A krafðist þess að V hf. yrði gert að greiða sér skaðabætur að fullu vegna líkamstjóns sem hann varð fyrir er hann ók bifhjóli aftan á pallbifreið. Í héraðsdómi, sem skipaður var einum embættisdómara og tveimur sérfróðum meðdómendum, var fallist á kröfu A. Í úrskurði Landsréttar var rakið að með 1. gr. laga nr. 49/2016 hefði 2. mgr. 2. gr. laga nr. 91/991, um meðferð einkamála, verið breytt þannig að þegar sérþekkingar væri þörf sæti einn sérfróður meðdómandi í héraðsdómi ásamt tveimur embættisdómurum. Samkvæmt ákvæðinu væri dómara þó heimilt að kveðja til tvo meðdómsmenn ef hann teldi þurfa sérkunnáttu í dómi á fleiri en einu sviði. Í málinu hefðu tveir sérfróðir meðdómsmenn tekið sæti í dómi við meðferð málsins í héraði eftir gildistöku laga nr. 49/2016 og sú staðreynd sem deilt hefði verið um í málinu, og héraðsdómur taldi þörf á sérkunnáttu um, hefði varðað mat á ökuhraða bifhjóls A er hann ók aftan á umrædda pallbifreið. Í úrskurði Landsréttar kom fram að þótt annar hinna sérfróðu meðdómsmanna hefði verið byggingaverkfræðingur og hinn prófessor í eðlisfræði hefði sérkunnátta þeirra í málinu í reynd lotið að sama matsatriði. Skipan héraðsdóms hefði því verið í andstöðu við 2. mgr. 2. gr. laga nr. 91/1991 og yrði af þeim sökum ekki hjá því komist að ómerkja hinn áfrýjaða dóm og vísa málinu heim í hérað til löglegrar meðferðar, sbr. til hliðsjónar dóm Hæstaréttar í máli nr. 26/2018.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi gert að afplána eftirstöðvar fangelsisrefsingar á grundvelli 2. mgr. 82. gr. laga nr. 15/2016, um fullnustu refsinga.

X var ákærður fyrir kynferðisbrot gegn A samkvæmt 2. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa, afklætt A, sem verið hafi gestkomandi á heimili hans og sofnað á rúmi hans, og haft við hana samræði gegn vilja hennar með því að notfæra sér að hún gat ekki spornað við verknaðinum sökum svefndrunga og ölvunar. Í dómi Landsréttar kom fram að X hefði eindregið neitað sök og borið á þann veg að A hefði samþykkt að hafa við hann kynmök. Þá væri lýsing hans á því að A hefði ekki verið sofandi eða meðvitundarlítil í samræmi við vitnisburð hennar. Jafnframt hefði niðurstaða matsgerðar um alkóhólmagn í blóði A ekki bent til þess að hún hefði verið rænulaus vegna áfengisneyslu. Að mati réttarins væru ekki efni til að líta svo á að framburður brotaþola hefði þá stoð í gögnum málsins eða framburði vitna að hann nægði til þess, gegn eindreginni neitun X og trúverðugum framburði hans, að ákæruvaldið hefði axlað þá sönnunarbyrði sem á því hvíldi, samkvæmt 108. og 109. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála, að sýna fram á að ákærði hefði gerst sekur um þá háttsemi sem saksókn á hendur honum tæki til. Var X því sýknaður af sakargiftum samkvæmt ákæru sem lutu að broti gegn 194. gr. almennra hegningarlaga eins og ákvæðið hljóðaði fyrir breytingu á því með 1. gr. laga nr. 16/2018.

X var sakfelld fyrir brot gegn 217. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og jafnframt 1. mgr. 98. gr. og 1. og 3. mgr. 99. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002 með því að hafa á tilteknu tímabili á heimilum sínum endurtekið beitt þrjú börn sín ofbeldi, andlegum og líkamlegum refsingum, ógnað þeim og sýnt þeim vanvirðandi háttsemi, yfirgang og ruddalegt athæfi, eins og nánar er lýst í ákæru. Þessi háttsemi ákærðu var jafnframt talin fela í sér brot gegn 1. mgr. 218. gr. b almennra hegningarlaga hvað varðaði tímabilið eftir gildistöku ákvæðisins. Þá var hún einnig sakfelld fyrir umferðar- og fíkniefnalagabrot með því að hafa ekið bifreið undir áhrifum ávana- og fíkniefna inn á svæði þar sem öll umferð var bönnuð öðrum en strætisvögnum og fyrir vörslur á fíkniefnum. Refsing hennar var ákveðin fangelsi í tvö ár. Þá var hún svipt ökurétti í fjóra mánuði og gert að sæta upptöku á fíkniefnum. Einkaréttarkröfum brotaþola var vísað frá héraðsdómi þar sem ekki var talið liggja fyrir í málinu að ákvörðun um setja fram kröfurnar hefði verið tekin af réttum fyrirsvarsmönnum brotaþola.

