A krafðist viðurkenningar á bótaskyldu B vegna ráðningar annars manns í starf sviðsstjóra tilgreinds sviðs hjá B. Taldi A sig hafa verið hæfastan umsækjenda. Með dómi héraðsdóms var fallist á að ráðning annars manns í starfið hafi verið ólögmæt vegna vanhæfis tveggja stjórnarmanna sem tóku umrædda ákvörðun. Aftur á móti var A ekki talinn hafa sýnt fram á að hann væri hæfasti umsækjandinn og var bótakröfu hans því hafnað. Í dómi Landsréttar kom fram að þótt A hefði ekki í héraðsdómsstefnu vikið að öllum menntunar- og hæfniskröfum sem gefin voru stig fyrir við mat á hæfni umsækjenda, teldist umfjöllun um þær ekki ný málsástæða heldur nánari röksemdir fyrir því að mat á hæfni hans hafi verið rangt. Allt að einu hefði A ekki sýnt fram á að B hafi borið að ráða hann í starfið. Með þeirri athugasemd en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur.

BÞ var sakfelld fyrir brot gegn 232. gr. a almennra hegningarlaga nr. 19/1940 fyrir að hafa á um fimm mánaða tímabili endurtekið hótað, fylgst með, sett sig í samband við og setið um A og B, fyrir utan heimili þeirra, gegn þeirra vilja, auk þess að hafa hrellt þær og niðurlægt þær með nánar tilgreindum hætti. Þá var BÞ einnig sakfelld fyrir eignaspjöll með því að hafa valdið skemmdum á bifreið í eigu A og fyrir að óhlýðnast lögreglu með því að hafa neitað að hlýða fyrirmælum lögreglumanna um að koma óvopnuð út af heimili sínu. Varðandi umsáturseinelti BÞ kom fram í dómi Landsréttar að ásetningur hennar til verksins hefði verið einbeittur og þá hefði BÞ virt að vettugi öll fyrirmæli lögreglu og óskir brotaþola um að hún léti af háttseminni. Háttsemi BÞ hafi verið til þess fallin að valda brotaþolum hræðslu og kvíða og nutu brotaþolar ekki friðhelgi á heimili sínu sem þær áttu kröfu á. Var refsing ákærðu ákveðin fangelsi í sex mánuði en fullnustu hennar frestað skilorðsbundið í tvö ár. Með dómi héraðsdóms hafði BÞ verið dæmd til að greiða A og B miskabætur. Einkaréttarkröfur A og B bárust ákæranda hins vegar ekki fyrr en eftir útgáfu ákæru. Af því tilefni var gefin út framhaldsákæra en í dómi Landsréttar kom fram að hvorki hefðu skilyrði fyrir útgáfu framhaldsákæru verið uppfyllt né hefði BÞ veitt samþykki til að kröfur A og B kæmust að í málinu. Var einkaréttarkröfum A og B því vísað frá héraðsdómi.

A og B sóttu ekki þing við aðalmeðferð málsins. Sótt var þing af hálfu Ú og Í og málskostnaðar krafist úr hendi A og B. Með vísan til 2. mgr. 157. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála var málið fellt niður. A og B var gert að greiða Í og Ú málskostnað fyrir Landsrétti.

Felldur var úr gildi úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga, sbr. e- og g-liði 1. mgr. 115. gr. laga um útlendinga, og b-lið 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála þar sem ekki var sýnt að reynd hafi verið vægari úrræði en gæsluvarðhald til að ná því markmiðið sem að var stefnt, sbr. 2. mgr. 115. gr. og 1. mgr. 114. gr. laga um meðferð útlendinga, eða að slík úrræði teldust ófullnægjandi.

Felldur var úr gildi úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga, sbr. e- og g-liði 1. mgr. 115. gr. laga um útlendinga, og b-lið 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála þar sem ekki var sýnt að reynd hafi verið vægari úrræði en gæsluvarðhald til að ná því markmiðið sem að var stefnt, sbr. 2. mgr. 115. gr. og 1. mgr. 114. gr. laga um meðferð útlendinga, eða að slík úrræði teldust ófullnægjandi.

Á kærði ákvæði í dómi héraðsdóm þar sem nánar tilgreindum ákæruliði í máli Á gegn X var vísað frá dómi. Í úrskurði Landsréttar kom fram að Á hafði ekki sýnt fram á að skilyrði 1. mgr. 5. gr. almennra hegningarlaga væru uppfyllt svo refsa mætti X fyrir ætlað brot. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta áframhaldandi gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem héraðsdómarinn vék sæti í málinu. X kærði úrskurðinn til Landsréttar og krafðist þess að héraðsdómarinn viki ekki sæti í málinu og þá var þess krafist að dómarar við Landsrétt vikju sæti við úrlausn kærumáls þessa. Í úrskurði Landsréttar kom fram að áform X um að leiða nafngreindan dómara við Landsrétt sem vitni við aðalmeðferð málsins í héraði yllu ekki vanhæfi annarra dóma við réttinn til að skera úr um hæfi héraðsdómarans. Jafnframt var ekki talið að fyrir hendi væru atvik eða aðstæður sem væru til þess fallnar að draga mætti óhlutdrægni héraðsdómara í efa í skilningi g-liðar 1. mgr. 6. gr. laga nr. 88/2008. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 4. mgr. 105. gr., sbr. e- og g-liði 1. mgr. 115. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem bú P ehf. var tekið til gjaldþrotaskipta að kröfu R á grundvelli 5. töluliðar 2. mgr. 65. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A á sjúkrahúsi var framlengd um allt að tólf vikur með heimild til rýmkunar samkvæmt mati læknis.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var svipt sjálfræði tímabundið í sex mánuði.