IV var sakfelldur fyrir brot gegn 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa haft samræði við A án hennar samþykkis. Í dómi Landsréttar kom fram að IV og A væru ein til frásagnar um atvik inni í svefnherberginu á heimili IV og að mikið bæri á milli í frásögnum þeirra um hvort A hafi veitt samþykki fyrir samræðinu. Þegar atvik málsins áttu sér stað var IV 37 ára en A 16 ára og því mikill aðstöðu- og þroskamunur á aðilum. Framburður A var talinn trúverður en framburður IV ótrúverðugur um mikilvæg atriði, meðal annars var framburður IV um hvernig hann leitaði samþykkis fyrir samræðinu ekki eindreginn, að mati réttarins. Var því framburður A um að samræðið hafi verið gegn vilja hennar lagður til grundvallar og niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sakfellingu IV því staðfest. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að IV hafði ekki áður verið gerð refsing en jafnframt tekið mið af því að brot hans var framið gegn stúlku sem var einungis 16 ára. Í ljósi alvarleika brotsins, sbr. og ákvæði 1., 2., 6. og 7. töluliðar 1. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga og a-liðar 195. gr. sömu laga, var refsing IV ákveðin þrjú ár. Þá var honum gert að greiða A 2.500.000 krónur í miskabætur.

X var ákærð fyrir manndráp í opinberu starfi og brot gegn lögum um heilbrigðisstarfsmenn með því að hafa á Landspítalanum, þar sem X starfaði sem hjúkrunarfræðingur, svipt A lífi. Var háttsemin í ákæru talin varða við 211. gr., sbr. 138. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og 1. mgr. 13. gr., sbr. 28. gr. laga nr. 34/2012 um heilbrigðisstarfsmenn. Ekki var höfð uppi varakrafa í ákæru um heimfærslu til refsiákvæða. Með dómi héraðsdóms var talið ósannað að X hefði haft ásetning til að svipta A lífi og var hún sýknuð af broti gegn 211. gr. almennra hegningarlaga, sem og öðrum þeim brotum sem henni voru gefin að sök í ákæru. Í forsendum héraðsdóms var tekið fram að í málinu hefði ekki verið ákært fyrir brot gegn 215. gr. almennra hegningarlaga og hefði það því ekki verið flutt með tilliti til þess. Í greinargerð ákæruvaldsins til Landsréttar kom fram að færi svo að rétturinn teldi ósannað að ásetningur X hefði staðið til að svipta A lífi væri byggt á því að líta bæri á háttsemina sem stórfellda líkamsárás sem bani hefði hlotist af og yrði hún samkvæmt því heimfærð til 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga, en yrði ekki á það fallist teldi ákæruvaldið í það minnsta liggja fyrir að X hefði svipt A lífi svo að varðaði hana refsingu samkvæmt 215. gr. laganna. Í úrskurði Landsréttar kom fram að ef héraðsdómur teldi vafa leika á því að X hefði haft ásetning til að svipta A lífi, svo að fullnægt væri huglægum refsiskilyrðum 211. gr. almennra hegningarlaga, hefði dóminum borið að gefa sakflytjendum færi á að flytja málið út frá því hvort heimfæra mætti ætlað brot hennar undir 2. mgr. 218. gr. laganna, ellegar 215. gr. þeirra. Það hefði ekki verið gert og yrði ekki leyst úr því fyrir Landsrétti hvort málið yrði dæmt eftir öðrum refsiákvæðum en í ákæru greindi, enda myndi slík úrlausn ekki fela í sér endurskoðun á niðurstöðu héraðsdóms. Var hinn áfrýjaði dómur því ómerktur án kröfu og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til meðferðar á ný og fella síðan á það efnisdóm.

