Staðfest var niðurstaða héraðsdóms um að A væri skylt að mæta til blóðtöku í því skyni að mannerfðafræðileg rannsókn yrði gerð á því hvort hann væri faðir B.

H höfðaði mál á hendur A til greiðslu kostnaðar vegna geymslu og uppihalds tveggja graðhesta á nánar tilgreindu tímabili. Ágreiningur aðila laut að því hvort A væri ábyrgur fyrir þeim kostnaði sem umráðamaður eða eigandi hrossanna. Í dómi Landsréttar kom fram að engin sönnunargögn lægju fyrir í málinu um að A hefði verið umráðamaður eða eigandi hrossanna á umræddum tíma. Var H látinn bera hallan af sönnunarskorti um að svo væri. Samkvæmt því var A sýknaður af kröfu H vegna aðildarskorts, sbr. 2. mgr. 16. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Málið hafði verið endurupptekið í héraði í kjölfar útivistar A og þótti með hliðsjón af því rétt að fella málskostnað í héraði og fyrir Landsrétti niður, sbr. 3. mgr. 141. gr. laga nr. 91/1991.

X var sakfelldur fyrir nauðgun gegn A með því að hafa, eftir að þau hófu samfarir með vilja beggja, beitt A nánar tilgreindu ofbeldi meðan á kynferðismökum þeirra stóð svo að hún hlaut áverka af. Í dómi Landréttar kom fram að ekki væri unnt að líta svo á að samþykki sem A veitti X til að hafa samfarir við hana hefði tekið til hvers kyns kynferðisathafna af hans hálfu. X hefði hlotið að vera ljóst að samþykki A hefði þurft fyrir þeim ofbeldisfullu kynferðislegu athöfnum sem hann viðhafði gagnvart henni og að hann hefði með engu móti getað litið svo á að það lægi fyrir. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að X hefði hreinan sakarferil og að hann hefði frá upphafi skýrt afdráttarlaust frá málavöxtum. Á hinn bóginn hefðu athafnir hans verið grófar, valdið margvíslegum áverkum á A og haft alvarleg áhrif á andlega og líkamlega heilsu hennar. Þá var enn fremur litið til c-liðar 195. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Var refsing X ákveðin fangelsi í þrjú ár auk þess sem honum var gert að greiða A 2.000.000 króna í miskabætur.

A hóf sambúð með C ekki síðar en árið 1964 og eignuðust þau dótturina B, stefndu í máli þessu. C lést árið 2009 og lauk einkaskiptum á dánarbúi hans sama ár en stefnda tók ein arf eftir hann. A lést árið 2018 og var dánarbú hennar tekið til opinberra skipta. Dánarbú A höfðaði mál á hendur stefndu til viðurkenningar á því að dánarbúið væri helmingseigandi tiltekinnar fasteignar og að stefnda yrði dæmd til greiðslu skaðabóta þar sem A hafi átt tilkall til helmings eigna sem komu til skipta úr dánarbúi C. Fyrir Landsrétti var málið rekið af E, syni A úr fyrra hjónabandi, sbr. heimild í 3. mgr. 68. gr. laga nr. 20/1991. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að sambúð A og C varði í það minnsta í 45 ár. Gögn málsins bentu hins vegar til þess að C hafi alfarið fjármagnað byggingu fasteignarinnar sem um var deilt og var einnig þinglýstur eigandi eignarinnar. Þá bentu gögn málsins til þess að fjárhagur og eignir A og C hafi að öðru leyti verið aðskildar alla þeirra sambúðartíð. Áfrýjandi var því ekki talinn hafa sýnt fram á að veruleg fjárhagsleg samstaða hafi myndast með A og C svo að talið yrði að A hafi átt tilkall til hlutdeildar í eignarmyndun C á sambúðartímanum. Var niðurstaða héraðsdóms um að sýkna stefndu af kröfum áfrýjanda því staðfest.

