Ágreiningur málsaðila átti rót sína að rekja til fasteignakaupa A, en óumdeilt var að til kaupanna hafði hún nýtt söluandvirði fasteignar sem A og B höfðu átt í sameiningu, og kvaðst B eiga kröfu á hendur A af þeim sökum. Við skýrslugjöf í héraði breytti B þeim málatilbúnaði sem hann byggði á í stefnu og féll frá málsástæðu sem hann byggði á í héraði, en fyrir Landsrétti byggði hann á málsástæðu sem taldist of seint fram komin og raska grundvelli málsins. Að svo búnu varð að sýkna A af kröfu B og synja um staðfestingu kyrrsetningargerðar sýslumanns.

Í málinu var X ákærður fyrir sérstaklega hættulega líkamsárás samkvæmt 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa veist að brotaþola A með ítrekuðum hnéspörkum í höfuð og búk. Fyrir héraðsdómi gekkst X við þeirri háttsemi sem lýst var í ákæru en hafnaði heimfærslu háttseminnar til 2. mgr. 218. gr. fyrrgreindra laga. Í aðdraganda aðalmeðferðar málsins hafði héraðsdómari sent tölvupóst til verjanda ákærða þar sem hann lýsti því meðal annars að hann teldi afar hæpið að heimfæra háttsemina undir 217. gr. almennra hegningarlaga. Taldi Landsréttur að með ummælum í tölvupóstinum hefði héraðsdómari lýst afstöðu sinni til þeirra efnisvarna sem X hafði teflt fram í málinu. Þar með hefði verið kominn upp réttmætur vafi um óhlutdrægni dómarans, en skylda dómara til að gæta að hæfi sínu sneri meðal annars að því að efnisleg afstaða hans til ágreinings kæmi ekki fram fyrr en í dómi. Var hinn áfrýjaði dómur því ómerktur og heimvísað til löglegrar meðferðar og dómsálagningar á ný.

Ákærðu J, P, Á, H, G, V, Th, TK og AÞ var meðal annars gefið að sök skipulögð brotastarfsemi og stórfelld fíkniefnalagabrot sem þau hafi sammælst um að fremja á árinu 2023 og fram til 11. apríl 2024. Hafi framkvæmd brotanna verið liður í starfsemi skipulagðra brotasamtaka, en þau hafi í félagi staðið að sölu og dreifingu fíkniefna hér á landi, meðvituð um tiltekna verkaskiptingu við geymslu, pökkun, sölu og dreifingu efnanna, meðal annars í fjórum nánar tilgreindum tilvikum 21. og 22. september 2023, sem varðaði vörslur ávana- og fíkniefna í sölu og dreifingarskyni á þremur stöðum í Reykjavík og einum í Mosfellsbæ. Komst Landsréttur að þeirri niðurstöðu að af 1. mgr. 180. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála leiddi að einungis væri unnt að taka afstöðu til síðastnefndra fjögurra tilvika varðandi þennan hluta málsins. Af framsetningu ákæru leiddi að ekki væri unnt, svo sem gert var í hinum áfrýjaða dómi, að taka afstöðu til þess hvort ákærðu hefðu í öðrum tilvikum árið 2023 og fram til 11. apríl 2024 gerst sek um ávana- og fíkniefnalagabrot. Voru ákærðu J, P, G, V, og TK sakfelld samkvæmt þessum hluta ákærunnar fyrir stórfellt fíkniefnalagabrot samkvæmt 173. gr. a almennra hegningarlaga nr. 19/1940 en auk þess taldi Landsréttur sannað að brotin hefðu verið framkvæmd sem liður í skipulagðri brotastarfsemi samkvæmt 175. gr. a almennra hegningarlaga. Ákærðu Á, H, Th og AÞ voru hins vegar sýknuð af þessum hluta ákærunnar. Auk framangreinds voru J, P, Á, D og G sakfelldir fyrir nánar tilgreind peningaþvættisbrot og fíkniefnalagabrot og J, G og H fyrir innflutning ávana- og fíkniefna sem liðar í skipulagðri brotastarfsemi. Þá voru Th og AÞ sakfelld fyrir nánar tilgreind fíkniefnalagabrot. Loks voru J, P, TK, H og D sakfelld fyrir nánar tilgreind vopnalagabrot.

