Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Með lögum nr. 139/2012 urðu breytingar á lögum nr. 4/1995, um tekjustofna sveitarfélaga. Inn í lögin kom nýtt ákvæði, 3. málsliður 18. gr., þar sem segir að í reglugerð sé heimilt að kveða á um að þau sveitarfélög sem hafa heildarskatttekjur af útsvari og fasteignaskatti „sem teljast verulega umfram landsmeðaltal“ skuli ekki njóta tiltekinna framlaga úr Jöfnunarsjóði. Í kjölfarið var reglugerð um Jöfnunarsjóð sveitarfélaga breytt þannig að kveðið var á um að við útreikning jöfnunarframlaga skuli framlög til þeirra sveitarfélaga þar sem heildarskatttekjur eru „a.m.k. 50% umfram landsmeðaltal“, það er útsvar og fasteignaskattur á hvern íbúa miðað við fullnýtingu þeirra tekjustofna, falla niður. F var eitt fjögurra sveitarfélaga sem áttu það sammerkt að hafa heildarskatttekjur yfir framangreindu viðmiði. Þau höfðuðu mál á hendur Í í kjölfar þess að framlög þeirra úr Jöfnunarsjóði voru skert. Í málinu var á því byggt af hálfu F að í framangreindum reglum fælist of víðtækt framsal lagasetningarvalds til ráðherra, svo að samrýmdist ekki ákvæði 2. mgr. 78. gr. stjórnarskrárinnar. Í dómi Landsréttar kom fram að breytingarnar hafi miðað að því að úthlutun framlaga úr Jöfnunarsjóði yrði hagað í samræmi við lögbundið hlutverk sjóðsins. Tekjuviðmið samkvæmt reglugerðarákvæðinu ætti sér stoð í lögskýringargögnum og ekki léki vafi á því að það teldist verulega umfram landsmeðaltal, eins og lagagreinin áskildi. Með hliðsjón af hlutverki Jöfnunarsjóðs var ekki heldur fallist á að reglurnar færu í bága við jafnræðisreglu 65. gr. stjórnarskrárinnar eða þau réttindi sem njóta verndar samkvæmt 76. gr. stjórnarskrárinnar. Loks benti Landsréttur á að þær aðgerðir sem samkomulag ríkis og sveitarfélaga frá 1996 hafi kveðið á um hefðu þegar komið til framkvæmda. Var niðurstaða héraðsdóms um sýknu Í af kröfum F því staðfest.

Í málinu krafðist G ógildingar á ákvörðun R um að hætt skyldi lögreglurannsókn á ætluðum brotum æðstu embættismanna Seðlabanka Íslands. Talið var að sú ákvörðun um meðferð valdheimilda R gæti eðli sínu samkvæmt ekki sætt endurskoðun dómstóla og því bæri samkvæmt 1. mgr. 24. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála að vísa málinu frá héraðsdómi. 

S var ákærður fyrir meiri háttar brot gegn skattalögum og bókhaldsbrot í sjálfstæðri atvinnustarfsemi með því að hafa staðið skil á efnislega röngum skattframtölum og virðisaukaskattsskýrslum vegna rekstraráranna 2005 til og með 2009 auk þess að hafa ekki fært bókhald með lögmæltum hætti á sama tímabili. Skattyfirvöld höfðu áður endurákvarðað skatta S vegna framangreindra brota og gert honum að greiða álag á vantalinn skattstofn. Í dómi Landsréttar var talið að hin tvíþætta málsmeðferð sem S sætti færi í bága við 4. gr. 7. gr. viðauka mannréttindasáttmála Evrópu þar sem hún hefði ekki verið nægilega samþætt í tíma. Var þeim hluta ákæru, sem varðaði brot S gegn lögum um tekjuskatt og lögum um virðisaukaskatt, því vísað frá héraðsdómi. Hins vegar staðfesti Landsréttur niðurstöðu héraðsdóms um að S hefði gerst sekur um bókhaldsbrot. Við ákvörðun refsingar var litið til tafa á meðferð málsins og þess að S hefði ekki áður gerst sekur um refsiverða háttsemi og var ákvörðun refsingar hans frestað skilorðsbundið í tvö ár.