H og L höfðuðu mál og kröfðust þess að ógilt yrði ákvörðun S frá 12. mars 2019 um að fyrirhuguð framkvæmd svínabús að Torfum í Eyjafjarðarsveit væri ekki líkleg til þess að hafa í för með sér umtalsverð umhverfisáhrif og skyldi því ekki háð mati á umhverfisáhrifum. Málsókn sína byggðu H og L í meginatriðum á því að ákvörðun S hefði verið haldin efnislegum annmörkum. Með vísan til fyrirliggjandi matsgerðar hefði S átt að miða við að framkvæmdin væri matsskyld samkvæmt 5. gr. þágildandi laga nr. 106/2000 um mat á umhverfisáhrifum. Til vara að S hafi ranglega lagt til grundvallar að framkvæmdin myndi ekki hafa í för með sér umtalsverð umhverfisáhrif vegna umfangs, eðlis eða staðsetningar, sbr. 1. mgr. 6. gr. sömu laga. Í dómi héraðsdóms var því hafnað að hin fyrirhugaða framkvæmd félli undir 5. gr. laganna. Þá kom meðal annars fram að ekki væri annað að sjá af rökstuðningi ákvörðunar S en að stofnunin hafi við ákvörðun sína, um hvort fyrirhuguð framkvæmd væri líkleg til að hafa í för með sér umtalsverð umhverfisáhrif, í skilningi 1. mgr. 6. gr. laganna, litið með heildstæðum hætti til þeirra viðmiða sem tilgreind voru í 2. viðauka laga nr. 106/2000 og svöruðu til þeirra valforsendna sem voru settar fram í III. viðauka tilskipunar 2011/92/EBE. Bæri ákvörðunin þannig með sér að það mat sem S lagði til grundvallar í málinu hefði verið í samræmi við kröfur laga nr. 106/2000 að þessu leyti og þær alþjóðlegu skuldbindingar sem lögin byggðust á. Vísaði héraðsdómur einnig til þess að í ljósi þess heildstæða mats sem S bar að gera á fyrirhugaðri framkvæmd væri ekki unnt að líta svo á að niðurstöður matsgerðar sýndu fram á efnislega annmarka á ákvörðun S. Yrði þá að líta til þess að þau þrjú atriði sem matsmaður gerði grein fyrir í niðurstöðu sinni lutu einvörðungu að þremur þáttum sem vörðuðu eðli framkvæmdar. Eðli framkvæmdar væri hins vegar einungis eitt þeirra þriggja grundvallarviðmiða sem S bæri að líta til við ákvörðun um matsskyldu samkvæmt 2. viðauka laga nr. 106/2000, sbr. 3. mgr. 6. gr. sömu laga. Var matsgerðin því ekki talin hafa þýðingu fyrir úrlausn málsins. Málsástæðum H og L um að ákvörðun S væri haldin efnisannmörkum var því hafnað. Þá hafnaði héraðsdómur því að S hefði brotið gegn reglum um upplýsinga- og andmælarétt, sbr. 3. mgr. 6. gr. laga nr. 106/2000, og rannsóknarskyldu samkvæmt 10. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. S, Í og T voru því sýknuð en E var sýknaður á grundvelli aðildarskorts, sbr. 2. mgr. 16. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Fyrir Landsrétti gerðu H og L aðallega þá kröfu að dómur héraðsdóms yrði ómerktur þar sem þörf hefði verið á sérfróðum meðdómsmanni í héraði, enda hefði verið um að ræða matskennda stjórnvaldsákvörðun sem falið hafi í sér sérfræðiþekkingu, auk þess sem fyrir hafi legið matsgerð dómkvadds manns. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að með hinum áfrýjaða dómi hefði verið komist að þeirri niðurstöðu, á grundvelli lögfræðilegra röksemda, að matsgerð hins dómkvadda manns hefði ekki þýðingu fyrir úrlausn málsins. Hvorki matsgerðin né eðli ákvörðunarinnar hefði leitt til þess að sérkunnáttu hefði verið þörf í dómi til að leysa úr málsástæðum aðila þannig að efni væru til að ómerkja hinn áfrýjaða dóm. Var kröfu H og L um ómerkingu héraðsdóms því hafnað og hinn áfrýjaði dómur staðfestur með vísan til forsendna.

Félagið E hf. átti fasteign að Skútuvogi 3. Ákveðið var á stjórnarfundum í félaginu E hf. og S ehf. á árinu 2014 að skipta fyrrgreindu félagi í tvö félög. Fyrir lá skiptingaráætlun en samkvæmt skiptingunni yfirtók S ehf. meðal annars fasteignina. Starfsmaður K ehf. sá um skjalagerð vegna skiptingar félagsins. Nafni og rekstrarformi E hf. var síðar breytt og varð, EK ehf. en félagið var tekið til gjaldþrotaskipta á árinu 2016. Höfðaði þrotabú EK ehf. mál gegn S ehf. til að rifta framangreindri ráðstöfun fasteignarinnar að Skútuvogi 3 en til tryggingar kröfu þrotabúsins voru nánar tilgreindar fasteignir kyrrsettar. Með dómi Hæstaréttar í máli nr. 19/2020 var rift ráðstöfun fasteignarinnar að Skútuvogi 3 með vísan til þess að um gjöf hefði verið að ræða í skilningi 131. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. Fallist var á endurgreiðslukröfu þrotabúsins og kyrrsetning nánar tilgreindra fasteigna var staðfest. S ehf. höfðaði mál þetta gegn K ehf. og krafðist skaðabóta úr hendi K ehf. þar sem hann taldi K ehf. hafa valdið honum bótaskyldu tjóni í tengslum við skiptingu Skútuvogs 3 úr E hf. Jafnframt krafðist hann viðurkenningar á skaðabótaskyldu vegna kyrrsetningarinnar. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var með vísan til forsendna í Landsrétti, kom fram að ekkert benti til þess að vinnubrögð K ehf. í tengslum við ráðgjöf og skjöl vegna skiptingarinnar hefðu verið í ósamræmi við þær reglur sem giltu, skyldur endurskoðenda eða tíðkanlega starfshætti. Hefði S ehf. þannig ekki fært haldbær rök fyrir því að ágallar hefðu verið á skiptingaráætlun, skiptingarefnahagsreikningi eða öðrum gögnum sem K ehf. hefði unnið að. Yrði því lagt til grundvallar að umrædd gögn hefðu tekið mið af þeim upplýsingum sem legið hefðu fyrir, sem og vilja hluthafa fyrirtækjanna um hvernig skiptingunni skyldi hagað. Þá yrði ekki ráðið af dómi Hæstaréttar í máli nr. 19/2020 að skipting E hf. hefði verið andstæð lögum nr. 138/1994 um einkahlutafélög. Ekki var fallist á að nánar tilgreindur endurskoðandi eða aðrir starfsmenn K ehf. hefðu sýnt af sér saknæma háttsemi í tengslum við skiptingu E hf. og ráðstöfun fyrrgreindrar fasteignar. Það væri grunnskilyrði þess að bótaábyrgð K ehf. gæti komið til álita og yrði K ehf. þegar af þeirri ástæðu sýknaður af kröfum S ehf.

J höfðaði mál á hendur G slf. og D og krafðist skaðabóta vegna galla sem hann taldi vera á gerð niðurfalls í sturtu. J vísaði til þess að niðurfallið þjónaði ekki tilgangi sínum þar sem það tæki ekki við nægu vatni, auk þess sem sturtubotninn lægi of hátt miðað við baðherbergisgólfið. G slf. og D báru því hins vegar við að J hefði sjálfur valið efni í verkið og hundsað ráðleggingar D. Niðurstaða héraðsdóms, sem Landsréttur staðfesti, var á þann veg að ekkert væri fram komið sem benti til þess að D hefði á einhverju stigi verksins varað J við eða ráðið honum frá því að verkið yrði unnið á tiltekinn hátt eða tiltekið efni notað. Var J talinn hafa sýnt fram á með framlögðum gögnum að þjónusta G slf. og D hefði verið gölluð í skilningi 1., 4., 5. og 6. töluliðar 1. mgr. 9. gr. laga nr. 42/2000 um þjónustukaup. Var G slf. og D gert að greiða J skaðabætur og var við ákvörðun fjárhæðar bótanna horft til kostnaðarmats sérfróðs aðila sem aflað var við rekstur máls hjá kærunefnd vöru- og þjónustukaupa.

Með ákvörðun 1. ágúst 2018 hafnaði Þjóðskrá Íslands beiðni A um að felld yrði úr gildi lögheimilisskráning A og fjölskyldu hans í tilgreindu erlendu landi frá og með 4. janúar 2017. Var sú ákvörðun staðfest með úrskurði samgöngu- og sveitarstjórnar-ráðuneytisins 9. nóvember sama ár. Höfðaði A mál á hendur Í og krafðist ógildingar úrskurðarins. Deildu aðilar um það hvort A hefði uppfyllt skilyrði 1. mgr. 9. gr. þágildandi laga nr. 21/1990 um lögheimili þannig að hann gæti átt lögheimili hér á landi þrátt fyrir búsetu í erlendu landi. Í dómi héraðsdóms, sem Landsréttur staðfesti með vísan til forsendna, var talið að Þjóðskrá Íslands hefði verið heimilt að krefjast þess að A legði fram staðfestingu frá lækni þess efnis að dvöl hans og fjöl­skyld­unnar í hinu erlenda landi væri þeim nauð­synleg vegna veikinda. Var ekki talið að A hefði sýnt fram á verulega annmarka á ákvörðun Þjóðskrár Íslands eða úrskurði ráðuneytisins. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur um sýknu Í af kröfum A.