J var ákærður með tveimur ákærum fyrir mörg auðgunarbrot framin á tímabilinu 30. júní 2020 til 19. ágúst 2022. Með dómi Landsréttar var tveimur ákæruliðum vegna húsbrota vísað frá héraðsdómi þar sem ekki lágu fyrir refsikröfur vegna þeirra. Að öðru leyti var staðfestur hinn áfrýjaði dómur með vísan til forsendna um sakfellingu ákærða samkvæmt einstökum ákæruliðum. Í dómi Landsréttar var rakið að meðferð málsins fyrir Landsrétti hefði tafist, fyrst vegna tafa á því að málsgögn væru send réttinum og síðan vegna atriða er vörðuðu ákærða sjálfan. Þrátt fyrir tafir á málinu og frávísun tveggja ákæruliða vegna húsbrota þóttu ekki næg efni til að hrófla við þeirri refsingu sem héraðsdómur ákvað. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur með vísan til forsendna um refsingu ákærða og sakarkostnað.

Áfrýjendur kröfðust þess að staðfestur yrði eignarréttur þeirra á grundvelli hefðar að húsakosti jarðarinnar N ásamt landspildu sem húsakosturinn stæði á og afmörkuð væri í kröfugerð þeirra með nánar tilgreindum hnitum. Til vara kröfðust áfrýjendur þess að stefndi veitti þeim endurgjaldslaus afnot af húsakostinum og óuppsegjanlegan rétt til afnota af landspildunni. Í dómi Landsréttar var rakið að hugtakið óráðvandlegt atferli í 2. mgr. 2. gr. laga nr. 46/1905 um hefð hefði í dómaframkvæmd verið skýrt með þeim hætti að bein vitneskja um réttmætt eignartilkall annars manns stæði hefð í vegi. Þar sem erfingjar ábúanda jarðarinnar höfðu í kjölfar andláts hennar móttekið greiðslu á grundvelli úttekar vegna loka ábúðar hinnar látnu og staðfest að þeir gerðu ekki ágreining um útreikning fjárhæða fyrir þau vermæti sem tilgreind voru í úttektinni taldi Landsréttur að áfrýjendur hefðu verið grandsamir um rétt stefnda til þeirra eigna sem kröfur þeirra lutu að. Ákvæði 2. mgr. 2. gr. laga nr. 46/1905 var af þeim sökum talið standa því í vegi að fallist yrði á kröfur þeirra í málinu. Að því gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur um sýknu stefnda.

M var sakfelldur fyrir brot gegn 173. gr. a almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa í sameiningu með öðrum staðið að því að flytja inn 1.988,99 grömm af kókaíni af tilteknum styrkleika, ætluðum til söludreifingar hér á landi í ágóðaskyni. Þá var hann einnig sakfelldur fyrir að hafa átt samtals 226,55 grömm af kókaíni sem ætlað var til sölu og dreifingar sem meðákærði í héraði hafði í vörslum sínum og fundust við leit í bifreið. Auk þessa var hann jafnframt sakfelldur fyrir brot gegn lyfjalögum nr. 100/2020 og lögum nr. 84/2018 um bann við tilteknum frammistöðubætandi efnum og lyfjum með því að hafa haft í vörslum sínum, í sölu- og dreifingarskyni, samtals 234,45 grömm af kókaíni, 498,33 grömm af hassi, 4,75 grömm af metamfetamíni, 555 stykki af alprazolam Krka 1 milligramms töflum og 4 millilítra af testósteroni. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að brot ákærða lutu að innflutningi á miklu magni sterkra fíkniefna í samverknaði við aðra.  Þá hefðu brot ákærða verið framin í ágóðaskyni og einkennst af sterkum brotavilja auk þess sem hann hafði skipulagt innflutninginn. Þá var jafnframt horft til þess að hann hafði áður verið dæmdur í þriggja ára fangelsi fyrir brot á 173. gr. a almennra hegningarlaga auk þess sem hann hafði hlotið eins og hálfs árs fangelsisdóm í Svíþjóð fyrir fíkniefnasmygl sem einnig hefur ítrekunaráhrif hér á landi. Refsing M var ákveðin fangelsi í fjögur ár og sex mánuði en til frádráttar refsingunni kæmi gæsluvarðhald sem hann hefði sætt.

