P átti debetkort sem L hf. gaf út. Debetkortið og PIN-númer því tengt voru notuð með óheimilum hætti í París 14. janúar 2023 er 582.610 krónur voru teknar út af reikningi P. Deildu aðilar um hvort L hf. væri greiðsluskyldur samkvæmt lögum nr. 114/2021 um greiðsluþjónustu vegna hinna óheimiluðu úttekta þriðja aðila af reikningi P. Í dómi Landsréttar var rakið að P staðhæfði að debetkortið sem þriðji aðili hefði komist yfir hefði verið í sérstakri buddu í hliðarvasa sem rennt hefði verið fyrir. Hann áttaði sig ekki á því hvernig sá aðili hefði einnig komist yfir PIN-númer hans. Við annað en þessa frásögn P væri ekki að styðjast í því efni. Við úttekt af debetkortinu hefði verið notað PIN-númer P, sem í merkingu laga nr. 114/2021 væri sterk sannvottun viðskiptavinar. Eins og þessum atvikum háttaði þótti rétt að leggja til grundvallar að L hf. hefði, eftir því sem honum væri unnt, upplýst á fullnægjandi hátt um aðdraganda hinna óheimilu úttekta af reikningi P, sbr. lokamálslið 3. mgr. 78. gr. laga nr. 114/2021. Eins og P hefði sjálfur lýst þessum atvikum yrði lagt til grundvallar að hann hefði í ljósi aðstæðna sýnt af sér stórfellt gáleysi við notkun og varðveislu debetkortsins og öryggisskilríkjanna, sbr. 3. mgr. 80. gr. sömu laga. Því til samræmis yrði honum gert að bera tjón sem rekja mætti til hinna óheimilu úttekta sjálfur. Væri horft til framangreindra atvika og eðlis persónubundinna öryggisskilríkja kortsins, þótti rétt að P bæri sjálfur allt tjón sem rekja mætti til úttektanna, sbr. 4. mgr. 80. gr. laga nr. 114/2021. Var L hf. því sýknaður af kröfum P.

X var ákærður fyrir brot gegn 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa haft önnur kynferðismök en samræði við A á heimili hennar, án hennar samþykkis. Með hinum áfrýjaða dómi var X sýknaður af kröfum ákæruvaldsins. Fyrir Landsrétt voru lögð fram ný gögn, meðal annars um tímasetningu nokkurra atvika málsins. Í dómi Landsréttar kom fram að X og A væru ein til frásagnar um það sem gerðist á milli þeirra í umrætt sinn eftir að gestir, sem komið höfðu í íbúð A um nóttina, voru ýmist farnir eða lagstir til svefns í svefnherbergi íbúðarinnar. Með hliðsjón af þeim sjónarmiðum sem fram kæmu í 108. gr. og 109. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála, framlagðra gagna fyrir Landsrétti og forsendna hins áfrýjaða dóms var talið að skynsamlegur vafi léki á um að X hefði framið þann verknað sem honum væri gefinn að sök í málinu. Var niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sýknu X og frávísun einkaréttarkröfu A frá dómi því staðfest.

A krafðist þess að viðurkennd yrði bótaskylda S úr ábyrgðartryggingu nánar tilgreinds ökutækis vegna líkamstjóns sem A hefði orðið fyrir í umferðarslysi. Í dómi Landsréttar kom fram að hvorugur málsaðila hefði aflað matsgerðar samkvæmt 1. mgr. 10. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Málið lyti að því hvort A hefði orðið fyrir einhverju líkamstjóni í slysinu yfirleitt en sönnunarbyrðin um það hvíldi á A. Fram kom að A hefði lagt fram tiltekin gögn um heilsufar sitt og að talið væri sannað að A hefði orðið fyrir einhverju líkamstjóni við slysið. Yrði því fallist á viðurkenningarkröfu A og hinn áfrýjaði dómur staðfestur en með því væri engu slegið föstu um nákvæmt eðli og umfang tjónsins, sem ráða yrði úr á grundvelli matsgerðar.

