Varnaraðilar höfðuðu mál á hendur sóknaraðilum í því skyni að fá tjón bætt sem þeir töldu sig hafa orðið fyrir vegna ætlaðra galla á fjöleignarhúsi. Málsaðilar auk HS og I, sem sóknaraðilarnir H og S stefndu til réttargæslu í héraði, gerðu með sér sátt um annað en málskostnað. Ágreiningur um málskostnað var lagður í úrskurð héraðsdóms sem gerði sóknaraðilum sameiginlega að greiða varnaraðilum 37.500.000 krónur í málskostnað. Landsréttur rakti að HS og I hefðu undirgengist langstærstan hluta þeirra skyldna sem kveðið væri á um í dómsáttinni en að af 2. mgr. 21. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála leiddi að ekki væri unnt að gera þeim að greiða varnaraðilum málskostnað. Af því leiddi jafnframt að úrlausn um málskostnað gæti ekki endurspeglað dómsátt aðila og voru því ekki talin efni til að ákveða málskostnað með hliðsjón af 1. mgr. 130. gr. laganna. Í ljósi krafna varnaraðila, atvika málsins og lykta þess með dómsáttinni þótti rétt með hliðsjón af 3. mgr. 130. gr. laga nr. 91/1991 að sóknaraðilar greiddu varnaraðilum óskipt hluta málskostnaðar þeirra, það er 4.200.000 krónur. Í þeim efnum var tekið tillit til þess að lagaskilyrði stæðu ekki til þess að telja annan útlagðan kostnað en þann sem laut að matsgerð dómkvaddra matsmanna og þingfestingu málsins til málskostnaðar samkvæmt 1. mgr. 129. gr. laga nr. 91/1991. Þá var jafnframt ekki fallist á með héraðsdómi að varnaraðilar gætu krafist greiðslu úr hendi sóknaraðila vegna þess kostnaðar sem þeir höfðu af málarekstri fyrir kærunefnd húsamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem beiðni A, B, C og D um flýtimeðferð í fyrirhuguðu dómsmáli gegn Í var hafnað.

A varð fyrir líkamstjóni vegna umferðarslyss árið 2018. Sakarefni málsins varðaði það álitaefni hvort telja skyldi mótframlag vinnuveitanda A í séreignasjóð til árslauna í skilningi 1. mgr. 7. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Einnig ríkti ágreiningur um hvort fyrirvari A við uppgjör bóta vegna varanlegrar örorku hefði verið fullnægjandi svo hann gæti sett fram frekari kröfur um bætur vegna slyssins. Niðurstaða Landsréttar var að uppgjör málsaðila hefði ekki falið í sér fullnaðaruppgjör og gæti A samkvæmt því haft uppi þá viðbótarkröfu sem ágreiningur málsins tók til. Í dómi Landsréttar kom fram að ekki yrði fallist á að nein lagarök stæðu til þess að mótframlag vinnuveitanda í séreignasjóð skyldi ekki telja til atvinnutekna tjónþola og þar með árslauna í skilningi 1. mgr. 7. gr. skaðabótalaga. Enginn tölulegur ágreiningur ríkti í málinu, yrði fallist á þá málsástæðu A að telja mótframlag vinnuveitanda A í séreignasjóð á viðmiðunartímabilinu til árslauna. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur og V hf. gert að greiða A 302.639 krónur með nánar tilgreindum vöxtum.