X var ákærður fyrir meiri háttar brot gegn skattalögum með því að hafa staðið skil á efnislega röngum skattframtölum gjaldárin 2011 til og með 2015, vegna tekjuáranna 2010 til og með 2014, og með því að láta undir höfuð leggjast að telja fram á skattframtölum sínum tekjur að fjárhæð 106.834.150 krónur frá tveimur tilgreindum félögum. Auk þess var hann ákærður fyrir peningaþvætti með því að hafa nýtt ávinning af brotum samkvæmt 1. tölulið ákæru í eigin þágu og í þágu félaga í hans eigu. Héraðsdómur sýknaði X af öllum sakargiftum. Fyrir Landsrétti krafðist X aðallega þess að málinu yrði vísað frá héraðsdómi á grundvelli þess að beiting álags vegna brota á skattalögum og meðferð málsins fyrir skattyfirvöldum væri í eðli sínu sakamál í skilningi 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994 og 1. mgr. 4. gr. 7. viðauka við sáttmálann. Þetta mál væri því annað sakamálið sem rekið væri gegn honum vegna sama brots og það væri í andstöðu við 1. mgr. 4. gr. 7. viðauka. Landsréttur taldi að efnisleg samþætting málsins fyrir skattyfirvöldum annars vegar og héraðssaksóknara hins vegar hafi verið viðunandi. Á hinn bóginn hafi málin verið rekin samhliða hjá skattyfirvöldum annars vegar og héraðssaksóknara hins vegar í sjö mánuði á meðan rekstur málanna beggja hafi tekið um fimm ár og átta mánuði. Málin hafi þannig verið rekin samhliða um óverulegan hluta heildarmálsmeðferðartímans. Af þeim sökum væri skilyrði um samþættingu í tíma við rekstur málanna ekki uppfyllt. Yrði því að vísa sakargiftum á hendur X um meiri háttar brot gegn skattalögum frá héraðsdómi. Hvað varðar sakargiftir á hendur X um peningaþvætti vísaði Landsréttur til þess að sakfelling fyrir frumbrot væri ekki skilyrði þess að sakfellt yrði fyrir peningaþvætti. X hefði staðfastlega neitað að hafa framið þau brot gegn lögum nr. 90/2003 sem hann væri ákærður fyrir. Í ákæru væri látið nægja að lýsa því svo að X hefði nýtt ávinning af brotum samkvæmt 1. tölulið ákæru í eigin þágu og í þágu félaga í eigu hans án nokkurrar frekari lýsingar á viðbótarathöfnum X. Með vísan til þessa sem og c-liðar 1. mgr. 152. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála var þessum lið ákærunnar einnig vísað frá héraðsdómi. Niðurstaða Landsréttar var því sú að málinu skyldi vísað frá héraðsdómi.

BF krafðist þess að A yrði svipt forsjá barns síns á grundvelli a- og d-liða 1. mgr. 29. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002. Með dómi héraðsdóms var fallist á kröfu BF. Í dómi Landsréttar var litið til matsgerðar sem bar um skerta forsjárhæfni A. Þá var rakið að barnið hefði frá níu mánaða aldri verið í umsjá annarra en foreldra sinna. Á þeim tíma hefði það aðeins hitt A tvisvar sinnum. Barnið hefði á þessum tíma dafnað vel og aðlagast öllu sínu félagslega umhverfi í fósturvistun. Yrði fallist á kröfu A væri ljóst að um mjög mikið rask yrði að ræða fyrir barnið sem þekkti ekki aðrar aðstæður en þær sem það byggi nú við. Í matsgerð dómkvadds matsmanns og vitnisburði hans fyrir héraðsdómi kom fram að lífshlaup A einkenndist af óstöðugleika. Hún hefði, auk þess að glíma við fíknivanda, langa áfallasögu og stríddi við djúpstæða bresti í persónuleika sem þyrftu endurhæfingar við. Sá stutti tími sem A hefði verið edrú og afmarkaðist af þéttu eftirliti barnaverndar réttlætti ekki þá áhættu sem í því fælist að fela henni umsjá barnsins á ný. Var niðurstaða héraðsdóms um að A skyldi svipt forsjá barns síns því staðfest.

