Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli g- og h-liða 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem leyst var úr ágreiningi A og B við opinber skipti til slita á fjárfélagi við lok sambúðar. Með hinum kærða úrskurði var viðurkennd 30% hlutdeild B í nánar tilgreindri fasteign og 40% hlutdeild í ökutækjum og hjólhýsi. Vísað var frá dómi kröfu B um hlutdeild í innbúi aðila. Að öðru leyti var kröfum B um hlutdeild í eignum skráðum á A, endurgjald vegna afnota A af eignarhlut B í fyrrgreindri fasteign og hlutdeild í leigu vegna bílskúrs hafnað. Loks var kröfu A um endurgjald úr hendi B vegna afnota af nánar tilgreindri bifreið hafnað og undi hann þeirri niðurstöðu. Með úrskurði Landsréttar var vísað frá Landsrétti kröfu B um helmingshlutdeild í innbúi. Þá var staðfest niðurstaða hins kærða úrskurðar um að slík fjárhagsleg samstaða hefði myndast með aðilum á sambúðartíma að meta yrði hlutdeild B í eignamyndun sem orðið hefði á sambúðartíma. Þótti í ljósi atvika allra rétt að viðurkenna að álitum 20% eignarhlutdeild B í fasteigninni á móti 80% eignarhlutdeild A. Þá þótti hæfilegt að játa A sama hlutfall í ökutækjum og hjólhýsi. Vísað var frá héraðsdómi kröfu B um hlutdeild í leigutekjum A af bílskúr. Að öðru leyti var hinn kærði úrskurður staðfestur.

A og B höfðuðu mál til ógildingar á nánar tilteknum úrskurði siðanefndar H en til vara að áminning og refsikennd viðurlög, sem hvorri þeirra um sig voru gerð, yrðu felld niður en að því frágengnu að viðurlögin yrðu milduð. Þá kröfðust þær jafnframt miskabóta. H áfrýjaði málinu fyrir sitt leyti og krafðist þess að hinn áfrýjaði dómur yrði staðfestur um annað en fjárhæð málskostnaðar. Í héraði var H sýknað af kröfum A og B. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var staðfest sú niðurstaða hans að úrskurður siðanefndar H yrði ekki felldur úr gildi á þeim grundvelli að réttra formreglna hefði ekki verið gætt við meðferð máls A og B fyrir nefndinni. Þá var jafnframt staðfest með vísan til forsendna sú niðurstaða dómsins að A og B hefðu gerst brotlegar gegn þeim reglum H sem forsendur dómsins tóku til og að þær hefðu gert það með þeim hætti sem þar væri rakið. Kom þá til skoðunar sá þáttur málsins er laut að viðurlögum sem A og B voru gerð í hinum téða úrskurði. Landsréttur taldi að ekki yrði annað ráðið af því sem lægi fyrir í málinu um úrskurðarframkvæmd siðanefndar H en að A og B hefðu verið ákvörðuð viðurlög sem væru langt umfram það sem fram að því hefði tíðkast. Alvarleiki brota A og B gæti ekki einn og sér skýrt þann mikla mun sem var á þeim viðurlögum sem þeim hefði verið gert að sæta og viðurlögum annarra félagsmanna. Taldi Landsréttur því að siðanefnd H hefði hvorki gætt að jafnræðisreglu 11. gr. stjórnsýslulaga né meðalhófsreglu 12. gr. laganna, sem samkvæmt reglum nefndarinnar giltu um meðferð mála fyrir henni. Það væri hins vegar ekki á færi dómstóla að taka nýja ákvörðun um hæfileg viðurlög til handa A og B og lét Landsréttur því við það sitja að fella úrskurðinn úr gildi að því er varðaði viðurlög. Loks var H gert að greiða A og B miskabætur vegna birtingar nafna þeirra í bráðabirgðaúrskurði siðanefndar H.

Lögreglumaðurinn V var sakfelldur fyrir brot gegn 132. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og 1. mgr. 217. gr., sbr. 138. gr. sömu laga, með því að hafa við handtöku brotaþola slegið hann fjórum sinnum með kylfu í lærið án þess að nauðsyn bæri til. Á hinn bóginn var V ekki talinn hafa farið offari við handtökuna með beitingu úðavopns eða með því að ýta fæti sínum í vinstri hnésbót brotaþola. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að framganga V hefði ekki valdið brotaþola líkamlegu tjóni og þá hefði ekki verið mikil hætta búin af háttsemi hans. Þá yrði ekki talið að V hefði haft styrkan eða einbeittan vilja til að valda brotaþola tjóni eða að honum hefði gengið annað til verksins en að yfirbuga mótþróa brotaþola við handtöku hans. Var refsing V ákveðin sekt að fjárhæð 300.000 krónur að viðlagðri 20 daga fangelsisrefsingu. Þá var V dæmdur til að greiða brotaþola 200.000 krónur í miskabætur.

