Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta áfram farbanni.

Ákærðu var gefið að sök tilraun til innflutnings á tæpum fimm kílógrömmum af hassi og tæpum 260 grömmum af amfetamíni, með því að hafa tekið við póstsendingu frá Hollandi sem var stíluð á hana, en áður hafði lögregla lagt hald á fíkniefni sem voru í sendingunni og skipt þeim út fyrir gerviefni. Í dómi Landsréttar var litið til þess að framburður ákærðu hefði verið óskýr og reikull frá byrjun rannsóknar málsins auk þess sem ákærða hefði ekki viljað veita lögreglu aðgang að skilaboðum í dulkóðuðu samskiptaforriti í síma hennar, en skýringar hennar á því og notkun forritsins hefðu verið með nokkrum ólíkindablæ og ekki í samræmi við önnur gögn. Þá þótti sannað að ákærða hefði, eftir viðtöku póstsendingarinnar, heyrst hafa uppi ummæli sem bentu til þess að hún hefði verið því fegin er sendingin var komin í hús hjá henni, en lögregla hafði meðal annars sett hlerunarbúnað í sendinguna. Enn fremur var litið til þess að gögn og hljóðupptökur í síma og spjaldtölvu ákærðu bentu eindregið til þess að ákærða hefði stundað viðskipti með fíkniefni í samstarfi við aðra. Að öllu þessu virtu taldi Landsréttur sannað að ákærða hefði vitað að fíkniefni væru í sendingunni sem hún vitjaði á pósthúsi umrætt sinn og var ákærða því sakfelld fyrir þá háttsemi sem henni var gefin að sök. Að auki var staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sviptingu ökuréttar, vegna umferðarlagabrots sem ekki kom til endurskoðunar fyrir Landsrétti, og upptöku á fíkniefnum. Var refsing ákveðin átta mánaða fangelsi.

Í júlí 2008 keypti stefnandi glugga og hurðir frá danska framleiðandanum I A/S, í verslun H 10 ehf. (áður H hf.), en stefndi H ehf. yfirtók síðar rekstur verslana H 10 ehf. og þar með viðskipasambandið við I A/S. Félagið H 10 ehf. sameinaðist stefnda HF ehf. 2022. Í hinum áfrýjaða dómi þótti sannað með vísan til matsgerðar dómkvadds matsmanns að gluggarnir hefðu ekki haft þá eiginleika sem áskildir voru við kaupin og stefnandi hefði af þeim sökum orðið fyrir tjóni. Aftur á móti var talið að krafa stefnanda gagnvart stefnda H ehf. hefði verið fyrnd þegar hann höfðaði málið í október 2023, jafnvel þótt tekið hefði verið mið af tæplega vikulöngu fyrningarrofi í maí 2022. Krafa stefnanda á hendur stefnda HF ehf. var sömuleiðis talin fyrnd, en í því tilliti var álitið að stefndi hefði ekki verið í samskiptum við félagið H 10 ehf. frá því síðast um áramótin 2011-2012, þegar stefndi H ehf. yfirtók rekstur þess félags. Var dómur héraðsdóms staðfestur með vísan til forsendna hans.

A var handtekinn vegna gruns um að hafa ekið bifreið óhæfur til að stjórna henni örugglega vegna áhrifa fíkniefna en var síðar sýknaður af þeim sakargiftum. A stefndi Í til greiðslu bóta samkvæmt 246. gr. laga nr. 2008 um meðferð sakamála en til vara á grundvelli b-liðar 1. mgr. 26. gr. skaðabótalaga. Með dómi Landsréttar var því slegið föstu að A hafi með hegðun sinni valdið eða stuðlað sjálfur að þeim aðgerðum lögreglu sem hann reisti kröfu sína á og var talið rétt að fella að öllu leyti niður bætur til hans sbr. 2. mgr. 246. gr. laga nr. 88/2008. Þá var ekki fallist á að lögregla hefði með aðgerðum sínum ekki gætt meðalhófs eða sýnt af sér saknæma og ólögmæta háttsemi, hvort sem litið væri á einstaka aðgerð sérstaklega eða þær heildstætt. Þá hafði A ekki fært sönnur á að hann hefði sætt ólögmætri meingerð gegn frelsi, friði eða æru vegna aðgerðanna, sbr. b-lið 1. mgr. 26. gr. skaðabótalaga. Var Í því sýknað af kröfum A.

