A höfðaði mál gegn Í og krafðist bóta vegna uppsagnar í starfi hjá B. A byggði á því að uppsögnin hafi verið klædd í búning niðurlagningar á starfi en markmiðið hafi í raun verið að losna við A. Í byggði á því að ástæða uppsagnarinnar hafi verið skipulagsbreytingar í rekstri stofnunarinnar sem hafi grundvallast á áralangri stefnumótunarvinnu í samráði við utanaðkomandi sérfræðinga. Með hinum áfrýjaða dómi var fallist á að B hafi við uppsögn A farið að lögum og uppsögnin hafi verið reist á málefnalegum sjónarmiðum og verið réttmæt og í samræmi við góða stjórnsýsluhætti. Ákvörðunin um uppsögn hafi hvorki tengst starfshæfni A né persónu né í henni falist ólögmæt meingerð af hálfu B gegn æru eða persónu A í skilningi b-liðar 1. mgr. 26. gr. laga nr. 50/1993. Í dómi Landsréttar var rakið að mat sem rektor hafði framkvæmt á hæfni A til að gegna hinu nýja starfi fengi engu breytt um niðurstöðu málsins. Óumdeilt væri að A uppfyllti ekki þær menntunar- og hæfnikröfur sem gerðar væru til hins nýja starfs. Mat rektors, virt í heild sinni, yrði heldur ekki talið bera með sér nokkra óánægju eða óvild í garð A sem styddi málsástæðu hans um að markmið þeirra breytinga sem um ræddi, sem voru hluti af víðtækari breytingu á skipulagi B og áttu sér talsverðan aðdraganda, hafi verið að losna við A úr starfi. Að þessu gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur sýknu Í af kröfum A.

Í málinu kröfðust S og E að B og Þ greiddu þeim óskipt 32.987.330 krónur vegna ætlaðra galla á nánar tilgreindri fasteign. Fasteignina keyptu S og E af B og Þ á síðari hluta árs 2008 og tilkynntu fyrst um þá ætluðu vanefnd sem dómkrafan laut að í júní 2022. Í dómi héraðsdóms sem staðfestur var með vísan til forsendna í Landsrétti kom fram að samkvæmt 2. mgr. 48. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup hefðu S og E ótvírætt glatað rétti til að bera fyrir sig þá ætluðu vanefnd á kaupsamningi málsaðila sem krafa þeirra lyti að þegar þau tilkynntu um hana 14 árum eftir afhendingu fasteignarinnar. Þá væri ekkert fram komið um að skilyrði 3. mgr. 48. gr. laganna væru fyrir hendi, en fyrir því bæru S og E sönnunarbyrði. Voru B og Þ því sýknuð af kröfu S og E.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu F hf. um dómkvaðningu matsmanns. Aðila greindi einkum á um hljóðvist og hljóðeinangrun milli G sem var í eigu F hf. og H 8-10 þar sem IP ehf. rak hótel. Í málinu lágu fyrir bæði undir- og yfirmatsgerð þar sem meðal annars var lagt mat á hljómburð og hljóðeinangrun í tilteknum herbergjum hótelsins við H 8-10 vegna hljóða sem borist gætu frá G og hvort hljóðeinangrun fullnægði kröfum sem gerðar hefðu verið á þeim tíma sem starfsemi í húsinu var breytt í hótel. Þá höfðu aðilar lagt fram ýmsar sérfræðiskýrslur sem vörðuðu sakarefni málsins. Ágreiningur aðila laut að því hvort heimila ætti F hf. að afla nýs undirmats, meðal annars í þeim tilgangi að meta hversu mikið vægi hægt væri að veita yfirmatsgerð í málinu. Í úrskurði Landsréttar var ekki fallist á með F hf. að tilefni til að óska svara við þeim spurningum sem getið var í matsbeiðni hefði fyrst gefist eftir að yfirmatsgerð lá fyrir. Þá var litið til þess að þegar yfirmatsgerð var lögð fram í desember 2024 voru sjö ár liðin frá því að málið var þingfest í héraði og hafði F hf. ekki nýtt þann langa tíma sem gefist hafði til að afla mats um þau atriði sem greindi í matsbeiðninni. Var talið að öflun nýrrar matsgerðar myndi hafa í för með sér fyrirsjáanlegar tafir á meðferð málsins sem væru úr hófi, að teknu tilliti til meginreglunnar um hraða málsmeðferð og rétt annarra málsaðila samkvæmt 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og kröfu F hf. um dómkvaðningu matsmanns hafnað.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A á sjúkrahúsi var framlengd um allt að tólf vikur með heimild til rýmkunar að mati læknis.

