A höfðaði mál gegn B þar sem hún taldi sig hafa sætt ólögmætri mismunun við ákvörðun launa af hálfu stofnunarinnar. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var af Landsrétti, var rakið að óumdeilt væri að verulegur munur hefði verið á launum og öðrum starfskjörum A, sem er kona, og tiltekins karlkyns lögfræðings hjá B. Féllst héraðsdómur á með A að í ákvörðun B um laun hennar hefði falist mismunun sem hefði farið í bága við 1. mgr. 25. gr. laga nr. 10/2008 um jafna stöðu og jafnan rétt kvenna og karla og síðar 1. mgr. 18. gr. laga nr. 150/2020 um jafna stöðu og jafnan rétt kynjanna. Í dómnum var því jafnframt slegið föstu að á þeirri saknæmu og ólögmætu háttsemi bæri B bótaábyrgð, enda hefði A orðið fyrir fjártjóni af völdum háttseminnar, sem talið var nema þeim mun sem verið hafði á launum hennar og tiltekins karlskyns lögfræðings hjá stofnuninni. Þá var B einnig gert að greiða A miskabætur.

BR krafðist þess að A yrði sviptur forsjá sonar síns, B, á grundvelli a- og d-liðar 1. mgr. 29. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002. Í hinum áfrýjaða dómi var fallist á að skilyrðum beggja stafliða væri fullnægt. Þá kæmu vægari úrræði ekki til álita eins og málið væri vaxið og að meðalhófs hefði verið gætt í samræmi við 7. mgr. 4. gr. og 2. mgr. 29. gr. laganna. Með vísan til röksemda hins áfrýjaða dóms og þeirra gagna sem lögð voru fyrir Landsrétt var í dómi Landsréttar fallist á niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um að skilyrðum d-liðar 1. mgr. 29. gr. væri fullnægt. Þá kom fram að frá því að B fór úr umsjá A hafi félagsþroski hans aukist til mikilla muna og líðan B, hegðun og nám tekið stórstígum framförum. Að framangreindu gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms þótti einnig nægjanlega fram komið að skilyrðum a-liðar 1. mgr. 29. gr. væri fullnægt. Var svipting forsjár A yfir B því staðfest.

A og I ehf. greindi á um hvort A hefði verið mismunað með ólögmætum hætti við starfslok hjá I ehf. Starfslok A áttu rætur að rekja til þess að starfslokaaldur var færður í 67 ár með reglum Isavia samstæðunnar en áður hafði verið miðað við að almennir starfsmenn létu af störfum við 70 ára aldur. Fram kom í dómi Landsréttar að ákvörðun um starfslok A hefði eingöngu byggst á aldri hans og var lagt til grundvallar að um hefði verið að ræða beina mismunun á grundvelli aldurs sem teldist óheimil, sbr. 1. mgr. 7. gr. og 1. mgr. 8. gr. laga nr. 86/2018 um jafna meðferð á vinnumarkaði, en að virtum lögskýringargögnum bæri við túlkun laganna að líta til dóma Evrópudómstólsins sem lytu að skýringu á tilskipun 2000/78/EB. Við mat á því hvort sú mismunun teldist réttlætanleg samkvæmt 12. gr. laganna taldi Landsréttur að ekki yrði annað ráðið af framlögðum gögnum en að ákvörðun stjórnar I ohf. um lækkun starfslokaaldurs yrði rakin til þeirra neikvæðu fjárhagslegu áhrifa sem leiddu af Covid-19 faraldrinum. Eins og málið lá fyrir taldi Landsréttur ekki unnt að fallast á að félagsleg stefnumótun hefði legið til grundvallar ákvörðuninni. Þá var ekki talið að I ehf. hefði lagt fullnægjandi mat á þá ólíku hagsmuni sem vógust á eða kannað hvort unnt væri að beita vægari úrræðum. Með vísan til framangreinds var I ehf. ekki talið hafa sýnt fram á að ákvörðun um starfslok A hefði verið réttlætanleg á grundvelli 12. gr. laganna. Var I ehf. talið bera skaðabótaábyrgð gagnvart A og voru bætur vegna fjárhagslegs tjóns metnar að álitum og I ehf. jafnframt gert að greiða honum miskabætur.