X var sakfelldur fyrir kynferðisbrot með því að hafa haft önnur kynferðismök en samræði við A sem ekki gat spornað við verknaðinum sökum svefndrunga og ölvunar. Var brot X talið varða við 2. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Við ákvörðun refsingar var litið til 1., 2., 4. og 5. töluliðar 1. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga og var refsing X ákveðin fangelsi í 18 mánuði. Með vísan til dráttar sem orðið hefði á meðferð málsins, og að teknu tilliti til ungs aldurs X þegar hann braut af sér og þess að hann hafði ekki áður gerst sekur um refsiverða háttsemi, þótti rétt að fresta að öllu leyti fullnustu refsingarinnar skilorðsbundið. Þá var X gert að greiða A 1.300.000 krónur í miskabætur.

A höfðaði mál gegn V hf. til viðurkenningar á rétti sínum til skaðabóta úr ábyrgðartryggingu B hjá V hf. vegna líkamstjóns sem A varð fyrir þegar hún féll í stiga í húsnæði í eigu B. Í dómi Landsréttar kom fram að stiginn sem um ræddi hefði uppfyllt kröfur gildandi byggingarreglna þegar hann var reistur. Af lýsingu A og vitnis á tildrögum slyssins fyrir héraðsdómi yrði ekki ráðið að frágangur stigans hefði valdið slysinu heldur yrði það rakið til óhappatilviks sem húseigandi bæri ekki ábyrgð á. Var V hf. því sýknað af kröfum A.

B og G voru sakfelld fyrir peningaþvætti samkvæmt 1. mgr. 264. gr. almennra hegningarlaga, B með því að hafa í júlí 2010 tekið við fé frá nafngreindum manni og nýtt í eigin þágu og fjölskyldu sinnar þrátt fyrir að hljóta að hafa verið það ljóst að féð væri ólöglega fengið, G með því að hafa tekið fjármuni út af tilteknum bankareikningum, haldið þeim í sínum vörslum og afhent nafngreindum manni og einnig millifært fé af tilteknum bankareikningum, þrátt fyrir að hafa hlotið að vera það ljóst að féð væri ólöglega fengið. Landsréttur taldi að X og Y hefðu viðhaft sömu háttsemi og G en brot þeirra voru talin fyrnd þegar málið var höfðað með ákæru á hendur þeim. Þá voru G og Z sakfelld fyrir stórfellt fíkniefnalagabrot með því að hafa haft í vörslum sínum á þáverandi heimili sínu tösku sem innihélt fíkniefni.

Með lögum nr. 139/2012 urðu breytingar á lögum nr. 4/1995, um tekjustofna sveitarfélaga. Inn í lögin kom nýtt ákvæði, 3. málsliður 18. gr., þar sem segir að í reglugerð sé heimilt að kveða á um að þau sveitarfélög sem hafa heildarskatttekjur af útsvari og fasteignaskatti „sem teljast verulega umfram landsmeðaltal“ skuli ekki njóta tiltekinna framlaga úr Jöfnunarsjóði. Í kjölfarið var reglugerð um Jöfnunarsjóð sveitarfélaga breytt þannig að kveðið var á um að við útreikning jöfnunarframlaga skuli framlög til þeirra sveitarfélaga þar sem heildarskatttekjur eru „a.m.k. 50% umfram landsmeðaltal“, það er útsvar og fasteignaskattur á hvern íbúa miðað við fullnýtingu þeirra tekjustofna, falla niður. H var eitt fjögurra sveitarfélaga sem áttu það sammerkt að hafa heildarskatttekjur yfir framangreindu viðmiði. Þau höfðuðu mál á hendur Í í kjölfar þess að framlög þeirra úr Jöfnunarsjóði voru skert. Í málinu var á því byggt af hálfu H að í framangreindum reglum fælist of víðtækt framsal lagasetningarvalds til ráðherra, svo að samrýmdist ekki ákvæði 2. mgr. 78. gr. stjórnarskrárinnar. Í dómi Landsréttar kom fram að breytingarnar hafi miðað að því að úthlutun framlaga úr Jöfnunarsjóði yrði hagað í samræmi við lögbundið hlutverk sjóðsins. Tekjuviðmið samkvæmt reglugerðarákvæðinu ætti sér stoð í lögskýringargögnum og ekki léki vafi á því að það teldist verulega umfram landsmeðaltal, eins og lagagreinin áskildi. Með hliðsjón af hlutverki Jöfnunarsjóðs var ekki heldur fallist á að reglurnar færu í bága við jafnræðisreglu 65. gr. stjórnarskrárinnar eða þau réttindi sem njóta verndar samkvæmt 76. gr. stjórnarskrárinnar. Loks benti Landsréttur á að þær aðgerðir sem samkomulag ríkis og sveitarfélaga frá 1996 hafi kveðið á um hefðu þegar komið til framkvæmda. Var niðurstaða héraðsdóms um sýknu Í af kröfum H því staðfest.

