Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumannsins á höfuðborgarsvæðinu um að nauðungarvista hann á sjúkrahúsi í allt að 21 sólarhring.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var sviptur sjálfræði í tvö ár.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli e- og g-liða 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu M um að aðfarargerð til afhendingar nánar tilgreindra gagna skyldi fara fram gagnvart I. Í úrskurði Landsréttar kom meðal annars fram að aðfararheimildin væri úrskurður úrskurðarnefndar um upplýsingamál 10. október 2024. Þá lægi fyrir að I hefði höfðað einkamál gegn M og þriðja aðila, sem þingfest hefði verið 15. nóvember sama ár, og krafist meðal annars ógildingar á því ákvæði í fyrrgreindum úrskurði sem aðfararbeiðni M byggði á. Samkvæmt 4. mgr. 94. gr. laga nr. 91/1991 hefði þingfesting máls fyrir dómi um tilteknar kröfur í för með sér litis pendens áhrif. Við mat á því hvort ákvæðið leiddi til þess að hafna bæri beiðni M um aðför yrði að horfa til þess að I höfðaði einkamálið og þingfesti áður en aðfararbeiðnin var tekin fyrir á dómþingi. Yrði fallist á kröfu M um afhendingu gagna hefði I ekki lengur lögvarða hagsmuni af fyrrgreindri dómkröfu sinni í einkamálinu. Gagnkrafa I í aðfararmálinu um að beiðni M um aðför yrði hafnað byggði á sömu málsástæðum og krafa hans um ógildingu 5. töluliðar úrskurðarorðs í úrskurði úrskurðarnefndarinnar og væri sakarefnið í málunum tveimur hið sama. Samkvæmt framangreindu féllst Landsréttur á með I að einkamál það sem hann hafði höfðað gegn M hefði litis pendens áhrif í aðfararmálinu. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og beiðni varnaraðila um aðför hafnað.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var svipt lögræði tímabundið í tvö ár.

Felldur var úr gildi úrskurður héraðsdóms þar sem máli sóknaraðila gegn X var vísað frá dómi.

Kært var ákvæði í dómi héraðsdóms þar sem aðalkröfu S samkvæmt kröfulið A í stefnu, um að viðurkennt yrði með dómi að ógilt væri samkomulag S við R vegna fyrirhugaðrar uppbyggingar og breyttrar nýtingar á nánar tiltekinni lóð, var vísað frá dómi. Var það gert á þeim grundvelli að ógilding alls samkomulags aðila myndi óneitanlega hafa áhrif á útgefið byggingarleyfi og lóðarleigusamning enda væru efni samkomulagsins í heild forsenda fyrir gerð þeirra. S hefði því ekki lögvarða hagsmuni af ógildi samkomulagsins í heild og krafan talin fara samkvæmt efni sínu gegn 2. mgr. 25. gr. laga nr. 91/1991. Landsréttur taldi að S hefði gert grein fyrir því með skýrum hætti á hvaða grundvelli hann byggði aðalkröfu sína og að ljóst væri að ef fallist yrði á kröfu hans myndi sú úrlausn hafa áhrif á stöðu aðila að lögum. Í þeirri úrlausn yrði á hinn bóginn ekki tekin afstaða til þess hvort byggingarleyfi og lóðarleigusamningur skyldu felld úr gildi eða nánar hvernig uppgjöri á réttindum og skyldum aðila samkvæmt ógildum samningi skyldi háttað. Í ljósi framangreinds yrði að telja að krafa sóknaraðila endurspeglaði ágreining milli aðila um gildi fyrrgreinds samkomulags og að úrlausn þar um myndi hafa áhrif á stöðu þeirra. Efnismeðferð kröfunnar myndi þannig fela í sér úrlausn sakarefnis sem hefði raunhæft gildi fyrir S. Kröfu hans yrði því ekki vísað frá á þeim grunni að hann hefði ekki lögvarða hagsmuni af úrlausn hennar. Samkvæmt því var hið kærða ákvæði í héraðsdómi fellt úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið að því leyti til efnislegrar meðferðar.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli g-liðar 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um öflun matsgerðar og yfirmatsgerðar.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli I ehf. gegn I ohf. og IA ehf. var vísað frá dómi. Málið hafði I ehf. höfðað til viðurkenningar á óskiptri skaðabótaábyrgð I ohf. og IA ehf. á nánar tilgreindu tjóni sem I ehf. kvaðst hafa orðið fyrir. Í úrskurði Landsréttar var komist að þeirri niðurstöðu að möguleikum I ohf. og IA ehf. til að taka til varna í málinu hefði ekki verið áfátt. Var málatilbúnaður I ohf. því talinn uppfylla áskilnað e-liðar 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Einnig var málatilbúnaður I ehf. talinn uppfylla skilyrði 2. mgr. 25. gr. sömu laga um lögvarða hagsmuni. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar.

