Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumanns um að nauðungarvista hann á sjúkrahúsi í allt að 21 sólarhring.

Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 1. mgr. 14. gr. laga nr. 51/2016 um handtöku og afhendingu manna til og frá Íslandi vegna refsiverðra verknaða á grundvelli handtökuskipunar var felldur úr gildi en X þess í stað gert að sæta farbanni á grundvelli 3. mgr. 14. gr. framangreindra laga, sbr. 100. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A á sjúkrahúsi var framlengd um allt að tólf vikur með heimild til rýmkunar samkvæmt mati yfirlæknis, sbr. 3. mgr. 29. gr. a lögræðislaga nr. 71/1997.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áframhaldandi gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A á sjúkrahúsi var framlengd í allt að tólf vikur, með heimild til rýmkunar samkvæmt mati yfirlæknis, sbr. 3. mgr. 29. gr. a lögræðislaga nr. 71/1997.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumanns um að nauðungarvista hann á sjúkrahúsi í allt að 21 sólarhring.

Fallist var á kröfu X um að aflétta haldi á 5.020 evrum í reiðufé sem lagt hafði verið hald á við rannsókn L.

Ákæruvaldið kærði úrskurð héraðsdóms þar sem ákærukafla II í ákæru lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu 21. febrúar 2023 var vísað frá dómi. Í ákærukaflanum var X gefið að sök peningaþvætti með því að hafa á tilteknu tímabili tekið við, nýtt, umbreytt og/eða aflað sér ávinnings af sölu og dreifingu á óþekktu magni ávana- og fíkniefna, og eftir atvikum ávinnings sem aflað var með öðrum ólögmætum og refsiverðum hætti, samtals 29.225.679 krónur. Í úrskurði Landsréttar kom fram að lýsing á þeirri refsiverðu háttsemi sem X væri gefin að sök í ákærukaflanum væri afar víðtæk, almenn og valkvæð. Lýsingin fæli að verulegu leyti í sér upptalningu á verknaðaraðferðum sem nefndar væru í 1. mgr. 264. gr. almennra hegningarlaga, án þess að leitast væri við að afmarka hana frekar á grundvelli þeirrar rannsóknar sem fram fór. Þá tilgreindi Landsréttur fleiri atriði sem ykju á óskýrleika. Taldi rétturinn slík tvímæli uppi um hverjar sakargiftir væru samkvæmt ákærukafla II að ákærða yrði með réttu talið torvelt að gera sér grein fyrir hvað hann væri sakaður um. Annmarkarnir væru það verulegir að ekki væri annað fært en að vísa ákærukaflanum frá héraðsdómi. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að breytt yrði því réttarástandi milli hans og B og þriggja barna þeirra, sem komið var á með úrskurði Landsréttar í máli nr. 329/2022. Einnig hafnaði héraðsdómur að svo stöddu kröfu A um að fresta meðferð forsjármáls milli A og B. Með gagnkæru kærði B þann hluta úrskurðar héraðsdóms sem laut að málskostnaðarkröfu hennar. Landsréttur staðfesti niðurstöðu héraðsdóms um að raska ekki réttarástandi því sem komið var á til bráðabirgða með úrskurði Landsréttar í máli 329/2022. Kröfum A er lutu að forsjá barna aðila til bráðabirgða, lögheimili þeirra, meðlagsgreiðslum og umgengni var því hafnað. Landsréttur vísaði aftur á móti frá kröfu A um að forsjármáli hans og B yrði frestað þar sem kæruheimild skorti. Þá var ekki tekin efnisleg afstaða til málskostnaðarkröfu B fyrir héraðsdómi.