A og B deildu um forsjá sonar síns, C, lögheimili, umgengni og meðlag. Með dómi héraðsdóms var ákveðið að A og B færu áfram sameiginlega með forsjá drengsins. Lögheimili C skyldi vera hjá B en hann dvelja viku og viku í senn hjá hvoru foreldri sínu. Þá var A gert að greiða einfalt meðlag með drengnum. Í dómi Landsréttar var talið að ekkert hefði komið fram sem væri til þess fallið að hnekkja því mati héraðsdóms að það væri C fyrir bestu að forsjá yrði áfram sameiginleg og lögheimili hans hjá B. Taldi rétturinn þvert á móti að ný gögn og skýrslur styrktu þá niðurstöðu. Var niðurstaða héraðsdóms er varðaði forsjá, lögheimili og meðlag því staðfest. Landsréttur taldi að það þjónaði best hagsmunum C og stöðugleika í lífi hans að leggja til grundvallar tillögu yfirmatsmanna um að hann yrði meira hjá B en í ríflegri umgengni við A. Var því mælt fyrir um að A nyti umgengni við C aðra hvora viku frá lokum skóla á fimmtudegi eða eftir atvikum klukkan 16 ef ekki væri skóladagur fram til mánudagsmorguns. Einnig var mælt fyrir um umgengni um sumar og á hátíðisdögum um jól og páska en aðilum að öðru leyti látið eftir að semja um umgengni drengsins sín á milli.

Saksókn í málinu studdist við tvær ákærur. Með fyrri ákærunni var A og T gefið að sök meiri háttar skattalagabrot í rekstri H ehf. Þá var þeim einnig gefið að sök meiri háttar bókhaldsbrot með því að hafa ekki fært tilskilið bókhald fyrir félagið þannig það uppfyllti kröfur laga. T var framkvæmdastjóri félagsins og stjórnarmaður. Hann játaði sök. Saksókn á hendur A tók til þess að hann hefði verið daglegur stjórnandi félagsins. A neitaði sök og hélt því fram að hann hefði ekki að neinu leyti komið að rekstri og skattskilum H ehf. Landsréttur hafnaði þeirri málsvörn. Var litið svo á í ljósi allra aðstæðna að A og T hefðu sameiginlega borið ábyrgð á skattskilum og bókhaldi H ehf. Var því staðfest niðurstaða héraðsdóms um sakfellingu ákærðu samkvæmt ákæru. Með seinni ákærunni var L og H gefið að sök meiri háttar brot gegn skatta- og bókhaldslögum, L í rekstri S ehf. og H í rekstri HR ehf., með því að hafa staðið skil á efnislega röngum skattframtölum með því að færa til gjalda í skattskilum þess kostnað á grundvelli rangra og tilhæfulausra reikninga frá fjórum tilgreindum félögum og þannig oftalið rekstrargjöld í skattskilum þeirra. Þá var þeim gefið að sök að hafa staðið skil á efnislega röngum virðisaukaskattsskýrslum með því að offramtelja innskatt á grundvelli slíkra reikninga frá sömu félögum. A og T voru í seinni ákærunni bornir sökum um hlutdeild í brotum L og H. Landsréttur staðfesti niðurstöðu héraðsdóms um að ákæruvaldið hefði sýnt fram á að um ranga og tilhæfulausa reikninga frá félögunum fjórum hefði verið að ræða, þó að því undanskildu að við það yrði að miða að sölureikningar að fjárhæð 6.500.000 krónur hefðu verið réttmættir. Hefði því ekki mátt færa reikningana sem rekstrargjöld í bókhaldi félaganna og ekki nýta innskatt samkvæmt þeim á móti útskatti þeirra. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sakfellingu L og H og hlutdeild T og A í þeim brotum, svo og um heimfærslu brota þeirra til refsiákvæða. Þá var héraðsdómur staðfestur um refsingu ákærðu að öðru leyti en því að fangelsisrefsing ákærða A var að hluta bundin skilorði og sekt ákærða L lækkuð.

