NLÍ ehf. og K höfðuðu mál gegn N ehf. og J og kröfðust þess að staðfest yrði með dómi lögbann sem sýslumaður lagði við því að N ehf. noti vörumerkið „Northern Light“ í tengslum við gistiþjónustu. Árið 2006 fékk K vörumerkjaskráningu fyrir orðmerkið „Northern Light“ meðal annars í flokki 43 fyrir veitinga-og gistiþjónustu. Auk þess fékk K önnur sambærileg orðmerki skráð í sama flokk. N ehf. hóf árið 2017 að reka gistiþjónustu undir heitinu „Grótta Northern Lights“. Í dómi Landsréttar vísaði rétturinn til þess að niðurstaða málsins réðist ekki af 13. gr. laga nr. 45/1997, eins og hinn áfrýjaði dómur byggði á, heldur af 4. gr. sömu laga og 15. gr. a laga nr. 57/2005. Var talið að hið skráða vörumerki hefði takmörkuð sérkenni fyrir gisti-og veitingaþjónustu í flokki 43 og að gögn málsins bentu ekki til sérstakrar hættu á ruglingi milli þeirra tveggja auðkenna sem um væri deilt. Þegar litið var heildstætt til þess munar sem var á auðkennunum og takmarkaðs sérkennis hins skráða vörumerkis og þýðingar þess við mat á ruglingshættu var ekki talið að NLÍ ehf. og K hefðu sýnt fram á að hætta á ruglingi væri fyrir hendi í skilningi 2. töluliðar 4. gr. laga nr. 45/1997. Þá var ekki talið að notkun N ehf. sem um var deilt gæti leitt til þess að villst yrði á auðkenni hans og fyrrnefndum skráðum vörumerkjum þannig að brotið væri gegn 5. gr. og 2. málslið 15. gr. a laga nr. 57/2020. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sýknu N ehf. og Z.

S var ákærður fyrir að aka bifreið undir áhrifum ávana- og fíkniefna og fyrir nytjastuld. Fyrir héraðsdómi játaði S þá háttsemi sem honum var gefin að sök og var farið með málið í samræmi við ákvæði 1. mgr. 164. gr. laga um meðferð sakamála. Fyrir Landsrétti krafðist S mildunar á refsingu og að ökuréttarsviptingu hans yrði markaður ákveðinn tími. Refsing S þótti með hliðsjón af sakaferli hans og 77. gr. almennra hegningarlaga hæfilega ákveðin fangelsi í 60 daga en fullnustu 30 daga refsingarinnar frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var S sviptur ökurétti ævilangt með vísan til 3. mgr. 99. gr. umferðarlaga.

A höfðaði mál gegn Í vegna líkamstjóns sem hún varð fyrir er hún féll í hálku fyrir utan Landspítalann í Fossvogi. Byggði A á því að Í bæri skaðabótaábyrgð á afleiðingum líkamstjónsins, enda mætti tjón hennar rekja til sakar starfsmanna spítalans sem hafi vanrækt að grípa til viðeigandi ráðstafana til að fyrirbyggja slysahættu vegna hálku. Í hinum áfrýjaða dómi var Í sýknað af kröfu A. Í dómi Landsréttar kom fram að engin rannsókn hafi farið fram á aðstæðum og hugsanlegum orsökum þess að A féll. Af gögnum málsins yrði ráðið að A hefði fyrst rúmum 17 mánuðum eftir atvikið upplýst Í um að hún teldi tjón sitt vera að rekja til aðstæðna sem Í bæri ábyrgð á. Ekki var talið að starfsmanni sem skráði niður atvikalýsingu eftir A í vottorð um myndgreiningu hefði borið skylda til að tilkynna umsjónarmanni fasteigna spítalans eða öðrum innan hans um atvikið. Vanræksla A á tilkynningu um slysið hefði leitt til þess að engin rannsókn fór fram á aðstæðum á slysdegi. Þá hefði framburður A jafnframt verið á reiki um hvar hún féll. Hefði A tilkynnt um atvikið án tafar hefði verið unnt að rannsaka aðstæður með tilliti til hugsanlegrar vanrækslu starfsmanna spítalans. Var vanræksla A á þessu óhjákvæmilega talin leiða til þess að hún yrði látin bera hallann af sönnunarskorti um að tjón hennar væri að rekja til aðstæðna sem Í bæri ábyrgð á. Samkvæmt því en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur.