Málið laut að því hvort sýslumanninum á höfuðborgarsvæðinu hefði verið heimilt með nánar tilgreindri ákvörðun að afmá af tilgreindri fasteign annars vegar afsal sem G gaf út til F ehf. 4. apríl 2024 og hins vegar skuldabréf sem F ehf. gaf út fjórum dögum síðar með veði í fasteigninni. Í úrskurði Landsréttar var rakið að ekki hefði skort þinglýsta eignarheimild til útgáfu afsalsins, sbr. 2. mgr. 7. gr. þinglýsingalaga nr. 39/1978, heldur hefði ágallinn falist í því að ekki hefði legið fyrir staðfesting á samþykki maka G þegar þinglýsing hefði farið fram. Ekki hefðu staðið skilyrði til þess að sýslumaður tæki ákvörðun um að afmá þinglýsingu skjalanna með stoð í 1. mgr. 27. gr. þinglýsingalaga, heldur hefði honum borið að bæta úr þeim mistökum sem honum hefði orðið kunnugt um með því að færa athugasemd í þinglýsingabók um samþykkisskortinn. Var því krafa F ehf. um að ákvörðun sýslumanns yrði felld úr gildi tekin til greina. Þá var lagt fyrir hann að færa í þinglýsingabók fyrrgreint afsal og veðskuldabréf með athugasemd um áðurgreindan annmarka.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um dómkvaðningu yfirmatsmanna til að meta forsjárhæfni aðila. Í kæru A til Landsréttar var á því byggt að annmarkar væru á fyrirliggjandi matsgerð. Matsmaður hefði meðal annars ekki kannað tengsl beggja aðila við barnið en í þeim efnum var einkum vísað til þess að matsmaður hefði ekki fylgst með samvistum A og barnsins. Landsréttur rakti að fyrir lægi nýleg matsgerð sem bæri með sér að ítarlegt og heildstætt mat hefði farið fram á þeim atriðum sem fram koma í 34. gr. barnalaga nr. 76/2003, þar með talin tengsl A við barnið. Eins og málið væri vaxið hefði ekki verið unnt að fylgjast með A og syni hans saman en Landsréttur taldi það eitt og sér ekki geta réttlætt að yfirmat færi fram með tilheyrandi töfum á meðferð málsins. Þá var ekki fallist á að efni væru til þess að fallast á kröfu A vegna annarra athugasemda hans en í þeim efnum var meðal annars haft í huga að A ætti þess kost að upplýsa nánar um þau atriði sem hann hefði fundið að með aðilaskýrslu við aðalmeðferð málsins í héraði, skýrslutöku af matsmanni og öðrum vitnum sem og frekari gagnaframlagningu málatilbúnaði sínum til stuðnings. Hinn kærði úrskurður var því staðfestur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumannsins á höfuðborgarsvæðinu um að nauðungarvista hann á sjúkrahúsi í allt að 21 sólarhring.

H var ákærður fyrir að hafa ekið bifreið óhæfur til að stjórna henni örugglega vegna áhrifa fíkniefna og áfengis en meðan á akstrinum stóð voru börnin A, B og C farþegar í bifreiðinni. Taldist háttsemin varða við 1., sbr. 2. mgr. 49. gr. og 1., sbr. 2. mgr. 50. gr., umferðarlaga nr. 77/2019, allt sbr. 1. mgr. 95. gr. sömu laga sem og 98. gr. og 1. mgr. 99. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002. Ákærði krafðist þess aðallega að málinu yrði vísað frá Landsrétti að því er varðar ætluð barnaverndarlagabrot á þeim grundvelli að ákæra málsins væri ekki nægilega skýr en ekki var fallist á kröfu hans. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var staðfest niðurstaða hans um sakfellingu ákærða að því er varðar akstur undir áhrifum kókaíns og áfengis. Landsréttur rakti að gögn málsins bæru með sér að ákærði hefði verið stöðvaður af lögreglu vegna þess að bifreið ákærða „vakti athygli“ hennar. Aftur á móti yrðu af því orðalagi ekki dregnar afdráttarlausar ályktanir um aksturslag bifreiðarinnar eða stjórntök á henni að öðru leyti. Þá lá ekkert fyrir um ökuhraða bifreiðarinnar umrætt sinn. Landsréttur taldi því að ekki væri komin fram nægileg sönnun, sem ekki yrði vefengd með skynsamlegum rökum, að aðstæður hefðu verið slíkar að háttsemi ákærða hefði falið í sér vanrækslu þannig að lífi eða heilsu barnanna hefði verið hætta búin. Ákærði var því sýknaður af broti gegn 98. gr. barnaverndarlaga. Þá var háttsemi ákærða jafnframt ekki talin eiga undir 1. mgr. 99. gr. sömu laga. Hinn áfrýjaði dómur skyldi því vera óraskaður.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A á sjúkrahúsi var framlengd um allt að tólf vikur með heimild til rýmkunar að mati læknis.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli S hf. á hendur E hf. og V var vísað frá dómi. S hf. krafðist þess í málinu að viðurkennd yrði óskipt bótaábyrgð E hf. og V á tjóni sem hann hefði orðið fyrir vegna nánar tilgreindrar sáttar E hf. við Samkeppniseftirlitið. Í úrskurði Landsréttar var rakið að ekki yrði talið að S hf. hefði leitt nægar líkur að því að hann hefði orðið fyrir tjóni sem orsakast hefði af skaðabótaskyldum verknaði E hf. og V þannig að hann yrði talinn hafa lögvarða hagsmuni í skilningi 2. mgr. 25. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála af því að fá leyst úr viðurkenningarkröfum sínum fyrir dómi. Þá gæti S hf., eins og málið lægi fyrir, ekki talist hafa gert grein fyrir því með fullnægjandi hætti hver tengsl atvika þess væru við ætlað tjón hans, sbr. 2. mgr. 25. gr. laga nr. 91/1991 og einnig e-lið 1. mgr. 80. gr. sömu laga. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur um annað en málskostnað.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felldur yrði úr gildi úrskurður umdæmisráðs D um að barnið C yrði vistað utan heimilis í fjóra mánuði.

Felldur var úr gildi úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli b-liðar 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.