A og B deildu um forsjá C, lögheimili, meðlag og umgengni. Með vísan til forsendna héraðsdóms staðfesti Landsréttur þá niðurstöðu að B skyldi fara með forsjá og lögheimili C og að regluleg umgengni og önnur umgengni skyldi vera með nánar tilgreindum hætti. Í dómi héraðsdóms kom fram að eftir skýringar yfirmatsmanna fyrir dómi þætti ekkert fram komið um að ekki mætti líta til yfirmatsgerðar um niðurstöðu málsins. Taldi héraðsdómur að það væri barninu fyrir bestu og mætti best hagsmunum þess að umgengni við A skyldi vera með nánar tilgreindum hætti.

A og I ehf. greindi á um hvort A hefði verið mismunað með ólögmætum hætti við starfslok hjá I ehf. Starfslok A áttu rætur að rekja til þess að starfslokaaldur var færður í 67 ár með reglum Isavia samstæðunnar en áður hafði verið miðað við að almennir starfsmenn létu af störfum við 70 ára aldur. Fram kom í dómi Landsréttar að ákvörðun um starfslok A hefði eingöngu byggst á aldri hans og var lagt til grundvallar að um hefði verið að ræða beina mismunun á grundvelli aldurs sem teldist óheimil, sbr. 1. mgr. 7. gr. og 1. mgr. 8. gr. laga nr. 86/2018 um jafna meðferð á vinnumarkaði, en að virtum lögskýringargögnum bæri við túlkun laganna að líta til dóma Evrópudómstólsins sem lytu að skýringu á tilskipun 2000/78/EB. Við mat á því hvort sú mismunun teldist réttlætanleg samkvæmt 12. gr. laganna taldi Landsréttur að ekki yrði annað ráðið af framlögðum gögnum en að ákvörðun stjórnar I ohf. um lækkun starfslokaaldurs yrði rakin til þeirra neikvæðu fjárhagslegu áhrifa sem leiddu af Covid-19 faraldrinum. Eins og málið lá fyrir taldi Landsréttur ekki unnt að fallast á að félagsleg stefnumótun hefði legið til grundvallar ákvörðuninni. Þá var ekki talið að I ehf. hefði lagt fullnægjandi mat á þá ólíku hagsmuni sem vógust á eða kannað hvort unnt væri að beita vægari úrræðum. Með vísan til framangreinds var I ehf. ekki talið hafa sýnt fram á að ákvörðun um starfslok A hefði verið réttlætanleg á grundvelli 12. gr. laganna. Var I ehf. talið bera skaðabótaábyrgð gagnvart A og voru bætur vegna fjárhagslegs tjóns metnar að álitum og I ehf. jafnframt gert að greiða honum miskabætur.

Þar sem meira en átta vikur höfðu liðið frá munnlegum málflutningi til dómsuppsögu í héraði var hinn áfrýjaði dómur, með vísan til dómaframkvæmdar Hæstaréttar, ómerktur og málinu vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar og dómsálagningar að nýju.

K og A deildu um reikning sem B gaf út til K vegna vinnu samkvæmt verksamningi en B hafði framselt kröfuna samkvæmt reikningnum til A. Fyrirsvarsmaður K undirritaði reikninginn um framsal B til A þar sem lýst var samþykki hans. K lýsti síðan yfir riftun verksamningsins og hafnaði greiðslu reikningsins til A með vísan til vanefnda B. Í dómi Landsréttar kom fram að fyrir lægi að A hefði með höndum fjármálastarfsemi sem fælist í því að kaupa útistandandi viðskiptakröfur fyrirtækja. Með vísan til þess sem fram væri komið um viðskipti aðila og þeirra skilmála sem giltu um framsal kröfunnar í stimpluðum texta á reikningnum yrði að leggja til grundvallar að fyrirsvarsmanni K hafi mátt vera ljóst að undirritunar og samþykkis hans á reikninginn hafi verið aflað vegna framsals kröfunnar til staðfestingar á því að hann myndi ekki hreyfa mótbárum við reikningnum gagnvart A. Áfrýjandi hefði því glatað rétti sínum til að hafa uppi mótbárur sem lytu að vanefndum B sem útgefanda reikningsins.

