I var ákærður fyrir nauðgun samkvæmt 1. og 2. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa haft önnur kynferðismök en samræði við A, án hennar samþykkis, með því að stinga fingri inn í leggöng hennar og sleikja kynfæri hennar. Var I gefið að sök að hafa beitt A ólögmætri nauðung en A hafi ekki getað spornað við verknaðinum sökum ölvunar og svefndrunga. Því var einnig lýst í ákæru að I hafi umrætt sinn haft sáðlát í rúminu þar sem A svaf. Var I sakfelldur í héraði fyrir þá háttsemi sem honum var gefin að sök í ákæru og brotið heimfært til 2. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga. Var I gert að sæta fangelsi í tvö ár. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að sæði I hafi greinst í átta blettum í laki í rúmi því er A svaf í. Rakinn var framburður I um að hann og vitnið B hefðu viðhaft kynferðislegar athafnir í herbergi því er A svaf í, sem og neitun B á því að nokkuð kynferðislegt hefði átt sér stað milli hennar og I. Voru skýringar I á því hvernig sæði hans greindist í lakinu taldar ósennilegar og ótrúverðugar. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sakfellingu I, heimfærslu til refsiákvæðis og refsingu og honum gert að greiða A 2.000.000 króna í miskabætur.

X var gefið að sök manndráp og stórfellt brot í nánu sambandi með því að hafa svipt sambýliskonu sína, A, lífi með margþættu nánar tilgreindu ofbeldi sem hafi valdið tilgreindum áverkum sem upp voru taldir í sex töluliðum, með þeim afleiðingum að A lést af völdum nánar tilgreinds áverka. Þá var X í II. kafla ákæru gefið að sök brot í nánu sambandi með því að hafa fyrr sama ár beitt A ofbeldi með þeim afleiðingum að hún hlaut nánar tilgreinda áverka. Með dómi héraðsdóms var X fundinn sekur um þá háttsemi sem lýst var í ákæru og að hafa valdið þeim áverkum sem þar greindi, að undanskildum þeim sem lýst var í 5. tölulið í I. kafla ákæru. Háttsemi X í I. kafla var talin varða við 1., sbr. 2. mgr., 218. gr. b og 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 en í II. kafla við 1. mgr. 218. gr. b sömu laga. Fyrir Landsrétti krafðist ákæruvaldið þess að X yrði sakfelldur í samræmi við ákæru og refsing hans þyngd en X krafðist sýknu. Í dómi Landsréttar var tekið undir það með héraðsdómi að framburður X væri ruglingslegur og ekki á honum byggjandi. Taldi rétturinn að þó ekki lægi fyrir hvernig X hafi veitt A þann áverka sem dró hana til dauða, þá yrði ekki vefengt með skynsamlegum rökum að X hefði veitt A þá áverka sem leiddu til andláts hennar. Taldi rétturinn að áverkar A hefðu hlotist af krafti sem X hafi beitt gagnvart kviði, höfði, hálsi, bringu, brjóstkassa og útlimum með þeim afleiðingum sem lýst var í 1. til 6. tölulið 1. kafla ákæru og þóttu engin efni til að undanskilja þá áverka sem greindi í 5. tölulið. Rétturinn miðaði við að atlaga X hefði beinst að sérstaklega viðkvæmum svæðum líkamans og verið ofsafengin. Var lagt til grundvallar að X hafi ekki getað dulist að bani gæti hlotist af atlögunni. Var hann því sakfelldur fyrir manndráp og stórfellt brot í nánu sambandi. Þá staðfesti Landsréttur niðurstöðu héraðsdóms um sakfellingu X fyrir þá háttsemi sem tilgreind var í II. kafla ákæru og heimfærslu háttseminnar til refsiákvæða. Niðurstaða yfirmatsmanna, sem dómkvaddir voru eftir uppkvaðningu héraðsdóms, var á þá leið að X hefði á verknaðartíma ekki verið haldinn neinum þeim sjúkdómum sem taldir séu upp í 15. gr. almennra hegningarlaga sem hefðu gert hann alls ófæran um að stjórna gerðum sínum. Þá töldu yfirmatsmenn 16. gr. almennra hegningarlaga ekki eiga við. Að þessu virtu var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sakfellingu X. Við ákvörðun refsingar X var litið til 1., 2., 3. og 6. töluliðar 1. mgr. 70. gr. og 77. gr. almennra hegningarlaga. Var refsing X ákveðin fangelsi í 16 ár að frádregnu gæsluvarðhaldi sem hann hafði sætt. Þá var X gert að greiða einkaréttarkröfuhafanum B skaða- og miskabætur og einkaréttarkröfuhafanum C miskabætur.