E höfðaði mál gegn Í þar sem hann krafðist þess að viðurkennt yrði með dómi að nánar tilgreindar stundir sem hann varði í ferðir á vegum S teldust vinnutími í skilningi 1. töluliðar 52. gr. laga nr. 46/1980 um aðbúnað, hollustuhætti og öryggi á vinnustöðum. Í dómi héraðsdóms kom fram að í ferðum sínum á vegum S hefði E verið að sinna skyldum sínum í þágu vinnuveitanda en í öllum tilvikum hafi verið um verulegan ferðatíma og ferðalög að ræða sem tengdust ekki hefðbundinni starfsstöð hans hér á landi. Undir rekstri málsins var leitað eftir ráðgefandi áliti EFTA-dómstólsins um túlkun vinnutímahugtaks 2. gr. tilskipunar 2003/88/EB. Niðurstaða dómstólsins, sem héraðsdómur lagði meðal annars til grundvallar við úrlausn málsins, var í megindráttum sú að tíma sem varið væri í ferðalög utan hefðbundins vinnutíma, rétt eins og í tilviki E, til annars áfangastaðar en hefðbundinnar starfsstöðvar, í því skyni að inna af hendi störf eða skyldur, að kröfu vinnuveitanda, teldist vinnutími í skilningi 1. töluliðar 2. gr. tilskipunar 2003/88/EB. Með dómi Landsréttar var sú niðurstaða héraðsdóms staðfest með vísan til forsendna.

X var ákærður fyrir brot gegn 2. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa haft samræði og önnur kynferðismök við A, en hún gat ekki spornað við verknaðinum sökum ölvunar og svefndrunga. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var í Landsrétti með vísan til forsendna hans, kom fram að X og A hefðu verið ein til frásagnar um hvað hefði gerst umrætt sinn og væri sönnunarstaðan þannig sú að þar stæði orð gegn orði. Hefði framburður beggja hjá lögreglu og fyrir dómi í öllum aðalatriðum verið skýr, einlægur og stöðugur um helstu málsatvik. Í ljósi þess langa tíma sem liðið hefði frá því meint brot hefði verið framið og þar til A gaf skýrslu hjá lögreglu væri talsverð óvissa og vafi uppi í málinu um hvað gerðist í umrætt skipti. Væri framburður A óbeint studdur framburðum vitna sem tengdust henni náið á einn eða annan hátt og yrði að taka tillit til þess við úrlausn málsins, sbr. 126. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. A hefði ekki leitað til lögreglu eða neyðarmóttöku í kjölfar ætlaðs brots og lægi því ekki fyrir í málinu vætti og gögn frá lögreglu og/eða heilbrigðisstarfsmönnum sem hefðu ella getað skýrt betur ástand, aðstæður og frásagnir A og X. Ekki væri því gögnum til að dreifa frá hlutlausu og utanaðkomandi fagfólki sem hefðu getað fyllt betur upp í eyður um hvað nákvæmlega gerðist í samskiptum þeirra og hvert hefði verið ástand þeirra á umræddum tíma. Af þessu leiddi að ekki lægju fyrir gögn um ölvunarástand, réttarlæknisfræðilega skoðun á A og X, auk þess sem ekki hefði farið fram rannsókn á vettvangi. Hið sama ætti við um ýmiss konar aðra gagnaöflun, þar með talin gögn um ferðir, samskipti og tímasetningar. Við úrlausn málsins yrði ákæruvaldið að bera hallann af fyrrgreindum atriðum. Þá gætu gögn um samskipti þeirra á samfélagsmiðlum ekki ráðið úrslitum um sekt X í málinu. Við meðferð málsins í Landsrétti komu X og A til viðbótarskýrslutöku. Í dómi Landsréttar var til þess vísað að í framburðum þeirra hefði ekkert komið fram sem breytt gæti sönnunarmati héraðsdóms. Að öllu framangreindu virtu, og þar sem annarra gagna nyti ekki við, yrði ekki talið, gegn eindreginni neitun X, að sannað væri svo hafið væri yfir skynsamlegan vafa, sbr. 108. og 109. gr. laga nr. 88/2008, að hann hefði gerst sekur um þá háttsemi sem í ákæru greindi. Var X því sýknaður af kröfum ákæruvaldsins og einkaréttarkröfu A vísað frá dómi.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var sviptur sjálfræði í tólf mánuði.