Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem felld var úr gildi ákvörðun sýslumannsins á höfuðborgarsvæðinu um að stöðva aðfarargerð til tryggingar greiðslu skuldar M við I. Bú M hafði verið tekið til gjaldþrotaskipta og I lýst kröfu í búið. Skiptum lauk í febrúar 2016. Í júlí 2017 krafðist I fjárnáms fyrir kröfu sinni en sýslumaður stöðvaði gerðina 5. september 2017. Landsréttur féllst ekki á að það ylli frávísun málsins þótt ekki hafi að öllu leyti verið fylgt fyrirmælum 14. kafla laga nr. 90/1989, um aðför, við meðferð málsins hjá sýslumanni og í héraði. Rétturinn taldi að ákvæði 3. mgr. 165. gr. laga nr. 21/1991, um gjaldþrotaskipti o.fl., er lýtur að fyrningarslitum kröfu sem áfram hvílir á þrotamanni eftir skiptalok, gengi framar ákvæðum 52. gr. laga nr. 90/1989 og 1. mgr. 17. gr. laga nr. 150/2017, um fyrningu kröfuréttinda. Fyrningu kröfunnar hefði því ekki verið slitið með því að aðfararbeiðni barst sýslumanni. Þar sem gerðinni hefði ekki verið lokið þegar hún var stöðvuð hefði I ekki öðlast tryggingarréttindi í tiltekinni eign M. Þá hefði I ekki höfðað mál til viðurkenningar á fyrningarslitum kröfu sinnar og M ekki viðurkennt tilvist hennar. Því hafi krafa I verið fyrnd þegar úrskurður héraðsdóms var kveðinn upp. Þar sem I var ekki talinn hafa lögvarða hagsmuni af því að gerð yrði fram haldið til að öðlast tryggingarréttindi yfir fyrndri kröfu var hinn kærði úrskurður felldur úr gildi og málinu vísað frá héraðsdómi.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist hafði verið á kröfu brotaþola um að X yrði gert að víkja úr dómsal á meðan hún gæfi skýrslu við aðalmeðferð málsins. Landsréttur vísaði til þess að ekki yrði skýrlega ráðið af vottorði sálfræðings að nærvera X gæti orðið brotaþola sérstaklega til íþyngingar þegar hún gæfi skýrslu fyrir dómi. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli G gegn R og A hf. var vísað frá dómi. Í úrskurði Landsréttar var talið að engir þeir annmarkar væru á málatilbúnaði G á hendur A hf. annars vegar og R hins vegar að málinu yrði vísað frá dómi. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008, um meðferð sakamála.

G var sakfelldur fyrir brot gegn höfundalögum nr. 73/1972 með því að hafa gert ólögmæt eintök af höfundarréttarvernduðu efni og birt hópi fólks á veraldarvefnum án heimildar frá rétthöfum. Um var að ræða tvo þætti úr íslenskri þáttaröð. Í dómi Landsréttar kom fram að brotið hafi varðað talsverða fjárhagslega hagsmuni rétthafa. Þá var G gert að sæta upptöku tölvubúnaðar sem sannað þótti að hann hefði notað við framningu brotsins.

K var sakfelld í héraði fyrir rangar sakargiftir en sýknuð af ákæru um brot gegn umferðarlögum með því að hafa ekið bifreið svipt ökurétti og undir áhrifum áfengis og ávana- og fíkniefna. Sættu umferðarlagabrotin endurskoðun Landsréttar. Í dómi Landsréttar var tekið fram að K hefði verið óstöðug og reikul í framburði sínum hjá lögreglu og fyrir dómi um það hver hefði ekið bifreiðinni umrætt skipti og þá væri ótrúverðug frásögn hennar af því að hún hefði skipt um sæti við farþega bifreiðarinnar eftir að henni var ekið aftan á aðra bifreið. Yrði af þeim sökum ekki á framburði hennar byggt um þetta atriði. Þá játaði K fyrir Landsrétti að hafa ekið bifreiðinni úr Öxnadal áleiðis til Reykjavíkur. Var K sakfelld fyrir þau umferðarlagabrot sem henni voru gefin að sök í ákæru. Með hliðsjón af 77. gr. og 78. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 var refsing K ákveðin fangelsi í fjóra mánuði. Þá var hún svipt ökurétti ævilangt.