ÓA og ÓIÓ höfðuðu mál á hendur Í, LÍ og V hf. og kröfðust þess að viðurkennd yrði óskipt skaðabótaskylda stefndu vegna tjóns þeirra er ein hryssa drapst og fjögur hross veiktust og lömuðust tímabundið. Í héraði byggðu ÓA og ÓIÓ meðal annars á því að samkvæmt skýrslu dýralæknis mætta rekja dauða eins hross og veikindi hinna til þess að þau hefðu komist í gamalt og mengað hey og mengað vatn á svæði við ratsjárstöðina á Stokksnesi. Þá byggðu þeir einnig á skýrslu Matvælastofnunnar um að veikindi hrossanna mætti rekja til bráðrar áleitrunar sem hrossin hefðu orðið fyrir við að éta mengað hey á Stokksnesi. Með dómi héraðsdóms voru Í, LÍ og V hf. sýknuð af kröfum ÓA og ÓIÓ þar sem ekki hefði tekist sönnun á því að dauði og veikindi hrossanna mætti rekja til þess að þau hefðu komist í úrgangshey og olíumengaðan jarðveg með áburðarblöndu. Við meðferð málsins fyrir Landsrétti öfluðu ÓA og ÓIÓ matsgerðar dýralæknis og jarðefnafræðings. Í dómi Landsréttar kom fram að niðurstöður matsmanna bentu til þess að mælingar á háum álgildum í rannsókn Matvælastofnunnar mætti rekja til þess að notuð hefðu verið sýnatökuglös sem ekki hentuðu til álmælinga og drógu niðurstöður matsmanna því mjög úr gildi þeirra ályktana sem settar voru fram í skýrslu Matvælastofnunnar um að rekja mætti veikindi hrossanna til þess að þau hefðu étið hey sem mengað var af áli. Með vísan til þess en að öðru leyti með vísan til forsendna dóms héraðsdóms var hann staðfestur um sýknu Í, LÍ og V hf.

Aðilar deildu um vatnsleka inn í hús að Tryggvagötu 16 sem fyrst varð vart í september 2019 og leiddi til tjóns fyrir T, B og I. Byggðu þessir aðilar á því að orsök lekans hefði alfarið verið á ábyrgð TG vegna nýbyggingar sem hann reisti á lóð nr. 14. Í matsgerð, sem aflað var í héraði, var komist að þeirri niðurstöðu að við framkvæmdir á Tryggvagötu 14 hefði lokast fyrir grunnvatnsstreymi milli húsanna og óframræst rými myndast. Jafnframt að drenlögn, sem hefði að stóru leyti getað afvatnað rýmið, hefði ekki verið lögð samkvæmt teikningum en við þetta hefði byggst upp vatnsþrýstingur á útveggi hússins að Tryggvagötu 16. Í hinum áfrýjaða dómi var ekki fallist á framangreint og talið ómögulegt að jarðvatnsþrýstingur gæti byggst upp á lóð nr. 14 enda fylltu tvær neðstu hæðir hússins út í lóðina. Lekinn hefði stafað af ófullnægjandi vatnsvörnum í og við Tryggvagötu 16 og TG því sýknaður af kröfum T, B og I. Landsréttur taldi fyrrgreinda ályktun héraðsdóms í andstöðu við gögn málsins og ekki forsendur til annars en að leggja niðurstöðu matsgerðarinnar um orsök vatnslekans til grundvallar við úrlausn málsins. Þótti mega slá því föstu að það hefði dregið mjög úr vatnsþrýstingi og líkum á tjóni sem varð ef drenlögn hefði verið lögð í samræmi við teikningar. TG yrði í öllu falli að bera hallann af óvissu að þessu leyti. Þá voru ekki talin efni til að líta svo á að ástand útveggja hússins að Tryggvagötu 16 hefði ráðið því að lekinn varð. Að mati Landsréttar voru skýr orsakatengsl á milli framkvæmda TG og lekans. TG var talinn hafa vikið frá þeim kröfum sem gera mætti til hans samkvæmt meginreglu nábýlisréttar um að fasteignareiganda beri að gæta þess við nýtingu og framkvæmdir á eign sinni að ekki verði tjón á nærliggjandi fasteignum. Skaðabótaábyrgð var því felld á TG að því marki sem fjártjón vegna lekans taldist sannað. Fjárkröfur T og B, sem voru einkum reistar á útlögðum kostnaði, voru að fullu teknar til greina. Krafa I viðvíkjandi útlögðum kostnaði var sömuleiðis tekin til greina en Landsréttur taldi á hinn bóginn ekki unnt að leggja matsgerðina til grundvallar mögulegu rekstrartapi I enda fengi aðferð matsmanna við útreikning þess ekki staðist. Voru bætur þar að lútandi því ákveðnar að álitum.