Í málinu var deilt um hvort miða ætti bætur fyrir varanlega örorku A við lágmarkslaun samkvæmt 3. mgr. 7. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993 eða hvort árslaun skyldu metin sérstaklega þar sem óvenjulegar aðstæður væru fyrir hendi, sbr. 2. mgr. sömu lagagreinar. Í dómi Landsréttar var rakið að í dómum Hæstaréttar hafi verið lagt til grundvallar við mat á því hvort námslok teldust fyrirsjáanleg að tjónþoli hafi verið kominn langt á veg í námi sínu svo honum yrðu dæmdar bætur samkvæmt 2. mgr. 7. gr. skaðabótalaga. Einnig hafi dómaframkvæmdin verið skýr um að námslok teldust ekki fyrirsjáanleg hafi tjónþoli aðeins lokið um það bil helmingi náms. Þá hafi verið litið til náms í heild sinni, bæði bóklegs og verklegs. Var í dómi Landsréttar vísað til þess að þegar A varð fyrir slysinu hafði hún lokið tæplega helmingi þeirra námseininga sem þurfi til að ljúka námi. Þá hafi A stundað verklegt nám á sama misseri er slysið varð og lokið námi rúmlega sjö mánuðum eftir slysið. Með hliðsjón af dómaframkvæmd Hæstaréttar var talið að námslok A hafi ekki verið fyrirsjáanleg á slysdegi og því ekki tilefni til að víkja frá lágmarkslaunum samkvæmt 3. mgr. 7. gr. skaðabótalaga. Var því fallist á með V að við uppgjör á tjóni A skyldi farið eftir 3. mgr. 7. gr. skaðabótalaga og krafa V um sýknu því tekin til greina.

X var sakfelldur í héraði fyrir brot gegn 193. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og dæmdur til tíu mánaða skilorðsbundinnar fangelsisrefsingar, auk þess sem X var gert að greiða A miskabætur. X krafðist ómerkingar dómsins og byggði meðal annars á því að sérfróður meðdómsmaður hefði verið vanhæfur til að taka sæti í dóminum á grundvelli g-liðar 1. mgr. 6. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Í úrskurði Landsréttar kom fram að með vísan til þess sem fram væri komið í málinu hefði ekki verið upplýst um nánari ástæður þess hvers vegna hinn sérfróði meðdómsmaður taldi tengsl sín við brotaþola A koma í veg fyrir að hann kæmi að meðferð einkamáls milli ákærða og A árið 2016. Í ljósi sakarefnis málsins og þeirrar óvissu sem væri uppi um inntak tengslanna yrði að leggja til grundvallar að sú staðreynd að meðdómsmaðurinn taldi á sínum tíma rétt að skorast undan aðkomu að ágreiningi um forsjá barns A og X, væri til þess fallin að draga hafi mátt óhlutdrægni hans með réttu í efa með vísan til vanhæfisreglu g-liðar 1. mgr. 6. gr. laga nr. 88/2008 og þeirra grunnraka sem liggja að baki reglunni. Af þeim sökum þótti óhjákvæmilegt að ómerkja hinn áfrýjaða dóm ásamt meðferð málsins frá upphafi aðalmeðferðar og vísa því til héraðsdóms til löglegrar meðferðar.