G o.fl., eigendur 76,5625% hluta af jörðinni Reykjahlíð, kröfðu Í um bætur á grundvelli 3. mgr. 42. gr. laga nr. 60/2013 um náttúruvernd vegna friðlýsingar umhverfis- og auðlindaráðherra 10. ágúst 2019 á vatnasviði Jökulsár á Fjöllum. Matsnefnd eignarnámsbóta komst að þeirri niðurstöðu að ekki væri hægt að ákvarða G o.fl. bætur vegna óvissu um fjárhagsleg áhrif friðlýsingarinnar á ætlaða framtíðarnýtingu G o.fl. á landsréttindum þeirra og hafnaði því bótakröfu þeirra. Höfðuðu G o.fl. þá mál gegn Í til ógildingar á úrskurði matsnefndarinnar. Í dómi Landsréttar var fallist á þá niðurstöðu matsnefndarinnar að þegar til friðlýsingarinnar kom hefðu verið til staðar takmarkanir á landsréttindum G o.fl. sem hefðu gert það að verkum að framtíðarnýting til orkuöflunar hefði hvorki verið raunhæf né líkleg. Því væri ekki uppfyllt ákvæði 1. mgr. 42. gr. laga nr. 60/2013 um að skerðingin sem fólst í friðlýsingunni hefði falið í sér skerðingu landsréttinda umfram það sem teljast mætti til almennra takmarkana eignarréttar. Var fallist á þá niðurstöðu matsnefndarinnar að ekki væru skilyrði til að ákvarða G o.fl. bætur. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sýknu Í af kröfum G o.fl.

B var ákærður fyrir líkamsárás samkvæmt 1. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa veist með ofbeldi að A innandyra á skemmtistað með þeim afleiðingum að A hlaut bólgu í hægri hnélið, rifu á innri liðþófa og tognun á innra liðbandi á hægra hné, blæðingu inn á hnéð og skemmdir í liðbrjóski. B, sem var dyravörður á skemmtistaðnum, mótmælti því að hafa framið líkamsárás. Í dómi Landsréttar var vísað til framburðar vitna sem stödd voru á skemmtistaðnum og til upptaka úr eftirlitsmyndavélum á staðnum, sem og til áverkavottorðs og framburðar læknis. Að því gættu féllst rétturinn á það með héraðsdómi að sannað væri að B hefði gerst sekur um þá háttsemi sem honum var gefin að sök og að A hefði hlotið þá áverka sem í ákæru greindi. Var refsing B ákveðin fangelsi í 60 daga en fullnustu refsingarinnar frestað í tvö ár og honum gert að greiða A miskabætur.

D ehf. höfðaði mál til viðurkenningar á bótaskyldu I ohf. vegna hagnaðarmissis sem leiddi af ákvörðun I ohf. um að semja ekki við D ehf. um verslunarrými í Flugstöð Leifs Eiríkssonar í kjölfar útboðs sem D ehf. tók þátt í árið 2014. Í dómi Landsréttar var ekki fallist á með D ehf. að I ohf. hefði borið að fylgja stjórnsýslulögum eða öðrum almennum reglum stjórnsýsluréttar við forval að undangengnu útboði og útleigu verslunarrýmis í flugstöðinni. Þá var hvorki fallist á að þágildandi lög nr. 84/2007 um opinber innkaup né lög nr. 65/1993 um framkvæmd útboða hefðu gilt um útboð I ohf. Jafnframt væri ósannað að I ohf. eða nefndarmenn í matsnefnd um útboðið hefðu sýnt af sér saknæma og ólögmæta háttsemi við mat og meðferð á tilboði D ehf. Yrði ekki annað ráðið af gögnum málsins en að vandað hefði verið til forvalsins, forsendur þess hefðu legið ljósar fyrir í útboðsgögnum, jafnræðis verið gætt og að lögmæt og málefnaleg sjónarmið hafi ráðið för við mat á tilboði D ehf. Við það mat yrði einnig að hafa í huga tilgang I ohf., sem væri að annast rekstur, viðhald og uppbyggingu flugstöðvarinnar, og að I væri sem rekstraraðila hennar heimilt að gera hvers konar samninga við aðra aðila til að ná þeim tilgangi sínum á sem hagkvæmastan hátt. Yrði því að játa I ohf. ákveðið svigrúm við mat á því hvaða tilboð og viðskiptahugmyndir féllu best að tilgangi félagsins þannig að markmiðum þess um þjónustu við farþega og hagnað fyrir rekstur flugstöðvarinnar yrði sem best náð. Skilyrði almennu skaðabótareglunnar um saknæma og ólögmæta háttsemi væru því ekki uppfyllt í málinu og var staðfest niðurstaða héraðsdóms um að sýkna I ohf. af kröfum D ehf.