N höfðaði mál og krafðist þess að ógilt yrði ákvörðun bæjarstjórnar H um úthlutun lóðarinnar Á en til vara að viðurkennd yrði skaðabótaskylda H vegna tjóns N af völdum sömu ákvörðunar. Atvik voru með þeim hætti að H auglýsti eftir tilboðum í lóðina og átti N hæsta boð í hana en B það næst hæsta. Með hliðsjón af byggingarsögu aðilanna var boði B tekið. N byggði á því að H hefði með því brotið gegn rétti hans til lóðarinnar sem hæstbjóðanda með ólögmætum hætti. H byggði aftur á móti á því að úthlutunin hefði verið í samræmi við gildandi reglur og að H hefði samkvæmt þeim verið heimilt að hafna tilboði N og taka tilboði B. Í dómi Landsréttar var komist að þeirri niðurstöðu að heimilt hefði verið að líta til byggingarsögu bjóðenda, þar á meðal til þess hvort eðlileg framvinda hefði verið á fyrri byggingarframkvæmdum. Þá var ekki fallist á með N að brotið hefði verið gegn 13. gr. stjórnsýslulaga við meðferð málsins enda hefði afstaða N um tafir á framkvæmdum legið fyrir í gögnum málsins. Í þessum efnum var jafnframt ekki talið að á H hefði hvílt skylda til að afhenda N afrit af samantektum og samanburði hans á bjóðendum. Landsréttur féllst auk þess ekki á með N að brotið hefði verið gegn 10., 11., 12. og 18. gr. stjórnsýslulaga, en taldi hins vegar að annmarki hefði verið á rökstuðningi H. Hann gat þó ekki einn og sér leitt til þess að fallist yrði á kröfur N í málinu. Var öllum málsástæðum N þannig hafnað og niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sýknu H og B af kröfum N því staðfest.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A á sjúkrahúsi var framlengd um allt að tólf vikur með heimild til rýmkunar að mati yfirlæknis.

Þ og HM höfðuðu mál á hendur HF, I, F ehf., G og S hf. og kröfðust skaðabóta eða afsláttar vegna galla á fasteign sem þau höfðu keypt af HF og I með milligöngu F ehf. og G fasteignasala. Með hinum áfrýjaða dómi voru F ehf., G og S hf. dæmd til að greiða HF og I skaðabætur vegna ófullnægjandi upplýsinga um endurnýjun fráveitulagna en því hafnað að HF og I bæru ábyrgð á þessu tjóni. Þá var fallist á að HF og I bæru skaðabótaábyrgð á tjóni sem fólst í því að engin drenlögn var við húsið og enginn brunnur á lóð þess, en hafnað að F ehf., G og S hf. bæru ábyrgð á því tjóni. Fyrir Landsrétti kröfðust HF og I sýknu af kröfum Þ og HM en þau síðastnefndu kröfðust hærri bóta í tengslum við skort á drenlögn og brunn í lóð. Í dómi Landsréttar var vitnað til framburðar vitnis sem staðhæfði að brunnur hefði verið settur í lóðina. Taldi rétturinn að óvarlegt væri að leggja til grundvallar að enginn brunnur væri í lóðinni. Voru HF og I því sýknuð af þessum hluta skaðabótakröfu Þ og HM. Á hinn bóginn var á það fallist með Þ og HM að ekki væri til staðar drenlögn við húsið. Taldi rétturinn að fullnægt væri skilyrðum 43. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup fyrir skaðabótaábyrgð HF og I vegna þessa galla. Tók rétturinn þá til skoðunar hvort ákvæði 2. mgr. 25. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993 stæði því í vegi að HF og I yrði gert að bæta Þ og HM það tjón sem hlaust af gallanum vegna meðábyrgðar G sem ábyrgðartrygging F ehf. hjá S hf. tæki til. Niðurstaða Landsréttar var á þá leið að rekja mætti rangar upplýsingar um endurnýjun drenlagna í söluyfirliti öðrum þræði til gáleysis G og bæru hann og F ehf. skaðabótaábyrgð á því tjóni sem af því hefði hlotist á grundvelli 27. gr. laga nr. 70/2015 um sölu fasteigna og skipa og yrði að ganga út frá því að ábyrgðartrygging F ehf. hefði átt að taka til þess tjóns. HF og I hefðu ekki valdið framangreindu tjóni af ásetningi eða stórfelldu gáleysi og væru atvik að öðru leyti ekki með þeim hætti sem lýst væri í 2. mgr. 19. gr. skaðabótalaga. Með vísan til 2. mgr. 25. gr. skaðabótalaga var því hafnað kröfu Þ og HM um bætur vegna tjónsins úr hendi HF og I. Voru þau því sýknuð af öllum kröfum Þ og HM.

