Máli P gegn N var vísað frá Landsrétti þar sem P lagði ekki fram tryggingu fyrir greiðslu málskostnaðar innan þess frests sem honum vart veittur til að setja hana.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli H á hendur R ehf. o.fl var vísað frá dómi. Ágreiningur málsins varðaði eignarhald á hlutum í R ehf. en H byggði á því að hún væri réttur eigandi þriðjungs heildarhluta félagsins og krafðist viðurkenningar á því. Tók kröfugerðin ekki mið af hækkun hluta félagsins úr 500.000 í 5.000.000 sem hafði verið skráð hjá fyrirtækjaskrá Skattsins. Í úrskurði Landsréttar kom fram að ráðið yrði af málatilbúnaði H að byggt væri meðal annars á því að dómur tæki afstöðu til lögmætis hækkunarinnar og eftirfarandi skráningar hennar. Væri slíkt hins vegar ekki unnt eins og kröfugerð H væri sett fram. Yrði krafan tekin til greina stæði eftir að útkljá ágreining málsaðila um hækkunina og hvort lagarök stæðu til að breyta skráningu hennar hjá fyrirtækjaskrá Skattsins. Var kröfugerð H talin vera í andstöðu við 4. mgr. 114. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála og d- og e-lið 1. mgr. 80. gr. sömu laga. Jafnframt taldi Landsréttur málatilbúnað H um aðild málsins til sóknar vera verulega á reiki. Var því fallist á með héraðsdómi að málatilbúnaður H væri haldinn slíkum annmörkum að óhjákvæmilegt væri að vísa málinu frá héraðsdómi og niðurstaða hins kærða úrskurðar staðfest.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A á sjúkrahúsi var framlengd um allt að tólf vikur með heimild til rýmkunar að mati læknis.

P var sakfelldur fyrir stórfellda líkamsárás samkvæmt 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa slegið A tvisvar sinnum með glerflösku í höfuðið með tilgreindum afleiðingum fyrir A. Þá var P einnig sakfelldur fyrir líkamsárás samkvæmt 217. gr. sömu laga með því að hafa slegið B í andlitið með krepptum hnefa með tilgreindum afleiðingum fyrir B. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að samkvæmt framburðum fjögurra vitna í héraði og áverkavottorði væri sannað að A hefði hlotið tilgreinda áverka á enni og hnakka vegna þeirrar líkamsárásar sem P var sakfelldur fyrir í héraði. Hins vegar væri ósannað að hruflsár á framhandlegg A hefði hlotist vegna hennar. Þá var sýknukröfu P á grundvelli neyðarvarnar, sbr. 12. gr. almennra hegningarlaga hafnað, enda væri ekkert fram komið í málinu sem styddi þá vörn P að A hafi átt upptökin að átökunum eða að högg P hafi verið nauðsynlegt til að verjast eða afstýra ólögmætri árás A.  Við ákvörðun refsingar var litið til þess að P hafi verið sakfelldur fyrir tvær líkamsárásir og var önnur þeirra sérstaklega hættuleg þar sem glerflaska var notuð sem barefli. Refsing P var ákveðin sjö mánuðir en fullnustu hennar frestað skilorðsbundið í tvö ár og P gert að greiða A og B miskabætur.

E, J og S voru ákærðir fyrir stórfellt fíkniefnalagabrot, sbr. 173. gr. a almennra hegningarlaga nr. 19/1940, með því að hafa haft í vörslum sínum í sölu- og dreifingarskyni 2943,38 grömm af MDMA kristölum og 1.781 MDMA töflu. Þá var S einnig ákærður fyrir að hafa í vörslum sínum í sölu- og dreifingarskyni 153,29 grömm af kókaíni, 5,10 grömm af MDMA, 223,58 grömm af metamfetamíni í kristalsformi, 22 MDMA töflur og 788 töflur sem innihéldu fíknilyfið brómazólam ásamt því að vera gefin að sök nánar tilgreind umferðarlagabrot. Loks var J ákærður fyrir að hafa haft í vörslum sínum 4,60 grömm af kókaíni, tvö stunguvopn og tvö höggvopn. Með dómi héraðsdóms voru ákærðu sakfelldir samkvæmt ákæru, að því frátöldu að E og J voru sýknaðir af því að hafa haft MDMA töflurnar í vörslum sínum. Var refsing E og J ákveðin fangelsi í tvö ár og sex mánuði en refsing S ákveðin fangelsi í þrjú ár og sex mánuði. Á undi héraðsdómi að því leyti sem E og J voru sýknaðir en áfrýjaði málinu til refsiþyngingar. Kröfur E og S fyrir Landsrétti lutu einungis að ákvörðun refsingar en J krafðist sýknu af I. kafla ákæru. Um þátttöku J kom meðal annars fram í dómi Landsréttar að hún skæri sig á engan hátt frá þátttöku meðákærðu og var niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sakfellingu J staðfest. Þá var niðurstaða hins áfrýjaða dóms staðfest um refsingu E og J en refsing S ákveðin fangelsi í þrjú ár.

