H, sem starfað hafði sem flugumferðarstjóri hjá I ehf., krafðist þess að viðurkennt yrði að I ehf. hefði verið óheimilt að binda enda á störf H hjá I ehf. á grundvelli nánar tiltekins ákvæðis í kjarasamningi Félags íslenskra flugumferðarstjóra við Samtök atvinnulífsins. Ágreiningslaust var að starfslok H komu til af því einu að hann varð 63 ára og jafnframt að starfslok H hefðu verið reist á nánar tilgreindu kjarasamningsákvæði. Í dómi Landsréttar kom fram að ekki væri unnt að leggja þá merkingu í umþrætt kjarasamningsákvæði að starfslok skyldu verða við tiltekinn aldur. Þvert á móti mælti það fyrir um að starfslok verði við réttindamissi flugumferðarstjóra. Ekki væri fjallað um réttindi til að starfa sem flugumferðarstjóri í kjarasamningnum en reglur um þau réttindi og takmörk þeirra hefðu aftur á móti verið í lögum nr. 60/1998 og stjórnvaldsfyrirmælum sem sett höfðu verið á grundvelli þeirra. Eftir að lögum og stjórnvaldsfyrirmælunum var breytt 2017 og 2018 voru starfsréttindi flugumferðarstjóra ekki háð neinum aldurstakmörkunum. Taldi Landsréttur kjarasamningsákvæðið því ekki veita stoð fyrir því að binda enda á störf H hjá I ehf. þegar hann náði 63 ára aldri. Var viðurkenningarkrafa H því tekin til greina.

Með hinum áfrýjaða dómi var K sakfelldur samkvæmt tveimur ákærum fyrir líkamsárás og vopnalagabrot. Fyrir Landsrétti takmarkaðist endurskoðun réttarins við aðra ákæruna þar sem honum var gefið að sök að hafa ráðist á A og slegið hann í andlitið með sjálfustöng, þannig að A hrasaði og datt í jörðina, með þeim afleiðingum að hann hlaut mar, smásár á hægri augabrún og skrapsár á hægra hné, sem og að hafa haft í vörslum sínum á almannafæri teygjubyssu og stálkúlur til að nota í byssuna og stunguhníf með tveimur hnífsblöðum. Voru brot K talin varða við 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og 1. mgr. og b-lið 2. mgr. 30. gr., sbr. 1. mgr. 36. gr. vopnalaga nr. 16/1998, með síðari breytingum. Með dómi Landsréttar var niðurstaða hins áfrýjaða dóms staðfest um sakfellingu K og var refsing K ákveðin fangelsi í 60 daga.

K og A höfðuðu mál og kröfðust annars vegar viðurkenningar á skaðabótaskyldu Í vegna fjárhagstjóns þeirra af nánar tilgreindri ákvörðun MAST um vörslusviptingu allra nautgripa af búi þeirra og framkvæmd vörslusviptingarinnar og missis þess hagnaðar sem þeir hefðu notið ef ekki hefði komið til vörslusviptingarinnar. Hins vegar kröfðust þeir að viðurkennd yrði skaðabótaskylda Í vegna miska sem þeir hefðu hlotið vegna ákvörðunar MAST og framkvæmdar vörslusviptingarinnar. Í dómi Landsréttar kom fram að ekki væri fullnægt skilyrði til málshöfðunar á grundvelli 2. mgr. 25. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Þá væri málatilbúnaður K og A verulega vanreifaður og í andstöðu við meginreglu einkamálaréttarfars um skýran og ljósan málatilbúnað og áskilnað e-liðar 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991. Væri málatilbúnaður K og A því haldinn slíkum annmörkum í heild að óhjákvæmilegt væri að vísa kröfum þeirra frá héraðsdómi.

