V hf. höfðaði mál vegna endurkröfu á hendur A vegna greiðslu úr húftryggingu bifreiðarinnar X en V hf. taldi að A hefði fyrir sitt leyti valdið tjóninu með stórfelldu gáleysi. Í dómi Landsréttar var rakið að niðurstaða greiningar sem lögregla aflaði á ökuhraða bifreiðarinnar væri sú að ætlaður hraði bifreiðarinnar hafi verið 102 kílómetrar á klukkustund, mögulegur lágmarkshraði 96 kílómetrar á klukkustund og mögulegur hámarkshraði 110 kílómetrar á klukkustund. Niðurstaða skýrslunnar fengi jafnframt stoð í vitnisburði C og B. Dómstólar hefðu margoft lagt hraðaútreikninga sem lögregla aflar við rannsókn mála til grundvallar dómsniðurstöðu. Stefndi hefði hvorki bent á hnökra í greiningu skýrsluhöfundar né freistað þess að hnekkja niðurstöðu hans. Var niðurstaða hennar því lögð til grundvallar og þótti sannað að stefndi hafi umrætt sinn ekið á að minnsta kosti 96 kílómetra hraða á klukkustund eða 36 kílómetrum yfir leyfilegum hámarkshraða. Þá taldi Landsréttur að slá mætti því föstu í ljósi þess hraða sem A hafi verið á og á grundvelli framburða vitnanna Þ og B, að A hefði ekki gætt nægilega að sér, ekki fylgst með umferð framundan og skipt um akrein of seint. Hefði akstur stefnda verið mjög háskalegur og hann með háttsemi sinni sýnt af sér stórkostlegt gáleysi í skilningi 2. mgr. 19. gr. skaðabótalaga. Þá var ekki fallist á að krafa V hf. væri fallin niður sökum samsömunar í skilningi 29. og 39. gr. laga nr. 30/2004. Ekki var heldur fallist á að V hf. hefði sýnt af sér tómlæti við innheimtu kröfunnar þannig varði niðurfellingu kröfu hans á hendur A. Loks þóttu ekki skilyrði til að lækka kröfu V hf. á grundvelli 24. gr. eða 2. málsliðar 2. mgr. 25. gr. skaðabótalaga. Var því fallist á kröfur V hf. og A gert að greiða V hf. endurkröfufjárhæðina ásamt tilgreindum vöxtum, auk málskostnaðar á báðum dómstigum. 

R var sakfelldur fyrir brot gegn 209. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og 3. mgr. 99. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002 með því að hafa í fimm skipti á tímabilinu 12. mars 2019 til 9. maí 2020 staðið við glugga á heimili sínu og fylgst með drengjum utandyra sem sáu tilgreint athæfi hans og þannig sýnt af sér ósiðlegt athæfi sem var til þess fallið að særa blygðunarsemi drengjanna. Refsing R var ákveðin fangelsi í 12 mánuði en með hliðsjón af fjölda tilvika og ítrekuðum brotum hans þótti ekki unnt að skilorðsbinda refsinguna. Þá var R gert að greiða drengjunum A, B, C, E, F og G 250.000 krónur og D 350.000 krónur í miskabætur.

Smálánafyririrtækið EC höfðaði mál gegn B og N vegna ummæla B, sem sett voru fram í tölvupósti til tveggja fyrirtækja sem veittu EC greiðslumiðlunarþjónustu. Ummæli B fólu í sér fullyrðingar um að smálán sem EC veitti og viðtakendur tölvupóstsins aðstoðuðu við að skuldfæra fyrir af greiðslukortum lántakenda, hafi verið úrskurðuð ólögleg á Íslandi og að færslurnar af greiðslukortunum væru ólöglegar. Með hinum áfrýjaða dómi voru fjögur tilgreind ummæli B dæmd dauð og ómerk en B og N sýknuð af skaðabótakröfu EC og málskostnaður felldur niður. EC undi dómi héraðsdóms en B og N áfrýjuðu málinu til endurskoðunar á niðurstöðu héraðsdóms um ómerkingu ummæla og málskostnað. Í dómi Landsréttar var meðal annars rakið að B og N nytu stjórnarskrárvarins tjáningarfrelsis, sem almennt yrði að telja rúmt í ljósi hlutverks þeirra, og í málinu vægju þau réttindi ekki til jafns við gagnstæðan stjórnarskrárbundinn rétt stefnda til æruverndar. Ummælin hefðu verið sett fram í tölvupóstum þar sem B og N leituðu leiðbeininga um hvernig best væri að aðstoða skjólstæðinga sína vegna þess sem þeir töldu ólöglegar skuldfærslur. Áður hefðu þeir leitað annarra leiða til að stöðva innheimtu lánanna en þeir hefðu lengi haldið fram ólögmæti þeirra, mikil umræða hefði farið fram um þau og yfirvöld neytendamála og dómstólar ítrekað komist að niðurstöðu um brot smálánafyrirtækja gegn lögum. Þrátt fyrir að einungis ein þeirra úrlausna hafi varðað EC lægi fyrir að EC hefði keypt eldri kröfusöfn smálánafyrirtækja og að minnsta kosti að einhverju leyti enn verið að innheimta af þeim kostnað sem úrskurðaður hefði verið ólögmætur. N væri ólöglærður. Þótt ummæli hans hefðu ekki verið lögfræðilega nákvæm voru þau ekki talin úr lausu lofti gripin og lagt til grundvallar að hann hefði, í ljósi þeirra upplýsinga sem fyrir lágu, viðhaft þau í góðri trú um réttmæti þeirra og verið heimilt að halda þeim fram gagnvart þeim þriðju aðilum sem hann taldi geta rétt hlut skjólstæðinga sinna. Þá voru ummæli hans um okurlánastarfsemi talin réttlætanlegur gildisdómur. Takmörkun tjáningar B með ómerkingu ummæla var því ekki talin uppfylla skilyrði 73. gr. stjórnarskrárinnar og 10. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Var hann sýknaður af kröfu EC sem var dæmt til að greiða áfrýjendum málskostnað í héraði og fyrir Landsrétti.

A höfðaði mál gegn B ehf. til greiðslu vangoldinna launa og sjúkrakostnaðar annars vegar og hins vegar skaðabóta vegna líkamstjóns sem hann varð fyrir í vinnuslysi. Í dómi Landsréttar var rakið að engar forsendur væru til að líta svo á að stofnast hafi ráðningarsamband á milli A og B ehf. Af gögnum málsins leiddi að A hefði verið starfsmaður erlends verktakafyrirtækis og unnið við byggingarframkvæmdir sem það félag tók að sér í þágu B ehf. samkvæmt verksamningi. Þá var ekki talið B ehf. bæri á öðrum grundvelli ábyrgð á greiðslu launa og sjúkrakostnaðar A. Var niðurstaða héraðsdóms um sýknu B ehf. af þeirri kröfu því staðfest. Að því er varðar skaðabótakröfu A var ekki annað talið liggja fyrir en að hið erlenda verktakafyrirtæki hafi eitt haft með höndum þann verkþátt sem A vann við þegar hann slasaðist. Skorti á samhæfingu öryggisráðstafana vegna starfa fleiri verktaka yrði því ekki kennt um slysið. A var ekki á annan hátt talinn hafa sýnt fram á saknæma vanrækslu B ehf. sem valdið hefði slysinu eða teflt fram öðrum haldbærum málsástæðum til stuðnings því að bótaábyrgð vegna slyssins yrði felld á B ehf. Var niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sýknu B ehf. af bótakröfu A því staðfest.