J var sakfelldur fyrir brot gegn valdstjórninni með því að hafa á bifreiðastæði á Akureyri, eftir að hafa reynt að komast undan lögreglu á hlaupum, gripið í öryggisvesti lögreglumanns, sem var að hlaupa hann uppi, fleygt honum í jörðina, haft hann undir og þannig veist með ofbeldi að lögreglumanninum sem var við skyldustörf. Féllst Landsréttur á niðurstöðu hins áfrýjaða dóms að af myndbandsupptöku úr eftirlitsmyndavél yrði nægilega ráðið að J hefði í umrætt sinn snúið sér við, gripið í lögreglumanninn og dregið hann eða fleygt honum í jörðina. Var niðurstaða hins áfrýjaða dóms staðfest um sakfellingu J og honum gert að sæta fangelsi í þrjá mánuði en fullnustu refsingarinnar frestað skilorðsbundið í þrjú ár.

C var ásamt öllum fastráðnum flugmönnum B sem tóku kjör kjarasamnings FÍA og B sagt upp störfum með þriggja mánaða fyrirvara. Með dómi Félagsdóms í máli nr. 2/2021 var fallist á að uppsagnirnar hefðu verið ólögmætar þar sem þær brytu gegn ákvæði a-liðar 4. gr. laga nr. 80/1938. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að til úrlausnar væri hvort B hefði með uppsögn C brotið gegn forgangsréttarákvæðum og starfsaldursreglum kjarasamnings FÍA og B þannig að leiddi til bótaskyldu B. Lagt var til grundvallar að B hefði, með því að fá aðra flugmenn sem stóðu utan FÍA til að takast á hendur störf við flug til Íslands og frá því, brotið gegn samningsskyldum sínum gagnvart C með þeim hætti að hann væri skaðabótaskyldur. Af gögnum málsins mætti ráða að tekjur C hefðu lækkað umtalsvert eftir að uppsagnarfresti lauk og því ljóst að hann hefði orðið fyrir tjóni þar sem B virti ekki forgangsrétt hans til flugstarfa. Uppsögnin væri orsök tekjutaps hans. Voru bætur C metnar að álitum og þóttu hæfilega ákveðnar 6.100.000 krónur.

H var ásamt öllum fastráðnum flugmönnum B sem tóku kjör kjarasamnings FÍA og B sagt upp störfum með þriggja mánaða fyrirvara. Með dómi Félagsdóms í máli nr. 2/2021 var fallist á að uppsagnirnar hefðu verið ólögmætar þar sem þær brytu gegn ákvæði a-liðar 4. gr. laga nr. 80/1938. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að til úrlausnar væri hvort B hefði með uppsögn H brotið gegn forgangsréttarákvæðum og starfsaldursreglum kjarasamnings FÍA og B þannig að leiddi til bótaskyldu B. Lagt var til grundvallar að B hefði, með því að fá aðra flugmenn sem stóðu utan FÍA til að takast á hendur störf við flug til Íslands og frá því, brotið gegn samningsskyldum sínum gagnvart H með þeim hætti að hann væri skaðabótaskyldur. Af gögnum málsins mætti ráða að tekjur H hefðu lækkað umtalsvert eftir að uppsagnarfresti lauk og því ljóst að hann hefði orðið fyrir tjóni þar sem B virti ekki forgangsrétt hans til flugstarfa. Uppsögnin væri orsök tekjutaps hans. Voru bætur H metnar að álitum og þóttu hæfilega ákveðnar 2.200.000 krónur.

J var ásamt öllum fastráðnum flugmönnum B sem tóku kjör kjarasamnings FÍA og B sagt upp störfum með þriggja mánaða fyrirvara. Með dómi Félagsdóms í máli nr. 2/2021 var fallist á að uppsagnirnar hefðu verið ólögmætar þar sem þær brytu gegn ákvæði a-liðar 4. gr. laga nr. 80/1938. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að til úrlausnar væri hvort B hefði með uppsögn J brotið gegn forgangsréttarákvæðum og starfsaldursreglum kjarasamnings FÍA og B þannig að leiddi til bótaskyldu B. Lagt var til grundvallar að B hefði, með því að fá aðra flugmenn sem stóðu utan FÍA til að takast á hendur störf við flug til Íslands og frá því, brotið gegn samningsskyldum sínum gagnvart J með þeim hætti að hann væri skaðabótaskyldur. Af gögnum málsins mætti ráða að tekjur J hefðu lækkað umtalsvert eftir að uppsagnarfresti lauk og því ljóst að hann hefði orðið fyrir tjóni þar sem B virti ekki forgangsrétt hans til flugstarfa. Uppsögnin væri orsök tekjutaps hans. Voru bætur J metnar að álitum og þóttu hæfilega ákveðnar 8.100.000 krónur.