M var sakfelldur fyrir stórfellt fíkniefnalagabrot, sbr. 173. gr. a almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa staðið að innflutningi á 2.078,72 g af kókaíni með styrkleika 77-84%, ætluðum til söludreifingar hér á landi í ágóðaskyni, en fíkniefnin flutti M til landsins sem farþegi í flugi, falin í fjórum niðursuðudósum í farangurstösku sinni. Við meðferð málsins fyrir héraðsdómi játaði M skýlaust brot sitt og var farið með málið sem játningarmál samkvæmt heimild í 1. mgr. 164. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Við ákvörðun refsingar var til þess litið að M hefði ekki áður sætt refsingu. Þá var horft til ungs aldurs hans og þess að hann hefði játað sök í málinu án undandráttar, sem og þess að hann var samvinnufús við lögreglu við rannsókn málsins. Á hinn bóginn horfði til refsiþyngingar að um hefði verið að ræða umtalsvert magn af mjög sterku fíkniefni með afar mikla hættueiginlega sem M hefði flutt hingað til lands til söludreifingar í ágóðaskyni. Refsing M var ákveðin fangelsi í tvö ár og sex mánuði. Jafnframt voru fíkniefnin gerð upptæk.

C höfðaði mál á hendur A og krafðist þess að uppsögn A á leigusamningum um fasteignina S yrði dæmd ógild og að vikið yrði til hliðar tímabundið ákvæðum samningsins um leigugjald og þeim breytt. Var málið þingfest 8. september 2022 en síðan frestað um nokkurt skeið meðan beðið var niðurstöðu æðri dóms í máli sem hafði fordæmisgildi fyrir ágreining málsaðila. Í fyrirtöku 7. mars 2024 gerði A kröfu um að C yrði gert að leggja fram málskostnaðartryggingu og lagði fram ársreikning C fyrir árið 2022, en samkvæmt ársreikningnum var eiginfjárstaða C neikvæð og enginn fyrirhugaður rekstur á árinu 2023. Í úrskurði Landsréttar kom fram að þótt ákvæði b-liðar 1. mgr. 133. gr. laga nr. 91/1991 áskildi að krafa um málskostnaðartryggingu yrði að koma fram við þingfestingu máls, girti ákvæðið ekki fyrir að hafa mætti síðar uppi slíka kröfu ef sérstakt tilefni gæfist þá fyrst til þess. Á hinn bóginn var ljóst að ágreiningur aðila laut í meginatriðum að vanskilum C við A og voru áhyggjur C af fjárhagsstöðu sinni og framtíðarhorfum raktar í stefnu málsins. Enn fremur hefði A lagt fram ársreikning fyrir C árið 2021, sem gaf A skýrar vísbendingar um slæma fjárhagsstöðu C. Gilti einu þótt það hefði fyrst komið fram í ársreikningnum 2022 að enginn rekstur væri fyrirhugaður árið 2023 enda var það afleiðing af uppsögn A á leigusamningum aðila. Var því ekki fallist á að A hefði ekki átt eða mátt vita um slæma fjárhagsstöðu C og var kröfu A um að C yrði gert að setja tryggingu fyrir greiðslu málskostnaðar hafnað.

J höfðaði mál og krafðist viðurkenningar á rétti til skaðabóta úr hendi H vegna tjóns sem hlotist hefði af vanefndum á nánar tilgreindu samkomulagi um lénið geymsla.is. Í dómi Landsréttar kom fram að af gögnum málsins yrði ekki ráðið hvernig ætluð vanefnd H á samkomulaginu hefði getað leitt til tjóns fyrir J. Var skilyrði til málshöfðunar á grundvelli 2. mgr. 25. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála því ekki fullnægt. Var málinu þegar af þessari ástæðu vísað frá héraðsdómi án kröfu.

Útivist varð af hálfu A í þinghaldi í héraði 13. desember 2022. Við meðferð málsins fyrir Landsrétti skýrði lögmaður A fjarveru í greindu þinghaldi á þann veg að lögmaðurinn hefði ranglega skráð hjá sér að þinghaldið yrði háð 14. sama mánaðar. Í úrskurði Landsréttar kom fram að áðurgreind ástæða fyrir fjarveru lögmanns A gæti hvorki talist til lögmætra forfalla í skilningi 1. mgr. 97. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála né yrði henni jafnað til slíkra forfalla. Þegar þingsókn hefði fallið niður af hálfu A hefði héraðsdómara borið að fara svo að sem segði í b-lið 1. mgr. 105. gr. laga nr. 91/1991 og fella málið niður en afstaða lögmanns S hf. hefði engu getað breytt í því efni. Þetta hefði héraðsdómari ekki gert og væri því óhjákvæmilegt að ómerkja meðferð málsins frá og með fyrrgreindu þinghaldi 13. desember 2022 og leggja fyrir héraðsdóm að taka það til löglegrar meðferðar.

Staðfest var ákvörðun ríkissaksóknara um að verða við beiðni um afhendingu X til Póllands á grundvelli evrópskrar handtökuskipunar.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A var framlengd um allt að tólf vikur með heimild til rýmkunar samkvæmt mati yfirlæknis, sbr. 3. mgr. 29. gr. a lögræðislaga nr. 71/1997.