A höfðaði mál gegn TR og krafðist þess að ógilt yrði sú ákvörðun TR að synja henni um heimilisuppbót. Þá krafðist A þess einnig að ógiltur yrði úrskurður Ú um að staðfesta fyrrgreinda ákvörðun TR. Í dómi Landsréttar var rakið að ekki hafi verið þörf á því að krefjast þess að ákvörðun TR yrði ógilt samhliða kröfu um ógildingu úrskurðarins sem staðfesti hana. Var þeirri kröfu A því vísað frá héraðsdómi án kröfu. Þá var rakið að fyrrgreind synjun TR og úrskurður Ú hafi byggt á því að A teldist ekki hafa verið einhleyp í skilningi 8. gr. laga nr. 99/2007 um félagslega aðstoð þar sem hún hafi verið skráð í sambúð samkvæmt Þjóðskrá á þeim tíma sem umsókn hennar tók til. Þrátt fyrir að óumdeilt væri að A og barnsfaðir hennar, B, hafi slitið samvistum árið 2015, leiddi af ákvæðum barnalaga nr. 76/2003 og laga nr. 80/2018 um lögheimili og aðsetur að ekki hafi verið heimilt að slíta skráðri sambúð A og B fyrr en ágreiningi sem þau áttu í vegna barna sinna hafði verið ráðið til lykta. Samkomulag um framangreint var staðfest af sýslumanni 2020 og voru A og B skráð úr sambúð í kjölfarið. Með þeirri athugsemd en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur um sýknu TR af kröfum A.

J var sakfelldur fyrir umferðarlagabrot með því að hafa margítrekað ekið bifreið sviptur ökurétti, þar af nokkrum sinnum undir áhrifum ávana- og fíkniefna auk slævandi lyfja, og eitt sinn yfir óbrotna miðlínu. Þá var J sakfelldur fyrir að hafa í fjögur skipti haft í vörslum sínum ávana- og fíkniefni. Með hliðsjón af sakarefni málsins, sakaferli J, dómvenju og ákvæðum 60., 77. og 78. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 þótti refsing J hæfilega ákveðin fangelsi í tvö ár og sex mánuði. Ekki þóttu efni til að skilorðsbinda refsinguna. Áréttuð var ævilöng svipting ökuréttar J og upptæk gerð nánar tilgreind lyf og ávana- og fíkniefni.

X var ákærður fyrir brot gegn 19. og 21. gr. lögreglulaga með því að hafa óhlýðnast fyrirmælum lögreglu og hindrað lögreglumenn að störfum er hann mótmælti stefnu stjórnvalda í málefnum umsækjenda um alþjóðlega vernd við Alþingishúsið 19. mars 2019. Hann neitaði sök. Í héraði var ákærði sakfelldur fyrir brot gegn 19. gr. lögreglulaga en sýknaður af ákæru um brot gegn 21. gr. laganna. Að virtri framlagðri myndupptöku af atvikum taldi Landsréttur að því yrði hvorki slegið föstu að ákærði hefði óhlýðnast fyrirmælum lögreglu um að færa sig frá aðalinngangi Alþingis né að hann hefði, í kjölfar þess að lögregla handtók annan mótmælanda, hindrað lögreglumenn að störfum með því að stíga í veg fyrir þá er þeir voru að færa hinn handtekna í átt að lögreglubifreið. Var ákærði því sýknaður af öllum kröfum ákæruvaldsins.

A höfðaði mál á hendur TM hf. og V hf. og krafðist viðurkenningar á óskiptri bótaskyldu þeirra, úr frjálsum ábyrgðartryggingum B ehf. og C ehf., vegna líkamstjóns sem hann hlaut í vinnuslysi er laus álstigi rann undan honum er hann var að fara á milli hæða í nýbyggingu. B ehf. var aðalverktaki við byggingu hússins en C ehf. var vinnuveitandi A. Í dómi Landsréttar kom fram að starfsmenn B ehf. hefðu brotið gegn þeim almennu skyldum sem mælt er fyrir um í 37. og 42. gr. laga nr. 46/1980 um aðbúnað, hollustuhætti og öryggi á vinnustöðum, sbr. og grein 17.1 í B-hluta IV. viðauka með reglum nr. 547/1996 um aðbúnað, hollustuhætti og öryggisráðstafanir á byggingarvinnustöðum og við aðra tímabundna mannvirkjagerð. Slysið yrði því rakið til saknæmrar háttsemi starfsmanna B ehf. Bar B ehf. bótaábyrgð samkvæmt sakarreglunni og óskráðri reglu skaðabótaréttar um vinnuveitendaábyrgð á tjóni A og TM hf. sem ábyrgðartryggjandi hans. Þá kom fram í dómi Landsréttar að verkstjóri C ehf. hefði með ófullnægjandi verkstjórn og skorti á leiðbeiningarskyldu sýnt af sér saknæma vanrækslu sem vinnuveitandi hans bæri ábyrgð á og V hf. sem ábyrgðartryggjandi hans. Loks taldi Landsréttur að þótt fallist yrði á með héraðsdómi að A hefði sýnt af sér stórkostlegt gáleysi með því að nota stigann við þær aðstæður sem uppi voru yrði ekki talið efni til þess að láta hann bera nema þriðjung tjóns síns sjálfur. Var þá meðal annars litið til þess sem fyrir lá um sök starfsmanna vátryggingartaka og þess að meginábyrgðin á öruggu vinnuumhverfi hvíldi á vinnuveitanda. Var því viðurkennd óskipt bótaskylda TM hf. og V hf. úr frjálsum ábyrgðartryggingum B ehf. og C ehf., á 2/3 hluta líkamstjóns A, sem hann hlaut í umræddu vinnuslysi.