J og A kröfðust þess annars vegar að Ó ehf. ásamt Í, sem leiddi rétt sinn frá Ó ehf., og hins vegar Ó ehf., ásamt G og K, sem leiddu einnig rétt sinn frá Ó ehf., yrði gert að fjarlægja grjóthleðslu á lóðum Í, G og K með fram lóðamörkum fasteigna þeirra og fasteignar J og A, að viðlögðum dagsektum. Í dómi Landsréttar kom fram að þar sem grjóthleðslan hefði ekki verið reist í samráði við eða með samþykki J og A yrði fallist á með þeim að hún væri í andstöðu við skipulagsskilmála, samþykktar teikningar fyrir fasteignir þeirra og byggingarleyfi fasteignanna. Í ljósi þess að grjóthleðslan hefði vikið svo verulega frá skipulagsskilmálum og samþykktum teikningum fyrir umræddar fasteignir, sem stefndu væru bundnir af, yrði J og A ekki gert að sætta sig við grjóthleðsluna í núverandi horfi. Þrátt fyrir að því myndi fylgja mikil röskun að fjarlægja grjóthleðsluna yrði að líta til þess að Ó ehf. hefði ekki getað verið í góðri trú þegar félagið reisti umrætt mannvirki við lóðarmörkin. Var því Ó ehf., Í, G og K dæmt skylt að fjarlægja grjóthleðsluna af lóðum umræddra fasteigna að viðlögðum dagsektum.

L ehf. krafði N ehf. um greiðslu tveggja reikninga sem gefnir voru út í árslok 2017, vegna lögfræðiþjónustu sem innt var af hendi á árunum 2003 til 2013, en N ehf. hafnaði greiðsluskyldu. Landsréttur féllst ekki á málatilbúnað N ehf. um aðildarskort félagsins eða að í gildi hafi verið samkomulag um að N ehf. þyrfti ekki að greiða fyrir almenna lögfræðiþjónustu sem L ehf. veitti N ehf. samhliða innheimtu viðskiptakrafna. Rétturinn taldi kröfur L ehf. á grundvelli reikninganna á hinn bóginn fyrndar og staðfesti því dóm héraðsdóms um sýknu N ehf. af kröfum L. ehf.

A og M kröfðust þess að Ó ehf. ásamt S og H, sem leiddu rétt sinn frá Ó ehf., yrði gert að fjarlægja grjóthleðslu á lóð S og H með fram lóðamörkum  fasteignar þeirra og fasteignar A og M að viðlögðum dagsektum. Í dómi Landsréttar kom fram að þar sem grjóthleðslan hefði ekki verið reist í samráði við eða með samþykki A og M yrði fallist á með þeim að hún væri í andstöðu við skipulagsskilmála, samþykktar teikningar fyrir fasteign S og H og byggingarleyfi fasteignarinnar. Í ljósi þess að grjóthleðslan hefði vikið svo verulega frá skipulagsskilmálum og samþykktum teikningum, sem stefndu væru bundnir af, yrði A og M ekki gert að sætta sig við grjóthleðsluna í núverandi horfi. Þrátt fyrir að því myndi fylgja mikil röskun að fjarlægja grjóthleðsluna yrði að líta til þess að Ó ehf. hefði ekki getað verið í góðri trú þegar félagið reisti umrætt mannvirki við lóðarmörkin. Var því Ó ehf., S og H dæmt skylt að fjarlægja grjóthleðsluna að viðlögðum dagsektum.

Kærður var úrskurður þar sem máli H hf. gegn L ehf. var vísað frá dómi. Talið var að H ehf. hefði ekki haft kröfur í málinu uppi í öðrum dómsmálum og því stæði 4. mgr. 94. gr. laga nr. 91/1991 málshöfðuninni ekki í vegi. Þá var talið að þótt viðurkenningarkrafa H ehf. væri í reynd málsástæða að baki annarri kröfu H ehf. væri ekki ástæða að svo komnu til að vísa viðurkenningarkröfunni frá dómi, en að því mætti eftir atvikum gæta ef efnisdómur gengi H ehf. í vil. Loks var ekki talið að slíkir annmarkar væru á skaðabótakröfu H ehf. að kröfunni yrði vísað frá dómi en gagnaöflun væri ekki lokið. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar.