Með lögum nr. 139/2012 urðu breytingar á lögum nr. 4/1995, um tekjustofna sveitarfélaga. Inn í lögin kom nýtt ákvæði, 3. málsliður 18. gr., þar sem segir að í reglugerð sé heimilt að kveða á um að þau sveitarfélög sem hafa heildarskatttekjur af útsvari og fasteignaskatti „sem teljast verulega umfram landsmeðaltal“ skuli ekki njóta tiltekinna framlaga úr Jöfnunarsjóði. Í kjölfarið var reglugerð um Jöfnunarsjóð sveitarfélaga breytt þannig að kveðið var á um að við útreikning jöfnunarframlaga skuli framlög til þeirra sveitarfélaga þar sem heildarskatttekjur eru „a.m.k. 50% umfram landsmeðaltal“, það er útsvar og fasteignaskattur á hvern íbúa miðað við fullnýtingu þeirra tekjustofna, falla niður. S var eitt fjögurra sveitarfélaga sem áttu það sammerkt að hafa heildarskatttekjur yfir framangreindu viðmiði. Þau höfðuðu mál á hendur Í í kjölfar þess að framlög þeirra úr Jöfnunarsjóði voru skert. Í málinu var á því byggt af hálfu S að í framangreindum reglum fælist of víðtækt framsal lagasetningarvalds til ráðherra, svo að samrýmdist ekki ákvæði 2. mgr. 78. gr. stjórnarskrárinnar. Í dómi Landsréttar kom fram að breytingarnar hafi miðað að því að úthlutun framlaga úr Jöfnunarsjóði yrði hagað í samræmi við lögbundið hlutverk sjóðsins. Tekjuviðmið samkvæmt reglugerðarákvæðinu ætti sér stoð í lögskýringargögnum og ekki léki vafi á því að það teldist verulega umfram landsmeðaltal, eins og lagagreinin áskildi. Með hliðsjón af hlutverki Jöfnunarsjóðs var ekki heldur fallist á að reglurnar færu í bága við jafnræðisreglu 65. gr. stjórnarskrárinnar eða þau réttindi sem njóta verndar samkvæmt 76. gr. stjórnarskrárinnar. Loks benti Landsréttur á að þær aðgerðir sem samkomulag ríkis og sveitarfélaga frá 1996 hafi kveðið á um hefðu þegar komið til framkvæmda. Var niðurstaða héraðsdóms um sýknu Í af kröfum S því staðfest.

Með lögum nr. 139/2012 urðu breytingar á lögum nr. 4/1995, um tekjustofna sveitarfélaga. Inn í lögin kom nýtt ákvæði, 3. málsliður 18. gr., þar sem segir að í reglugerð sé heimilt að kveða á um að þau sveitarfélög sem hafa heildarskatttekjur af útsvari og fasteignaskatti „sem teljast verulega umfram landsmeðaltal“ skuli ekki njóta tiltekinna framlaga úr Jöfnunarsjóði. Í kjölfarið var reglugerð um Jöfnunarsjóð sveitarfélaga breytt þannig að kveðið var á um að við útreikning jöfnunarframlaga skuli framlög til þeirra sveitarfélaga þar sem heildarskatttekjur eru „a.m.k. 50% umfram landsmeðaltal“, það er útsvar og fasteignaskattur á hvern íbúa miðað við fullnýtingu þeirra tekjustofna, falla niður. G var eitt fjögurra sveitarfélaga sem áttu það sammerkt að hafa heildarskatttekjur yfir framangreindu viðmiði. Þau höfðuðu mál á hendur Í í kjölfar þess að framlög þeirra úr Jöfnunarsjóði voru skert. Í málinu var á því byggt af hálfu G að í framangreindum reglum fælist of víðtækt framsal lagasetningarvalds til ráðherra, svo að samrýmdist ekki ákvæði 2. mgr. 78. gr. stjórnarskrárinnar. Í dómi Landsréttar kom fram að breytingarnar hafi miðað að því að úthlutun framlaga úr Jöfnunarsjóði yrði hagað í samræmi við lögbundið hlutverk sjóðsins. Tekjuviðmið samkvæmt reglugerðarákvæðinu ætti sér stoð í lögskýringargögnum og ekki léki vafi á því að það teldist verulega umfram landsmeðaltal, eins og lagagreinin áskildi. Með hliðsjón af hlutverki Jöfnunarsjóðs var ekki heldur fallist á að reglurnar færu í bága við jafnræðisreglu 65. gr. stjórnarskrárinnar eða þau réttindi sem njóta verndar samkvæmt 76. gr. stjórnarskrárinnar. Loks benti Landsréttur á að þær aðgerðir sem samkomulag ríkis og sveitarfélaga frá 1996 hafi kveðið á um hefðu þegar komið til framkvæmda. Var niðurstaða héraðsdóms um sýknu Í af kröfum G því staðfest.