DQG, DMGM og DMA var gefið að sök stórfellt fíkniefnalagabrot með því að hafa í félagi staðið að innflutningi á samtals 2.043,52 g af kókaíni með 84 til 86% styrkleika ætluðu til söludreifingar í ágóðaskyni. Fíkniefnin fluttu þau til landsins sem farþegar í tilgreindu flugi frá Barselóna á Spáni til Keflavíkurflugvallar. DQG var með 796,38 g falin í skófatnaði sínum, DMGM var með 593,26 g falin í nærbuxum sínum og DMA með 653,88 g falin í skófatnaði sínum. Þau gengust við þeim hluta sakargifta sem varðaði innflutning fíkniefna en neituðu að hafa staðið saman að innflutningnum. Úrlausnarefni málsins varðaði því það hvort þau hefðu framið brotið í félagi. Landsréttur taldi sannað að þau hefðu í félagi staðið að innflutningi þeirra fíkniefna sem um ræddi. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms þar sem DQG, DMGM og DMA var gert að sæta fangelsi í tvö ár og sex mánuði og upptöku á fíkniefnum.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta nánar tilgreindu nálgunarbanni á grundvelli laga nr. 85/2011 um nálgunarbann og brottvísun af heimili.

I var ákærður fyrir nauðgun samkvæmt 1. og 2. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa haft önnur kynferðismök en samræði við A, án hennar samþykkis, með því að stinga fingri inn í leggöng hennar og sleikja kynfæri hennar. Var I gefið að sök að hafa beitt A ólögmætri nauðung en A hafi ekki getað spornað við verknaðinum sökum ölvunar og svefndrunga. Því var einnig lýst í ákæru að I hafi umrætt sinn haft sáðlát í rúminu þar sem A svaf. Var I sakfelldur í héraði fyrir þá háttsemi sem honum var gefin að sök í ákæru og brotið heimfært til 2. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga. Var I gert að sæta fangelsi í tvö ár. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að sæði I hafi greinst í átta blettum í laki í rúmi því er A svaf í. Rakinn var framburður I um að hann og vitnið B hefðu viðhaft kynferðislegar athafnir í herbergi því er A svaf í, sem og neitun B á því að nokkuð kynferðislegt hefði átt sér stað milli hennar og I. Voru skýringar I á því hvernig sæði hans greindist í lakinu taldar ósennilegar og ótrúverðugar. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sakfellingu I, heimfærslu til refsiákvæðis og refsingu og honum gert að greiða A 2.000.000 króna í miskabætur.

X var gefið að sök manndráp og stórfellt brot í nánu sambandi með því að hafa svipt sambýliskonu sína, A, lífi með margþættu nánar tilgreindu ofbeldi sem hafi valdið tilgreindum áverkum sem upp voru taldir í sex töluliðum, með þeim afleiðingum að A lést af völdum nánar tilgreinds áverka. Þá var X í II. kafla ákæru gefið að sök brot í nánu sambandi með því að hafa fyrr sama ár beitt A ofbeldi með þeim afleiðingum að hún hlaut nánar tilgreinda áverka. Með dómi héraðsdóms var X fundinn sekur um þá háttsemi sem lýst var í ákæru og að hafa valdið þeim áverkum sem þar greindi, að undanskildum þeim sem lýst var í 5. tölulið í I. kafla ákæru. Háttsemi X í I. kafla var talin varða við 1., sbr. 2. mgr., 218. gr. b og 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 en í II. kafla við 1. mgr. 218. gr. b sömu laga. Fyrir Landsrétti krafðist ákæruvaldið þess að X yrði sakfelldur í samræmi við ákæru og refsing hans þyngd en X krafðist sýknu. Í dómi Landsréttar var tekið undir það með héraðsdómi að framburður X væri ruglingslegur og ekki á honum byggjandi. Taldi rétturinn að þó ekki lægi fyrir hvernig X hafi veitt A þann áverka sem dró hana til dauða, þá yrði ekki vefengt með skynsamlegum rökum að X hefði veitt A þá áverka sem leiddu til andláts hennar. Taldi rétturinn að áverkar A hefðu hlotist af krafti sem X hafi beitt gagnvart kviði, höfði, hálsi, bringu, brjóstkassa og útlimum með þeim afleiðingum sem lýst var í 1. til 6. tölulið 1. kafla ákæru og þóttu engin efni til að undanskilja þá áverka sem greindi í 5. tölulið. Rétturinn miðaði við að atlaga X hefði beinst að sérstaklega viðkvæmum svæðum líkamans og verið ofsafengin. Var lagt til grundvallar að X hafi ekki getað dulist að bani gæti hlotist af atlögunni. Var hann því sakfelldur fyrir manndráp og stórfellt brot í nánu sambandi. Þá staðfesti Landsréttur niðurstöðu héraðsdóms um sakfellingu X fyrir þá háttsemi sem tilgreind var í II. kafla ákæru og heimfærslu háttseminnar til refsiákvæða. Niðurstaða yfirmatsmanna, sem dómkvaddir voru eftir uppkvaðningu héraðsdóms, var á þá leið að X hefði á verknaðartíma ekki verið haldinn neinum þeim sjúkdómum sem taldir séu upp í 15. gr. almennra hegningarlaga sem hefðu gert hann alls ófæran um að stjórna gerðum sínum. Þá töldu yfirmatsmenn 16. gr. almennra hegningarlaga ekki eiga við. Að þessu virtu var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sakfellingu X. Við ákvörðun refsingar X var litið til 1., 2., 3. og 6. töluliðar 1. mgr. 70. gr. og 77. gr. almennra hegningarlaga. Var refsing X ákveðin fangelsi í 16 ár að frádregnu gæsluvarðhaldi sem hann hafði sætt. Þá var X gert að greiða einkaréttarkröfuhafanum B skaða- og miskabætur og einkaréttarkröfuhafanum C miskabætur.