A höfðaði mál á hendur P til ómerkingar nánar tilgreindra ummæla sem P viðhafði á vefsvæði sínu á tímabilinu 2. apríl 2022 til 14. apríl 2023 ásamt því að krefjast miskabóta. Áttu ummælin það öll sammerkt að lúta með einum eða öðrum hætti að því að A og aðrir blaðamenn hefðu átt aðild að byrlun tiltekins einstaklings og þjófnaði á síma hans í því skyni að skrifa fréttir sem tengdust fyrirtækinu S. Í dómi Landsréttar kom fram að þótt ummæli P væru vissulega beinskeytt og óvægin, yrði að líta til þeirrar staðreyndar að A hefði haft stöðu sakbornings og sætti, þegar ummælin féllu, rannsókn lögreglu vegna mögulegrar aðildar, beinnar eða óbeinnar, að brotum á nefndum ákvæðum almennra hegningarlaga. Þá hefði P verið þátttakandi í almennri umræðu um mikilvæg samfélagsleg málefni sem erindi ætti við almenning og hefði af þeim sökum notið rúms tjáningarfrelsis á meðan A mátti sem blaðamaður og opinber persóna gera ráð fyrir að þurfa að þola hvassa og óvægna gagnrýni í kjölfar eigin skrifa. Þegar til alls var litið var lagt til grundvallar að P hefði mátt vera í góðri trú um að nægjanlegt tilefni hefði verið til ummælanna og að þau hefðu, þegar litið væri til hinnar hvössu umræðu sem málið hefði vakið, ekki gengið svo langt að nauðsyn bæri til þess í lýðræðislegu samfélagi, þar sem tjáningarfrelsi er í hávegum haft, að ómerkja þau. Hefði sú tjáning P sem um væri deilt rúmast innan tjáningarfrelsis hans samkvæmt 73. gr. stjórnarskrárinnar og 10. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Var P því sýknaður af kröfum A.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem leyst var úr nánar tilgreindum ágreiningi við opinber skipti til slita á fjárfélagi við lok óvígðrar sambúðar. Með úrskurði Landsréttar var staðfest niðurstaða héraðsdóms um að andvirði 39% eignarhluta B í nánar tilgreindri fasteign kæmi óskert í hlut B við fjárskiptin og að eftirstöðvar láns á fasteigninni skyldu að öllu leyti teljast skuld A og dragast frá 39% eignarhluta hennar. Þá var vísað frá héraðsdómi kröfu B um að A endurgreiddi henni 8.561.924 krónur og kröfu A um að hún fengi í sinn hlut 3.396.956 krónur vegna útlagðs kostnaðar sem hún hefði greitt í þágu B frá sambúðarslitum. Loks voru staðfest ákvæði hins kærða úrskurðar um að nánar tilgreind bifreið skyldi afhent A utan skipta og um að hafna kröfum B um að tillit yrði tekið til viðgerðarkostnaðar af bifreiðinni og viðhalds á fasteigninni eftir sambúðarslit.