M var sakfelldur samkvæmt fyrir stórfellt fíkniefnalagabrot með því að hafa haft í vörslum sínum og flutt inn til landsins í þrjátíu pakkningum rúm 32 kg af efni sem hafði að geyma fíkniefnið DMT með 1,8% til 2,1% styrkleika, 51,98 grömm af DMT í formi grænna laufa og 392,17 grömm af Kratom. Þá var M sakfelldur fyrir umferðarlagabrot og sviptur ökurétti í tvö ár. Var M gert að sæta fangelsi í átján mánuði, sem bundið var skilorði til tveggja ára og upptöku á nánar tilgreindum fíkniefnum.

Málið varðaði kröfu A um viðurkenningu á skaðabótaskyldu R og V hf. vegna líkamstjóns sem hún varð fyrir er hún renndi sér í rennibraut í Fjölskyldu- og húsdýragarðinum í Reykjavík. Ekki var ágreiningur um að A hefði tekist á loft er hún renndi sér niður, og þótti sannað að hún hefði orðið fyrir varanlegu líkamstjóni þegar hún lenti harkalega. Aftur á móti var ekki talið sýnt fram á að rennibrautin, eða leiktækið sem hún var hluti af, hefði haft sérstaka hættueiginleika eða að starfsmenn R hefðu sýnt af sér saknæmt aðgæslu- eða eftirlitsleysi sem hefði verið orsök tjóns áfrýjanda. Af því leiddi að tjón áfrýjanda hefði ekki verið að rekja til saknæmrar háttsemi R eða starfsmanna garðsins og voru R og V hf. því sýknaðir af kröfu A.

Máli A á hendur V hf. lauk með samkomulagi milli þeirra um annað en málskostnað. Fyrir lá að ágreiningur aðila fyrir héraðsdómi laut að því hver varanleg örorka A vegna slyss teldist vera. A byggði á því að varanleg örorka hennar væri 18% en V hf. hafði fyrir höfðun málsins gert upp tjón hennar miðað við 10% varanlega örorku. Í héraði var V hf. sýknað, þar sem A var ekki talin hafa fært fullnægjandi sönnur fyrir réttmæti dómkröfu sinnar, og málskostnaður felldur niður. Fyrir Landsrétti aflaði hún matsgerðar sem var grundvöllur bótagreiðslu samkvæmt samkomulagi aðila þar sem miðað var við 15% varanlega örorku. Með vísan til þessa og atvika málsins að öðru leyti var niðurstaða héraðsdóms um málskostnað og gjafsóknarkostnað A staðfest en V hf. gert að greiða A málskostnað fyrir Landsrétti, sem rynni í ríkissjóð.

A höfðaði mál aðallega á hendur SÍ en til vara á hendur Í. Gerði A þær kröfur á hendur SÍ að honum yrði gert að greiða sóknaraðila bætur á grundvelli þágildandi laga nr. 111/2000 um sjúklingatryggingu vegna tjóns sem hann varð fyrir vegna afleiðinga læknismeðferðar á Landspítalanum. Þá gerði A þær kröfur á hendur Í, sem varastefnda, að ef SÍ yrði sýknaður af dómkröfu A í héraði yrði hann dæmdur til að greiða A sömu fjárhæð og krafist var úr hendi aðalstefnda SÍ. Varakrafan  var gerð svo A gæti sótt skaðabótakröfu á hendur Í að því marki sem A fengi tjón sitt ekki bætt hjá SÍ. Við rekstur málsins nýtti A sér það réttarfarshagræði sem felst í 2. mgr. 19. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála að stefna SÍ aðallega og Í til vara, enda áttu kröfurnar rætur að rekja til sama atviks. Við meðferð málsins í héraði gerðu A og SÍ með sér dómsátt þar sem SÍ viðurkenndi bóta- og greiðsluskyldu vegna tjóns sem A hafði orðið fyrir. Með þeirri greiðslu, auk greiðslu sem hann hafði áður fengið, hafði SÍ greitt A hámarksbætur samkvæmt þágildandi 2. mgr. 5. gr. laga nr. 111/2000. Í framhaldinu lagði A fram endanlegar dómkröfur á hendur Í þar sem tekið var mið af þeim greiðslum sem SÍ hafði innt af hendi til A. Með úrskurði héraðsdóms 18. september 2025 var máli A gegn Í vísað frá dómi. Í dómi Landsréttar kom fram að eins og samspil krafna á hendur aðal- og varastefnda var háttað í málinu væri ekki efni til að vísa kröfum á hendur Í frá dómi.  Þá væri engin ástæða til að efast um að málatilbúnaður A samkvæmt endanlegri kröfugerð hans samrýmdist þágildandi 7. gr. laga nr. 111/2000. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar.