A krafðist bóta vegna líkamstjóns sem hún varð fyrir í umferðarslysi árið 2019 en hún var farþegi í bíl með ölvuðum ökumanni. Ágreiningur í málinu laut að því hvort A hefði sem farþegi í bifreið sýnt af sér háttsemi sem jafna mætti til stórkostlegs gáleysis í skilningi 2. mgr. 88. gr. þágildandi umferðarlaga nr. 50/1987, svo að réttlætanlegt hafi verið að lækka bætur til hennar úr ábyrgðartryggingu bifreiðarinnar hjá S hf. Í dómi Landsréttar var talið að ekkert hefði komið fram í málinu um að A hefði séð ökumanninn neyta áfengis áður en hún tók far sér far með honum. Lagt var til grundvallar að A og ökumaðurinn hefðu eytt skömmum tíma saman um kvöldið og ökumaðurinn greint A frá því að hann væri edrú. Þá lá fyrir framburður vitnisins C sem einnig var farþegi í bifreiðinni um að ekki hefði verið unnt að greina á ökumanninum að hann væri undir áhrifum áfengis. Var því ekki talið sannað að A hefði hlotið að vera ljóst þegar hún tók sér far með ökumanninum að hann væri undir áhrifum áfengis og óhæfur til að stjórna bifreiðinni örugglega, en af gögnum málsins mátti ráða að önnur atvik urðu til þess að bifreiðin fór út af veginum. Var krafa A um óskertar bætur úr hendi S hf. því tekin til greina og niðurstaða hins áfrýjaða dóms því staðfest.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu varnaraðilans J um leiðréttingu rafrænnar þinglýsingabókar þannig að meginefni nánar tilgreinds afsals yrði getið á fasteignunum H, Hs og Hl, en fallist á kröfu hans um leiðréttingu með þeim hætti að færa skyldi í þinglýsingabækur sömu fasteigna yfirlýsingu um réttindin „Beitiland er óskipt“. Í úrskurði Landsréttar kom fram að ekki fengist séð að við afsalsgerðina hefði staðið til að afsalshafi eignaðist einhver réttindi yfir H sem þyrfti að skrá í þinglýsingabók fyrir þá jörð og þá síðar fyrir Hs og Hl. Væri ekki fallist á að tilvísun afsalsins til óskipts beitilands væri nægilega skýr svo unnt væri að slá því föstu að augljóst væri að hún hefði falið í sér stofnun óbeins eignarréttar í jörðinni H og þar með Hs og Hl. Var því ekki fallist á það með héraðsdómi að færa skyldi sérstaka yfirlýsingu um þau ætluðu réttindi í þinglýsingabók fyrir H, Hs og Hl. Var kröfum J því hafnað.

L höfðaði mál á hendur BP, E, T og H og krafðist þess að viðurkennd yrði skaðabótaskylda þeirra á tjóni hans vegna söluhagnaðar sem hann hefði notið ef hann hefði selt 31,2% eignarhlut sinn í B að teknu tilliti til upplýsinga sem hann taldi þá hafa búið yfir við kaupin en ekki látið honum í té um hlut T í V og þá væntu hlutdeild er honum fylgdi í söluhagnaði við nýtingu nánar tiltekins valréttarsamnings. Landsréttur rakti að í málinu væri uppi sú sérstaka staða að seljandi söluhlutar reisti málatilbúnað sinn á því að kaupandi hefði búið yfir upplýsingum um söluhlutinn sem seljandinn hefði ekki haft vitneskju um og nýtt sér það í viðskiptum þeirra. L byggði í þessum efnum einkum á því að hann hefði vegna ákvörðunar S ekki búið yfir viðhlítandi upplýsingum um rekstur B og að gerð sameiginlegrar viljayfirlýsingar aðila við kaupin um gagnaöflun ætti rót sína að rekja til þessarar stöðu hans. Landsréttur taldi hins vegar að yfirlýsingin hefði ekki sem slík skapað L sérstaka stöðu með tilliti til upplýsingaskyldu umfram það sem leiða mætti af almennum reglum. Þá taldi hann jafnframt að ekki væru efni til að draga í efa þá málsvörn BP og E að af hálfu fyrirsvarsmanna þeirra hefði ekki verið fyrir hendi vitneskja um þýðingu hlutdeildar B í fyrrgreindum söluhagnaði, og að þeir hefðu ekki mátt gera sér grein fyrir henni, og féllst sömuleiðis á forsendur héraðsdóms um að ekki væru efni til að gera greinarmun á T og H annars vegar og BP og E hins vegar að þessu leyti. Landsréttur leit jafnframt til þess að L hefði ekki látið framkvæma áreiðanleikakönnun á B þrátt fyrir að áskilja sér rétt þar um og að ekkert benti til þess að ómögulegt hefði verið fyrir hann að ganga úr skugga um þau atriði sem deilt væri um með slíkri könnun. Að framangreindu og öðru virtu taldi rétturinn að þrátt fyrir að BP, E, T og H hefðu ekki upplýst L sérstaklega um aðild B að V og þann annmarka sem var á ársreikningi B væru ekki efni til að fella bótaskyldu á þá á þeim grunni sem L bar fyrir sig í málinu og að hann yrði sjálfur að bera hallann af því hvernig til tókst.