Með hinum áfrýjaða dómi var K sakfelldur samkvæmt I. lið ákæru fyrir sérstaklega hættulega líkamsárás með því að hafa veist með ofbeldi að brotaþola, A, og kastað óþekktum hlut í höfuð hennar með þeim afleiðingum að hún hlaut opið sár á höfði, höfuðkúpubrot og mar á heila. Var talið sannað að við þá atlögu hefði A fallið í gólfið og brotnað upp úr hægri augntönn hennar. Þá var K jafnframt sakfelldur samkvæmt III. lið ákæru fyrir vopna- og fíkniefnalagabrot. Hvað I. lið ákæru varðaði neitaði K sök og kvaðst ekki vita hvað hent hefði A sem aftur á móti bar um að í kjölfar þess að K hefði reiðst henni hefði hún fengið hlut í höfuðið með þeim afleiðingum að úr blæddi og hana svimaði. Að mati Landsréttar fékk framburður A að þessu leyti eindreginn stuðning í framburði vitnisins B. Þótti ákæruvaldið hafa fært á það sönnur með trúverðugum framburði A og B og því sem honum var til stuðnings, gegn neitun K, að K hefði veist með ofbeldi að A með því að kasta óþekktum hlut í höfuð hennar með fyrrgreindum afleiðingum. Með háttseminni var K talinn hafa brotið gegn 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Landsréttur taldi á hinn bóginn að þær sakargiftir á hendur K að A hefði fallið í gólfið við höfuðhöggið og við það brotnað upp úr hægri augntönn hennar fengju ekki viðhlítandi stuðning í framburði A og B. Var K því sýknaður af þeim. Þá taldi Landsréttur sök K samkvæmt III. lið ákæru fyrnda, enda þótti ljóst að refsing hans vegna þeirra brota hefði ekki farið fram úr sektum. Var K því sýknaður af sakargiftum samkvæmt nefndum lið ákæru. Refsing K var ákveðin 12 mánaða fangelsi og honum gert greiða brotaþola miskabætur.