Með hinum áfrýjaða dómi var Í sakfelldur fyrir líkamsárás samkvæmt 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa veist að A og sparkað í bak hennar þannig að hún kastaðist á bifreið. Í var hins vegar sýknaður af öðrum sakargiftum samkvæmt ákærulið 1. Ákæruvaldið gerði þá kröfu fyrir Landsrétti að héraðsdómur yrði staðfestur um sakfellingu samkvæmt framansögðu en að Í yrði að auki sakfelldur fyrir að rífa í hár A. Landsréttur taldi að ákæruvaldinu hefði ekki, gegn neitun Í, tekist að færa sönnur á að hann hefði gerst sekur um að rífa í hár A og var hann því sýknaður af þessum sakargiftum en hinn áfrýjaði dómur að öðru leyti staðfestur um sakfellingu hans hvað ákærulið 1 varðaði og heimfærslu til refsiákvæða með vísan til forsendna hans. Í héraði var Í jafnframt sakfelldur fyrir líkamsárás samkvæmt 1. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga með því að hafa veist að B með ofbeldi, meðal annars með þeim afleiðingum að hún hlaut rifbrot. Taldi Í að brot hans yrði ekki heimfært undir fyrrgreint ákvæði enda hefði B borið um það fyrir héraðsdómi að hafa viðbeinsbrotnað, ekki rifbeinsbrotnað. Með hliðsjón af vottorði F, læknis, og vætti hans fyrir héraðsdómi, og að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms, var hann staðfestur um sakfellingu Í samkvæmt ákærulið 2 og heimfærslu til refsiákvæða. Við ákvörðun refsingar var litið til 3. mgr. 218. gr. c almennra hegningarlaga, þess að Í hefði bætt ráð sitt og dráttar á meðferð málsins á rannsóknarstigi. Þótti refsing Í hæfilega ákveðin fangelsi í átta mánuði sem bundin var skilorði.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli S á hendur F var vísað frá dómi. Í málinu krafðist S þess að F yrði með dómi gert að gefa út afsal til sín fyrir tilgreindri fasteign „ásamt tilheyrandi hlutdeild í lóðarréttindum og öllu því sem fasteigninni fylgir og fylgja ber“, að viðlögðum dagsektum. Jafnframt var þess krafist að héraðsdómur kvæði á um það í úrskurði að S mætti þinglýsa stefnu málsins eða útdrætti úr henni á fyrrgreinda fasteign. Rakið var í úrskurði Landsréttar að fyrrnefnda krafan, eins og hún væri úr garði gerð, gæti ekki leitt til þess að skorið yrði úr um hver lóðarréttindi S væru og uppfyllti hún því að þessu leyti ekki skilyrði d-liðar 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Yrði þegar af þeirri ástæðu ekki hjá því komist að vísa kröfunni frá héraðsdómi. Af þeirri niðurstöðu leiddi að síðarnefndu kröfunni væri jafnframt vísað frá héraðsdómi. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur.

A var sakfelld fyrir eignaspjöll, brot gegn valdstjórninni, vopnalagabrot, brot gegn lögreglulögum og umferðarlagabrot samkvæmt nokkrum ákæruliðum. Við ákvörðun refsingar A var litið til þess að hún hefði gerst sek um fjölmörg afbrot á tæplega átta mánaða tímabili. Skýlaus játning A var virt henni til refsimildunar en á hinn bóginn þótti ekki unnt að horfa fram hjá því að brot hennar væru ítrekuð og bæru vott um einbeittan ásetning sem hefði áhrif til refsihækkunar, sbr. 6. tölulið 1. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Þá var refsing A ákveðin sem hegningarauki við fyrri dóm. Sá dómur, sem var skilorðsbundinn, var jafnframt tekinn upp og A dæmd refsing í einu lagi. Þá hafði dómurinn ítrekunaráhrif á brot A samkvæmt II. kafla ákæru. Enn fremur var litið til þess að brot A samkvæmt II. kafla ákæru voru framin þegar hún var í gæslu lögreglu. Samkvæmt öllu framangreindu þótti refsing A hæfilega ákveðin fangelsi í 14 mánuði, en fullnustu 11 mánaða af refsingunni var frestað skilorðsbundið í þrjú ár. Þá var henni gert að sæta upptöku á úðavopni og viðurkennd bótaskylda hennar.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var sviptur lögræði tímabundið í 24 mánuði.

A höfðaði mál og krafðist þess að viðurkennd yrði bótaskylda S úr frjálsri ábyrgðartryggingu nánar tiltekins félags vegna líkamstjóns sem hann hlaut í vinnuslysi. Slysið bar að með þeim hætti að hann stóð uppi á stafla af mótaflekum og var að taka á móti einum slíkum, sem hífður hafði verið upp með byggingarkrana og koma átti fyrir ofan á þeim flekum sem þar voru fyrir, er hreyfing kom á flekann með þeim afleiðingum að hann slóst í A sem við það kastaðist út af staflanum og niður á hellulagða akbraut. Í hinum áfrýjaða dómi var lagt til grundvallar að starfsmaður vátryggingartaka hefði ekki sýnt af sér saknæma háttsemi þegar hann ákvað að hífa mótafleka við þær veðuraðstæður sem uppi voru í umrætt sinn. Landsréttur taldi ljóst að slys A hefði komið til vegna vindhviðu, sem varð til þess að mótafleki feyktist til og slóst í A, og að taka þyrfti afstöðu til þess hvort sú vindhviða hefði verið óvænt, líkt og gengið hefði verið út frá í hinum áfrýjaða dómi, eða hvort fyrir hendi hefði verið vanræksla á því að taka nægilegt tillit til veðuraðstæðna, þannig að saknæmt teldist. Landsréttur komst að þeirri niðurstöðu að E hefði skynjað að hætta gæti verið á ferðum vegna vindstyrks en að hann hefði engu að síður ákveðið að framkvæma verkið og treysta á að það leiddi ekki til tjóns. Með þessari háttsemi var hann talinn hafa vikið frá þeim ríku skyldum sem á honum hvíldu og var það metið honum til sakar. Var því fallist á kröfu A um viðurkenningu á bótaskyldu en ekki var talið sýnt fram á að bótaréttur A skertist vegna meðábyrgðar.

A höfðaði mál og krafðist þess að viðurkennd yrði bótaskylda S úr frjálsri ábyrgðartryggingu nánar tiltekins félags vegna líkamstjóns sem hann hlaut í vinnuslysi. Slysið bar að með þeim hætti að hann stóð uppi á stafla af mótaflekum og var að taka á móti einum slíkum, sem hífður hafði verið upp með byggingarkrana og koma átti fyrir ofan á þeim flekum sem þar voru fyrir, er hreyfing kom á flekann með þeim afleiðingum að hann slóst í A sem við það kastaðist út af staflanum og niður á hellulagða akbraut. Í hinum áfrýjaða dómi var lagt til grundvallar að starfsmaður vátryggingartaka hefði ekki sýnt af sér saknæma háttsemi þegar hann ákvað að hífa mótafleka við þær veðuraðstæður sem uppi voru í umrætt sinn. Landsréttur taldi ljóst að slys A hefði komið til vegna vindhviðu, sem varð til þess að mótafleki feyktist til og slóst í A, og að taka þyrfti afstöðu til þess hvort sú vindhviða hefði verið óvænt, líkt og gengið hefði verið út frá í hinum áfrýjaða dómi, eða hvort fyrir hendi hefði verið vanræksla á því að taka nægilegt tillit til veðuraðstæðna, þannig að saknæmt teldist. Landsréttur komst að þeirri niðurstöðu að E hefði skynjað að hætta gæti verið á ferðum vegna vindstyrks en að hann hefði engu að síður ákveðið að framkvæma verkið og treysta á að það leiddi ekki til tjóns. Með þessari háttsemi var hann talinn hafa vikið frá þeim ríku skyldum sem á honum hvíldu og var það metið honum til sakar. Var því fallist á kröfu A um viðurkenningu á bótaskyldu en ekki var talið sýnt fram á að bótaréttur A skertist vegna meðábyrgðar.

E hf. krafði Q ehf. um greiðslu skuldar sem tilkomin var vegna ógreiddra reikninga fyrir vöru- og flutningsgjöld. Með úrskurði héraðsdóms var málinu vísað frá dómi án kröfu með vísan til þess að birting stefnu í málinu hefði ekki verið lögmæt. Hafði stefna verið birt á lögheimili framkvæmdastjóra Q ehf. fyrir maka hans. Framkvæmdastjóri Q ehf. var einnig varamaður í stjórn félagsins og taldi héraðsdómur hann af þeim sökum ekki vera fyrirsvarsmann þess í skilningi 4. mgr. 17. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Í úrskurði Landsréttar voru rakin ákvæði laga nr. 91/1991 og laga nr. 138/1994 um einkahlutafélög. Tók Landsréttur fram að í framkvæmd hefði verið litið svo á að skráður framkvæmdastjóri einkahlutafélags gæti komið fram í dómsmáli sem stjórnandi félagsins samkvæmt fyrrgreindri 4. mgr. 17. gr. laga nr. 91/1991 og að birta mætti honum stefnu á hendur félaginu. Var ekki talið að annmarkar hefðu verið á birtingu stefnunnar og hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnislegrar úrlausnar.

P var sakfelldur í héraði og dæmdur til átta ára fangelsisrefsingar fyrir tilraun til stórfells fíkniefnalagabrots, sbr. 173. gr. a, sbr. 1. mgr. 20. gr., almennra hegningarlaga nr. 19/1940, með því að hafa ásamt A, B, C og D, sem þegar höfðu hlotið dóm fyrir sinn þátt í málinu, staðið að innflutningi á 99,25 kg af kókaíni hingað til lands. Fyrir Landsrétti krafðist P þess aðallega að ákæru á hendur honum yrði vísað frá héraðsdómi. P byggði á því að ákæran uppfyllti ekki skilyrði c-liðar 1. mgr. 152. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála um skýrleika verknaðarlýsingar. Landsréttur vísaði til þess að þegar hefði verið leyst úr ágreiningi um sama atriði með úrskurði réttarins. Með sömu röksemdum og þar voru raktar var frávísunarkröfu P á þessum grunni hafnað. P byggði jafnframt á því að við lögreglurannsókn málsins hefði verið brotið gegn rétti hans til réttlátrar málsmeðferðar en í þeim efnum vísaði hann til þess að hljóðupptökur af skýrslum hans hjá lögreglu, þar sem hann naut réttarstöðu sakbornings, hefðu verið notaðar til raddgreiningar á viðmælanda dómfellda B í nánar tilteknu hljóðrituðu símtali. Á þetta féllst Landsréttur ekki. Hvað sýknukröfu P varðar taldi Landsréttur, að virtum nánar tilteknum símagögnum, að athugasemdir P fengju ekki haggað þeirri ályktun héraðsdóms að hann hefði, á þeim tíma sem um ræddi, notað nánar tiltekin Signal-auðkenni, og verið í samskiptum við B við skipulagningu brotsins en eitt símanúmeranna fannst einnig vistað í farsíma dómfellda D. Með þessum athugasemdum en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var staðfest sú niðurstaða héraðsdóms að sannað væri að P hefði verið samverkamaður dómfelldu A, B, C og D við tilraun til stórfells fíkniefnalagabrots, eins og lýst væri í ákæru. Hinn áfrýjaði dómur var því staðfestur.

E og H keyptu fasteign af Þ sem þau töldu gallaða og héldu eftir 15.000.000 króna af umsömdu kaupverði fasteignarinnar. Þ höfðaði mál þetta gegn E og H og krafðist þess að þeim yrði gert að greiða eftirstöðvar kaupverðsins. E og H kröfðust sýknu í aðalsök en í gagnsök kröfðust þau þess að Þ yrði dæmdur til að greiða þeim 15.924.000 krónur og að viðurkenndur yrði réttur þeirra til skuldajafnaðar við kröfu Þ í aðalsök, að því marki sem til þyrfti, en til sjálfstæðs dóms fyrir því sem umfram væri. Þá kröfðust þau þess að Þ yrði gert að gefa út afsal til þeirra vegna fasteignarinnar. Þ krafðist sýknu í gagnsök. Með hinum áfrýjaða dómi var fallist á að fasteignin væri gölluð og að kostnaður vegna nauðsynlegra úrbóta næmi 9.228.250 krónur og var þeim því gert að greiða Þ 8.602.550 auk nánar tilgreindra vaxta. E og H áfrýjuðu málinu til Landsréttar og kröfðust sýknu af kröfum Þ en til vara að krafa gagnáfrýjanda yrði lækkuð og jafnframt að honum yrði gert að gefa út afsal til þeirra vegna fasteignarinnar. Þ krafðist staðfestingar hins áfrýjaða dóms en áfrýjaði málinu fyrir sitt leyti og krafðist sýknu af kröfu E og H um greiðslu á 5.936.650 krónum en til vara lækkunar á kröfu þeirra. Í dómi Landsréttar var kröfum gagnáfrýjanda í gagnsök vísað frá Landsrétti með vísan til d- og e-liða 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991. Þá féllst Landsréttur á frekari galla á fasteigninni og bætur vegna afnotamissis. Var niðurstaða Landsréttar sú að réttmæt krafa E og H vegna galla á fasteigninni næmi 12.416.700 krónum, auk kröfu um gólfhita að fjárhæð 406.800 krónur sem Þ hafði viðurkennt, eða samtals 12.877.500 krónur. Þar sem skuldajafnaðarkrafa E og H var lægri en sú fjárhæð sem þau héldu eftir var þeim gert að greiða Þ 2.122.500 krónur, gegn útgáfu hans á afsali til þeirra fyrir eigninni, auk nánar tilgreindra vaxta.