A var í héraði sakfelld fyrir stórfellt fíkniefnalagabrot með því að hafa staðið að innflutningi á tilgreindum fíkniefnum ætluðum til söludreifingar hér á landi í ágóðaskyni. A játaði sök við þingfestingu málsins í héraði og var farið með málið sem játningarmál. Var A gert að sæta fangelsi í 15 mánuði að frádregnu gæsluvarðhaldi sem hún hafði sætt, auk þess sem fíkniefnin voru gerð upptæk. A áfrýjaði málinu til Landsréttar og byggði á því að játning hennar hefði ekki verið í samræmi við gögn málsins, enda hefði hún ekki við rannsókn málsins játað að hafa flutt efnin inn til landsins í söluskyni. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að A hefði í þinghaldi játað skýlaust að hafa gerst sek um þá háttsemi sem henni var gefin að sök í ákæru. A hefði notið aðstoðar verjanda við meðferð málsins í héraði og hefði efni ákærunnar verið kynnt henni með aðstoð túlks. Féllst rétturinn á þá niðurstöðu héraðsdóms að játning A fengi stoð í framlögðum gögnum málsins. Að þessu gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur.

Undir rekstri málsins fyrir Landsrétti óskaði V með bréfi til réttarins eftir „breytingu á nafngreiningu aðila máls til varnar” þannig að K hf. fengi „stöðu sóknaraðila vegna Veðskuldabréfasjóðsins Virðingar“. Í úrskurði Landsréttar kom fram að í málinu væri ekki ágreiningur um að V brysti aðildarhæfi að lögum, heldur hvort úr þeirri stöðu yrði bætt fyrir Landsrétti gegn andmælum J. Taldi Landsréttur að það kynni að raska grundvelli málsins að nýr aðili kæmi að því á áfrýjunarstigi og því væri ekki hægt að fallast á kröfu V. Þar sem V skorti aðildarhæfi að lögum væri óhjákvæmilegt að vísa málinu frá héraðsdómi.

Í málinu deildu A og B, foreldrar stúlknanna C og D, um hvoru þeirra skyldi falin forsjá stúlknanna og hjá hvoru þeirra stúlkurnar skyldu hafa lögheimili, auk þess sem bæði kröfðust þess að dæmt yrði um inntak umgengni þeirra við dæturnar. Með hinum áfrýjaða dómi var kveðið á um að forsjáin skyldi vera sameiginleg, að lögheimili stúlknanna skyldi vera hjá A og að B skyldi að greiða einfalt meðlag með dætrunum, auk þess sem kveðið var á um nánar tiltekið inntak umgengnisréttar. Í dómi Landsréttar var litið til þess að í lögskýringargögnum með breytingalögum frá 2012 við barnalög nr. 74/2003 kæmi fram að sameiginleg forsjá foreldra kynni að eiga rétt á sér þótt foreldrar væru ekki sammála um allt og jafnvel þó að ágreiningur á milli þeirra væri slíkur að þeir þyrftu aðstoð við að leysa úr honum. Sameiginleg forsjá kynni að hafa jákvæð áhrif á samstarfsvilja foreldra, vera til þess fallin að hvetja til aukinnar samábyrgðar og þátttöku beggja foreldra og auka líkur á tengslum barns við þá báða. Þá leit Landsréttur til þeirrar niðurstöðu matsgerðar dómkvadds matsmanns að forsjárhæfni beggja foreldra væri góð og án alvarlegra athugasemda, en forsjárhæfni A væri að nokkru leyti sterkari. Að þessu gættu, en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms, var staðfest sú niðurstaða héraðsdóms að A og B skyldu fara sameiginlega með forsjá dætra sinna. Jafnframt staðfesti Landsréttur niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um að lögheimili dætranna skyldi vera hjá A. Var enn fremur staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að B skyldi greiða einfalt meðlag með dætrunum til 18 ára aldurs þeirra. Að lokum leit Landsréttur til þess að sú tilhögun umgengni C og D við A og B sem hafði verið ákveðin í héraðsdómi hefði í öllum meginatriðum gengið vel. Að því gættu, og að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms þar um, var staðfest niðurstaða hans um inntak umgengnisréttar.

AB og MA voru ákærðir fyrir nauðgun samkvæmt 1. og 2. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa á þáverandi dvalarstað AB haft samræði við A, án hennar samþykkis, beitt hana ólögmætri nauðung og notfært sér ölvunar­ástand hennar, en A hafi ekki getað spornað við þeirri háttsemi sökum ölvunar og svefndrunga sem bæði AB og MA hafi verið fullljóst um. Voru AB og MA báðir sakfelldir í héraði samkvæmt ákæru, gert að sæta fangelsi í tvö og hálft ár og greiða A hvor um sig 1.500.000 krónur í miskabætur. AB viðurkenndi samræði við A en byggði á því að það hefði verið með hennar samþykki og hún ekki verið svo drukkin að hún gæti ekki spornað við því. Í dómi Landsréttar var komist að þeirri niðurstöðu að hafið væri yfir skynsamlegan vafa að A hefði allt frá upphafi til loka samskipta hennar við AB og MA verið í því ástandi að hún hefði hvorki verið fær um að veita samþykki né sporna við samræði. Taldi Landsréttur framburð AB ótrúverðugan um að hann hafi talið ástand A venjulegt og eðlilegt, enda hafi honum miðað við fyrirliggjandi gögn hlotið að vera fyrrgreint ástand A ljóst. Var niðurstaða héraðs­dóms um sakfellingu AB því staðfest. Ólíkt AB neitaði MA því að hafa haft samræði við A. Við mat á trúverðugleika framburðar MA var meðal annars litið til þess að hann hafði gert verulegar og ítrekaðar breytingar á framburði sínum undir rannsókn málsins og var hvorki talið að fram hefðu komið trúverðugar skýringar á röngum framburði hjá lögreglu né breyttum framburði fyrir dómi. Var framburður MA um atburði næturinnar metinn mjög ótrúverðugur. Þá hafði AB frá upphafi lýst því að hann hefði séð MA og A nakin í kynferðislegum stellingum í íbúðinni og var það ekki talið fara á milli mála að verið væri að lýsa samræði. Þrátt fyrir að framburður AB um það hvernig hann mat ástand brotaþola hefði verið metinn ótrúverðugur var það ekki talið leiða til þess að framburður hans um hvaðeina í málinu væri ótrúverðugur og gæti engu skipt um sönnun. Samkvæmt því sem nánar er rakið í dóminum taldi Landsréttur framburð AB um háttsemi MA mun trúverðugri en framburð MA um að hann hefði ekki haft samræði við A. Þá var meðal annars vísað til þess að þær takmörkuðu minningar sem A hefði lýst, í afar trúverðugum framburði, lytu að aðkomu tveggja manna að því að notfæra sér ástand hennar. Að öllu virtu taldi Landsréttur hafið yfir skynsamlegan vafa að MA hefði haft samræði við brotaþola auk þess sem honum hafi, í ljósi þeirra gagna sem lágu til grundvallar niðurstöðu réttarins um ástand brotaþola, hlotið að vera ljóst að hún var hvorki fær um að veita samþykki né sporna við samræði. Var niðurstaða héraðsdóms um sakfellingu MA því staðfest. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að AB og MA notfærðu sér ölvun A og brutu með grófum og sérlega ófyrirleitnum hætti gegn kynfrelsi hennar. Var ásetningur þeirra talinn einbeittur og ættu þeir sér engar málsbætur. Var refsing þeirra beggja ákveðin fangelsi í þrjú ár og þeim gert að greiða A hvor um sig 2.000.000 króna í miskabætur.

S var ásamt meðákærðu í héraði gefið að sök stórfellt fíkniefnalagabrot með því að hafa þann 20. maí 2022 haft í vörslum sínum í sölu- og dreifingarskyni 3.445 grömm af kannabislaufum, 91 kannabisplöntu og 1.403,48 grömm af marijúana og hafa um nokkurt skeið ræktað greindar plöntur, sem lögregla lagði hald á við leit á landareign S, og 9.660 grömm af marijúana sem fundust við leit í nánar tilgreindu sumarhúsi og 780 grömm sem meðákærði X hafði afhent meðákærða Y til dreifingar. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að útilokað væri að S hefði umræddan dag haft í vörslum sínum þau 780 grömm af marijúana sem afhent höfðu verið meðákærða Y 4. maí 2022 og hann síðar afhent þriðja aðila. Einnig lægi ekkert fyrir um að S hefði haft aðgang að þeim 9.660 grömmum af marijúana sem fundust í umræddu sumarhúsi, yrði S því ekki sakfelld fyrir þá háttsemi. Landsréttur féllst hins vegar á að S hefði haft í vörslum sínum í sölu- og dreifingarskyni þær kannabisplöntur og -lauf auk þess magns marijúana sem lögregla lagði hald á við leit á landareign S. Enn fremur var fallist á að S hefði um nokkurt skeið litið til með ræktun þeirra kannabisplantna sem haldlagðar voru á landareign hennar og þeirra plantna sem notaðar voru, að öllu eða langmestu leyti, til framleiðslu á umræddum 9.660 og 780 grömmum af marijúana. Ekki var talin komin fram nægjanleg sönnun að S hafi af ásetningi sýnt af sér háttsemi sem varðaði við 173. gr. a almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og var háttsemi S því heimfærð undir 2. gr., sbr. 5., og 6. gr., laga nr. 65/1974 um ávana- og fíkniefni. Loks staðfesti Landsréttur sakfellingu S fyrir brot gegn lögum nr. 65/1974 með því að hafa haft í vörslum sínum 86,52 grömm af marijúana og 40 millilítra af kannabisblönduðum vökva sem fundust á heimili hennar. Var refsing S ákveðin fangelsi í sex mánuði en fullnustu refsingarinnar frestað í tvö ár skilorðsbundið.