Í málinu var deilt hvort miða ætti bætur vegna tafa á sölu fasteignar, sem varð vegna þess að hús var ranglega staðsett á lóð, við fjóra eða sex mánuði. Í dómi Landsréttar var rakið að S-L ehf. bæri sönnunarbyrði fyrir því tjóni sem hann krafðist bóta fyrir. Talið var að matsgerðin sem lá fyrir í málinu sannaði ekki tafir á sölu fasteignarinnar umfram fjóra mánuði og skipti því engu þótt T hf. og J hefðu ekki leitað yfirmats. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur.

X, sem ábyrgðaraðili og aðaleigandi Z slf., og Y, sem löggiltur endurskoðandi og daglegur stjórnandi félagsins Z slf., voru ákærðir fyrir meiriháttar brot gegn skattalögum með því að hafa eigi staðið skil á skattframtölum félagsins rekstrarárin 2010 til og með 2014, vegna gjaldáranna 2011 til og með 2015. Hefðu X og Y látið undir höfuð leggjast að telja fram rekstrartekjur félagsins framangreind ár og komið þannig félaginu undan greiðslu tekjuskatts. Í dómi Landsréttar var rakið að með úrskurði ríkisskattstjóra 11. desember 2019 hefði ríkisskattstjóri framkvæmt mat á málsatvikum, það er metið fyrirliggjandi sönnunargögn og lagt mat á aðkomu ákærða X að Z slf., tekjum þess og öðrum atvikum, og komist að þeirri niðurstöðu, öndvert við niðurstöðu skattrannsóknarstjóra og það sem ríkisskattstjóri hafi áður boðað, að atvikin hefðu ekki stofnað til persónulegrar skattskyldu ákærða X og þar með refsiábyrgðar hans í formi álags á vanframtaldar tekjur. Var í dómi Landsréttar lagt til grundvallar að með framangreindum úrskurði ríkisskattstjóra hefði verið leyst úr efnishlið málsins og niðurstaðan orðið sú að ákærði X, sem í tæp þrjú ár hafði sætt málsmeðferð sem sakborningur vegna vanframtalinna tekna Z slf., þar sem til stóð að X sætti endurákvörðun og álags vegna þeirra, skyldi ekki sæta slíkri endurákvörðun og álagi. Samkvæmt framangreindu og þar sem rétt væri að ákærði X nyti þess vafa sem er og hefur verið uppi um túlkun 1. mgr. 4. gr. 7. samningsviðauka við mannréttindasáttmála Evrópu, taldi Landsréttur ekki annað fært en að leggja til grundvallar að með úrskurði ríkisskattstjóra hefði X verið sýknaður í skilningi samningsviðaukans af því broti sem honum hafði verið gefið að sök að þessu leyti fram að því. Talið var að ákæran í málinu lyti að sama broti í skilningi samningsviðaukans. Þá hefði skilyrði um nægjanlega samþættingu í tíma ekki verið mætt þannig að heimilt hafi verið að fjalla um brot hans í tveimur aðskildum málum. Var saksókn á hendur X því talin í bága við 1. mgr. 4. gr. 7. samningsviðauka við mannréttindasáttmála Evrópu og var ákærunni á hendur honum vísað frá dómi. Að því er varðar þátt ákærða Y var ekki talið að ákæruvaldinu hefði tekist sönnun um að hann hefði verið daglegur stjórnandi Z slf., svo sem byggt væri á í ákæru. Þá hefði hann ekki á annan hátt farið með fyrirsvar félagsins þannig að til álita gæti komið að telja hann refsiábyrgan sem aðalmann. Þrátt fyrir að hann hefði tekið að sér framtalsgerð fyrir Z slf. þótti einnig varhugavert, þegar atvik og gögn málsins voru virt heildstætt, að slá því föstu að hann hafi með liðsinni í orði eða verki, fortölum, hvatningum eða á annan hátt af ásetningi eða stórkostlegu gáleysi átt þátt í því að brot yrðu framin. Var ákærði Y því sýknaður af kröfum ákæruvaldsins.