Þ höfðaði mál gegn GM og M og krafðist þess annars vegar að viðurkennt yrði að GM væri óheimilt að nota undir starfsemi sína tiltekinn veg að fasteigninni L2 og hins vegar að M væri óheimilt að ráðast í framkvæmdir á veginum að því leyti sem vegurinn liggur í landi L1. Með hinum kærða úrskurði var máli Þ vísað frá dómi. Í úrskurði Landsréttar kom fram að tilgangur málsóknar Þ væri að koma í veg fyrir að vegurinn væri notaður sem aðkoma fyrir starfsemi GM. Varðandi fyrri hluta kröfugerðar Þ sagði að vegurinn væri akvegur sem væri opinn almenningi og því ekki einkavegur GM.  Þá yrði ekki talið að GM hefði starfsemi á veginum sem ráðið gæti umferð þar. Niðurstaða um kröfu Þ myndi því hvorki fela í sér að ráðið yrði til lykta ágreiningi málsins né hefði hún raunhæft gildi um réttarstöðu hans. Var krafan því ekki talin fullnægja skilyrðum 1. mgr. 25. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála og var niðurstaða hins kærða úrskurðar um frávísun hennar staðfest. Um seinni hluta kröfugerðar Þ kom síðan fram að skilja yrði hana svo að Þ vildi meina M með öllu að ráðast í nokkrar framkvæmdir á veginum. Landsréttur benti á að í  kæru Þ kæmi fram að með málsókninni væri ekki verið að leitast eftir að koma í veg fyrir að nánar greindir aðilar kæmust þar um. Svo þessir aðilar gætu farið um veginn mætti ætla að þörf yrði á viðhaldi. Ef fallist yrði á kröfuna kæmi það í veg fyrir að M, sem bæri ábyrgð á veghaldi vegarins samkvæmt 12. gr. vegalaga nr. 80/2007, gæti sinnt skyldum sínum til viðhalds. Var málatilbúnaður Þ að þessu leyti talinn vera á reiki og samræmast ekki kröfum d- og e-liðar 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991. Þá var einnig vísað til þess að krafa Þ væri í andstöðu við vilja sameigenda að jörðinni L2. Að virtum reglum um óskipta sameign og samaðild, hefði Þ verið rétt að stefna sameigendum sínum til að þola dóm um kröfuna. Var niðurstaða hins kærða úrskurðar um frávísun seinni hluta kröfu Þ því einnig staðfest.

Þ var ásamt öllum fastráðnum flugmönnum B sem tóku kjör kjarasamnings FÍA og B sagt upp störfum með þriggja mánaða fyrirvara. Með dómi Félagsdóms í máli nr. 2/2021 var fallist á að uppsagnirnar hefðu verið ólögmætar þar sem þær brytu gegn ákvæði a-liðar 4. gr. laga nr. 80/1938. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að til úrlausnar væri hvort B hefði með uppsögn Þ brotið gegn forgangsréttarákvæðum og starfsaldursreglum kjarasamnings FÍA og B þannig að leiddi til bótaskyldu B. Lagt var til grundvallar að B hefði, með því að fá aðra flugmenn sem stóðu utan FÍA til að takast á hendur störf við flug til Íslands og frá því, brotið gegn samningsskyldum sínum gagnvart Þ með þeim hætti að hann væri skaðabótaskyldur. Af gögnum málsins mætti ráða að tekjur Þ hefðu lækkað umtalsvert eftir að uppsagnarfresti lauk og því ljóst að hann hefði orðið fyrir tjóni þar sem B virti ekki forgangsrétt hans til flugstarfa. Uppsögnin væri orsök tekjutaps hans. Voru bætur Þ metnar að álitum og þóttu hæfilega ákveðnar 5.200.000 krónur.