A um viðurkenningu á því að dánarbúi B væri skylt að greiða upp skuldabréf vegna námslána A, að endurgreiða A þær afborganir sem hann hefði greitt af skuldabréfinu frá dánardegi B og að kröfur þar að lútandi kæmust að sem almennar kröfur við skipti dánarbúsins. Taldi Landsréttur loforð B, um að endurgreiða námslán sonar hans A, fela í sér gjafaloforð í skilningi 54. gr. erfðalaga nr. 8/1962. Af ákvæðinu leiddi að þar sem erfðaskrá hafði ekki verið gerð um loforðið var útilokað fyrir A að bera það fyrir sig að því leyti sem það var ekki komið til framkvæmda við andlát B. Kröfum hans var því hafnað.

U var sakfelld í héraði fyrir brot gegn skattalögum, sbr. 1. mgr. 262. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, sbr. 1. mgr. 40. gr. laga nr. 50/1988 um virðisaukaskatt og 2. mgr. 30. gr. laga nr. 45/1987 um staðgreiðslu opinberra gjalda. Sakfellingin var reist á því að U hefði verið stjórnarmaður og daglegur stjórnandi V ehf. sem hefði ekki staðið skil á virðisaukaskatti og staðgreiðslu opinberra gjalda svo og skýrslum um þau gjöld til yfirvalda. Landsréttur staðfesti niðurstöðu héraðsdóms um sakfellingu U en taldi ekki sannað að hún hefði staðið að röngum og villandi tilkynningum til hlutafélagaskrár sbr. 1. tölulið 127. gr. laga nr. 138/1994 um einkahlutafélög. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að henni hafði ekki áður verið gerð refsing. Var refsing U ákveðin fangelsi í 12 mánuði en fullnustu hennar frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var henni gert að greiða 106.500.000 krónur í sekt til ríkissjóðs og skyldi 12 mánaða fangelsi koma í stað sektarinnar yrði hún ekki greidd innan fjögurra vikna.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A var framlengd.

Í málinu var deilt um skaðabótaábyrgð S á tjóni sem B ehf. kvaðst hafa orðið fyrir vegna ósamræmis milli aðalskipulags og deiliskipulags Kotabyggðar. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að B ehf. hefði eignast leigulóðarréttindi að fjórum tilgreindum lóðum í Kotabyggð með afsölum 28. júní 2010. Óumdeilt væri að vegna ósamræmis sem um tíma gilti milli aðalskipulags og deiliskipulags hafi B ehf. ekki getað fengið útgefið byggingarleyfi á lóðunum. B ehf. hefði eignast umrædd lóðarréttindi á þeim tíma sem ósamræmið var til staðar. Ekki væri annað fram komið en að skilmálar aðalskipulags og deiliskipulags hefðu verið B ehf. aðgengilegir og honum því skylt að kynna sér þær fyrir kaupin. Þá hafi B ehf. ekki getað gengið út frá því að nýtt deiliskipulag lægi fyrir á ákveðnum tíma eða að hann gæti nýtt lóðir sínar undir frístundabyggð í trássi við gildandi aðalskipulag. Var S sýknaður af kröfum B ehf. í málinu.

A höfðaði mál gegn VT hf. til heimtu bóta úr slysatryggingu launþega vegna afleiðinga slyss sem hann varð fyrir þegar hann féll af reiðhjóli á leið heim úr vinnu. Deildu aðilar málsins um hvort leggja bæri til grundvallar við uppgjör bóta til A úr slysatryggingu launþega að varanleg læknisfræðileg örorka hans væri 45% eða hvort lægra hlutfall gilti með beitingu svonefndrar hlutfallsreglu. Í dómi Landsréttar var vísað til skilmála slysatryggingar launþega sem giltu á tjónsdegi og að þar væri ekki að finna heimild til að skerða bætur fyrir varanlega læknisfræðilega örorku með beitingu hlutfallsreglu og slíka heimild væri heldur ekki að finna í miskatöflu örorkunefndar sem í gildi hefði verið á slysdegi. Þá hefðu lög nr. 30/2004 um vátryggingarsamninga ekki að geyma heimild fyrir skerðingu bóta fyrir varanlega læknisfræðilega örorku með hlutfallsreglu. Taldi rétturinn því að VT hf. skorti að lögum heimild til að skerða bætur til A með framangreindum hætti og voru kröfur A því teknar til greina.

Áfrýjað var dómi héraðsdóms þar sem S ehf. var gert að greiða F ehf. ógreiddar eftirstöðvar samkvæmt framlögðum reikningum vegna málningarvinnu. Verkið var unnið í tímavinnu og laut ágreiningur aðila aðallega að því hver væri eðlilegur og sanngjarn fjöldi vinnustunda. Aflað var matsgerðar til sönnunar um það álitaefni. Í dómi Landsréttar kom fram að héraðsdómara hefði verið ófært að fjalla nægilega um ágreiningsatriði málsins á grunni almennrar þekkingar sinnar, menntunar eða lagaþekkingar, heldur hafi verið þörf á sérkunnáttu til að leysa úr málinu. Bar héraðsdómara því að kveðja til sérfróðan mann til dómstarfa samkvæmt 1. mgr. 2. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála til að leggja mat á gögn málsins og eftir atvikum spyrja hinn sérfróða mann sem unnið hafði matsgerð í því. Þar sem það hafði ekki verið gert varð af þessum ástæðum ekki hjá því komist að ómerkja hinn áfrýjaða dóm og vísa málinu heim í hérað til aðalmeðferðar og dómsálagningar á ný.

A var sakfelldur fyrir brot gegn 247. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa í starfi sínu sem eigandi, stjórnarmaður, framkvæmdastjóri og prókúruhafi K ehf. og H ehf. dregið sér samtals 36.533.931 krónu af fjármunum félaganna með því að millifæra fé af tilgreindum bankareikningum þeirra inn á persónulega bankareikninga sína. Þá var A sakfelldur fyrir að hafa í starfi sínu sem löggiltur fasteignasali hjá K ehf. dregið sér 36.133.190 krónur sem hann hafi veitt viðtöku frá kaupanda fasteignar sem varið skyldi til greiðslu á veðskuld seljanda hennar en ráðstafað henni í andstöðu við þá skyldu sína. Loks var A sakfelldur fyrir meiri háttar bókhaldsbrot með því að hafa látið undir höfuð leggjast að færa lögboðið bókhald og varðveita bókhaldsgögn vegna reksturs K ehf. á tilgreindum rekstrarárum. Við ákvörðun refsingar var einkum litið til þess að A hafði framið hluta fjárdráttarbrotanna í starfi sem löggiltur fasteignasali. Þá var horft til þess að fjárdrátturinn nam umtalsverðum fjárhæðum. Að því virtu og að teknu tilliti til 77. gr. almennra hegningarlaga var refsing A ákveðin fangelsi í tvö ár. Jafnframt var A gert að greiða B skaðabætur.

AB var sakfelldur fyrir sérstaklega hættulega líkamsárás, sbr. 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, með því að hafa slegið A fjórum sinnum með sleggju með nánar tilgreindum afleiðingum. Þá var hann sakfelldur fyrir eignaspjöll, sbr. 1. mgr. 257. gr. sömu laga með því að hafa slegið með sleggjunni í afturhurð bifreiðar þannig að rúða í hurðinni brotnaði. Loks var hann sakfelldur fyrir lyfja- og tollalagabrot með því að hafa haft í vörslum sínum og flutt ólöglega til landsins nánar tilgreint magn lyfja. Refsing AB var ákveðin fangelsi í níu mánuði en þar af var fullnustu sex mánaða af refsingunni frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var honum gert að greiða A miskabætur og sæta upptöku framangreindrar sleggju og lyfja.

X var ákærður fyrir brot gegn 2. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa haft samræði og önnur kynferðismök við A án hennar samþykkis og notfært sér að þannig var ástatt um hana að hún gat ekki spornað við verknaðinum sökum svefndrunga og ölvunar. Í dómi Landsréttar kom fram að engin mæling á áfengi í blóði og þvagi A lægi fyrir í málinu. Að virtum framburði X, A og þriggja vitna var ekki talið að ákæruvaldið hefði sannað að A hefði sökum ölvunar verið í ástandi sem gerði hana ófæra um að sporna við gjörðum annarra. Þá bæru fyrirliggjandi gögn með sér að A hefði í fyrstu ekki upplifað háttsemi X sem nauðgun. Loks voru yfirlýsingar X í rafrænum samskiptum til B og A ekki taldar fela í sér játningu sem leitt gæti til sakfellingar samkvæmt ákæru. Að öllu þessu virtu var ekki talið að ákæruvaldinu hefði gegn eindreginni neitun X tekist að sanna svo að hafið væri yfir skynsamlegan vafa að X hefði gerst sekur um þá háttsemi sem honum var gefin að sök í ákæru. Var X því sýknaður af kröfu ákæruvaldsins og einkaréttarkröfu A vísað frá dómi.

Með úrskurði héraðsdóms var hafnað kröfum X á grundvelli 2. mgr. 2. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 um að felld yrði úr gildi refsing og önnur viðurlög sem honum var gert að sæta með dómi, en til vara að refsing samkvæmt dómnum yrði lækkuð. X skaut úrskurði héraðsdóms til Landsréttar með vísan til 4. málsliðar þeirrar málsgreinar en í ákvæðinu segir að áfrýja megi niðurstöðu héraðsdóms um hvort refsing samkvæmt dómi skuli felld niður eða lækkuð á grundvelli 1. málsliðar sömu málsgreinar. Í úrskurði Landsréttar var vísað til þess að heimild til að kæra til Landsréttar úrlausn héraðsdóms yrði ekki leidd af tilvitnuðu ákvæði almennra hegningarlaga sem samkvæmt orðum sínum mæli fyrir um að málskot eigi sér stað með áfrýjun. Kæra yrði ekki heldur reist á 192. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála, enda taki það ákvæði ekki til annarra úrskurða en þeirra sem um ræði í þeim lögum. Þá væri heimild til að kæra úrlausnina hvorki að finna í öðrum ákvæðum þeirra laga né öðrum lögum. Því var málinu vísað frá Landsrétti.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta nánar tilgreindu nálgunarbanni á grundvelli laga nr. 85/2011 um nálgunarbann og brottvísun af heimili.