A höfðaði mál á hendur B og V hf. til greiðslu skaða- og miskabóta vegna umferðarslyss. Deildu aðilar um tekjuviðmiðun til ákvörðunar bóta fyrir varanlega örorku og fjárhæð miskabóta. Í dómi Landsréttar er rakið að A hafi hætt störfum árið 1989 en um það leyti hafi hún verið metin til 75% örorku. Á þeim rúmu 25 árum sem liðu fram að slysdegi hafi A verið meira eða minna af vinnumarkaði ef frá væru talin árin 2003 til 2006 er hún sinnti hálfu skrifstofustarfi. Framangreint var talið mæla gegn því að hún hefði sýnt fram á að óvenjulegar aðstæður í skilningi 2. mgr. 7. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993 hefðu verið fyrir hendi almanaksárin 2012 til 2014, enda voru aðstæður varðandi atvinnuþátttöku hennar þá hinar sömu og höfðu að meginstefnu til átt við frá árinu 1989. Því síður var A talin hafa sýnt fram á að laun fyrir fullt skrifstofustarf væru réttari mælikvarði á líklegar framtíðartekjur hennar, enda fól lengsta atvinnuþátttaka hennar frá árinu 1989 í sér hálft skrifstofustarf um frekar skamman tíma. Með þessum athugasemdum en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur.

J var einn af stofnendum R hf. árið 2002, var einn af aðaleigendum félagsins og framkvæmdastjóri þess lengst af. Í kjölfar þess að nýir eigendur R hf. sögðu J upp störfum gerðu aðilar ásamt fleirum með sér samkomulag um samstarf og lok ágreinings. J höfðaði mál þetta til innheimtu orlofslauna og dagsekta. Í héraði var R hf. dæmt til að greiða J hina umkröfðu orlofskröfu að fjárhæð 1.556.001 króna ásamt nánar tilgreindum dráttarvöxtum en sýknað af kröfu um dagsektir. Fyrir Landsrétti var til úrlausnar krafa J um dagsektir. Byggði J á ákvæði framangreinds samkomulags um dagsektir, 500.000 krónur á dag vegna vanefnda samkomulagsins. Í dómi Landsréttar kom fram að rétt aðila til dagsekta yrði almennt að meta með hliðsjón af því hversu veruleg vanefnd væri í ljósi efnis samnings. Komist var að þeirri niðurstöðu að í ljósi efnis samkomulagsins yrði fallist á með héraðsdómi að vanefnd R hf. á greiðslu orlofs af þeim launagreiðslum sem samið var um í starfslokasamningi J við R hf. væri hlutfallslega mjög lítil í samanburði við aðrar samningsskyldur R hf. samkvæmt samkomulaginu. Að því virtu var dagsektakrafa J, sem samtals nam rúmum 180.000.000 króna, ekki aðeins úr öllu hófi heldur væru engin efni til að líta svo á að vanefnd R hf. á að greiða J umkrafin orlofslaun væri slík að réttur til dagsekta á grundvelli samkomulagsins hefði stofnast. Var R hf. því sýknað af dagsektakröfu J.

Með hinum áfrýjaða dómi var felld úr gildi ákvörðun R um að breyta skráningu á fasteign í eigu H úr íbúð í vinnustofu. Byggði R á því að ekki hefði verið um stjórnvaldsákvörðun í skilningi stjórnsýslulaga að ræða heldur hafi R einungis verið að leiðrétta skráningu á eignarhlutanum og þannig hafi málsmeðferðarreglur stjórnsýslulaga ekki átt við. Í dómi Landsréttar er rakið að tiltekin réttaráhrif, svo sem varðandi lánshæfni, fasteignagjöld og fleira, séu tengd því hvernig eignarhlutar eru skilgreindir samkvæmt skráningu í opinberum gögnum. Í ljósi þessa hefði R átt að vera ljóst að breyting á skráningu í fasteignamati væri til þess fallin að hafa áhrif á réttindi og eftir atvikum skyldur H sem eiganda eignarhlutans sem breytingin varðaði. Að því áréttuðu og að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var  staðfest að um stjórnvaldsákvörðun hefði verið að ræða í skilningi 2. mgr. 1. gr. stjórnsýslulaga og að R hefði verið rétt að gæta ákvæða stjórnsýslulaga við töku umræddrar ákvörðunar.