Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem X var synjað um heimild til að leiða nánar tiltekin vitni við aðalmeðferð málsins auk þess sem henni var synjað um að leggja fram tiltekið bréf sem gagn í málinu. Í úrskurði Landsréttar var staðfest með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar sú niðurstaða að synja um heimild til að leiða vitnin við aðalmeðferð málsins. Hins vegar var tekið fram að ekki væri á valdi dómara að hindra að gögn sem X hygði byggja málatilbúnað sinn yrðu lögð fram í sakamáli nema þau væru bersýnilega þýðingarlaus fyrir málið eða því óviðkomandi. Í ljósi varna X var talið óvarlegt að slá því föstu að skjalið væri bersýnilega tilgangslaust til sönnunar og var því fallist á kröfu X um að leggja það fram.

Með úrskurði héraðsdóms var kröfu sóknaraðila hafnað um að nánar tilgreind krafa hans yrði viðurkennd sem veðkrafa samkvæmt 111. gr. laga nr. 21/1991 við skiptameðferð varnaraðila. Niðurstaða héraðsdóms byggðist á því að krafa sóknaraðila ætti rót sína að rekja til tryggingabréfs sem gefið hafði verið út vegna skulda systurfélags varnaraðila, C ehf., tryggt með veði í eignum B ehf. Hefði sú ráðstöfun falið í sér gjöf í skilningi 1. mgr. 131. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. og verið riftanleg af þeim sökum. Staðfesti Landsréttur úrskurð héraðsdóms með vísan til forsendna hans.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem leyst var úr ágreiningi milli A og B við opinber skipti til slita á fjárfélagi við lok óvígðrar sambúðar. Í úrskurði Landsréttar kom fram að þegar litið væri heildstætt á atvik máls, hvernig fjármálum aðila var háttað á sambúðartímanum, fyrirkomulag á skráningu eigna, hversu skamman tíma sambúðin stóð yfir og aðstæður þeirra að öðru leyti yrði ekki talið að tilgreindar greiðslur sem A innti af hendi hefðu leitt til eignarhlutdeildar hans í íbúð B. Telja yrði að stærstur hluti þeirra hafi ekki falið í sér annað en eðlileg framlög til heimilisrekstrar. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli a- og g-liða 1. mgr. 115. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta áframhaldandi gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem kröfu X um að aflétt yrði haldlagningu L á tilgreindum munum var hafnað.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem L var veitt heimild til að rannsaka rafrænt efnisinnihald nánar tiltekinna muna.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumannsins á höfuðborgarsvæðinu um að nauðungarvista A á sjúkrahúsi í allt að 21 sólarhring.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A, GP og G um að felld yrði úr gildi ákvörðun S um að vísa frá þinglýsingu yfirlýsingu þeirra um kvöð um varðveislu trjágróðurs á lóð fasteignarinnar H. Með hinum kærða úrskurði var kröfunni hafnað með vísan til þess að þinglýsing skjalsins væri bersýnilega óþörf til verndar rétti í skilningi 2. mgr. 7. gr. þinglýsingarlaga. Í úrskurði Landsréttar kom fram að samkvæmt þinglýsingarlögum skyldi þinglýsingarstjóri leysa úr því hvort skjal uppfyllti efnisleg skilyrði til þinglýsingar sem fjallað er um í 7. gr. laganna en honum sé ekki ætlað leysa úr ágreiningi um efnisatvik að baki skjali. Ákvæðið yrði í ljósi orðalags síns og fyrrgreinds hlutverks þinglýsingarstjóra ekki túlkað rúmt. Þegar tekin yrði afstaða til þess hvort þinglýsing skjalsins hafi verið bersýnilega óþörf í skilningi 2. mgr. 7. gr. laganna yrði ekki litið fram hjá því að í íslenskum rétti hefði verið gengið út frá því að eigendur fasteigna gætu stofnað til einkaréttarlegra kvaða á fasteignum með einhliða yfirlýsingum. Enn fremur yrði hvorki ráðið af ákvæðum skipulagslaga né stjórnvaldsfyrirmælum sem sett hefðu verið á grundvelli þeirra að umræddir hagsmunir nytu réttarverndar sem gerði þinglýsinguna bersýnilega óþarfa. Var ákvörðunin felld úr gildi og lagt fyrir S að þinglýsa yfirlýsingunni án athugasemda.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felldur yrði úr gildi úrskurður B um að börnin C og D yrðu vistuð á heimili á vegum B í allt að fjóra mánuði og jafnframt kröfu A um að börnin yrðu vistuð utan heimilis í allt að tólf mánuði.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumannsins á höfuðborgarsvæðinu um að nauðungarvista A á sjúkrahúsi í allt að 21 sólarhring.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli e- og g-liða 1. mgr. 115. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.