Ágreiningur aðila sneri að því hvort FH ehf. bæri að greiða H ehf. nánar tiltekna fjárhæð vegna framkvæmda á herbergjum í heimavist að Húnavöllum. Krafa H ehf. byggði á húsaleigusamningi sem aðilar gerðu sín á milli 12. september 2019. Í dómi Landsréttar kom fram að óumdeilt væri að framkvæmdum við herbergin hefði lokið fyrir gildistöku húsaleigusamningsins. Af aðilaskýrslu G, fyrirsvarsmanns H ehf., í héraði var ráðið að framkvæmdirnar hefðu verið gerðar í gildistíð leigusamnings milli Húnavatnshrepps og Húnavalla ehf. 1. desember 2014, sbr. einnig samkomulag milli sömu aðila 20. maí 2016, sem kvað á um fyrirhugaðar breytingar á heimavist Húnavallaskóla. Kom þar fram að Húnavellir ehf. bæri allan kostnað af framkvæmdunum og skyldi Húnavatnshreppur eignast þær án endurgjalds við lok leigutíma nema samningnum yrði sagt upp fyrir þann tíma en þá yrðu framkvæmdirnar metnar og endurgreiddar að sanngjörnum hluta. Til þess kom ekki og réðst H ehf. því ekki í neinar framkvæmdir á hinu leigða á leigutíma húsaleigusamningsins 12. september 2019 sem hann gæti grundvallað kröfu sína á. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sýknu FH ehf. af kröfu H ehf.

M var sakfelldur fyrir brot gegn 199. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa áreitt A kynferðislega í bifreið sem hann ók með því að hafa káfað innanklæða á brjóstum og kynfærum hennar og reynt að kyssa hana tungukossum. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að með framangreindu broti rauf M skilorð og var sá hluti dómsins því dæmdur upp og M gerð refsing í einu lagi, sbr. 60. og 77. gr. almennra hegningarlaga. Var refsing M ákveðin fangelsi í 12 mánuði. Þá var honum gert að greiða A 700.000 krónur í miskabætur.

Í málinu var deilt um rétt C ehf. til andvirðis innborgunar sem C ehf. hafði innt af hendi til G ehf. í tengslum við kaup á 22 Kia bifreiðum af erlendum söluaðila, sem G ehf. hafði milligöngu um, en ekki varð af fyrirhuguðum kaupum á bifreiðunum. Skjalleg gögn um viðskiptin voru af skornum skammti, enda sömdu málsaðilar munnlega sín á milli, en þeir voru sammála um að um umsýsluviðskipti hefði verið að ræða. Meðal annars í ljósi þess að G ehf. upplýsti C ehf. hvorki um samskipti G ehf. við erlenda söluaðilann né skilmála vegna kaupanna, þar á meðal um réttarstöðu aðila væri fallið frá kaupunum, var talið óhjákvæmilegt að G ehf. bæri sönnunarbyrði fyrir þeim fullyrðingum að fyrirsvarsmanni C ehf. hefði verið ljóst að umrædd innborgun myndi glatast ef ekki yrði af kaupunum og samþykkt að sú yrði raunin. Taldi Landsréttur að miða yrði við að C ehf. hefði ekki mátt ganga út frá því eða samþykkt að það myndi glata innborgun sinni við það að fallast á tillögur G ehf. um að hætta við kaupin á Kia bifreiðunum. Þá styddu gögn málsins frekar fullyrðingar C ehf. um nýtingu og endurgreiðslu innborgunarinnar en fullyrðingar G ehf. um að viðskiptum málsaðila hefði lokið með eftirgjöf innborgunarinnar. Meðal annars að þessu virtu ásamt stöðu aðila og skorti á skriflegum gögnum yrði G ehf. að bera hallann af því sem óljóst væri um atvik og talið sannað að C ehf. hefði átt að fá þá greiðslu sem hann hafði innt af hendi endurgreidda. Var því hinn áfrýjaði dómur staðfestur um greiðsluskyldu G ehf.