A höfðaði mál á hendur R, B og C og krafðist þess að dómsátt um afsal forsjár dóttur hennar yrði felld úr gildi og henni falin forsjá barnsins. Undir rekstri málsins í héraði var aflað skriflegra svara matsmanns um hvort aðstæður A væru breyttar og hvort sterkar líkur væru á að hún væri fær um að fara með forsjá barnsins. Að fengnum svörum matsmanns óskaði A eftir því að málið yrði fellt niður án kostnaðar og henni ákvarðaður gjafsóknarkostnaður. Með hinum kærða úrskurði var fallist á kröfu A um niðurfellingu málsins, sbr. c-lið 1. mgr. 105. gr. laga nr. 91/1991, um meðferð einkamála, og kveðið á um málskostnað að fjárhæð 1.000.000 króna til handa R og 800.000 krónur til handa B og C. Þá var jafnframt kveðið á um gjafsóknarkostnað til handa A að fjárhæð 800.000 krónur. A kærði úrskurð héraðsdóms og krafðist þess að R, B og C yrði gert að greiða henni málskostnað í héraði og fyrir Landsrétti. Landsréttur byggði á því að engin efni væru til að víkja frá fyrirmælum 2. mgr. 130. gr. laga nr. 91/1991 við ákvörðun málskostnaðar en taldi hæfilegt að A yrði gert að greiða R 400.000 krónur í málskostnað í héraði og B og C 200.000 krónur hvoru um sig. Gjafsóknarkostnaður A í héraði var jafnframt ákvarðaður 1.200.000 krónur. Loks var kærumálskostnaður felldur niður.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að eignarhlutum F heitinnar í tveimur nánar tilgreindum fasteignum, auk innistæða á bankareikningum, skyldi ráðstafað til B og C. Kröfum varnaraðila um frávísun málsins frá Landsrétti var hafnað.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem X var synjað um heimild til að leiða nánar tiltekin vitni við aðalmeðferð málsins auk þess sem henni var synjað um að leggja fram tiltekið bréf sem gagn í málinu. Í úrskurði Landsréttar var staðfest með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar sú niðurstaða að synja um heimild til að leiða vitnin við aðalmeðferð málsins. Hins vegar var tekið fram að ekki væri á valdi dómara að hindra að gögn sem X hygði byggja málatilbúnað sinn yrðu lögð fram í sakamáli nema þau væru bersýnilega þýðingarlaus fyrir málið eða því óviðkomandi. Í ljósi varna X var talið óvarlegt að slá því föstu að skjalið væri bersýnilega tilgangslaust til sönnunar og var því fallist á kröfu X um að leggja það fram.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felldur yrði úr gildi úrskurður umdæmisráðs Barnaverndar Reykjavíkur um að barn A yrði vistað utan heimilis í þrjá mánuði.

Með úrskurði héraðsdóms var kröfu sóknaraðila hafnað um að nánar tilgreind krafa hans yrði viðurkennd sem veðkrafa samkvæmt 111. gr. laga nr. 21/1991 við skiptameðferð varnaraðila. Niðurstaða héraðsdóms byggðist á því að krafa sóknaraðila ætti rót sína að rekja til tryggingabréfs sem gefið hafði verið út vegna skulda systurfélags varnaraðila, C ehf., tryggt með veði í eignum B ehf. Hefði sú ráðstöfun falið í sér gjöf í skilningi 1. mgr. 131. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. og verið riftanleg af þeim sökum. Staðfesti Landsréttur úrskurð héraðsdóms með vísan til forsendna hans.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem leyst var úr ágreiningi milli A og B við opinber skipti til slita á fjárfélagi við lok óvígðrar sambúðar. Í úrskurði Landsréttar kom fram að þegar litið væri heildstætt á atvik máls, hvernig fjármálum aðila var háttað á sambúðartímanum, fyrirkomulag á skráningu eigna, hversu skamman tíma sambúðin stóð yfir og aðstæður þeirra að öðru leyti yrði ekki talið að tilgreindar greiðslur sem A innti af hendi hefðu leitt til eignarhlutdeildar hans í íbúð B. Telja yrði að stærstur hluti þeirra hafi ekki falið í sér annað en eðlileg framlög til heimilisrekstrar. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli a- og g-liða 1. mgr. 115. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.