X var ákærður fyrir nauðgun samkvæmt 2. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa stungið fingrum ítrekað í leggöng A og sleikt kynfæri hennar án samþykkis hennar er hún lá sofandi í sófa og gat ekki spornað við verknaðnum sökum ölvunar og svefndrunga. Var X sakfelldur samkvæmt ákæru í héraði og gert að sæta fangelsi í 18 mánuði. X bar því við að A hefði verið samþykk kynmökunum í upphafi og haft frumkvæði að þeim, en síðan sofnað. Þegar X hefði orðið þess var hefði hann hætt. Vitnið B, sem sofnað hafði í sófanum við hlið ákærða og brotaþola og vaknað við einhver hljóð skömmu síðar bar um að hafa þá séð X hafa kynmök við brotaþola með áðurgreindum hætti án þess að brotaþoli bærði á sér. Hann hefði skömmu síðar stöðvað háttsemi ákærða og þá séð þannig að ekki fór á milli mála að brotaþoli var sofandi en hún hefði ekki vaknað fyrr en seint daginn eftir. Fyrir lá framburður A og vitna um að A hefði verið mjög ölvuð umrædda nótt. Með vísan til þess og trúverðugs framburðar B, sem einnig var í samræmi við framburð A, þótti sannað að ákærði hefði haft í frammi þá háttsemi sem í ákæru greinir. Þá þóttu samskipti X og A á samskiptamiðlum eftir atvikið og orðaskipti B og X meðan á verknaði X stóð bera með sér að ákærði gerði sér grein fyrir að brotaþoli var ekki meðvituð um það sem fram fór. Fyrir Landsrétti voru dómkvaddir tveir sérfróðir matsmenn til að meta sakhæfi X og hvort refsing myndi bera árangur. Var það niðurstaða þeirra að X hefði verið fær um að stjórna gerðum sínum er hann braut gegn A og því sakhæfur. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur um sakfellingu X. Hvað síðara matsatriðið varðaði töldu matsmenn að vegna víðtækra skerðinga ákærða myndi refsing í hans tilviki ekki bera árangur. Með hliðsjón af þeirri niðurstöðu og því að leitt hefði verið í ljós með framlagðri matsgerð að ákærði væri haldinn margháttuðum skerðingum og að almennum skilningi hans og vitsmunalegri getu væri mjög ábótavant þótti rétt að gera X ekki refsing í málinu. Honum var á hinn bóginn gert að greiða A miskabætur.

Með dómi héraðsdóms var E sakfelld fyrir tilraun til brots gegn lögum nr. 65/1974 um ávana- og fíkniefni, með því að hafa móttekið nánar tiltekna póstsendingu. Var henni gert að sæta fangelsi í fjóra mánuði en refsingin bundin skilorði. Landsréttur taldi sönnunarfærslu sem fram fór fyrir réttinum ekki fá hróflað við sönnunarmati og niðurstöðu héraðsdóms. Að því gættu var hinn áfrýjaði dómur staðfestur með vísan til forsendna.

F höfðaði mál gegn M til greiðslu fjögurra reikninga vegna húsaleigu vegna ætlaðrar notkunar M á húsnæði sem F hafði keypt á nauðungarsölu. Byggði F á því að M hefði nýtt eignina eftir að F hefði öðlast rétt til umráða hennar á tilgreindu tímabili. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að samkvæmt 55. gr. laga nr. 90/1991 njóti kaupandi réttar til umráða yfir eign frá því að boð hans í selda eign er samþykkt. Af þeim gögnum sem lægju fyrir í málinu yrði ekki fullyrt að F hefði aðhafst neitt til að ná umráðum húsnæðisins fyrr en í marsmánuði 2023 er hann gaf út alla fjóra reikningana fyrir húsaleigunni, sendi út innheimtubréf og áskorun um rýmingu húsnæðisins. Þá væri, og gegn eindreginni neitun M á því að hún hafi nýtt húsnæðið eftir nauðungarsölu þess, ekki talið að fyrir lægju fullnægjandi sönnur fyrir því að hún hafi notað húsnæðið í eigin þágu eða fyrirtækja hennar og eiginmanns á því tímabili sem F krafði um húsaleigu. Var niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sýknu M af kröfum F staðfest.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A á sjúkrahúsi var framlengd um allt að tólf vikur með heimild til rýmkunar að mati læknis.

A höfðaði mál á hendur T hf. til viðurkenningar á bótaskyldu vegna líkamstjóns, sem hún varð fyrir á sundlaugarsvæði, en rekstraraðili sundlaugarinnar var með ábyrgðartryggingu hjá T hf. A taldi að tjón hennar mætti rekja til saknæmrar háttsemi starfsmanna sundlaugarinnar, þar sem þeir hefðu hvorki gert nægar ráðstafanir til að koma í veg fyrir hálku né sett upp varúðarmerkingar sem uppfylltu gildandi reglur. T hf. taldi aftur á móti að starfsmenn sundlaugarinnar hefðu gripið til þeirra aðgerða sem lög gerðu ráð fyrir til að koma í veg fyrir slys í hálku og mætti rekja tjón A til óhappatilviks. Í dómi Landsréttar var lagt til grundvallar að A hafi, ásamt öðrum fjölskyldumeðlimum, verið á leið úr heitum potti yfir í vaðlaug á sundlaugarsvæðinu þegar hún hafi stigið af gúmmímottu til að geta gengið við hliðina á manninum sínum. Er hún hafi farið af mottunni hafi hún runnið til í hálku sem þar hafði myndast og öklabrotnað illa. Taldi rétturinn að A hafi út frá aðstæðum mátt vera ljóst að ætlast væri til þess að gestir sundlaugarinnar gengju á mottunni á leið sinni milli lauga. Ekki yrði litið svo á að starfsmönnum sundlaugarinnar hafi, miðað við aðstæður, borið að grípa til frekari ráðstafana til að auka öryggi á gönguleiðinni. Slysið yrði rakið til þess að A hafi vikið af þeirri leið, sem mörkuð hafi verið milli lauganna með gúmmímottum, og yrði ábyrgð á því ekki lögð á vátryggingartaka. Var niðurstaða héraðsdóms um sýknu T hf. af öllum kröfum A staðfest.

Þrotabú F ehf. krafðist þess að tólf millifærslum af reikningi félagsins á reikning A ehf. yrði rift. A ehf. byggði á því að færslurnar ættu rætur að rekja til samkomulags frá 8. júlí 2019, sem laut að fjármögnun á verksamningi við K ehf., og hefði verið um að ræða endurgreiðslu vegna fjármuna sem runnið hefðu frá A ehf. til F ehf. samkvæmt samkomulaginu. Í dómi Landsréttar var rakið að félögin hefðu átt í samningssambandi um nokkurt skeið þar sem A ehf. hefði keypt kröfur F ehf. á hendur verkkaupum og þær verið framseldar A ehf. Ekki var talið að fyrrgreint samkomulag hefði gengið út á kröfukaup eins og fyrri viðskipti aðila heldur hefði ætlunin fremur verið að A ehf. veitti F ehf. peningalán sem skyldi tryggt með handveði í reikningi félagsins. Að virtum gögnum málsins, þar með töldum nýjum gögnum sem voru lögð fyrir Landsrétt, var ekki fallist á að þær millifærslur sem um ræðir fengju viðhlítandi stoð í samkomulaginu. Fram kom að átta af þeim tólf millifærslum sem krafist var riftunar á hefðu farið fram eftir frestdag og verið framkvæmdar af starfsmanni A ehf. sem hafði heimild til úttekta af bankareikningi F ehf. Var litið til þess að A ehf. hefði að miklu leyti fjármagnað rekstur F ehf. og í reynd haft ráðstöfunarrétt yfir þeim tekjum sem bárust á reikning félagsins. Þá hefðu verið rík hagsmunatengsl milli félaganna auk þess sem hagsmunir eigenda F ehf. hefðu verið samofnir hagsmunum A ehf. Samkvæmt því hefðu millifærslurnar farið fram við aðstæður sem hvorki gætu talist venjulegar né til þess fallnar að tryggja jafnræði kröfuhafa. Talið var að F ehf. hefði verið ógjaldfært á þeim tíma sem um ræðir og að A ehf. hefði í öllu falli mátt vita af því. Lagt var til grundvallar að greiðslurnar, sem hefðu verið A ehf. einum til hagsbóta á kostnað annarra kröfuhafa, hefðu verið ótilhlýðilegar í skilningi 141. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. og að A ehf. hefði verið grandsamur um þær aðstæður sem leiddu til þess. Var því staðfest niðurstaða héraðsdóms um riftun þrotabúsins á millifærslunum og að búið hefði orðið fyrir tjóni sem nam fjárhæð greiðslnanna, sbr. 3. mgr. 142. gr. sömu laga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi gert að afplána eftirstöðvar fangelsisrefsingar á grundvelli 2. mgr. 82. laga nr. 15/2016 um fullnustu refsingar.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu brotaþola um að X yrði gert að víkja úr dómsal á meðan brotaþoli gæfi skýrslu við aðalmeðferð málsins.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var svipt sjálfræði tímabundið í 12 mánuði.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumannsins á höfuðborgarsvæðinu um að nauðungarvista hann á sjúkrahúsi í allt að 21 sólarhring.

S og H höfðuðu mál gegn K og L ehf. til heimtu skaðabóta eða afsláttar vegna afhendingardráttar og ýmissa galla sem þau töldu vera á fasteign sem þau keyptu af L ehf. en K var eigandi L ehf. og jafnframt eini stjórnarmaður félagsins. Í héraði var að mestu leyti fallist á kröfur S og H en K og L ehf. þó sýknaðir af kröfu þeirra um skaðabætur vegna afhendingardráttar enda höfðu þau ekki sýnt fram á að þau hefðu orðið fyrir tjóni. Sú niðurstaða kom ekki til endurskoðunar í Landsrétti. Fyrir Landsrétti kröfðust K og L ehf. þess að hinn áfrýjaði dómur yrði ómerktur og byggðu þá kröfu sína í megindráttum á því að með dómkröfum S og H væri ekki tekið mið af því að umrædd fasteign væri hluti af fjöleignarhúsi og að kröfurnar vörðuðu ætlaða galla, sem ýmist gætu talist til séreignar eða sameignar hússins, án þess að gerð yrði grein fyrir eignarhlutföllum. Auk þess var krafist frávísunar, einkum á þeim grundvelli að kröfugerð S og H færi í bága við 80. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Landsréttur tók undir niðurstöðu héraðsdóms um að S og H væri heimilt að sækja kröfur sínar í málinu, þótt þær vörðuðu að einhverju leyti sameign. Var það meðal annars gert með hliðsjón af því hvernig atvikum væri háttað í málinu. Ómerkingarkröfu K og L ehf. var því hafnað auk þess sem ekki voru talin efni til að vísa málinu frá héraðsdómi. Hvað efnishlið málsins varðar féllst Landsréttur á að S og H hefðu mátt gera ráð fyrir að steinveggir yrðu reistir á lóðinni. Í þeim efnum var meðal annars litið til þess að af samþykktum hönnunarteikningum mætti greina veggi á lóðarmörkum og að ekki yrði annað ráðið af tölvumyndum og sniðmyndum en að um steinveggi væri að ræða. Fasteignin var því talin gölluð í skilningi 27. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup og fallist á kröfu um greiðslu úr hendi L ehf. vegna þessa, sbr. 41. og 43. gr. laganna, sem og úr hendi K á grundvelli saknæmrar háttsemi hans. Með skírskotun til forsendna héraðsdóms var einnig fallist á að S og H ættu á grundvelli 41. gr. sömu laga rétt á afslætti úr hendi L ehf. vegna annarra galla. Loks var fallist á gagnkröfu K og L ehf. um skuldajöfnun. Hinn áfrýjaði dómur skyldi því vera óraskaður um annað en dráttarvexti.

S og B deildu um réttarstöðu sína og uppgjör á verkframkvæmd samkvæmt tilgreindum samstarfssamningum um byggingu atvinnuhúsnæðis. S taldi verulegan hluta verklauna ógreiddan og krafðist greiðslu þeirra. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að fyrir lægi að B skyldi vera raunverulegur eigandi lóða og húsa sem á þeim voru byggð og bera fjárhagslega ábyrgð á verkefninu sem byggingaraðili. Í samræmi við þá stöðu B hefði söluverð fasteigna runnið til hans og hann þannig fengið greitt upp í útlagðan kostnað og fjármagnskostnað. Skuldbinding B samkvæmt samningum aðila hefði verið reist á áætlun S um kostnað við að ljúka fram­kvæmdunum og takmörkuð við þá fjárhæð. Ekki væri unnt að skýra samninga aðila á annan veg en að S hafi samþykkt að taka áhættuna af því að ef kostnaður yrði hærri en kostnaðaráætlun hans gerði ráð fyrir gæti hann ekki innheimt þann kostnað hjá B. Þá hefði S átt þess kost að kaupa eignirnar á grundvelli kaupréttarsamningsins, teldi hann að söluverð fasteignanna yrði hærra en kostnaður B af verkinu, ásamt ávöxtunarkröfu hans, en S hefði ákveðið að nýta sér ekki þann rétt. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sýknu B af kröfum S.