B synjaði umsókn A um leyfi til að taka barn í varanlegt fóstur án þess að boða hana á námskeið, sbr. 9. gr. reglugerðar nr. 804/2004 um fóstur. Byggði sú ákvörðun meðal annars á því að A uppfyllti ekki kröfu um að vera við góða almenna heilsu, sbr. 6. gr. reglugerðar nr. 804/2004 um fóstur, og að ekki lægju fyrir upplýsingar eða rannsóknir um hvernig það hafi reynst að fatlaðir einstaklingar sem njóta notendastýrðrar persónulegrar aðstoðar tækju að sér fósturbörn. Af meginreglum laga um málefni fatlaðs fólks var talið að leitast ætti við, eftir því sem kostur væri, að meta almenna heilsu fatlaðs einstaklings án tillits til fötlunar hans, enda miðaði aðstoð sem fötluðum stæði til boða, þar með talin notendastýrð persónuleg aðstoð, að því yfirvinna fötlunina að því marki sem kostur væri og skapa fötluðum einstaklingi með henni skilyrði til fullrar þátttöku í samfélaginu. Þá var talið að með því að hafna umsókn áfrýjanda m.a. á þeim grundvelli að ekki hafi reynt á það áður að einstaklingur sem nýtur slíkrar aðstoðar hafi tekið að sér fósturbarn hafi A verið synjað fyrir fram vegna fötlunar sinnar um leyfi til að gerast fósturforeldri. Var talið að með því að hafna umsókn A um að taka að sér fósturbarn án þess að gefa henni kost á að sækja námskeið, sbr. 9. gr. reglugerðar nr. 804/2004 um fóstur, hefði henni verið mismunað vegna fötlunar. Vegna þessara annmarka á rannsókn málsins og undirbúningi ákvörðunarinnar var hún felld úr gildi.

G höfðaði mál á hendur AMG og Ú ehf. til réttargæslu vegna 30 ummæla sem birtust í tilteknum fjölmiðlum. Krafðist G þess að ummælin yrðu ómerkt, að honum yrðu dæmdar miskabætur og að forsendur dómsins yrðu birtar í tímaritinu Stundinni og á vefmiðli tímaritsins. Með dómi héraðsdóms var AMG sýknaður af kröfum G með vísan til þess að AMG hefði með umfjöllun sinni ekki vegið svo að æru G að farið hefði út fyrir mörk leyfilegrar tjáningar samkvæmt 3. mgr. 73. gr. stjórnarskrárinnar. Í dómi Landsréttar kom fram að með hluta umfjöllunar sinnar hefði AMG borið G sökum um alvarlegan og svívirðilegan glæp sem varði að lögum ævilöngu fangelsi. Lægi ekkert fyrir um að G hefði verið kærður fyrir hið ætlaða brot, hvað þá að ákæra hefði verið gefin út og dómur fallið. Engin gögn eða upplýsingar í málinu styddu fullyrðingar AMG, heldur væri þar eingöngu vísað til nafnlauss heimildarmanns. Þyrfti G ekki að þola slíkar órökstuddar ásakanir og voru ummælin því ómerkt með vísan til 1. mgr. 241. gr. almennra hegningarlaga. Á hinn bóginn hafnaði rétturinn ómerkingu hluta ummælanna með vísan til þess að þau fælu í sér endursögn ummæla sem fram hefðu komið í öðrum fjölmiðlum. Þá hefði AMG með tilteknum hluta ummæla sinna haft nægt tilefni til að setja fram þann gildisdóm sem í tilgreindri fullyrðingu hefði falist. Loks var fallist á kröfu G um birtingu forsendna og dómsorðs dómsins í tímaritinu Stundinni og á vefmiðli tímaritsins. Þá var A dæmdur til að greiða G 1.200.000 krónur í miskabætur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var synjað um skipun réttargæslumanns.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem kröfu A um opinber skipti til fjárslita milli hans og B var hafnað. Vísað var til þess að síðasta sameiginlega lögheimili A og B hefði verið í Bandaríkjunum og ekki lægi fyrir að fjárslitum yrði ekki komið við þar.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að héraðsdómari viki sæti í máli A á hendur B.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var sviptur lögræði í 12 mánuði.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem sóknaraðili var sviptur sjálfræði í sex mánuði.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.