Með lögum nr. 139/2012 urðu breytingar á lögum nr. 4/1995, um tekjustofna sveitarfélaga. Inn í lögin kom nýtt ákvæði, 3. málsliður 18. gr., þar sem segir að í reglugerð sé heimilt að kveða á um að þau sveitarfélög sem hafa heildarskatttekjur af útsvari og fasteignaskatti „sem teljast verulega umfram landsmeðaltal“ skuli ekki njóta tiltekinna framlaga úr Jöfnunarsjóði. Í kjölfarið var reglugerð um Jöfnunarsjóð sveitarfélaga breytt þannig að kveðið var á um að við útreikning jöfnunarframlaga skuli framlög til þeirra sveitarfélaga þar sem heildarskatttekjur eru „a.m.k. 50% umfram landsmeðaltal“, það er útsvar og fasteignaskattur á hvern íbúa miðað við fullnýtingu þeirra tekjustofna, falla niður. Á var eitt fjögurra sveitarfélaga sem áttu það sammerkt að hafa heildarskatttekjur yfir framangreindu viðmiði. Þau höfðuðu mál á hendur Í í kjölfar þess að framlög þeirra úr Jöfnunarsjóði voru skert. Í málinu var á því byggt af hálfu Á að í framangreindum reglum fælist of víðtækt framsal lagasetningarvalds til ráðherra, svo að samrýmdist ekki ákvæði 2. mgr. 78. gr. stjórnarskrárinnar. Í dómi Landsréttar kom fram að breytingarnar hafi miðað að því að úthlutun framlaga úr Jöfnunarsjóði yrði hagað í samræmi við lögbundið hlutverk sjóðsins. Tekjuviðmið samkvæmt reglugerðarákvæðinu ætti sér stoð í lögskýringargögnum og ekki léki vafi á því að það teldist verulega umfram landsmeðaltal, eins og lagagreinin áskildi. Með hliðsjón af hlutverki Jöfnunarsjóðs var ekki heldur fallist á að reglurnar færu í bága við jafnræðisreglu 65. gr. stjórnarskrárinnar eða þau réttindi sem njóta verndar samkvæmt 76. gr. stjórnarskrárinnar. Loks benti Landsréttur á að þær aðgerðir sem samkomulag ríkis og sveitarfélaga frá 1996 hafi kveðið á um hefðu þegar komið til framkvæmda. Var niðurstaða héraðsdóms um sýknu Í af kröfum Á því staðfest.

K auglýsti á árinu 2014 eftir tilboðum í leigu á líkamsræktaraðstöðu við sundlaugar í Kópavogsbæ. L gerði tilboð ásamt B ehf. Tilboð þess síðarnefnda var metið ógilt vegna annmarka á formi en tilboði L var hafnað þar sem það uppfyllti ekki kröfur í útboðslýsingu. L ehf. höfðaði mál á hendur K og krafðist skaðabóta vegna ákvörðunar K um að hafna tilboði L ehf. Landsréttur taldi að ákvörðun K um að hafna tilboði L ehf. hefði ekki verið stjórnvaldsákvörðun, heldur ákvörðun einkaréttarlegs eðlis. Lagt var til grundvallar að innkaupareglur K hefðu átt við um útboðið. Í ljósi þess að 17. gr. innkaupareglnanna gerði almennt ráð fyrir því að ekki yrði samið við bjóðanda sem væri með neikvætt eigið fé og að K hafði metið það svo að útskýringar L ehf. á eiginfjárstöðu hefðu ekki verið fullnægjandi yrði að leggja til grundvallar að ákvörðun K um að hafna tilboði L ehf. hefði verið byggð á málefnalegum forsendum. Var K sýknaður af kröfum L ehf.

A var sakfelld fyrir umferðarlagabrot með því að hafa ekið bifreið í tvígang undir áhrifum ávana- og fíkniefna. Að virtum sakaferli A og samkvæmt dómvenju var refsing hennar ákveðin fangelsi í 45 daga. Þá var hún svipt ökurétti ævilangt.

A krafðist viðurkenningar á skaðabótaskyldu Í vegna líkamstjóns sem hún varð fyrir í vinnuslysi á Landspítala þegar sjúklingur lagðist af fullum þunga ofan á hana þar sem hún var á hækjum sér við að hjálpa honum í sokka. Í kjarasamningi, sem gildir um starf A, segir að bæta skuli starfsmanni líkams- eða munatjón sem hann verður fyrir við að sinna einstaklingi sem að takmörkuðu eða engu leyti getur borið ábyrgð á gerðum sínum. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var með vísan til forsendna, þótti A hafa sýnt fram á að hún hafi orðið fyrir líkamstjóni er hún var að störfum fyrir Í og að sjúkdómsástand sjúklingsins hafi átt þátt í því hvernig fór. Var bótaábyrgð Í á líkamstjóni A því viðurkennd.

B og L hf. greindu á um skyldu B til að endurgreiða L hf. lán sem LÍ hf., forveri L hf., veitti B árið 2004 til þess að fjármagna kaup á hlutabréfum í I hf. vegna fjárhagslegrar endurskipulagningar félagsins. Í héraðsdómi, sem staðfestur var í Landsrétti, kom fram að ekkert hefði verið ósanngjarnt né óvenjulegt að við lánveitinguna hefði B borið persónulega ábyrgð á endurgreiðslu lánsins. Þá hefði ekkert fram komið í málinu sem hefði getað leitt til þess að umræddur lánssamningur teldist ógildur samkvæmt 33. gr., 36. gr. eða 36. gr. a til c laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga. Jafnframt taldi dómurinn að ekkert hefði komið fram um að atvik við lánssamninginn hefðu verið þess eðlis að brotið hafi verið gegn 19. gr. laga nr. 161/2002 um fjármálafyrirtæki, eins og lögunum hafði þá síðar verið breytt. Þrátt fyrir hugsanlega vanrækslu starfsmanna LÍ hf. við að veita tilskildar upplýsingar samkvæmt þágildandi lögum nr. 121/1994 um neytendalán hefði B ekki dulist höfuðstóll lánsins, lántökukostnaður, vaxtabyrði og gjalddagi. Hvað sem liði ákvæðum laganna og nánari ákvæðum í útlánareglum LÍ hf. bæru gögn málsins einnig með sér að LÍ hf. hefði lagt mat á greiðslugetu B og hún metin traust, enda hafi hann verið talinn einn stjórnenda I hf. og með háskólamenntun í viðskiptafræðum. Var því fallist á kröfu L hf.

O var sakfelldur fyrir tilraun til stórfellds fíkniefnalagabrots með því að hafa, í félagi við aðra, fjármagnað og skipulagt innflutning á samtals 3735 g af amfetamíni til landsins. Þá var hann sakfelldur fyrir fíkniefnalagabrot með því að hafa í eitt skipti haft í vörslum sínum 130,04 g af maríhúana og 14 kannabisplöntur og hafa um skeið ræktað greindar plöntur og með því að hafa í annað skipti haft í vörslum sínum í sölu- og dreifingarskyni 18,74 g af amfetamíni, 59,60 g af ecstasy, 86,94 g af kókaíni, 871, 99 g af maríhúana, 388,64 g af kannabislaufum, 181,57 g af kannabisstönglum og 3 kannabisplöntur auk þess að hafa um skeið ræktað greindar plöntur. Við ákvörðun refsingar var litið til 1., 3. og 6. töluliðar 1. mgr. og 2. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Að því virtu og með hliðsjón af 77. gr. almennra hegningarlaga var refsing O ákveðin fangelsi í tvö ár og sex mánuði.

Ágreiningur kom upp við gjaldþrotaskipti á þb. N um handveðsetningu L í eignarhlut þb. N í tilteknu skuldabréfi. Í úrskurði Landsréttar kom fram að þb. N væri bundið af samþykki skiptastjóra á kröfu L sem veðkröfu og gæti ekki síðar byggt á því að ekki væri um gilda handveðsetningu að ræða. Að því er varðaði ágreining um umfang veðsetningarinnar var talið að réttmætur skilningur og vilji N og L hefði verið að L væri settur að veði sá fjármálagerningur sem N hafði fest kaup á og var frá upphafi svipt aðgangi að, að nafnverði 228.000 bandarískir dalir, en takmarkaðist ekki við hlutdeild í honum að nafnverði 228.000 krónur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta farbanni á grundvelli 1. mgr. 100. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála, sbr. b-lið 1. mgr. 95. gr. sömu laga, en því markaður skemmri tími.