A krafðist viðurkenningar á skaðabótaskyldu Í vegna líkamstjóns sem A taldi sig hafa orðið fyrir á L 14. og 16. september 2016 með því að starfsmönnum á bráðamóttöku hefði yfirsést að greina og veita meðferð við blóðtappa í framhaldi af komu hennar þangað. Í dómi Landsréttar var rakið að við úrlausn málsins yrði ekki byggt á álitsgerð, sem gerð hefði verið að beiðni SÍ vegna umsóknar A um bætur úr sjúklingatryggingu, en þar hefði engin afstaða verið tekin til þess hvort tjón A væri að rekja til saknæmrar háttsemi starfsmanna L. Enn fremur taldi rétturinn, sem skipaður var sérfróðum meðdómanda, að með hliðsjón af umkvörtunarefni og ástæðu komu A á bráðamóttöku L 14. og 16. september 2016, einkennum og reglulegum mælingum á lífsmörkum A síðari daginn og þess að endurtekin ómskoðun á vinstri fótlegg A umrædda daga hefði ekki sýnt ummerki um blóðtappa, hefði ekki verið nægilegt tilefni til að álykta að um blóðtappa í lungum væri að ræða. Því hefði ekki verið ástæða til að láta taka sneiðmynd af lungum A. Meðal annars að framangreindu gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur. Var Í því sýknað af kröfu A.

S var gefin að sök líkamsárás gagnvart eiginkonu sinni, A, með því að hafa á heimili þeirra hrint henni endurtekið utan í skáp og slegið höfði hennar endurtekið utan í hurð og skáp með þeim afleiðingum að A hlaut yfirborðsáverka á nefi, eymsli yfir kjálkabeini og tognun og ofreynslu á kjálka. Í hinum áfrýjaða dómi var talið ósannað að S hefði endurtekið hrint A utan í skáp en var önnur háttsemi sem í ákæru greindi talin sönnuð og ákærði dæmdur til að sæta fangelsi í 60 daga en fullnustu refsingarinnar frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var S gert að greiða A 400.000 krónur í miskabætur. Í dómi Landsréttar kom fram að S hefði ekki gefið haldbæra skýringu um tilurð þeirra áverka sem A greindist með umrætt sinn og þótti staðhæfing hans um sjálfsáverka A litlum rökum studd og skýringar hans ótrúverðugar. Þá hefði S viðurkennt að hafa umrætt sinn neytt aflsmunar í samskiptum sínum við A. Taldi Landsréttur með vísan til trúverðugs framburðar A, sem fékk næga stoð í öðrum sönnunargögnum, sannað að S hafi valdið A þeim áverkum er í ákæru greindi með því að slá höfði hennar endurtekið utan í skáp og hurð í íbúðinni og taldist brot S varða við 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Að því gættu var staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sakfellingu S, refsingu hans og greiðslu miskabóta til A.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu BR um að sonur A, B, yrði vistaður áfram utan heimilis A á heimili á vegum BR. Í úrskurði Landsréttar kom meðal annars fram að þegar litið væri sérstaklega til eindregins vilja drengsins og meðalhófsreglu í barnaverndarstarfi yrði ekki séð að brýnir hagsmunir hans krefðust slíkrar íhlutunar sem BR krafðist í málinu og að ekki mætti ná sama markmiði með síður íþyngjandi ráðstöfunum. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi um annað en málskostnað og gjafsóknarkostnað.