Í málinu var deilt um hvort miða ætti bætur fyrir varanlega örorku A við lágmarkslaun samkvæmt 3. mgr. 7. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993 eða hvort árslaun skyldu metin sérstaklega þar sem óvenjulegar aðstæður væru fyrir hendi, sbr. 2. mgr. sömu lagagreinar. Í dómi Landsréttar var rakið að í dómum Hæstaréttar hafi verið lagt til grundvallar við mat á því hvort námslok teldust fyrirsjáanleg að tjónþoli hafi verið kominn langt á veg í námi sínu svo honum yrðu dæmdar bætur samkvæmt 2. mgr. 7. gr. skaðabótalaga. Einnig hafi dómaframkvæmdin verið skýr um að námslok teldust ekki fyrirsjáanleg hafi tjónþoli aðeins lokið um það bil helmingi náms. Þá hafi verið litið til náms í heild sinni, bæði bóklegs og verklegs. Var í dómi Landsréttar vísað til þess að þegar A varð fyrir slysinu hafði hún lokið tæplega helmingi þeirra námseininga sem þurfi til að ljúka námi. Þá hafi A stundað verklegt nám á sama misseri er slysið varð og lokið námi rúmlega sjö mánuðum eftir slysið. Með hliðsjón af dómaframkvæmd Hæstaréttar var talið að námslok A hafi ekki verið fyrirsjáanleg á slysdegi og því ekki tilefni til að víkja frá lágmarkslaunum samkvæmt 3. mgr. 7. gr. skaðabótalaga. Var því fallist á með V að við uppgjör á tjóni A skyldi farið eftir 3. mgr. 7. gr. skaðabótalaga og krafa V um sýknu því tekin til greina.

X var sakfelldur í héraði fyrir brot gegn 193. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og dæmdur til tíu mánaða skilorðsbundinnar fangelsisrefsingar, auk þess sem X var gert að greiða A miskabætur. X krafðist ómerkingar dómsins og byggði meðal annars á því að sérfróður meðdómsmaður hefði verið vanhæfur til að taka sæti í dóminum á grundvelli g-liðar 1. mgr. 6. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Í úrskurði Landsréttar kom fram að með vísan til þess sem fram væri komið í málinu hefði ekki verið upplýst um nánari ástæður þess hvers vegna hinn sérfróði meðdómsmaður taldi tengsl sín við brotaþola A koma í veg fyrir að hann kæmi að meðferð einkamáls milli ákærða og A árið 2016. Í ljósi sakarefnis málsins og þeirrar óvissu sem væri uppi um inntak tengslanna yrði að leggja til grundvallar að sú staðreynd að meðdómsmaðurinn taldi á sínum tíma rétt að skorast undan aðkomu að ágreiningi um forsjá barns A og X, væri til þess fallin að draga hafi mátt óhlutdrægni hans með réttu í efa með vísan til vanhæfisreglu g-liðar 1. mgr. 6. gr. laga nr. 88/2008 og þeirra grunnraka sem liggja að baki reglunni. Af þeim sökum þótti óhjákvæmilegt að ómerkja hinn áfrýjaða dóm ásamt meðferð málsins frá upphafi aðalmeðferðar og vísa því til héraðsdóms til löglegrar meðferðar.