L var sakfelldur fyrir brot gegn 1. mgr. 155. gr. almennra hegningarlaga með því að hafa ritað nafn A undir umsókn B ehf. um leigu bílaleigubifreiðar og samþykki viðskiptaskilmála og notað skjalið til þess að stofna til viðskipta við C ehf. Í dómi Landsréttar kom fram að í málinu lægi ekkert fyrir um að L hafi haft umboð til að skuldbinda B ehf. þegar þau atvik sem lýst er í ákæru áttu sér stað. Framburður A væri trúverðugur og afdráttarlaus um að L hafi enga heimild haft frá honum til að rita nafn hans á skjalið. Þá væri framburður L um að hann hafi fengið fullt umboð A til að rita nafn hans undir skuldbindingar fyrir hönd C ehf. ótrúverðugur og ætti sér ekki stoð í gögnum málsins. Yrði að leggja til grundvallar að með því að afhenda C ehf. umsóknina hafi L af ásetningi notað falsað skjal til að koma því til leiðar að B ehf. stofnaði til viðskipta við D ehf. um leigu bifreiða. Var refsing L ákveðin 30 daga skilorðsbundið fangelsi.

Ágreiningur málsaðila átti rót sína að rekja til þess er K, sem fyrirsvarsmaður félagsins R ehf., setti átta fasteignarhluta sína að veði, í tengslum við lántöku R ehf., með útgáfu þriggja veðskuldabréfa á árunum 2016 og 2017. Eftir að vanskil urðu á greiðslu afborgana af veðskuldabréfunum voru fjórir hinna veðsettu eignarhluta seldir nauðungarsölu. Í framhaldinu krafðist F hf. greiðslu eftirstöðva skulda samkvæmt tveimur skuldabréfanna. Í málinu krafðist K þess að eftirstöðvar skuldanna yrðu felldar niður með vísan til þess að markaðsverð hinna seldu eigna hefði verið hærra en söluverð þeirra við nauðungarsölu, sbr. 57. gr. laga nr. 90/1991 um nauðungarsölu. Í hinum áfrýjaða dómi var talið sannað með vísan til niðurstaðna matsgerðar dómkvaddra yfirmatsmanna að markaðsvirði hinna seldu eignarhluta hefði verið 37.500.000 krónum hærra en söluandvirði þeirra við nauðungarsölu, og skuld stefnda færð niður sem því nam. Í dómi Landsréttar var fallist á þessar forsendur hins áfrýjaða dóms en litið til þess að F hf. hefði fengið samtals 2.000.000 króna úthlutað til sín upp í veðkröfur samkvæmt viðbótarfrumvarpi sýslumanns, sem ekki hefði verið litið til í niðurstöðum hins áfrýjaða dóms. Var krafa K um niðurfærslu krafna því lækkuð samkvæmt því um 2.000.000, og fallist á niðurfærslu krafna um samtals 35.500.000 krónur.

S höfðaði mál fyrir héraðsdómi og krafðist skaðabóta úr hendi T vegna nánar tilgreinds tjóns sem S taldi að T bæri ábyrgð á sem eini stjórnarmaður, framkvæmdastjóri, prókúruhafi og meirihlutaeigandi O ehf. en félagið hafði verið tekið til gjaldþrotaskipta. Í dómi héraðsdóms var fallist á kröfu S. Í dómi Landsréttar kom fram að samkvæmt 1. mgr. 16. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála geti aðili dómsmáls verið hver sá einstaklingur, félag eða stofnun sem getur átt réttindi eða borið skyldur að landslögum. Um aðild til sóknar í einkamáli gildi enn fremur að sá einn geti með réttu höfðað mál sem sé rétthafi að þeim hagsmunum sem leitað sé úrlausnar um. Skortur á aðildarhæfi svo og vanreifun á aðildarhæfi og aðild leiði til frávísunar máls án kröfu. Í héraðsdómsstefnu höfðu engin rök verið færð fram fyrir aðildarhæfi S auk þess sem þar hefði ekki verið vikið að fyrirsvari hans svo sem áskilið sé í b-lið 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991. Væri málatilbúnaður S að þessu leyti haldinn verulegum annmörkum. Þá þótti ekki nægilega ráðið af gögnum sem S lagði fram fyrir Landsrétti að hann gæti átt sjálfstæð réttindi eða borið skyldur samkvæmt 1. mgr. 16. gr. laga nr. 91/1991. Var málinu því vísað frá héraðsdómi án kröfu.  

H var ákærður fyrir kynferðisbrot og brot gegn barnaverndarlögum með því að hafa sent brotaþola mynd af getnaðarlim sínum í einkaskilaboðum á samskiptamiðlinum Snapchat. Landsréttur taldi hafið yfir skynsamlegan vafa að umrædd nektarmynd hafi verið af H og hann hefði verið sá sem sendi myndina til brotaþola. Var H því sakfelldur fyrir þá háttsemi sem honum var gefin að sök og hann sakfelldur samkvæmt ákæru. Refsing H var ákveðin fangelsi í 30 daga sem bundin var skilorði í eitt ár, en við ákvörðun um skilorðstíma hafði verið tekið tillit til dráttar sem varð á rannsókn málsins. Þá var niðurstaða héraðsdóms um frávísun á einkaréttarkröfu brotaþola ómerkt og vísað aftur í hérað til meðferðar í sérstöku einkamáli.

Með hinum áfrýjaða dómi var M sakfelldur fyrir stórfellt fíkniefnalagabrot með því að hafa staðið að innflutningi á samtals 13.032,33 g af kókaíni með styrkleika 83-87%, ætluðu til söludreifingar hér á landi í ágóðaskyni. M játaði sök við meðferð málsins í héraði og var gert að sæta fangelsi í sex og hálft ár og upptöku á fíkniefnunum. Fyrir Landsrétti var eingöngu ágreiningur um ákvörðun refsingar. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að M flutti til landsins mikið magn af afar sterkum fíkniefnum sem ætluð voru til söludreifingar hér á landi og brotaviljinn einbeittur. Á hinn bóginn horfði það til mildunar að hann var 18 ára þegar brotið var framið. Þá játaði hann brotið á rannsóknarstigi og fyrir dómi. Loks var tekið tillit til þess að ekki lá annað fyrir en að hlutverk M hefði einvörðungu verið í því fólgið að koma efnunum hingað til lands og fá þau öðrum í hendur og ekkert sem benti til þess að hann hefði komið að skipulagningu og fjármögnun innflutningsins. Með hliðsjón af þessu var refsing M ákveðin fangelsi í fimm ár.

V slf. krafðist þess að staðfest yrði riftun félagsins á kaupum á hjólagröfu sem lýst var yfir í bréfi þess til J og að J yrði gert að endurgreiða kaupverðið gegn skilum á gröfunni. Staðfest var niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að í röngu raðnúmeri hjólagröfunnar hefði falist galli sem V slf. hefði ekki getað gert sér grein fyrir við venjulega skoðun fyrir kaupin. Á hinn bóginn var V slf. ekki talið geta byggt rétt sinn á ætluðum galla á skófluhaus gröfunnar. Landréttur staðfesti þá niðurstöðu hins áfrýjaða dóms að notkun V slf. á gröfunni eftir að félagið lýsti yfir riftun á kaupunum hefði ekki samrýmst því að halda til streitu kröfum á grundvelli þeirrar yfirlýsingar. Var af þeim sökum ekki fallist á kröfu V slf. um staðfestingu riftunar og endurgreiðslu kaupverðs gegn skilum á gröfunni. Með matsgerð sem aflað var undir rekstri málsins í héraði og framburði matsmanns fyrir dómi var aftur á móti talið að V slf. hefði sýnt nægilega fram á að hann hefði orðið fyrir fjártjóni vegna gallans og voru honum dæmdar skaðabætur að álitum sem Landsréttur taldi hæfilega ákveðnar 5.000.000 króna.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felldur yrði úr gildi úrskurður umdæmisráðs C um að börn A yrðu vistað utan heimilis í fjóra mánuði.