A höfðaði mál á hendur B ehf. og krafðist viðurkenningar á skaðabótaskyldu vegna líkamstjóns sem hann varð fyrir er hann féll ásamt stiga til jarðar við vinnu hjá B ehf. á gámasvæði félagsins. Með dómi héraðsdóms var skaðabótaskylda B ehf. viðurkennd að hluta en talið að A skyldi bera þriðjung tjóns síns þar sem hann hefði sýnt af sér stórkostlegt gáleysi, sbr. 1. mgr. 23. gr. a skaðabótalaga nr. 50/1993. Í dómi Landsréttar kom fram að B ehf. bæri ábyrgð á því að A hefði aðgang að tækjum sem hæfðu vinnu hans. Hefði félaginu þannig borið að tryggja að A hefði stiga sem hentaði því verkefni sem hann sinnti og að komið væri í veg fyrir að hann rynni til við notkun, sbr. meðal annars grein 4.2.2 í II. viðauka reglugerðar nr. 367/2006 og 5. gr. reglugerðarinnar. Var ekki talið að umræddur stigi hefði hæft því verki sem A hafði verið falið að vinna og að B ehf. hefði vanrækt þær ríku kröfur sem gerðar eru til atvinnurekanda samkvæmt lögum nr. 46/1980 um aðbúnað, hollustuhætti og öryggi á vinnustöðum og reglum settum samkvæmt þeim. Taldi Landsréttur ótvírætt að saknæm háttsemi B ehf. hefði átt þátt í að slysið varð og að félagið bæri bótaábyrgð á tjóni A. Þá lægi ekki annað fyrir en að A hefði hagað verkinu í samræmi við verklagsreglur B ehf. og með þeim tækjum sem félagið hefði útvegað. Voru engin efni til að telja A hafa sýnt af sér stórkostlegt gáleysi og láta hann bera hluta af tjóni sínu sjálfur. Var því fallist á kröfu A um viðurkenningu á óskertri bótaábyrgð B ehf. vegna slyssins.

L ehf. krafðist skaðabóta úr hendi Í vegna ákvörðunar Minjastofnunar Íslands 8. janúar 2019 um að skyndifriða þann hluta Víkurkirkjugarðs, sem var innan byggingarreits L ehf. á Landsímareit í miðbæ Reykjavíkur. Deildu aðilar um það hvort ákvörðunin hefði verið háð annmarka er leiddi til bótaábyrgðar og hvort L ehf. hefði orðið fyrir tjóni vegna hennar. Í dómi Landsréttar var komist að þeirri niðurstöðu að heimild 1. mgr. 20. gr. laga nr. 80/2012 um menningarminjar yrði ekki beitt til að friða stað, sem þegar nyti lögbundinnar friðunar, til að hindra að framkvæmdir, sem heimilaðar hefðu verið innan hins friðaða svæðis, rýrðu gildi menningarminja utan þess. Til þess að ná slíkum markmiðum hefði Minjastofnun getað beitt öðru nánar tilgreindu úrræði samkvæmt sömu lögum. Féllst Landsréttur því á að ekki hefði staðið lagaheimild til skyndifriðunar þess hluta hins forna kirkjugarðs, sem var innan byggingarreits L ehf. og að með þeirri ákvörðun hefði verið brotið gegn meðalhófsreglu 12. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Taldi rétturinn að skilyrði bótaábyrgðar á grundvelli sakarreglunnar um ólögmæti og saknæmi væru uppfyllt. Með vísan til matsgerðar dómkvaddra matsmanna var lagt til grundvallar að L ehf. hafi vegna skyndifriðunarinnar orðið af töpuðum leigugreiðslum í átta daga og að sú fjárhæð næmi 19.726.024 krónum. Ekki var á það fallist að L ehf. hefði sýnt af sér eigin sök er leiddi til niðurfellingar eða takmörkunar á bótaábyrgð Í. Var Í því gert að greiða L ehf. 19.726.024 krónur ásamt tilgreindum vöxtum og dráttarvöxtum.