Á árinu 2019 ákvað kirkjuþing að leggja niður Saurbæjarprestakall og í kjölfarið var embætti sóknarprests í Saurbæjarprestakalli, sem K hafði gegnt frá árinu 1996, sömuleiðis lagt niður. Í málinu krafðist K viðurkenningar á skaðabótaskyldu Þ vegna þess tjóns sem hann kvaðst hafa orðið fyrir vegna þessa. Til vara krafðist hann viðurkenningar á skaðabótaskyldu vegna þess tjóns sem hann kvaðst hafa orðið fyrir vegna þeirrar ákvörðunar biskups Íslands að hafna ákvörðun hans um að fara á lögmælt eftirlaun í framhaldi af því að honum var boðið embætti prests í Garða- og Hvalfjarðarstrandarprestakalli. Að því frágengnu krafðist K viðurkenningar á skaðabótaskyldu vegna þess tjóns sem hann kvaðst hafa orðið fyrir sökum þeirrar ákvörðunar biskups Íslands að hafna ákvörðun hans um að taka tilboðinu um prestsembætti í Garða- og Hvalfjarðarstrandarprestakalli. Landsréttur taldi að málsmeðferðin sem leiddi til ákvörðunar kirkjuþings um niðurlagningu Saurbæjar­prestakalls hefði verið lögmæt og byggst á lögmætum og málefnalegum grundvelli, og að hið sama gilti um ákvörðunina sem á eftir fylgdi um niðurlagningu sóknar­prestsembættisins. Þá taldi Landsréttur að þar sem K hafði ekki verið fluttur milli embætta samkvæmt 1. mgr. 36. gr. laga um réttindi og skyldur starfsmanna ríkisins, heldur hefði embætti hans verið lagt niður, hefði aldrei getað komið til álita að hann ætti tilkall til eftirlaunaréttinda samkvæmt 4. mgr. 20. gr. stjórnarskrárinnar. Að lokum taldi Landsréttur að viðbrögð Þ við því þegar K kvaðst í byrjun september 2019 vilja taka boði um embætti prests, sem Þ hafði gefið K frest til 10. apríl 2019 til að svara, hefðu ekki verið í ósamræmi við meginreglu stjórnsýsluréttar um réttmætar væntingar eða reglu um meðalhóf. Voru skilyrði skaðabótaábyrgðar því ekki talin uppfyllt og Þ sýknað af öllum kröfum K.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem ágreiningsmál vegna starfa B sem skiptastjóri dánarbús var fellt niður og A gert að greiða málskostnað.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var svipt lögræði tímabundið í tvö ár.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumannsins á höfuðborgarsvæðinu um að nauðungarvista A á sjúkrahúsi í allt að 21 sólarhring.

Ágreiningur málsaðila átti rót sína að rekja til fasteignakaupa A, en óumdeilt var að til kaupanna hafði hún nýtt söluandvirði fasteignar sem A og B höfðu átt í sameiningu, og kvaðst B eiga kröfu á hendur A af þeim sökum. Við skýrslugjöf í héraði breytti B þeim málatilbúnaði sem hann byggði á í stefnu og féll frá málsástæðu sem hann byggði á í héraði, en fyrir Landsrétti byggði hann á málsástæðu sem taldist of seint fram komin og raska grundvelli málsins. Að svo búnu varð að sýkna A af kröfu B og synja um staðfestingu kyrrsetningargerðar sýslumanns.

Í málinu var X ákærður fyrir sérstaklega hættulega líkamsárás samkvæmt 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa veist að brotaþola A með ítrekuðum hnéspörkum í höfuð og búk. Fyrir héraðsdómi gekkst X við þeirri háttsemi sem lýst var í ákæru en hafnaði heimfærslu háttseminnar til 2. mgr. 218. gr. fyrrgreindra laga. Í aðdraganda aðalmeðferðar málsins hafði héraðsdómari sent tölvupóst til verjanda ákærða þar sem hann lýsti því meðal annars að hann teldi afar hæpið að heimfæra háttsemina undir 217. gr. almennra hegningarlaga. Taldi Landsréttur að með ummælum í tölvupóstinum hefði héraðsdómari lýst afstöðu sinni til þeirra efnisvarna sem X hafði teflt fram í málinu. Þar með hefði verið kominn upp réttmætur vafi um óhlutdrægni dómarans, en skylda dómara til að gæta að hæfi sínu sneri meðal annars að því að efnisleg afstaða hans til ágreinings kæmi ekki fram fyrr en í dómi. Var hinn áfrýjaði dómur því ómerktur og heimvísað til löglegrar meðferðar og dómsálagningar á ný.