Áfrýjendur kröfðust viðurkenningar á forkaupsrétti sínum að 54.667.745 hlutum í stefnda NÍ ehf. á grundvelli kauptilboðs stefnda P190 ehf. í hlutafé NÍ ehf. Áfrýjendur kvöddust leiða rétt sinn frá dánarbúi J, en óumdeilt var að áfrýjendur stóðu til arfs eftir J heitinn. Í dómi Landsréttar var litið til þess að samkvæmt 2. mgr. 2. gr. laga nr. 20/1991 um skipti á dánarbúum o.fl. nyti dánarbú hæfis til að eiga og öðlast réttindi og til að bera og baka sér skyldur þar til skiptum á því lyki endanlega. Einkaskiptum á dánarbúi lyki þegar sýslumaður hefði staðfest einkaskiptagerð sem erfingjar skiluðu, og yrðu skiptin ekki tekin upp að nýju nema síðar kæmu fram eignir sem hefðu átt að koma til skipta. Skyldu erfingjar í slíku tilviki tilkynna sýslumanni ef slíkt tilefni væri til að taka skipti upp, en leyfi til einkaskipta skyldi þá gefið út á ný. Lok einkaskipta yrðu til þess að dánarbúið væri úr sögunni sem lögpersóna og nyti þannig ekki lengur tilvistar að lögum. Í málinu lá fyrir að einkaskiptum á dánarbúi J hefði lokið í apríl 2014 og með því var það ekki lengur til sem lögpersóna, ekki fyrr en skiptin voru endurupptekin í júní 2022 og sú lögpersóna endurvakin. Um leið raknaði þá við sjálfskuldarábyrgð áfrýjenda á skuldbindingum dánarbúsins, allt þar til skiptum var lokið á nýjan leik. Í millitíðinni hefðu allar aðgerðir fyrir hönd dánarbúsins verið markleysa að lögum, og því enginn bær til að lýsa yfir forkaupsrétti að þeim hlut er J heitinn var skráður fyrir í hlutaskrá stefnda NÍ ehf. Þegar einkaskiptin hefðu verið endurupptekin í júní 2022 hafði forkaupsréttur hluthafa verið felldur niður og sala á hlutum skráðum á J farið fram. Voru stefndu því sýknuð af kröfum áfrýjenda á grundvelli aðildarskorts til sóknar, sbr. 2. mgr. 16. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála.

BR krafðist þess að A yrði svipt forsjá dætra sinna C, D, E og F, sbr. a- og d-lið 1. mgr. 29. gr. barnaverndarlaga nr.80/2002. Fyrir Landsrétt voru lagðar fram greinargerðir sálfræðings, B, um stöðu C og D. Í dómi Landsréttar kom fram að skýrlega yrði ráðið af greinargerðum B að C og D byggju við alvarlegan tilfinningalegan og félagslegan vanda sem rekja mætti til margháttaðrar vanrækslu, óstöðugleika og alvarlegra atvika í uppvexti þeirra. Einnig þætti ljóst af gögnum málsins að A glímdi við vanda vegna margvíslegra og alvarlegra áfalla og væri skammt á veg komin í bataferli sínu. Vegna þessa væri A álitin vanhæf til að annast dætur sínar, vernda þær og takast á við flóknar þarfir þeirra og krefjandi áskoranir við uppeldi þeirra. Jafnframt taldi dómurinn að af sömu ástæðum yrði einnig að telja að andlegri heilsu og þroska dætra A væri hætta búin í umsjón hennar. Að teknu tilliti til framangreinds en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sviptingu forsjár A yfir C, D, E og F.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram farbanni.