D krafðist ógildingar á ákvörðun Á um að hafna umsókn um sölu á áfengum drykk í söluflokknum reynsluflokki. Ákvörðunin var byggð á 4. mgr. 11. gr. laga nr. 86/2011 um verslun með áfengi og tóbak, en samkvæmt ákvæðinu er Á heimilt að hafna áfengi sem inniheldur koffein og önnur örvandi efni. D byggði á því að ákvörðun Á hefði ekki verið byggð á lagaheimild sem uppfyllti lögmætisreglu íslensks réttar og laga­áskilnaðarreglu 75. gr. stjórnarskrárinnar. Þá hefði ákvörðunin verið ýmsum annmörkum háð, þar með talið hefði hún ekki verið reist á málefnalegum sjónarmiðum eða verið í samræmi við jafnræðisreglu. Með dómi Landsréttar var ekki fallist á að löggjafinn hefði veitt Á óheft ákvörðunarvald um takmörkun á atvinnufrelsi í andstöðu við 1. mgr. 75. gr. stjórnarskrárinnar eða lögmætisreglu íslenskrar stjórnskipunar. Vísað var til þess að ákvörðunin hefði verið reist á matskenndum lagagrundvelli og hefði Á borið að byggja á málefnalegum sjónarmiðum sem væru til þess fallin að ná því markmiði sem stefnt væri að með heimildinni. Fyrir lægi að Á hefði heimilað sölu á ýmsum vörum sem hefðu að geyma koffein, þar með talið vörum með meira magni efnisins en hin umdeilda vara. Þá væri ágreiningslaust að örvandi áhrif koffeins væru þau sömu hvort heldur sem því væri blandað við áfengi með kaffi eða öðrum hætti. Ekki var talið að röksemd Á um að gera bæri greinarmun á vörum, sem hefðu að geyma koffein, með vísan til bragðeinkenna væri til þess fallin að ná þeim markmiðum að bæta lýðheilsu og stemma stigu við blöndun áfengis og koffeins. Væri því ekki um að ræða málefnalegt sjónarmið og hefði Á verið óheimilt að byggja ákvörðun sína á því. Þá var ekki talið að ályktun Á um að varan hefði helstu einkenni orkudrykkja fengi viðhlítandi stoð í þeim gögnum sem vísað hefði verið til í ákvörðuninni. Hefði mat Á að þessu leyti verið óforsvaranlegt, þó svo að það hefði út af fyrir sig verið málefnalegt að líta til þess hvort um áfengisblandaðan orkudrykk væri að ræða. Loks gæti fyrirkomulag flokkunar á vörusafni Á og önnur almenn sjónarmið sem vísað væri til ekki stutt ákvörðunina með viðhlítandi hætti. Var því talið að ákvörðun Á væri háð verulegum annmörkum að efni til og var hún þegar af þeirri ástæðu felld úr gildi.

Úrskurður héraðsdóms þar sem staðfest var ákvörðun R um að fallast á beiðni um afhendingu X til Litáen á grundvelli evrópskrar handtökuskipunar var staðfestur um annað en þóknun verjanda X.

X var ákærður annars vegar fyrir nauðgun og kynferðisbrot gegn barni með því að hafa, án samþykkis og með því að beita ólögmætri nauðung, haft samræði við B, sem þá var 13 ára, ásamt því að láta hana hafa við sig munnmök. Var háttsemi X í ákæru talin varða við 1. mgr. 194. gr. og 1. mgr. 202. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Hins vegar var X ákærður fyrir kynferðislega áreitni með því að hafa í nokkur skipti á um sex mánaða tímabili áreitt A kynferðislega með því að þukla að minnsta kosti fjórum sinnum á brjóstum A innanklæða og reyna tvisvar að færa hönd að kynfærum hennar, rasskellt hana einu sinni og sagt að hún væri með flottan rass. Var háttsemi X í ákæru talin varða við 199. gr. almennra hegningarlaga. Með dómi héraðsdóms var X sakfelldur fyrir þau brot sem honum voru gefin að sök að því undanskildu að hann var sýknaður af þeirri háttsemi að hafa látið B hafa við sig munnmök og jafnframt, þrátt fyrir að talið hefði verið hafið yfir skynsamlegan vafa að X og B hefðu stundað samfarir og X vitað að B hefði verið 13 ára, var X sýknaður af nauðgun samkvæmt 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga. Í dómi Landsréttar var staðfest með vísan til forsendna sú niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sýknu X af þeirri háttsemi að hafa látið B hafa við sig munnmök. Þá var einnig tekið undir niðurstöðu um að sannað væri að X hefði framið það brot sem honum var gefið að sök gagnvart B í samræmi við þá verknaðarlýsingu sem þar væri að finna, að frátöldum munnmökum. Taldi Landsréttur hins vegar að óhjákvæmilegt væri að leggja til grundvallar að X hefði nýtt sér yfirburðarstöðu gagnvart B vegna aldurs- og þroskamunar og þess að hún hefði verið ein með honum fjarri öðrum. Hafi því verið um ólögmæta nauðung að ræða í skilningi 3. málsliðar 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga og var ákærði sakfelldur samkvæmt því ákvæði en einnig 1. mgr. 202. gr. laganna. Þá staðfesti Landsréttur niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um sakfellingu X fyrir háttsemi sína gegn A en í því sambandi var byggt á þeim fjölda tilvika sem A greindi frá, sem ekki var að öllu leyti í samræmi við ákæru málsins. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að X hefði gerst sekur um kynferðisbrot gegn tveimur stúlkum á barnsaldri og væru brot hans alvarleg og beindust að mikilsverðum hagsmunum. Var refsing X ákveðin fangelsi í þrjú ár og sex mánuði. Þá var X gert að greiða A 1.200.000 króna í miskabætur og B 2.000.000 króna.