A höfðaði mál á hendur R og krafðist viðurkenningar á skaðabótaskyldu R vegna líkamstjóns sem A varð fyrir er hann var að störfum í B þegar C, skjólstæðingur B, sló A í hálsinn. Kröfu sína byggði A annars vegar á grein 8.5.1 í þágildandi kjarasamningi Eflingar og R en hins vegar á sakarreglunni og reglunni um vinnuveitandaábyrgð. Í dómi Landsréttar kom fram um ábyrgð samkvæmt kjarasamningi að C, sem hafði skömmu áður en hann réðst að A neytt fíkniefna, gæti ekki talist til einstaklings „sem að takmörkuðu eða jafnvel engu leyti [gæti] borið ábyrgð á gerðum sínum“ en slíkt væri nauðsynlegt til að umrætt kjarasamningsákvæði leiddi til ábyrgðar R. Var niðurstaða héraðsdóms um að R bæri ekki skaðabótaábyrgð gagnvart A á grundvelli kjarasamningsákvæðisins því staðfest. Um sakarábyrgð kom meðal annars fram að A hefði ekki talið sér ógnað áður en árásin átti sér stað og að hann hefði ekki sjálfur metið hættu á ferðum eða þörf á að grípa til varúðarráðstafana sem buðust. Yrði því ekki litið svo á að tjón hans mætti rekja til skorts á tilvist frekari úrræða sem grípa mætti til ef hætta skapaðist. Þá væru engin efni til að leggja til grundvallar að vegna skorts á þjálfun, leiðbeiningum eða öðrum athöfnum R hefði mat A á aðstæðum umrætt sinn verið rangt. Tjón hans hafi hlotist af fyrirvaralausri, óvæntri og saknæmri árás C en ósannað væri að tjónið yrði rakið til saknæmrar vanrækslu R eða starfsmanna hans. Var dómur héraðdóms því staðfestur um sýknu R.

Sakarefni málsins varðaði það álitaefni hvort taka bæri til greina kröfu G og GX um slit B ehf. samkvæmt 1. mgr. 81. gr. laga nr. 138/1994 um einkahlutafélög. Í dómi Landsréttar var rakið að skilyrði þess að fá viðurkenningardóm fyrir slitum samkvæmt 1. mgr. 81. gr. laga nr. 138/1994 væru ströng. Hafnað var málsástæðum G og GX um að hluthafinn H hefði misnotað aðstöðu sína hjá nánar tilgreindum dótturfélögum B ehf., að H hefði nýtt greiðslukort og tekjur sem tilheyrðu dótturfélagi B ehf. auk þess sem hann hefði dregið að sér fé félagsins og um hlutafjáraukningu í dótturfélagi B ehf. Var B ehf. því sýknað af kröfu G og GX.

G var gefið að sök kynferðisbrot gegn A með því að hafa á árinu 2018 til febrúar eða mars 2021, á þáverandi heimili þeirra, brotið gegn stúlkunni með því að slá hana í fjölda skipta á rassinn og í eitt skipti nuddað beran rass hennar, læri og innanverð læri, en á greindu tímabili var stúlkan 12 til 14 ára gömul. Í ákæru var háttsemin talin varða við 2. mgr. 202. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Með hinum áfrýjaða dómi var G sakfelldur samkvæmt ákæru. Hvað varðar hið fyrrgreinda nudd rakti Landsréttur að töluvert samræmi hefði verið í framburði G og A um annað en það sem beinlínis laut að þeim sökum sem á ákærða voru bornar í málinu en hann neitaði staðfastlega sök. Í ljósi þessa kom til skoðunar hvort önnur sönnunargögn styddu framburð annars þeirra umfram hitt með afgerandi hætti. Að endingu taldi Landsréttur að ákæruvaldið hefði fært á það sönnur, einkum með trúverðugum framburði vitnisins E, og öðru því sem honum var til stuðnings, gegn neitun G, svo ekki yrði vefengt með skynsamlegum rökum að hann hefði í umrætt sinn nuddað beran rass brotaþola, læri og innanverð læri. Að virtu heildstæðu mati á atvikum taldi Landsréttur að þessi háttsemi G hefði verið kynferðislegs eðlis og falið í sér kynferðislega áreitni eins og hún væri skilgreind í almennum hegningarlögum. Hið sama átti við um þá háttsemi G að slá í rass A í fjölda skipta. Var hann því sakfelldur samkvæmt ákæru.