H og S höfðuðu mál á hendur HD, Ó, G og V til heimtu skaðabóta vegna galla á fasteign sem þau keyptu af HD sem byggði hana. Ó var byggingarstjóri og G hönnuður en báðir voru þeir með starfsábyrgðartryggingu hjá V. Í héraði var að mestu leyti fallist á kröfur þeirra en G þó sýknaður og V sömuleiðis hvað hann varðaði. Af áfrýjun og gagnáfrýjun málsins leiddi að allar kröfur aðila voru til úrlausnar fyrir Landsrétti. Landsréttur staðfesti þá niðurstöðu héraðsdóms að frágangur glugga og rennihurðar, svala, votsvæða í baðaðstöðu og peningaskáps hefði falið í sér galla samkvæmt 18. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup, sem HD bæri ábyrgð á. Ó var einnig talinn bera ábyrgð á frágangi glugga, rennihurðar og svala og G á frágangi svala en ábyrgð þeirra beggja grundvallaðist á þágildandi lögum nr. 73/1997. Ábyrgð HD, Ó og G á fyrrgreindum göllum var óskipt en V gert að greiða nánar tiltekna fjárhæð vegna starfsábyrgðartrygginga Ó og G. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms voru HD, Ó og G hins vegar sýknuð af kröfu er laut að einangrun í útkragaðri plötu.

D var gefið að sök manndráp með því að hafa svipt A lífi með margþættu nánar tilgreindu ofbeldi, allt með tilgreindum afleiðingum. Með dómi héraðsdóms var sú háttsemi sem D var sakfelld fyrir heimfærð til 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Í dómi Landsréttar var rakið að hafið væri yfir skynsamlegan vafa að dánarorsök A hefði verið köfnun vegna ytri kraftverkunar á hálsinn og efri öndunarveginn. Væri horft heildstætt á gögn málsins og samskipti D og A í aðdraganda andlátsins væri fallist á þá niðurstöðu héraðsdóms að ekki yrði vefengt með skynsamlegum rökum að D hefði veitt A þá áverka sem leiddu til andláts hans en fyrir lægi að áverkarnir hefðu verið ferskir og ekki öðrum til að dreifa en D. Var háttsemi hennar heimfærð til 211. gr. almennra hegningarlaga enda yrði ráðið af gögnum málsins að um stórhættulega atlögu hefði verið að ræða sem D hefði ekki getað dulist að langlíklegast væri að bani hlytist af. Staðfest var niðurstaða héraðsdóms um að ákvæði 15. og 16. gr. almennra hegningarlaga hefðu ekki þýðingu fyrir niðurstöðu málsins. Við ákvörðun refsingar var horft til þess að um mjög grófa og tilefnislausa árás hefði verið að ræða á hendur A og að D ætti sér engar málsbætur. Var D gert að sæta fangelsi í 16 ár. Þá var henni gert að greiða einkaréttarkröfuhöfum miskabætur.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli A á hendur AL var vísað frá dómi. Málið höfðaði A og krafðist viðurkenningar á því að hún ætti rétt sem bréferfingi til hlutdeildar í innstæðu í séreignarlífeyrissparnaði í eigu hins látna sem var í vörslum AL. Í úrskurði Landsréttar var talið að kröfugerð og málatilbúnaður A væru í samræmi við kröfur d- og e-liða 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála og að hún hefði lögvarða hagsmuni af úrlausn um kröfur sínar. Var hinn kærði úrskurður felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar.